Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2017r. w Warszawie

sprawy K. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 8 marca 2013r., znak: (...) oraz

z dnia 8 marca 2013r., znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 8 marca 2013r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje K. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2013r. na stałe;

2.  oddala odwołanie od decyzji z dnia 8 marca 2013r., znak: (...).

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał decyzję znak: (...), w której przyznał K. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 marca 2013r. do 28 lutego 2018r. Ponadto w tej samej dacie organ rentowy wydał decyzję znak: (...), którą odmówił K. L. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2013r.

K. L. w dniu 11 kwietnia 2013r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od wskazanych dwóch decyzji organu rentowego i wniósł o ich zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony opisał swój stan zdrowia i wskazał na jego pogorszenie z upływem czasu. Podniósł również, że w kolejnych okresowych orzeczeniach Lekarze Orzecznicy ZUS uznawali, że jest całkowicie niezdolny do pracy i w związku z tym nieprzerwanie od 2012r. ZUS w decyzjach przyznawał prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W roku 2012r. uznano, że występuje u niego jedynie częściowa niezdolność do pracy, z czym ubezpieczony nie zgodził się, ponieważ jego stan zdrowia nie poprawił się, co potwierdza wynik koronarografii z 5 czerwca 2012r. Mimo leczenia w poradniach neurologicznej, kardiologicznej oraz pomimo okresowych kontroli w poradniach okulistycznej, naczyniowej, ortopedycznej, nadal występują u niego dolegliwości i objawy bezpośrednio związane ze zdiagnozowanymi chorobami. W dalszym ciągu uniemożliwia to odzyskanie kwalifikacji zawodowych, utraconych z powodu stanu zdrowia w 1994r., niezbędnych do wykonywania zawodu kierowcy. Nadal całkowicie uniemożliwia to również podjęcie pracy mechanika samochodowego, zgodnej z kwalifikacjami, a także jakiejkolwiek innej pracy. Ponadto, ubezpieczony wskazał, że stan jego zdrowia wciąż ma negatywny wpływ i mocno utrudnia funkcjonowanie w życiu codziennym (odwołanie z dnia 11 kwietnia 2013r., k. 2 – 4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że K. L. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2013r. W dniu 24 stycznia 2013r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 5 marca 2013r. uznała badanego za zdolnego do pracy do dnia 28 lutego 2018r. W oparciu o powyższe Zakład decyzją z dnia 8 marca 2013r. odmówił prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a jednocześnie w drugiej decyzji z tej samej daty przyznał K. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie z dnia 23 kwietnia 2013r., k. 5 a.s.).

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2014r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał K. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2013r. na trwale (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2014r., k. 69 a.s.).

Apelację od powyższego wyroku złożyły obie strony (apelacja K. L., k. 91 – 93 a.s., apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, k. 86 – 88 a.s.).

Wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2015r. Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie od dnia 17 stycznia 2014r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wydanego orzeczenia Sąd Apelacyjny wskazał, że apelacje stron są uzasadnione w kierunku, w jakim zmierzały do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W obu apelacjach podniesiono zarzut pozbawienia stron możności obrony swych praw i zarzut ten, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie był pozbawiony podstaw, bowiem Sąd Okręgowy nie doręczył stronom, ani odpisu postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego neurologa, ani złożonej przez biegłego opinii uzupełniającej z dnia 14 listopada 2013r. Tym samym pozbawił ich możności zajęcia stanowiska w przedmiocie tej opinii i złożenia uzupełniających wniosków dowodowych. Ponadto Sąd I instancji, nie wziął pod uwagę zastrzeżeń odwołującego złożonych do opinii biegłych sądowych w piśmie z dnia 16 grudnia 2013r., w którym wniósł o uzupełnienie i wyjaśnienie opinii biegłych. Sąd Okręgowy nie przeprowadził wnioskowanych dowodów jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 17 stycznia 2014r. Jakkolwiek strony w ramach przysługującego im prawa wglądu do akt sprawy, mogły przed rozprawą w dniu 17 stycznia 2014r zapoznać się z uzupełniającą opinią biegłego sądowego lekarza neurologa (choć nie zostały zawiadomione przez sąd o dopuszczeniu takiego dowodu), to odwołujący się został pozbawiony możności obrony swych praw przez nierozpoznanie przez sąd jego zastrzeżeń do dotychczasowych dowodów z opinii biegłych sądowych i wniosków dowodowych złożonych bezpośrednio przed rozprawą, na której sąd wydał zaskarżony wyrok.

W zaleceniach Sąd Apelacyjny wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Okręgowy doręczy stronom odpisy opinii uzupełniającej biegłego sądowego lekarza neurologa W. Z. z dnia 14 listopada 2013r., wyznaczy stronom termin do zgłoszenia w związku ze stanowiskiem biegłego ewentualnych wniosków dowodowych, doręczy organowi rentowemu odpis pisma odwołującego się z dnia 16 grudnia 2013r., podda analizie zastrzeżenia K. L. do opinii biegłych sądowych zawarte w w/w piśmie i rozpozna zawarty w nim wniosek dowodowy, a nadto uzupełni postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym do rozpoznania sprawy co do istoty sporu wyznaczonej granicami obydwu zaskarżonych decyzji.

Dodatkowo Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że odwołujący skarżył dwie decyzje organu rentowego z dnia 8 marca 2013r., jedną przyznającą prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2013r. do dnia 29 lutego 2018r. i drugą odmawiającą prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. O ile omówiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiał dowodowy i rozważania prawne odnosiły się merytorycznie do decyzji przyznającej prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, o tyle nie odnosiły się do decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i nie dawały podstaw do zmiany tej decyzji. Sprawa w tym zakresie nie została rozpoznana co do istoty sporu. Skoro odwołujący się od obydwu decyzji konsekwentnie twierdził, że jego stan zdrowia nie uległ poprawie (decyzją z dnia 5 marca 2012r. miał przyznaną rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 marca 2012r. do 31 marca 2013r.), to rolą sądu orzekającego było ustalenie:

- czy odwołujący się po 31 marca 2013r. pozostawał całkowicie niezdolny do pracy (jeżeli tak, to na stałe czy okresowo) i te ustalenia winny stanowić podstawę do orzeczenia o odwołaniu K. L. od decyzji odmawiającej mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz

- czy odwołujący się po 31 marca 2013r. pozostawał częściowo niezdolny do pracy (jeżeli tak, to na stałe czy okresowo) i te ustalenia winny stanowić podstawę do orzeczenia o odwołaniu K. L. od decyzji przyznającej mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 marca 2013r. do 28 lutego 2018r.

Sąd Apelacyjny wskazał również, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wyjaśnił, na jakiej podstawie oparł ustalenie, że odwołujący po 31 marca 2013r. pozostawał częściowo niezdolny do pracy na stałe, ale jak trafnie wywiódł apelujący K. L., Sąd nie wyjaśnił kwestii, na czym polegała poprawa jego stanu zdrowia i zdolności do pracy, a więc i w tym zakresie konieczne jest uzupełnienie postępowania dowodowego oraz ustaleń faktycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty sporu (wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 15 kwietnia 2015r., k. 119 a.s., uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 15 kwietnia 2015r., 122 – 135 a.s.).

Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

K. L., urodzony (...), był zatrudniony:

- w okresie od 1 października 1982 roku do 30 czerwca 1984 roku w (...) Transportu Sanitarnego jako mechanik napraw pojazdów samochodowych (świadectwo pracy z dnia 7 czerwca 1984r., k. 23 a.r.);

- w okresie od 3 września 1984 roku do 10 listopada 1987 roku w (...) w (...) W. na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych (świadectwo pracy z dnia 6 listopada 1987r., k. 21 a.r.);

- w okresie od 11 listopada 1987 roku do 31 lipca 1990 roku w Zakładzie (...) w charakterze kierowcy (świadectwo pracy z dnia 31 lipca 1990 roku, k. 25 a.r.);

- w okresie od 3 października 1990 roku do 14 października 1991 roku na stanowisku mechanika kierowcy w Wojewódzkiej Komendzie Straży Pożarnych (świadectwo pracy z dnia 14 października 1991 roku, k. 27 a.r.);

- w okresie od 15 października 1991 roku do 6 stycznia 1995 roku w Banku (...) S.A. na stanowisku kierowcy (świadectwo pracy z dnia 23 stycznia 1995 roku, k. 29 a.r.).

Orzeczeniem z dnia 19 stycznia 1995 roku K. L. został zaliczony do drugiej grupy inwalidów (wypis z treści orzeczenia z dnia 19 stycznia 1995 roku, k. 33 a.r.). Decyzją z dnia 10 lutego 1995r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. od dnia 7 stycznia 1995r. przyznał odwołującemu prawo do renty inwalidzkiej drugiej grupy inwalidów (decyzja z dnia 10 lutego 1995r., k. 50 a.r.).

W dniu 25 stycznia 1996r. zostało wydane orzeczenie zaliczające K. L. do trzeciej grupy inwalidów (wypis z treści orzeczenia z dnia 25 stycznia 1996 roku, k. 69 a.r.). W związku z tym decyzją z dnia 25 lutego 1996r. organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do renty trzeciej grupy inwalidów (decyzja z dnia 25 lutego 1996r., k. 75 a.r.).

W dniu 26 stycznia 1998r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję przeliczającą pobieraną przez odwołującego rentę trzeciej grupy inwalidów i wskazał, że od dnia 1 września 1997r. renta ta z mocy prawa stała się rentą z tytułu częściowej niezdolności do pracy (decyzja z dnia 26 stycznia 1998r., k. 89 a.r.). Następnie decyzją z dnia 2 lutego 1999r. została przyznana K. L. renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 grudnia 1998r. (decyzja z dnia 2 lutego 1999r., k. 97 a.r.). K. L. takie świadczenie miał przyznane również kolejnymi decyzjami i pobierał je do dnia 31 marca 2013r. (decyzje z dnia: 5 lutego 2002r., k. 110 a.r., 29 stycznia 2004r., k. 126 a.r., 27 lutego 2007r., k. 141 a.r., 22 marca 2010r., k. 166 a.r., 5 marca 2012r., k. 185 a.r.).

W dniu 24 stycznia 2013r. odwołujący złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, k. 199 a.r.). Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 11 lutego 2013r. wskazał na częściową niezdolność do pracy odwołującego do dnia 28 lutego 2018r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 lutego 2013r., k. 203 a.r.).

Z uwagi na złożenie sprzeciwu sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 5 marca 2013r. także uznała, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy do 28 lutego 2018 roku (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5 marca 2013r., k. 211 a.r.). Na tej podstawie decyzją z dnia 8 marca 2013r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. przyznał K. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2013r. do dnia 28 lutego 2018r. (decyzja z dnia 8 marca 2013r., znak:(...), k. 215 – 219 a.r.). W tej samej dacie została wydana również decyzja znak: (...), w której organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (decyzja z dnia 8 marca 2013r., znak: (...), k. 221 a.r.).

K. L. w dniu 11 kwietnia 2013r. wniósł odwołanie od wyżej wymienionych decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. (odwołanie z dnia 11 kwietnia 2013r., k. 2 – 4 a.s.).

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: ortopedii, neurologii, neurochirurgii oraz internisty-kardiologa i okulisty celem ustalenia, czy odwołujący jest zdolny czy też całkowicie bądź częściowo niezdolny do pracy zarobkowej i ewentualnie na jaki okres (postanowienie z dnia 30 kwietnia 2013r., k. 10 a.s.).

Biegły sądowy specjalista chorób oczu R. S. w opinii z dnia 6 czerwca 2013 roku stwierdził u odwołującego praktyczną jednooczność wynikającą z obecności zeza rozbieżnego oka lewego, prawdopodobnie pochodzenia neurologicznego. W oku prawnym natomiast została stwierdzona prawidłowa ostrość widzenia. Biegły wskazał na brak dokumentacji z diagnostyki i ewentualnego leczenia okulistycznego, ale zaznaczył, że wnioskodawca podał, że po wylewie krwi do mózgu utracił widzenie okiem lewym. W następnych latach okiem tym widział, ale od około 2003r. pojawiło się dwojenie obrazów przy patrzeniu obuocznym oraz zez rozbieżny. Zaproponowano mu operację okulistyczną, ale obecnie wykluczono ze względów kardiologicznych. Według biegłego sądowego wnioskodawca może pracować i wykonywać czynności na stanowiskach przewidzianych dla osób jednoocznych. Nie jest więc osobą niezdolną do wykonywania pracy (opinia biegłego specjalisty chorób oczu R. S., k. 21 a.s.).

Biegły sądowy internista kardiolog J. K. w opinii z dnia 18 czerwca 2013r. wskazał, że K. L. w przeprowadzonym badaniu podawał gorsze widzenie zezującym okiem lewym, bóle w klatce piersiowej przy obciążeniach fizycznych, bóle lewego podudzia po przejściu około 300 – 400 metrów oraz bóle i zawroty głowy i bóle w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. W wykonanych badaniach kontrolnych spoczynkowe elektrokardiogramy są prawidłowe. Kontrolna koronarografia w czerwcu 2012r. wykazała obraz podobny do stwierdzonego w roku 2001 – 50% zwężenie gałęzi przedniej zstępującej, zamkniętą gałąź okalającą wypełniającą się z krążenia obocznego i niedrożną prawą tętnicę wieńcową w początkowym odcinku. Elektrokardiogram z lutego 2013r. wykazał cechy niewielkiego przerostu mięśnia lewej komory, hipokinezję części ściany dolnej i tylnej z frakcją wyrzutową EF = 60%, śladowe fale zwrotne przez zastawki mitralną i trójdzielną oraz wiotką przegrodę międzyprzedsionkową bez cech przecieku. W 24 godzinnym zapisie elektrokardiogramu obserwowano sporadyczne ekstrasystolie. W badaniu przedmiotowym biegły sądowy internista kardiolog stwierdził zez rozbieżny oka lewego, zmniejszoną dźwięczność tonów serca i prawicowe ciśnienie tętnicze. Nie obserwował cech jawnej niewydolności serca. Podsumowując wskazał, że z przyczyn internistycznych i kardiologicznych wnioskodawca jest obecnie częściowo, okresowo niezdolny do pracy do końca lutego 2018r. (opinia biegłego sądowego internisty kardiologa J. K., k. 27 a.s.).

Biegły sądowy neurolog W. Z. w opinii z dnia 18 czerwca 2013r. wskazał, że w badaniu neurologicznym stwierdził bliznę skórno – kostną w okolicy czołowo – skroniowej lewej. W zakresie nerwów czaszkowych nie stwierdził odchyleń od stanu prawidłowego. W zakresie kończyn dolnych i górnych biegły stwierdził drżenie zamiarowe w sytuacji napięcia emocjonalnego. Próba palec – nos jest hypometryczna, test R. wypada dodatnio. Chód jest ostrożny na szerokiej podstawie. Aktualnie biegły nie stwierdził zaburzeń odruchowo – czuciowych i objawów patologicznych, zaburzeń piramidowych i objawów korzeniowych. Funkcje ruchowe tułowia są u badanego zachowane. Z punktu widzenia neurologicznego u badanego występują objawy encefalopatii naczyniopochodnej niewielkiego stopnia. Z tego powodu istnieje istotne upośledzenie zdolności do pracy w ramach częściowej trwałej niezdolności do pracy. Według biegłego brak jest natomiast podstaw do stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowego neurologa W. Z. z dnia 18 czerwca 2013r., k. 31 a.s.).

W opinii łącznej biegli sądowi ortopeda M. G. i neurochirurg A. M. wskazali na występujący u odwołującego stan po krwawieniu podpajęczynówkowym i operacyjnym leczeniu pękniętego tętniaka lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej oraz przewlekły zespół bólowy kręgosłupa w odcinku lędźwiowo – krzyżowym. W badaniu przedmiotowym biegli stwierdzili: ogólny stan dobry, kontakt słowny logiczny oraz orientację auto i allopsychiczną dobrą, mowę nieco spowolniałą. Lewa gałka oczna jest ustawiona w zezie rozbieżnym. Poza tym nie stwierdzono nieprawidłowości w zakresie nerwów czaszkowych. Słabszy jest uścisk lewej dłoni, a poza tym siła mięśniowa kończyn dolnych i górnych jest prawidłowa, odruchy zaś symetryczne. Biegli zaobserwowali drżenie lewej kończyny górnej. Nie stwierdzili patologicznych objawów świadczących o uszkodzeniu dróg piramidowych. Chód odwołującego jest sprawny, samodzielny. Badanie TK głowy z 26 marca 2012r. wykazało obecność drobnych zmian niedokrwiennych w prawej półkuli móżdżku. Z punktu widzenia neurochirurga, po analizie dokumentacji, uzupełnieniu wywiadu i badaniu neurologicznym, istnieje u odwołującego istotne upośledzenie zdolności do pracy w ramach częściowej niezdolności do pracy. Ze względu na zgłaszane dolegliwości ze strony kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego niezdolność do pracy nie występuje. Podsumowując, biegli orzekli, że u odwołującego występuje częściowa niezdolność do pracy od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 28 lutego 2018 roku (opinia łączna biegłych sądowych z zakresu ortopedii M. G. i neurochirurga A. M., k. 40 a.s.).

Z uwagi na zastrzeżenia organu rentowego do opinii biegłego sądowego neurologa, biegły tej specjalności W. Z. w opinii uzupełniającej z dnia 14 listopada 2013 roku wskazał, że nie znajduje podstaw do zmiany wcześniejszego stanowiska. Wyjaśnił, że u wnioskodawcy występują obawy organicznego uszkodzenia mózgu po przebytym wylewie podpajęczynówkowym i operacji z powodu tętniaka tętnicy szyjnej wewnętrznej lewej. W ocenie neurologicznej istnieją rozsiane objawy neurologiczne pochodzenia ośrodkowego w postaci takich objawów jak: drżenie zamiarowe, objawy hypometryczne, zaburzenia chodu oraz zaburzenia równowagi. Są to trwałe objawy neurologiczne świadczące o uszkodzeniu układowym i trudno sobie wyobrazić, by w miarę starzenia miały ustępować. Zdaniem biegłego, objawy te będą się pogłębiać, a nie zmniejszać, dlatego w ocenie neurologicznej wnioskodawca spełnia kryterium częściowej trwałej niezdolności do pracy (opinia uzupełniająca biegłego sądowego neurologa W. Z., k. 59 a.s.).

Z uwagi na zarzuty odwołującego do opinii biegłych sądowych, zawarte w piśmie z dnia 16 grudnia 2013r., Sąd skierował sprawę do biegłych okulisty, neurologa, kardiologa i neurochirurga celem ustosunkowania się do zarzutów (e-protokół, k. 151-152 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 4 września 2015r. biegły sądowy z zakresu neurologii W. Z. podniósł, że nie znajduje podstaw do zmiany swego stanowiska wyrażonego w opinii z dnia 18 czerwca 2013r., jak i w uzupełnieniu opinii z dnia 14 listopada 2013r. Biegły w pełni podtrzymał ocenę stanu neurologicznego z ww. dat, która jest zbliżona do tego co stwierdzono podczas badania w ZUS dnia 11 lutego 2013r. Biegły wskazał, że aktualnie u odwołującego istnieje encefalopia naczynipochodna niewielkiego stopnia, która powoduje jedynie częściową trwałą niezdolność do pracy. Biegły wyjaśnił, że ubezpieczony decyzją z dnia 18 stycznia 2004r. został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy aż do lutego 2013r., a wynikało to ze stwierdzenia encefalopatii z zespołem psychoorganicznym, objawami niedowładu połowicznego i zaburzeniami móżdżkowymi. Natomiast aktualne badanie nie wskazuje na niedowład połowiczny i zaburzenia czucia. Funkcje manualne i motoryczne są dobre, a istniejące rozsiane objawy ubytkowe stanowią tylko o częściowej niezdolności do pracy. Dodatkowo biegły wskazał, że pomiędzy badaniem w ZUS z dnia 1 marca 2012r. a badaniem w dniu 11 lutego 2013r. oraz badaniem w Sądzie, w ocenie biegłego, nastąpiła istotna poprawa kliniczna, tj. ustąpił przede wszystkim niedowład połowiczny oraz poprawiły się funkcje manualne i motoryczne (opinia uzupełniająca biegłego sądowego neurologa W. Z., k. 154 a.s.).

Biegły sądowy z zakresu okulistyki R. S. w opinii uzupełniającej z dnia 24 września 2015r. podniósł, że wskazane przez odwołującego dokumenty nie wnoszą niczego istotnego do sprawy. Ponadto podkreślił, że szczegóły diagnostyki i leczenia kardiologicznego nie leżą w zakresie kompetencji biegłego lekarza okulisty. Biegły powołał się na dostępne dane i fakt, że operacji okulistycznej nie można było wykonać ze względu na przeciwwskazania kardiologiczne. Jednocześnie podtrzymał, że K. L. jako osoba jednooczna nie jest osobą całkowicie niezdolną do wykonywania pracy. Biegły wskazał, że jeśli ubezpieczony posiadał kwalifikacje i wykonywał zawody wymagające obuocznego widzenia, można rozważać uzyskanie okresowej renty szkoleniowej celem przekwalifikowania się. W ocenie biegłego odwołujący może wykonywać wszelkie prace, gdzie obuoczne widzenie nie jest wymagane. Jako osoba jednooczna nie może m.in. wykonywać pracy na wysokości, przy obsłudze maszyn i urządzeń w ruchu (obrabiarki, pilarki, wiertarki, gilotyny itp.) Natomiast w świetle obowiązujących przepisów może prowadzić pojazdy samochodowe również dla celów zarobkowych (z wyłączeniem zarobkowego przewozu osób) (opinia uzupełniająca biegłego sądowego specjalisty chorób oczu R. S. z dnia 24 września 2015r., k. 157 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 20 października 2015r. biegła sądowa z zakresu neurochirurgii A. M. wskazała, że u odwołującego nie stwierdzono istotnych ubytków w stanie neurologicznym, które uniemożliwiałyby podjęcie pracy zawodowej. Dodatkowo podkreśliła, że w badaniu neurologicznym Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 1 marca 2012r. opisywano zaburzenia równowagi z przewracaniem się w stronę lewą. W badaniu Komisji Lekarskiej ZUS z marca 2013r. i badaniu biegłego sądowego neurologa nie opisywano tych objawów. Biegła w badaniu neurologicznym w dniu 13 sierpnia 2013r. nie stwierdziła zaburzeń równowagi, próba R. była opisywana jako ujemna, chód był sprawny. Należy więc uznać, że nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującego. Biegła wskazała również, że ubezpieczony ma 51 lat, ze względu na dość młody wiek, przy stwierdzonym stanie neurologicznym celowe jest przekwalifikowanie zawodowe (opinia biegłej sądowej neurochirurga A. M. z dnia 20 października 2015r., k. 161 a.s.).

Biegły sądowy internista-kardiolog J. K. w opinii uzupełniającej z dnia 3 listopada 2015r. wskazał, że wykonane ostatnio badania dodatkowe obrazujące stan ukrwienia serca oraz jego sprawność dowodzą jednoznacznie o stabilizacji - poprawie stanu internistyczno-kardiologicznego. Kontrolna koronarografia wykazała, poza zamkniętą niedrożną gałęzią okalającą lewej tętnicy wiecowej wypełniającą się z krążenia obocznego, niedrożną prawą tętnicę wieńcową. Nadto wynika z niej nieistotne hemodynamiczne 50% zwężenie gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej. Kontrolny echokardiogram udokumentował jedynie hypokinezę części ściany dolnej z dobrą, prawidłową frakcją wyrzutową lewej komory serca EF=60%. Odwołujący nie przedstawił obciążeniowych prób wysiłkowych oceniających stan wydolności wieńcowej. W wykonanym jednak 24-godzinnym zapisie elektrokardiogramu nie obserwowano cech niedokrwiennych przy obciążeniach fizycznych życia codziennego. W ocenie biegłego ubezpieczony nie może wykonywać ciężkich prac fizycznych typowych dla pracy mechanika samochodowego, może jednak bez obciążeń fizycznych, w zmniejszonym wymiarze godzin, pracować np. jako elektryk samochodowy (opinia uzupełniająca biegłego sądowego internisty - kardiologa J. K. z dnia 3 listopada 2015r., k. 165 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 30 listopada 2015r. ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do opinii uzupełniających ww. biegłych sądowych (pismo procesowe z dnia 30 listopada 2015r., k. 174-175 a.s.). Z kolei organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 3 grudnia 2015r. zakwestionował opinię biegłego sądowego z zakresu neurologii (pismo procesowe organu rentowego, k. 177-179 a.s.).

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2015r. Sąd dopuścił dowód z opinii łącznej biegłych sądowych: specjalisty z zakresu medycyny pracy, okulisty (z wyjątkiem R. S.) i neurologa (z wyjątkiem W. Z.) celem ustalenia:

⚫

czy odwołujący się jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej w charakterze kierowcy, ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności,

⚫

czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres,

⚫

jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała (postanowienie z dnia 15 grudnia 2015r., k. 180 a.s.).

W opinii łącznej z dnia 10 marca 2016r. biegli sądowi z zakresu chorób oczu B. M., neurologii M. B. oraz medycyny pracy J. P. wskazali, że ubezpieczony w 1994r. przebył krwawienie podpajęczynówkowe z powodu pękniętego tętniaka tętnicy domózgowej po stronie lewej. Od tego czasu u odwołującego występują zawroty głowy, zaburzenia równowagi, padaczka, spowolnienie psychoruchowe, drżenie zamiarowe kończyn, ponadto zez rozbieżny oka lewego, który powoduje brak widzenia obuocznego, zaburzenia psychoorganiczne, encefalopatia, które stanowią o istnieniu przeciwwskazań do pracy na stanowisku kierowcy. Przyczyną do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy w zawodzie kierowcy jest również stan układu sercowo-naczyniowego- uogólniona miażdżyca zarówno kończyn dolnych, jak i naczyń wieńcowych, tętniak aorty brzusznej, komorowe zaburzenia rytmu serca. W opinii biegłych choroba wieńcowa, ze względu na techniczny brak możliwości rewaskularyzacji naczyń wieńcowych, została zakwalifikowana do dalszego leczenia zachowawczego, ale pomimo stabilnego przebiegu nie rokuje istotnej poprawy. Wobec powyższego aktualnie ubezpieczony nie ma możliwości podjęcia pracy, którą wykonywał przed rokiem 1994 (opinia łączna z dnia 10 marca 2016r., k. 220-222 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 7 czerwca 2016r. organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii łącznej ww. biegłych sądowych i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej celem jednoznacznego wskazania, czy ubezpieczony jest całkowicie czy częściowo niezdolny do pracy, mając na uwadze definicje tych pojęć zawarte w art. 12 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (pismo procesowe organu rentowego z dnia 7 czerwca 2016r., k. 245-246 a.s.).

Sąd postanowieniem z dnia 1 września 2016r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej ww. biegłych sądowych celem ustosunkowania się do stanowiska organu rentowego (postanowienie z dnia 1 września 2016r., k. 250 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 15 października 2016r. biegłe sądowe z zakresu chorób oczu B. M., neurologii M. B. oraz medycyny pracy J. P. wskazały, że mając na uwadze definicje całkowitej i częściowej niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ubezpieczonego z powodu naruszenia sprawności organizmu należy zaliczyć do osób częściowo niezdolnych do pracy (opinia z dnia 15 października 2016r., k. 264 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie wydanych w sprawie opinii biegłych sądowych: z zakresu neurologii, okulistyki, neurochirurgii, ortopedii oraz interny-kardiologii. Biegli jednogłośnie wskazali, że schorzenia, które występują u odwołującego stanowią podstawę do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy. Ich opinie są rzetelne, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne wyniki badań ubezpieczonego, a wydający je biegli są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Z tego względu ich opinie nie budzą wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenia stanu zdrowia K. L.. W związku z powyższym, w sytuacji kiedy biegli uwzględnili dostępną dokumentację medyczną oraz wzięli pod uwagę wyniki badania przedmiotowego, jakie sami przeprowadzili nie było podstaw, aby ich opinie dyskwalifikować. Zdaniem Sądu są one wyczerpujące i nie budzą wątpliwości także pod względem logiki i zasad doświadczenia życiowego, a zatem brak jest przesłanek do ich negowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. L. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 8 lutego 2013r., znak: I/18046881/20, było zasadne o tyle, że skutkowało przyznaniem renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe, zaś odwołanie od decyzji z dnia 8 marca 2013r., znak: (...), nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U z 2015r. poz. 748 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zwanej dalej ustawą emerytalną, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W rozpatrywanej sprawie sporne było jedynie to, w jakim stopniu K. L. jest niezdolny do pracy i na jaki okres, to bowiem, że niezdolność do pracy występuje u niego, nie budziło wątpliwości stron.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 grudnia 2000r., II UKN 134/00 i z dnia 07 września 1979r., II URN 111/79). Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy" należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest więc osoba, która spełniła obydwa te kryteria, a więc jest dotknięta upośledzeniem zarówno biologicznym, jak i ekonomicznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2004r., I UK 28/04). W orzecznictwie przyjmuje się również (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 sierpnia 2003r., II UK 11/03 oraz z dnia 5 lipca 2005r., I UK 222/04), że decydującą dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Gdy więc biologiczny stan kalectwa lub choroba, nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, to brak prawa do tego świadczenia. Prawa tego nie można w szczególności wywodzić z przewidzianych w art. 13 ustawy przesłanek, a więc: stopnia naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego, przy wzięciu pod uwagę rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych, bowiem odnoszą się one tylko do ustalania stopnia lub trwałości niezdolności do pracy. Są więc bez znaczenia, jeżeli aspekt biologiczny (medyczny) wskazuje na zachowanie zdolności do pracy. Obiektywna możliwość podjęcia dotychczasowego lub innego zatrudnienia, zgodnie z poziomem kwalifikacji, wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych może być brana pod uwagę tylko wówczas, gdy ubiegający się o rentę jest niezdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, gdyż oba te aspekty muszą występować łącznie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000/16/624). O niezdolności do pracy nie decyduje więc niemożność podjęcia innej pracy warunkowana wiekiem, poziomem wykształcenia i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz koniunkcja niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu.

Z kolei wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 roku, II UK 106/09, z dnia 8 maja 2008 roku, I UK 356/07, z dnia 11 stycznia 2007 roku, II UK 156/06 i z dnia 25 listopada 1998 roku, II UKN 326/98).

Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrażone w wyroku z dnia 20 sierpnia 2013 roku (III AUa 159/13), że ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny), ale nie może być jednak dokonana przez sąd jedynie w oparciu o taką opinię. Ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest, bądź nie jest niezdolny do pracy, musi uwzględniać także inne elementy, w tym poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Analizując rozpatrywaną sprawę wskazać należy, że zaskarżona decyzja organu rentowego w zakresie przyznania ubezpieczonemu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2013r. do dnia 28 lutego 2018r. jest nieprawidłowa, gdyż nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. Sąd uwzględnił opinie wydane przez neurologa W. Z. oraz opinię łączną wydaną przez biegłe sądowe B. M., M. B. oraz J. P. i opinię uzupełniającą, jaką przedstawiły te biegłe. Z opinii tych wynika w sposób jednoznaczny, że niezdolność do pracy u K. L. to stan trwały i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy. Uszkodzenia jakie u odwołującego występującą mają bowiem charakter nieodwracalny i nie dają szans, że odwołujący, u którego z wiekiem stan zdrowia będzie się pogarszał, ulegnie poprawie. Potwierdzeniem tego z medycznego, a także logicznego punktu widzenia, może być fakt, że odwołujący od 1994r. jest niezdolny do pracy i choć zdaniem biegłych nastąpiła poprawa, to jednak nie ma rokowań na wyleczenie i odzyskanie zdolności do pracy. Odwołujący w 1994r. przebył krwawienie podpajęczynówkowe z powodu pękniętego tętniaka tętnicy domózgowej po stronie lewej i od tego czasu występują u niego zawroty głowy, padaczka, spowolnienie psychoruchowe, drżenie zamiarowe kończyn, ponadto zez rozbieżny oka lewego, który powoduje brak widzenia obuocznego, zaburzenia psychoorganiczne, a także encefalopatia. Ponadto odwołujący ma uogólnioną miażdżycę zarówno kończyn dolnych, jak i naczyń wieńcowych, tętniaka aorty brzusznej oraz komorowe zaburzenia rytmu serca. Choroba wieńcowa, ze względu na techniczny brak możliwości rewaskularyzacji naczyń wieńcowych, została zakwalifikowana do dalszego leczenia zachowawczego, ale pomimo stabilnego przebiegu nie rokuje istotnej poprawy. Podobnie pozostałe schorzenia, co akcentowało dwóch neurologów W. Z. i M. B. oraz specjalista medycyny pracy i specjalista chorób oczu. Odwołujący jest zatem osobą częściowo niezdolną do pracy trwale. W związku z tym renta powinna był mu przyznana na stałe od dnia 1 kwietnia 2013r., a nie 1 marca 2013r., ponieważ K. L. decyzją z dnia 5 marca 2012r. miał przyznaną do dnia 31 marca 2013r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Wobec tego, zdaniem Sądu, nie ma podstaw do skrócenia mu okresu, na który świadczenie rentowe z tytułu całkowitej niezdolności do pracy było przyznane.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., znak: I/18046881/20, w ten sposób, że przyznał odwołującemu K. L. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2013r., tj. od dnia powstania prawa do świadczenia rentowego na dalszy okres, na stałe.

Oceniając natomiast decyzję z dnia 8 marca 2013r. odmawiającą przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, Sąd miał na uwadze opinie biegłych, zarówno te, które były sporządzone w okresie przed wydaniem uchylonego wyroku z dnia 17 stycznia 2014 roku, jak i potem, bowiem wszystkie one, pomimo zarzutów K. L., jeśli chodzi o stopień niezdolności do pracy, były zbieżne. Wprawdzie w opinii łącznej z dnia 10 marca 2016r. biegłe wskazały na całkowitą niezdolność do pracy kierowcy, ale już w opinii uzupełniającej biegłe wskazały na częściową niezdolność do pracy, co Sąd zaaprobował biorąc pod uwagę fakt, że odwołujący całkowicie utracił zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a zatem w sensie rentowym, zgodnie z cytowanymi wcześniej przepisami i zawartymi w nich definicjami, jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Odwołujący negując takie stanowisko, w piśmie procesowym z dnia 6 grudnia 2016r. powoływał się na treść orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2015r. (II UK 288/04), w którym w jego ocenie Sąd określił jak prawidłowo interpretować przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy z taką interpretacją w pełni się zgadza, jednak wskazuje, że ubezpieczony rozumie ją niewłaściwie. Cytowane przez niego orzeczenie odnosi się do częściowej niezdolności do pracy, a więc takiej, która w sensie biologicznym i ekonomicznym jest niezdolnością do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Taka właśnie niezdolność do pracy występuje u odwołującego, a nie niezdolność do pracy całkowita, która oznacza niezdolność do wykonywania wszelkiej pracy. Odwołujący tymczasem, jak wskazują wszyscy opiniujący w sprawie biegli sądowi - nie jest niezdolny do wykonywania wszelkiej pracy, ale tej, która jest zgodna z poziomem jego kwalifikacji. Wobec tego stanowisko wyrażone w opiniach biegłych sądowych w powiązaniu z art. 12 ustawy o emeryturach i renetach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest stanowiskiem prawidłowym.

Należy zaakcentować, że Sąd nie neguje, że ubezpieczony jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na stanowisku kierowcy, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, ale w rozumieniu rentowym pozostaje osobą częściowo niezdolną do pracy, z uwagi na fakt, że może wykonywać inne prace, niezwiązane ze stanowiskiem kierowcy czy mechanika. Ponadto odwołujący nie może wykonywać ciężkich prac fizycznych, prac na wysokościach oraz przy obsłudze maszyn i urządzeń w ruchu, natomiast może pracować i wykonywać inne czynności na stanowiskach przewidzianych dla osób jednoocznych oraz w zmniejszonym wymiarze godzin. Może również wykonywać lekkie prace fizyczne. Ponadto, jak wynika ze stanowiska biegłej sądowej z zakresu neurologii A. M., ze względu na dość młody wiek ubezpieczonego, przy stwierdzonym stanie neurologicznym, możliwe i celowe jest przekwalifikowanie zawodowe.

Sąd ocenił, że ustalenia odnośnie niewystępowania u K. L. całkowitej niezdolności do pracy, występowania zaś częściowej niezdolności do pracy, można oprzeć na opiniach biegłych sądowych. Biegli dla potwierdzenia zasadności stanowiska, jakie wyrazili, wskazali na poprawę stanu zdrowia odwołującego w stosunku do okresu przez 31 marca 2013r., kiedy odwołujący pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Zwrócili uwagę m.in. na fakt, że w roku 2012 kiedy odwołujący, kiedy był badany celem rozpoznania jego wniosku o przyznanie renty na dalszy okres, miał problemy z równowagą oraz objawy niedowładu połowicznego, zaś w okresie późniejszym, kiedy był badany na początku roku 2013 i przez biegłych, taka sytuacja nie miała miejsca. Ponadto, ustąpiły zaburzenia czucia oraz poprawiły się funkcje manualne i motoryczne. W konsekwencji i biegły neurolog i neurochirurg zgodni byli co do tego, że nastąpiła poprawa stanu neurologicznego. Również biegły sądowy z dziedziny kardiologii wskazywał na stabilizację, a więc w pewnym sensie poprawę, stanu kardiologicznego.

Zdaniem Sądu, nawet, gdyby jednak nie nastąpiła taka poprawa, to – jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 17 marca 2016r. (III AUa 1160/15) - nietrafne jest stanowisko, zgodnie z którym brak poprawy stanu zdrowia uzasadnia przyznanie świadczenia na dalszy okres. Wniosku takiego nie sposób wysnuć z powołanych na wstępie regulacji. Brak poprawy stanu zdrowia w stosunku do tego, jaki stanowił podstawę do uprzedniego przyznania prawa do renty, nie stanowi bowiem samoistnej przesłanki do dalszego jej pobierania. Nie można bowiem wykluczyć, że jej wypłata dokonywana wyłącznie na podstawie decyzji organu rentowego nie była uzasadniona. Trudno byłoby w tej sytuacji ją kontynuować. Skoro dotychczasowe prawo do renty wynikało z nie wiążącej Sądu decyzji ZUS, która mogła być błędna, przeto brak podstaw do przyznania świadczenia na dalszy okres tylko z uwagi na założenie braku uchwytnej poprawy stanu zdrowia.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że szczegółowa analiza orzeczeń i opinii lekarskich, wydanych w sprawie K. L., pozwala na przyjęcie poprawy jego stanu zdrowia w odniesieniu do tego, jaki był punktem wyjścia do pobierania dotychczas świadczenia rentowego. Na taką poprawę wskazali biegli sądowi, a Sąd nie miał podstaw, by takie ustalenia i twierdzenia kwestionować.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu, renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy odwołującemu nie przysługuje. Odwołanie od decyzji odmawiającej renty z tytułu całkowitej niezdolności było zatem bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

(...)

a)  (...)

b)  (...)