Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Monika Barwacz

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania T. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 lipca 2014 roku nr (...)

w sprawie T. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 972/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 20 listopada 2014 r.

Decyzją z dnia 15 lipca 2014 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. z 2004 r. UE L Nr 166, poz. 1), odmówił T. M. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie 10 lat, 2 miesiące i 8 dni takiej pracy. W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresu zatrudnienia od 1 lutego 1994 r. do
31 grudnia 1998 r. na terenie Austrii z uwagi na brak możliwości przyporządkowania wykonywanych przez niego wówczas prac do odpowiedniej pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Decyzję tę zaskarżył T. M., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że legitymuje się co najmniej 15- letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ przez 4 lata i 11 miesięcy pracował
w szczególnych warunkach w zakładzie galwanicznym w W. stale i w pełnym wymiarze godzin przy obsłudze wanien elektrolitycznych, jako galwanizer miedzią i niklem oraz przy szlifowaniu wyrobów metalowych i polerowaniu mechanicznym. Jak podał odwołujący, prace te wymienione zostały w Dziale III, zatytułowanym: „W hutnictwie i przemyśle metalowym”, w punktach: 33, 76 i 78 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podał, że praca w zakładzie zajmującym się obróbką złota i srebra, a w takim pracował odwołujący w spornym okresie, nie została wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący T. M., urodzony
(...)w dniu(...)osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udokumentował 21 lat, 6 miesięcy i 9 dni okresów składkowych, 9 lat
i 1 miesiąc okresów składkowych zagranicznych oraz 2 miesiące okresów nieskładkowych zagranicznych, co daje łącznie 30 lat, 9 miesięcy i 9 dni okresów składkowych, w tym zagranicznych i nieskładkowych zagranicznych. Wykazał ponadto staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat, 2 miesięcy i 8 dni z tytułu zatrudnienia w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w L. od 12 lutego 1974 r. do 11 maja 1974 r.
w charakterze kierowcy autobusu oraz od 6 lipca 1978 r. do 14 czerwca 1988 r. w Zakładzie (...) w P. w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

We wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. ubezpieczony wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 15 lipca 2014 r. ZUS Oddział w T. odmówił T. M. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie przystąpił do OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 1 lutego 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. (4 lata i 11 miesięcy) odwołujący T. M. pracował na terenie Austrii w zakładzie (...)- spółka zależna w W. w pełnym wymiarze czasu pracy jako wyuczony galwanizer i szlifierz metali. Do jego zadań należało: szlifowanie metali i przygotowywanie ich do dalszej obróbki, mechaniczne polerowanie przedmiotów metalowych oraz prace galwanizerskie z mosiądzem, niklem, miedzią, srebrem i złotem. W pracy odwołujący narażony był na wpływ szkodliwych czynników chemicznych i fizykalnych (cyjanków
i kwasów).

dowód:

-

potwierdzenie z dnia 20.06.2014 r.- k. 217 akt ZUS,

-

zaświadczenie z dnia 20.06.2014 r.- k. 6,

-

zeznania odwołującego T. M.- 00:09:55-00:37:21,

J. W. prowadził na terenie Austrii zakład galwaniczny. Zakład ten świadczył usługi galwaniczne dla osób prywatnych, polegające na wykonywaniu trwale przylegających cienkich powłok metalicznych poprzez osadzanie jednego metalu na innym. Było to posrebrzanie, pozłacanie, niklowanie, miedziowanie i mosiądzowanie. Obróbce galwanicznej poddawane były stare przedmioty, które się odnawiało, szlifowało i polerowało. Wyroby, które miały być posrebrzane, na przykład sztućce i tace, wytrawiano wcześniej w specjalnych wannach cyjankiem potasu. W zakładzie było 6 wanien galwanicznych,
tzw. elektrolitycznych do wytrawiania, posrebrzania, miedziowania i mosiądzowania, w tym dwie- mniejsza i większa- tylko do mosiądzowania oraz 2 wanny do niklowania. Na co dzień odwołujący wykonywał prace galwanizerskie głównie srebrem, ale też niklem, miedzią
i mosiądzem. Pracami galwanizerskimi złotem zajmował się osobiście szef J. W.. Po posrebrzaniu czy pokryciu powierzchni innym metalem odwołujący dany przedmiot polerował. Zajmował się też szlifowaniem przedmiotów. Do szlifowania i polerowania używał specjalnej maszyny. Przy mechanicznym polerowaniu zmieniał tylko szczotki. Każdego dnia odwołujący wykonywał prace galwanizerskie, szlifował i polerował. Najwięcej czasu poświęcał na prace galwanizerskie srebrem. Dużo też było miedziowania. Miedzią pokrywał kubki metalowe starego typu. Oprócz tego, niklował większe przedmioty, na przykład metalowe słupki. W razie zamówienia przedmiotu z mosiądzu, metalowy przedmiot pokrywał mosiądzem, po czym całość oddawał do lakiernika. Zakład (...) nie był zakładem produkcyjnym. Nie produkował tlenku cynku.

dowód:

-

zeznania odwołującego T. M.- 00:09:55-00:37:21,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom odwołującego T. M., który złożył depozycje odnośnie charakteru i rodzaju wykonywanej przez siebie pracy w spornym okresie. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były logiczne, wewnętrznie spójne, szczere, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych wynika, że w okresie zatrudnienia na terenie Austrii w zakładzie (...)- spółka zależna w W. od 1 lutego 1994 r. do
31 grudnia 1998 r. wnioskodawca na co dzień zajmował się pracami galwanizerskimi,
w przeważającej części srebrem, którym pokrywał na przykład sztućce i tace. W pracy galwanizera używał również niklu, miedzi i mosiądzu. Poza tym, w ramach dobowego wymiaru godzin szlifował przedmioty i polerował je przy użyciu urządzenia mechanicznego. Z zeznaniami odwołującego korespondowała treść dokumentów w postaci potwierdzenia austriackiego pracodawcy z dnia 20 czerwca 2014 r. (k. 217 akt ZUS) i zaświadczenia tego pracodawcy z tego samego dnia (k. 6). W dokumentach tych wskazano co prawda, że do zadań odwołującego, zatrudnionego w charakterze galwanizera i szlifierza metali, należała obsługa wanien elektrolitycznych, jednak jak wynika z zeznań ubezpieczonego, czynności takich w spornym okresie faktycznie on nie realizował.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie przystąpił do OFE.

Rozstrzygnąć natomiast należało, czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co uprawniałoby go tzw. wcześniejszej emerytury.

Wydając zaskarżoną decyzję organ rentowy odmówił wnioskodawcy uwzględnienia
w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 lutego 1994 r. do
31 grudnia 1998 r. na terenie Austrii w zakładzie (...)- spółka zależna w charakterze galwanizera i szlifierza metali z uwagi na brak możliwości przyporządkowania wykonywanych przez niego wówczas prac do odpowiedniej pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W postępowaniu przed organem rentowym wnioskodawca przedłożył potwierdzenie austriackiego pracodawcy (w tłumaczeniu na język polski) z dnia 20 czerwca 2014 r., wskazujące na czasokres swojego zatrudnienia na terenie Austrii, charakter tego zatrudnienia, zakres obowiązków i pełny wymiar czasu pracy. Do odwołania zaś dołączył zaświadczenie pracodawcy (w tłumaczeniu na język polski dokonanym przez tłumacza przysięgłego) z dnia 20 czerwca 2014 r. celem wykazania tych samych okoliczności.

Z obu tych dokumentów wynika, że od 1 lutego 1994 r. do 31 grudnia 1998 r. odwołujący pracował na terenie Austrii w zakładzie (...)- spółka zależna w pełnym wymiarze czasu pracy jako wyuczony galwanizer i szlifierz metali. Do jego zadań należało zaś szlifowanie metali i przygotowywanie ich do dalszej obróbki, mechaniczne polerowanie przedmiotów metalowych oraz prace galwanizerskie
z mosiądzem, niklem, miedzią, srebrem i złotem. W dokumentach tych zaznaczono, że
w pracy wnioskodawca narażony był na wpływ szkodliwych czynników chemicznych
i fizykalnych (cyjanków i kwasów).

Okoliczności tych organ rentowy nie kwestionował. Podniósł jedynie, że praca
w zakładzie zajmującym się obróbką złota i srebra nie została wymieniona w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Zgodnie z utrwaloną w judykaturze Sądu Najwyższego linią orzeczniczą, dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca
w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych
w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX nr 901652; z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX
nr 619638; z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325; z dnia
19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329; z dnia 6 grudnia 2007 r.,
III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75
i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152).

Decydującą zatem rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość zakwalifikowania tej pracy, jako wskazanej
w konkretnej pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz uznania, że praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W świetle art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS pracami w szczególnych warunkach nie są więc wszelkie prace wykonywane
w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. np. wyrok SA w Łodzi z dnia 31 lipca
2013 r., III AUa 1674/12, LEX nr 1349946).

Praca w warunkach szkodliwych nie jest bowiem tożsama z pracą w szczególnych warunkach (por. np. wyrok SA w Białymstoku z dnia 23 lipca 2013 r., III AUa 156/13, LEX
nr 1356471).

Pamiętać przy tym trzeba, że prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego, w związku z czym musi zostać ono wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości.

W odwołaniu od zaskarżonej decyzji ubezpieczony podał, że wykonywane przez niego w spornym okresie prace można zakwalifikować według Działu III, zatytułowanego:
„W hutnictwie i przemyśle metalowym”, pkt 33, 76 i 78 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. wskazał zaś, że w spornym okresie realizował prace określone w punktach 76 i 78 wykazu A.

Pod wskazanymi wyżej pozycjami wymienione zostały odpowiednio: obsługa wanien elektrolitycznych (pkt 33); prace w hartowniach i wytrawialniach, praca ocynkowaczy, ocynowaczy, kadmowaczy oraz galwanizerów- cynkiem, miedzią, chromem, kadmem
i niklem (pkt 76); szlifowanie lub ostrzenie wyrobów i narzędzi metalowych oraz polerowanie mechaniczne (pkt 78).

Jaki był rzeczywiście charakter pracy odwołującego w spornym okresie i co należało do jego obowiązków Sąd ustalił w oparciu o spójne, logiczne i przekonujące zeznania wnioskodawcy.

Z zeznań tych wynika, że ubezpieczony pracował na terenie Austrii w zakładzie galwanicznym prowadzonym przez J. W., który świadczył usługi dla osób prywatnych, polegające na wykonywaniu trwale przylegających cienkich powłok metalicznych poprzez osadzanie jednego metalu, tj. srebra, złota, niklu, miedzi i mosiądzu, na innym. W ciągu dnia w zakładzie tym odwołujący zajmował się w przeważającej części pracami galwanizerskimi głównie srebrem, ale też niklem, miedzią i mosiądzem. Srebrem pokrywał na przykład sztućce i tace, a miedzią metalowe kubki. Niklował też metalowe słupki. Na zamówienie zaś, przedmiot metalowy pokrywał mosiądzem. Wyroby, które miały być posrebrzane, wytrawiano wcześniej w specjalnych wannach cyjankiem potasu. Zakład (...) wyposażony był w 6 wanien galwanicznych, tzw. elektrolitycznych. Jak ustalił Sąd, odwołujący każdego dnia wykonywał prace galwanizerskie, głównie srebrem. Czynności te (posrebrzanie) zajmowały mu najwięcej czasu. Poza tym, w ciągu dnia szlifował
i polerował przedmioty używając do tego specjalnego urządzenia mechanicznego, przy polerowaniu, z wymienną szczotką. Jednocześnie Sąd ustalił, że Zakład (...) nie był zakładem produkcyjnym i nie produkowano w nim tlenku cynku.

Zeznania odwołującego korespondowały z treścią potwierdzenia austriackiego pracodawcy z dnia 20 czerwca 2014 r. i zaświadczenia pracodawcy z tego samego dnia.
W dokumentach tych wskazano co prawda, że do zadań odwołującego, zatrudnionego
w charakterze galwanizera i szlifierza metali należała również obsługa wanien elektrolitycznych, niemniej jak wynika z zeznań wnioskodawcy, na co dzień faktycznie obowiązków związanych z obsługą wanien nie realizował. Mało tego, na rozprawie w dniu
20 listopada 2014 r. ubezpieczony wskazał, że w spornym okresie wykonywał prace określone w punktach 76 i 78 Działu III wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (00:36:39).

W Dziale III wykazu A w punkcie 76 wymienione zostały prace galwanizerów, ale cynkiem, miedzią, chromem, kadmem i niklem.

W spornym okresie wnioskodawca wykonywał co prawda prace galwanizera- miedzią i niklem, ale w przeważającej części realizował jednak prace galwanizera- srebrem. Jak sam zeznał, w ciągu dnia najwięcej czasu poświęcał na pokrywanie przedmiotów (na przykład sztućców i tac) srebrem.

Takich zaś prac (pracy galwanizera- srebrem) wykaz A nie wymienia.

Jak ustalił Sąd, w ramach dobowego wymiaru godzin, wnioskodawca szlifował ponadto gotowe wyroby i zajmował się ich polerowaniem mechanicznym. Te prace wymienione zostały w punkcie 78 Działu III wykazu A.

Prac tych jednak łącznie z pracą galwanizera- miedzią i niklem (wymienioną
w punkcie 76 Działu III wykazu A) wnioskodawca nie realizował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ w ciągu dnia zajmował się w przeważającej części pracami galwanizera- srebrem, której w wykazie A nie wskazano.

Pracy odwołującego w spornym okresie nie można zatem uznać za pracę
w szczególnych warunkach.

Okoliczność, że wykonując prace galwanizera srebrem odwołujący był narażony na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia nie ma z punktu widzenia rozstrzygnięcia żadnego znaczenia. Fakt wykonywania pracy w warunkach szkodliwych, w narażeniu na szkodliwe czynniki dla zdrowia, z którymi stykał się pracownik, nie jest bowiem wystarczający do uznania takiej pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze. Zasadnicze znaczenie ma natomiast to, aby faktycznie powierzone zadania pracownicze, wykonywane w szkodliwych warunkach, zostały wymienione jako prace w szczególnych warunkach w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym (por. np. wyrok SA w Lublinie z dnia 23 października 2013 r., III AUa 725/13 ( Legalis nr 749352).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2012 r., I UK 227/11 (LEX
nr 1157544), z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przysługującego pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mogą korzystać wyłącznie pracownicy, którzy byli rzeczywiście zatrudnieni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szkodliwych warunkach pracy, przy pracach wymienionych w rozporządzeniu. Nie jest więc dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, z czego a contrario wynika, że mogą i powinny być uwzględnione takie równocześnie wykonywane czynności, które miały szkodliwy wpływ na zdrowie zatrudnionego, bo zostały uznane przez ustawodawcę za pracę w warunkach szczególnych (i wymienione zostały w rozporządzeniu).

Jeśli więc w ramach dobowego wymiaru godzin pracownik realizuje czynności, których nie można zakwalifikować według jakiejkolwiek pozycji wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.- jak w niniejszej sprawie- jego pracy w tym czasie, na którą składają się też czynności wymienione w wykazie A, nie można uznać za pracę w szczególnych warunkach z uwagi na to, że czynności (prace) wymienione w wykazie nie są realizowane stale i w pełnym wymiarze godzin, jak tego wymaga § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym.

Słusznie więc organ rentowy uznał, że wnioskodawca nie wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. co najmniej 15- letniego stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co uprawniałoby go do tzw. wcześniejszej emerytury.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.