Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Płocku zasądził
od (...) z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwotę 1.252,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 października 2013 roku do dnia zapłaty (pkt I),
w pozostałej części powództwo oddalił (pkt II), zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 15,08 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III) oraz nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Płocku od powódki kwotę 48,19 złotych, a od pozwanego kwotę 91,81 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Podejmując zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 19 czerwca
2013 roku, w wyniku kolizji drogowej, doszło do uszkodzenia tylnej części pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), stanowiącego współwłasność S. P. (1)
i L. P.. Sprawca kolizji w chwili zdarzenia posiadał umowę ubezpieczenia
z tytułu odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym (...) z siedzibą w W.. Poszkodowani w dniu 20 czerwca 2013 roku zgłosili powstałą szkodę pozwanemu, który w dniu 21 czerwca 2013 roku, na podstawie przeprowadzonych oględzin, sporządził ocenę techniczną uszkodzonego pojazdu
oraz kosztorys naprawy. Tego samego dnia poszkodowani zlecili wykonanie naprawy powyższego pojazdu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
oraz wynajęli pojazd zastępczy klasy C marki H. (...) Zgodnie z umową najmu pojazdu zastępczego, czynsz wynosił 255,00 złotych netto za każdy rozpoczęty dzień najmu bez limitu przejechanych kilometrów. Zapłata za wynajem miała nastąpić w formie bezgotówkowej poprzez cesję wierzytelności przysługującej poszkodowanym wobec pozwanego z tytułu szkody komunikacyjnej pojazdu marki H. (...) z dnia 19 czerwca 2013 roku. W piśmie z dnia 27 czerwca 2013 roku pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie za naprawę pojazdu w kwocie 11.576,00 złotych, którą przelał na konto bankowe warsztatu w dniu 1 lipca 2013 roku. Poszkodowani użytkowali pojazd zastępczy codziennie w okresie od 21 czerwca 2013 roku do 4 lipca 2013 roku, w celu dojazdu do pracy na trasie z L. do P., w celu dokonywania zakupów i odwiedzin członków rodziny. Uszkodzonym samochodem nie można było się poruszać, a poszkodowani
nie dysponowali innym pojazdem. W okresie od 24 czerwca 2013 roku do 26 czerwca
2013 roku warsztat oczekiwał na dostarczenie potrzebnych części zamiennych i w dniu
27 czerwca 2013 roku rozpoczął wykonywanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Naprawa została zakończona w dniu 4 lipca 2013 roku i wówczas poszkodowany odebrał naprawiony samochód, zwracając jednocześnie pojazd zastępczy. W dniu 27 lipca 2013 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. zawarła z powodem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. jako cesjonariuszem umowę powierniczego przelewu wierzytelności, w celu jej ściągnięcia z polisy OC sprawcy szkody komunikacyjnej w pojeździe marki H. (...) nr rej. (...). W piśmie z dnia
6 listopada 2013 roku pozwany poinformował powoda o przyznaniu odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 945,00 złotych za uznane 7 dni najmu, przy stawce 135,00 złotych brutto za dzień. Przyznana kwota została przelana na konto bankowe powoda w dniu 13 listopada 2013 roku.

Sąd Rejonowy wskazał, że niezbędny z technologicznego punktu widzenia okres czasu, potrzebny do wykonania naprawy uszkodzonego pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), przygotowania pojazdu do oddania i wydania go poszkodowanemu, wynosił 6 dni roboczych. Biorąc pod uwagę, że samochód został oddany do naprawy w piątek, po którym przypadały 2 dni wolne od pracy warsztatu, uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego wynosić powinien w niniejszej sprawie łącznie 13 dni, od 21 czerwca 2013 roku do 4 lipca 2013 roku, z uwzględnieniem w tym okresie 3 dni roboczych na dostarczenie części zamiennych oraz kolejnych 2 dni wolnych od pracy warsztatu, przypadających w czasie naprawiania samochodu. W przypadku 13 dniowego okresu wynajmu pojazdu zastępczego klasy C, występujące na rynku lokalnym stawki czynszu za dobę stosowane w 2013 roku przez podmioty świadczące tego typu usługi, z pominięciem wypożyczalni działających przy lotniskach oraz serwisów naprawczych, wynosiły od 123,00 złotych do 169,00 złotych brutto, bez limitu kilometrów.

Sąd I instancji wskazał, iż spór pomiędzy stronami koncentrował się wokół określenia uzasadnionego technologicznie i ekonomicznie czasu wymaganego do dokonania pełnej naprawy uszkodzonego samochodu poszkodowanych oraz wokół wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, pozwany zakwestionował bowiem przyjętą w fakturze stawkę
za wynajem w kwocie 178,50 złotych netto za dobę. Nadto zakwestionował konieczność wynajmu przez poszkodowanych pojazdu zastępczego i charakter prawny zawartej przez nich umowy z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w P. w kontekście braku ekwiwalentności świadczeń.

Z treści opinii sporządzonej przez biegłego wynikało, że występujące na rynku lokalnym stawki wynajmu pojazdów zastępczych wynosiły w 2013 roku od 123,00 zł
do 169,00 zł brutto. Sąd uwzględnił w tym zakresie najwyższą stawkę dobową wśród lokalnych podmiotów oferujących pojazdy do wynajmu, która stosowała firma (...), zaliczona ostatecznie przez biegłego w opinii uzupełniającej do grupy lokalnej.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem żądania pozwu w niniejszej sprawie było odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu mechanicznego, przysługujące poszkodowanemu od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, obejmujące koszty wynajmu pojazdu zastępczego na okres naprawy.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania
za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody, a wysokość odszkodowania powinna być ustalona według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Jednocześnie nie budzi wątpliwości dopuszczalność konstrukcji przelewu powierniczego
w celu ściągnięcia wierzytelności (wyrok SN z dnia 8 lipca 2011 roku, IV CNP 103/10, nr LEX 1129139; wyrok SN z dnia 6 maja 2004 roku, II CK 252/03, nr LEX 585754; postanowienie SN z dnia 16 listopada 2012 roku, III CZP 69/12, nr LEX 1284757).

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G., jako nabywca wierzytelności poszkodowanych, domagał się zasądzenia od pozwanego (...) w W. kwoty 1.909,22 złotych, tytułem zwrotu pozostałej części kosztów wynajmu pojazdu zastępczego.

W orzecznictwie za normalne następstwo uszkodzenia lub zniszczenia pojazdu służącego poszkodowanemu do prowadzenia działalności gospodarczej uznaje się konieczność czasowego wynajęcia pojazdu zastępczego, w celu kontynuowania tej działalności w okresie, gdy szkoda nie została jeszcze naprawiona. Za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych
na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia przemawia również postulat pełnego odszkodowania (wyrok SN z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/03, nr LEX 146324). Aktualnie
w orzecznictwie wyrażony został pogląd dalej idący, zgodnie z którym odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego również w przypadku pojazdu nie służącego do prowadzenia działalności gospodarczej (uchwała 7 sędziów SN z dnia 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28, Biuletyn SN 2011/11/5, nr LEX 1011468). Z kolei jeżeli chodzi o pojęcie „ekonomicznie uzasadnione wydatki”, to rozumie się przez to koszty ustalone według cen występujących na lokalnym rynku usług, tym samym przedmiotem badania jest,
czy poniesione przez poszkodowanego koszty wynajmu samochodu odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku (zob. uzasadnienie uchwały SN z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03 OSNC 2004/4/51).

W kontekście przeprowadzonych dowodów za nieuzasadniony Sąd I instancji uznał zarzut pozwanego dotyczący braku potrzeby wynajmu przez poszkodowanych pojazdu zastępczego. Z zeznań świadka S. P. wynikało, że uszkodzony pojazd był jedynym, jaki posiadali poszkodowani i pojazd ten był niezbędny poszkodowanym w codziennym życiu. Z żadnego innego dowodu nie wynikało przy tym, aby poszkodowani mogli w inny sposób zapewnić sobie dogodny środek transportu.

W ocenie Sądu Rejonowego, nieuzasadnione okazało się również stanowisko pozwanego w zakresie zakwestionowania zawartej przez poszkodowanych umowy najmu pojazdu zastępczego z dnia 21 czerwca 2013 roku, jako niekreującej rzeczywistego stosunku najmu, wobec określonego w tej umowie sposobu zapłaty czynszu. W szczególności pozwany zarzucił, że zapłata za wynajem w postaci cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanym wobec ubezpieczyciela sprawcy szkody, nie zapewniała ekwiwalentności świadczeń obu stron umowy.

Sąd I instancji zważył, że zgodnie z art. 659 § 2 k.c., czynsz najmu może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. W umowie najmu z dnia 21 czerwca 2013 roku strony określiły czynsz najmu na kwotę 255,00 złotych netto za dobę, płatny
po zakończeniu najmu i dopuściły jednocześnie jako formę jego zapłaty (rozliczenia) cesję wierzytelności odszkodowawczej przysługującej najemcy w stosunku do ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody z dnia 19 czerwca 2013 roku. Z treści umowy cesji, zawartej pomiędzy stronami stosunku najmu w dniu 21 czerwca 2013 roku, wynikało
że przelew nastąpił w celu pokrycia całkowitego kosztu najmu pojazdu zastępczego, powstałego w wyniku szkody.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej dotyczącego czasokresu niezbędnego
do pełnej naprawy uszkodzonego pojazdu, Sąd Rejonowy wskazał, iż w kontekście przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego nieuzasadnione okazało się stanowisko,
iż naprawa pojazdu mogła zostać dokonana w ciągu 4 dni roboczych, a przy uwzględnieniu
3 dni oczekiwania na części zamienne, okres uzasadnionego najmu pojazdu zastępczego
nie powinien przekroczyć 7 dni. Według opinii biegłego czas technologicznie niezbędny
do naprawy samochodu poszkodowanego wynosił 6 dni roboczych. Biegły uwzględnił w tym zakresie 8-godzinny dzień pracy warsztatu i współczynnik wykorzystania czasu pracy
na poziomie 0,7. W kontekście zebranego materiału dowodowego w ocenie Sądu Rejonowego nieuzasadnione okazało się stanowisko pozwanego co do możliwości realizowania naprawy przez warsztat przez 10 godzin w dni robocze oraz 6 godzin w soboty. Pozwany powołał się w tym zakresie na informację o godzinach pracy warsztatu zawartą w Internecie, jednak w ocenie Sądu I instancji informacja ta okazała się nierzetelna w kontekście zeznań świadka A. P. oraz informacji (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.. Również z uzupełniającej opinii biegłego wynikało, że naprawę samochodu realizuje zwykle jedna zmiana pracowników w ramach 8-godzinnego dnia pracy.

W związku z tym Sąd I instancji uznał, że technologiczny czas naprawy pojazdu poszkodowanego został przez biegłego określony prawidłowo, odpowiadał rzeczywistemu okresowi naprawiania samochodu przez warsztat, a w kontekście przeprowadzonych dowodów nie było podstaw do ustalenia, że naprawa mogła być zakończona szybciej.

W odniesieniu do spornej wysokości stawki za wynajem pojazdu zastępczego
Sąd Rejonowy wskazał, że przyjęta w umowie stawka najmu okazała się zawyżona
w stosunku do rynkowych stawek stosowanych przez podmioty oferujące wynajem samochodów zastępczych. Mając na uwadze, że ustalona maksymalna występująca na rynku lokalnym (w okolicach P.) stawka najmu pojazdów klasy C bez limitu kilometrów,
w przypadku 13 dniowego okresu wynajmu, wynosiła 169,00 zł brutto za dobę, Sąd I instancji przyjął stawkę w tej wysokości za uzasadnioną. Do takiej jedynie kwoty poszkodowani mogli bowiem oczekiwać od ubezpieczyciela sprawcy kolizji zwrotu poniesionych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Zatem za należną od pozwanego na rzecz powoda wysokość odszkodowania z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego Sąd I instancji uznał kwotę 2.197,00 złotych brutto (13 dni x 169,00 zł). Po uwzględnieniu dokonanej przez pozwanego wypłaty części odszkodowania w kwocie 945,00 złotych, do zapłaty pozostawała kwota 1.252,00 złotych i w tej jedynie części Sąd Rejonowy powództwo uwzględnił. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O odsetkach w części uwzględniającej powództwo Sąd I instancji orzekł mając
na uwadze treść art. 481 § 1 i § 2 k.c.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia wobec częściowego uwzględnienia żądań strony powodowej.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w części,
tj. w zakresie pkt II, III i IV.

Zaskarżonemu orzeczeniu skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów:

1. postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

–

art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie oceny dowodu z opinii biegłego sądowego mgr inż. Piotra Jarosińskiego, z której jednoznacznie wynika, iż przedział cen rynkowych w zakresie stawek najmu pojazdu zastępczego klasy C obejmuje ceny od 123 złotych do 221,40 złotych brutto, co w konsekwencji prowadzi
do wniosku, iż zastosowana w niniejszej sprawie dobowa stawka najmu
w wysokości 178,50 złotych netto (219,56 złotych brutto) mieści się w tym przedziale, tak więc jest stawką rynkową i jako taka winna być uwzględniona przy obliczaniu należnego powódce odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego; Sąd I instancji w oparciu o ustalenia zawarte w opinii biegłego błędnie założył, iż „przyjęta w umowie stawka najmu okazała się zawyżona
w stosunku do rynkowych stawek stosowanych przez podmioty oferujące wynajem samochodów zastępczych", co w konsekwencji doprowadziło do błędu
w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, wbrew znaczeniu pojęcia „rynku lokalnego”, iż serwisy naprawcze nie są podmiotami gospodarczymi, które należy uwzględnić w zakresie usługodawców występujących na rynku lokalnym, a w konsekwencji, iż stawka dobowa najmu pojazdu zastępczego zastosowana przez warsztat (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w P. w niniejszym sporze tj. 178,50 złotych netto za dobę nie może być podstawą do ustalenia należnego powódce odszkodowania,

- art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c. w związku
z art. 245 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie dowodu z dokumentów prywatnych w postaci ofert wypożyczalni samochodowych o zasięgu ogólnopolskim (avis, sixt, europcar) poprzez całkowite ich pominięcie, podczas gdy Komisja Nadzoru Finansowego w Komunikacie
w sprawie wytycznych dot. zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego z dnia
21 września 2010 roku w pkt. 3.2. wyraźnie wskazała, iż „koszt doby wynajmu nie powinien odbiegać od cen występujących na lokalnym runku nie więcej jednak, niż ceny stosowane w renomowanych, ogólnopolskich wypożyczalniach należących do wiodących sieci" - brak uzasadnienia przez Sąd I instancji przyczyn, dla których odmówił mocy dowodowej ww. środkom dowodowym stanowi również naruszenie przez tenże Sąd przepisu art. 328 § 2 k.p.c.

2. prawa materialnego, a w szczególności:

–

naruszenie przepisu art. 361 i 363 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie,
iż przyznane odszkodowanie nie musi pokrywać w całości poniesionych
przez poszkodowanego, udokumentowanych i uzasadnionych kosztów najmu pojazdu zastępczego zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania,
gdyż poszkodowany - według Sądu I instancji - mógł oczekiwać
od ubezpieczyciela sprawcy kolizji zwrotu poniesionych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego jedynie w zakresie dobowej stawki najmu w maksymalnej wysokości 169 zł brutto, a nie według stawki, jaką zastosował wynajmujący, mimo iż zastosowana stawka najmu (178,50 zł netto), jak wykazało postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, była stawką rynkową mieszczącą się
w przedziale cen stosowanych na lokalnym rynku przez innych usługodawców
z tożsamej branży.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w części tj. w pkt II, III i IV poprzez zasądzenie
od pozwanego na rzecz powódki kwoty 657,22 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 października 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu,
w tym kosztami zastępstwa procesowego za I instancję według norm przepisanych,

ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w części tj. w pkt II, III i IV oraz przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie w całości apelacji powódki wniesionej w niniejszej sprawie oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie.

Chybione okazały się zarzuty naruszenia zarówno prawa procesowego
jak i materialnego.

Sąd I instancji dokonał wszechstronnej oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie naruszając przy tym zasady swobodnej oceny dowodów i wywiódł z niego logiczne wnioski, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. W ten sposób dokonane ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Pozbawione racji są zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c. wskazane w pkt 1 apelacji.

Sąd Rejonowy w sposób klarowny i wyczerpujący wyjaśnił przyczyny, dla których ustalając wysokość stawki czynszu najmu pojazdów zastępczych klasy C występujących
na rynku lokalnym uwzględnił stawki stosowane przez podmioty zajmujące się wyłącznie najmem i z drugiej strony nie uwzględnił stawek stosowanych przez zakłady naprawcze
oraz wypożyczalnie działające przy lotniskach. Z uwagi na to, że celem opinii pisemnej i uzupełniającej sporządzonych biegłego sądowego było ustalenie stawki wynajmu na rynku lokalnym, jako uzasadnione uznać należało odróżnienie firm zajmujących się wynajmem samochodów w głównym zakresie swojej działalności, zarówno ogólnopolskich,
jak i lokalnych, od podmiotów świadczących usługi wynajmu pojazdów przy lotniskach, których działalność ukierunkowana jest na określonych klientów, nieposiadających innego środka transportu na terenie kraju oraz od samochodowych warsztatów naprawczych, wynajmujących pojazdy zastępcze klientom korzystającym z usług serwisu. Dopiero dokonanie analizy różnych grup podmiotów i uwzględnienie wszystkich związanych z tym czynników pozwoliło odzwierciedlić rzeczywiste rynkowe stawki wynajmu pojazdu.
Do ustalenia stawki rynkowej należało uwzględnić specyfikę rynku oraz wyselekcjonować
do badania grupę podmiotów reprezentatywnych. Taką reprezentatywną grupą dla rynku lokalnego były podmioty zajmujące się wynajmem pojazdów zastępczych, jako główną działalnością gospodarczą. Słusznie zatem z dokonanych obliczeń Sąd I instancji wyeliminował stawki stosowane przez warsztaty naprawcze, jako że główną prowadzoną przez nie działalnością jest działalność naprawcza i serwisowanie pojazdów. Sąd I instancji zwrócił uwagę, że firmy naprawcze nie pobierają kaucji za wynajem wypożyczonego przez nie pojazdu. Nadto warsztaty naprawcze dysponują znacznie mniejszą ilością wynajmowanych pojazdów niż duże sieci wynajmu pojazdów, a prowadząc tego typu uboczną działalność względem głównej działalności, czyli naprawy pojazdów, zajmują niewielką część rynku. Szeroko rozumiany rynek wynajmu pojazdów zdominowany
jest zatem nie przez warsztaty naprawcze, a przez duże i mniejsze firmy profesjonalnie
w swojej głównej działalności zajmujące się wynajmem pojazdów (opinia biegłego – k. 212 – 213). Słusznie również wskazał Sąd I instancji, że sposób rozliczenia kosztów przy najmie pojazdów zastępczych oferowanych przez zakłady naprawcze ma charakter bezgotówkowy, gdzie faktycznym płatnikiem nie jest wynajmujący, ale ubezpieczyciel sprawcy, podczas
gdy przy standardowej usłudze najmu samochodu klient zobowiązany jest wpłacić kaucję
na zabezpieczenie wydawanego pojazdu. Powoduje to, że cena nie jest kształtowana w sposób rynkowy w oparciu o konkurencję między przedsiębiorcami, warsztat może bowiem w umowie z klientem dowolnie ustalać stawkę najmu, a zatem stosowane przez warsztaty ceny wynajmu pojazdów zastępczych nie odzwierciedlają rzeczywistych stawek rynkowych. Z tych względów oferty podmiotów zajmujących się wyłącznie wynajmem pojazdów uznać należy za najbardziej wiarygodne źródło danych o rynkowych stawkach wynajmu.

W ocenie biegłego stawki wynajmu pojazdów klasy C na lokalnym rynku wynosiły przy wynajmie wynoszącym 13 dni od 123,00 złotych do 169,00 złotych brutto. Stawki te w sposób znaczący odbiegają od wskazanej przez powodową spółkę stawki w wysokości 178,50 złotych netto, przewyższając znacząco maksymalną stawkę ustaloną przez biegłego. Potwierdza to zaprezentowaną wyżej argumentację odnoszącą się do kształtowania cen
przez zakłady naprawcze oraz wypożyczalnie w portach lotniczych na poziomie wyższym
niż panuje na rynku lokalnym.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w opinii żadnych nieprawidłowości i uznał ją
za całkowicie miarodajną i przekonywującą podstawę poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w zakresie wysokości stawki najmu.

Powołując się na powyższą argumentację Sąd Okręgowy nie uwzględnił również zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 245 k.p.c. poprzez nadużycie zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie dowodu z dokumentów prywatnych w postaci ofert wypożyczalni samochodowych o zasięgu ogólnopolskim (avis, sixt, europcar)
poprzez całkowite ich pominięcie. Wbrew stanowisku powódki, specyfika podmiotów oferujących wynajem pojazdów zastępczych w renomowanych ogólnopolskich wypożyczalniach przemawiała za nieuwzględnianiem oferty tych podmiotów przy ustalaniu wysokości rynkowej stawki ceny wynajmu w niniejszej sprawie. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy uwzględnił najwyższą wynikającą z opinii biegłego stawkę stosowaną przez firmy zajmujące się wynajmem pojazdów zastępczych na rynku (...), na którym miał miejsce zamieszkania poszkodowany.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie naruszył dyspozycji przepisu art. 233
§ 1 k.p.c., a ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Zatem ocena ta nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i jako taka musi się ostać. Należy podnieść, że tylko w wypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo – wbrew zasadom doświadczenia życiowego – nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Strona apelująca uchybień takich, jak powyższe nie wykazała.

W świetle powyższego za chybiony należało uznać zarzut naruszenia art. 361
i art. 363 k.c. poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż przyznane odszkodowanie nie musi pokrywać w całości poniesionych przez poszkodowanego, udokumentowanych
i uzasadnionych kosztów najmu pojazdu zastępczego zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, gdyż poszkodowany - według Sądu I instancji - mógł oczekiwać
od ubezpieczyciela sprawcy kolizji zwrotu poniesionych kosztów wynajmu pojazdu zastępczego jedynie w zakresie dobowej stawki najmu w maksymalnej wysokości 169,00 zł brutto, a nie według stawki, jaką zastosował wynajmujący, mimo iż zastosowana stawka najmu wynosiła 178,50 zł netto.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację powódki jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c., obciążając skarżącą kosztami postępowania apelacyjnego
na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. Zasądzona od powódki na rzecz pozwanej kwota 90,00 złotych stanowi wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, będącego radcą prawnym, określone na podstawie § 6 pkt 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U z 2013 roku, poz. 490 ze zm.).