Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2017 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

I. B.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki I. B. kwotę 41.000 zł (czterdzieści jeden tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 października 2015r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.046,85 zł (trzy tysiące czterdzieści sześć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 27/16

UZASADNIENIE

I. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 71.000 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5 października 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 31 lipca 2008 r. doszło do wypadku drogowego w wyniku, którego śmierć poniósł jej ojciec S. B.. Pozwana wypłaciła powódce 9.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Powódka zaznaczyła, iż śmierć ojca była dla niej tragicznym przeżyciem. Dodała, iż ojciec był dla niej wzorem do naśladowania, wspierał ją i pomagał jej. W chwili obecnej powódka nadal kultywuje pamięć po zmarłym odwiedzając jego grób.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, iż roszczenie powódki jest rażąco wygórowane. Zaznaczył, iż brak jest informacji, aby powódka po śmierci ojca korzystała leczenia psychiatrycznego. Dodał, iż w chwili śmierci ojciec powódki miał 79 lat i brak jest dowodu na to, iż zdarzenie to odbiło się w sposób istotny odbiegający od normy na funkcjonowanie powódki. Nadto od chwili zdarzenia do wystąpienia z pozwem upłynął znaczny okres czasu. Pozwany zakwestionował również datę naliczenia odsetek.

W kolejnym piśmie powódka podtrzymała swoje żądanie. Wskazała, iż nadal odczuwa stratę po śmierci ojca. Dodała, iż do chwili wypadku zamieszkiwania z nim w domu rodzinnym co sprzyjało utrzymywaniu bliskich więzi rodzinnych. . Podtrzymała również swoje stanowisko w zakresie daty żądania odsetek.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 31 lipca 2008r. w miejscowości Ś. J. B. kierujący niesprawnym pojazdem ciężarowym, znajdując się w stanie nietrzeźwości naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadził do zderzenia z pojazdem H. kierowanym przez S. B.. W wyniku zdarzenia śmierć poniósł S. B..

Bezsporne.

Sprawca wypadku posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W..

Bezsporne.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świeciu z dnia 31 marca 2009r. J. B. został uznany winnym popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k.

Dowód: wyrok z dnia 31.03.2009 r. k. 31

I. B. skierowała do (...) S.A. w W. żądanie zapłaty kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią ojca.

Dowody: pismo z dn.28.08.2015 r. k. 29-30

Decyzją z dnia 10 września 2015r. (...) S.A. w W. wypłacił I. B. kwotę 9.0000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód: decyzja z 10.09.2015 r. k. 28-28v

I. B. była najmłodszą córką S. B.. W chwili śmierci ojca I. B. była osobą dorosłą. Miała swoją rodzinę: męża i dziecko. Do chwili zdarzenia drogowego jej rodzina zamieszkiwała wspólnie z ojcem w jednym domu.

Dowód: zeznania świadka O. B. z 25.05.2016 r.00:07:08-00:28:31 k. 91v-92;

zeznania świadka A. K. z 28.05.2016 r. 00:28:31-00:46:11 k. 92-

zeznania powódki I. B. z 28.05.2016 r. 00:46:11 – 01:05:11 k. 92v-93

S. B. pomagał córce w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej – ogrodnictwie i był jej inicjatorem. Dbał o rośliny, doglądał ich, woził kwiaty na targ, pomagał z założeniu i prowadzeniu punktów sprzedaży roślin. Zajmował się również jej synem. Pomimo, iż była mężatką to ojciec stanowił dla niej wsparcie w sprawach rodzinnych jak i zawodowych.

Dowód: zeznania świadka O. B. z 25.05.2016 r.00:07:08-00:28:31 k. 91v-92;

zeznania świadka A. K. z 28.05.2016 r. 00:28:31-00:46:11 k. 92;

zeznania powódki I. B. z 28.05.2016 r. 00:46:11 – 01:05:11 k. 92v-93

S. B. jednoczył cała rodzinę. Po jego śmierci pomiędzy jego dziećmi doszło do kłótni i relacje pomiędzy członkami rodziny uległy znacznemu osłabieniu.

Dowód: zeznania świadka O. B. z 25.05.2016 r.00:07:08-00:28:31 k. 91v-92;

zeznania świadka A. K. z 28.05.2016 r. 00:28:31-00:46:11 k. 92-

zeznania powódki I. B. z 28.05.2016 r. 00:46:11 – 01:05:11 k. 92v-93

Śmierć ojca była dla I. B. sinym przeżyciem emocjonalnym. I. B. rozstała się ze swoim mężem. Sama musiała radzić sobie z prowadzoną działalnością gospodarczą. Lekiem na pustkę po śmierci ojca była dla niej szkoła florystyczna oraz praca.

Dowód: zeznania świadka O. B. z 25.05.2016 r.00:07:08-00:28:31 k. 91v-92;

zeznania świadka A. K. z 28.05.2016 r. 00:28:31-00:46:11 k. 92;

zeznania powódki I. B. z 28.05.2016 r. 00:46:11 – 01:05:11 k. 92v-93

I. B. po śmierci ojca przeżyła naturalną reakcję żałoby. Miała obniżony nastrój, gorzej spała, dużo schudła. Przeżywana strata nie wpłynęła na jej funkcjonowanie społeczne. Obecnie jej samopoczucie jest dobre, nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani podjęcia terapii psychologicznej.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna i psychologiczna k. 108-110

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony, akt szkodowych oraz zeznań świadków.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność i autentyczność przedłożonych dokumentów, nie była kwestionowana przez stronę pozwaną.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania światków O. B., A. K. złożonych na okoliczność charakteru relacji i więzi łączącej powódkę ze zmarłym, rozmiaru krzywdy. Ich zeznania były spójne i logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Dlatego sąd dał im wiarę.

Sąd nie znalazł również podstaw do podważenia zeznań złożonych przez powódkę I. B..

Sąd uznał również za przekonywujące twierdzenia i wnioski zawarte w opinii biegłych psychiatry i psychologa. Opinie te były logiczne i spójne, a także udzielały dokładnych odpowiedzi na pytania sformułowane w tezie postanowień dopuszczających ten dowód. Trzeba jednocześnie zaznaczyć, iż opinie te zostały sporządzone przez osoby odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami; biegli posiadali bowiem wystarczającą wiedzę z dziedziny nauki objętej zakresem przedmiotowym powyższej opinii. Nie można również pomijać tego, że biegli swoje stanowisko, w tym przedmiocie sformułował po zapoznaniu się ze zgromadzoną w aktach sprawy i po wywiadzie z powódką, a zatem opinie nie zostały sporządzone na podstawie arbitralnej i formułowanej a priori oceny, lecz w oparciu o obiektywny i rzetelnie zebrany materiał badawczy, który potwierdzał prawidłowość wyrażonych przez biegłych sądów.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłych.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną (zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97).

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, że doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego śmierć poniósł ojciec powódki, jak również że sprawca tego zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się natomiast do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy istniały podstawy do żądania zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c., a jeżeli tak to, czy istniała pomiędzy powódką a zmarłym więź, którą można byłoby kwalifikować jako dobro osobiste w rozumieniu art. 24 k.c.

Sąd Rejonowy uznał, mając na względzie zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz obowiązujące normy prawa i dorobek orzecznictwa w zakresie ich wykładni, że na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi pozytywnej.

W tym miejscu podkreślić należy, że do powstania szkody doszło przed przywróceniem na grunt prawa polskiego instytucji zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej w związku z wprowadzeniem do kodeksu cywilnego art. 446 § 4 k.c., co miało miejsce 3 sierpnia 2008 r. W dacie śmierci ojca powódki tj. 31 lipca 2008 r. brak było unormowania, które przyznawało roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej.

Liczne jednak orzeczenia Sądu Najwyższego w tym zakresie, wskazują na utrwalony pogląd, iż najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008r. (por. wyrok z dn. 14.01.2010 r., IV CSK 307/09, OSP 2011, nr 2 , poz. 15.; uchwała z dn. 22.10.2010 r. III CZP 76/10, Biul. SN 2010 r., nr 10, poz 11; wyrok z dn. 10.11.2010 r. II CSK 248,10; wyrok z dn. 11.05.2011 r. I CSK 621/10; uchwała z dn. 13.07.2011 r., III CZP 32/11, OSNC 2012 r., nr 1, poz. 10; wyrok z dn. 15.03.2012 r., CSK 314/11).

W uzasadnieniach tych orzeczeń Sąd Najwyższy wskazywał, że katalog dóbr osobistych, do którego odwołuje się art. 23 k.c. ma charakter otwarty. Przepis ten wymienia dobra osobiste człowieka pozostające pod ochroną prawa cywilnego w sposób przykładowy, uwzględniając te dobra które w praktyce mogą być najczęściej przedmiotem naruszeń. Nie budzi wątpliwości, że przedmiot ochrony oparty na podstawie art. 23 i 24 k.c. jest znacznie szerszy i obejmuje ochronę wszelkich dóbr osobistych, rozumianych jako wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym uznaje się za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę. Sąd Najwyższy podkreślał przy tym doniosłą role więzi rodzinnych, zapewniających członkom rodziny m.in. poczucie stabilności, wzajemne wsparcie obejmujące sferę materialną i niematerialną, i stąd wywodził, iż z uwagi na potrzebę ochrony prawa do życia rodzinnego w konkretnym stanie faktycznym spowodowanie śmierci osoby bliskiej może zatem stanowić naruszenie dóbr osobistych członków jej rodziny i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. Odnośnie wzajemnej relacji przepisów art. 446 § 4 k.c. i oraz art. 448 k.c., przyjęto natomiast, że dodanie tego drugiego było wyrazem woli ustawodawcy zarówno potwierdzenia dopuszczalności dochodzenia zadośćuczynienia na gruncie obowiązujących przed jego wejściem w życie przepisów, jak i ograniczenie kręgu osób uprawnionych do zadośćuczynienia do najbliższych członków rodziny. Skutkiem nowelizacji jest możliwość dochodzenia przez nich tego roszczenia obecnie zarówno na podstawie art. 446§4 k.c., jak i art. 448 k.c., z tym, że na podstawie pierwszego z tych przepisów jest to prostsze z uwagi na ułatwienia dowodowe.

Stanowisko, że także na gruncie do stanu prawnego sprzed 3 sierpnia 2008 r. można było również przyznać osobom najbliższym zmarłego zadośćuczynienie pieniężne na podstawie art. 448 k.c. zostało również zaakceptowane w szeregu orzeczeniach Sądów Apelacyjnych ( uzasad. Wyroku SA w Łodzi z dn.14.04.2010 r., IACa 178/10 (nie publ.); wyrok SA we Wrocławiu z dn. 10.02.2012 r., I ACa 1380/11, Legalis nr 731210; wyrok SA w Lublinie z dn. 20.04. 2011 r. I Aca 104/11 (nie publ.); wyrok SA w Lublinie z dn. 24.08.2011 r. , I ACa 295/11 (nie publ.), wyrok SA w Lublinie z dn. 21.05.2013 r., I ACa 104/13; wyrok SA w Gdańsku z dn. 8.05.2013 r. I ACa 144/13; wyrok SA w Łodzi z dn. 10.06.2013 r. I ACa 94/13; wyrok SA w Łodzi z dn. 21.02.2013 r. I ACa 525/12; wyrok SA w Łodzi z dn.06.06.2013 r. I ACa 63/13; wyrok SA w Szczecinie z dn. 14.03.2013 r. I ACa 835/12; wyrok SA w Gdańsku z dn. 06.03.2013 r. I ACa 769/12; wyrok SA w Poznaniu z dn. 27.02.2013 r. I ACa 65/13; wyrok SA w Białymstoku z dn. 27.02.2013 r. I ACa 864/12; wyrok SA w Białymstoku z dn. 20.02.2013 r. I ACa 364/12; wyrok SA w Białymstoku z dn. 15.02.2013 r. I ACa 839/12; wyrok SA w Poznaniu z dn. 13.02.2013 r. I ACa 1221/12; wyrok SA w Katowicach z dn. 07.02.2013 r. I ACa 992/12).

Niemniej jednak nie każdą więź rodzinną niejako automatycznie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych, lecz jedynie taką, której zerwanie powoduje ból, cierpienie, rodzi poczucie krzywdy. Osoba dochodząca roszczenia na podstawie art. 448 k.c. powinna zatem wykazać istnienie tego rodzaju więzi, stanowiącej jej dobro osobiste podlegające ochronie.

W ocenie Sądu, powódka sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi i wykazała, że łączyła ją z ojcem silna więź emocjonalna. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że powódka miała z ojcem bliski kontakt. Do chwili śmierci razem mieszkali w jednym domu. Spędzali również ze sobą dużo czasu. Ojciec pomagał powódce w założeniu i prowadzeniu działalności gospodarczej. To on był inicjatorem tego, iż powódka zajęła się ogrodnictwem, prowadzeniem szkółki oraz sprzedażą roślin. Ojciec powódki doglądał roślin, opiekował się nimi, pomagał w ich dowożeniu to punktów sprzedaży. Pracował wspólnie z powódką przez cały dzień. Nadto pomagał jej w opiece nad synem. Powódka co prawda miała męża, jednak ich wspólne życie nie układało się dobrze. To ojciec wspierał powódkę i pomagał jej w wychowaniu dziecka. Nadto ojciec spajał całą rodzinę. Jego śmierci rodzeństwo powódki pokłóciło się i rodzina rozpadła się. Powódka rozstała się również z mężem. Sama musiała poradzić sobie z prowadzeniem działalności gospodarczej. Próbując poradzić sobie ze stratą ojca zaczęła uczęszczać do szkoły florystycznej, co przyniosło jej ukojenie.

Z uwagi na fakt, iż powódka wywodziła swe roszczenie z art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. nie było konieczne wykazywani wstrząsu psychicznego prowadzącego do rozstroju zdrowia, lecz jedynie krzywdy w postaci cierpień psychicznych i fizycznych. W ocenie Sądu, ogół wskazywanych okoliczności wskazuje na silną więź emocjonalną między nią a ojcem i na cierpienia psychiczne związane ze śmiercią ojca.

W oparciu o powołane przepisy kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego ma na celu zrekompensować krzywdę za naruszenie prawa do życia w rodzinie i ból spowodowany utratą najbliższej osoby (por. wyrok SA w Lublinie z dn. 07.07.2009 r., II AKa 44/09, LEX nr 523973). Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalna wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach wyrok SN z dn. 26.02.1962 r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok SN z dn. 24.06.1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, poz. 92; wyrok SN z dn. 22.03.12978 r. , IV CR 79/78, Monitor Prawniczy- Zestawienie Tez 2001/8 str. 469). W ocenie sądu przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy także uwzględnić indywidulane właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej (por. SN w wyroku z dn. 1905.1998 r., II CKN 756/97, niepubl.).

Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna, ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Winna być ona odpowiednia. Jest to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo (por. wyrok SA w Poznaniu z dn. 08.02.2006 r. , I ACa 1131/05, LEX nr 194522).

W niniejszej sprawie nie budziło żadnych wątpliwości, że powódka była silnie związana emocjonalnie ze swoim ojcem i jego śmierć była dla niej bolesnym doznaniem. Podkreślić należy jednak, iż w chwili śmierci powódka była już osobą dorosłą posiadającą swoją rodzinę – męża i syna. Nie wymagała już opieki i troski ojca, tak jak w okresie dziecięcym czy młodzieńczym. Sama już mogła zadbać o siebie i swoją rodzinę. Powódka prowadziła dość rozległą działalność gospodarczą, która funkcjonuje do chwili obecnej. Po śmierci powódka nie załamała się psychicznie, ciężko pracowała, uczyła się. Nadto wskazać należy, iż ojciec powódki w chwili śmierci miał 79 lat zaś od zdarzenia do chwili złożenia a pozwu upłynął znaczny okres czasu. Powódka przyznała również, iż obecnie rodzina ponownie próbuje się zjednoczyć.

W ocenie Sądu powódka wykazała, że śmierć ojca faktycznie stała się dla niej źródłem negatywnych przeżyć psychicznych uzasadniających przyznanie jej zadośćuczynienia. Powódka udowodniła wszystkie przesłanki uzasadniające odpowiedzialność pozwanego, w tym udowodniła poniesiona krzywdę i jej rozmiar. W ocenie Sądu, przyznana jej kwota 41.000 zł (do łącznej kwoty 50.000 zł) w pełni zrekompensuje doznaną szkodę i jednocześnie nie doprowadzi do jej wzbogacenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§ 1 k.c. Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Konsumenckich ( Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152) zakład wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie 30 dni zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W przedmiotowej sprawie powódka wezwała pozwanego do zapłaty pismem 28sierpnia 2015 r. Wobec powyższego Sąd zgodnie z żądaniem powoda zasądził od pozwanego odsetki od dnia następnego tj. dnia 5 października 2015 r.

W pozostałym zakresie Sąd w pkt II wyroku oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono na postawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Powódka wygrała sprawę w 58% a tym samym pozwany wygrał w 42%.

Koszty powoda to 3.550 zł tytułem opłaty sądowej, 693,09 zł tytułem opinii biegłych, 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika., 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Łącznie powód poniósł koszty w wysokości 7.860,09 zł. Tymczasem na koszty pozwanego składają się 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

Zatem 7.860,09 zł x 58% = 4.558,85 zł

zaś 3.600 zł x 42 % = 1.512 zł

W rezultacie po kompensacji Sąd Rejonowy w punkcie III wyroku zasądził od poznanego na rzecz powódki kwotę 3.046,85 zł.

.