Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 112/15
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z powództwa Stowarzyszenia "[…]" w P. działającego na rzecz R. L. i R.
B.
przeciwko N. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 26 listopada 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z
dnia 25 listopada 2014 r.,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1350 (jeden
tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 25 listopada 2014 r., Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Z. – w sprawie z powództwa Stowarzyszenia „[…]” w
P. działającego na rzecz R. L. i R. B. przeciwko N. Spółce z o.o. w Ł. o zapłatę –
oddalił apelację strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Z. z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt IV P …/12.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego strona powodowa zaskarżyła skargą
kasacyjną w części, w jakiej Sąd Okręgowy oddalił apelację „wywiedzioną na rzecz
pracownika R. B.”. Skargę oparto na obydwu podstawach kasacyjnych określonych
2
w art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania (art. 3984
§ 2 k.p.c.) oparto na przyczynie przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpoznania określonej w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Wskazano, że „niniejsza skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona,
skoro Sąd Okręgowy w Z. rażąco naruszył: art. 24113
§ 2 kodeksu pracy w zw. z
art. 772
§ 5 kodeksu pracy, uznając, że dla skutecznego wprowadzenia mniej
korzystnych (w stosunku do dotychczas obowiązujących) postanowień regulaminu
wynagradzania, wystarczy podanie tych zmian do wiadomości pracowników, w
sytuacji, gdy przepis art. 24113
§ 2 k.p. wprost stanowi, że wprowadzenie mniej
korzystnych postanowień wymaga wypowiedzenia pracownikom dotychczasowych
warunków umowy o pracę; § 9 ust. 2 i ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i
Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności
przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej
jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju z dnia
19 grudnia 2002 r. (Dz.U. Nr 236, poz. 1991) uznając, że: - zapewnienie
pracownikowi możliwości odbycia noclegu w kabinie pojazdu, jest równoznaczne z
zapewnieniem im bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 powołanego
powyżej rozporządzenia; - ryczałt za nocleg nie przysługuje pracownikowi w
sytuacji, gdy nie poniósł on żadnych kosztów w związku z noclegiem spędzanym w
zagranicznej podróży służbowej”.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną strona pozwana wniosła o: odmowę
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; ewentualnie o odrzucenie skargi; w
przypadku nieuwzględnienia powyższych wniosków pozwana wniosła o oddalenie
skargi oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów
postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna strony powodowej nie kwalifikuje się do przyjęcia jej do
merytorycznego rozpoznania. Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy
przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne
3
zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. W związku z tym wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania powinien wskazywać, że zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności
wymienionych w powołanym przepisie, a jego uzasadnienie zawierać argumenty
świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc pod uwagę sformułowane w ustawie
kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi przez Sąd Najwyższy.
Wniesiona w sprawie skarga kasacyjna zawiera wniosek o przyjęcie jej do
rozpoznania uzasadniony w ten sposób, że skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Nie można jednak uznać, że strona
skarżąca wykazała istnienie przesłanki przyjęcia skargi do rozpoznania określonej
w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Wykazanie podnoszonej w skardze oczywistej zasadności skargi kasacyjnej
(art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.) – jako przyczyny przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania – wymagałoby przedstawienia tego, w czym wyraża się „oczywista
zasadność” skargi oraz argumentacji wykazującej, że rzeczywiście skarga jest
oczywiście uzasadniona (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia
2006 r., II CZ 28/06 LEX nr 198531, z dnia 10 sierpnia 2006 r., V CSK 204/06, LEX
nr 421035; z dnia 9 stycznia 2008 r., III PK 70/07, LEX nr 448289; z dnia 11
stycznia 2008 r., I UK 283/07, LEX nr 448205; z dnia 3 kwietnia 2008 r., II PK
352/07, LEX nr 465859 i z dnia 5 września 2008 r., I CZ 64/08). Podczas, gdy dla
uwzględnienia skargi wystarczy, że jej podstawa jest usprawiedliwiona, to dla
przyjęcia skargi do rozpoznania – z uwagi na jej oczywistą zasadność w rozumieniu
art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. – niezbędne jest wykazanie kwalifikowanej postaci
naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego, polegającej na jego
oczywistości widocznej prima facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy
prawniczej, bez potrzeby wchodzenia w szczegóły czy dokonywania pogłębionej
analizy tekstu wchodzących w grę przepisów i doszukiwania się ich znaczenia
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX
nr 82274; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 218/07, LEX nr 375616; z dnia 26 lutego
2008 r., II UK 317/ 07, LEX nr 453107; z dnia 9 maja 2008 r., II PK 11/08, LEX nr
4
490364; z dnia 21 maja 2008 r., I UK 11/08, LEX nr 491538 i z dnia 9 czerwca
2008 r., II UK 38/08, LEX nr 494134). W judykaturze podkreśla się, że przesłanką
przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania nie jest oczywiste naruszenie
konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego, lecz sytuacja, w której
naruszenie to spowodowało wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia. Sam
zarzut naruszenia (nawet oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie
prowadzi wprost do oceny, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona
(postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2003 r., I PK 227/02, OSNP
2004 nr 13, poz. 230; z dnia 11 stycznia 2008 r., I UK 285/07, LEX nr 442743; z
dnia 11 kwietnia 2008 r., I UK 46/08, LEX nr 469185 i z dnia 9 czerwca 2008 r.,
II UK 37/08, LEX nr 494133 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3
października 2013 r., III SK 11/13 – Lex nr 1380967).
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie
spełnia powyższych wymogów; nie wykazuje, aby w sprawie występował stan
„oczywistej zasadności” skargi kasacyjnej w rozumieniu przepisu art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c. Skarżący nie wykazał – w uzasadnieniu wniosku o przyjęcie jego skargi do
rozpoznania – sprzeczności z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami prawa ani oczywiście błędnej, widocznej na pierwszy rzut oka wykładni
lub niewłaściwego zastosowania prawa. Twierdzenia przedstawione w
uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania są powtórzeniem
uzasadnienia określonych zarzutów (tylko ich części) podstawy materialnoprawnej
rozpatrywanej skargi kasacyjnej. Tak we wniosku jak i w obszernym jego
uzasadnieniu brakuje odpowiedniego wywodu – uwzględniającego stanowisko
zaskarżonego rozpatrywaną skargą kasacyjną wyroku Sądu Okręgowego w Z. –
zawierającego argumentację, którą autor skargi wykazałby walor oczywistej
zasadności jej skargi kasacyjnej w rozumieniu przepisu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. O
oczywistej zasadności skargi kasacyjnej w rozumieniu powołanego wyżej przepisu
nie przekonuje powtórzenie uzasadnienia części z zarzutów podstawy
materialnoprawnej skargi kasacyjnej.
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w
art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c. (pkt 1
niniejszego postanowienia). Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 ma swoją podstawę w
5
art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 11 ust. 1 pkt 2 w związku z § 12 ust. 4 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490).
eb

II PK 112/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia