Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 3 listopada 2015r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant : st. sekr. sąd. Joanna Chołka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2015r

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko Skarbowi Państwa – Naczelnikowi Urzędu Celnego w S. i Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Izby Celnej w G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Izby Celnej w G. kwotę 3600 zł. (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 1500 zł. (jeden tysiąc pięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zaliczki na opinię biegłego do spraw księgowości;

3.  nakazuje ściągnięcie od powoda na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 133,35 zł. (sto trzydzieści trzy złote trzydzieści pięć groszy) tytułem brakującej części zaliczki na koszt opinii biegłego.

Sygnatura akt: I C 137/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Naczelnikowi Urzędu Celnego w S. (w toku postępowania jako właściwą statio fisci Skarbu Państwa wskazano Dyrektora Izby Celnej w G.), domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 62.559,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jako dzierżawca zawarł ze spółką prawa cypryjskiego (...) umowę dzierżawy, której przedmiotem były urządzenia do gier rozrywkowych (...). W myśl umowy czynsz dzierżawny od każdego urządzenia ustalono pierwotnie na kwotę 970 zł, a następnie obniżono go do kwoty 679 zł. W dniu 1 sierpnia 2010r. powód zawarł z R. G. właścicielem pubu (...) umowę o wspólnym przedsięwzięciu. Przedmiotem umowy była wspólna eksploatacja urządzenia do gier w lokalu użytkowym R. G. przy ul. (...) Wojska Polskiego 42 B w L.. Z tytułu przedmiotowej umowy R. G. zobowiązał wypłacać powodowi kwotę 1.500 zł miesięcznie za każde urządzenie. W dniu 20 sierpnia 2010r. funkcjonariusze celni przeprowadzili kontrolę w miejscu, w którym eksploatowane były automaty do gry A. Dual (...) oraz A. Dual (...) i ustalili, że w grach rozgrywanych na tych automatach występuje element losowy. W konsekwencji, powołując się na przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, zakazujące urządzania gier na automatach poza kasynami gry, funkcjonariusze celni zatrzymali oba automaty. Przedmiotowe urządzenia zostały zwrócone w dniu 11 stycznia 2011r. W wyniku zatrzymania, które zdaniem powoda było bezprawne, poniósł on szkodę w postaci kwoty czynszu dzierżawnego uiszczanego w okresie zatrzymania cypryjskiej spółce oraz nieuzyskanego czynszu od R. G.. Wysokość szkody z tytułu nieuzyskanej opłaty ryczałtowej od R. G. w okresie od 20 sierpnia 2010r. do 10 stycznia 2011r. wynosi 7.064,58 zł za każdy z automatów, zaś wysokość szkody z tytułu czynszu dzierżawnego uiszczonego na rzecz spółki (...) Ltd w okresie od sierpnia 2010r. do stycznia 2011r. wyniosła 5.820 zł za każdy z automatów. Ponadto, powód podniósł, że w dniu 6 lipca 2011r. podobną umowę o wspólnym przedsięwzięciu zawarł z I. W. – właścicielką lokalu gastronomicznego (...) w L.. W wyniku zajęcia w dniu 6 lipca 2011r. przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w S. z podobnych przyczyn automatu A. H. M. (...) powód poniósł szkodę z tytułu nieuzyskanej opłaty ryczałtowej od I. W. w okresie od 6 lipca 2011r. do 20 lipca 2011r. w wysokości 725 zł oraz z tytułu czynszu dzierżawnego uiszczonego na rzecz spółki (...) Ltd za okres od lipca 2011r. do kwietnia 2013r. w wysokości 16.684 zł. P., w dniu 23 maja 2011r. powód zawarł umowę o wspólnym przedsięwzięciu z P. O. właścicielem sklepu U (...) w S.. W wyniku zajęcia w dniu 30 sierpnia 2011r. przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego w S. z podobnych przyczyn automatu A. H. M. (...) powód poniósł szkodę z tytułu nieuzyskanej opłaty ryczałtowej od P. O. w okresie od 30 sierpnia 2011r. do 19 listopada 2011r. w kwocie 3.666,78 zł oraz z tytułu czynszu dzierżawnego uiszczonego na rzecz spółki (...) Ltd za okres od sierpnia 2011r. do kwietnia 2013r. w kwocie 15.714 zł W ocenie powoda zatrzymanie wszystkich wymienionych powyżej automatów do gier było bezprawne z tego powodu, że w okresie dokonania tej czynności nie obowiązywał przepis art. 14 ustawy o grach hazardowych, ponieważ, mimo jego technicznego charakteru w rozumieniu art. 1 pkt. 11 dyrektywy 98/34 UE nie został on notyfikowany Komisji Europejskiej. Twierdzenia swoje powód poparł orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C 213/11, C- 214/11 i C – 217/11, w którym Trybunał orzekł, że przepis art. 14 ustawy o grach hazardowych ma charakter techniczny.

(pozew k. 4-12)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany powołał się na orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013r. w sprawach I KZP 14/13 i I KZP 15/13, wskazując, że SN wyraźnie wskazał, że brak notyfikacji art. 14 ustawy o grach hazardowych nie oznacza automatycznie, że w sprawach karnoskarbowych sądy nie są uprawnione do dokonywania oceny czynu zabronionego w kontekście zasad wprowadzonych tą ustawą. Nadto Sąd Najwyższy nie przesądził o tym, czy art. 14 i 67 ustawy o grach hazardowych mają charakter przepisów technicznych wymagających notyfikacji. Dodatkowo pozwany wskazał, że ewentualne przyjęcie, iż przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 wyżej powołanej ustawy mają charakter techniczny w rozumieniu art. 1 pkt. 11 dyrektywy 98/34 UE nie oznacza, że sądy mogą automatycznie odmówić ich stosowania, jako regulacji, do których odsyła art. 107 k.k.s. z uwagi na niedopełnienie obowiązku notyfikacji. Pozwany zwrócił uwagę, że organy władzy wykonawczej nie mogą odmawiać stosowania i egzekwowania przepisów dopóki uprawnione organy nie stwierdzą niezgodności danego aktu z Konstytucją RP lub normami prawa międzynarodowego. Wobec powyższego – zdaniem pozwanego – należy przyjąć, że w niniejszej sprawie i sprawach karnoskarbowych nie ma i nie było podstaw prawnych do odmowy stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych, w tym jej art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 do czasu zainicjowania kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego rozstrzygnięcia. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł, że powód nie tylko nie wykazał bezprawności działania organu celnego, ale także podnoszone okoliczności na istnienie związku przyczynowego oraz wysokości szkody są co najmniej wątpliwe. W szczególności pozwany zakwestionował sposób wyliczenia szkody, podnosząc, że oprócz umów dzierżawy powód nie przedstawił żadnego finansowego rozliczenia, w tym dowodów płatności czynszu dzierżawy czy też otrzymywania ryczałtowej kwoty dochodu. Wyliczenia w oparciu o oświadczenia zarządu są niewystarczające i nie świadczą o faktycznie poniesionej szkodzie, w tym utraconych korzyściach. Powód, oprócz kosztów związanych z wynajmem, nie wykazał żadnych innych kosztów związanych m.in. z serwisem, obsługą i w związku z tym nie można określić wartości hipotetycznych dochodów, jakie powód uzyskałby gdyby do zatrzymania nie doszło. Nadto, w sytuacji prowadzenia przez powoda gier na automatach niezgodnie z przepisami ustawy o grach hazardowych powód uzyskiwał przed datą zatrzymania dochody z działalności gospodarczej niezgodnie z przepisami, bez stosownego pozwolenia. W związku z powyższym dochodzenie odszkodowania od Skarbu Państwa jest nadużyciem prawa podmiotowego.

(odpowiedź na pozew k. 76-81)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 maja 2010r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako dzierżawca zawarł ze spółką (...) LTD z siedzibą w N. (Cypr) ramową umowę dzierżawy automatów do gier, w tym m.in. automatów: A. Dual (...), A. Dual (...), A. H. M. (...) oraz A. H. M. (...). Pierwotnie miesięczny czynsz dzierżawny za jedno urządzenie został określony na kwotę 970 zł, a następnie aneksem z 30 grudnia 2011 r. został obniżony do kwoty 679 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o ramową umowę dzierżawy z dnia 1 maja 2010r. k. 13-15, aneks nr (...) do ramowej umowy dzierżawy z dnia 30 grudnia 2011r. k. 16)

W dniu 1 sierpnia 2010r. powód zawarł z R. G. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Pub M. R. G. w L. umowę o wspólnym przedsięwzięciu. Na podstawie przedmiotowej umowy automaty A. Dual (...) oraz A. Dual (...) miały być eksploatowane w lokalu R. G., który z tego tytułu zobowiązał się uiszczać na rzecz powoda opłatę ryczałtową w kwocie 1.500 zł miesięcznie za każdy z tych automatów. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: umowę o wspólnym przedsięwzięciu z dnia 1 sierpniu 2010r. k. 17-19, aneks z dnia 1 sierpnia 2010r. k. 20, aneks z dnia 1 sierpnia 2010r. k. 21, lista aktualizacji z dnia 1 sierpnia 2010r. k. 22)

W dniu 20 sierpnia 2010r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. przeprowadzili kontrolę funkcjonowania obu automatów w Pubie (...) przy ul. (...) Wojska Polskiego 42B w L. i stwierdziwszy, że w automatach o numerach fabrycznych (...) i (...) występuje element losowy, dokonali ich zatrzymania na potrzeby postępowania karno-skarbowego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: protokół zatrzymania z dnia 20 sierpnia 2010r. k. 721-722, pismo Naczelnika Urzędu Celnego w S. z dnia 30 sierpnia 2010r. k. 23)

Postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2010r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Lęborku zatwierdził zatrzymanie wyżej wskazanych automatów o numerach fabrycznych (...) i (...) do sprawy o sygnaturze 323000 - (...)-110/10/ZK.

Postanowieniem z dnia 3 września 2010r. Urząd Celny w S. wszczął dochodzenie w sprawie o wykroczenie skarbowe, polegające na urządzaniu gier o wygrane rzeczowe na dwóch automatach, bez wymaganego zezwolenia wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

Kolejnym postanowieniem z dnia 3 września 2010r. Urząd Celny w S. uznał oba wyżej opisane automaty do gier za dowody rzeczowe w sprawie o sygnaturze RKS 154/2010/3230000/DP. Na przedmiotowe postanowienie zażalenie złożył powód. Postanowieniem z dnia 9 listopada 2010r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Kp 416/10 Sąd Rejonowy w Lęborku uchylił zaskarżone postanowienie. W dniu 11 stycznia 2011r. automaty zostały wydane powodowi.

Postanowieniem z dnia 26 maja 2011r. Urząd Celny w S. przedstawił prezesowi zarządu powodowej spółki (...) oraz R. G. zarzut popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 2 kks tj. że wspólnie i w porozumieniu zgodnie z zawartymi umowami o wspólnym przedsięwzięciu na terenie Pubu (...) urządzali gry bez wymaganego zezwolenia właściwego organu na automatach typu A. o numerach fabrycznych (...) i (...) w okresie od 1 sierpnia 2010r. do dnia 20 sierpnia 2010r. W dniu 9 września 2011r. przeciwko wyżej wskazanym osobom został skierowany do Sądu Rejonowego w Lęborku akt oskarżenia. Wyrokiem nakazowym z dnia 22 września 2011r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt II Ks 79/10 Sąd Rejonowy w Lęborku uznał M. W. i R. G. za winnych popełnienia zarzucanych im czynów i skazał ich na karę grzywny. Postanowieniem z dnia 9 maja 2012r. w sprawie o sygnaturze akt II K 4/12 Sąd Rejonowy w Lęborku umorzył postępowanie w sprawie. Urząd Celny w S. złożył zażalenie na przedmiotowe postanowienie, jednak postanowieniem z dnia 24 maja 2012r. Sąd Rejonowy w Lęborku odmówił przyjęcia zażalenia.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lęborku z dnia 24 sierpnia 2010r. k. 8-9 akt sprawy Sądu Rejonowego w Lęborku o sygnaturze II K 4/12, postanowienie z dnia 3 września 2010r. k. 15 tamże, postanowienie z dnia 3 września 2010r. k. 16 tamże, zażalenie powoda z dnia 9 września 2010r. k. 31-41 tamże, postanowienie Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 9 listopada 2010r. k. 52-53 tamże, protokół zdawczo – odbiorczy z dnia 11 stycznia 2011r. k. 316 tamże, postanowienia z dnia 26 maja 2011r. o przedstawieniu zarzutów k. 550-551 tamże, akt oskarżenia k. 579-580 tamże, wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 22 września 2011r. k. 585-586 tamże, postanowienie Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 9 maja 2012r. k. 777-781 tamże, zażalenie z dnia 23 maja 2012r. k. 796-798 tamże, postanowienie Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 24 maja 2012r. k. 799 tamże)

W dniu 25 sierpnia 2010r. powód zawarł z I. W. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) w L. umowę o wspólnym przedsięwzięciu. Na podstawie przedmiotowej umowy automat A. H. M. (...) miał być eksploatowany w lokalu I. W., która z tego tytułu zobowiązała się uiszczać na rzecz powoda opłatę ryczałtową w kwocie 1.500 zł miesięcznie.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: umowę o wspólnym przedsięwzięciu z dnia 25 sierpniu 2010r. k. 28-32)

W dniu 6 lipca 2011r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. przeprowadzili kontrolę funkcjonowania automatu w lokalu (...) przy ul. (...)/Plac (...) w L. i stwierdziwszy, że na automacie A. H. M. (...) występuje element losowy dokonali jego zatrzymania na potrzeby postępowania karno-skarbowego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: protokół zatrzymania z dnia 6 lipca 2011r. k. 33-34, pokwitowanie k. 35, protokół zatrzymania z dnia 6 lipca 2011r. k. 727-728)

Postanowieniem z dnia 13 lipca 2011r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Lęborku zatwierdził zatrzymanie wyżej wskazanego automatu A. H. M. (...) do sprawy karnoskarbowej.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2013r. wydanym w sprawie o sygnaturze II K 358/12 Sąd Rejonowy w Lęborku uniewinnił:

- prezesa zarządu powodowej spółki (...) oskarżonego o to, że wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych urządzał gry bez wymaganego zezwolenia właściwego organu w okresie od dnia 25 sierpnia 2010r. do 6 lipca 2011r. na terenie lokalu (...) w L. na automacie A. H. M. (...) tj. o popełnienie czynu z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks;

- S. W. oskarżonego o to, że w okresie od dnia 25 sierpnia 2010r. do 6 lipca 2011r. na terenie lokalu (...) w L. urządzał gry bez wymaganego zezwolenia właściwego organu, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, na automacie A. H. M. (...) zgodnie z umową o wspólnym przedsięwzięciu z dnia 25 sierpnia 2010r. zawartą z powodem tj. o popełnienie czynu z art. 107 § 4 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

Po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez Urząd Celny w S. wyrokiem z dnia 19 listopada 2013r. Sąd Okręgowy w Słupsku utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lęborku z dnia 13 lipca 2011r. k. 726, wyrok Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 27 maja 2013r. k. 726-732, wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 19 listopada 2013r. k. 733-741)

W dniu 23 maja 2011r. powód zawarł z P. O., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. O. w S., umowę o wspólnym przedsięwzięciu. Na podstawie przedmiotowej umowy automat A. H. M. (...) miał być eksploatowany w lokalu P. O., który z tego tytułu zobowiązał się uiszczać na rzecz powoda opłatę ryczałtową w kwocie 1.500 zł miesięcznie.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: umowę o wspólnym przedsięwzięciu z dnia 23 maja 2011r. k. 37-39, lista aktualizacji k. 42-43, aneks z dnia 23 maja 2011r. k. 44)

W dniu 30 sierpnia 2011r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. przeprowadzili kontrolę funkcjonowania automatu w sklepie U (...) w S. i stwierdziwszy, że na automacie A. H. M. (...) występuje element losowy dokonali jego zatrzymania na potrzeby postępowania karno-skarbowego.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: pokwitowanie k. 46, protokół zatrzymania z dnia 30 sierpnia 2011r. k. 744-745)

Postanowieniem z dnia 12 września 2011r. wyże wskazany automat został uznany za dowód rzeczowy w sprawie karnoskarbowej o sygnaturze RKS-235/2011/323000.

Wyrokiem z dnia 7 października 2013r. wydanym w sprawie o sygnaturze XIV K 123/12 Sąd Rejonowy w Słupsku uniewinnił:

- prezesa zarządu powodowej spółki (...) oskarżonego o to, że w okresie od dnia 23 maja 2011r. do dnia 30 sierpnia 2011r. w S. w sklepie (...) u K.”, na podstawie umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w dniu 23 maja 2011r. urządzał gry bez wymaganego zezwolenia właściwego organu i wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych na automacie do gry A. H. M. (...) tj. o popełnienie czynu z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks;

- P. O. oskarżonego o to, że w okresie od dnia 23 maja 2011r. do dnia 30 sierpnia 2011r. w S. w sklepie (...) u K.”, na podstawie umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w dniu 23 maja 2011r. urządzał gry bez wymaganego zezwolenia właściwego organu i wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych na automacie do gry A. H. M. (...) tj. o popełnienie czynu z art. 107 § 4 kks w zw. z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: pokwitowanie k. 46, postanowienie o uznaniu za dowód rzeczowy k. 746, wyrok Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 7 października 2013r. k. 747-748)

Wysokość poniesionej przez powoda szkody w postaci utraconych korzyści i poniesionych kosztów wynosiła łącznie 46.582,67 zł, w tym:

- 11.487,10 zł w przypadku automatów do gier A. Dual (...) oraz A. Dual (...) za okres od dnia 20 sierpnia 2010r. do dnia 10 stycznia 2011r.;

- 17.030,21 zł w przypadku automatu do gry A. H. M. (...) za okres od 20 lipca 2011r. do dnia 30 kwietnia 2013r.;

- 18.065,36 zł w przypadku automatu do gry A. H. M. (...) za okres od 30 sierpnia 2011r. do 30 kwietnia 2013r.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu rachunkowości K. Ś. k. 1113-1133 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 1165-1169)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłej sądowej do spraw rachunkowości K. Ś..

W ocenie Sądu za wiarygodne należało uznać wskazane powyżej dokumenty przedstawiające przebieg postępowania karnoskarbowego prowadzonego przez organy celne, jak również dokumenty złożone przez powoda na okoliczność treści zawartych przez niego umów dzierżawy oraz umów o wspólnym przedsięwzięciu, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Ponadto, za wiarygodny dowód w zakresie wysokości szkody poniesionej przez powoda Sąd uznał opinię biegłej sądowej do spraw rachunkowości K. Ś.. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu rachunkowości i księgowości, jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, nadto nie budzi żadnych wątpliwości Sądu w świetle zasad doświadczenia życiowego czy logicznego rozumowania. Nadto biegła w sposób przekonujący odniosła się do zarzutów stron. W tych okolicznościach brak było podstaw, by w powyższym zakresie odmówić opinii wiarygodności i mocy dowodowej. Z uwagi jednak na fakt, iż w toku niniejszego postępowania strona powodowa nie wykazała podstawowej przesłanki odpowiedzialności deliktowej pozwanego Skarbu Państwa w postaci bezprawności, przedmiotowa opinia nie miała ostatecznie znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Z tej samej przyczyny bezprzedmiotowe było prowadzenie dalszego postępowania dowodowego w przedmiocie wysokości szkody poniesionej przez powoda i w konsekwencji Sąd oddalił wnioski stron o dopuszczenie dalszych dowodów z opinii biegłych jako nieprzydatne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Na podstawie przepisów art. 217 k.p.c. i art. 227 k.p.c. Sąd oddalił również wnioski dowodowe strony powodowej o dopuszczenie dowodu z załączonych do pozwu odpisów orzeczeń wydanych przez Sąd Rejonowy w Sopocie (k. 49-53) oraz Sądu Rejonowego w Lęborku (k. 54-55). Podkreślić bowiem należy, że przedmiotowe orzeczenia dotyczyły innych, aniżeli sporne, automatów do gier i w żadnym zakresie nie odnosiły się do ustalonego powyżej stanu faktycznego. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie jest też w żadnym wypadku związany tymi orzeczeniami. Ponadto, na tej samej podstawie prawnej, Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków przez dowodu z przesłuchania stron, gdyż okoliczności, na jakie miały zostać przesłuchane wskazane przez pozwanego osoby nie miały znaczenia w niniejszej sprawie, której wynik zależał wyłącznie od rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 417 § 1 k.c., zgodnie z którym za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Zatem, w świetle powyższego przepisu do przypisania odpowiedzialności Skarbowi Państwa niezbędne jest zaistnienie przesłanek w postaci: powstawania szkody, związku przyczynowego między działaniem lub zaniechaniem a szkodą oraz niezgodność działania z prawem. Natomiast wskazany przepis wśród przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa nie przewiduje winy funkcjonariusza publicznego, lecz jedynie obiektywną bezprawność jego działania. Powyższe stwierdzenie przenosi rozważania w niniejszej sprawie wyłącznie na płaszczyznę legalności działania funkcjonariuszy celnych, z całkowitym pominięciem ich ewentualnej winy przy podejmowaniu decyzji o zatrzymaniu spornych automatów.

Przechodząc do szczegółowych rozważań w pierwszej kolejności wskazać należy, iż przypisanie pozwanemu Skarbowi Państwa odpowiedzialności za ewentualną szkodę, jaką poniósł powód, zależało od ustalenia, czy funkcjonariusze celni Urzędu Celnego w S. mieli podstawy prawne do zatrzymania spornych automatów do gier. Jednocześnie nie było sporu pomiędzy stronami, iż wszystkie cztery automaty – o jakich mowa w pozwie – były eksploatowane na podstawie zawartych przez powoda z osobami trzecimi umów o wspólnym przedsięwzięciu i powód nigdy nie uzyskał zezwolenia na urządzanie na tych automatach gier o niskich wygranych. Funkcjonariusze celni, dokonując zatrzymania spornych automatów powoływali się na naruszenie przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (tekst jednolity Dz.U.2015.612), który stanowi, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Kwestią sporną w niniejszej sprawie był charakter prawny tego uregulowania tj. ustalenie czy przepis ten ma charakter techniczny i czy w związku z tym wymagał notyfikacji Komisji Europejskiej zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych. Należy wyjaśnić, iż przedmiotowa dyrektywa 98/34/WE (Dz. Urz. L 204 z dnia 21 lipca 1998r.) została implementowana rozporządzeniem Rady Ministrów z 23 grudnia 2002r. w sprawie funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. nr 239, poz. 2039), następnie zmienionym rozporządzeniem z 6 kwietnia 2004r., wydanym na podstawie ustawy z dnia 12 września 2002r. o normalizacji. Zgodnie z przepisem § 1 ust. 1 tego rozporządzenia krajowy system notyfikacji norm i aktów prawnych obejmuje notyfikację norm i aktów prawnych umożliwiającą uczestnictwo Rzeczypospolitej Polskiej w procedurze wymiany informacji określonych w przepisach Unii Europejskiej. Bez wątpienia w doktrynie i judykaturze kwestia czy przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych stanowi przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE jest sporna i trudno wskazać, który z prezentowanych poglądów ma charakter dominujący.

Zważyć należy, że przedmiotowa dyrektywa 98/34/WE ustanawia procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych. Stanowi ona, że każdy krajowy organ normalizacyjny ma obowiązek zawiadomić Komisję i inne europejskie organy normalizacyjne o swoich projektach norm lub zmianach w istniejących normach. Dyrektywa zapewniała zarówno Komisji, jak i innym organom normalizacyjnym, a także pozostałym państwom członkowskim możliwość zajęcia stanowiska w zakresie planowanych przepisów, zaś państwo członkowskie, które chciało dany przepis wprowadzić obowiązane było wstrzymać się z jego uchwaleniem przez okres trzymiesięczny od daty powiadomienia (art. 9 dyrektywy). Zgodnie z art. 9 ust. 2 w razie zgłoszenia uwag państwo członkowskie ma obowiązek poinformować Komisję o działaniach, jakie zostały podjęte w związku z otrzymanymi uwagami, jednocześnie ex lege następuje wytrzymanie procedury legislacyjnej o kolejne trzy miesiące w odniesieniu do notyfikacji produktów i towarów oraz o miesiąc w odniesieniu do przepisów odnoszących się do usług społeczeństwa informacyjnego, a w odniesieniu do porozumień dobrowolnych o cztery miesiące. Okres obowiązkowego wstrzymania procedury legislacyjnej zostaje wydłużony, w przypadku, gdy Komisja powiadomieni w ciągu trzech miesięcy od daty zgłoszenia notyfikacji o zamiarze zgłoszenia wniosku lub przyjęcia dyrektywy, rozporządzenia lub decyzji w tej sprawie zgodnie z art. 189 Traktatu. W art. 8 ust.1 dyrektywa stanowi, że państwa członkowskie mają obowiązek niezwłocznego przekazania Komisji wszelkich projektów przepisów technicznych z wyjątkiem tych, które w pełni stanowią transpozycję normy międzynarodowej lub europejskiej, w którym to przypadku wystarczająca jest informacja dotycząca odpowiedniej normy. Odstąpienie od notyfikacji może być uzasadnione wyłącznie pilnymi przyczynami spowodowanymi przez nieprzewidziane okoliczności podnoszące się do ochrony zdrowia i bezpieczeństwa publicznego, ochrony zwierząt lub roślin. Okoliczności takie powinny być przedstawione w komunikacie kierowanym do Komisji. Niedopełnienie obowiązku notyfikacji przepisów technicznych stanowi podstawę do przyjęcia, że nienotyfikowane przepisy krajowe są niezgodne z prawem unijnym i nie mogą być stosowane.

Zasadniczym celem wprowadzenia w życie Dyrektywy 98/34/WE, co wynika z jej preambuły, było wspieranie sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego, który obejmuje obszar bez wewnętrznych granic, w którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób i kapitału. Zakaz wprowadzania ograniczeń ilościowych dotyczących przepływu towarów oraz środków o skutkach równoważnych stanowi jedną z podstawowych zasad Wspólnoty. Nadto, bariery w handlu wypływające z przepisów technicznych produktu są dopuszczalne jedynie tam, gdzie są konieczne dla spełnienia niezbędnych wymagań i gdy służą interesowi publicznemu, którego stanowią gwarancję.

Wskazać należy, iż zgodnie definicją legalną zawartą w przepisie art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE „przepisy techniczne” to: specyfikacje techniczne i inne wymagania bądź zasady dotyczące usług, włącznie z odpowiednimi przepisami administracyjnymi, których przestrzeganie jest obowiązkowe, de jure lub de facto, w przypadku wprowadzenia do obrotu, świadczenia usługi, ustanowienia operatora usług lub stosowania w Państwie Członkowskim lub na przeważającej jego części jak również przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne Państw Członkowskich, z wyjątkiem określonych w art. 10, zakazujących produkcji, przywozu, wprowadzania do obrotu i stosowania produktu lub zakazujących świadczenia bądź korzystania z usługi lub ustanawiania dostawcy usług. Przepisy techniczne obejmują de facto:

- przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne Państwa Członkowskiego, które odnoszą się do specyfikacji technicznych bądź innych wymagań lub zasad dotyczących usług, bądź też do kodeksów zawodowych lub kodeksów postępowania, które z kolei odnoszą się do specyfikacji technicznych bądź do innych wymogów lub zasad dotyczących usług, zgodność z którymi pociąga za sobą domniemanie zgodności z zobowiązaniami nałożonymi przez wspomniane przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne,

- dobrowolne porozumienia, w których władze publiczne są stroną umawiającą się, a które przewidują, w interesie ogólnym, zgodność ze specyfikacjami technicznymi lub innymi wymogami albo zasadami dotyczącymi usług, z wyjątkiem specyfikacji odnoszących się do przetargów przy zamówieniach publicznych,

- specyfikacje techniczne lub inne wymogi bądź zasady dotyczące usług, które powiązane są ze środkami fiskalnymi lub finansowymi mającymi wpływ na konsumpcję produktów lub usług przez wspomaganie przestrzegania takich specyfikacji technicznych lub innych wymogów bądź zasad dotyczących usług; specyfikacje techniczne lub inne wymogi bądź zasady dotyczące usług powiązanych z systemami zabezpieczenia społecznego nie są objęte tym znaczeniem.

W ocenie Sądu brak jest dostatecznych podstaw, aby kwestionowany przepis ustawy o grach hazardowych uznać za przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE. Zwrócić bowiem należy uwagę, że zgodnie z poglądem prawnym sądów powszechnych przepisy nie będące przeszkodami w handlu wewnątrzwspólnotowym i nie stanowiące przeszkód w swobodnym przepływie towarów nie są przepisami technicznymi. Nadto nie będą przepisami technicznymi normy prawne odnoszące się do sposobu sprzedaży towaru, czyli nie odnoszące się do samego towaru jako takiego. Odnosząc powyższe uwagi do kwestionowanego art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, wskazać należy w szczególności, urządzanie gier na automatach o niskich wygranych nie mieści się w definicji usługi społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 2 dyrektywy 98/34/WE (por. wyrok (...) w sprawie C-213/11, pkt 27). Dalej wskazać należy, że przepis ten w żadnej mierze nie stanowi przeszkody w swobodnym przepływie usług i towarów, nie narzuca żadnych norm technicznych, ani nie ingeruje w kwestie technologiczne związane z konstrukcją automatów. Jednocześnie zgodzić należy się z poglądem prawnym wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. w sprawie (...) SA/GI (...), że sam fakt zmiany miejsca oraz pewnej modyfikacji sposobu użytkowania urządzenia, gdy nie idzie za tym transformacja zasadniczego celu, czy funkcji, oraz zasadniczej cechy danego produktu - nie może być uznany za wpływający istotnie na jego właściwości. Bez wątpienia zatem ograniczenie obszaru, na którym mogą być urządzane gry na automatach nie powoduje automatycznie, że sporny przepis art. 14 ustawy o grach hazardowych staje się przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE. Sporne przepisy określają bowiem wyłącznie sposoby postępowania przedsiębiorców, którzy chcą używać automatów do gier w celach zarobkowych, natomiast nie nakładają jakichkolwiek wymogów dotyczących automatów jako takich. Ponadto, przyjąć należy, że są to przepisy niedyskryminujące, albowiem w takim samym stopniu odnoszą się do automatów krajowych jak i sprowadzanych z krajów Unii Europejskiej. Podobne stanowisko, co w niniejszej sprawie, prezentowane było już w orzecznictwie. Przykładowo, w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2013r., I SA/Gd (...), LEX nr 1291443 wskazano jednoznacznie, że przepisu art. 14 ust. 1 u.g.h. nie można uznać za "przepis techniczny" w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE. W konsekwencji – skoro przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym – to mógł on mieć zastosowanie w stosunku do powoda.

Przesądziwszy powyższe, należy dokonać oceny zachowania funkcjonariuszy celnych pod kątem przesłanek odpowiedzialności deliktowej określonych w art. 417 k.c. W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż – jak wynika z zebranego materiału dowodowego – postępowania karnoskarbowe toczące się przeciwko prezesowi zarządu powodowej spółki oraz przeciwko przedsiębiorcom eksploatującym przedmiotowe urządzenia na podstawie umów o wspólnym przedsięwzięciu zakończyły się bądź umorzeniem bądź też wyrokiem uniewinniającym. Taki wynik postępowania nie oznacza jednak, że działania funkcjonariuszy celnych były bezprawne w świetle przepisu art. 417 § 1 k.c. Jak wskazuje się bowiem w judykaturze przesłanka bezprawności ujęta w art. 417 § 1 k.c. oznacza niezgodność działania lub zaniechania z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa. Zgodne z prawem czynności organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości związane z wypełnianiem ich ustawowych obowiązków nie nabierają charakteru działań nielegalnych tylko przez to, że postępowanie karne zostaje zakończone uniewinnieniem. Odmienna ocena dowodów nie przesądza o nielegalności tych czynności (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lipca 2006r., SK 21/04, OTK-A 2006/7/88; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011r., IV CSK 290/10, LEX nr 1111015, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 maja 2013r. I ACa 351/13, LEX nr 1363331). Obywatele muszą bowiem w interesie ochrony dobra wspólnego, jakim jest bezpieczeństwo publiczne, ponosić ryzyko związane z legalnym wdrożeniem postępowania karnego. Nie ulega więc wątpliwości, że jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, wszczęcie śledztwa lub dochodzenia jest działaniem zgodnym z prawem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2012r., IV CSK 165/12, LEX nr 1231327). Jak wskazuje się w powyższych orzeczeniach powyższy wniosek jest konsekwencją obowiązującej w procesie karnym zasady legalizmu (art. 10 k.p.k.). W związku z powyższym przyjąć należy, że w sprawach o przestępstwa ścigane z urzędu każdy organ powołany do ścigania, w tym nieprokuratorski, ma obowiązek wszczęcia i kontynuowania postępowania karnego, jeżeli tylko ściganie jest faktycznie zasadne oraz prawnie dopuszczalne. Na oskarżycielu publicznym ciąży przy tym dodatkowo także obowiązek wniesienia i popierania aktu oskarżenia (art. 45 k.p.k.). Organ procesowy ma obowiązek niewszczynania postępowania lub umorzenia postępowania wszczętego, jeżeli postępowanie to okazuje się faktycznie niezasadne lub prawnie niedopuszczalne. Oskarżyciel publiczny może też, i powinien, odstąpić od oskarżania, jeżeli po wniesieniu aktu oskarżenia dochodzi do wniosku, że oskarżenie to jest niezasadne. Decyzja ta nie wiąże jednak sądu (art. 14 § 2 k.p.k.). Ponadto, w judykaturze wskazuje się, że nie można wykluczyć, że w określonych przypadkach wszczęcie i prowadzenie przeciwko osobie postępowania karnego będzie mogło być uznane za czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów art. 417 k.c. Byłoby tak, gdyby postępowanie wszczęto lub prowadzono przy oczywistym braku dowodów winy, ze świadomością sfabrykowania takich dowodów, bez zachowania podstawowych przepisów procedury itp. Natomiast nie jest wystarczającą podstawą poszukiwania odpowiedzialności Skarbu Państwa na podstawie czy to art. 417 k.c., czy też np. art. 77 ust. 1 Konstytucji RP sama okoliczność, że w postępowaniu karnosądowym oskarżonego uniewinniono od zarzutu popełnienia zarzuconego mu przestępstwa (por. wyrok SN z dnia 17 lutego 2011 r., IV CSK 290/10, z 16 stycznia 1978, I Cr 428/77, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 maja 2005, I ACa 1848/04, wyrok SA w Białymstoku z dnia 26 lutego 2014 r., I ACa 768/13, LEX nr 1438987; wyrok SA w Poznaniu z dnia 23 maja 2013 r., I ACa 351/13, LEX nr 1363331, wyrok SA w Szczecinie z dnia 13 marca 2013 r., I ACa 482/12, LEX nr 1344196). Konstatując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż sam wynik postępowania karnego nie przesądza o odpowiedzialności Skarbu Państwa.

W ocenie Sądu działania funkcjonariuszy Urzędu Celnego w S. w przedmiocie zatrzymania spornych czterech automatów do gry zostały dokonane zgodnie z prawem, a podjęcie przez funkcjonariuszy celnych kontroli spornych automatów przy założeniu, iż działają one na zasadach losowych, bez koncesji i stosownych zezwoleń było zasadne. Zważyć należy, że zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. A contrario działalność w zakresie jakiejkolwiek gry losowej, zakładu wzajemnego, czy też gry na automacie, która prowadzona jest w sprzeczności z przepisami ustawy, jest działalnością nielegalną. Jednocześnie z treści przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych wynika, że zakaz jest adresowany do wszystkich podmiotów, w tym działających w formie spółki akcyjnej albo spółki z o.o., i niezależnie od tego, czy posiadają koncesję na prowadzenie kasyna gry. Zatem urządzanie gier na automatach poza kasynem stanowi naruszenie przepisu art. 14 ustawy. Z kolei w myśl przepisu art. 107 § 1 kks kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. W świetle przedmiotowych regulacji funkcjonariusze celni – dokonując ustaleń, że kontrolowane automaty do gier rodzą podejrzenie działania niezgodnego z ograniczeniami związanymi z zasadami funkcjonowania automatów do gier (element losowy) mieli prawo powziąć wątpliwości, że doszło do popełnienia czynu zabronionego określonego w przepisie art. 107 kks. W sprawie niniejszej bezspornym było, że powód nie dysponował koncesjami ani zezwoleniami na prowadzenie gier hazardowych. Powyższa konstatacja wymagała podjęcia czynności niezbędnych do ustalenia czy rzeczywiście został popełniony czyn zabroniony, w tym zatrzymania automatów i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że czynności podejmowane przez funkcjonariuszy celnych miały podstawę prawną w obowiązujących przepisach prawa. Podejmując działania kontrolne w oparciu o przepisy ustawy o Służbie Celnej funkcjonariusze celni realizowali ustawowy obowiązek, którego zaniechanie wiązałoby się z określonymi konsekwencjami służbowymi. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o Służbie Celnej do zadań jej należy realizacja polityki celnej w części dotyczącej przywozu i wywozu towarów oraz wykonywanie innych zadań wynikających z przepisów odrębnych, a w szczególności: rozpoznawanie, wykrywanie, zapobieganie i zwalczanie przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych oraz ściganie ich sprawców, w zakresie określonym w ustawie z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy. W myśl natomiast art. 30 ust. 1 i 2 ustawy o Służbie Celnej z dnia 27 sierpnia 2009r. (Dz.U.2013.1404 ze zm) kontrola wykonywana przez Służbę Celną polega na sprawdzeniu prawidłowości przestrzegania przepisów prawa przez zobowiązane do tego osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zwane dalej "podmiotami podlegającymi kontroli", w zakresie, o którym mowa w ust. 2 i 3. Kontroli podlega m in. przestrzeganie przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych, o których mowa w ustawie o grach hazardowych. Na podstawie przepisu art. 32 ust. 1 pkt 13 i 14 funkcjonariusze wykonujący kontrole są uprawnieni do przeprowadzania w uzasadnionych przypadkach, w drodze eksperymentu, doświadczenia lub odtworzenia możliwości gry na automacie, gry na automacie o niskich wygranych lub gry na innym urządzeniu oraz zabezpieczania zebranych dowodów. Natomiast na podstawie art. 72 ustawy o Służbie Celnej funkcjonariusz, w celu realizacji ww. zadań, ma prawo zatrzymywania i przeszukiwania osób, zatrzymywania rzeczy oraz przeszukiwania pomieszczeń, bagażu, ładunku, środków transportu i statków w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego. Osobie, wobec której dokonano przeszukania przysługują uprawnienia odpowiednio osoby zatrzymanej lub osoby, której prawa zostały naruszone, przewidziane w przepisie Kodeksu postępowania karnego. Nadto, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 217 § 1 k.p.k. wskazujący, że rzeczy mogące stanowić dowód w sprawie lub podlegające zajęciu w celu zabezpieczenia kar majątkowych, środków karnych o charakterze majątkowym, przepadku, środków kompensacyjnych albo roszczeń o naprawienie szkody należy wydać na żądanie sądu lub prokuratora, a w wypadkach niecierpiących zwłoki - także na żądanie Policji lub innego uprawnionego organu. Mając na uwadze treść przywołanych przepisów prawa uznać należało, że działanie pozwanego było zgodne z prawem. Działania funkcjonariuszy odbywały się nie tylko w ramach obowiązujących przepisów, ale również w ramach ich ustawowych obowiązków, co wyklucza zaistnienie podstawowej przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa w postaci bezprawności działania. Funkcjonariusze celni dokonując zajęcia spornych automatów, działali z powołaniem się na uprawnienia przyznane im powyższymi przepisami. Zachowanie funkcjonariuszy zmierzało do ewentualnego wykrycia deliktu skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. Podkreślić przy tym należy, iż zgodnie z art. 217 kpk decyzje dotyczące zatrzymania automatów zostały zatwierdzone przez organ właściwy dla prowadzonego postępowania przygotowawczego tj. przez prokuratora.

Wobec wykazania przesłanki bezprawności bezprzedmiotowe było prowadzenie dalszego postępowania w zakresie ustalenia wysokości szkody poniesionej przez powoda.

Mając powyższe na uwadze – na mocy art. 417 § 1 k.c. a contrario – Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 6 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku o opłatach za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity Dz. U.2013.490) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania zasądził od przegrywającego niniejsze postępowania powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 1.500 zł tytułem zwrotu kosztów zaliczki na poczet opinii biegłego sądowego.

Z kolei na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U.2014.1025) Sąd nakazał ściągnąć od przegrywającego niniejszą sprawę powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni koszty opinii biegłego sądowego w wysokości 133,35 zł.