Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Stanisław Pilarczyk

Protokolant Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 r. w Kaliszu

odwołania A. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 25 lutego 2016 r. Nr (...)

w sprawie A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

Oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił wnioskodawcy A. D. przyznania prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, gdyż na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił on wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł wnioskodawca A. D., domagając się przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, podnosząc, iż do okresu pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć mu okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...). Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd poczynił następujące ustalenia:

Wnioskodawca A. D. urodził się (...). Na dzień 1 stycznia 1999 roku organ rentowy przyjął, iż wnioskodawca udowodnił 27 lat i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 4 lata i 4 dni okresów pracy w szczególnych warunkach, w okresie od dnia 1 września 1973 roku do dnia 30 września 1977 roku.

(okoliczności niesporne)

Wnioskodawca A. D. od dnia 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 października 1993 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w O. Ze świadectwa pracy tego pracodawcy wynika, iż w okresie zatrudnienia w tym zakładzie pracy wnioskodawca pracował jako ślusarz-mechanik i spawacz (dowód – świadectwo pracy wnioskodawcy z Przedsiębiorstwie (...) z dnia 29 października 1993 roku – akta rentowe wnioskodawcy).

W dniu 10 października 1994 roku Przedsiębiorstwo (...) wydało zaświadczenie wnioskodawcy, iż w okresie od dnia 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 października 1993 roku, pracował w szczególnych warunkach jako ślusarz-mechanik i spawacz, a są to prace wymienione w wykazie A dział XIV, poz. 12 i 16 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (dowód – zaświadczenie – akta rentowe wnioskodawcy).

W dniu 7 czerwca 1980 roku wnioskodawca ukończył podstawowy kurs spawania gazowego (dowód – k. 28 akt sądowych).

W dniu 25 sierpnia 1992 roku wnioskodawca ukończył kurs maszynistów ciężkich maszyn budowlanych i drogowych, zdobywając uprawnienia do obsługi koparki jednonaczyniowej (dowód – zaświadczenie o ukończeniu kursu).

W wywiadzie zawodowym z dnia 1 lutego 2006 roku, w związku z wnioskiem o przyznanie prawa do renty, wnioskodawca podał, iż do dnia 1 lipca 2005 roku, przez 35 lat, pracował jako ślusarz narzędziowy (dowód – wywiad zawodowy – akta rentowy wnioskodawcy).

Na kartach wynagrodzeń wnioskodawcy z lat 1979-1990 ówczesny jego pracodawca Przedsiębiorstwo (...) podał, iż wykonywał on prace ślusarza bądź ślusarza remontowego, a dopiero na karcie wynagrodzeń z 1991 roku podał, iż wnioskodawca był zatrudniony jako ślusarz-mechanik, a od dnia 1 listopada 1991 roku był zatrudniony jako mechanik sprzętowy – spawacz.

Na karcie wynagrodzeń za 1992 roku ówczesny pracodawca wnioskodawcy podał, iż od dnia 1 stycznia 1992 roku był on zatrudniony w warsztacie jako mechanik, a od dnia 1 listopada 1992 roku – jako operator, a na karcie wynagrodzeń za 1993 rok podał, iż wnioskodawca pracował jako operator (dowód – karty wynagrodzeń – k. 28 akt sądowych).

Wnioskodawca w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w O. pracował w warsztacie remontowo-konstrukcyjnym, wykonując prace mechanika, ślusarza i spawacza, w zależności od potrzeb. Pracował on przy naprawie różnego rodzaju sprzętu budowlanego. Pracując w warsztacie około 40% swoich obowiązków wykonywał on przy naprawie sprzętu budowlanego na terenach prowadzonych przez Przedsiębiorstwo (...) budów.

Pracując przy naprawie różnego sprzętu budowlanego około 50% swojego czasu pracy spędzał przy naprawie tego sprzętu w kanałach remontowych i przy spawaniu niektórych części danej maszyny budowlanej, ale około 50% czasu pracy poświęcał na typowe prace mechanika sprzętu budowlanego, które nie wiązały się z pracą w kanałach remontowych czy ze spawaniem.

Tak więc domontował on różnego rodzaju części czy zespoły danej maszyny, bez konieczności korzystania kanału remontowego, tym bardziej, iż około 40% swojego czasu pracy spędzał na budowach przy naprawach sprzętu budowlanego, gdzie nie było kanałów remontowych. Zdarzało się również sporadycznie, iż wnioskodawca w danym dniu wykonywał przez 8 godzin prace w kanałach remontowych bądź wykonywał on wyłącznie w danym dniu prace spawalnicze, ale jego praca w Przedsiębiorstwie (...) nie polegała na stałym wykonywaniu pracy mechanika w kanałach remontowych, spawaniu i wycinaniu elektrycznym. (dowód – częściowe zeznania wnioskodawcy z dnia 6 września 2016 roku [00:02:17][00:19:56]; częściowe zeznania świadka T. C. z dnia 6 września 2016 roku [00:22:33][00:42:56]; zeznania świadka H. K. z dnia 25 października 2016 roku [00:02:31][00:34:48]; częściowe zeznania świadka Z. R. z dnia 25 października 2016 roku [00:34:49][00:50:11]).

Od dnia 1 listopada 1992 roku do dnia 31 października 1993 roku wnioskodawca pracował jako maszynista ciężkiego sprzętu budowlanego – koparki jednonaczyniowej (dowód – karty wynagrodzeń wnioskodawcy z 1992 roku i 1993 roku; zeznania wnioskodawcy z dnia 6 września 2016 roku [00:15:51][00:19:57]; zeznania wnioskodawcy z dnia 25 października 2016 roku [00:55:05][00:55:59]).

Czyniąc powyższe ustalenia faktyczne Sąd w całości dał wiarę zeznaniom H. K., inżyniera mechanika, który do 1985 roku był kierownikiem warsztatu, w którym pracował wnioskodawca, a potem do 1991 roku zastępcą dyrektora ds. produkcji, a więc dysponował on szczegółową wiedzą na temat jakie obowiązki i w jakim wymiarze czasu pracy wykonywał wnioskodawca. Z szczegółowych zeznań tego świadka wynika, iż praca wnioskodawcy do 1991 roku nie polegała wyłącznie na pracy w charakterze spawacza czy mechanika, który swoje obowiązki wykonywał wyłącznie w kanałach remontowych, ale około 50% czasu pracy poświęcał on na typowe obowiązki mechanika maszyn budowlanych, które nie wiązały się ze spawaniem bądź pracą w kanałach remontowych.

Świadek Z. R. nie był w stanie podać ile godzin dziennie wnioskodawca wykonywał prace spawacza, ile mechanika w kanałach remontowych, a ile godzin typowych prac mechanika, nie związanych ze spawaniem czy w kanałach remontowych.

Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy świadka T. C. tylko w tej części, iż stale pracował on w Przedsiębiorstwie (...) w O. wyłącznie jako spawacz czy mechanik, który wyłącznie swoje obowiązki wykonywał w kanałach remontowych, to z kilku powodów. W tej części te zeznania są sprzeczne z wiarygodnymi, szczegółowymi zeznaniami świadka H. K., który bezpośrednio nadzorował pracę wnioskodawcy w spornym okresie i ma dużą wiedzę na temat ile czasu pracy wnioskodawca poświęcał na prace spawalnicze i prace w kanałach remontowych, a ile na pozostałe typowe obowiązki mechanika sprzętu budowlanego.

Typowa praca mechanika sprzętu budowlanego, jak wynika z zebranego materiału dowodowego, nie polegała tylko na stałym wykonywaniu prac spawalniczych czy prac w kanałach remontowych, ale również na innego rodzaju pracach, tym bardziej, iż wnioskodawca około 40% swojego czasu pracy wykonywał prace przy naprawie sprzętu budowlanego bezpośrednio na budowach, gdzie nie było kanałów remontowych i nie było konieczności wykonywania prac spawalniczych.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2015 roku poz. 748 ze zmianami) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy tj. 1 stycznia 1999 roku osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymaganych w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożeniu wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w niższym wieku emerytalnym niż określona z art. 27 pkt. 1.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 przytoczonej ustawy, dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Szczegółowe warunki uzyskania dochodzonego świadczenia reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia stosuje się je do pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w jego § 4 – 15, oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia). Okresy pracy w powyższych okolicznościach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Zaś po myśli § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 września 2007 roku, III UK 27/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 roku, III UK 38/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/07, Lex nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/07, OSNP z 2009 roku, nr 5-6, poz. 75; z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08, Lex nr 528152). Podobne stanowisko zajmuje również Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 lutego 2012 roku (III AUa 1731/11, Lex nr 1129733) i w wyroku z dnia 9 lutego 2012 roku (III AUa 1682/11, Lex nr 110471).

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 marca 2015 roku (III AUa 699/14), iż o „uznaniu danego zatrudnienia za pracę w szczególnych warunkach nie decyduje ani treść dokumentów wystawionych przez pracodawcę, ani też nazwa stanowiska pracy, lecz charakter faktycznie wykonywanych czynności”.

Natomiast w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lutego 2015 roku (III AUa 583/14) podkreślono, iż „normatywne rodzaje prac w szczególnych warunkach wyróżnia kryterium merytoryczne i formalne. Pierwsze dotyczy wykonywania stale i pełnym wymiarze takiej pracy. Warunkiem drugiego jest wymienienie jej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Praca, która nie spełnia łącznie obu kryteriów nie uprawnia do emerytury w niższym wieku emerytalnym, określonym w tym rozporządzeniu. Tak więc, nawet jeżeli pracodawca uznał pracę na danym stanowisku za pracę w szczególnych warunkach, taki pracownik może nie otrzymać wcześniejszej emerytury. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówi jej bowiem, gdy nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.”.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 6 maja 2016 roku (III AUa 17/16) podkreślono, iż „w przypadku jednoczesnego wykonywania prac wymienionych w wykazie prac w szczególnych warunkach z pracami tam niewymienionymi, nawet, gdy stosunek tych pierwszy jest nieproporcjonalnie wysoki, przekreśla to możliwość zakwalifikowania pracy, jako wykonywanej w szczególnych warunkach. Nie można bowiem uznać, że była ona wykonywana stale, w pełnym wymiarze czasu pracy.”.

Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2013 roku ( I UK 181/13, Lex nr 1467168), gdzie podkreślono, iż „nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika.”

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 maja 2016 roku (III AUa 27/16, Lex nr 2057714) podkreślono, iż „praca mechanika nie jest pracą w szczególnych warunkach, nawet jeżeli w trakcie pracy wykonuje on także czynności w kanałach, przy spawaniu. Co do zasady praca w szczególnych warunkach nie jest praca blacharza czy też ślusarza. Jako prace w szczególnych warunkach można by zakwalifikować prace mechanika pracującego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych, jako pracę w szczególnych warunkach można by zakwalifikować także pracę spawacza, o ile spełnione były by warunki stałości i pełnowymiarowości takiej pracy.

Natomiast w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 listopada 2015 roku (III AUa 659/15, Lex nr 1938372) podniesiono, iż „motyw przyświecający ustawodawcy w stworzeniu instytucji emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy przyczyna się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę posiada uprawnienie do przejścia na emeryturę wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i określonego tam powszechnego wieku emerytalnego, zatem przepisy regulujące to prawo muszą być wykładane w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo. Przy takim założeniu czynności, w postaci napraw i remontów pojazdów mechanicznych, aby mogły być zakwalifikowane jako praca w warunkach szczególnych, ujęta w wykazie A, dział XIV, poz. 16 ‘Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych’, stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), musiałyby być wykonywane w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach remontowych.”.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przepisy art. 6 k.c. znajdują zastosowanie w pełni w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, co oznacza, że ciężar udowodnienia, iż stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wnioskodawca w spornym okresie pracował w warunkach szkodliwych, spoczywa na nim ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2001 roku, II UKN 297/00, OSNP 2002/23/577; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2001 roku, II UKN 566/00, Lex nr 1214940; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97, OSNP 1998/21/638; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2012 roku, III AUa 1734/11, Lex nr 1129735).

Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach z dnia 21 marca 2013 roku (III AUa 1570/12, Lex nr 1298891) podnosząc, iż „przystępując do prowadzenia postępowania dowodowego pamiętać należy, że wszystkie obowiązki dowodowe w zakresie wykazania, że wykonywana praca w spornym okresie miała charakter pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) obciążają wnioskodawcę, a nie organ rentowy. To więc nie organ rentowy ma obowiązek wykazania, że praca wykonywana przez wnioskodawczynię nie miała charakteru pracy w warunkach szczególnych, lecz wnioskodawczyni ma obowiązek udowodnić, że taki charakter miała”.

W orzecznictwie sądowym przyjęto również, iż o uprawnieniu do wcześniejszej emerytury decyduje spełnienie wszystkich warunków określonych w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie przekonanie pracownika, że praca była wykonywana w szczególnych charakterze lub warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2010 roku, II UK 140/10, Lex nr 786382). W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 roku (I UK 393/10, Lex nr 950426) podniesiono, iż prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy z 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.

Podobny pogląd wyraził również Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 24 maja 2013 roku (III AUa 26/13, Lex nr 1388949) podnosząc, iż „wykonywanie pracy w szczególnych warunkach nie może zostać tylko uprawdopodobnione, ale musi zostać wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. Dokonując oceny materiału dowodowego sprawy trzeba mieć na uwadze, że zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień lub wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga zawsze dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych”.

Również Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 21 listopada 2001 roku, (II UKN 598/00, OSNP 2003/17/419), podkreślił, iż „o uprawnieniu do emerytury na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach”.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, iż wnioskodawca, okresie swego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w O., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, ani stale nie wykonywał prac mechanika w kanałach remontowych lub naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a są to prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, dział XIV poz. 12 i 16 do cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Brak stałego i w pełnym wymiarze wykonywania pracy w szczególnych warunkach powoduje, iż okres pracy wnioskodawcy od dna 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 października 1992 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w O. powoduje, iż tego okresu nie można zaliczyć do okresu pracy w szczególnych warunkach.

Tak więc na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, co powoduje, iż nie spełnia on wymaganych przesłanek do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, a więc zaskarżona decyzja organu rentowego z dnia 25 lutego 2016 roku odpowiada prawu, a więc odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji było niezasadne i dlatego, zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., podlegała oddaleniu i orzeczono jak w wyroku.