Ts 287/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
813/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 14 lutego 2011 r.
Sygn. akt Ts 287/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej R.P. w sprawie zgodności:
1) art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. b-e, art. 26 ust. 3 i 4, art. 27 oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. Nr 52, poz. 417, ze zm.);
2) art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) z
art. 31 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1-2 i 4-5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 29 października 2010 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. b-e, art. 26 ust. 3 i 4, art. 27 i art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. Nr 52, poz. 417, ze zm.) oraz art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) z art. 31 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1-2 i 4-5 Konstytucji.
W ocenie skarżącego zaskarżone przepisy „ponad demokratyczną konieczność oraz z naruszeniem konstytucyjnej zasady proporcjonalności ograniczania konstytucyjnych wolności i praw, narzucają pacjentowi i lekarzowi obowiązek dokumentowania leczenia oraz długotrwałego przechowywania danych poza ich kontrolą i z dostępem osób wykluczonych prawem do tajemnicy lekarskiej”.
Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny.
Wyrokiem z 8 lipca 2010 r. (sygn. akt II CSK 108/10) Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 17 września 2009 r. (sygn. akt I ACa 429/09). Przedmiotem postępowania sądowego było między innymi zobowiązanie niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej do udzielenia informacji. Skarżący domagał się także zaprzestania przetwarzania danych oraz wydania dokumentów.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 listopada 2010 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi, między innymi przez wskazanie ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej uzyskanego w ramach wyczerpanej drogi prawnej, z wydaniem którego łączy zarzut naruszenia jego konstytucyjnych wolności lub praw. Zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi 7 grudnia 2010 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw jednostki, regulowanym przez art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem każdy, czyje konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach, prawach lub obowiązkach określonych w Konstytucji. Warunki występowania z tym środkiem procesowym zostały doprecyzowane w art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Zarządzeniem z 30 listopada 2010 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi. Zarządzenie to zostało doręczone 7 grudnia 2010 r., co potwierdza podpis pełnomocnika. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK uzupełnienie braków formalnych skargi powinno nastąpić w terminie 7 dni od daty zawiadomienia, przez które rozumie się doręczenie przedmiotowego zarządzenia. W rozpatrywanej sprawie termin ten upłynął 14 grudnia 2010 r. Mając na uwadze, że do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło jakiekolwiek pismo procesowe będące odpowiedzią na przedmiotowe zarządzenie, należało przyjąć, że skarżący nie usunął braków formalnych skargi, co obliguje Trybunał do odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK).
Należy także zwrócić uwagę, że skarga została złożona z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Jak wynika z powyższego przepisu, skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Dla ustalenia biegu wskazanego terminu kluczowe znaczenie ma więc obowiązek uzyskania przez skarżącego „prawomocnego orzeczenia” w ramach przysługującej mu i „wyczerpanej” drogi prawnej. Wskazane przesłanki należy rozumieć w ten sposób, że na skarżącym ciąży obowiązek wykorzystania zwykłych środków odwoławczych, tak by orzeczenie wydane w sprawie uzyskało walor prawomocności. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej biegnie od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji, niezależnie od tego, czy w sprawie może jeszcze zostać wniesiona skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego. Jest to stanowisko wielokrotnie już wyrażane przez Trybunał Konstytucyjny (por. postanowienia TK z: 27 lutego 2007 r., Ts 43/06, OTK ZU nr 1/B/2007, poz. 36; 16 maja 2007 r., Ts 144/06, OTK ZU nr 3/B/2007, poz. 130; 4 października 2007 r., Ts 47/07, OTK ZU nr 2/B/2008, poz. 67; 27 listopada 2007 r., Ts 107/07, OTK ZU nr 1/B/2007, poz. 39; 22 lutego 2008 r., Ts 14/08, OTK ZU nr 4/B/2008, poz. 174).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ostatecznym orzeczeniem w rozpatrywanej sprawie jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 17 września 2009 r. (sygn. akt I ACa 429/09), doręczony skarżącemu 20 listopada 2009 r. Od daty doręczenia tego wyroku biegł tym samym trzymiesięczny termin przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Wniesienie skargi konstytucyjnej w dniu 29 października 2010 r. nastąpiło zatem ze znacznym przekroczeniem terminu.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 46 ust. 1 oraz art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 14 lutego 2011 r.
Sygn. akt Ts 287/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej R.P. w sprawie zgodności:
1) art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. b-e, art. 26 ust. 3 i 4, art. 27 oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. Nr 52, poz. 417, ze zm.);
2) art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) z
art. 31 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1-2 i 4-5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 29 października 2010 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. b-e, art. 26 ust. 3 i 4, art. 27 i art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. Nr 52, poz. 417, ze zm.) oraz art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) z art. 31 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1-2 i 4-5 Konstytucji.
W ocenie skarżącego zaskarżone przepisy „ponad demokratyczną konieczność oraz z naruszeniem konstytucyjnej zasady proporcjonalności ograniczania konstytucyjnych wolności i praw, narzucają pacjentowi i lekarzowi obowiązek dokumentowania leczenia oraz długotrwałego przechowywania danych poza ich kontrolą i z dostępem osób wykluczonych prawem do tajemnicy lekarskiej”.
Skarga konstytucyjna została skierowana w oparciu o następujący stan faktyczny.
Wyrokiem z 8 lipca 2010 r. (sygn. akt II CSK 108/10) Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 17 września 2009 r. (sygn. akt I ACa 429/09). Przedmiotem postępowania sądowego było między innymi zobowiązanie niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej do udzielenia informacji. Skarżący domagał się także zaprzestania przetwarzania danych oraz wydania dokumentów.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 listopada 2010 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi, między innymi przez wskazanie ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej uzyskanego w ramach wyczerpanej drogi prawnej, z wydaniem którego łączy zarzut naruszenia jego konstytucyjnych wolności lub praw. Zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi 7 grudnia 2010 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych praw jednostki, regulowanym przez art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem każdy, czyje konstytucyjne prawa i wolności zostały naruszone, ma prawo wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach, prawach lub obowiązkach określonych w Konstytucji. Warunki występowania z tym środkiem procesowym zostały doprecyzowane w art. 46-48 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Zarządzeniem z 30 listopada 2010 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi. Zarządzenie to zostało doręczone 7 grudnia 2010 r., co potwierdza podpis pełnomocnika. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK uzupełnienie braków formalnych skargi powinno nastąpić w terminie 7 dni od daty zawiadomienia, przez które rozumie się doręczenie przedmiotowego zarządzenia. W rozpatrywanej sprawie termin ten upłynął 14 grudnia 2010 r. Mając na uwadze, że do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło jakiekolwiek pismo procesowe będące odpowiedzią na przedmiotowe zarządzenie, należało przyjąć, że skarżący nie usunął braków formalnych skargi, co obliguje Trybunał do odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK).
Należy także zwrócić uwagę, że skarga została złożona z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Jak wynika z powyższego przepisu, skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Dla ustalenia biegu wskazanego terminu kluczowe znaczenie ma więc obowiązek uzyskania przez skarżącego „prawomocnego orzeczenia” w ramach przysługującej mu i „wyczerpanej” drogi prawnej. Wskazane przesłanki należy rozumieć w ten sposób, że na skarżącym ciąży obowiązek wykorzystania zwykłych środków odwoławczych, tak by orzeczenie wydane w sprawie uzyskało walor prawomocności. Termin do wniesienia skargi konstytucyjnej biegnie od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji, niezależnie od tego, czy w sprawie może jeszcze zostać wniesiona skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego. Jest to stanowisko wielokrotnie już wyrażane przez Trybunał Konstytucyjny (por. postanowienia TK z: 27 lutego 2007 r., Ts 43/06, OTK ZU nr 1/B/2007, poz. 36; 16 maja 2007 r., Ts 144/06, OTK ZU nr 3/B/2007, poz. 130; 4 października 2007 r., Ts 47/07, OTK ZU nr 2/B/2008, poz. 67; 27 listopada 2007 r., Ts 107/07, OTK ZU nr 1/B/2007, poz. 39; 22 lutego 2008 r., Ts 14/08, OTK ZU nr 4/B/2008, poz. 174).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ostatecznym orzeczeniem w rozpatrywanej sprawie jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 17 września 2009 r. (sygn. akt I ACa 429/09), doręczony skarżącemu 20 listopada 2009 r. Od daty doręczenia tego wyroku biegł tym samym trzymiesięczny termin przewidziany w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Wniesienie skargi konstytucyjnej w dniu 29 października 2010 r. nastąpiło zatem ze znacznym przekroczeniem terminu.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 46 ust. 1 oraz art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK postanowił jak w sentencji.