Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wielkopolskim

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Ewa Michalska (spr.)

Sędziowie: SO Iwona Wysowska

SO Marek Zwiernik

Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Symeryak

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2016 roku w Gorzowie Wielkopolskim na rozprawie

sprawy z odwołania D. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem zainteresowanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 lutego 2016 roku, sygn. akt IV U 344/15

oddala apelację.

SSO Iwona Wysowska SSO Ewa Michalska SSO Marek Zwiernik

Sygnatura akt VI Ua 31/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01.09.2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. W.. odmówił D. B. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 17.04.2015r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem wynosi 0%, o czym orzekła Komisja Lekarska w dniu 20.08.2015r.

Od powyższej decyzji D. B. wniosła odwołanie nie zgadzając się z orzeczonym stopniem uszczerbku na zdrowiu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gorzowie Wlkp. wyrokiem z dnia 17 lutego 2016 r. oddalił odwołanie.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 17.04.2015r. D. B. uległa wypadkowi przy pracy. W dniu 25.05.2015r. złożyła w Oddziale ZUS wniosek o ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu i wypłatę jednorazowego odszkodowania. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 20.08.2015r. ustaliła brak uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy. W Toku postępowania Sad ustalił także, że w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 17.04.2014r. ubezpieczona nie doznała uszczerbku na zdrowiu.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd wskazał, że zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. U. z 2009r. Nr 167, poz.1322), ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem kognicji Sądu było ustalenie , czy w skutek zdarzenia z dnia 17 kwietnia 2015r D. B. doznała uszczerbku na zdrowiu i jeżeli tak to w jakiej wysokości. Poza sporem pozostawały okoliczności zdarzenia wypadkowego – niekwestionowane przez organ rentowy w kontekście kwalifikacji tego zdarzenia jako wypadku przy pracy.

Na okoliczność istnienia stopnia uszczerbku na zdrowiu Sąd dopuścił w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłego neurologa, albowiem w odwołaniu skarżąca wskazywała na dolegliwości będące następstwem urazu w głowę doznanego podczas wypadku przy pracy a polegające na bólach głowy wymagających kontroli lekarza neurologa.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. (postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej. Nadaje to pierwszorzędne znaczenie, przy tej ocenie, kryterium poziomu wiedzy biegłego. Gdy więc sąd zleca biegłemu wydanie opinii, musi mieć na względzie to, czy dysponuje on wiadomościami specjalnymi niezbędnymi dla stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiadomości specjalne mogą wynikać zarówno z przygotowania teoretycznego, jak i wykonywanej w danej dziedzinie pracy i nabytych stąd umiejętności oceny występujących tam zagadnień.

Sąd uznał za miarodajną dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie opinię biegłego neurologa z dnia 11.12.2015r., ponieważ została ona w ocenie Sądu wydana na podstawie bezpośredniego badania ubezpieczonej oraz po wnikliwej analizie dostępnej dokumentacji medycznej. Również specjalność medyczna, zakres wiedzy i doświadczenie kliniczne biegłego biorącego udział w wydawaniu przedmiotowych opinii były w pełni adekwatne do rodzaju schorzeń i dolegliwości zgłaszanych przez ubezpieczoną oraz w zupełności wystarczające do przeprowadzenia rzetelnej i popartej wiedzą medyczną opinii. Sąd nie znalazł też podstaw do kwestionowania powyższej opinii. Sąd w pełni dał im wiarę uznając, iż sporządzona ona została w sposób fachowy, zgodny z zasadami wiedzy medycznej a sformułowane przez biegłego wnioski były stanowcze, jednoznaczne i uzasadnione w sposób logiczny. Biegły neurolog ustalił brak istnienia uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni spowodowanego skutkami zdarzenia z dnia 17.04.2014r. Biegły rozpoznał stan po urazie głowy z raną ciętą w okolicy ciemieniowej bez blizny, oraz bez patologicznych objawów w zakresie centralnego i obwodowego układu nerwowego, orzekając , iż brak jest podstaw do uznania uszczerbku na zdrowiu w związku z powyższym rozpoznaniem. Biegły uzasadnił swe stanowisko w sposób wyczerpujący wskazując, że pomimo doznania podczas wypadku urazu głowy z otwartą raną skóry głowy, przeprowadzone badania diagnostyczne ( tomografia komputerowa i EEG głowy) nie wykazały odchyleń od normy a leczenie neurologiczne zostało zakończone. Również badanie przez biegłego nie potwierdziło nieprawidłowości w stanie neurologicznym.

Wnioskodawczyni w piśmie z dnia 18 stycznia 2016r. złożyła zastrzeżenia do wydanej w sprawie opinii. Wywiodła w nim, że biegły ustalił brak uszczerbku na jej zdrowiu nie biorąc pod uwagę występujących u niej dolegliwości kręgosłupa, na okoliczność czego dołączyła do pisma wynik badania rezonansem magnetycznym odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa z dnia 12.01-.015r i 17.12.2013r. Nadto wnioskodawczyni podniosła, że biegły w opinii błędnie wpisał jej zawód, nazwę leku i źle określił rodzaj badania. W ocenie Sądu zastrzeżenia wnioskodawczyni nie zasługiwały na uwzględnienie, albowiem wyniki badań, na które powołuje się wnioskodawczyni w piśmie oraz okoliczność występowania dolegliwości kręgosłupa, pozostają bez związku ze zdarzeniem z dnia 17 kwietnia 2015r., dlatego słusznie nie podlegały ocenie biegłego, którego zadaniem było ustalenie uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy . Pozostałe zastrzeżenia wnioskodawczyni co do błędów w nazwie badania, leku i zawodu pozostają w ocenie Sądu bez wpływu dla ostatecznego stanowiska biegłego.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła ubezpieczona zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie. Podniosła, że biegły sporządził opinię nierzetelnie albowiem zawarł w niej sformułowania albo nie potwierdzone dokumentacją medyczną, albo nieprawdziwe. M.in wskazała, ze biegły, wbrew sformułowaniom opinii, nie badał jej kręgosłupa a ponadto powołał się na badanie rezonansem magnetycznym, podczas gdy takie badanie nie było wykonane. Ponadto dodała, że Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę, że nadal ma ona bóle głowy a także, że w postępowaniu przed Towarzystwem (...) SA uznano u niej 1% trwały uszczerbek na zdrowiu.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując trafnych ustaleń i wyjaśniając tym samym wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy sprowadzające się do uznania, że ubezpieczona w wyniku wypadku w pracy nie doznała uszczerbku na zdrowiu, co skutkowało oddaleniem jej odwołania. To zaś spowodowało, że Sąd Okręgowy zaakceptował w całości ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne i nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05 listopada 1998 roku, sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24/776).

Na wstępie wskazać należy, że postępowanie apelacyjne jest dalszym ciągiem postępowania rozpoczętego przed sądem pierwszej instancji. Zgodnie z treścią art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Sformułowanie „w granicach apelacji” wskazane w tym przepisie oznacza, iż sąd drugiej instancji między innymi rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oraz kontroluje poprawność postępowania przed sądem pierwszej instancji, pozostając związany zarzutami przedstawionymi w apelacji, jeżeli są dopuszczalne, ale biorąc z urzędu pod uwagę nieważność postępowania, orzeka co do istoty sprawy stosownie do wyników postępowania (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 49/07, OSN 2008/6/55).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozstrzyganej sprawy stwierdzić należy w pierwszej kolejności, iż Sąd I Instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie, ustalenia swoje opierając na należycie zgromadzonym materiale dowodowym, którego ocena nie wykraczała poza granice wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując trafnych ustaleń i wyjaśniając tym samym wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Należy wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał swobodnej oceny dowodów w ramach art. 233 § 1 kpc a Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w sędziowskiej ocenie materiału dowodowego żadnych uchybień. Nie doszło również do obrazy art.233 § 1 kpc. W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna ( por. wyrok z dnia 18 lutego 1997 r., II UKN 77/96, OSNAPiUS z 1997r., nr 21, poz.426, lub wyrok z dnia 27 lutego 1997r., I PKN 25/97, OSNAPiUS z 1997 r., nr 21, poz. 420 ), co w ocenianej sprawie nie występuje.

Ubezpieczona w niniejszym postępowaniu zgłosiła zastrzeżenia do opinii biegłego neurologa, lecz nie wniosła żadnych wniosków dowodowych, które mogłyby tę opinię podważyć lub uzasadniać uzupełnienie postępowania dowodowego. To, że Sąd Rejonowy nie dopuścił z urzędu dowodu z opinii uzupełniającej albo opinii innych biegłych nie może stanowić, w okolicznościach niniejszej sprawy, słusznego zarzutu apelacyjnego albowiem opinia sporządzona w przedmiotowej sprawie w dostatecznym stopniu wyjaśniała istotne okoliczności w sprawie. Ma rację apelująca, że biegły w swojej opinii powołał się na wynik badania tomografem komputerowym podczas gdy takie badanie w tamtym czasie nie było wykonane, lecz w ocenie Sądu Okręgowego, pomyłka ta nie miała wpływu na ostateczne wnioski opinii sprowadzające się do uznania braku uszczerbku na zdrowiu. Jak wynika bowiem z wyniku rtg czaszki ( a nie TK jak pisał biegły ) w wyniku wypadku nie stwierdzono u ubezpieczonej zmian pourazowych w obrębie uwidocznionych struktur kostnych, a na to powoływał się biegły.

W obliczu spójnych, konsekwentnych i pewnych wniosków opinii biegłego sądowego, które znajdują oparcie w dokumentacji lekarskiej ubezpieczonej oraz przeprowadzonych badaniach, Sąd Okręgowy nie ma żadnych powodów do podważenia prawidłowości poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych. Uwzględniając sposób sporządzenia opinii, Sąd odwoławczy podzielając ocenę Sądu Rejonowego, uznał opinię tę za w pełni rzetelną i wiarygodną. Opinia zawiera odpowiedź na tezę dowodową i zawiera logiczne i przekonujące wnioski. Wydana została przez specjalistę właściwego ze względu na stwierdzone u ubezpieczonej schorzenia związane z wypadkiem i rodzaj prowadzonego po nim leczenia. Biegły w sposób jasny przedstawił powody swoich twierdzeń. Sąd Rejonowy, zdaniem Sądu II instancji, przy ocenie wskazanych wyżej dowodów nie naruszył więc procesowych zasad ich oceny (art. 233 kpc). Zdaniem sądu odwoławczego ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji odpowiada zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.