Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. B.

Protokolant: sekretarz sądowy E. M.

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K. i J. K.

przeciwko Gminie Ł. – Prezydentowi Miasta Ł.

o ustalenie

1.  odrzuca pozew w zakresie ustalenia, że w treść stosunku prawnego użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej jako działki gruntu numer (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą numer (...) łączącego A. K. i J. K. z Gminą M. Ł., wchodzi uprawnienie do obniżenia wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego powyżej opisanej nieruchomości o bonifikatę w wysokości 50 % za 2012 roku, za 2013 roku i za 2014 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza solidarnie od A. K. i J. K. na rzecz Gminy Ł. – Prezydenta Miasta Ł. kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 389/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 kwietnia 2016 roku skierowanym przeciwko Gminie Ł., powodowie reprezentowani przez pełnomocnika z wyboru w osobie radcy prawnego wnieśli o ustalenie, że w treści stosunku prawnego istniejącego pomiędzy pozwaną a powodami - stosunku użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), oznaczonej jako działki ewidencyjne nr (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...), znajduje się obniżenie należnej kwoty opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego o bonifikatę w wysokości 50 %, wynikającą z art. 73 ust 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, ze względu na objęcie przedmiotowej nieruchomości wpisem do rejestru zabytków nieruchomych województwa (...). Nadto wnieśli o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k. 2-6, pełnomocnictwo k. 7)

Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Widzewa w Łodzi do rozpoznania i rozstrzygnięcia.

(postanowienie k. 23)

Zarządzeniem z dnia 26 sierpnia 2016 roku na podstawie art. 207 par 2 k.p.c. w zw. z art. 207 par 7 k.p.c. zwrócono odpowiedź na pozew z dnia 8 sierpnia 2016 roku.

(zarządzenie k. 39)

Pełnomocnik pozwanego na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 roku wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Podniósł, iż do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków został wpisany jedynie zabytkowy budynek będący własnością powodów, nie zaś nieruchomość gruntowa będąca odrębnym od budynku przedmiotem własności i oddanym powodom w użytkowanie wieczyste. Zdaniem pozwanego brak jest podstaw do zastosowania wobec powodów bonifikaty dotyczącej obniżenia wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu. Pełnomocnik pozwanego wskazała nadto, iż w sprawie o sygnaturze akt III Ca 173/16 Sąd Okręgowy w Łodzi wydał prawomocne orzeczenie dotyczące opłat z tytułu użytkowania wieczystego, przesądzając, iż bonifikata powodom nie przysługuje.

Na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 roku pełnomocnik powodów poparła powództwo. Wskazała, iż powodowie pozwem żądają ustalenia, iż w treść stosunku prawnego istniejącego między stronami postępowania wchodzi uprawnienie do obniżenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego o 50 %, gdyż wpis do rejestru zabytków dotyczy całego okresu w jakim powodowie byli i są do chwili obecnej użytkownikami wieczystymi tej nieruchomości.

(protokół elektroniczny rozprawy z dnia 8 grudnia 2016 roku k. 44-45)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 11 marca 1991 roku, nr (...).III- (...), Wojewódzki Konserwator Zabytków Oddział Wojewódzki w Ł., na podstawie art. 5 pkt 1, art. 8 ust. 1 pkt 2 i art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 roku o ochronie dóbr kultury i muzeach ( Dz. U. nr 10, poz. 48 i z 1983 roku, nr 38, poz. 173) oraz art. 104 k.p.a. orzekł o wpisaniu do rejestru zabytków województwa (...) pod numerem rejestru A/320 następujące dobra kultury: budynek willowy położony w Ł. przy ul. (...) - dawną willę przemysłowca L. A. (1), zbudowaną w 1926 roku, o architekturze z przewagą zmodernizowanych form klasycystycznych oraz ogrodzenie willi (usytuowane w linii zabudowy ulicy) - podmurówkę, kratę żelazną o dekoracyjnym wzorze z przewagą linii pionowych oraz stylizowane motywy roślinne i geometryczne z początków drugiego ćw. XX w., usytuowane w północno-wschodniej części działki nr (...), KW (...). Decyzja stała się ostateczna i podlegała wykonaniu od dnia 26 marca 1991 roku. Tego samego dnia Wojewódzki Konserwator Zabytków Oddział Wojewódzki w Ł. wydał także inną decyzję, na podstawie której orzekł wpisać do rejestru zabytków województwa (...) pod numerem rejestru B-165 /I-7/ nr porz. 642 zabytki ruchome stanowiące wyposażenie willi przy ul. (...).

(decyzja z dnia 11 marca 1991 roku (...).III- (...) k. 17-18)

J. i A. małżonkowie K. nabyli prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w Ł. przy ul. (...) oraz prawo własności budynku i urządzeń stanowiących odrębną nieruchomość w 2007 roku.

Gmina Ł. jest właścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej jako działki nr (...) w obrębie G-l, o powierzchni 0,1792 ha, zaś J. i A. małżonkowie K. we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej są użytkownikami wieczystymi do dnia 5 grudnia 2089 roku oraz właścicielami znajdujących się na niej budynków i urządzeń stanowiących odrębną nieruchomość, położonych przy ul. (...) w Ł.. Dla nieruchomości tej Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi-XVI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). W dziale III tej księgi ujawniony jest wpis dotyczący użytkowania wieczystego i własności budynku stanowiącego odrębną nieruchomość, o treści: „Na podstawie decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków Oddział Wojewódzki w Ł. z 11 marca 1991 nr (...) usytuowane na nieruchomości objętej niniejszą księgą budynek willowy położony przy ul. (...) i ogrodzenie willi (usytuowane w linii zabudowy ulicy) wpisane zostały do rejestru zabytków województwa (...) pod nr rejestru A/320”. Wpisu dokonano na podstawie powołanej decyzji w dniu 21 marca 1999 roku.

(odpis zwykły księgi wieczystej k. 8-11, umowa przeniesienia własności – akt notarialny Rep. A nr (...) k. 12-15)

Pismem z dnia 3 października 2008 roku, nr (...).VI. (...)- (...), Prezydent Miasta Ł., działając w imieniu (...), poinformował wieczystych użytkowników, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu obowiązującą od dnia 1 stycznia 2007 roku wynosi 2.580,47 złotych. Pozwani nie kwestionowali wysokości opłaty.

(pismo nr (...).VI. (...)- (...) k. 16)

Pismem z dnia 18 czerwca 2014 roku powodowie wystąpili do Prezydenta Miasta Ł. z wnioskiem o obniżenie opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości przy ul. (...) z tytułu wpisania jej do rejestru zabytków miasta Ł.. Użytkownicy wieczyści powołali się na decyzję Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Ł. z dnia 11 marca 1991 roku.

(wniosek k. 19)

Oświadczeniem z dnia 28 sierpnia 2014 roku Prezydent Miasta Ł. odmówił udzielenia 50% bonifikaty z tytułu wpisania nieruchomości do rejestru zabytków, wskazując, że zgodnie z decyzją z dnia 11 marca 1991 roku do rejestru zabytków województwa (...) pod numerem rejestru B/165/l-7/nr porz. 642 wpisano zabytki ruchome stanowiące wyposażenie willi przy ul. (...) w Ł.. Decyzja ta nie obejmuje indywidualnym wpisem do rejestru zabytków gruntu, na którym znajduje się willa przemysłowca L. A. (2), zbudowana w 1926 roku.

(oświadczenie k. 20-21)

Miasto Ł. wystąpiło przeciwko J. K. i A. K. o solidarną zapłatę kwoty 62.276,29 złotych z ustawowymi odsetkami od kwot: 20.756,73 złotych od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty, 20.756,73 złotych od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty, 20.756,73 złotych od dnia 1 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty oraz 6,10 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, tytułem należności przypadających od pozwanych za użytkowanie wieczyste gruntu powoda.

Wyrokiem z dnia 29 października 2015 roku, w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt III C 862/14, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 31.137,84 zł (punkt 1 sentencji wyroku) oraz pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w treści art. 98 § 1 k.p.c. i przyjęciu, że pozwani przegrali sprawę w całości (punkt 2 sentencji wyroku).

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 roku, Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie prowadzonej pod sygnaturą akt III Ca 173/16, oddalił apelację pozwanych wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 29 października 2015 roku, sygn. akt III C 862/14 (wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi, sygn. akt III Ca 173/16 z uzasadnieniem)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma wykładnia i stosowanie art. 365 § 1 k.p.c., a w szczególności kwestia skutków przewidzianej w nim mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia, wiążącego nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Określona w tym przepisie moc wiążąca stanowi pozytywny skutek prawomocności orzeczenia, w odróżnieniu od opisanej w art. 366 k.p.c. powagi rzeczy osądzonej, traktowanej jako negatywny skutek prawomocności wyroku, zaś oba te skutki składają się na tzw. prawomocność materialną orzeczenia. Podstawowym celem powyższych regulacji jest zapewnienie orzeczeniom prawomocnym formalnie cech niewzruszalności i stabilności w celu uniemożliwienia ich wzruszenia i zapewnienia należytej ochrony prawnej zawartym w nich rozstrzygnięciom. Jak trafnie wskazuje się w literaturze, ochrona taka nie byłaby zapewniona, gdyby możliwe było kwestionowanie przez dowolne osoby, organy państwa i instytucje stanu prawnego ukształtowanego korzystnie dla ubiegającego się o ochronę prawną przez prawomocne orzeczenie sądowe. Regulacje przewidziane w art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. gwarantują stabilność określonej orzeczeniem sądowym sytuacji prawnej, uniemożliwiając jej podważenie przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia i zobowiązując do jej respektowania inne sądy oraz inne organy państwa w określonych przez ustawę granicach. Należy podkreślić, że tym samym regulacje te realizują jedną z najistotniejszych gwarancji konstytucyjnych, jaką jest prawo do rozstrzygnięcia sprawy przez niezawisły sąd ( art. 45 ust. 1 Konstytucji ), która nie byłaby możliwa do osiągnięcia bez stabilności, pewności i niewzruszalności rozstrzygnięć sądowych. Są także jedną z gwarancji powagi wymiaru sprawiedliwości.

W orzecznictwie przy tym wskazuje się, że związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana ( między innymi wyroki: z dnia 8 stycznia 2002 r. I CKN 730/99, z dnia 12 lipca 2002 r. V CKN 1110/00, z dnia 7 stycznia 2004 r. III CK 192/02, z dnia 13 października 2005 r. I CK 217/05, z dnia 8 marca 2010 r. II PK 258/09, z dnia 29 września 2011 r. IV CSK 652/10, z dnia 28 marca 2012 r. II UK 327/11 i z dnia 19 października 2012 r. V CSK 485/11, niepubl.). Jest tak dlatego, że unormowanie przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Istnienie prawomocnego wyroku, co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu, przekreśla możliwość ponownego oceniania zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. W konsekwencji, w sytuacji, gdy sąd rozstrzygnął już w prawomocnie osądzonej sprawie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego, w następnym procesie o pozostałe świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami.

Tożsamość roszczeń zachodzi, kiedy sąd ma w obu sprawach orzec o tym samym, dysponując tymi samymi faktami, które mają spowodować ocenę tego samego żądania i kiedy rozstrzygnięcie jednej ze spraw oznacza rozstrzygnięcie także drugiej. O tym zaś, czy chodzi o tę samą lub inną podstawę faktyczną, a więc o ten sam lub odmienny stan faktyczny sprawy, nie rozstrzygają konkretne twierdzenia strony powodowej lub brak takich twierdzeń, lecz istnienie lub nieistnienie przed zamknięciem rozprawy okoliczności faktycznych, tj. zdarzeń lub stanów składających się na stan faktyczny, z którym norma prawna rozstrzygająca o słuszności żądania wiąże dochodzone skutki prawne ( post. SN z 21.11.2013 r., III CSK 43/13, L. )

Przyjąć zatem należy, że wobec treści prawomocnego wyroku o zapłatę należności z tytułu użytkowania wieczystego wydanego w sprawie III Ca 173/16 (wyrok Sądu I instancji zapadła w sprawie o sygnaturze akt III C 862/14), w której powodowie występowali w charakterze strony pozwanej, Sąd Okręgowy w Łodzi rozstrzygnął kwestię wysokości należnej opłaty za użytkowanie wieczyste przedmiotowego gruntu za lata 2012, 2013, 2014, a tym samym rozstrzygając kwestię uprawnienia użytkowników wieczystych do pomniejszenia należności o 50 % bonifikaty. Decydującym w tym zakresie jest zwłaszcza fakt, że zarówno w postępowaniu przed Sądem I instancji, jak i w późniejszej apelacji od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 29 października 2015 roku A. i J. małżonkowie K. podnosili, że przysługuje im prawo do obniżenia należnej kwoty opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za lata 2012, 2013 i 2014 o bonifikatę w wysokości 50 %, wynikającą z art. 73 ust 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, ze względu na objęcie nieruchomości wpisem do rejestru zabytków nieruchomych województwa (...). Zarzut ten został poddany szczegółowej analizie Sądu Okręgowego w Łodzi w uzasadnieniu do wyroku tegoż Sądu z dnia 22 kwietnia 2016 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt III Ca 173/16 i został uznany za niezasadny.

W istocie zachodzi zatem powaga rzeczy osądzonej w zakresie żądania pozwu za lata 2012, 2013, 2014, która prowadzi do jego odrzucenia (art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Przechodząc do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy wskazać należy, zasady ustalania i aktualizacji opłaty rocznej ustalone są w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej: „u.g.n.”, „ustawa”). Zgodnie z art. 71 ust. 1 u.g.n., za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się opłaty: pierwszą i opłaty roczne. Obowiązek uiszczania opłat rocznych obciąża każdego użytkownika wieczystego, a wysokość opłat uzależniona jest od ceny nieruchomości gruntowej (art. 72 w zw. z art. 67 u.g.n.). Zgodnie z art. 67 u.g.n., wartość nieruchomości określa rzeczoznawca majątkowy. Zgodnie z art. 77 ust. 1 u.g.n., wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu albo na wniosek użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego (art. 77 ust. 3 u.g.n.).

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że spór sądowy o ustalenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego został ukształtowany jako spór o ustalenie wywołany powództwem z art. 189 k.p.c. Zależnie od sformułowania przez użytkownika wieczystego jego żądania, uwzględnienie powództwa może wyrażać się orzeczeniem ustalającym, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona, względnie, że aktualizacja jest uzasadniona w innej wysokości, którą sąd powinien określić. W razie gdy użytkownik wieczysty nie wykaże swoich racji, sąd oddala powództwa w całości lub w części. Oznaczając inną opłatę, niż zaproponowano sąd może orzekać tylko w granicach stawek wynikających ze stanowisk stron (art. 321 § 1 k.p.c.).

Powodowie wnieśli o ustalenie, że w treści istniejącego między stronami stosunku prawnego wchodzi uprawnienie do obniżenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego o 50 % z uwagi na wpis nieruchomości do rejestru zabytków. Wytoczone przez nich powództwo zostało więc ukształtowane w inny sposób, niż w powyżej opisanej sytuacji. Sposób ukształtowania żądania pozwu, w ocenie Sądu, należy wywieść z faktu, iż przy spełnieniu warunków przyznania bonifikaty, o której mowa w treści art. 73 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, bonifikata ta udzielana jest obligatoryjnie.

Ustawa o gospodarce nieruchomościami, nie ma własnych przepisów określających pojęcie "zabytku", sięgnąć więc należy w tym względzie do art. 4 ustawy z dnia 15.02.1962 r. o ochronie dóbr kultury. Z treści tego przepisu wynika, że chodzi o podlegający ochronie prawnej zabytek, który jest dobrem kultury wpisanym do rejestru zabytków na podstawie decyzji wojewódzkiego konserwatora zabytków (art. 4 pkt 1). Wpisanie nieruchomości lub jej części do rejestru zabytków ujawnia się w księdze wieczystej danej nieruchomości na wniosek wojewódzkiego konserwatora zabytków (art. 15 ust. 1 u.o.d.k.). Istotne znaczenie dla określenia podstawy udzielenia bonifikaty z tytułu przepisu art. 73 ust. 3 u.g.n. ma okoliczność, że przepis ten obejmuje przedmioty jednostkowe, zindywidualizowane. Świadczy o tym sformułowanie "nieruchomość gruntowa wpisana do rejestru zabytków". Wynika z tego, że dopiero wpis konkretnego budynku do rejestru zabytków powoduje, że wraz z gruntem na którym się on znajduje, dokonuje się ujawnienia tego w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości, którą tworzą ów budynek i grunt (art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie dóbr kultury).

Z wpisu do rejestru zabytków nieruchomości budynkowej stanowiącej w przypadku użytkowania wieczystego odrębny od gruntu przedmiot własności nie można wywodzić prawa do bonifikaty z art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami obejmującego jedynie nieruchomości gruntowe ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 marca 2004 r., sygnatura akt I ACa 739/03).

Zakres przedmiotowej bonifikaty przysługującej użytkownikowi wieczystemu z mocy art. 73 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami oparty jest na założeniu, iż wymieniane w tej ustawie pojęcia nieruchomości jak i nieruchomości gruntowej mają charakter normatywny ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.12.2002 r. I CKN 1268/00). Zakres tych pojęć określa nie tylko kodeks cywilny wyróżniając w art. 46 § 1 poza nieruchomościami gruntowymi także nieruchomości budynkowe i obejmujące części budynków jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W art. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami zdefiniowano nieruchomość gruntową, podobnie jak w art. 46 § 1 k.c., jako grunt wraz z częściami składowymi z wyłączeniem budynków i lokali, jeżeli stanowią odrębny przedmiot własności. Rozróżnienie to sprawia, iż z wpisu do rejestru zabytków nieruchomości budynkowej stanowiącej w przypadku użytkowania wieczystego odrębny od gruntu przedmiot własności, nie można było wywodzić prawa do bonifikaty z art. 73 ust. 4 obejmującego jedynie nieruchomości gruntowe. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela tym samym stanowisko zajęte w tym przedmiocie przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w powołanym powyżej wyroku oraz stanowisko zajęte przez Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 kwietnia 2016 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt III Ca 173/16.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że zgodnie z decyzją z dnia 11 marca 1991 roku, nr (...).III- (...), Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków Oddział Wojewódzki w Ł., do rejestru zabytków województwa (...) został wpisany budynek willowy położony w Ł. przy ul. (...) - dawną willę przemysłowca L. A. (1) oraz ogrodzenie willi, a więc wprost z decyzji tej nie można było wywodzić prawa do bonifikaty z art. 73 ust. 4 obejmującej nieruchomość gruntową.

Podkreślić należy, iż decyzja z 1991 r. nie zawiera żadnych informacji o nieruchomości gruntowej, na której położony jest budynek wraz z ogrodzeniem. W związku z tym, brak podstaw do stawiania wniosku, że decyzja o wpisie do rejestru zabytków budynku z ul. (...) obejmuje swoim zakresem również grunt, na którym jest on położony. Jak wynika z doświadczenia życiowego Sądu, w latach 90-tych ubiegłego wieku Wojewódzki Konserwator Zabytków w Ł. wydał wiele decyzji dotyczących wpisu do powołanego rejestru zabytków. Decyzje te przybierały różne kształty, dotyczyły czasami wpisów zarówno nieruchomości gruntowych oraz posadowionych na nich budynków, samych nieruchomości gruntowych lub samych budynków, dotyczyły wpisu do rejestru zabytkowych ogrodzeń, lub samych nawet bram wjazdowych, nieruchomości gruntowych wraz z rosnącym na niej starodrzewiem, itp. Decyzje te przybierały więc różną treść. Nie każda z nich uprawniała użytkowników wieczystych wskazanych w nich nieruchomości do skorzystania z bonifikaty w zakresie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste.

Tym samym, brak jest podstaw do wysuwania twierdzeń, że decyzja, na którą powołują się powodowie odnosi się również do nieruchomości gruntowej, której są użytkownikami wieczystymi, a w związku z tym, na jej podstawie nie przysługuje im bonifikata z art. 73 ust 4 u.g.n. Powyższa konstatacja prowadzi do przekonania, że w tej sprawie użytkownik wieczysty powołuje się na decyzję z 1991 r., która jak zostało już wykazane, nie dotyczy nieruchomości objętej powództwem. Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż powództwo w zakresie ustalenia iż w treść stosunku prawnego istniejącego między stronami postępowania wchodzi uprawnienie do obniżenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego od 2015 roku do chwili obecnej jest nieuzasadnione i nie zasługuje na uwzględnienie o czym Sąd orzekł jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powodów należy traktować jako stronę, która przegrała przedmiotowy proces w całości, a więc w punkcie 3 wyroku Sąd zasądził solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1804.