Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2015 r. w Szczecinie

sprawy K. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 6 maja 2014 r. sygn. akt VII U 4081/12

oddala apelację.

SSO del. Beata Górska SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka - Szkibiel

Sygn. akt III AUa 540/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 listopada 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił K. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzja ta została wydana w następstwie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS, w którym wnioskodawca został uznany za osobę zdolną do pracy.

Pismem z 10 grudnia 2012 roku ubezpieczony złożył odwołanie od powyższej decyzji, domagając się przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podał, że lekarze nie chcą dopuścić go do pracy w charakterze, w którym dotychczas pracował.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, posługując się argumentacją tożsamą z prezentowaną w zaskarżonej decyzji dodając, że z wymienionym w decyzji orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS zgodził się Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6 maja 2014 roku oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Wyrok oparty został na ustaleniach, z których wynika, że K. N. urodził się (...). Ubezpieczony z zawodu jest murarzem-tynkarzem, pracował przy obsłudze traka, wykonywał prace murarza, pracował jako pracownik budowlany, formierz, operator linii produkcyjnej grilii jednorazowych, pakowacz węgla drzewnego, ostatnio jako monter urządzeń i konstrukcji elektroenergetycznych.

Wnioskodawca udowodnił ogółem 14 lat, 5 miesiące i 4 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę udowodnił 9 lat, 3 miesiące, 9 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 6 września 2012 roku uznano, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. W związku ze zgłoszeniem sprzeciwu od ww. orzeczenia, Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z 28 września 2012 roku orzekła, iż K. N. nie jest niezdolny do pracy.

Następnie Sąd Okręgowy ustalił, że obecnie u K. N. rozpoznaje się astmę oskrzelową przewlekłą bez jawnych zaburzeń wentylacji, kaszel polekowy, nieżyt nosa, pierwotną niedoczynność tarczycy wyrównaną farmakologicznie, nadciśnienie tętnicze otyłość prostą i łojotokowe zapalenie skóry w okresie remisji.

Rozpoznane u wnioskodawcy zmiany chorobowe w aktualnym stopniu ich klinicznego zaawansowania nie dają podstaw do orzekania długotrwałej częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy. Są przeciwskazaniem do ciężkiej pracy fizycznej, w atmosferze zapylenia, pracy w lotnych w atmosferze lotnych związków chemicznych.

Ubezpieczony nie może pracować w warunkach zapylenia na pył drewna, i inne pyły, oraz środki drażniące drogi oddechowe, w związku z tym jest niezdolny do pracy w tartaku, oraz przy odlewaniu metali jako odlewnik. Ze względu na ciężkość pracy nie jest wskazana także praca murarza- tynkarza. Ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy w zawodach elektromontera, montera, oraz wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych, może kierować pojazdami kategorii B i T.

W tych okolicznościach faktycznych Sąd Okręgowy zważył, że odwołanie K. N. okazało się w całości nieuzasadnione, co skutkowało jego oddaleniem w całości.

Za podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji przyjął przepisy z art. 12, art. 13, art. 57 i art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Sąd Okręgowy ocenił, że w niniejszej sprawie przedmiot sporu sprowadzał się do ustalenia, czy ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ww. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Powołując treść art. 12 tejże ustawy Sąd I instancji wyjaśnił, że pojęcie utraty zdolności do pracy zarobkowej obok elementu ekonomicznego, polegającego na obiektywnej utracie możliwości zarobkowania zawiera w sobie również element biologiczny, czyli naruszenie sprawności organizmu. Naruszenie to należy oceniać pod kątem możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji.

Wobec prezentowanego przez organ rentowy stanowiska, który uznał odwołującego za osobę zdolną do pracy i odmówił mu prawa do renty ze względu na nie spełnienie warunku określonego w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalno - rentowej, kwestią oddaną pod rozwagę Sądu Okręgowego była ocena, czy ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy, a jeśli tak, jaki jest stopień tej niezdolności oraz w jakich ramach czasowych niezdolność ta się zamyka.

Ustalenia w tym przedmiocie zostały poczynione przez Sąd I instancji w oparciu o analizę dokumentacji rentowej i medycznej K. N. oraz w szczególności na podstawie przeprowadzonego w toku postępowania sądowego dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, pulmonologii, kardiologii, endokrynologii i diabetologii, oraz medycyny pracy. Biegli wydali jedną opinię, a biegła z zakresu medycyny pracy sporządziła opinię uzupełniającą, w których to opiniach biegli w tożsamy sposób ocenili stan zdrowia ubezpieczonego.

U ubezpieczonego K. N. zmiany chorobowe układu oddechowego (astma oskrzelowa) nie są przyczyną długotrwałej niezdolności do pracy, a obecnie brak jest danych dla rozpoznania jawnej niewydolności oddechowej. Są jedynie przeciwwskazaniem do ciężkiej pracy fizycznej, w atmosferze zapylenia, pracy w atmosferze lotnych związków chemicznych. Niedoczynność tarczycy przebiega bez objawów klinicznych hypoterozy i jest wyrównana substytucją hormonalną, która nie powoduje żadnych objawów ubocznych. Nadciśnienie tętnicze nie doprowadziło do powikłań naczyniowych mózgu i nerek, przebiega bez objawów niewydolności krążenia i bez danych dla niestabilnej choroby niedokrwiennej serca. Również stopień otyłości jest stosunkowo niewielki i nie powoduje żadnych zaburzeń metabolicznych, a zmiany łojotokowe skóry mają aktualnie znaczenie kosmetyczne i nie stanowią podstawy do orzekania długotrwałej niezdolności do pracy. Ubezpieczony nie może pracować w warunkach zapylenia na pył drewna, i inne pyły, oraz środki drażniące drogi oddechowe, w związku z tym jest niezdolny do pracy w tartaku, oraz przy odlewaniu metali jako odlewnik. Ze względu na ciężkość pracy nie jest wskazana także praca murarza-tynkarza. Ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy w zawodach elektromontera, montera, oraz wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych, może kierować pojazdami kategorii B i T.

Sąd I instancji zważył, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen.

Odnośnie zakresu czynności Sądu przy dokonywaniu oceny dowodu z opinii biegłych, Sąd Okręgowy odniósł się do został scharakteryzowany przez orzecznictwo Sądu Najwyższego - choćby w wyroku z dnia 8 maja 2008 roku (sygn. akt I UK 356/07, Lex nr 490392), w którym zawarto konstatację, że jakkolwiek ocena częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny), to jednak ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku w związku z art. 278 § 1 k.p.c). Sąd Najwyższy dodał, że ocena, jakiej winien dokonać Sąd, ma charakter prawny, stanowiąc subsumcję stanu faktycznego do norm prawnych, i może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły.

Opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania wydane zostały przez biegłych sądowych - specjalistów posiadających wieloletnią praktyką zawodową, cieszących się dużym autorytetem, po uprzednio przeprowadzonym badaniu odwołującego się oraz analizie treści wcześniejszej dokumentacji lekarskiej dotyczącej ubezpieczonego. Opinie te są logiczne i spójne, a wnioski w nich zawarte prawidłowo uzasadnione.

Oceny powyższej nie mogą podważać subiektywne odczucia samego ubezpieczonego, który poza polemiką z rozpoznaniem postawionym przez biegłych sądowych (dotyczącym zresztą nie tyle medycznego rozpoznania chorób, co postawionej diagnozy dotyczącej braku niezdolności do pracy) nie przedstawił na rozprawach w dniu 26 listopada 2013 roku i w dniu 6 maja 2014 roku żadnych argumentów świadczących o ewentualnej wadliwości przeprowadzonych przez biegłych badań. W uwzględnieniu powyższego nie podzielił Sąd jego zarzutów, ponieważ nie zawierały one merytorycznych zastrzeżeń co do treści opinii, mogących podważyć prawidłowość badania i posiadaną przez biegłych wiedzę specjalną z zakresu medycyny, a nadto nie zostały one poparte żadną dokumentacją medyczną, która mogłaby stanowić przedmiot oceny biegłych lekarzy specjalistów. Z tego wzglądu zastrzeżenia i wątpliwości artykułowane przez ubezpieczonego mogą być traktowane jedynie jako wyraz jego niezadowolenia z niekorzystnego orzeczenia wydanego przez biegłych oraz zaistniałej sytuacji życiowej.

Ubezpieczony nie może pracować w warunkach zapylenia na pył drewna i inne pyły, oraz środki drażniące drogi oddechowe, w związku z tym jest niezdolny do pracy w tartaku, przy odlewaniu metali jako odlewnik, a także z uwagi na ciężkość pracy na stanowisku murarza-tynkarza. Ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy w zawodach elektromontera, montera, oraz wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych, może kierować pojazdami kategorii B i T. Niezdolność do wykonywania niektórych prac, z których dotychczas wykonywał nie może być utożsamiana z utratą zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność tego rodzaju nie uzasadnia przyznania prawa do renty, jeżeli pracownik może podjąć inne prace zgodne z poziomem jego kwalifikacji (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z: 13 lipca 2005 r., I UK 380/04, niepublikowany; 15 listopada 2007 r., I UK 154/07, niepublikowany). Sąd I instancji uwzględnił też, że z art. 12 ust. 3 wynika, iż nie ma niezdolności do pracy, w przypadku, gdy naruszenie sprawności organizmu nie jest przeszkodą do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi lub możliwymi do nabycia kwalifikacjami. Zmiany w organizmie powodujące przeciwwskazania zdrowotne do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku, nie przesądzają o niezdolności do pracy, nawet częściowej, jeżeli zdolność do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami została zachowana (np. wyroki Sądu Najwyższego z: 12 marca 2007 r., I UK 299/06, OSNP 2008 nr 7-8, poz. 112; 1 grudnia 2000 r., II UKN 113/00, OSNAPiUS 2002 nr 14, poz. 343).

W konsekwencji więc brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu co do możliwości przekwalifikowania zawodowego. Inaczej mówiąc, niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym. Odmienny pogląd, zdaniem Sądu Okręgowego, prowadziłby do pomijania treści art. 12 ust. li 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd ten dostrzegł, że mając na uwadze fakt, że treść art. 23 i 24 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) jest identyczna z treścią art. 12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące art. 23 i art. 24 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin jest nadal aktualne i może mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. Zgodnie z tym orzecznictwem częściowa utrata zdolności do pracy zarobkowej nie jest równoznaczna z niemożliwością wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, ale została ograniczona do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, oraz że dopiero konieczność zmiany zawodu i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu stanowią podstawę do przyznania świadczenia z tytułu częściowej niezdolności do pracy (wyrok z dnia 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98, OSNAPiUS 2000 nr 1, poz. 36; z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624). Sąd Okręgowy podsumował, że występujące u wnioskodawcy przeciwskazania do wykonywania prac, np. w warunkach zapylenia na pył drewna, i inne pyły, oraz środki drażniące drogi oddechowe, w tartaku, przy odlewaniu metali jako odlewnik, a także z uwagi na ciężkość pracy na stanowisku murarza-tynkarza nie dyskwalifikuje jego możliwości zarobkowania, ponieważ ubezpieczony jest zdolny do podjęcia pracy w zawodach elektromontera, montera, oraz wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych, może też kierować pojazdami kategorii BiT

Powyższe skutkowało uznaniem przez Sąd I instancji, że schorzenia ubezpieczonego nie powodują jego niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, iż ubezpieczony nie spełnia przesłanek określonych w art. 57 i 58 ustawy emerytalno-rentowej, których ziszczenie jest konieczne do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Mając to na uwadze, wskazany Sąd uznał odwołanie za bezzasadne i dlatego też oddalił je na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył ubezpieczony K. N., zarzucając zaskarżonemu rozstrzygnięciu błędne ustalenia faktyczne, które miały wpływ na treść wyroku, polegające na stwierdzeniu, że odwołujący jest zdolny do pracy. Na tej podstawie wnoszący apelację domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez ustalenie jego niezdolności do pracy i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na apelację Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Sąd Okręgowy starannie zebrał i rozważył wszystkie dowody oraz ocenił je w sposób nienaruszający swobodnej oceny dowodów. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjmuje za własną, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776; z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, lex nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, lex nr 558303).

Kwestią sporną w sprawie pozostało czy ubezpieczony w dacie zaskarżonej decyzji był niezdolny do pracy. Ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy co do zasady wymaga wiadomości specjalnych. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Jednocześnie należy uwzględnić, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie decyduje Sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018).

Z poszanowaniem powyższego Sąd Okręgowy korzystając z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii, neurologii, kardiologii, pulmonologii, endokrynologii, diabetologii i lekarza medycyny pracy, a zatem osób reprezentujących różne specjalności medyczne adekwatne do rodzaju schorzeń i dolegliwości zgłaszanych przez ubezpieczonego, wywiódł uzasadnione wnioski. Powtórzenia wymaga, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd – który nie posiada wiadomości specjalnych – w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd pierwszej instancji do tych kryteriów oceny stanowiło więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące.

Kontrola instancyjna doprowadziła Sąd Apelacyjny do przekonania, że biegli sądowi sporządzając opinię w sprawie na zlecenie Sądu Okręgowego przeprowadzili kompleksowe badania stanu zdrowia K. N. oraz szczegółową analizę związku rozpoznanych u niego schorzeń z możliwością podjęcia zatrudnienia, w kontekście posiadanych przez ubezpieczonego kwalifikacji zawodowych. Z treści opinii wynika, że wszyscy opiniujący w sprawie biegli przeprowadzili z ubezpieczonym wywiad, a następnie badanie przedmiotowe i podmiotowe. Oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonało 5 specjalistów lekarzy oraz lekarz medycyny pracy. Wnioski opiniujących były stanowcze, spójne i konsekwentne.

W opinii głównej biegli rozpoznali u ubezpieczonego astmę oskrzelową przewlekłą, pierwotną niedoczynność tarczycy, nadciśnienie tętnicze stabilne, niepowikłane, otyłość prostą, łojotokowe zapalenie skóry w okresie remisji. Jednakże w ocenie tychże biegłych stwierdzone zmiany chorobowe, w aktualnym stopniu klinicznego zaawansowania, nie dają podstaw do orzekania długotrwałej, częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy. Biegli wskazali, że schorzenia te są jedynie przeciwwskazaniem do niektórych rodzajów prac. Wymienili wśród nich ciężką pracę fizyczną w atmosferze zapylenia, pracę w atmosferze lotnych związków chemicznych. Wskazano także na konieczność leczenia ambulatoryjnego z okresowym zwolnieniem lekarskim w okresach zaostrzenia.

Wreszcie także biegła z zakresu medycyny pracy, uwzględniając rodzaje prac wykonywanych przez ubezpieczonego, nie znalazła przyczyn uniemożliwiających lub istotnie utrudniających zdolność K. N. do pracy elektromontera, montera, oraz do wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych. Biegła dodała, że ubezpieczony może również kierować pojazdami kategorii B i T. Ze względu na ciężkość pracy, uznała, że wnioskodawca nie może pracować w warunkach zapylenia na pył drewna i inne pyły oraz w obecności środków drażniących drogi oddechowe (np. w tartaku), nie może też wykonywać pracy przy odlewaniu metali, jako odlewnik oraz pracy murarza – tynkarza.

Opiniujący w ramach posiadanych specjalizacji zgodnie i kategorycznie stwierdzili zatem, że ubezpieczony nie jest w pełni zdrowy. Podkreślano, że zdiagnozowane u niego schorzenia wymagają monitowania oraz systematycznego leczenia, w tym nie wykluczając potrzeby korzystania ze zwolnień lekarskich w ramach czasowej niezdolności do pracy. Stopień ich natężenia nie jest jednak istotny na tyle aby ubezpieczony nie mógł podjąć pracy w zawodach elektromontera, montera oraz wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych, może też kierować pojazdami kategorii B i T. Kluczowe jest, że wniosek ten wywiodła biegła z zakresu medycyny pracy, która po przeprowadzonym wywiadzie, analizie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu ubezpieczonego uwzględniając rozpoznanie medyczne dokonane przez poprzedników oraz wykształcenie i doświadczenie zawodowe badanego jednoznacznie stwierdziła, że K. N. nie jest niezdolny do pracy. W tym miejscu należy podzielić wywód prawny Sądu Okręgowego, że niezdolność do wykonywania niektórych prac spośród dotychczas wykonywanych nie może być utożsamiana z utratą zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność tego rodzaju nie uzasadnia przyznania prawa do renty, jeżeli pracownik może podjąć inne prace zgodne z poziomem jego kwalifikacji

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wymienione opinie – pozwalając na nie budzące wątpliwości ustalenie, że stan zdrowia ubezpieczonego w dacie wydawania spornej decyzji nie pozwalał na przyjęcie choćby częściowej niezdolności do pracy – mogły stanowić podstawę do stanowczego rozstrzygnięcia sprawy. Za miarodajnością opinii przemawiał i ten fakt, że w pełni korespondowały nie tylko z treścią orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, ale okazały się spójne także z opinią komisji lekarskiej tego organu, zgodnie z którymi stopień nasilenia dolegliwości chorobowych, rozpoznanych u ubezpieczonego, nie czyni go w dacie decyzji osobą choćby częściowo niezdolną do pracy. Z tych względów Sąd Okręgowy słusznie uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do rozstrzygnięcia.

W okolicznościach tej sprawy, ponad rozpoznanie medyczne, niesporne są ustalenia dotyczące przebiegu pracy zawodowej ubezpieczonego, w tym wykształcenia oraz zajmowanych przezeń stanowisk. Akta potwierdzają, że K. N. z zawodu jest murarzem – tynkarzem, dotychczas pracował przy obsłudze traka, wykonywał prace murarza, pracował jako pracownik budowlany, formierz, operator linii produkcyjnej grilii jednorazowych, pakowacz węgla drzewnego, a ostatnio jako monter urządzeń i konstrukcji elektroenergetycznych. Jednocześnie ze stanowczych, spójnych i jednoznacznych wniosków opinii wynika, że stwierdzone u ubezpieczonego choroby nie są przeciwwskazaniem do wykonywania pracy elektromontera, montera, oraz do wszelkich prac wykonywanych w warunkach warsztatowych, jak też do prac polegających na kierowaniu pojazdami kategorii B i T.

Ubezpieczony musi przy tym kontynuować leczenie ambulatoryjnie. Stan jego zdrowia w dacie zaskarżonej decyzji nie uzasadnia jednak wykluczenia z rynku pracy na trwałe lub okresowo. Dla przykładu, prace montera czy elektromontera, jakie dotychczas wykonywał, pozwalają na stanowcze stwierdzenie, że nie ma przeciwwskazań, aby podjął aktywność zawodową na stanowiskach wymagających od niego takich samych lub podobnych umiejętności.

Biorąc pod uwagę powyższą ocenę, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że Sąd Okręgowy zasadnie zastosował art. 57 w związku z art. 12 i art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i oddalił odwołanie ubezpieczonego, albowiem ujawniono, że pomimo konieczności pokonania pewnych utrudnień, posiada on kwalifikacje zawodowe pozwalające na podjęcie aktywności w procesie pracy. W świetle aktualnej wiedzy medycznej oraz możliwości zawodowych K. N. stan jego zdrowia nie jest przeciwwskazaniem do wejścia na rynek pracy, także przy stanowiskach, jakie zajmował dotychczas.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do wydania orzeczenia zgodnego z wnioskiem apelacji i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

SSO del. Beata Górska SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka-Szkibiel