Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu oddalił wniosek H. A. o ustanowienie służebności przesyłu na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w L. oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na ustaleniach, że wnioskodawczyni jest właścicielką nieruchomości , stanowiącej działki nr (...) w obrębie W. o powierzchni 4,8329 ha, dla której Sąd Rejonowy w Zgierzu V Wydział Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) nieruchomości. Wnioskodawczyni nieruchomość otrzymała darowizną w dniu 27 września 1995 roku, od swoich rodziców. Na rzecz rodziców wnioskodawczyni w 1976 roku wydany był Akt Własności Ziemi. Przez teren nieruchomości już wówczas przebiegała linia przesyłowa średniego napięcia 15kV, będąca fragmentem linii energetycznej średniego napięcia G.-P. . Odbiór budowy linii dokonany był w 1966 roku. Na nieruchomości wnioskodawczyni posadowionych jest dwanaście słupów wysokiego napięcia. Zgodność trasy linii oraz lokalizacji stacji z warunkami technicznymi zasilania sprawdzona została uprzednio przez Zakłady (...) – Województwo. Od tego czasu linia jest czynna i była eksploatowana przez (...) Zakład (...) i jego poprzedników oraz następców. Linia energetyczna od czasu jej wybudowania jest nieprzerwanie we władaniu przedsiębiorstw energetycznych bez względu na kolejne przekształcenia organizacyjne. Oględziny linii przeprowadza się raz na 5 lat i na ich podstawie dokonuje się koniecznych przeglądów i remontów.

Przez wszystkie lata od dnia nabycia nieruchomości przez rodziców wnioskodawczyni nieruchomość była udostępniana pracownikom zakładu energetycznego w celu dokonania konserwacji linii. Nie zdarzyło się aby ekipa nie została wpuszczona na teren nieruchomości.

W 1959 roku zostało utworzone przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakłady (...), w tym Zakład (...)-Województwo, które na mocy zarządzenia z dnia 12 sierpnia 1975 roku Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia (...) zmienił nazwę na Zakład (...) oraz Zakład (...). Zarządzeniem tym zlikwidowano m.in. Biuro (...) w Ł., a w ramach wydzielenia w zakładach energetycznych okręgów zakładów energetycznych i zakładów wykonawstwa sieci z dniem 1 stycznia 1976 roku utworzono Zakład (...) w Ł.. Jednocześnie zarządzenie przewidywało, że Zakłady (...) w W. prowadzą m.in. Zakład (...) w Ł. obejmujący obszar województwa miejskiego (...) i Zakład (...) obejmujący obszary województw: (...), (...) i (...). Nieodpłatne przekazanie składników majątku według inwentaryzacji na dzień 31 grudnia 1975 roku nastąpiło w drodze protokółu zdawczo – odbiorczego

Zarządzeniem Ministra Przemysłu nr 13/ORG/89 z dnia 16 stycznia 1989 roku z mocą od 1 stycznia 1989 roku utworzone zostało samodzielne przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...), któremu przydzielono składniki mienia powstałego z podziału przedsiębiorstw zgrupowanych we Wspólnocie (...) i (...) Brunatnego, w tym przedsiębiorstwa państwowego (...) w W., z którego wydzielono m.in. Zakład (...) tworząc z dotychczasowych zakładów odrębne przedsiębiorstwa państwowe na bazie składników mienia Centralnego O. Energetycznego w W.

Zarządzeniem nr 181/O./93 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 lipca 1993 roku podzielono przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) i wydzieloną część jego mienia przeniesiono do (...) S.A. w W., a pozostałą część przekształcono w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą (...) Spółka Akcyjna w Ł.. Spółka weszła we wszelkie prawa majątkowe i niemajątkowe oraz obowiązki Zakładu (...), z wyłączeniem przejętych przez (...) S.A. w W.. Na podstawie wskazanego zarządzenia aktem notarialnym z dnia 12 lipca 1993 roku doszło do przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego Zakład (...) w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą (...) Spółka Akcyjna w Ł.

W dniu 30 czerwca 2007 roku doszło do aportowego zbycia części przedsiębiorstwa (...) Spółka Akcyjna w Ł., w tym przysługujących spółce (...) służebności gruntowych, na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (od 2008 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), której następcą prawnym po przejęciu w dniu 31 sierpnia 2010 roku jest (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w L., w tym Oddział Ł.-Miasto w Ł.. Z pozostałej części (...) S.A. powstał (...) S.A., którego następcą prawnym po przejęciu jest (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w R., w tym Oddział w Ł.

W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy wskazał, że przed wejściem w życie w dniu 3 sierpnia 2008 r. przepisów art. 305 ¹ -305 ⁴ k.c. o służebności przesyłu, dodanych przez ustawę z dnia 30 maja 2008 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116 poz. 731) przepisy nie przewidywały wprost tego rodzaju służebności, będącej przedmiotem rozpoznawanej sprawy i w literaturze istniał spór co do możliwości nabycia służebności przesyłu przez zasiedzenie. Natomiast w orzecznictwie Sądu Najwyższego jednolicie przyjmowano, stosując w drodze analogii art. 145 k.c., możliwość ustanowienia służebności przesyłu, a także dopuszczalność nabycia jej w drodze zasiedzenia (m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 1965 roku, sygn. III CO 34/65, OSNCP 1966/7-8/109; z dnia 30 sierpnia 1991 roku III CZP 73/91, sygn. akt OSNCP 1992/4/53; z dnia 17 stycznia 2003 roku, III CZP 79/02, OSNC 2003/11/142; z dnia 8 września 2006 roku, sygn. akt II CSK 112/06, LEX nr 193240; z dnia 4 października 2006 roku, II CSK 119/06, LEX nr 447190). Ostatecznie potwierdzone to zostało w uchwale z dnia 7 października 2008 roku, sygn. akt III CZP 89/08, LEX nr 458125, w której Sąd Najwyższy stwierdził, że także przed ustawowym, uregulowaniem służebności przesyłu w art. 305 ¹ -305 ⁴ k.c. dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu oraz wskazał, że nabycie takie następuje przez przedsiębiorcę, a nie właściciela nieruchomości władnącej, która to kategoria prawna przy instytucji służebności przesyłu w ogóle nie występuje (tak również SN w postanowieniu z 13 października 2011 roku, sygn. akt V CSK 502/10, LEX nr 1096048). Przy ocenie posiadania prowadzącego do zasiedzenia służebności trzeba mieć na uwadze (co podkreślił także Sąd Najwyższy m in. w wyroku z dnia 31 maja 2006 roku, sygn. akt IV CSK 149/05, LEX nr 258681 i powołanym powyżej postanowieniu z 13 października 2011 roku, sygn. akt V CSK 502/10, LEX nr 1096048), iż zgodnie z art. 292 k.c. do nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się jedynie odpowiednio. Tym samym posiadania prowadzącego do nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie nie należy utożsamiać z posiadaniem prowadzącym do nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości.

Zgodnie z art. 352 k.c., kto faktycznie korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności, jest posiadaczem służebności, a do posiadania służebności stosuje się odpowiednio przepisy o posiadaniu rzeczy. Przy ocenie posiadania prowadzącego do zasiedzenia służebności gruntowej chodzi o faktyczne korzystanie z gruntu w takim zakresie i w taki sposób, w jaki czyniłaby to osoba, której przysługuje służebność, zaś władanie w zakresie służebności gruntowej kwalifikuje się zgodnie z art. 336 k.c. jako posiadanie zależne. Służebność przesyłu daje uprawnionemu, w ograniczonym zakresie, władztwo nad cudzą nieruchomością. Ogranicza prawo własności właściciela nieruchomości przez ustanowienie trwałego obowiązku znoszenia przez niego stanu ukształtowanego jego oświadczeniem woli o ustanowieniu służebności, przy czym należące do istoty tego ograniczenia obowiązki ciążą na każdoczesnym właścicielu nieruchomości (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011 roku, sygn. akt IV CSK 303/10, LEX nr 785540). Tak samo kształtuje się wzajemna relacja praw właściciela nieruchomości i właściciela urządzeń przesyłowych przy służebności gruntowej o treści służebności przesyłu nabytej w drodze zasiedzenia. Zgodnie z treścią art. 285 § l k.c. nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możliwości dokonywania w stosunku do niej określonych działań (służebność gruntowa).

Zgodnie z art. 292 k.c. służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie, jeżeli polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia; przepisy o nabyciu w drodze zasiedzenia stosuje się odpowiednio. Urządzenie, o którym mowa w tym przepisie ma odpowiadać treści służebności pod względem gospodarczym. Oczywistym jest, że chodzi tu o odpowiednie urządzenie materialne, umożliwiające korzystanie z cudzej nieruchomości w zakresie służebności, sporządzone na obcej nieruchomości lub co najmniej wkraczające w jej sferę. Charakter tego urządzenia ma być trwały, musi być ono widoczne. Korzystanie z takiego urządzenia znajdującego się na cudzej nieruchomości stanowi dla jej właściciela wyraźne ostrzeżenie przed działaniem osób, które korzystając z takich urządzeń mogą doprowadzić do uzyskania odpowiednich służebności. Nie trzeba dowodzić, że linia średniego napięcia przebiegająca nad działką stanowiącą własność wnioskodawczyni spełnia wymagania trwałego i widocznego urządzenia. Długotrwałe tolerowanie przez właścicieli (w tym i poprzedników prawnych uczestników) takich działań, co zostało ustalone w sposób nie budzący wątpliwości, usprawiedliwia usankcjonowanie ukształtowanego i stabilnego stanu faktycznego oraz stwierdzenie, iż przedmiotowa nieruchomość jest obciążona tą służebnością. Wnioskodawczyni i jej poprzednicy faktycznie korzystali z gruntu w taki sposób, jak to czyni osoba, której przysługuje służebność. Korzystanie to polegało na wykonywaniu takich aktów władztwa w stosunku do nieruchomości, które normalnie wykonuje osoba uprawniona z tytułu służebności przesyłu, przy czym wobec domniemania ciągłości posiadania (art. 340 k.c.) częstotliwość dokonywanych faktycznie czynności konserwacyjnych jest tu bez znaczenia.

W takiej sytuacji dojść może do nabycia przez zasiedzenie służebności gruntowej, która treścią odpowiada treści służebności przesyłu uregulowanej obecnie w k.c., jeżeli powyższe władanie trwało przez wymagany prawem czas, a ten zależy od dobrej lub złej wiary w dacie wejście w posiadanie. Sąd przyjął, iż datę początkową jako datę pewną należy ustalić, mając na względzie wydany na rzecz rodziców wnioskodawczyni Akt Własności Ziemi w trybie ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Zgodnie z powołaną ustawą z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych , rodzice wnioskodawczyni J. i M. małż. K. musieli być posiadaczami samoistnymi przedmiotowej nieruchomości od daty 4 listopada 1971 roku. (co do zasady) Od tej daty można mówić o samoistnym posiadaniu przedsiębiorstwa energetycznego przeciwko określonym właścicielom. Okolicznością niekwestionowaną jest fakt, iż rodzice wnioskodawczyni a następnie wnioskodawczyni w żaden sposób nie ingerowali w samoistne posiadanie uczestnika i jego poprzedników prawnych. Posiadanie nieruchomości przez uczestnika odpowiadało treści służebności gruntowej o treści służebności przesyłu. Polegało ono na wykorzystaniu gruntu do wykonywania bieżących remontów, napraw czy po prostu przeglądów linii energetycznej. Sąd przyjął , że posiadanie to było posiadaniem w złej wierze. Nieruchomość wnioskodawczyni w 1970-1971 była zabudowana domem mieszkalnym, co jednoznacznie świadczyło , że grunt musi stanowić cudzą własność.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie uznał w tej sytuacji, iż do objęcia w posiadanie doszło w złej wierze. Licząc zatem 20 lat od 4 listopada 1971 roku do zasiedzenia służebności na podstawie art. 172 w pierwotnym brzmieniu doszło by z dniem 5 listopada 1991 roku. Terminy 10 lat w dobrej i 20 lat w złej wierze stosuje się wyłącznie wtedy, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie noweli kodeksu cywilnego wprowadzonej ustawą z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. 1990, Nr 55, poz. 321), tj. przed dniem 1 października 1990 roku (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1991 roku, sygn. akt III CZP 73/90, OSN 1991 Nr 7, poz. 83; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1993 roku, sygn. akt II CRN 89/93, Lex nr 110583). Taki sposób liczenia terminów nakazuje art. 9 powyżej wskazanej noweli stanowiący, że do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy. Jeśli bieg zasiedzenia rozpoczął się, ale nie zakończył przed tą datą - tak jak w niniejszej sprawie - mają zastosowanie terminy dwudziestoletni i trzydziestoletni wprowadzone wskazaną nowelą. W niniejszej sprawie doszło zatem do wydłużenia wymaganego okresu posiadania służebności do lat 30, a zatem do zasiedzenia służebności o treści służebności przesyłu obciążającej nieruchomość uczestników doszło z dniem 5 listopada 2001roku. Wnioskodawczyni zgłosiła zarzut braku możliwości stwierdzenia zasiedzenia na rzecz przedsiębiorstwa państwowego przed dniem 1 lutego 1989 roku wobec przynależności całego mienia do Państwa. Zarzut ten podlega rozpoznaniu, choć uczestnicy błędnie rozumieją art. 128 k.c. w pierwotnym brzmieniu, przypisując Skarbowi Państwa własność wszelkiego mienia, a nie tylko mienia państwowego, nie należącego choćby do osób prywatnych. Wbrew ich stanowisku prawo polskie również w minionym ustroju znało pojęcie własności prywatnej. Stwierdzić należy, że każdy kolejny zakład energetyczny był przedsiębiorcą, który w oznaczonym zakresie korzystał zgodnie z przeznaczeniem z urządzenia służącego do doprowadzania energii elektrycznej, a zatem urządzenia przesyłowego w rozumieniu art. 49 § 1 k.c. wchodzącego w skład przedsiębiorstwa i posadowionego na nieruchomości obciążonej. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego Zakład (...) stanowił pierwotnie zakład w ramach przedsiębiorstwa państwowego o nazwie Zakłady (...), a następnie został z niego wydzielony jako samodzielne przedsiębiorstwo państwowe na mocy zarządzenia z 16 stycznia 1989 roku. Nim doszło do przekształcenia Zakładu (...) z przedsiębiorstwa państwowego w spółkę akcyjną – władało ono sporną linią energetyczną w ramach sprawowanego zarządu mieniem państwowym w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa. Podmiot ten władał mieniem państwowym, lecz czynił to w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, a nie w imieniu własnym. Od 1964 roku do 1 lutego 1989 roku obowiązywała zasada jednolitej własności państwowej, którą wyrażała treść art. 128 k.c. w jego pierwotnym brzmieniu. W czasie obowiązywania tego przepisu przyjmowano, że własność ogólnonarodowa przysługuje niepodzielnie Państwu. Jednostki organizacyjne Skarbu Państwa i państwowe osoby prawne wykonywały jedynie uprawnienia wynikające z własności państwowej. W konsekwencji także posiadanie nieruchomości przez te podmioty było równoznaczne z posiadaniem przez Skarb Państwa. W orzecznictwie utrwalone zostało stanowisko, że władanie przez państwowe osoby prawne nieruchomościami, które nie stanowiły własności państwowej było wykonywane na rzecz Skarbu Państwa i prowadziło, przy spełnieniu wymaganych przesłanek, do nabycia własności nieruchomości w wyniku zasiedzenia przez Skarb Państwa, gdyż status państwowych osób prawnych nie zezwalał na nabycie przez nie własności nieruchomości w drodze zasiedzenia (uchwała SN z 22 października 2009 roku, sygn. akt III CZP 70/09, OSNC 2010/5/6; wyrok SN z dnia 31 maja 2006 roku, sygn. akt IV CSK 149/05, LEX nr 258681 oraz postanowienia SN z 11 lutego 2011 roku, sygn. akt I CSK 288/10, LEX nr 798230; z 22 października 2009 roku, sygn. akt III CSK 38/09, LEX nr 553699; z dnia 17 września 1993 roku, sygn. akt II CRN 76/93, LEX nr 80723). Jak podniósł Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z 12 stycznia 2012 roku, sygn. akt IV CSK 183/11, LEX nr 1130302 nie ma jednak żadnych podstaw do przyjęcia, iż posiadanie służebności przesyłowej przez przedsiębiorstwo państwowe przed dniem wejścia w życie ustawy z 1989 r. nowelizującej kodeks cywilny nie było posiadaniem w rozumieniu art. 352 § 1 k.c. i nie mogło prowadzić do zasiedzenia. Wobec tego przyjąć należy, iż Skarb Państwa był nie tylko właścicielem, ale i posiadaczem rzeczy znajdujących się w zarządzie państwowych osób prawnych. W rezultacie, jeżeli nieruchomość pozostająca w zarządzie państwowej osoby prawnej nie była przedmiotem własności państwowej, jej zasiedzenie w razie ziszczenia się przesłanek przewidzianych w art. 172 k.c. mogło nastąpić nie przez państwową osobę prawną sprawującą zarząd, lecz przez Skarb Państwa. Z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 3, poz. 11) zniesiona została zasada, że jedynie Skarbowi Państwa może przysługiwać prawo własności mienia państwowego, w wyniku czego państwowe osoby prawne uzyskały zdolność prawną w zakresie nabywania składników majątkowych na własność (uchwała 7 sędziów SN z dnia 18 czerwca 1991 roku, sygn. akt III CZP 78/01, OSNC 1991/10-12/118). Dopiero zatem po dniu l lutego 1989 roku przedsiębiorstwa państwowe wykonywały posiadanie w zakresie odpowiadającym treści służebności we własnym imieniu (tak też SN w postanowieniu z 25 stycznia 2006 roku, sygn. akt I CSK 11/05, LEX nr 181257). Dla stwierdzenia nabycia własności nieruchomości w wyniku zasiedzenia przez Skarb Państwa nie ma znaczenia, że nieruchomość posiadały kolejno różne jednostki państwowe i żadna z nich nie była posiadaczem przez okres wymagany do nabycia własności przez zasiedzenie. Istotne jest jedynie, czy łączny okres posiadania przez te podmioty jest wystarczający do zasiedzenia przez Skarb Państwa (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z 22 października 2009 roku, sygn. akt III CSK 38/09, LEX nr 553699)..

Od 1989 roku Zakład (...) otrzymał status samodzielnego przedsiębiorstwa państwowego powstałego na bazie mienia państwowego pozostającego dotychczas w jego zarządzie, a w 1993 roku zostało ono przekształcone w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa i zmieniło nazwę na (...) S.A. przejmując mienie przekształcanego przedsiębiorstwa, w zakresie w jakim nie zostało ono przeniesione do (...) S.A. w W., w tym w odniesieniu do przedmiotowej linii niskiego napięcia. Przedmiotową linię jako wydzieloną część przedsiębiorstwa państwowego Zakład (...) wniesiono aportem do wskazanej spółki zgodnie z aktem przekształcenia z dnia 12 lipca 1993 roku. W konsekwencji tego przekształcenia następcą prawnym Skarbu Państwa stała się wskazana Spółka. Następcy prawni – w kolejnych przekształceniach – przejmowali cały zakres działalności poprzedników związany z przesyłem i całe ich mienie służące wykonywaniu obowiązków operatora sieci przesyłowych, w szczególności urządzenia energetyczne i służebności konieczne do ich eksploatacji. W ocenie Sądu przekazanie (...) S.A. mienia przekształcanego przedsiębiorstwa państwowego i wydanie Spółce infrastruktury przesyłowej obejmowało również przekazanie jej posiadania służebności obejmującej prawo dostępu do niej w celu prawidłowej eksploatacji przedmiotowej linii średniego napięcia G.-P..

Zgodnie z art. 176 § 1 k.c., jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści. Przepis art. 176 k.c. nie czyni rozróżnienia, czy przeniesienie posiadania ma nastąpić na podstawie czynności prawnej, czy także w inny sposób, w tym na przykład z mocy prawa.

Zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie, do przeniesienia posiadania może dojść w każdy ze sposobów wskazanych w art. 348-351 k.c.

Stosownie do art. 348 k.c. przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest jednoznaczne z wydaniem samej rzeczy. Przeniesienie posiadania samoistnego na posiadacza zależnego albo na dzierżyciela może też nastąpić na mocy samej umowy między stronami (art. 351 k.c.). Stwierdzić zatem należy, że akt notarialny z 12 lipca 1993 roku przekształcenia Zakładu (...) w (...) Spółkę Akcyjną jest dokumentem stwierdzającym, że doszło do przeniesienia posiadania wszelkich nieruchomości, przez które przebiega przekazywana infrastruktura przesyłowa w pełnym zakresie niezbędnym do jej eksploatacji.

Należy podnieść, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowana jest koncepcja, zgodnie z którą osoba prawna, która przed dniem 1 lutego 1989 r. miała status państwowej osoby prawnej i nie mogła nabyć (też w wyniku zasiedzenia) własności nieruchomości Skarbu Państwa, może do okresu samoistnego posiadania wykonywanego po tej dacie zaliczyć okres posiadania Skarbu Państwa przed dniem 1 lutego 1989 r., jeżeli w tym czasie nastąpiło przeniesienie posiadania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 lutego 2012 r. wydane w sprawie III CZP 93/11, LEX nr 1136115). Jak wskazano wyżej okoliczności sprawy nie pozostawiają wątpliwości, że Skarb Państwa przeniósł na przedsiębiorstwo państwowe posiadanie służebności odpowiadającej służebności przesyłu obejmującej nieruchomość uczestników wraz z wyodrębnionym mieniem, a dalej posiadanie to przeniesione zostało na (...) S.A. w Ł..

W tym stanie rzeczy Sąd uwzględnił zarzut zasiedzenia służebności przesyłu , podniesiony przez uczestnika i oddalił wniosek H. A. w całości. Nabycie własności przez zasiedzenie ma charakter nabycia pierwotnego i nieodpłatnego.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 520 §2 k.p.c., uznając, iż interesy uczestników są sprzeczne w zakresie odpłatności za korzystanie ze służebność przesyłu.

Apelację od powyższego postanowienia złożyła wnioskodawczyni, zarzucając mu naruszenie:

- art. 228 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że zmiany organizacyjno-prawne, w tym podziały przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakłady (...), Zakłady (...), Zakłady (...) i Ł. – Miasto, okoliczności związane z przenoszeniem pomiędzy w/w przedsiębiorstwami składników majątku państwowego na podstawie określonych w zaskarżonym postanowieniu dokumentów, w tym w drodze protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 31 grudnia 1975 r., okoliczności związane z przydzieleniem przedsiębiorstwu państwowemu Zakład (...) składników mienia powstałego z podziału przedsiębiorstw grupowanych we Wspólnocie (...) i (...) Brunatnego, s ą faktami powszechnie znanymi, niewymagającymi udowodnienia, podczas gdy fakty nie są okolicznościami lub zdarzeniami znanymi każdej rozsądnej i mającej doświadczenie życiowe osobie i mogą być ewentualnie faktami znanymi Sądowi I instancji urzędowo, przy czym nawet wówczas wymagało to zasygnalizowania uczestnikom postępowania, co jednak nie nastąpiło;

-art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na wyprowadzeniu z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, przy braku innych dowodów, wniosków z niego niewynikających, tj., że Zakład (...) (wymieniony w protokole odbioru technicznego z dnia 1 września 1966 r.) jest tym samym podmiotem co Zakład (...), podczas gdy z przedłożonych w sprawie dokumentów, w tym w szczególności z Zarządzenia Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia (...) z dnia 30 stycznia 1975 r. nie wynika ani tożsamość tych dwóch jednostek organizacyjnych ani ciągłość następstw organizacyjnych pomiędzy Zakładem (...) – Województwo a Zakładem (...) a z samego faktu bycia przez te zakłady (...) (co również nie wynika z materiału dowodowego) nie można wyprowadzić zgodnego z zasadami logiki wniosku, przy braku stosownych dokumentów, iż przypadał im w zarządzie ten sam majątek, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, iż doszło do przeniesienia posiadania urządzeń przesyłowych wskazanych w protokole odbioru z dnia 21 września 1966 r. z Zakładu (...) – Województwo na poprzednika prawnego Uczestnika – Zakład (...);

-art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej ceny dowodów polegające na wyprowadzeniu ze zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności z faktu niekwestionowania przez wnioskodawcę istnienia urządzeń przesyłowych na jego nieruchomości oraz z zarządzenia Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. w sprawie utworzenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł., wniosków z niego niewynikających tj., że doszło do przeniesienia posiadania urządzeń przesyłowych wskazanych w protokole odbioru z dnia 21 września 1966 r. na poprzednika prawnego Uczestnika ~ przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) podczas gdy z zarządzenia Ministra Przemysłu z 16 stycznia 1989 roku wynika jedynie, że z dniem 1 stycznia 1989 roku utworzono, w wyniku poddziału przedsiębiorstwa państwowego (...) w W., przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...), zaś zgodnie z § 1 ust.3 zarządzenia, przedsiębiorstwo to powstało na bazie zakładu Zakład (...), jednakże § 2 wyraźnie przewidywał, że nowopowstałemu przedsiębiorstwu przydziela się składniki mienia zgodnie z ustaleniami komisji powołanej w trybie określonym w § 3 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 maja 1988 roku w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o nadzwyczajnych uprawnieniach i upoważnieniach dla Rady Ministrów (Dz.U. nr 8, poz. 122) zgodnie zaś z powołanym w zarządzeniu przepisem w razie podziału przedsiębiorstwa do obowiązków organu założycielskiego należało m.in. powołanie komisji do przeprowadzenia inwentaryzacji mienia przedsiębiorstwa ulegającego podziałowi oraz w celu dokonania szczegółowego podziału składników mienia, jak również zobowiązań i wierzytelności tego przedsiębiorstwa między przedsiębiorstwa powstałe w wyniku podziału, przy czym uczestnik nie przedstawił rezultatu prac takiej komisji a więc nie wykazał powołanym zarządzeniem przejścia posiadania służebności w rozumieniu przepisu art. 176 § 1 k.c.;

-art. 232 k.p.c. w zw. z art. 3 k.p.c. poprzez uznanie, iż uczestnik podołał obowiązkowi procesowemu udowodnienia odpowiednimi dokumentami: że poprzednik prawny uczestnika objął w posiadanie urządzenia przesyłowe zlokalizowane na nieruchomości wnioskodawcy w dniu 4 listopada 1971 r., podczas gdy powyższa data nie wynika z żadnego dokumentu przedłożonego w sprawie a ponadto uczestnik nie wykazał, by protokół odbioru technicznego z dnia 21 września 1966 r. dotyczył urządzeń zlokalizowanych na nieruchomości wnioskodawcy, jak również nie wykazał kiedy dokładnie doszło do podłączenia urządzeń znajdujących się na nieruchomości wnioskodawcy pod napięcie i tym samym do rozpoczęcia korzystania z tych urządzeń; przeniesienie posiadania pomiędzy Skarbem Państwa a przedsiębiorstwem państwowym będącym poprzednikiem prawnym uczestnika, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności z zarządzenia Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. w sprawie utworzenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. nie wynika, by w niniejszej sprawie doszło do przekazania posiadania urządzeń przesyłowych zlokalizowanych na nieruchomości wnioskodawcy w sposób wymagany przepisem art. 176 § 1 k.c.;

co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, iż uczestnik zdołał wykazać w sposób wystarczający, że nabył służebność gruntową o treści służebności przesyłu w drodze zasiedzenia.

- art. 520 § 2 k.p.c. poprzez jego zastosowanie i obciążenie wnioskodawcy kosztami postępowania, podczas gdy złożenie przez wnioskodawcę wniosku o ustanowienie służebności przesyłu było w niniejszej sprawie konieczne, z uwagi na nieuzasadnioną odmowę udostępnienia przez uczestnika przed wszczęciem postępowania dokumentów, z których uczestnik wywodził swój tytuł prawny do korzystania z nieruchomości wnioskodawcy , a które przedłożył dopiero w odpowiedzi na wniosek, a ponadto interes uczestników niniejszego postępowania był zbieżny w zakresie, w jakim dotyczył regulowania stanu prawnego urządzeń przesyłowych na nieruchomości Wnioskodawcy;

- art. 292 k.c. w zw. z art. 305 ⁴ k.c. w zw. z art. 172 § 2 k.c. poprzez jego niewłaściwe stosowanie i uznanie, iż uczestnik nabył służebność gruntową o treści służebności przesyłu przez zasiedzenie, podczas gdy nie upłynął jeszcze okres niezbędny dla zasiedzenia tej służebności na nieruchomości wnioskodawcy;

- art. 176 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 292 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż uczestnik udowodnił w niniejszym postępowaniu, iż uprawniony był do doliczenia do swojego okresu posiadania urządzeń przesyłowych okresu posiadania wykonywanego przez Skarb Państwa;

- art. 351 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż uczestnik udowodnił przeniesienie posiadania urządzeń przesyłowych zlokalizowanych na nieruchomości wnioskodawcy pomiędzy Skarbem Państwa a przedsiębiorstwem państwowym będącym poprzednikiem prawnym uczestnika;

W związku z powyższym, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Zgierzu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Co prawda zasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 228 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że zmiany organizacyjno-prawne, w tym podziały przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakłady (...), Zakłady (...), Zakłady (...) i Ł. – Miasto, okoliczności związane z przenoszeniem pomiędzy w/w przedsiębiorstwami składników majątku państwowego na podstawie określonych w zaskarżonym postanowieniu dokumentów, w tym w drodze protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 31 grudnia 1975 r., okoliczności związane z przydzieleniem przedsiębiorstwu państwowemu Zakład (...) składników mienia powstałego z podziału przedsiębiorstw grupowanych we Wspólnocie (...) i (...) Brunatnego, s ą faktami powszechnie znanymi, niewymagającymi udowodnienia. Rację ma skarżąca, że fakty te nie są okolicznościami lub zdarzeniami znanymi powszechnie, jednakże Sąd Rejonowy oprócz powoływania się na notoryjność faktów, powoływał się na dowody, które zostały zaprezentowane przez uczestnika. Ponadto notoryjnością są objęte wydarzenia polityczne i przemiany ustrojowo - ekonomiczne jakie zaszły w Polsce i w tym zakresie Sąd nie naruszył art. 228 k.p.c. Dlatego też powyższy zarzut nie może odnieść zamierzonego skutku.

Wbrew stanowisku apelującej, nie doszło również do naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. w zakresie ustalenia, że urządzenia przesyłowe znajdowały się na działce wnioskodawczyni od co najmniej 4 listopada 1971 r. Podkreślić bowiem należy – co będzie miało znaczenie dla dalszych rozważań-, że odbiór budowy linii przesyłowej średniego napięcia 15 kV G. - P., której fragmentem jest dwanaście słupów wysokiego napięcia posadowionych na nieruchomości wnioskodawczyni nastąpił w 1966 r., co prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy na podstawie protokołu odbioru technicznego z dnia 21 września 1966 r. Apelująca kwestionując powyższe ustalenie w żaden sposób nie wykazała, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena ww. dowodu nastąpiła z pogwałceniem reguł logicznego rozumowania czy też zasad doświadczenia życiowego. Protokół ten dotyczy linii WN 15 kV przechodzącej przez miejscowość W., w związku z czym dostatecznie określa, jakich urządzeń dotyczy. Apelująca sama zdaje się nie być przekonana o słuszności postawionego zarzutu, skoro – nie uzasadniając go w istocie – wskazuje, że nawet w przypadku przyjęcia, iż urządzenia przesyłowe zlokalizowane były na nieruchomości wnioskodawczyni od wskazanego dnia, to jednak Sąd Rejonowy błędnie uznał, że uczestnik wykazał okoliczność nieprzerwanego posiadania służebności.

W istocie zatem zarzuty apelującej sprowadzają się do kwestionowania okoliczności nieprzerwanego posiadania służebności przez uczestnika i jego poprzedników prawnych. W szczególności, apelująca wskazuje na brak ciągłości następstw organizacyjnych pomiędzy Zakładem (...)-Województwo a Zakładem (...), w związku z czym nie można przyjąć, że między ww. podmiotami doszło do przeniesienia posiadania urządzeń przesyłowych wskazanych w protokole odbioru z dnia 21 września 1966 r.

Powyższe wątpliwości apelującej nie mają znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia, a to ze względu na fakt obowiązywania w okresie od 1964 r. do 1 lutego 1989 r. zasady jednolitej własności państwowej. Sąd Okręgowy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę przyjął – odmiennie niż Sąd Rejonowy, że objęcie urządzeń w posiadanie (jako element niezbędny do ich zasiedzenia) nastąpiło w dniu 21 września 1966 r., nie zaś w dacie 4 listopada 1971 r. Już bowiem od dnia odbioru technicznego przez Zakład (...)-Województwo rozpoczęło się korzystanie z tych urządzeń. Obiór techniczny przeprowadza się bowiem w celu uruchomienia sieci i korzystania z niej. W dalszym okresie posiadaczem urządzeń był Zakład (...), którego następstwo prawne po Zakładzie (...)- Województwo nie zostało, zdaniem apelującej, wykazane. Jednakże, zarówno Zakład (...)-Województwo, jak i Zakład (...) wykonywały władztwo w stosunku do spornej linii energetycznej w ramach sprawowanego zarządu mieniem państwowym w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, a nie w imieniu własnym. Obydwa ww. podmioty wykonywały zatem jedynie uprawnienia wynikające z własności państwowej. W konsekwencji także posiadanie nieruchomości przez te podmioty było równoznaczne z posiadaniem przez Skarb Państwa. W świetle powyższego, bez znaczenia jest, czy sporne urządzenia były posiadane przez Zakład (...) jako następcę prawnego Zakładu (...), skoro i tak to Skarb Państwa w ostatecznych rozrachunku i przy spełnieniu wymaganych przesłanek, nabył służebność odpowiadającą treści służebności przesyłu w drodze zasiedzenia.

W okolicznościach niniejszej sprawy, przyjmując dzień 21 września 1966 r. jako datę objęcia spornej nieruchomości w posiadanie, uznać należało, że zasiedzenie nastąpiło z upływem 20 lat posiadania w złej wierze, tj. z dniem 21 września 1986 r., czyli w okresie obowiązywania zasady jednolitej własności państwowej, a zatem na rzecz Skarbu Państwa.

Terminy 10 lat w dobrej i 20 lat w złej wierze stosuje się wyłącznie wtedy, gdy zasiedzenie nastąpiło przed wejściem w życie noweli kodeksu cywilnego wprowadzonej ustawą z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. 1990, Nr 55, poz. 321), tj. przed dniem 1 października 1990 roku (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1991 roku, sygn. akt III CZP 73/90, OSN 1991 Nr 7, poz. 83; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1993 roku, sygn. akt II CRN 89/93, Lex nr 110583).

Skoro zaś Skarb Państwa nabył przez zasiedzenie służebność odpowiadającą treści służebności przesyłu na ww. nieruchomości, to należało ustalić, czy po dniu 1 lutego 1989 r. prawo to zostało przeniesione na kolejne przedsiębiorstwa państwowe, a w ostateczności na uczestnika postępowania.

W tym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego nie były kwestionowane przez skarżącą. Prawidłowa była dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodu z dokumentu urzędowego w postaci zarządzenia nr 13/ORG/89 Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r., z którego wynika, że z dniem 1 stycznia 1989 roku utworzono przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...) w Ł., powstające w wyniku podziału przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Centralny O. Energetyczny w W., na bazie zakładu Zakład (...).

Zarządzenie powyższe zostało wydane na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 oraz art. 57 ustawy z dnia 25 września 1981 roku o przedsiębiorstwach państwowych (Dz.U. z 1987 r. Nr 35, poz. 201), przywołanych stosownych rozporządzeń Rady Ministrów ale przede wszystkim w wykonaniu zarządzenia nr 57 Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1988 roku w sprawie podziału niektórych przedsiębiorstw państwowych zgrupowanych we Wspólnocie (...) i (...) Brunatnego.

Jak wynika z treści § 2 tegoż zarządzenia nowoutworzonemu przedsiębiorstwu państwowemu pod nazwą Zakład (...) w Ł. przydzielono składniki mienia powstałego z podziału przedsiębiorstwa pod nazwą Centralny O. Energetyczny w W., zgodnie z ustaleniami Komisji powołanej w trybie określonym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 maja 1988 roku w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy i nadzwyczajnych uprawnieniach i upoważnieniach dla Rady Ministrów (Dz.U. Nr 18, poz. 122).

Powyższe zarządzenie wprowadziło tę zmianę, że w imieniu Skarbu Państwa to przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) w Ł. korzystało zarówno z trwałych i widocznych urządzeń energetycznych w postaci linii energetycznej, jak i z części gruntu należącego do wnioskodawczyni, przez który przebiega infrastruktura energetyczna.

Do kolejnych istotnych zmian doszło w roku 1993, kiedy zarządzeniem nr 181/O./93 Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 9 lipca 1993 roku doszło do podziału przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. i przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą (...) Spółka Akcyjna w Ł.. Do powyższych przekształceń doszło na podstawie art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 2 oraz art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 5 lutego 1993 roku o przekształceniach własnościowych niektórych przedsiębiorstw państwowych o szczególnym znaczeniu dla gospodarki narodowej (Dz.U. Nr 16, poz. 69).

Z treści przywołanego w zarządzeniu przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lutego 1993 roku wynika, że przekształcenie przedsiębiorstw, o których mowa w art. 1, w jednoosobowe spółki Skarbu Państwa następowało na zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

Z powyższego zarządzenia wynika również, że z dniem 12 lipca 1993 roku dokonano podziału przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. w celu wniesienia przez Skarb Państwa zorganizowanej części mienia przedsiębiorstwa do spółki akcyjnej (...) S.A w W. (§ 1 ust. 1 pkt 1), dokonano również przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) w Ł. w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą (...) Spółka Akcyjna w Ł. (§ 1 ust. 1 pkt 2).

W świetle powyższego, Sąd Okręgowy uznał, że następstwem powyższej prywatyzacji państwowego przedsiębiorstwa Zakładu (...) w Ł., dokonanej na podstawie wskazanych w zarządzeniu nr 181/O./93 przepisów ustaw, polegającej na powstaniu w miejsce tegoż przedsiębiorstwa jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa pod nazwą (...) Spółka Akcyjna w Ł., która - stosownie do treści § 3 zarządzenia wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki Zakładu (...) w Ł., z wyłączeniem praw i obowiązków przejętych przez (...) S.A. w W., jak i wstąpiła we wszelkie prawa majątkowe i niemajątkowe Zakładu (...) w Ł. - była sukcesja uniwersalna, w wyniku której doszło do przeniesienia przez Skarb Państwa na tenże podmiot ogółu praw i obowiązków, w tym własności urządzeń infrastruktury technicznej i służebności o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

Na mocy umowy z dnia 30 czerwca 2007r. Spółka (...) S.A. w Ł. swoje przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisu art. 55 ¹ k.c., w tym prawa do korzystania z nieruchomości związanych z prowadzeniem jej przedsiębiorstwa wniosła jako wkład niepieniężny do Spółki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., której następcą prawnym jest uczestnik postępowania.

Reasumując należy wskazać, że nabyta w drodze zasiedzenia przez Skarb Państwa służebność o treści odpowiadającej służebności przesyłu została przeniesiona przez Skarb Państwa kolejno na przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Centralny O. Energetyczny w W., Zakład (...) w Ł., (...) Spółka Akcyjna w Ł., (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W., (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a w ostateczności uczestnika postępowania.

Warto przy tym podkreślić, że wskazana infrastruktura przesyłowa była niezbędnym elementem funkcjonowania i prowadzenia podstawowej działalności przez te podmioty, a zatem ewentualne wyodrębnienie linii przesyłowych z całości przekazywanego majątku musiałoby ze swej istoty prowadzić do zniweczenia gospodarczego celu przekształceń organizacyjnych. Co więcej, w omawianym okresie nie było innego podmiotu, który poza wymienionymi poprzednikami prawnymi pozwanego mógłby korzystać z urządzeń linii energetycznej przebiegającej przez nieruchomość wnioskodawczyni. Ponadto uczestnik dysponował dokumentami pochodzącymi z przez 16 lat i aktualnych, z których wynikało, że przedmiotowa linia była poddawana okresowym przeglądom, co oznacza, że służebność była wykonywana i przekazywana pomiędzy poprzednikami prawnymi uczestnika. Stąd, mimo wskazywanego przez apelującą braku protokołu zdawczo-odbiorczego bądź też protokołu z przekazania środków trwałych – wynikających z § 2 zarządzenia nr 13/ORG/89 Ministra Przemysłu, prawidłowym było przyjęcie przez Sąd Rejonowy doszło do przekazania przez Skarb Państwa na majątek uczestnika infrastruktury przesyłowej w postaci linii energetycznych przebiegających przez działkę wnioskodawczyni, a w konsekwencji, że posiadanie wykonywane przez uczestnika i jego poprzedników prawnych miało charakter nieprzerwany.

Przedłożone przez uczestnika dokumenty pozwalają wywieść nie tylko jego następstwo prawne po poprzednikach prawnych, korzystających z urządzeń energetycznych posadowionych na nieruchomości wnioskodawczyni, ale i przyjąć, że doszło do przeniesienia na jego rzecz ograniczonego prawa rzeczowego w postaci służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu, którą zasiedział Skarb Państwa.

W konsekwencji za skuteczny należało uznać zarzut uczestnika postępowania dysponowania skutecznym - względem wnioskodawczyni - uprawnieniem w postaci tejże służebności.

Mając na uwadze wszystko powyższe, Sąd Okręgowy uznał apelację wnioskodawczyni za nieuzasadnioną, a w konsekwencji oddalił ją na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. stosownie do wyniku sprawy uznając, iż interesy wnioskodawczyni i uczestnika postępowania były sprzeczne. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika uczestnika postępowania ustalone na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461).