II CSK 807/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-08-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CSK 807/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa V. P. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą w S.
przeciwko L. G. i A. G.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 lipca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 lipca 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od powódki na rzecz pozwanych kwotę 3 600 (trzy
tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia, ma
ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu publicznego
przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa.
Choć skarżąca odwołała się do występowania w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego, to nie występuje ta przesłanka przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Stosownie do ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższego, istotnym
zagadnieniem prawnym jest taki problem jurydyczny, który ma znaczenie dla
rozwoju prawa lub stanowi precedens dla rozstrzygnięcia podobnych spraw
(por. postanowienie SN z dnia 7 stycznia 2005 r., I CZ 183/04 niepublikowane).
Powołanie się przez skarżącego na istnienie takiego zagadnienia wymaga jego
sformułowania oraz przedstawienia argumentacji jurydycznej uzasadniającej tezę
o możliwości rozbieżnych ocen prawnych z przytoczeniem przepisów prawa, na tle
których ono powstało. Skarżący powinien też wykazać, że ma ono istotne
znaczenie dla rozpoznania lub rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 28 listopada 2003 r., II CK 324/03, z dnia 7 czerwca 2005 r.,
V CSK 3/05, z dnia 13 lipca 2007 r., III CSK 180/07, z dnia 22 listopada 2007 r.,
I CSK 326/07, niepublikowane oraz z dnia 26 września 2005 r., II PK 98/05, OCNP
2006, nr 15 - 16, poz. 243). Ponadto, prawidłowo wyartykułowane zagadnienie musi
być sformułowane ogólnie w tym sensie, że nie może chodzić w nim o sposób
3
rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 września
2004 r., II CZ 94/04, niepublikowane).
Skarżąca podniosła, że zagadnienie jakie wystąpiło w sprawie sprowadza się
do odpowiedzi na pytanie, czy ocena zasadności roszczenia o zobowiązanie do
złożenia oświadczenia woli, zastępującego umowę przyrzeczoną powinna być
dokonywana w oparciu o stan rzeczy istniejący w dacie, kiedy roszczenie stało się
wymagalne, czy stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1
k.p.c.). Tymczasem, tak postawiony problem nie jest adekwatny do ustalonego
stanu faktycznego sprawy, którym jak wiadomo Sąd Najwyższy jest związany
w postępowaniu kasacyjnym (art. 39813
§ 2 k.p.c.).
Wbrew zarzutom skarżącej Sąd Apelacyjny dokonując wykładni umowy
niewadliwie stwierdził, że określony kalendarzowo termin 29 czerwca 2007 r. jest
terminem końcowym do zawarcia umowy przyrzeczonej, a nie terminem
wymagalności roszczenia. Z tego względu, wytoczenie w sprawie powództwa
jeszcze przed wygaśnięciem umowy przedwstępnej, choć skutkowało
zachowaniem terminu do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie oznaczało, aby do
uwzględnienia roszczenia nie było konieczne spełnienie wszystkich wymagań
przewidzianych przez prawo materialne w terminie końcowym, tj. w dniu
29 czerwca 2007 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 24 listopada 2009 r.,
V CSK 163 /09, M. Prawn. 2015, nr 6, poz. 309 i z dnia 30 marca 2011 r., III CSK
171/10, M. Prawn. 2015, nr 6, poz. 309). Według bowiem prawa materialnego
(art. 58 k.c.) możliwość zawarcia przedmiotowej umowy przyrzeczonej należało
ocenić według stanu prawnego z daty, w której mogła być jeszcze skutecznie
zawarta.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa V. P. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą w S.
przeciwko L. G. i A. G.
o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 lipca 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 2 lipca 2014 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i
zasądza od powódki na rzecz pozwanych kwotę 3 600 (trzy
tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia, ma
ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu publicznego
przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa.
Choć skarżąca odwołała się do występowania w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego, to nie występuje ta przesłanka przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Stosownie do ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższego, istotnym
zagadnieniem prawnym jest taki problem jurydyczny, który ma znaczenie dla
rozwoju prawa lub stanowi precedens dla rozstrzygnięcia podobnych spraw
(por. postanowienie SN z dnia 7 stycznia 2005 r., I CZ 183/04 niepublikowane).
Powołanie się przez skarżącego na istnienie takiego zagadnienia wymaga jego
sformułowania oraz przedstawienia argumentacji jurydycznej uzasadniającej tezę
o możliwości rozbieżnych ocen prawnych z przytoczeniem przepisów prawa, na tle
których ono powstało. Skarżący powinien też wykazać, że ma ono istotne
znaczenie dla rozpoznania lub rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 28 listopada 2003 r., II CK 324/03, z dnia 7 czerwca 2005 r.,
V CSK 3/05, z dnia 13 lipca 2007 r., III CSK 180/07, z dnia 22 listopada 2007 r.,
I CSK 326/07, niepublikowane oraz z dnia 26 września 2005 r., II PK 98/05, OCNP
2006, nr 15 - 16, poz. 243). Ponadto, prawidłowo wyartykułowane zagadnienie musi
być sformułowane ogólnie w tym sensie, że nie może chodzić w nim o sposób
3
rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 września
2004 r., II CZ 94/04, niepublikowane).
Skarżąca podniosła, że zagadnienie jakie wystąpiło w sprawie sprowadza się
do odpowiedzi na pytanie, czy ocena zasadności roszczenia o zobowiązanie do
złożenia oświadczenia woli, zastępującego umowę przyrzeczoną powinna być
dokonywana w oparciu o stan rzeczy istniejący w dacie, kiedy roszczenie stało się
wymagalne, czy stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1
k.p.c.). Tymczasem, tak postawiony problem nie jest adekwatny do ustalonego
stanu faktycznego sprawy, którym jak wiadomo Sąd Najwyższy jest związany
w postępowaniu kasacyjnym (art. 39813
§ 2 k.p.c.).
Wbrew zarzutom skarżącej Sąd Apelacyjny dokonując wykładni umowy
niewadliwie stwierdził, że określony kalendarzowo termin 29 czerwca 2007 r. jest
terminem końcowym do zawarcia umowy przyrzeczonej, a nie terminem
wymagalności roszczenia. Z tego względu, wytoczenie w sprawie powództwa
jeszcze przed wygaśnięciem umowy przedwstępnej, choć skutkowało
zachowaniem terminu do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie oznaczało, aby do
uwzględnienia roszczenia nie było konieczne spełnienie wszystkich wymagań
przewidzianych przez prawo materialne w terminie końcowym, tj. w dniu
29 czerwca 2007 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 24 listopada 2009 r.,
V CSK 163 /09, M. Prawn. 2015, nr 6, poz. 309 i z dnia 30 marca 2011 r., III CSK
171/10, M. Prawn. 2015, nr 6, poz. 309). Według bowiem prawa materialnego
(art. 58 k.c.) możliwość zawarcia przedmiotowej umowy przyrzeczonej należało
ocenić według stanu prawnego z daty, w której mogła być jeszcze skutecznie
zawarta.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).