Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2013r.

Sąd Rejonowy w Kłodzku - Sąd Pracy

w składzie:

Przewodniczący SSR Andrzej Józefowski

Ławnicy I. W., H. T.

Protokolant Małgorzata Sypek

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2013r. w Kłodzku

z powództwa J. G.

przeciwko (...) z siedzibą w P.

o odszkodowanie

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda J. G. na rzecz strony pozwanej (...) z siedzibą w P. kwotę 60zł (sześćdziesiąt złotych), tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 152/12

UZASADNIENIE

Powód J. G. domagał się uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jest zatrudniony przez pozwane (...) w P. od dnia 30 grudnia 2005 r., w tym na czas nieokreślony od l czerwca 2006 r., początkowo na stanowisku asystenta Pracowni RTG, następnie starszego asystenta Pracowni RTG, a obecnie zastępcy kierownika pracowni RTG.

Dodatkowo powód wskazał, że pozwany pracodawca zlecił zewnętrznemu podmiotowi (...) kwestie kadrowego "zaopatrzenia" Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (...) w P.. Z tym podmiotem powód zawarł umowę na świadczenie usług medycznych adekwatnych do kwalifikacji powoda na (...), niezależną od stosunku pracy łączącego go z pozwanym. Umowa ta obowiązywała do dnia 30 kwietnia 2012 r. Przyczyną wygaśnięcia tego stosunku prawnego była decyzja o nie kontynuowaniu umowy zawartej między pracodawcą powoda, a zewnętrznym podmiotem (...)". Od tego momentu rozwiązanie kwestii związanych z zapewnieniem obsługi medycznej Szpitalnego Oddziału Ratunkowego ponownie znalazło się w gestii pracodawcy powoda.

Powód podał, że w związku z wyżej opisaną reorganizacją pismem z dnia 2 kwietnia 2012 r. wypowiedziano dotychczasowe warunki umowy o pracę. Przyczyną tego wypowiedzenia była likwidacja stanowiska pracy zastępcy kierownika zakładu diagnostyki obrazowej- dotychczas zajmowanego przez powoda. Zgodnie ze wskazanym pismem od dnia l sierpnia 2012 r. powodowi zaproponowano stanowisko starszego asystenta zakładu diagnostyki obrazowej z wynagrodzeniem stosownym do kategorii zaszeregowania.

Z kolei pismem z dnia 21 maja 2012 r. powodowi zostało wydane polecenie służbowe ,zgodnie z treścią którego miał on wykonywać pracę na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym na stanowisku starszego asystenta w dniach:

- 23 maja 2012 r. w godzinach od 7:00 do 19:00;

- 25 maja 2012 r. w godzinach 7:00 do 19:00;

-26 maja 2012 r. w godzinach od 7:00 do 19:00;

29 maja 2012 r. w godzinach od 7:00 do 19:00;

- 30 maja 2012 r. w godzinach od 7:00 do 19:00;

- 31 maja 2012 r. w godzinach od 19:30 do 7:30;

Powód odmówił wykonania powyższego polecenia służbowego, z uwagi na fakt, że jest ono niezgodne z zawartą przez niego umową o pracę i czasem pracy wskazanym w ustawie z dnia 15 na 2011 r. działalności leczniczej. Odmowa wykonania tego polecenia służbowego stała się bezpośrednią przyczyną rozwiązania z powodem umowy o pracę.

Powód wskazał, że stosownie do brzmienia poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej czas pracowników komórek organizacyjnych (zakładów, pracowni) radiologii, radioterapii, medycyny nuklearnej stosujących w celach diagnostycznych lub leczniczych źródła promieniowania jonizującego nie przekraczał 25 tygodniowo, tj. 5 godzin dziennie. Obowiązująca w chwili obecnej ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej nie wyodrębnia jako oddzielnej grupy, pracowników komórek organizacyjnych radiologii, radioterapii, medycyny nuklearnej stosujących w celach diagnostycznych lub leczniczych źródła promieniowania jonizującego, nie mniej jednak zgodnie z poglądem doktryny można ich zaliczyć do pracowników technicznych. Stosownie do brzmienia art. 93 ust. 2 czas pracy pracowników technicznych, w przyjętym okresie rozliczeniowym nie może przekroczyć 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin na tydzień w pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym w okresie rozliczeniowym. Zgodnie z brzmieniem art. 95 ust. l pracowników podmiotu medycznego, wykonujących działalność leczniczą można zobowiązać do pełnienia dyżuru medycznego, niemniej jednak czas pełnienia dyżuru medycznego wlicza się do czasu pracy. Wskazać należy w tym miejscu także na art. 97 analizowanej ustawy, zgodnie z którym pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku, a pracownikowi pełniącemu dyżur medyczny okres odpoczynku powinien być udzielony bezpośrednio po zakończeniu dyżuru. Nadto pracownikowi przysługuje w każdym tygodniu prawo do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego odpoczynku, obejmującego co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego.

Wyznaczone poleceniem służbowym dyżury obejmowały 36 godzin tygodniowo. Dodatkowo powód obowiązany był do wykonywania swoich obowiązków wynikających z zawartej z pracodawcą umowy o pracę.

W ocenie powoda polecenie wydane przez pracodawcę zobowiązujące do dodatkowych godzin pracy, było niezgodne z przepisami wskazanej ustawy. Pracodawca w zakresie wydanego polecenia służbowego nie tylko przekroczył czas pracy, ale także nie udzielił powodowi przerwy w pracy do jakiej obliguje go wspomniany art. 97 ustawy o działalności leczniczej. W tym stanie rzeczy powód miał prawo odmówić wykonania polecenia służbowego jako niezgodnego z obowiązującymi przepisami prawa i umową o pracę zawartą z powodem, która nie przewidywała obowiązków związanych z pełnieniem dyżurów na Szpitalnym Oddziale Ratunkowym.

Strona pozwana (...) (...)w P. wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, że zgodnie z art. 214 ust. l pkt l ustawy o działalności leczniczej, zgodnie z którym w okresie od dnia l lipca 2011 r. do dnia l lipca 2014 r. czas pracy pracowników komórek organizacyjnych (zakładów, pracowni) radiologii, stosujących w celach diagnostycznych lub leczniczych źródła promieniowania jonizującego, w zakresie określonym w ust. 2, nie może przekraczać 5 godzin na dobę i przeciętnie 25 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Ustęp 2 pkt l wskazanego artykułu stanowi, iż czas pracy, o którym mowa w ust. l, stosuje do pracowników na stanowiskach pracy w komórkach organizacyjnych (zakładach, pracowniach) radiologii, jeżeli do ich podstawowych obowiązków należy:

a) stosowanie w celach diagnostycznych lub leczniczych źródeł promieniowania jonizującego, a w szczególności: wykonujących badania lub zabiegi, asystujących lub wykonujących czynności pomocnicze przy badaniach lub zabiegach, obsługujących urządzenia zawierające źródła promieniowania lub wytwarzające promieniowanie jonizujące, lub wykonujących czynności zawodowe bezpośrednio przy chorych leczonych za pomocą źródeł promieniotwórczych, lub

b) prowadzenie badań naukowych z zastosowaniem źródeł promieniowania jonizującego, lub

c) dokonywanie pomiarów dozymetrycznych promieniowania jonizującego związanych z działalnością, o której mowa w lit. a i b.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż czas pracy powoda, zatrudnionego w Zakładzie Diagnostyki Obrazowej strony pozwanej nie może przekraczać 5 godzin na dobę (przeciętnie 25 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, jeśli świadcząc pracę w Zakładzie Diagnostyki Obrazowej wykonuje czynności z zakresu określonego w art. 214 ust. 2 ustawy o działalności leczniczej.

W konsekwencji podkreślić należy, że w przypadku niewykonywania przez powoda w Zakładzie Diagnostyki Obrazowej obowiązków, o których mowa w art. 214 ust. 2 ustawy o działalności leczniczej, znajdą do powoda zastosowanie ogólne reguły czasu pracy pracowników podmiotów leczniczych, określone w Dziale III wskazanej ustawy (czas pracy nie może przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym i może zostać przedłużony 12 godzin na dobę, jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją).

Strona pozwana wskazała nadto, że polecenie służbowe z dnia 21 maja 2012 r., w którym polecono powodowi pracę w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym na stanowisku Starszego Asystenta w określony w poleceniu godzinach i dniach, stanowiło powierzenie pracownikowi innej pracy na podstaw art. 42 ust. 4 kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 42 § 4 kodeksu pracy wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy li płacy nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadniony potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika.

Z treści wskazanego przepisu prawa wynika, że dopuszczalność jednostronnej zmiany przez pracodawcę warunków umowy o pracę uzależniona jest od zachowania czterech przesłanek:

1) istnienia uzasadnionych potrzeb pracodawcy,

2) faktu powierzenia innej rodzajowo pracy, niż ta, którą określono w umowie o pracę, na okres nieprzekraczający trzech miesięcy w roku kalendarzowym,

3) nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia pracownika,

4) odpowiada jego kwalifikacjom.

Rozwiązanie z dniem 30 kwietnia 2012 r. umowy ze (...) spowodowało konieczność skierowania do SOR personelu medycznego, które gwarantowałby prawidłowe funkcjonowanie oddziału. Uzasadnioną potrzebą pracodawcy było zatem przeniesienie pracowników - posiadających odpowiednie kwalifikacje - na SOR.

W doktrynie przedmiotu wskazuje się, że inną pracą w rozumieniu art. 42 § 4 kodeksu pracy jest praca odmiennego rodzaju niż określona w umowie o pracę. Praca w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym jest pracą odmiennego rodzaju, niż praca zastępcy kierownika Zakładu Diagnostyki Obrazowej, a zatem druga z przesłanek zastosowania przez pracodawcę art. 42 § 4 kodeksu pracy była zachowana.

Strona pozwana podała, iż powierzenie powodowi wykonywania innej pracy nie spowodowałoby obniżenia wynagrodzenia powoda.

Kolejną przesłanką powierzenia pracownikowi innej pracy jest zgodność powierzonej pracy z kwalifikacjami pracownika. W judykaturze przyjmuje się, że pracą odpowiednią do kwalifikacji pracownika jest praca, która ich nie przekracza i przy której te kwalifikacje znajdą choćby częściowe zastosowanie. W treści pozwu powód potwierdził posiadanie kwalifikacji do świadczenia pracy na SOR, a zatem zaistnienie czwartej w przesłanek zastosowania art. 42 § 4 kodeksu pracy.

W ocenie strony pozwanej w odniesieniu do przeniesienia powoda na inne stanowisko pracy zaistniały wszelkie przesłanki wynikające z art. 42 § 4 kodeksu pracy.

Wydane powodowi polecenie wykonywania pracy na SOR na stanowisku Starszego Asystenta dokładnie określało dni i godziny pracy powoda na przestrzeni dwóch tygodni kalendarzowych.

W tygodniu kalendarzowym 21 - 27 maja 2012 r. powód świadczyć miał pracę w łącznym wymiarze 36 godzin, zaś w tygodniu 28 maja - 3 czerwca 2012 r. - w wymiarze 35,5 godziny.

Mając na względzie treść cytowanych powyżej art. 93 ust. l w zw. z art. 94 oraz art. 214 ustawy o działalności leczniczej stwierdzić należy, że zastosowany względem powoda równoważny czas pracy, nieprzekraczający 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy został zastosowany zgodnie z prawem. Możliwość stosowania względem powoda systemu równoważnego czasu pracy została przewidziana w regulaminie pracy.

Powód odmówił wykonania polecenia służbowego z dnia 21 maja 2012 r., co stało się przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę. Odmowa wykonania polecenia służbowego przez powoda mogła stanowić uzasadnienie zwolnienia pracownika. Wykonywanie poleceń stanowi obowiązek pracownika, który powód zignorował.

W doktrynie i judykaturze uznaje się odmowę podjęcia czynności pracowniczych powierzonych w trybie art. 42 § 4 kodeksu pracy w przypadkach uzasadnionych potrzeb zakładu pracy nawet za podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z pracownika. W niniejszej sprawie, w której pracownik odmówił wykonania zgodnie z art. 42 § 4 kodeksu pracy polecenia, kierującego go do innej pracy, zasadność rozwiązania i o pracę z powodem z zachowaniem okresu wypowiedzenia nie powinna zatem budzić wątpliwe

W toku procesu powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości 10 800 zł, stanowiącego wysokość 3-miesięcznego wynagrodzenia

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powód J. G. był zatrudniony u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 30 12 2005 r. , ostatnio na stanowisku zastępcy kierownika Zakładu Diagnostyki Obrazowej.

( dowód : akta osobowe powoda, umowa o pracę k 9, aneks do umowy o pracę k 13 )

Do końca kwietnia 2012 r. strona pozwana posiadała umowę ze spółką (...). Powód świadczył pracę w szpitalnym oddziale ratunkowym na podstawie umowy z firmą (...)Po wygaśnięciu umowy ze spółką (...) strona pozwana była zmuszona skierować do pracy na szpitalnym oddziale ratunkowym swoich pracowników , w tym powoda.

( dowód : zeznania świadków D. S., A. Ś., K. S., E. W., polecenie wykonywania pracy dla T. T. k 68 )

Pismem z dnia 21 05 2012 r. polecono powodowi wykonywanie pracy w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym strony pozwanej na stanowisku Starszego Asystenta w równoważnym systemie czasu pracy w następujących dniach:

23.05.2012 r. w godzinach od 07.00 do 19.00

25.05.2012 r. w godzinach od 07.00 do 19.00 .

26.05.2012 r. w godzinach od 07.00 do 19.00

29.05.2012 r. w godzinach od 07.00 do 19.00

30.05.2012 r. w godzinach od 07.00 do 19.00

31..05.2012 r. w godzinach od 19.30 do 07.00

( dowód : pismo zawierające polecenie służbowe z dnia 21 05 2012 r. w aktach osobowych powoda oraz na karcie 15 akt )

Powód odmówił wykonania tego polecenia.

( dowód : zeznania świadków D. S., A. Ś., K. S., E. W. )

W dniu 31 maja 2012 r. powód otrzymał pismo o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem z upływem okresu wypowiedzenia, który wynosił 3 miesiące, w związku z czym umowa o pracę z powodem uległa rozwiązaniu z dniem 31 sierpnia 2012 r.

Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem wskazano-

- niezastosowanie się do wydanego przez Dyrektora (...) w dniu 21 maja 2012 r. polecenia służbowego, zobowiązującego powoda do pracy w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym na stanowisku Starszego Asystenta, poprzez wyrażoną w dniu 21 maja 2012 r., wobec starszego specjalisty ds. kadr Pani E. W. oraz starszego specjalisty ds. kadr Pani K. S. - pracowników Działu Spraw Pracowniczych, odmowę pracy w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym na stanowisku Starszego Asystenta;

Brak wykonywania przez poleceń poleceń służbowych potwierdza także pismo kierownika zakładu diagnostyki obrazowej Pani A. Ś.z dnia 19 kwietnia 2012 roku, którym poinformowano Pracodawcę o dokonywanych przez powoda odmowach wykonywania poleceń służbowych.

( dowód : pismo o wypowiedzeniu w aktach osobowych powoda i na karcie 16 akt sprawy )

W regulaminie pracy obowiązującym w pozwanym szpitalu stwierdzono, że może być stosowany do pracowników Centrum system równoważnego czasu pracy, w którym dopuszczalne jest przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy do 12 godzin.

( dowód : regulamin pracy k 34-41 )

Sąd zważył :

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1996 r. ( I PRN 69/96, OSNAPiUS 1997, nr 10, poz. 163 ) wyrażono pogląd o zasadniczym znaczeniu dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, iż "zasadność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 45 k.p.) powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązywania umowy o pracę.

Pracodawca może zasadnie wypowiedzieć umowę o pracę w ramach realizacji zasady doboru pracowników w sposób zapewniający najlepsze wykonywanie realizowanych zadań, jeżeli może przewidywać, że zatrudnienie nowych pracowników pozwoli na osiąganie lepszych rezultatów pracy".

Z kolei w wyroku z dnia 4 kwietnia 1979 r. ( I PRN 32/79, Lex, nr 14491) Sąd Najwyższy stwierdził, iż "wypowiedzenie umowy o pracę stanowi normalny sposób rozwiązania umowy o pracę, nie wymaga stwierdzenia winy pracownika, lecz jedynie musi być uzasadnione".

Podobnie w wyroku z dnia 3 sierpnia 2007 r. ( I PK 79/07, M.P.Pr. 2007, nr 12, poz. 651 ) Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, iż "przyczyny wypowiedzenia nie muszą charakteryzować się znaczną wagą ani powodować szkód po stronie pracodawcy. Nie jest też wymagane udowodnienie zawinionego działania pracownika".

Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę nie musi mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości, skoro wypowiedzenie jest zwykłym sposobem rozwiązania bezterminowego stosunku pracy (por. wyr. SN z 04.12.1997 r., I PKN 419/97, OSN 1998/20/598).

W wyroku z dnia 10 stycznia 2006 r. ( I PK 96/05 OSNP 2006/21-22/326, M.P.Pr. 2006/5/265 ) Sąd Najwyższy wyraził pogląd. że - "Wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony korzysta z domniemania zgodności z prawem.

W wyroku z dnia 3 kwietnia 1997 r. (I PKN 77/97 OSNP 1998/3/75, OSP 1998/5/98) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że " Odmowa przyjęcia i podpisania zakresu czynności ustalonego zgodnie z umową o pracę może stanowić uzasadnioną przyczynę jej wypowiedzenia".

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że " Trudno wszakże mówić o właściwym wykonywaniu obowiązków pracowniczych, jeżeli odmawia się przyjęcia ustalonego zakresu obowiązków, a nie tylko jego podpisania. Odmowa bowiem przyjęcia zakresu obowiązków (a także regulaminu pracy) oznacza w istocie wyrażenie przez pracownika woli nierespektowania tego (w całości), co z tego zakresu czynności wynika" .

W orzecznictwie Sądu Najwyższego jest utrwalony pogląd, że świadoma i bezprawna odmowa wykonania polecenia jest rażącym naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych i może prowadzić nawet do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (zob. np. orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 13 czerwca 1973 r., I PR 160/73, OSNCP 1974 nr 4, poz. 75 oraz z dnia 12 czerwca 1997 r., I PKN 211/97, OSNAPiUS 1998 nr 11, poz. 323).

W wyroku z dnia 3 kwietnia 1997 r.( I PKN - 40/97 - OSNP 1997/23/465 ) Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż " Bezzasadna odmowa wykonania polecenia dotyczącego pracy może uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 KP) bez potrzeby uprzedniego stosowania kar porządkowych.

Podobnie w wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. ( I PKN 211/97 - OSNP 1998/11/323 ) Sąd Najwyższy wskazał, że

" Bezprawna i świadoma odmowa wykonania polecenia, zagrażająca istotnym interesom pracodawcy, uzasadnia rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 KP).

Z art. 100 § 1 k.p. wynika, że obowiązkiem pracownika jest stosowanie się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa pracy lub umową o pracę. Tak więc pracownik nie może odmówić wykonania polecenia, które dotyczy pracy i jest zgodne z przepisami prawa pracy oraz z umową o pracę. Zgodność polecenia z umową o pracę występuje przede wszystkim wówczas, gdy polecenie dotyczy wykonywania czynności i obowiązków wynikających z określonego w umowie rodzaju pracy. W przypadku takiego polecenia pracodawca nie ma obowiązku zastosowania art. 42 § 4 k.p. Inaczej natomiast jest, gdy powierza pracownikowi pracę inną niż określona w umowie o pracę. Wówczas, w myśl art. 42 § 4 k.p., może to uczynić bez dokonania wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy, jednak na okres nieprzekraczający trzech miesięcy w roku kalendarzowym, a ponadto wtedy, gdy uzasadniają to potrzeby pracodawcy i gdy powierzenie nie powoduje obniżenia wynagrodzenia, zaś polecona praca odpowiada kwalifikacjom pracownika. Jeżeli powyższe warunki są spełnione pracownik winien wykonać polecenie świadczenia innej pracy.

Roszczenie powoda o zasądzenie odszkodowania w wysokości 10 800 zł za niezgodne z prawem lub nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę nie zasługuje na uwzględnienie.

Strona pozwana, dokonując wypowiedzenia zawartej z powodem umowy o pracę, podała przyczynę wypowiedzenia w pełni uzasadniającą dokonanie tej czynności prawnej i nie naruszyła formalnych przepisów co do trybu rozwiązywania umów o pracę .

Jest bezsporne, że powód samowolnie odmówił wykonania polecenia służbowego wydanego na piśmie w dniu 21 maja 2012r. Odmowa wykonania tego polecenia ze strony powoda była bezpodstawna, a nadto naruszała istotne interesy strony pozwanej. Była to natychmiastowa decyzja powoda - co opisali świadkowie K. S. i E. W..

Należy tu przypomnieć, że do końca kwietnia 2012r. dyżury w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym pełnili lekarze zatrudnieni przez stronę pozwaną na podstawie umów łączących ich ze spółką (...)Po wygaśnięciu tej umowy strona pozwana stanęła przed perspektywą zabezpieczenia funkcjonowania oddziału ratunkowego przy wykorzystaniu swoich własnych pracowników wcześniej już na tym oddziale pracujących. Nie ulega wątpliwości, że samowolna odmowa wykonania przez powoda pracy na tym oddziale stworzyła zagrożenie dla pacjentów przyjmowanych na oddziale ratunkowym i konieczność znalezienia zastępstwa za powoda.

Jak obrazowo zeznała Prezes J. Z. (1) - " W okresie restrukturyzacji, którą przeprowadzaliśmy i choroby jednego z lekarzy, była niezbędna potrzeba skierowania lekarza z innej działalności na SOR na jakiś okres zastępstwa. Przed moją decyzją był ogłoszony konkurs na świadczenia medyczne w SOR, do którego powód przystąpił, czyli złożył ofertę do pracy na SOR. Oferta ta została rozstrzygnięta, natomiast powód nie podpisał umowy, gdyż nie odpowiadały mu zapisy w umowie. Wtedy też była niezbędna potrzeba przesunięcia czasowego powoda do pracy w SOR, na co wyraziła zgodę pani kierownik zakładu radiologii dr A. Ś." - patrz zeznania J. Z. (2) k 100 .

Powód odmówił wykonania polecenia służbowego uznając je za bezprawne, gdyż od razu uznał, że nie dotyczyły jego pracy w zakładzie diagnostyki obrazowej oraz naruszały limit czasu pracy powoda. Ocena powoda była błędna.

Trafnie strona pozwana powołuje się w tej mierze na treść art. 42 § 4 kp. Przepis ten jednoznacznie zezwala na wydanie polecenia powodowi podjęcia pracy w innym oddziale szpitalnym.

Polecenie służbowe z dnia 21 maja 2012 r., w którym polecono powodowi pracę w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym na stanowisku Starszego Asystenta w określony w poleceniu godzinach i dniach, stanowiło powierzenie pracownikowi innej pracy na podstaw art. 42 § 4 kodeksu pracy, przy czym " inną pracą" w rozumieniu art. 42 § 4 kodeksu pracy jest praca odmiennego rodzaju niż określona w umowie o pracę. Praca w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym była pracą odmiennego rodzaju, niż praca zastępcy kierownika Zakładu Diagnostyki Obrazowej.

Przesłanki wynikające z art. 42 § 4 k.p. zostały więc w całości spełnione; w szczególności zgodność powierzonej pracy z kwalifikacjami powoda, który wcześniej pracował w tym szpitalnym oddziale ratunkowym. Istniały także uzasadnione potrzeby pracodawcy zapewnienia funkcjonowania SOR.

Według art. 42 § 4 k.p. wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy lub płacy nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nie przekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika.

Wyraźnie wskazuje się na cztery przesłanki świadczące o dopuszczalności powierzenia pracownikowi przez pracodawcę takiej pracy: 1) wystąpienie uzasadnionych potrzeb pracodawcy- na tle stanu faktycznego ustalonego w sprawie to rozwiązanie z dniem 30 kwietnia 2012 r. umowy ze spółką (...)spowodowało konieczność skierowania do SOR personelu medycznego, które gwarantowałby prawidłowe funkcjonowanie oddziału. Uzasadnioną potrzebą pracodawcy było zatem przeniesienie pracowników - posiadających odpowiednie kwalifikacje - na SOR. Dotyczyło to nie tylko powoda ale innych lekarzy w tym dr T. T.

2) okres powierzenia innej pracy nie może przekraczać 3 miesięcy w roku kalendarzowym - i w przypadku powoda nie przekraczał,

3) powierzenie innej pracy nie może powodować obniżenia wynagrodzenia i nie powodowało dla powoda

4) musi odpowiadać kwalifikacjom pracownika i nie ulega wątpliwości, ze powód takie kwalifikacje posiadał , skoro uprzednio już od dawna pracował na tym oddziale.

Specjalne kwalifikacje wymagane ustawą z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym ( tekst jednolity Dz. U. 2013 , poz. 757 ) nie dotyczyły powoda ze względu na zachowanie okresu dostosowawczego w art. 57 tej ustawy.

Użyte w art. 42 § 4 k.p. określenie "uzasadnione potrzeby pracodawcy" oznacza uzasadnione potrzeby zakładu pracy jako całości, a nie tylko jednostki (komórki) organizacyjnej zakładu pracy, do której pracownik został skierowany (por. wyrok SN z dnia 8 sierpnia 1979 r., I PR 55/79, OSNCP 1980, nr 2, poz. 30).

Praca powierzana pracownikowi na okres przejściowy powinna być zgodna z jego kwalifikacjami, niekoniecznie jednak z tymi, jakich wymaga rodzaj pracy określony umową o pracę.

Odmowa podjęcia czynności pracowniczych, powierzonych w

trybie art. 42 § 4 k.p. w przypadkach uzasadnionych potrzebami zakładu pracy, może stanowić podstawę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Niewykonanie takiego polecenia bowiem jest ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych (wyrok OSPiUS w Ł. z dnia 19 lipca 1984 r., I P 812/84, PiZS 1985, nr 7, s. 63).

Powód niesłusznie zarzuca, że podjęcie obowiązków w SOR doprowadziłoby do naruszenia limitu czasu pracy. Należy bowiem zauważyć, że zmniejszony wymiar czasu pracy dotyczy pracowników wykonujących obowiązki w zakładach radiologicznych, a w przypadku podjęcia pracy w SOR wymiar czasu pracy powoda jest wymiarem podstawowym dla pracownika medycznego. Podjęcie pracy na SOR w wyznaczonych dniach i godzinach nie oznaczało, że powód jednocześnie będzie wykonywał obowiązki w zakładzie diagnostyki obrazowej.

Powoda obowiązywał równoważny czas pracy umożliwiający przedłużenie wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę. Tym samym praca powoda w wyznaczonych dniach w wymiarze 12 godzin zostałaby w okresie rozliczeniowym odpowiednio zrekompensowana.

Zgodnie z art. 214 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej ( tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 217 )

w okresie od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 1 lipca 2014 r. czas pracy pracowników komórek organizacyjnych (zakładów, pracowni):

1) radiologii, radioterapii, medycyny nuklearnej - stosujących w celach diagnostycznych lub leczniczych źródła promieniowania jonizującego,

2) fizykoterapii, patomorfologii, histopatologii, cytopatologii, cytodiagnostyki, medycyny sądowej lub prosektoriów

- w zakresie określonym w ust. 2, nie może przekraczać 5 godzin na dobę i przeciętnie 25 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Czas pracy, o którym mowa powyżej, stosuje się do pracowników na stanowiskach pracy w:

1) komórkach organizacyjnych (zakładach, pracowniach): radiologii, radioterapii i medycyny nuklearnej, jeżeli do ich podstawowych obowiązków należy:

a) stosowanie w celach diagnostycznych lub leczniczych źródeł promieniowania jonizującego, a w szczególności: wykonujących badania lub zabiegi, asystujących lub wykonujących czynności pomocnicze przy badaniach lub zabiegach, obsługujących urządzenia zawierające źródła promieniowania lub wytwarzające promieniowanie jonizujące, lub wykonujących czynności zawodowe bezpośrednio przy chorych leczonych za pomocą źródeł promieniotwórczych, lub

b) prowadzenie badań naukowych z zastosowaniem źródeł promieniowania jonizującego, lub

c) dokonywanie pomiarów dozymetrycznych promieniowania jonizującego związanych z działalnością, o której mowa w lit. a i b;

2) komórkach organizacyjnych (zakładach, pracowniach) fizykoterapeutycznych, jeżeli do ich podstawowych obowiązków należy kontrolowanie techniki stosowanych zabiegów lub samodzielne wykonywanie zabiegów;

3) komórkach organizacyjnych (zakładach, pracowniach): patomorfologii, histopatologii, cytopatologii i cytodiagnostyki, jeżeli do ich podstawowych obowiązków należy:

a) przygotowywanie preparatów lub

b) wykonywanie badań histopatologicznych i cytologicznych;

4) komórkach organizacyjnych (zakładach, pracowniach): patomorfologii, medycyny sądowej oraz prosektoriach, jeżeli do ich podstawowych obowiązków należy:

a) wykonywanie sekcji zwłok lub

b) wykonywanie badań patomorfologicznych i toksykologicznych, lub

c) pomoc przy wykonywaniu sekcji zwłok oraz badań patomorfologicznych i toksykologicznych, lub

d) pobieranie narządów i tkanek ze zwłok.

W okresie od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 1 lipca 2014 r. zachowuje się wobec tego szczególne przywileje w zakresie norm czasu pracy przewidzianych dotychczas w art. 32g ust. 3 i 5 u.z.o.z. Przywileje te po dniu 1 lipca 2014 r. przestaną obowiązywać. Opisane w powołanym przepisie grupy pracowników zaczną obowiązywać standardowe normy czasu pracy przewidziane dla pracowników podmiotów leczniczych (głównie wykonujących zawód medyczny), tj. 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Natomiast zgodnie z art. 93 omawianej ustawy o działalności leczniczej czas pracy pracowników zatrudnionych w podmiocie leczniczym, z zastrzeżeniem art. 94 ust. 1, w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie może przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Czas pracy pracowników technicznych, obsługi i gospodarczych, w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Z kolei art. 94. Ustawy o działalności leczniczej przewiduje, że jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, w stosunku do pracowników mogą być stosowane rozkłady czasu pracy, w których dopuszczalne jest przedłużenie wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę, z zastrzeżeniem art. 93 ust. 3 i 4. W rozkładach czas pracy pracowników, o których mowa w art. 93 ust. 1, nie może przekraczać przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym, a w stosunku do pracowników, o których mowa w art. 93 ust. 2 - przeciętnie 40 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Okres rozliczeniowy, o którym mowa w ust. 1, nie może być dłuższy niż miesiąc. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 4 miesięcy. Rozkład czasu pracy powinien być stosowany na podstawie harmonogramów pracy ustalanych dla przyjętego okresu rozliczeniowego, określających dla poszczególnych pracowników dni i godziny pracy oraz dni wolne od pracy.

Możliwość świadczenia pracy w równoważnym czasie pracy przewiduje regulamin pracy strony pozwanej.

Trafnie więc strona pozwana stwierdziła, iż czas pracy powoda, zatrudnionego w Zakładzie Diagnostyki Obrazowej strony pozwanej nie może przekraczać 5 godzin na dobę (przeciętnie 25 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, jeśli świadcząc pracę w Zakładzie Diagnostyki Obrazowej wykonuje czynności z zakresu określonego w art. 214 ust. 2 ustawy o działalności leczniczej.

W przypadku niewykonywania przez powoda w Zakładzie Diagnostyki Obrazowej obowiązków, o których mowa w art. 214 ust. 2 ustawy o działalności leczniczej, znajdą do powoda zastosowanie ogólne reguły czasu pracy pracowników podmiotów leczniczych, określone w Dziale III wskazanej ustawy (czas pracy nie może przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym i może zostać przedłużony 12 godzin na dobę, jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją.

Zeznania świadków D. S., A. Ś., K. S., E. W. zasługiwały na wiarę jako zgodne i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Zeznania świadka M. O. nie wniosły żadnych istotnych elementów dla rozpoznania sprawy

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z regułą z art. 98 k.p.c. oraz na podstawie § 12 pkt 1 ppkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Kierując się powyższymi przesłankami orzeczono jak w sentencji.