Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka-Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Ciećko, Adama Makosza, Mariusza Semeniuka, Jolanty Świerczewskiej-Zarzyckiej oraz oskarżyciela Edyty Romanowicz z Urzędu Celnego w Białej Podlaskiej

po rozpoznaniu dnia 13 października, 13 listopada, 8 grudnia 2015 roku, 15 marca, 12 kwietnia 2016 roku sprawy:

1)  I. B. (1) z domu S. c. J. i J. z domu K.

ur. (...) w Ż.

oskarżonej o to, że: I. w okresie od 01-11-2013 r. do 12-12-2013 r. w kawiarni M. (...) w Ł., woj. (...) prowadziła nielegalne gry hazardowe na automatach o nazwach (...) o nr (...), (...) o nr. EX/M/028, H. (...) o nr. EX/HS/127, (...) G. o nr (...), T. (...) o nr (...) wbrew przepisom art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14, ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych,

to jest o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

2)  A. P. s. H. i S. z domu Ś.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że: II. będąc właścicielem Przedsiębiorstwa (...) w okresie od 20-11-2013 r. do 12-12-2014 r. w lokalu kawiarni M. (...) w Ł. przy ul. (...), woj. (...) urządzał gry hazardowe na urządzeniach do gier o nazwie (...) nr EX/M/ i H. (...) nr EX/HS/127 wbrew przepisom art.3, art. 6 ust.1, art. 14, ust.1 i art. 23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r o grach hazardowych

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s.

3)  M. W. s. P. i M. z domu K.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że: III. będąc prezesem zarządu spółki z o. o. H. F. Polska z siedzibą w W. w okresie od 01-11-2013r. do 12- 12-2013r. w lokalu kawiarni M. (...) w Ł. przy ul. (...), urządzał gry hazardowe na automatach do gier o nazwie (...) nr (...), (...) G. nr (...) i T. (...) nr (...) wbrew przepisom art. 3, art. 6 ust. 1, art. 14, ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych,

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 §1 k.k.s.

o r z e k a

I. oskarżonych I. B. (1), A. P. i M. W. uniewinnia od dokonania zarzucanych im czynów;

II. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. orzeka zwrot:

1. na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. automatów do gier o nazwach (...) nr (...), (...) G. nr (...) i T. (...) nr (...) wraz z odpowiednimi kluczykami oraz zabezpieczonymi po oględzinach tych urządzeń środkami pieniężnymi, odpowiednio w kwotach 1.030 (tysiąc trzydzieści) złotych, 869 (osiemset sześćdziesiąt dziewięć) złotych oraz 685 (sześćset osiemdziesiąt pięć) złotych, zgodnie z opisem zawartym w protokole komisyjnego otwarcia urządzeń do gry z k. 356;

2. na rzecz A. P. jako właściciela Przedsiębiorstwa (...) automatów do gier o nazwach (...) nr EX/M/028 i H. (...) nr EX/HS/127 wraz z odpowiednimi kluczykami oraz zabezpieczonymi po oględzinach tych urządzeń środkami pieniężnymi, odpowiednio w kwotach 545 (pięćset czterdzieści pięć) złotych oraz 1.745 (tysiąc siedemset czterdzieści pięć) złotych, zgodnie z opisem zawartym w protokole komisyjnego otwarcia urządzeń do gry z k. 356;

3. na rzecz I. B. (1) zeszytów z zapiskami w ilości 4 (czterech) sztuk (k. 437-522) oraz umów najmu i dzierżawy (k. 7-11);

III. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz I. B. (1) kwotę 3.730 (trzy tysiące siedemset trzydzieści) złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie obrońcy z wyboru oraz kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). ²⁾

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) ³⁾

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt: II K 139/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

I. B. (1) prowadziła w Ł. przy ul. (...) kawiarnię M. (...). W dniu 01 listopada 2013 roku zawarła ona z H. (...) Polska Sp. z o.o z siedzibą w W. umowę dzierżawy części w/w lokalu w celu zainstalowania i eksploatacji urządzeń do gier o nazwach: (...), (...) i T. (...). Dzierżawca zobowiązał się do uiszczania czynszu dzierżawnego w wysokości 500 zł.

Nadto w dniu 20 listopada 2013 roku w Ł. I. B. (1) zawarła z Przedsiębiorstwem (...) z siedzibą w S., którego właścicielem jest A. P. umowy najmu części w/w lokalu w celu umiejscowienia w nim urządzeń do gier o nazwie (...) nr EX/M/028 i H. (...) nr EX/HS/127. Najemca zobowiązał się uiszczać comiesięczny czynsz w wysokości 162,60 zł od każdego z w/w automatów.

Wkrótce zatem w lokalu I. B. (1) zostało umieszczonych i zainstalowanych pięć wymienionych wyżej automatów go gier, z których korzystali odwiedzający lokal klienci. Zasady działania przedmiotowych urządzeń były zbliżone -

warunkiem uruchomienia automatu było jego zakredytowanie przez grającego wybraną kwotą pieniędzy, za którą grający otrzymywał określoną liczbę punktów kredytowych na liczniku KREDYTY, przeznaczonych na prowadzenie gier losowych np. 1000 zł. – 1000 pkt, stawka za jeden punkt – 0,10 zł. Gra zaczynała się od wyboru jednej z dostępnych gier, ustawienia stawki gry i naciśnięcia przycisku „START/PRZELEWANIE” (ewentualnie START/ODBIERZ lub START w zależności od rodzaju automatu). Naciśnięcie przycisku rozpoczynało obracanie bębnów z symbolami (lub losowanie kart). Wprawione w ruch przyciskiem bębny zatrzymywały się samoczynnie, ich wzajemne ustawienie w momencie zatrzymania było losowe i niezależne od zręczności grającego. Jeżeli symbole na poszczególnych bębnach (lub karty w grze Poker) utworzyły określoną w planie kombinację w danych liniach, to grający otrzymywał wygraną w postaci punktów dopisywanych do licznika BANK. Gry można było prowadzić do momentu wykorzystania wszystkich punktów kredytowych otrzymanych w wyniku zakredytowania automatu lub uzyskanych jako wygrane w wyniku prowadzonych gier. Gry rozgrywane na badanych urządzeniach miały charakter losowy tj. wynik uzyskany w każdej grze był losowy i niezależny od umiejętności (zręczności) grającego lub jego zdolności psychomotorycznych. Grający nie miał realnego wpływu na to, w jakiej konfiguracji zatrzymują się i układają symbole skutkujące wygraną. W automatach zainstalowany był tzw. hopper służący do wypłaty wygranych.

W dniu 12 grudnia 2013 roku funkcjonariusze Komedy Powiatowej Policji w Ł. otrzymali informację dotyczącą nielegalnego urządzania gier hazardowych przez I. B. (1) w kawiarni M. (...) w Ł.. W związku z tym wspólnie z funkcjonariuszami Urzędu Celnego w B. R. M. i P. Ł. udali się oni do w/w kawiarni, gdzie zastali klientów grających na znajdujących się tam automatach tj. S. S. (1) oraz P. R.. W trakcie dokonywanych czynności w/w funkcjonariusze ujawnili pięć włączonych automatów do gier o niskich wygranych o nazwie :. (...), (...), H. (...), (...) G. i T. (...) należących odpowiednio do firmy (...). z o.o, której prezesem zarządu jest M. W. oraz do Przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w S., którego właścicielem jest A. P.. Funkcjonariusz służby celnej R. M. przeprowadził czynności związane z oględzinami przedmiotowych automatów, jak również eksperyment polegający na przeprowadzaniu na każdym z nich gier próbnych, celem zweryfikowania ich rodzaju. Wszystkie z wymienionych automatów przyjmowały pieniądze, za które wykupowane były punkty kredytowe. Za punkty te można było prowadzić grę, podczas której można było wygrywać dalsze punkty. Wygrane punkty były przeznaczone na kontynuowanie gry lub można je było wypłacić z urządzenia do gier poprzez zamianę na pieniądze. Podczas przeprowadzania eksperymentu cztery urządzenia wypłaciły pieniądze, zaś jeden z automatów ( (...) G.) nie wypłacił wygranej, zaś na monitorze pojawiła się informacja „przekroczono limit wypłat”. W oparciu o przeprowadzone symulacje kontrolujący ustalili, iż gry urządzane na przedmiotowych urządzeniach mają charakter losowy, ponieważ gracz nie ma wpływu na wynik. W związku z uzasadnionym podejrzeniem, że przy użyciu ujawnionych automatów do gier urządzane są nielegalne gry hazardowe funkcjonariusze Urzędu Celnego w B. dokonali zatrzymania przedmiotowych urządzeń wraz z kluczami serwisowymi. W trakcie kontroli w lokalu obecny był R. C., który zastępował w tym dniu zatrudnionego w lokalu na stanowisku barmana P. B..

Wszczęte w sprawie dochodzenie zakończyło się postawieniem zarzutów z art. 107 § 1 kks I. B. (1), A. P. oraz M. W., a następnie skierowaniem przeciwko wymienionym aktu oskarżenia do Sądu.

W związku z uzasadnionymi wątpliwościami odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego A. P. i jego poczytalności w czasie czynu, powołano zespół dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy po ambulatoryjnym zbadaniu oskarżonego nie rozpoznali u niego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, stwierdzili natomiast zaburzenia adaptacyjne oraz uzależnienie od benzodiazepin. Biegli orzekli, iż nie ma podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego w czasie dokonywania zarzucanego mu czynu. Biegli stwierdzili, iż oskarżony w aktualnym stanie psychicznym może brać udział w toczącym się postępowaniu.

I. B. (1) nie była karana, zaś A. P. oraz M. W. byli karani z art. 107§ 1 k.k.s.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci: wyjaśnień oskarżonego A. P. /k. 1682-1683, k. 558/, I. B. (2) /k. 1683v, k. 23v, 561/, M. W. /k.1684 / oraz świadków: R. M. /k. 1706-1706v, k. 531v/, P. Ł. /k. 1706v-1707, k. 530v/, R. C. /k. 1707v-1708, k. 16v-17/, S. S. (1) /k. 1708v-1709v, k. 14v-15/, P. R. /k. 1709v-1710, k. 12v-13/, J. B. /k. 1710-1710v/, P. B./ k. 1727v-1729/, K. N. /k. 1728-1728v/, P. G. /k. 17291729v/, A. A. /k. 1834-1835/, H. S. /k. 1835-1836/, J. G. /k. 552/ oraz na podstawie takich dowodów jak: protokołu zatrzymania rzeczy /k. 3-4/, spisu i opisu rzeczy /k. 5-6/, umowy najmu nr (...) /k. 7-10/, umowy dzierżawy z dnia 01-11-2013 /k. 11/, postanowienia o zatwierdzeniu przeszukania /k.19/, protokołu zdawczo odbiorczego /k. 25/, protokołu oględzin z zapisu obrazu /k. 262- 268/, protokołu oględzin miejsca i rzeczy /k. 271-272/, oględzin – foto /k. 300/, oględzin i eksperymentu video płyta /k. 301/, protokołu komisyjnego otwarcia urządzeń do gier z dnia 09-06-2014r wraz z protokołem oględzin / k. 356-358/, postanowienia o uznaniu za dowód rzeczowy (...)- RKS (...) 09-06- 14r /k. 359-360/, informacji o punktach gier na automatach o niskich wygranych /k. 362/, opinii biegłego z dnia 30-06-2014r wraz z zapisem DVD z przebiegu gier na urządzeniach do gier /k. 415-434/, danych o karalności k. 523-525, 609/, umowy serwisowej urządzeń /k. 537- 544/, opinii biegłego wraz z zapisem DVD obrazu z przebiegu gry na urządzeniach /k. 415-434/, opinii sądowo- psychiatrycznej A. P. z dnia 17- 11-2014 r k. 590-593/, danych o karalności dot. I. B. (1) /k. 1074, 1770/, danych o karalności dot. M. W. /k. 1075- 1077,1765-1767/, danych o karalności dot. A. P. /k. 1078- 1079, 1768- 1769/, opinii prawnej prof. P. K. /k. 1362- 1374/, odpisów pism procesowych A. P. /k. 1448- 141/, komentarza do Ustawy o grach hazardowych w formie książkowej /k. 1580/, „Obowiązek notyfikowania projektów przepisów prawa Komisji Europejskiej w świetle wybranego orzecznictwa luksemburskiego” w formie książkowej /k. 1579/, wydruku wyroku Sądu Najwyższego w sprawie IIKK 55/14 /k. 1379- 1402/, kserokopii orzeczenia SR w Złotoryi w sprawie IIK 26/13 wraz z uzasadnieniem /k. 1403- 1411/, kserokopii orzeczenia SO w Legnicy w sprawie IVKa 572/13 wraz z uzasadnieniem /k. 1472-1477/, kserokopii Orzeczenia Sądu Najwyższego w sprawie VKK 74/14 /k. 1478- 1481/, kopii opinii prawnej z dnia 24 czerwca 2014 roku /k. 1412- 1444/, „O pełnej skuteczności przepisów prawa unijnego” w formie książkowej /k. 1578/, wydruków artykułów prasowych /k. 1375- 1378/, kopii orzeczeń sądowych dotyczących A. P. /k. 1445- 1447, 1478, 1494- 1513, 1522-1526, 1538- 1543, 1566, 1569-1577/, „Obowiązek notyfikowania projektów przepisów prawa Komisji Europejskiej w świetle wybranego orzecznictwa luksemburskiego” w formie kserokopii /k. 1678/, kserokopii orzeczeń umarzających postępowanie złożone przez obrońcę oskarżonego M. W. /k. 1614- 1677, 1479- 1485/, wywiadu środowiskowego dot. I. B. (1) /k. 1701/, informacji z Urzędu Celnego w B. /k. 1748/, kopii postanowień Urzędu Celnego w B. złożonych przez obrońcę oskarżonego M. W. /k. 1819- 1825, 1893-1894/, odpisów postanowień SR w Łukowie złożonych przez obrońcę oskarżonej I. B. (1) /k. 1826-1832, 1895-1897, 1898-1899, informacji Urzędów Skarbowych /k. 1848, 1852-1855, 1856, 1860-1861, 1862-1864, 1865, 1866/, a także mając na uwadze zabezpieczone w sprawie dowody rzeczowe takie jak: Urządzenia do gier A. nr (...), C. G. nr (...), T. G. o nr (...), H. G. nr Ex/HS/127, E. nr Ex/M/028, K. serwisowe 4 sztuki i klucze do urządzeń (przekazane do magazynu w dniu 09-06-2014 r do (...) z dnia 09-06-2014 r.) środki pieniężne w kwocie 4874 PLN, pochodzące z urządzeń do gier znajdująca się na przechowaniu w Kasie Izby Celnej w B., wg (...) nr (...) z dnia 09-06-2013r. /k-356, zeszyty z zapiskami – 4 sztuki znajdujący się w aktach sprawy RKS 2248/2014 /k- 437-522, umowa najmu (...) i umowa dzierżawy powierzchni z dnia 01-1 2013 r. znajdujące się w aktach sprawy RKS 2248/2014 /k. 7-11/.

Oskarżony A. P. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Odpowiadając na rozprawie na pytania obrońcy wyjaśnił, iż w okresie od 20 listopada 2013 roku do 12 grudnia 2014 roku prowadził główną działalność gospodarczą pod nazwą (...) oraz dodatkowy podmiot tej działalności czyli firmę (...). Zasadniczą działalnością firmy była działalność elektroniczno – informatyczna, natomiast w mniejszym zakresie zajmował się instalowaniem urządzeń do gier. Oskarżony podkreślił, iż instalowanie tych urządzeń odbywało się zawsze na podstawie stosownej umowy. Podniósł, iż od początku swej działalności odnośnie warunków jej prowadzenia korzystał z porad kancelarii prawniczych na podstawie umów o pomoc prawną, które utwierdzały go w przekonaniu, iż jego działalność jest legalna. Podkreślił też, iż zapoznawał się odnośnie tej kwestii z opiniami prawnymi, śledził orzecznictwo Trybunał Sprawiedliwości UE. Na tej podstawie dodatkowo wysnuł wniosek, iż jego działalność jest zgodna z prawem, zaś przepis art. 107 k.k.s. jest przepisem blankietowym i powinien być notyfikowany przez Polskę, co nie miało miejsca, a w związku z tym przepis ten w jego ocenie nie może być stosowany. Oskarżony podniósł nadto, iż w stosunku do jego osoby zapadło wiele orzeczeń uniewinniających m.in. w Sądach w Złotoryi i L..

Oskarżona I. B. (1) w toku postępowania także nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Odpowiadając na rozprawie na pytania obrońcy wyjaśniła, iż prowadziła kawiarnię M. (...) na ul. (...) w Ł.. Osoby, które wstawiły do jej lokalu automaty przekonywały, iż jest to działalność jak najbardziej legalna, A. P. okazał jej nawet opinię na temat legalności przedmiotowych automatów. Jak podkreśliła oskarżona raz w tygodniu przyjeżdżał serwisant. Podkreśliła, iż pobierała tylko czynsz za wynajem powierzchni pod przedmiotowe automaty, żadnych innych pieniędzy nie pobierała. W swoich wyjaśnieniach oskarżona wielokrotnie podkreślała, że nie miała świadomości, iż prowadzona przez nią działalność jest nielegalna.

Oskarżony M. W. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i na rozprawie wyjaśnił, iż w jego ocenie przepisy, na których opiera się akt oskarżenia są przepisami o charakterze technicznym, które nie były notyfikowane, a zatem są to przepisy bezskuteczne, które nie mogą być stosowane i nie mogą wywoływać żadnych negatywnych skutków prawnych w stosunku do jednostek oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Oskarżony na poparcie swoich wyjaśnień powołał się na stanowisko Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 19 lipca 2012 roku oraz na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 27 listopada 2014 roku w sprawie II K 55/14.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie dowodów osobowych i zgromadzonej odnośnie kontroli z dnia 12 grudnia 2013 roku dokumentacji, stan faktyczny sprawy okazał się być w dużej mierze bezsporny. Wyjaśnienia oskarżonych, a także zeznania przesłuchanych w sprawie świadków tj. R. M., P. Ł., J. G., R. C., S. S. (1), J. B., P. B., K. N., P. G., A. A. i H. S. wzajemnie się bowiem uzupełniają nie pozwalając na wątpliwość odnośnie tego, że opisane powyżej urządzenia faktycznie znajdowały się w lokalu M. (...) w Ł. przy ul. (...), a nadto, że były to urządzenia sprawne. Wyjaśnienia oskarżonych oraz zeznania świadków R. C. i S. S. (1) przekonują przy tym, że były to urządzenia realnie wykorzystywane przez klientów baru. W tej sytuacji procesowy spór dotyczył oceny, czy oskarżonym można skutecznie postawić zarzut z art. 107 § 1 k.k.s. Oskarżeni bowiem nie kwestionując okoliczności, iż faktycznie urządzali gry na przedmiotowych automatach, konsekwentnie nie przyznawali się do popełnia zarzucanych im czynów, przy czym A. P. i M. W. podkreślali powołując się na liczne orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, Sądu Najwyższego oraz orzeczeń sądów krajowych wydanych w analogicznych sprawach, iż w/w przepisy, na których oparto akt oskarżenia to przepisy techniczne, które nie były notyfikowane Komisji Europejskiej, a zatem są one bezskuteczne i nie mogą być stosowane, a w związku z tym nie mogą wywoływać żadnych negatywnych skutków prawnych w stosunku do jednostek i podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Oskarżona zaś I. B. (1) podkreślała głównie brak świadomości, iż prowadzona przez nią działalność jest nielegalna.

Przed przystąpieniem jednakże do rozważań prawnych dotyczących w/w zagadnienia podkreślić należy, iż jak wynika z zeznań przeprowadzających kontrolę funkcjonariuszy Urzędu Celnego w B. R. M. i P. Ł., gry na wszystkich urządzeniach znajdujących w się w lokalu M. (...) w Ł. i zatrzymanych w dniu 12 grudnia 2013 roku miały charakter losowy, gdyż ich wynik nie zależał od umiejętności gracza, który tylko wciskał przycisk i gra się odbywała. Urządzenia te jak podkreślali świadkowie przyjmowały pieniądze, za nie otrzymywało się punkty, za które można było prowadzić grę. Podczas gry można było wygrywać kolejne punkty, za nie zaś kontynuowało się grę lub też wypłacało wygraną z urządzeń. Świadek R. M. podkreślił, iż na czterech z urządzeń (jedno urządzenie było zablokowane) przeprowadził eksperyment polegający na odtworzeniu przebiegu gry. Przebieg tej czynności utrwalony został nadto w protokole kontroli oraz w zapisie na płycie CD. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań wskazanej grupy świadków, którzy w sposób szczery, rzetelny i korespondujący ze sobą opisali okoliczności znane im z racji wykonywanych obowiązków służbowych zgodnie z posiadaną wiedzą i doświadczeniem. Świadkowie ci mieli też z pewnością odpowiednie kompetencje do prawnej oceny zastanej sytuacji. W bardziej ogólny sposób do okoliczności tych odniósł się także świadek J. G..

Po zabezpieczeniu nadto urządzeń w lokalu M. (...) w Ł. przedmioty te zostały przekazane biegłemu z zakresu informatyki, telekomunikacji i automatów do gier R. R., który następnie wydał swoją opinię. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia nie tylko została wydana przez biegłego odpowiedniej specjalności, ale też jest w wysokim stopniu szczegółowa, wyczerpująca i w ten sposób rozprasza wątpliwości odnośnie charakteru zabezpieczonych urządzeń. Podkreślić należy, iż opinia ta nie była kwestionowana przez strony w toku postępowania. W opinii tej biegły przedstawił wyniki badania czterech z zabezpieczonych urządzeń (jednego z urządzeń o nazwie E. (...) nie można było uruchomić) i opisał sposób ich działania. Zauważyć też należy, iż ustalenia odnośnie każdego z badanych urządzeń w pełni się pokrywały. Odnośnie zatem każdego z nich biegły ustalił, że ich wyposażenie umożliwia prowadzenie działalności komercyjnej, warunkiem zaś uruchomienia automatu jest jego zakredytowanie przez grającego wybraną kwotą pieniędzy, za którą grający otrzymuje określoną liczbę punktów kredytowych na liczniku KREDYTY, przeznaczonych na prowadzenie gier losowych np. 1000 zł. – 1000 pkt, stawka za jeden punkt – 0,10 zł. Gra zaczyna się od wyboru jednej z dostępnych gier, ustawienia stawki gry i naciśnięcia przycisku „START/PRZELEWANIE” (ewentualnie START/ODBIERZ lub START w zależności od rodzaju automatu). Naciśnięcie przycisku rozpoczyna obracanie bębnów z symbolami (lub losowanie kart). Wprawione w ruch przyciskiem bębny zatrzymują się samoczynnie, ich wzajemne ustawienie w momencie zatrzymania jest losowe i niezależne od zręczności grającego. Jeżeli symbole na poszczególnych bębnach (lub karty w grze Poker) utworzą określoną w planie kombinację w danych liniach, to grający otrzymuje wygraną w postaci punktów dopisywanych do licznika BANK. Gry można prowadzić do momentu wykorzystania wszystkich punktów kredytowych otrzymanych w wyniku zakredytowania automatu lub uzyskanych jako wygrane w wyniku prowadzonych gier. Jak podkreślił biegły, gry rozgrywane na badanych urządzeniach mają charakter losowy, wynik uzyskany w każdej grze jest losowy i niezależny od umiejętności (zręczności) grającego lub jego zdolności psychomotorycznych. Grający nie ma realnego wpływu na to w jakiej konfiguracji zatrzymują się i układają symbole skutkujące wygraną. W automatach zainstalowany jest tzw. hopper służący do wypłaty wygranych. Biegły podkreślił, iż przedmiotowe automaty umożliwiają rozgrywanie gier o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. (art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku). Zdaniem biegłego gry rozgrywane na poddanych ekspertyzie automatach spełniają kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku.

W sprawie przesłuchani zostali w charakterze świadków klienci lokalu M. (...) w Ł. przy ul. (...) tj. P. R. i S. S. (1), którzy w momencie rozpoczęcia kontroli w dniu 12 grudnia 2013 roku korzystali z gry na automatach. Jak podkreślił świadek P. R. do lokalu tego udał się specjalnie w celu gry na automatach. Do jednego z automatów wrzucił 10 zł. i rozpoczął grę, jednakże nic nie wygrał. Świadek podkreślił, iż podczas gry nie miał wpływu na zatrzymanie bębnów w konfiguracji takiej, w jakiej by chciał, nie miał wpływu na jej wynik. Podobnie też świadek S. S. (1) w złożonych zeznaniach opisał zasady prowadzonej w dniu 12 grudnia 2013 roku na automatach gry. Podkreślił, iż w celu uruchomienia gry wrzucił łącznie 180 zł., wygrał 2000 zł., jednakże pieniędzy tych nie odebrał, gdyż automat był zablokowany albo pusty. Jak zeznał świadek, na początku gry wygrał 500 zł. z czego automat wypłacił mu w bilonach po 5 zł. kwotę 290 zł, zaś resztę tj. 210 zł. otrzymał od barmana. Pieniądze te pozwoliły mu na dalszą grę. Świadek ten również podkreślił, iż w czasie gry nie miał wpływu na jej przebieg. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania w powyższym zakresie wiarygodności zeznań w/w świadków. Nie uszły przy tym uwadze Sądu pewne rozbieżności w zeznaniach tychże świadków złożonych w toku postępowania przygotowawczego od tych złożonych w postępowaniu sądowym. W ocenie Sądu jednakże za bardziej wiarygodne i przekonujące należy uznać relacje P. R. i S. S. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego. Podkreślić bowiem należy, iż zostali oni wówczas przesłuchani w dniu przeprowadzanej kontroli, bezpośrednio na miejscu wydarzeń, a zatem ich ówczesne relacje w ocenie Sądu w sposób najbardziej wierny oddają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Nie przekonują przy tym zupełnie tłumaczenia S. S. (1), który rozbieżności w swoich zeznaniach tłumaczył „przekształceniem” swoich zeznań w trakcie pierwszego przesłuchania, w szczególności wobec uznanych za wiarygodne zeznań funkcjonariusza policji A. A.. Świadek ten potwierdził, iż uczestniczył w dniu 12 grudnia 2013 roku w przesłuchaniu S. S. (1) i jednocześnie podkreślił, iż pamięta ten fakt dokładnie. A. A. kategorycznie stwierdził, iż w protokole przesłuchania zapisał to, co mówił świadek, podkreślił też, iż zawsze zeznania przesłuchiwanych daje im następnie do odczytania. Jak podkreślił świadek, S. S. (2) żadnych zastrzeżeń co do treści protokołu nie zgłaszał, osobiście też protokół ten podpisał. W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania zeznań A. A. który w sposób szczery i rzetelny opisał okoliczności, znane mu z racji wykonywanych obowiązków służbowych zgodnie z posiadaną wiedzą i doświadczeniem.

Podnieść należy, iż przymiotu bezstronności nie sposób zaś przypisać przesłuchanym na rozprawie świadkom w osobach P. B. i K. N.. K. N. bowiem to była pracownica oskarżonej I. B. (1), zaś P. B., poza tym, iż również pracował w barze (...) w Ł., jak sam podkreślił jest szwagrem oskarżonej I. B. (1). W ocenie Sądu okoliczności te – zwłaszcza powiązania rodzinne - znacząco wpłynęły na treść ich zeznań, a nadto w interesie także byłych pracowników jest utrzymywanie dobrych kontaktów z byłym i potencjalnym pracodawcą. Tak więc zeznania tychże osób, w których próbowały one przekonywać, iż automaty do gier znajdujące się w lokalu M. (...) „raczej nie cieszyły się zainteresowaniem”, a nadto, iż nie mieli pojęcia, na jakich zasadach funkcjonowały te automaty na wiarę nie zasługują. Podobnie jak twierdzenia P. B., który oświadczył nawet, iż nie wie czy „trzeba było wrzucać pieniądze”, a nadto, iż nie zajmował się w ogóle obsługą tychże urządzeń. Odmienne bowiem okoliczności wynikają z zeznań klientów baru, zgodnie z którymi przedmiotowe urządzenia cieszyły się popularnością, o czym w ocenie Sądu świadczy też fakt, iż w urządzeniach tych zabezpieczono dość wysokie kwoty pieniężne. Nadto wątpliwości może budzić fakt, iż osoba zatrudniona prawie 3 lata (tj. P. B.) nie znała zasad funkcjonowania automatów, chociaż jak wynika z materiału dowodowego stanowiły one zasadniczy przedmiot działalności lokalu. Nadto z obdarzonych walorem wiarygodności zeznań R. C., który w dniu 12 grudnia 2013 roku zastępował pracującego w lokalu P. B. wynika jednoznacznie, iż P. B. wbrew swym twierdzeniom zajmował się obsługą tych urządzeń i znał zasady ich działania. Mężczyźni umówili się bowiem, iż w razie jakichkolwiek trudności technicznych lub związanych z wypłatą pieniędzy z urządzeń R. C. miał się kontaktować z P. B.. Na przeszkodzie do uznania za wiarygodne zeznań w/w świadków stoi także okoliczność, iż w zabezpieczonych zeszytach, prowadzonych przez pracowników baru znajdowały się zapiski świadczące o „obrocie pieniężnym” związanym z grami na automatach (np. „ 310 zł. wzięte do maszyn”, czy też świadczące o wypłatach pieniężnych dokonywanych klientom). Przesłuchani na okoliczność tychże zapisów P. B. i K. N. nie byli w stanie w sposób logiczny i przekonujący ich wyjaśnić. W ocenie Sądu zeznania te zatem nie odzwierciedlały rzeczywistego stanu rzeczy i dlatego do ich relacji należy podchodzić z dużą ostrożnością.

W sprawie zostali także przesłuchani świadkowie J. B., P. G. i H. S.. Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń co do ich relacji, nie dopatrując się w ich zeznaniach cech zeznań niewiarygodnych lub nieprawdziwych. J. B. potwierdził, iż jego żona I. B. (1) w prowadzonym przez siebie lokalu miała wstawione automaty do gier na podstawie podpisanych umów z ich właścicielami, którzy zapewniali, iż urządzenia te są legalne. Świadek podkreślił, iż do lokalu przyjeżdżał serwisant, który obsługiwał przedmiotowe urządzenia, co potwierdził z kolei P. G., który jak wynika z jego relacji w umowy zawartej z firmą (...) zajmował się serwisem urządzeń. P. G. podkreślił, iż polegało to na tym, że przyjeżdżał do lokalu, wyjmował gotówkę z automatu i zawoził ją do firmy, właścicielowi zaś lokalu zostawiał pieniądze z tytułu najmu pomieszczenia. Z kolei zgodnie z relacją H. S. była ona świadkiem, jak do lokalu I. B. (1) przyszedł mężczyzna z zapytaniem czy może do niego wstawić automaty, zapewniając, iż są one legalne. W swoich zeznaniach akcentowała ona okoliczność, iż oskarżona przez cały czas była przekonana, iż prowadzona przez nią działalność jest legalna.

Przystępując do rozważań prawnych dotyczących przedmiotowej sprawy na wstępie należy podnieść, iż przepis art. 107 § 1 k.k.s. – penalizujący czyn zarzucony oskarżonym w niniejszym postępowaniu – stanowi, iż karze podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza albo prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Jak więc wynika z powyższego, na co wskazali też oskarżeni przepis ten ma charakter blankietowy, tzn. odsyła do przepisów ustawy szczególnej, tj. do ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Treść zatem wspomnianego przepisu wskazuje, iż opis znamion czynu zabronionego zawarty jest w przepisach wspomnianej ustawy. Przedmiotowe odwołanie dotyczy art. 6, 14 i 23a ustawy o grach hazardowych. Kwestia mocy obowiązującej wskazanych przepisów wobec osób prowadzących działalność w zakresie gier losowych, gier na automatach i zakładów wzajemnych była przedmiotem licznych rozważań zarówno w orzecznictwie na poziomie krajowym, jak i europejskim, a także w doktrynie. Odnosząc się do kwestii mocy wiążącej wskazanych przepisów na wstępie należy odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. wydanego w sprawach połączonych C 213/11, C 214/11 i C 217/11 w sentencji którego Trybunał orzekł, iż przepisy krajowe tego rodzaju, jak normy zakazujące prowadzenia gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i prywatnych z wyjątkiem kasyn, należy uznać za potencjalnie „przepisy techniczne”. Jak wskazał Trybunał potencjalność technicznego charakteru tych przepisów odnosi się do sfery wywierania przez nie skutków prawnych w konkretnej sprawie, w której podmiot prywatny powołuje się na ich nieskuteczność podnosząc zarzut zaniechania notyfikacji (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 27 listopada 2014r., II KK 55/14). Termin „przepisy techniczne” znajduje zaś wyjaśnienie w treści dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. L 204 z 21 lipca 1998 r.), którą Rzeczpospolita Polska jest związana od chwili przystąpienia do Unii Europejskiej, podobnie jak innymi postanowieniami traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnotowe i Europejski Bank Centralny. Zgodnie z art. 1 pkt 11 tej dyrektywy przepisy techniczne to specyfikacje techniczne i inne wymagania, bądź zasady dotyczące usług, włącznie z odpowiednimi przepisami administracyjnymi, których przestrzeganie jest obowiązkowe, w przypadku wprowadzenia do obrotu, świadczenia usługi, ustanowienia operatora usług lub stosowania w państwie członkowskim lub na przeważającej jego części, jak również przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne państw członkowskich, które po wprowadzeniu na rynek mogą negatywnie wpłynąć na swobodę przepływu tego produktu lub stworzyć przeszkody w prawidłowym funkcjonowaniu. Jak zaś stanowi art. 8 wskazanej dyrektywy Państwa członkowskie mają obowiązek niezwłocznego przekazania wszelkich projektów przepisów technicznych, z wyjątkiem tych, które w pełni stanowią transpozycję normy międzynarodowej lub europejskiej, w którym to przypadku wystarczająca będzie informacja dotycząca odpowiedniej normy. Przepis powyższy wprowadza, więc obowiązek notyfikacji przepisów technicznych. Art. 1 pkt 1-5 i 11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r, stanowi, iż państwo, które chce wprowadzić przepisy techniczne musi wypełnić procedurę notyfikacyjną, a więc jeszcze przed ich uchwaleniem przekazać Komisji Europejskiej projekty takich regulacji i wskazać powody, dla których mają być one wprowadzone. W odniesieniu do powyższych rozważań wskazania wymaga fakt, iż w dniu 7 października 2015 r. została uchylona dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., którą zastąpiła dyrektywa nr 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r., ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz,U.UE.L.2015.241.1), która ze wskazaną na wstępie datą weszła w życie. Podnieść przy tym należy, że obowiązująca obecnie dyrektywa została przyjęta dla zachowania przejrzystości wobec kilku znaczących zmian dyrektywy poprzednio obowiązującej w celu jej ujednolicenia i nie wprowadza ona jakichkolwiek odmiennych regulacji, które miałyby wpływ na kwestie związane z analizowanym na gruncie niniejszej sprawy pojęciem przepisów technicznych i obowiązkiem ich notyfikacji Komisji Europejskiej. Stanowisko, iż przepisy art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowią przepisy techniczne ugruntowane jest w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który niejednokrotnie orzekał, iż „przepisy zakazujące prowadzenia gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i prywatnych z wyjątkiem kasyn, należy uznać za przepisy techniczne – wyrok ETS z dnia 26 października 2006 r., w sprawie o sygn. C-65/05 Komisja przeciwko Grecji, wyrok ETS z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych: C 213/12, C 214/12 i C 217/12, wyrok ETS z dnia 11 czerwca 2015 r., w sprawie o sygn. C- 98/14. W ocenie Sądu z powyższego wynika, iż przepisami technicznymi są takie, które mogą ograniczać unijne swobody. Tak, więc przepisy ustawy o grach hazardowych zakazujące urządzania gier na automatach poza kasynami i nakazujące uzyskanie zezwolenia na prowadzenie takiej działalności niewątpliwie ograniczają swobody gwarantowane przez prawo Unii Europejskiej, w tym swobodę prowadzenia działalności gospodarczej. Pogląd dotyczący technicznego charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych zaprezentował również Sąd Najwyższy, który w postanowieniu z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt II KK 55/14, który podniósł, że wprawdzie prawo unijne nie harmonizuje płaszczyzny gier hazardowych, co pozwała państwom członkowskim na niemal swobodną reglamentację tej dziedziny, to jednak urządzanie gier hazardowych, uczestniczenie w nich, sprowadzanie i produkcja automatów do gry objęte są regulacjami dotyczącymi rynku unijnego. W konsekwencji, przepisy prawne odnoszące się do tej działalności podlegają notyfikacji Komisji Europejskiej jako przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wspomnianego orzeczenia podniósł, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie połączonej (...),214/11,217/11 jednoznacznie ustalił, że rząd polski powinien był notyfikować projekt pierwotnego tekstu ustawy o grach hazardowych. W uzasadnieniu tego wyroku stanowczo i jednoznacznie zaakcentowano, że Trybunał nie zakwalifikował wspominanych przepisów jako niewymagających uprzedniej notyfikacji, a wręcz przeciwnie, właśnie te przepisy mogą potencjalnie ograniczać swobodę przepływu towarów, co oznacza, iż rząd polski był zobligowany do ich notyfikacji. Sąd Najwyższy w postanowieniu wydanym w sprawie o sygn. akt II KK 55/14 wskazał jednoznacznie, iż przepisy dyrektywy 98/34WE należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe takie, jak przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią przepisy techniczne w rozumieniu tych przepisów, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji Europejskiej zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, do notyfikacji. Pogląd dotyczący technicznego charakteru omawianych przepisów ustawy o grach hazardowych wynika również z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt I KZP 10/15, który jednoznacznie stwierdził, że kwestia technicznego charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.g.h. w aspekcie dyrektywy 98/34/WE nie może budzić wątpliwości powołując się na przytaczane wyżej orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W świetlne powyższego bezspornym jest fakt, iż mające zastosowanie w opisywanym przypadku przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie były w okresie, którego dotyczą zarzuty notyfikowane, pomimo istnienia takiego obowiązku, a więc zostały one uchwalone z naruszeniem procedury ustawodawczej, w sposób wadliwy. Skoro zatem ustawa o grach hazardowych powinna być poddana notyfikacji i choć brak jest w dyrektywie 98/34/WE normatywnych uregulowań dotyczących naruszenia obowiązku notyfikacji i nie zawierają takich uregulowań także inne regulacje unijne, to ugruntowany jest pogląd przyjęty w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, iż nie jest możliwe stosowanie przez sąd krajowy norm prawnych, które nie zostały notyfikowane, przy czym w myśl zasady supremacji obowiązującej w prawie unijnym sędzia krajowy w pierwszej kolejności jest sędzią unijnym, (por. wyrok ETS z 19.VII.2012 r. połączona sprawa C213/11,214/11,217/11 LEK (...) z 26.X.2006, Z 8.XI.2005 (...)). Trybunał Sprawiedliwości stwierdził bowiem jednoznacznie, że „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd krajowy, do którego należy w ramach jego kompetencji stosowanie przepisów prawa wspólnotowego, zobowiązany jest zapewnić pełną skuteczność tych norm, w razie konieczności z własnej inicjatywy nie stosując wszelkich sprzecznych z nimi przepisów prawa krajowego, także późniejszych, bez potrzeby zwracania się o ich uprzednie usunięcie w drodze ustawodawczej lub w ramach innej procedury konstytucyjnej, ani oczekiwania na usunięcie wspomnianych przepisów” (wyrok TS z dnia 19 listopada 2009 r., w sprawie C 314/08). Trybunał Sprawiedliwości wywiódł, że w myśl zasady pierwszeństwa wspólnotowego kolizja między przepisem prawa krajowego, a przepisem traktatu powinna być rozwiązywana przez sąd krajowy poprzez zastosowanie prawa wspólnotowego i w razie potrzeby przez odmowę stosowania sprzecznego z nim przepisu prawa krajowego, a nie przez stwierdzenie nieważności przepisu krajowego (post. SN z dnia 27.11.2014r., (...)). Jak bowiem stwierdził Sąd Najwyższy we wskazanym postanowieniu, Trybunał Sprawiedliwości w celu zagwarantowania przestrzegania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej obowiązków notyfikacyjnych przewidział sankcję braku możliwości po stronie państwa zastosowania takiego nienotyfikowanego przepisu wobec jednostki. Sędzia sądu powszechnego jest zatem w ramach samodzielności jurysdykcyjnej uprawniony do zastosowania prawa unijnego i nie stosowania sprzecznych z nim przepisów prawa krajowego – ustawy o grach hazardowych i blankietowego art. 107 § 1 k.k.s. (wyr. SO w Poznaniu z dnia 29 maja 2015 r., sygn. akt IV Ka 449/15, SO w Świdnicy z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt IV Ka101/15). Skutkiem bowiem zasady prymatu prawa wspólnotowego nad krajowym nie jest nieważność przepisów krajowych sprzecznych z prawem unijnym, ale obowiązek niestosowania ich. Jak zaś stwierdził Sąd Okręgowy w Lublinie w postanowieniu z dnia 16 grudnia 2015 r., sygn. akt XI Kz 591/15 popierając powyższą argumentację art. 107 § 1 k.k.s. ma charakter blankietowy, a jego doprecyzowanie stanowią przepisy ustawy o grach hazardowych, które – wobec braku ich notyfikacji – są przepisami bezskutecznymi. W/w norma odsyła więc do przepisu nieskutecznego i uznać ją należy za niekompletną, pozbawioną dyspozycji normy sankcjonowanej. Powyższe jak wskazał Sąd Okręgowy w Lublinie nie przesądza o braku zgodności regulacji zawartych w ustawie o grach hazardowych z prawem unijnym. Niemożność stosowania przepisów w/w ustawy jest bowiem wynikiem zaniedbań formalnoprawnych – naruszenia prawa unijnego w zakresie braku poddania tychże przepisów procedurze notyfikacji, który to obowiązek – jak wskazano w wyroku TS z dnia 19 lipca 2012 r. w odniesieniu do połączonych spraw C 213/12, C 214/12 i C 217/12 ma w odniesieniu do tzw. przepisów technicznych charakter bezwarunkowy. W aktualnym stanie prawnym przepis art. 107 § 1 k.k.s. nie może być podstawą skazania za nieprzestrzeganie zasad określonych w art. 6 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, jako że nie określa znamion karalnego zachowania. Stanowisko takie zaprezentował Sąd Okręgowy w Lublinie w wyroku z dnia 10 listopada 2015 r., w sprawie o sygn. akt XI Ka 632/14 i w wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt XI Kz 576/15.

Stwierdzić tu ponadto należy, że dopełnienie przepisu z art. 107 § 1 k.k.s. w realiach przedmiotowej sprawy stanowi również art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który jako przepis techniczny został wprowadzony do tejże ustawy po nowelizacji ustawą z dnia 26 maja 2011 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw, która była notyfikowana. Przepis ten nie może jednak być stosowany samodzielnie, bowiem stanowi on konkretyzację przepisu art. 6, który nie podlegał notyfikacji.

Wskazania nadto wymaga fakt, iż nie mają wpływu na powyższe rozważania wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2015 r., w sprawie o sygn. akt P 4/14 (Dz. U. z 2015 r., poz. 369) i z dnia14 lipca 2015 r., w sprawie o sygn. akt P 11/15, bowiem uznanie, iż art. 14 ust. 1 u.g.h. jest zgodny z Konstytucją z uwagi na fakt, iż brak notyfikacji przepisów technicznych powyższej ustawy nie jest naruszeniem konstytucyjnego trybu ustawodawczego i nie wpływa na ocenę zgodności kwestionowanych przepisów z prawem unijnym, a także na obowiązek sądów krajowych odmowy zastosowania nienotyfikowanych przepisów. Ich zgodność z prawem krajowym, nie przesądza o ich zgodności z prawem unijnym. Zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego zobowiązuje bowiem sąd do stosowania prawa wspólnotowego i do odstąpienia od stosowania sprzecznych z nim przepisów krajowych (Sąd Okręgowy w Lublinie, post. z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt XI Kz 576/15).

Reasumując należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż w czasie którego dotyczy zarzut pominięto obowiązkową procedurę notyfikacji przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych przepisy te jako bezskuteczne nie mogą być stosowane. Wobec powyższego w okolicznościach niniejszej sprawy me może być mowy o wypełnieniu blankietowego charakteru przepisu art. 107 § 1 k.k.s. przez wskazane regulacje ustawy o grach hazardowych – co tym samym dowodzi dekompletacji znamion czynów zabronionych zarzucanych oskarżonym w niniejszej sprawie oraz zaistnienia okoliczności wyłączającej ściganie w postaci braku w zarzucanych oskarżonym czynach znamion czynu zabronionego, z uwagi na konieczność odmowy zastosowania przez Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie – przepisów technicznych, które nie zostały notyfikowane. Jednocześnie wobec uznania, iż czyny zarzucone oskarżonym nie wyczerpały znamion czynu zabronionego określonego w art. 107 § 1 k.k.s., bezprzedmiotowym jest ustosunkowanie się do twierdzeń oskarżonych, iż działali oni w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności zarzucanych im aktem oskarżenia czynów. Powoływanie się bowiem tę okoliczność, zgodnie z definicją przestępstwa wyrażoną w art. 1 k.k., wymaga bowiem uprzedniego ustalenia, iż czyn zabroniony został popełniony, co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca.

Z uwagi na powyższe ustalenia, iż czyny popełnione przez oskarżonych I. B. (1), A. P. i A. W. nie zawierają znamion czynu zabronionego Sąd, zgodnie z treścią art. 414 § 1 k.p.k., wobec stwierdzenia okoliczności z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k., zobowiązany był do wydania wyroku uniewinniającego oskarżonych od popełnienia zarzuconego im przestępstwa.

Natomiast wobec wydania orzeczenia uniewinniającego Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił jako osobom uprawnionym: (...) Sp. z o.o. w W. automaty do gier o nazwach (...) nr (...), (...) G. nr (...) i T. (...) nr (...) wraz z odpowiednimi kluczykami oraz zabezpieczonymi po oględzinach tych urządzeń środkami pieniężnymi, odpowiednio w kwotach 1.030 (tysiąc trzydzieści) złotych, 869 (osiemset sześćdziesiąt dziewięć) złotych oraz 685 (sześćset osiemdziesiąt pięć) złotych, zgodnie z opisem zawartym w protokole komisyjnego otwarcia urządzeń do gry z k. 356, zaś na rzecz A. P. jako właściciela Przedsiębiorstwa (...) automaty do gier o nazwach (...) nr EX/M/028 i H. (...) nr EX/HS/127 wraz z odpowiednimi kluczykami oraz zabezpieczonymi po oględzinach tych urządzeń środkami pieniężnymi, odpowiednio w kwotach 545 (pięćset czterdzieści pięć) złotych oraz 1.745 (tysiąc siedemset czterdzieści pięć) złotych, zgodnie z opisem zawartym w protokole komisyjnego otwarcia urządzeń do gry z k. 356. I. B. (1) zwrócono zaś zeszyty z zapiskami w ilości 4 (czterech) sztuk (k. 437-522) oraz umowy najmu i dzierżawy (k. 7-11).

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu zostało wydane na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., zgodnie z którym w razie wydania orzeczenia uniewinniającego w sprawach z oskarżenia publicznego ponosi je Skarb Państwa. Zgodnie też ze złożonym wnioskiem Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej I. B. (1) kwotę 3.730 złotych z tytułu zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie obrońcy z wyboru. Kwota ta wynika ze zliczenia kwot jednostkowych wynikających ze złożonych jednocześnie paragonów. Kwota powyższa nie jest wygórowana i nie uchybia regulacji § 2 ust. 2 i § 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 roku).

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska