IV CZ 25/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:01-09-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 25/15
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w B.
przeciwko K. R. i J. R.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powoda
Gminy Miasta G. o eksmisję,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 lipca 2015 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 12 stycznia 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 12 stycznia 2015 r. odrzucił
skargę kasacyjną pozwanych K. R. i J. R. od wyroku Tego Sądu z dnia
19 września 2014 r. oddalającego apelację pozwanych od wyroku Sądu
Rejonowego w G. wydanego w dniu 23 października w sprawie o eksmisję
z powództwa E. Spółki z o.o. przeciwko K. R. i J. R. z udziałem interwenienta
ubocznego Gminy Miasta G. Wyrokiem tym Sąd Rejonowy orzekł eksmisję
pozwanych oraz ustalił, że przysługuje im uprawnienie do lokalu zamiennego.
Sąd Okręgowy w G. odrzucił skargę kasacyjną pozwanych jako
niedopuszczalną z uwagi na fakt, że wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej
sprawie – odmienna od kwoty wskazanej w skardze kasacyjnej jako wartość
przedmiotu zaskarżenia – była niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych. Wskazał, że,
zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach
o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż
pięćdziesiąt tysięcy złotych. W sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi –
zdaniem Sądu – 2 906 zł. Wartość przedmiotu sporu, jak i przedmiotu zaskarżenia
w apelacji wynosiła 2 906 zł, tj. równowartość czynszu za korzystanie z lokalu za
okres trzech miesięcy. Natomiast w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia oznaczono na kwotę 150 000 zł.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego odrzucające skargę
kasacyjną pozwani podnieśli zarzut naruszenia przepisów postępowania,
mianowicie błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 3982
k.p.c. i art. 3986
§ 2 k.p.c. Wskazali, że wartość przedmiotu sporu – oznaczona w skardze
kasacyjnej na kwotę 150 000 zł – dotyczy punktu drugiego wyroku Sądu
Rejonowego, ustalającego, że pozwanym przysługuje prawo do lokalu zamiennego,
a podana kwota wartość przedmiotu sporu została określona według wartości
lokalu zamiennego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że możliwość
orzekania o uprawnieniu do lokalu socjalnego w ramach sprawy o eksmisję byłego
najemcy z lokalu mieszkalnego nie zmienia przedmiotowego zakresu sprawy,
od którego należy ustalać wartość przedmiotu sporu (por. postanowienia Sądu
3
Najwyższego: z dnia 16 kwietnia 1997 r., II CZ 49/97, OSNC 1971 nr 11, poz. 169;
z dnia 7 listopada 2000, I CZ 107/00, niepubl.; z dnia 8 stycznia 2009 r., I CZ
112/08, niepubl.). Innymi słowy, dopuszczalność skargi kasacyjnej (uprzednio
kasacji) w sprawach o eksmisję, bez względu na to, czy sąd orzeka co do
uprawnienia do lokalu socjalnego, czy też nie, uzależniona jest od wartości
przedmiotu zaskarżenia odpowiadającej wartości przedmiotu sporu określanej dla
spraw o wydanie nieruchomości (art. 23 lub 232
kpc). Przyjęcie odmiennego
poglądu mogłoby doprowadzić do sytuacji, kiedy niedopuszczalna byłaby skarga
kasacyjna od rozstrzygnięcia o wydanie nieruchomości, a dopuszczalna byłaby w
zakresie związanego z wydaniem lokalu orzeczenia o obowiązku dostarczenia
lokalu zamiennego. Nie ma wobec tego znaczenia okoliczność, że wyrok wydany
w sprawie o eksmisję zostaje zaskarżony jedynie co do orzeczenia w przedmiocie
uprawnienia do lokalu socjalnego. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu
z dnia 8 stycznia 2009 r., I CZ 112/08, w sprawach o eksmisję z lokalu
mieszkalnego nie ma podstaw do odrębnego uwzględniania wartości przedmiotu
sporu (zaskarżenia) w części dotyczącej uprawnienia do lokalu socjalnego.
Dlatego pozbawiony jest znaczenia podniesiony przez skarżących argument,
że wprawdzie wyrok Sądu Okręgowego z dnia 19 września 2014 r. zaskarżyli oni
w całości, to jednak skarga kasacyjna sprowadza się do zrzutów dotyczących
przyznanego im uprawnienia do lokalu zamiennego.
Sąd Okręgowy jednocześnie uznał trafnie, że sprawa niniejsza, jako sprawa
o eksmisję z lokalu mieszkalnego, należy do kategorii spraw majątkowych, w
których o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje kryterium wartości
przedmiotu zaskarżenia określone w art. 3982
§ 1 zd. 1 k.p.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że ustawa procesowa
przyjmuje zasadę stałości wartości przedmiotu sporu oraz zakaz jej przekraczania
przy przechodzeniu do wyższej instancji, chyba że zachodzą okoliczności
wskazane w art. 368 § 2 zd. 2 in fine k.p.c. Wartość przedmiotu zaskarżenia
wskazana w skardze kasacyjnej, nie może być - co do zasady – wyższa od
wartości zaskarżenia apelacyjnego (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
19 stycznia 2006 r., IV CZ 3/06, niepubl.; z dnia 8 czerwca 2006 r., II CZ 35/06,
4
niepubl.; z dnia 14 maja 2010 r., II CSK 561/09; z dnia 22 października 2010 r.,
V CSK 160/10, niepubl.; z dnia 9 lipca 2012 r., V CSK 479/11, niepubl.).
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy trafnie zauważył,
że podwyższenie wartości przedmiotu zaskarżenia wyłącznie na użytek
dopuszczalności kasacji nie wyłącza możliwości odrzucenia takiej kasacji.
Nie ulega wątpliwości, że w sprawie nie nastąpiły okoliczności usprawiedliwiające
zmianę wartość przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu międzyinstancyjnym.
Z tych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Barbara Myszka
SSN Krzysztof Strzelczyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa E. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w B.
przeciwko K. R. i J. R.
z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powoda
Gminy Miasta G. o eksmisję,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 lipca 2015 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 12 stycznia 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 12 stycznia 2015 r. odrzucił
skargę kasacyjną pozwanych K. R. i J. R. od wyroku Tego Sądu z dnia
19 września 2014 r. oddalającego apelację pozwanych od wyroku Sądu
Rejonowego w G. wydanego w dniu 23 października w sprawie o eksmisję
z powództwa E. Spółki z o.o. przeciwko K. R. i J. R. z udziałem interwenienta
ubocznego Gminy Miasta G. Wyrokiem tym Sąd Rejonowy orzekł eksmisję
pozwanych oraz ustalił, że przysługuje im uprawnienie do lokalu zamiennego.
Sąd Okręgowy w G. odrzucił skargę kasacyjną pozwanych jako
niedopuszczalną z uwagi na fakt, że wartość przedmiotu zaskarżenia w niniejszej
sprawie – odmienna od kwoty wskazanej w skardze kasacyjnej jako wartość
przedmiotu zaskarżenia – była niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych. Wskazał, że,
zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna w sprawach
o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż
pięćdziesiąt tysięcy złotych. W sprawie wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi –
zdaniem Sądu – 2 906 zł. Wartość przedmiotu sporu, jak i przedmiotu zaskarżenia
w apelacji wynosiła 2 906 zł, tj. równowartość czynszu za korzystanie z lokalu za
okres trzech miesięcy. Natomiast w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia oznaczono na kwotę 150 000 zł.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego odrzucające skargę
kasacyjną pozwani podnieśli zarzut naruszenia przepisów postępowania,
mianowicie błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 3982
k.p.c. i art. 3986
§ 2 k.p.c. Wskazali, że wartość przedmiotu sporu – oznaczona w skardze
kasacyjnej na kwotę 150 000 zł – dotyczy punktu drugiego wyroku Sądu
Rejonowego, ustalającego, że pozwanym przysługuje prawo do lokalu zamiennego,
a podana kwota wartość przedmiotu sporu została określona według wartości
lokalu zamiennego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że możliwość
orzekania o uprawnieniu do lokalu socjalnego w ramach sprawy o eksmisję byłego
najemcy z lokalu mieszkalnego nie zmienia przedmiotowego zakresu sprawy,
od którego należy ustalać wartość przedmiotu sporu (por. postanowienia Sądu
3
Najwyższego: z dnia 16 kwietnia 1997 r., II CZ 49/97, OSNC 1971 nr 11, poz. 169;
z dnia 7 listopada 2000, I CZ 107/00, niepubl.; z dnia 8 stycznia 2009 r., I CZ
112/08, niepubl.). Innymi słowy, dopuszczalność skargi kasacyjnej (uprzednio
kasacji) w sprawach o eksmisję, bez względu na to, czy sąd orzeka co do
uprawnienia do lokalu socjalnego, czy też nie, uzależniona jest od wartości
przedmiotu zaskarżenia odpowiadającej wartości przedmiotu sporu określanej dla
spraw o wydanie nieruchomości (art. 23 lub 232
kpc). Przyjęcie odmiennego
poglądu mogłoby doprowadzić do sytuacji, kiedy niedopuszczalna byłaby skarga
kasacyjna od rozstrzygnięcia o wydanie nieruchomości, a dopuszczalna byłaby w
zakresie związanego z wydaniem lokalu orzeczenia o obowiązku dostarczenia
lokalu zamiennego. Nie ma wobec tego znaczenia okoliczność, że wyrok wydany
w sprawie o eksmisję zostaje zaskarżony jedynie co do orzeczenia w przedmiocie
uprawnienia do lokalu socjalnego. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w postanowieniu
z dnia 8 stycznia 2009 r., I CZ 112/08, w sprawach o eksmisję z lokalu
mieszkalnego nie ma podstaw do odrębnego uwzględniania wartości przedmiotu
sporu (zaskarżenia) w części dotyczącej uprawnienia do lokalu socjalnego.
Dlatego pozbawiony jest znaczenia podniesiony przez skarżących argument,
że wprawdzie wyrok Sądu Okręgowego z dnia 19 września 2014 r. zaskarżyli oni
w całości, to jednak skarga kasacyjna sprowadza się do zrzutów dotyczących
przyznanego im uprawnienia do lokalu zamiennego.
Sąd Okręgowy jednocześnie uznał trafnie, że sprawa niniejsza, jako sprawa
o eksmisję z lokalu mieszkalnego, należy do kategorii spraw majątkowych, w
których o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje kryterium wartości
przedmiotu zaskarżenia określone w art. 3982
§ 1 zd. 1 k.p.c.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że ustawa procesowa
przyjmuje zasadę stałości wartości przedmiotu sporu oraz zakaz jej przekraczania
przy przechodzeniu do wyższej instancji, chyba że zachodzą okoliczności
wskazane w art. 368 § 2 zd. 2 in fine k.p.c. Wartość przedmiotu zaskarżenia
wskazana w skardze kasacyjnej, nie może być - co do zasady – wyższa od
wartości zaskarżenia apelacyjnego (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
19 stycznia 2006 r., IV CZ 3/06, niepubl.; z dnia 8 czerwca 2006 r., II CZ 35/06,
4
niepubl.; z dnia 14 maja 2010 r., II CSK 561/09; z dnia 22 października 2010 r.,
V CSK 160/10, niepubl.; z dnia 9 lipca 2012 r., V CSK 479/11, niepubl.).
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy trafnie zauważył,
że podwyższenie wartości przedmiotu zaskarżenia wyłącznie na użytek
dopuszczalności kasacji nie wyłącza możliwości odrzucenia takiej kasacji.
Nie ulega wątpliwości, że w sprawie nie nastąpiły okoliczności usprawiedliwiające
zmianę wartość przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu międzyinstancyjnym.
Z tych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art. 3941
§ 3
k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.