Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 345/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn (sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa K. G.
przeciwko Urzędowi Wojewódzkiemu w K.
o zapłatę nagrody jubileuszowej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 grudnia 2015 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w B.
z dnia 26 czerwca 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Powódka K. G. domagała się w pozwie od swojego pracodawcy - Urzędu
Wojewódzkiego zasądzenia nagrody jubileuszowej w wysokości 22.000 zł z
ustawowymi odsetkami, nadania wyrokowi klauzuli natychmiastowej wykonalności i
zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany
wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki kosztów
procesu według norm przepisanych.
Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w B. oddalił powództwo i
zasądził od powódki na rzecz pozwanego 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u pozwanego
pracodawcy od 7 stycznia 1987 r. do 16 września 2003 r. w pełnym wymiarze
czasu pracy i od 20 kwietnia 2004 r. do 31 sierpnia 2013 r., na stanowisku zastępcy
kierownika Oddziału ds. […] w B., w pełnym wymiarze czasu pracy. 8 maja 2013 r.
powódce wypowiedziano umowę o pracę za trzymiesięcznym okresem
wypowiedzenia, który upłynął 31 sierpnia 2013 r., z powodu zmiany struktury
organizacyjnej i likwidacji stanowiska. W marcu 2014 r. powódka osiągnęłaby 45
letni staż pracy. Decyzją z 1 września 2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
przyznał powódce prawo do emerytury od 1 września 2009 r. Pismem z 9 sierpnia
2013 r. powódka zwróciła się do pozwanego pracodawcy o wypłatę nagrody
jubileuszowej z tytułu przejścia na emeryturę z dniem 1 września 2013 r. Wysokość
dochodzonej przez powódkę nagrody jubileuszowej, jak również jej staż pracy nie
były przez stronę pozwaną kwestionowane.
Sąd Rejonowy wskazał, że nagroda jubileuszowa nie jest świadczeniem
powszechnym, przewidzianym w Kodeksie pracy, lecz przysługuje, gdy przepisy
inne niż Kodeks pracy tak stanowią. Powódka była pracownikiem służby cywilnej, w
związku z tym miały do niej zastosowanie przepisy ustawy z dnia 21 listopada
2008 r. o służbie cywilnej (Dz.U. 2008 Nr 227, poz. 1505 ze zm.), powoływanej
dalej jako „ustawa o służbie cywilnej”. Zgodnie z art. 91 tej ustawy, za wieloletnią
pracę członek korpusu służby cywilnej otrzymuje nagrodę jubileuszową. W razie
przepracowania 45 lat nagroda przysługuje w wysokości 400% wynagrodzenia.
Do okresów pracy, wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy
3
zatrudnienia oraz inne udowodnione okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów
podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia
pracownicze. Natomiast § 6 ust 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9
grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych
kwalifikacji zawodowych, urzędników służby cywilnej, mnożników, do ustalania
wynagrodzenia zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących
członkom korpusu służby cywilnej (Dz.U. Nr 211, poz. 1630 ze zm.) - powoływane
dalej jako „rozp. z 2009 r.” - stanowi, że w razie ustania stosunku pracy w związku z
przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę, członkowi
korpusu służby cywilnej, któremu do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej
brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od ustania stosunku pracy, nagrodę tę
wypłaca się w dniu ustania stosunku pracy. Powódka w chwili ustania stosunku
pracy nie spełniała warunku przepracowania okresu uprawniającego do otrzymania
nagrody jubileuszowej za 45 lat pracy; do tego okresu brakowało jej 7 miesięcy.
Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że do otrzymania nagrody jubileuszowej z
zastosowaniem § 6. ust 4 powołanego wyżej rozporządzenia konieczne było
spełnienie następujących warunków: 1/ stosunek pracy pracownika służby cywilnej
musi ulec rozwiązaniu; 2/ rozwiązanie stosunku pracy pracownika służby cywilnej
musi nastąpić w związku z przejściem na emeryturę; 3/ musi zostać zachowany
termin, o którym mowa w § 6 ust. 4 rozporządzenia. W wypadku powódki spełniony
był warunek polegający na rozwiązaniu stosunku pracy. Spełniony został także
warunek zachowania terminu, o którym mowa w § 6 ust. 4 rozporządzenia.
Rozważyć zatem należało, czy w wypadku powódki został spełniony warunek
przewidujący, że rozwiązanie stosunku pracy musiało nastąpić w związku z
przejściem na emeryturę.
Zdaniem Sądu Rejonowego pomiędzy ustaniem stosunku pracy powódki a
przejściem na emeryturę nie zachodził żaden związek. Jej „przejście na emeryturę”
nastąpiło na długo przed ustaniem stosunku pracy. Powódce prawo do emerytury
zostało bowiem przyznane od 1 września 2009 r. Po rozwiązaniu z powódką z
dniem 31 sierpnia 2013 r. stosunku pracy nie miało miejsca jej przejście na
emeryturę, a jedynie skorzystanie z wcześniej uzyskanego uprawnienia. Z tych
przyczyn Sąd Rejonowy powództwo oddalił.
4
Wyrokiem zaskarżonym rozpoznawaną skargą kasacyjną Sąd Okręgowy
oddalił apelację powódki od powyższego wyroku Sądu pierwszej instancji i zasądził
od niej na rzecz pozwanego 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego za drugą instancję.
Sąd Okręgowy przyjął ustalenia faktyczne i podzielił ocenę dowodów Sądu
Rejonowego. Stwierdził, że Sąd Rejonowy wydał prawidłowe rozstrzygnięcie,
niewłaściwie jednak określił przyczynę nieprzyznania powódce nagrody
jubileuszowej, wskazując, że było nią przejście na emeryturę na długo przed
ustaniem stosunku pracy, tj. 1 września 2009 r., podczas gdy samo skorzystanie z
tego uprawnienia nastąpiło 31 sierpnia 2013 r. W ocenie Sądu Okręgowego
powódka nie spełniła wszystkich wymaganych warunków nabycia nagrody
jubileuszowej, ponieważ jej stosunek pracy ustał w związku z likwidacją stanowiska
pracy, a nie w związku z przejściem na emeryturę. W orzecznictwie dominuje
ugruntowany pogląd, że za „przejście na emeryturę" wskazane w art. 921
§ 1 k.p.
uważa się zmianę statusu pracownika lub pracownika - emeryta na status
wyłącznie emeryta (wyroki Sądu Najwyższego z: 11 października 2007 r., III PK
40/07, Lex nr 338805, 2 marca 2010 r., II PK 239/09, Lex nr 585781). Prawo do
emerytury zostało powódce przyznane od 1 września 2009 r. Nabycie uprawnień
emerytalnych nie jest jednak tożsame z definicją „przejścia na emeryturę”. Status
emeryta uzyskuje się bowiem od momentu definitywnego zakończenia stosunku
pracy i faktycznego rozpoczęcia pobierania świadczenia. Stosunek pracy powódki
ustał 31 sierpnia 2013 r. Wtedy dopiero utraciła ona status pracownika. Zatem
1 września 2013 r. nastąpiło przejście na emeryturę. Odnosząc się do warunków
koniecznych do uzyskania nagrody jubileuszowej, określonych w § 6 ust. 4
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2009 r., Sąd odwoławczy
uznał, że powódka nie spełniła jednego z nich, ponieważ jej stosunek pracy nie
ustał w związku z przejściem na emeryturę, lecz z powodu likwidacji stanowiska
pracy. Z tych względów Sąd na podstawie art. 385 k.p.c. apelację jako bezzasadną
oddalił
Powódka zaskarżyła powyższy wyrok w całości, wnosząc w skardze
kasacyjnej o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi Okręgowemu , ewentualnie o jego uchylenie i orzeczenie co do istoty
5
sprawy, przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki 22.000 zł z odsetkami
ustawowymi od 25 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od
pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, jako zwrotu kosztów
dotychczasowego postępowania przed Sądami pierwszej i drugiej instancji oraz
kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za
postępowanie kasacyjne według norm przepisanych.
Skarżąca zarzuciła wyrokowi Sądu Okręgowego naruszenie prawa
materialnego polegające na błędnej jego wykładni oraz niewłaściwym
zastosowaniu, a dokładnie naruszeniu: (1) art. 91 ustawy o służbie cywilnej w
związku z § 6 pkt 4 rozp. z 2009 r., polegające na przyjęciu, że powódce nie
przysługuje prawo do nagrody jubileuszowej z uwagi na brak związku ustania
stosunku pracy z przejściem na emeryturę; (2) art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej, obejmującego ochroną prawną własność i inne prawa
majątkowe, do których zalicza się nagrodę jubileuszową.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, ponieważ trafny okazał się zarzut naruszenia art.
91 ustawy o służbie cywilnej w związku z § 6 pkt 4 rozp. z 2009 r.
Zgodnie z art. 91 ust. 1 tej ustawy, członek korpusu służby cywilnej nabywa
prawo do nagrody jubileuszowej pod warunkiem osiągnięcia określonego w ust. 1
stażu pracy, do którego zgodnie z ust. 2 zalicza się wszystkie poprzednie,
zakończone okresy zatrudnienia oraz inne udowodnione okresy, jeżeli z mocy
odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą
uprawnienia pracownicze, z wyłączeniem okresów zatrudnienia wskazanych w ust.
3. Na tych warunkach nagrodę w wysokości 400%, a takiej dochodzi powódka,
pracownik nabywa po 45 latach pracy. Warunek osiągnięcia stażu pracy
wymaganego do otrzymania nagrody ulega złagodzeniu w sytuacji określonej w § 6
ust. 4 rozp. z 2009 r. Polega ono na tym, że w razie ustania stosunku pracy w
związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę
członkowi korpusu służby cywilnej, któremu do nabycia prawa do nagrody
jubileuszowej brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od dnia ustania stosunku pracy,
6
nagrodę tę wypłaca się w dniu ustania stosunku pracy. W sytuacji objętej hipotezą
normy prawnej ustanowionej w tym przepisie pracownik może więc otrzymać
odprawę pomimo nieposiadania okresu zatrudnienia wymaganego do nabycia
prawa do nagrody jubileuszowej, pod warunkiem, że brakujący staż jest krótszy niż
12 miesięcy. Rozpatrywane złagodzenie ma jednak wyjątkowy i jednorazowy
charakter. Zważywszy bowiem na to, że zgodnie z art. 921
§ 2 k.p., odprawę można
nabyć tylko raz (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2010 r., II PZP
1/10, OSNP 2010 nr 17-18, poz. 426), to także przejść na emeryturę w sposób
uprawniający do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej, mimo nieosiągnięcia
wymaganego stażu pracy, można tylko raz (zob. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 12 grudnia 2011 r., I PZP 1/11, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 263).
Stosunek pracy skarżącej ustał 31 sierpnia 2013 r., a skoro 45 lat stażu
pracy osiągnęłaby w marcu 2014 r., to od dnia ustania stosunku pracy do dnia
nabycia prawa do nagrody jubileuszowej z tytułu 45 lat pracy brakowało jej mniej
niż 12 miesięcy. Sąd odwoławczy uznał jednak, że powódka nie nabyła prawa do
nagrody jubileuszowej, ponieważ jej stosunek pracy nie ustał w związku z
przejściem na emeryturę, lecz z powodu likwidacji stanowiska pracy. Wynika stąd,
że zdaniem Sądu, użyty w § 6 ust. 4 rozp. z 2009 r. zwrot „w razie ustania stosunku
pracy w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub
emeryturę” należy rozumieć jako równoznaczny ze zwrotem „w razie ustania
stosunku pracy z powodu przejścia na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub
emeryturę”. Pogląd ten jest w ocenie Sądu Najwyższego w obecnym składzie
nietrafny. Ma przy tym charakter arbitralny, nie został bowiem poparty
argumentacją prawną. Przeciwko temu zapatrywaniu przemawiają następujące
argumenty.
Po pierwsze, przytoczony wyżej zwrot z § 6 rozp. z 2009 r. jest analogiczny
do sformułowania „stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub
emeryturę” określającego przesłankę nabycia odprawy emerytalnej przez
pracownika spełniającego warunki uprawniające renty z tytułu niezdolności do
pracy lub emerytury na podstawie art. 921
k.p. i powinien być tak samo
interpretowany. Przemawia za tym reguła wykładni, zgodnie z którą, tym samym
zwrotom prawnym nie należy nadawać różnych znaczeń, jeśli z tekstu prawnego
7
nie wynika wyraźnie, że taka była wola ustawodawcy. W związku z tym należy
przypomnieć, że związek między ustaniem stosunku pracy a przejściem na rentę
inwalidzką lub emeryturę jest ujmowany szeroko w orzecznictwie Sądu
Najwyższego. Nabycie prawa do jednego z tych świadczeń, nie musi wobec tego
stanowić powodu rozwiązania stosunku pracy. Związek między rozwiązaniem
stosunku pracy a nabyciem prawa do emerytury lub renty może mieć charakter
przyczynowy (rozwiązanie stosunku pracy następuje dlatego, że pracownikowi
przysługuje prawo do świadczenia), czasowy (rozwiązanie stosunku pracy zbiega
się w czasie z nabyciem prawa do świadczenia niezależnie od przyczyny
rozwiązania stosunku pracy), bądź czasowo-przyczynowy (przyczyną rozwiązania
stosunku pracy jest nabycie prawa do emerytury lub renty i rozwiązanie następuje
w chwili przyznania świadczenia). Między rozwiązaniem stosunku pracy a
nabyciem prawa do świadczenia może zachodzić także związek funkcjonalny, gdy
rozwiązanie stosunku pracy następuje przed spełnieniem warunków
uprawniających do emerytury lub renty inwalidzkiej, ale nabycie prawa do jednego z
tych świadczeń i przyznanie świadczenia po ustaniu zatrudnienia jest
konsekwencją sytuacji bezpośrednio poprzedzającej rozwiązanie stosunku pracy
(zob. np.: wyrok z dnia 8 grudnia 1993 r., I PRN 111/93, OSNCP 1994 nr 12, poz.
243; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2000 r., III ZP 18/99, OSNP
2000 nr 24, poz. 888; także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2011 r., II PK
149/10, LEX nr 794983 i tam powołane orzecznictwo; wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 1 kwietnia 2015 r. II PK 136/14, LEX nr 1666017 i tam powołane
orzecznictwo). Sąd Najwyższy podkreśla również dobitnie, że ustanie stosunku
pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę nie jest tym samym, czym
rozwiązanie stosunku pracy z powodu przejścia na emeryturę lub rentę. Nabycie
prawa do jednego z tych świadczeń, nie musi wobec tego stanowić przyczyny
(powodu) rozwiązania stosunku pracy (np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16
czerwca 2011 r., I PK 269/10, LEX nr 1001282; z dnia 26 listopada 2013 r., II PK
60/13, LEX nr 1421809). Należy dodać, że także w dawniejszym orzecznictwie Sąd
Najwyższy, interpretując określenia typu „w związku z przejściem na emeryturę lub
rentę”, stosowane w różnych przepisach przyznających prawo do odprawy z tytułu
przejścia na emeryturę lub rentę (np. art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia
8
1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (jednolity
tekst: Dz.U. z 1990 r. Nr 65, poz. 407), uznawał, że rozwiązanie stosunku pracy
„z powodu przejścia” na emeryturę oznacza co innego niż rozwiązanie stosunku
pracy „w związku z przejściem” (zob. np. cyt. wyżej wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 8 grudnia 1993 r., I PRN 111/93; wyrok z dnia 20 kwietnia 2001 r., I PKN
373/00, OSNP 2003 nr 5, poz. 114).
Po drugie, w odniesieniu do nagrody jubileuszowej dla członków korpusu
służby cywilnej zwraca uwagę charakterystyczna zmiana rozważanej przesłanki
złagodzenia warunku stażu pracy, widoczna po prześledzeniu ewolucji tej regulacji.
Otóż, pierwotnie, na gruncie ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o służbie cywilnej
(Dz.U.1996 Nr 89, poz. 402 ze zm.), uchylonej z dniem 1 lipca 1999 r., rozważaną
przesłankę regulował § 9 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23
grudnia 1989 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów
uprawniających do nagrody jubileuszowej oraz zasad jej obliczania i wypłacania
(M.P. 1989 Nr 44, poz. 358), który, stanowił, że w razie rozwiązania stosunku pracy
z powodu przejścia na emeryturę lub rentę inwalidzką w związku z wypadkiem przy
pracy lub chorobą zawodową albo na rentę inwalidzką I lub II grupy z innych
przyczyn niż wypadek przy pracy lub choroba zawodowa - pracownikowi, któremu
do nabycia prawa do nagrody brakuje mniej niż 12 miesięcy, licząc od dnia
rozwiązania stosunku pracy, nagrodę tę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku
pracy. Zmianę tego stanu prawnego wprowadziło rozporządzenie Prezesa Rady
Ministrów z dnia 29 października 1999 r. w sprawie określenia stanowisk
urzędniczych, wymaganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych
urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalania wynagrodzenia oraz
szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących
członkom korpusu służby cywilnej (Dz.U. 1999 Nr 89, poz. 996), mające
zastosowanie w rozważanym zakresie od 1 lipca 1999 r. W § 5 ust. 4 przyjęło ono
unormowanie analogiczne do obowiązującego obecnie i będącego głównym
przedmiotem sporu w nin. sprawie § 6 ust. 4 rozp. z 2009 r. Unormowanie takie
zostało podtrzymane w § 6 ust. 4 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia
16 stycznia 2007 r. (Dz.U. 2007 Nr 12, poz. 79), poprzedzającego obecnie
obowiązujące rozp. z 2009 r. Z opisanych zmian przepisów wynika, że
9
ustawodawca, w odniesieniu do członków korpusu służby cywilnej, celowo zastąpił
przesłankę rozwiązania stosunku pracy z powodu przejścia na emeryturę lub rentę
przyjętą w § 9 zarządzenia z 1989 r., przesłanką rozwiązania stosunku w związku z
przejściem na emeryturę lub rentę. Potwierdza to i umacnia wniosek, że związek
między przejściem na emeryturę lub rentę powinien być na gruncie § 6 ust. 4 rozp.
z 2009 r. rozumiany szeroko, a więc nie jest konieczne istnienie związku
przyczynowego między przejściem na emeryturę i rentę i rozwiązaniem stosunku
pracy, lecz może to być także, stosownie do okoliczności, związek czasowy,
czasowo-przyczynowy lub funkcjonalny. Należy zatem uznać, że prawo członka
korpusu służby cywilnej do otrzymania nagrody jubileuszowej pomimo
nieosiągnięcia wymaganego stażu pracy, przysługujące mu wyjątkowo w razie
ustania stosunku pracy w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do
pracy lub emeryturę, nie jest uzależnione od istnienia związku przyczynowego
między przejściem na emeryturę lub rentę a rozwiązaniem stosunku pracy. Związek
ten może mieć także, stosownie do okoliczności, charakter czasowy,
czasowo-przyczynowy lub funkcjonalny.
Po trzecie, przyjęcie opisanej wyżej wykładni § 6 ust. 4 rozp. z 2009 r. nie
stanowi rozszerzającej wykładni tego przepisu, jako przepisu wprowadzającego
wyjątek od zasady osiągnięcia stażu pracy określonego w art. 91 ustawy o służbie
cywilnej. Przyjęta wykładnia określenia związku ustania stosunku pracy z
przejściem na rentę lub emeryturę jest bowiem zgodna z wykładnią tego zwrotu
ugruntowaną w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Nie ma też obawy o
nadużywanie tego uprawnienia, skoro, jak już wyżej wskazano, przejść na
emeryturę w sposób uprawniający do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej,
mimo nieosiągnięcia wymaganego stażu pracy, można tylko raz.
Przyjmując powyższe stanowisko, Sąd Najwyższy w obecnym składzie wziął
pod uwagę pogląd wyrażony w wyroku z dnia 12 lutego 2010 r., II PK 214/09
(LEX nr 589974), w którym Sąd Najwyższy uznał, że do nabycia prawa do nagrody
jubileuszowej, według § 12 ust. 8 rozporządzenia z dnia 2 sierpnia 2005 r. w
sprawie zasad wynagradzania pracowników samorządowych zatrudnionych w
urzędach gmin, starostwach powiatowych i urzędach marszałkowskich (Dz.U. Nr
146, poz. 1223 ze zm.), między ustaniem stosunku pracy a uzyskaniem emerytury
10
lub renty musi występować związek przyczynowy w chwili rozwiązania stosunku.
Pomimo podobieństwa treści wyżej powołanego § 12 ust. 8 do § 6 ust. 4 rozp. z
2009 r., wskazany wyrok Sądu Najwyższego z 12 lutego 2010 r. nie uzasadnia
przyjęcia w niniejszej sprawie analogicznego stanowiska, ponieważ został wydany
w innym kontekście faktycznym i normatywnym.
W świetle przedstawionej wyżej wykładni art. 91 ustawy o służbie cywilnej i
§ 6 ust. 4 rozp. z 2009 r. należy uznać, że przepisy te dają dostateczną ochronę
dochodzonego przez powódkę prawa do nagrody jubileuszowej. W związku z tym
rozpatrywanie zarzutu naruszenia art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej Sąd Najwyższy uznał za zbędne.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego - na podstawie art.
108 § 2 k.p.c. w związku z 39821
k.p.c.
kc