Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2015 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T.

o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli

1.  zobowiązuje pozwaną Spółdzielnię Mieszkaniową (...) do złożenia oświadczenia woli o ustanowieniu odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ulicy (...) w T. na I piętrze strona prawa, II kondygnacji, składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, wc i przedpokoju o łącznej powierzchni użytkowej 70,52m ^{( 2)} oraz pomieszczenia przynależnego w postaci w postaci piwnicy oznaczonej numer (...) wraz z przynależnym do lokalu udziałem w wysokości (...) w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działki gruntu zabudowanej tym budynkiem objętej księga wieczystą nr (...) Sądu Rejonowego w T. i nieodpłatnego przeniesienia na rzecz powódki A. K. własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ulicy (...) w T. na I piętrze strona prawa, II kondygnacji, składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, wc i przedpokoju o łącznej powierzchni użytkowej 70,52m ^{( 2)} oraz pomieszczenia przynależnego w postaci w postaci piwnicy oznaczonej numer (...) wraz z przynależnym do lokalu udziałem w wysokości 22/10000 w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działki gruntu zabudowanej tym budynkiem objętej księga wieczystą nr (...) Sądu Rejonowego w T.,

2.  zasądza od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) na rzecz powódki kwotę
4 617,00 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 7.000 zł (siedem tysięcy złotych) tytułem nieuiszczonych przez powódkę kosztów sądowych.

Sygn. akt XII C 212/14

UZASADNIENIE

Powódka wniosła o zobowiązanie pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej (...) do złożenia oświadczenia woli o ustanowieniu odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ulicy (...) w T. na I piętrze strona prawa, II kondygnacji, składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, wc i przedpokoju o łącznej powierzchni użytkowej 70,52m ^{( 2)} oraz pomieszczenia przynależnego w postaci w postaci piwnicy oznaczonej numer (...) wraz z przynależnym do lokalu udziałem w wysokości 22/10000 w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działki gruntu zabudowanej tym budynkiem objętej księgą wieczystą nr (...) Sądu Rejonowego w T. i nieodpłatnego przeniesienia na rzecz powódki A. K. własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ulicy (...) w T. na I piętrze strona prawa, II kondygnacji, składającego się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, wc i przedpokoju o łącznej powierzchni użytkowej 70,52m ^{( 2)} oraz pomieszczenia przynależnego w postaci w postaci piwnicy oznaczonej numer (...) wraz z przynależnym do lokalu udziałem w wysokości 22/10000 w częściach wspólnych budynku i w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działki gruntu zabudowanej tym budynkiem objętej księgą wieczystą nr (...) Sądu Rejonowego w T.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż mimo podjętej przez Radę Nadzorczą uchwały nr (...) z dnia 3 listopada 1994 roku wykluczającej powódkę ze spółdzielni przysługuje jej spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, ponieważ na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2008 roku przepis art. 227 § 1 prawa spółdzielczego w brzemieniu obowiązującym przed 15 stycznia 2003 roku został uznany za niezgodny z konstytucją. Orzeczenie to było konsekwencją wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 marca 2004 roku (K 32/03) co do niekonstytucyjności art. 17 ⁸ ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, identycznego w swej treści z art. 227 § 1 prawa spółdzielczego, które jedynie różniły się czasowym zakresem obowiązywania oraz umiejscowieniem w różnych aktach prawnych. Dodała, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego odniosły skutek ex tunc, tzn. znajdują zastosowanie do stanów faktycznych zaistniałych przed ich ogłoszeniem. Osobom, które utraciły członkowstwo w spółdzielni pod rządami ww. przepisów na skutek uznania ich przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne z Konstytucją nadal przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Oświadczyła, że pomimo wezwania do dobrowolnego ustanowienia odrębnej własności przedmiotowego lokalu pozwana odmówiła ustanowienia i przeniesienia na rzecz powódki odrębnej własności lokalu (k.2-16).

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że powódka została wykluczona ze spółdzielni uchwałą Rady Nadzorczej, której powódka nie zaskarżyła, co w konsekwencji spowodowało wygaśnięcie własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Po wygaśnięciu tytułu prawnego do lokalu na skutek pozwu pozwanej Sąd orzekł eksmisję z lokalu i nakaz opuszczenie i opróżnienie lokalu. Pozwana oświadczyła, że obowiązujące przepisy prawa spółdzielczego nie przewidują instytucji „przywrócenia” spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Powódce, w ocenie pozwanej, przysługuje droga do wznowienia procesu w wyniku którego wydano wyrok eksmisyjny. Podniosła, że warunkiem sine qua non żądanie realizacji wniosku lub powództwa na „bezczynność” spółdzielni jest posiadanie spółdzielczego prawa do lokalu, którego w ocenie pozwanej powódka nie posiada.

Stan faktyczny przedstawiał się następująco:

W dniu 7 października 1992 roku powódka nabyła własnościowe prawo do lokalu spółdzielczego nr (...) położonego w T. przy ulicy (...) o łącznej powierzchni użytkowej 70,52m ^{( 2)}. Powódka oświadczyła, że własnościowe prawo do lokalu spółdzielczego nabywa z majątku odrębnego, co jej mąż M. K. potwierdził. (dowód: odpis aktu notarialnego z dnia 7.10.1992 roku, k.9, zeznania powódki, zapis protokołu rozprawy z dnia 20 maja 2015 roku, 00:10:25 – 00:15:08). Po nabyciu lokalu powódka została przyjęta w poczet członków spółdzielni. Z uwagi na uporczywe uchylanie się od wykonywania istotnych zobowiązań wobec spółdzielni Uchwałą Rady Nadzorczej nr (...)z dnia 3 listopada 1994 roku powódka została wykluczona ze spółdzielni. Dla przedmiotowego prawa nie jest prowadzona odrębna księga wieczysta. (okoliczność bezsporna).

Wyrokiem zaocznym z dnia 21 listopada 1996 roku Sąd Rejonowy w T. w sprawie o sygn. akt I C 460/96 nakazał pozwanym A. i M. K. wraz z domownikami opuszczenie oraz opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w T. przy ulicy (...) (odpis wyroku Sądu Rejonowego w T.w sprawie o sygn. akt I C 460/96). Pomimo wskazanego wyroku powódka nadal zajmuje przedmiotowy lokal, a powstałe zadłużenie zostało spłacone (zeznania powódki, zapis protokołu rozprawy z dnia 20 maja 2015 roku, 00:10:25 – 00:15:08).

Dnia 7 października 2005 roku Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T. określił przedmiot odrębnej własności lokali w nieruchomości ujawnionej w KW (...). Lokal mieszkalny nr (...) położony w T. przy ulicy (...) nie jest zadłużony z tytułów określonych w art. 42 ust. 3 pkt 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych i spełnia wymagania samodzielnego lokalu mieszkalnego (dowód: uchwała Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T. nr (...), k.72-74, zaświadczenia o samodzielności lokalu z dnia 31.03.2015 roku, k.82).

Pismem z dnia 22 lipca 2009 roku pozwana odmówiła ustanowienia na rzecz powódki prawa odrębnej własności lokalu podnosząc, iż z uwagi na wyrok eksmisyjny do przedmiotowego lokalu mieszkalnego brak jest tytułu prawnego (pismo pozwanej z dnia 22 lipca 2009 roku, k.11). Pozwana podtrzymała swoje stanowisko odmawiające ustanowienia na rzecz powódki prawa odrębnej własności lokalu w piśmie z dnia 23 października 2009 roku (pismo pozwanej z dnia 23 października 2009 roku, k.12).

Pismem z dnia 14 listopada 2011 roku powódka wniosła o ponowne przyjęcie jej w poczet członków spółdzielni (pismo powódki z dnia 14 listopada 2011 roku, k.13). W odpowiedzi pozwana odmówiła przywrócenia powódce członkowstwa w spółdzielni jak również ponownego przyjęcia powódki w poczet członków spółdzielni wskazując na istnienie wyroku eksmisyjnego z dnia 21 listopada 1996 roku, sygn. akt I C 460/96 (pismo pozwanej z dnia 23 listopada 2011 roku, k.14).

Wyrokiem z dnia 5 marca 2013 roku Sąd Rejonowy w T.w sprawie I C 1249/12 oddalił powództwo A. K. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T. o ustalenie, iż powódce przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego przy ulic (...) w T.. Apelacja powódki od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Okręgowego III Wydział Cywilny Odwoławczy z 16 stycznia 2014 roku (akta I C 1249/12). Oba Sądy stanęły na stanowisku, że brak jest interesu prawnego w żądaniu ustalenia .

Wezwaniem z dnia 30 września 2014 roku powódka domagała się ustanowienia odrębnej własności lokalu (pismo powódki z dnia 30 września 2014 roku, k.15)

§ 46 Statutu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T. stanowi, że na pisemne żądanie członka – posiadacza lokatorskiego prawa do lokalu lub własnościowego prawa do lokalu, spółdzielnia obowiązana jest zawrzeć umowę o przeniesienie własności lokalu według zasad określonych ustawą o spółdzielniach mieszkaniowych (statut Spółdzielni Mieszkaniowej (...), k.62-71).

Ustaleń w zakresie stanu faktycznego, w zasadzie bezspornego, przyjętego za podstawę przeprowadzonych rozważań sąd dokonał kierując się dyrektywami wynikającymi z art. 233 § 1 k.p.c., w zakresie w pełni odpowiadającym inicjatywie dowodowej stron i mając na uwadze, że wskazywane przez strony dokumenty nie były kwestionowane w zakresie autentyczności, a zatem mogły stanowić podstawę do dokonywania ustaleń w oparciu o ich treść.

Sąd zważył co następuje:

W pierwszej kolejności należy uznać, że powódka posiada legitymację czynną do samodzielnego występowania w postępowaniu, ponieważ zarówno z przedłożonego aktu notarialnego z dnia 7 października 1992 roku jak i z zeznań powódki wynika, że nabyła ona przedmiotowe własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego z majątku odrębnego, a obecny przy tym jej mąż potwierdził tę okoliczność. Akt ten nie zawiera wzmianki o tym, że prawo to zostało nabyte do majątku wspólnego małżonków. Skoro zatem zostało ono nabyte z majątku odrębnego bez jakiegokolwiek sprzeciwu ze strony męża powódki to zasadnym jest przyjęcie, w świetle brzmienia art. 33 ust. 3 kro w brzmieniu obowiązującym w dacie dokonywania czynności, że prawo to zostało nabyte przez powódkę do majątku odrębnego, a w konsekwencji do stwierdzenia, iż powódce przysługuje legitymacja do indywidualnego, samodzielnego domagania się przeniesienia własności lokalu.

Najistotniejszą i najbardziej sporną kwestią było ustalenie, czy powódce nadal przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, które w ocenie pozwanej powódka utraciła, czy też nie i czy w związku z tym może ona domagać się przeniesienia na jej rzecz prawa własności lokalu. Kwestia ta jest związana z oceną, jaki skutek wywarło orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2008 roku, a mianowicie, czy stwierdzenie niezgodności przepisu art. 227 prawa spółdzielczego z Konstytucją wywołało skutek na przyszłość czy też wstecz.

Nie budzi wątpliwości, że wykluczenie powódki z uwagi na uporczywe niepłacenie świadczeń spółdzielni nastąpiło Uchwałą Rady Nadzorczej nr (...) z dnia 3 listopada 1994 roku. Podstawę wykluczenia stanowił obowiązujący wówczas art. 227 ustawy prawo spółdzielcze zgodnie z którym własnościowe prawo do lokalu wygasa z upływem sześciu miesięcy od dnia ustania członkowstwa z innych przyczyn niż śmierć członka, chyba że członek przed upływem tego terminu wskaże osobę, której zbył prawo, a osoba ta złoży deklarację członkowską. W tym przypadku prawo wygasa, gdy odmowa przyjęcia tej osoby na członka spółdzielni stanie się ostateczna, a od dnia ustania członkowstwa upłynęło sześć miesięcy. Nabywca może, w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia mu zawiadomienia o ostatecznej odmowie spółdzielni, wystąpić do sądu o nakazanie przyjęcia go w poczet członków spółdzielni. W razie wykluczenia lub wykreślenia członka termin sześciu miesięcy, o którym mowa powyżej, biegnie od dnia, w którym decyzja o pozbawieniu członkowstwa stała się ostateczna. Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt K 12/08 przepis art. 227 § 1 prawa spółdzielczego w brzemieniu obowiązującym przed 15 stycznia 2003 roku został uznany za niezgodny z konstytucją.

Stwierdzając niezgodność wskazanego wyżej przepisu z Konstytucją Trybunał Konstytucyjny uznał, że stanowi on formę daleko idącej ingerencji w konstytucyjnie chronione prawo majątkowe i godzi w usprawiedliwione interesy osób, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, wprowadzając rozwiązania, które mogą utrudniać zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych. Jednocześnie stwierdził, że przepis ten zawiera rozwiązania korzystne dla spółdzielni mieszkaniowych, których racją bytu
i ustawowym celem działania jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych obywateli, przez co narusza konstytucyjny nakaz zapewnienia równowagi praw i obowiązków poszczególnych stron stosunków prywatnoprawnych, zakłócając tę równowagę na korzyść spółdzielni mieszkaniowych kosztem usprawiedliwionych interesów osób, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Dodatkowo Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że wygaśnięcie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nie znajduje uzasadnienia jako dodatkowa sankcja stanowiąca automatyczną konsekwencję wykluczenia ze spółdzielni lub skreślenia z listy członków w razie łamania prawa lub statutu przez członka spółdzielni. Dodał, że wprowadzając przepis art. 227 ustawy prawa spółdzielczego ustawodawca naruszył konstytucyjną zasadę równej ochrony praw majątkowych wprowadzając zasadę związania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu z członkowstwem w spółdzielni i przewidując wygaśnięcie tego prawa w sytuacjach określonych w przepisie. Przepis ten, w ocenie Trybunały Konstytucyjnego, od 10 lipca 2001 roku wprowadzał również dyskryminację członków spółdzielni, którym przysługiwało spółdzielcze prawo do lokalu w porównaniu z innymi kategoriami lokatorów.

Rację ma strona pozwana twierdząc, że ani obowiązujące przepisy ustawy prawo spółdzielcze ani ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych nie przewidują instytucji przywrócenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, jednakże po wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia stwierdzającego niezgodność przepisu art. 227 prawa spółdzielczego z Konstytucją należy przyjąć, że powódka tego prawa nigdy nie utraciła.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdzający niezgodność przepisu ustawy z Konstytucją RP wywołuje skutki z mocą wsteczną, a więc od dnia wejścia w życie przepisu uznanego za niekonstytucyjny, chyba, że co innego wynika z sentencji wyroku /por. uchwała z dnia 3 lipca 2003r., III CZP 45/03, z dnia 23 stycznia 2004r., III CZP 112/03, z dnia 23 czerwca 2005r., III CZP 35/05, z dnia 19 maja 2006r., III CZP 26/06 oraz wyroki z dnia 9 października 2003r., I CK 150/02, z dnia 29 października 2003r., III CK 34/02, z dnia 30 września 2004r. IV CK 20/04, z dnia 26 listopada 2004r., V CK 270/04, z dnia 14 września 2006r., III CSK 102/06, z dnia 15 czerwca 2007r., II CNP 37/07, z dnia 13 grudnia 2007r., I CSK 315/07, z dnia 19 czerwca 2008r., V CSK 31/08, z dnia 20 maja 2009r. I CSK 379/08/. Skoro zatem stwierdzając niekonstytucyjność art. 227 § 1 ustawy z 1982 roku Prawo spółdzielcze Trybunał Konstytucyjny nie skorzystał z uprawnienia ograniczenia skutku czasowego swojego orzeczenia, to uznać należy, że wyeliminował wskazany przepis z porządku prawnego ze skutkiem ex tunc /tak też Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 20 września 2013 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 447/13/. Sąd podziela ocenę zawartą w uchwale Sądu Najwyższego w sprawie III CZP 35/05, które to orzeczenie wprawdzie odnosi się wprost do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 30 marca 2004 r. w sprawie K 32/03, którym stwierdzono niekonstytucyjność art. 17 ⁸ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, jednak powołane tam argumenty znajdują zastosowanie także do oceny utraty mocy art. 227 § 1 prawa spółdzielczego (w istocie tożsamego treścią z art. 17 ⁸ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych) na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie K 12/08. Na uwagę zasługuje także pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 listopada 1999 r., sygn. akt I CKN 204/98, w którym wskazano że: " Jeżeli zachodzi kolizja przepisu ustawy z przepisem Konstytucji, w żadnym razie nie można przyjmować, że przepis ustawy do czasu jego uchylenia funkcjonuje w sposób niezgodny z Konstytucją. Burzyłoby to porządek, w którym Konstytucja jest najwyższym prawem, i prowadziłoby do faktycznego prymatu ustaw nad Konstytucją. Ze względu na miejsce Konstytucji w hierarchii aktów prawnych przepis ustawy niezgodny z Konstytucją nie może być źródłem praw i obowiązków." Także w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r. w sprawie II CK 36/02, wskazano, że Konstytucja przyznaje Trybunałowi Konstytucyjnemu prawo ograniczenia skutków czasowych swoich orzeczeń. Skoro stwierdzając niekonstytucyjność art. 227 § 1 prawa spółdzielczego Trybunał Konstytucyjny nie skorzystał z tego uprawnienia, to uznać należy, że wyeliminował wskazany przepis z porządku prawnego ze skutkiem ex tunc. Oznacza to, że nie ma potrzeby przywracania prawa, którego powódka nigdy nie utraciła, ponieważ art. 227 ustawy prawo spółdzielcze od samego początku był przepisem niezgodnym z Konstytucją, a tym samym nie obowiązywał czego konsekwencją jest fakt, że powódka nigdy nie utraciła spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Skoro nie doszło do utraty prawa - nie ma konieczności jego przywracania, a tym samym spełnione są przesłanki umożliwiające domagania się ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia prawa własności na powódkę w trybie określonym w art. 17 ¹⁴ ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Stosownie do brzmienia tego przepisu na pisemne żądanie członka lub osoby niebędącej członkiem spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, spółdzielnia mieszkaniowa jest obowiązana zawrzeć umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez niego:

1)spłaty przypadających na ten lokal części zobowiązań spółdzielni związanych z budową, w tym w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kredytowego spółdzielni wraz z odsetkami;

2)spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1.

Spółdzielnia mieszkaniowa zawiera umowę, o której mowa w ust. 1, w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chyba że nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami lub spółdzielni nie przysługuje prawo własności lub użytkowania wieczystego gruntu, na którym wybudowała budynek lub wybudowali go jej poprzednicy prawni.

Zgodnie z art. 49 ¹ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych osoba, która na podstawie ustawy może żądać ustanowienia prawa odrębnej własności lokalu, w razie bezczynności spółdzielni, może wystąpić do sądu z powództwem na podstawie art. 64 Kodeksu cywilnego w związku z art. 1047 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.

W ustalonym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że powódka spełniła warunki uprawniające do uzyskania własności zajmowanego lokalu, ponieważ wobec stwierdzenia niezgodności z Konstytucją art. 227 ustawy prawo spółdzielcze nigdy nie utraciła ona spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, lokal ten nie jest zadłużony z tytułów określonych w art. 42 ust. 3 pkt 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych ani też z tytułu opłat o których mowa w art. 4 ust. 1 powołanej ustawy. Pozwana była przez powódkę wzywana do ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia tej własności na powódkę pismami z 2011 roku, jak również pismem z dnia 30 września 2014 roku i pomimo tych wezwań pozwana nie ustanowiła prawa odrębnej własności lokalu i nie przeniosła tego prawa na powódkę, co skutkowało wydaniem orzeczenia.

Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej co do wyroku eksmisyjnego i wyroku o ustalenie, należy zauważyć, że Sąd nie jest związany orzeczeniem innego sądu za wyjątkiem wyraźnie wskazanych w przepisach prawa przypadkami, a zatem kiedy prawomocność wyroku jest rozszerzona i dotyczy innych postępowań i oczywiście wydanych w postępowaniu karnym prawomocnych wyroków skazujących co do popełnienia przestępstwa. W ocenie Sądu nie ma bezpośredniego przełożenia na ustalenie, co w sprawie było istotne, tzn. czy przysługuje powódce spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Zgodnie z przepisem art. 366 k.p.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Tożsamość roszczeń zachodzi zatem wówczas, gdy identyczny jest nie tylko przedmiot, ale i podstawa sporu. Dla tożsamości roszczeń potrzeba tożsamości podstawy faktycznej i prawnej, czyli normy prawnej roszczenia (SA w Katowicach z dnia 24 stycznia 1991 roku, III APr 1/91, postanowienie SN z 9 czerwca 1971 roku, II CZ 59/71). Sąd podziela stanowisko wyrażone przez Przedstawicielkę Pierwszego Prezesa SN, że w razie stwierdzonej niezgodności art. 227 prawa spółdzielczego ze wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi, zainteresowane osoby mogłyby na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji wnosić o wznowienie postępowania sądowego, w którym ostatecznie uprawomocniła się decyzja spółdzielni podjęta na podstawie art. 227 prawa spółdzielczego jednakże wznowieniu nie podlegałoby postępowanie eksmisyjne albowiem art. 227 nie jest podstawą orzekania w sprawach o eksmisję.

Reasumując, Sąd, biorąc pod uwagę motywy, którym kierował się Trybunał Konstytucyjny stwierdzając niezgodność przepisu art. 227 ustawy prawo spółdzielcze i mając na uwadze potrzebę ochrony praw i usprawiedliwionych interesów osób, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali uznał, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2008 roku w sprawie o sygn. akt K 12/08 wywołał skutek ex tunc, co skutkowało przyjęciem, iż powódka nigdy nie utraciła spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i uwzględnił jej powództwo.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 kpc. Pozwana przegrała proces, a tym samym zasądzono od niej na rzecz powódki kwotę 4.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą złożyła się kwota 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalona w oparciu o § 2 w zw. z § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013r., poz. 490 t.j.), kwota 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 1.000 zł uiszczona przez powódkę tytułem części opłaty sądowej od pozwu.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 kpc nakazano pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 7.000 zł tytułem nieuiszczonej części opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Katarzyna Sznajder

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron;

2.  kal. 21 dni lub z wpływem.

Gliwice, dnia 10 czerwca 2015 roku

SSO Katarzyna Sznajder.