Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Ewelina Iwanowicz

Protokolant: Kamil Skrzat

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2017 roku w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. na rzecz A. K.:

a)  kwotę 4.000,00 (cztery tysiące) złotych tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 2 kwietnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku
i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

b)  kwotę 385,06 (trzysta osiemdziesiąt pięć 06/100) złotych tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi od dnia 2 kwietnia 2013 roku
do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3. zasądza od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. na rzecz A. K. kwotę 725,10 (siedemset dwadzieścia pięć 10/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu od uwzględnionej części powództwa;

4. nakazuje pobrać od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 927,16 (dziewięćset dwadzieścia siedem 16/100) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

6. nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu kosztów procesu od oddalonej części powództwa;

7. nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt I C 2997/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 sierpnia 2014 r. A. K. wystąpiła o zasądzenie
od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. kwoty 14.000 zł zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem szkodzącym z dnia 28 sierpnia 2012 r.
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty od kwoty 9.000 zł
i od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty od kwoty 5.000 zł oraz kwoty 385,06 zł tytułem odszkodowania za utracone wynagrodzenie za pracę w związku
z przebywaniem powódki na zwolnieniu lekarskim wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
2 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż idąc w kierunku przystanku autobusowego zlokalizowanego w Z. przy ul. (...), na skutek potknięcia
o wystającą płytę chodnikową przewróciła się w pobliżu bloku nr (...) W wyniku zdarzenia powódka doznała złamania kości promieniowej lewej. Po wypadku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi Spółdzielni Mieszkaniowej, który wypłacił jej kwotę 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia, nie uwzględnił zaś w ogóle żądania
w zakresie odszkodowania za utracone zarobki.

Ponadto powódka wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych.

[pozew – k. 2-13]

Postanowieniem z dnia 11 września 2014 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu zwolnił powódkę od kosztów sądowych w niniejszej sprawie w całości.

[postanowienie – k. 58]

W odpowiedzi na pozew (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w Z. wniosła
o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwana podniosła, iż jej odpowiedzialność za następstwa zdarzenia z dnia 28 sierpnia 2012 r., jak również okoliczność wypłaty określonych świadczeń na rzecz powódki z tego tytułu,
ma charakter bezsporny i nie wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego. Jednocześnie pozwana wskazała, iż wytoczone powództwo jest całkowicie niezasadne, ponieważ szkoda poniesiona przez powódkę została naprawiona w całości w toku postępowania likwidacyjnego przez (...) S.A.

[odpowiedź na pozew – k. 60-63]

Ostatecznie na terminie rozprawy w dniu 3 kwietnia 2017 r. pełnomocnik powódki poparł powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu,
a pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa.

[protokół – k. 210]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 sierpnia 2012 r. A. K. szła w towarzystwie partnera
z miejsca zamieszkania w Z. przy ul. (...) blok (...) w kierunku przystanku komunikacji miejskiej przy ul. (...) w Z.. Potknęła się o wystającą płytę chodnikową i przewróciła się na chodniku w szczycie bloku numer(...).

[przesłuchanie powódki – k. 210 w zw. z k. 86 wyjaśnień informacyjnych 00:10:03-00:27:36, zeznania świadka D. K. – k. 87 00:31:39-00:42:08, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia oświadczenia – k. 17, zdjęcia – k. 16]

Po upadku powódka poczuła ból lewego łokcia i pozdzierała naskórek na kolanach. Wstała i udała się na zaplanowane zakupy. Z czasem ból się nasilał i ręka puchła.

[przesłuchanie powódki – k. 210 w zw. z k. 86 wyjaśnień informacyjnych 00:10:03-00:27:36, zeznania świadka D. K. – k. 87 00:31:39-00:42:08]

Tego samego dnia wieczorem A. K. udała się na oddział ratunkowy Wojewódzkiego (...)-Curie w Z.. W szpitalu stwierdzono odpryśnięcie kości łokcia i założono powódce szynę gipsową na dwa tygodnie. Zalecono jej kontrolę w (...). W dniach 12 września, 29 października,
19 listopada i 10 grudnia 2012 r. powódka była na wizytach u ortopedy. Podczas pierwszej wizyty ortopeda stwierdził złamanie głowy kości promieniowej lewej i nakazał powódce noszenie ręki na temblaku przez dwa miesiące. Ortopeda wystawiał powódce zwolnienia lekarskie (L 4). Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim łącznie od 12 września 2012 r. do 10 grudnia 2012 r. Podczas wizyty z 10 grudnia 2012 r. ortopeda stwierdził, iż powódka jest zdolna do pracy od 11 grudnia 2012 r. W okresie od 29 października 2012 r.
do 12 listopada 2012 r. A. K. odbywała zabiegi i ćwiczenia z zakresu fizjoterapii. Rehabilitacja była dla powódki bolesna. Leczenie zakończyło się w grudniu 2012 r., ale powódka odczuwała ból ręki i nadal zażywała leki przeciwbólowe.

[przesłuchanie powódki – k. 210 w zw. z k. 86-87 wyjaśnień informacyjnych 00:10:03
-00:29:18, zeznania świadka D. K. – k. 87-88 00:31:39-00:42:08 i 00:42-14
-00:46:05, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia karty informacyjnej leczenia
w szpitalnym oddziale ratunkowym – k. 18, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia skierowania do poradni ortopedycznej – k. 19, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia historii choroby w poradni ortopedycznej – k. 20-22, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z potwierdzeniem odbycia – k. 23-24, kopia karty informacyjnej – k. 92, wyniki badań na płycie CD – k. 93]

W następstwie zdarzenia z dnia 28 sierpnia 2012 r. A. K. doznała skręcenia lewego stawu łokciowego z odpryskiem fragmentu kości promieniowej. Z puntu widzenia rehabilitanta u powódki nie występuje trwały lub długotrwały uszczerbek
na zdrowiu w związku z urazem z dnia 28 sierpnia 2012 r. Powódka przed upływem sześciu miesięcy uzyskała sprawność pozwalającą na wypis do pracy. Zlecona rehabilitacja została zakończona 12 listopada 2012 r., a leczenie ortopedyczne 10 grudnia 2012 r. Powódka nie kontynuowała leczenia specjalistycznego po tym czasie. Zakres cierpień fizycznych powódki w związku z urazem był znaczny przez dwa tygodnie w związku z dolegliwościami bólowymi lewej kończyny górnej. Przez kolejne osiem tygodni do zakończenia rehabilitacji zakres cierpień fizycznych był umiarkowany, dolegliwości bólowe zmniejszały się z tendencją
do ustępowania. Z powodu bólu i ograniczenia sprawności lewej ręki powódka wymagała pomocy w czynnościach samoobsługi i prowadzenia gospodarstwa domowego przez dwa tygodnie po sześć godzin dziennie i osiem tygodni po dwie godziny dziennie. Po urazie występowała konieczność przyjmowania leków przeciwbólowych przez około dziesięć tygodni.

[pisemna opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej – k. 108-111, pisemne uzupełaniające opinie biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej – k. 141 i k. 170]

U powódki występuje stan po skręceniu stawu łokciowego lewego z odłamaniem fragmentu głowy kości promieniowej lewej, bez upośledzenia funkcji łokcia lewego. Według ortopedy wypadek z 28 sierpnia 2012 r. nie spowodował u powódki trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Cierpienia fizyczne powódki bezpośrednio
po wypadku były stopnia średniego, następnie zmniejszając się. Skutki wypadku spowodowały konieczność zażywania leków przeciwbólowych przez około dwa-trzy miesiące oraz pomocy osób trzecich w wymiarze trzech-czterech godzin dziennie przez okres trzech tygodni i w wymiarze jeden-dwie godziny dziennie przez okres następnych dwóch-trzech tygodni. Obecnie powódka nie wymaga pomocy osób trzecich.

[pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 128-131, pisemna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 183-184]

U powódki nie stwierdza się zaburzeń o charakterze psychicznym, ani uszczerbku
na zdrowiu psychicznym na skutek zdarzenia z 28 sierpnia 2012 r. Zakres cierpień psychicznych powódki po wypadku był umiarkowany przez półtora miesiąca, a później zmniejszał się stopniowo do końca leczenia z uwagi na ustępowanie dolegliwości bólowych, poprawę sprawności i co raz mniejszy zakres pomocy osób trzecich.

[pisemna opinia biegłego z zakresu psychologii – k. 96-100, ustna uzupełniająca opinia biegłego z zakresu psychologii – k. 209 odw.]

Przed wypadkiem A. K. pracowała jako kasjer-sprzedawca
z wynagrodzeniem 1.111,86 zł netto miesięcznie na podstawie umowy o pracę na czas określony od 9 sierpnia 2012 r. do 8 listopada 2012 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Stosunek pracy ustał z upływem okresu, na który umowa została zawarta. Pracodawca nie chciał zawrzeć umowy na dalszy okres z uwagi na pozostawanie powódki na zwolnieniu lekarskim. Do 12 września 2012 r. powódka nie była na zwolnieniu lekarskim, ale nie wykonywała pracy, bowiem uzgodniła z pracodawcą, że odrobi ten czas po wyzdrowieniu.
W okresie pozostawania na zwolnieniu lekarskim powódka otrzymywała wynagrodzenie
za czas choroby od 12 do 30 września 2012 r. i od 1 do 14 października 2012 r. oraz zasiłek chorobowy od 15 do 31 października 2012 r. i od 1 do 8 listopada 2012 r. W tym czasie powódka nie podjęła żadnego zajęcia zarobkowego.

[przesłuchanie powódki – k. 210 w zw. z k. 86-87 wyjaśnień informacyjnych 00:10:03
-00:27:36, zeznania świadka D. K. – k. 88 00:31:39-00:42:00, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia świadectwa pracy – k. 25-25 odw., poświadczona
za zgodność z oryginałem kopia pisma pracodawcy – k. 26]

Łączne utracone przez powódkę wynagrodzenie w związku z przebywaniem
na zwolnieniu lekarskim po zdarzeniu z 28 sierpnia 2012 r. stanowi kwotę 393,87 zł netto.

[pisemna opinia biegłego z zakresu ekonomii – k. 157-162]

Chodnik, na którym przewróciła się powódka, położony jest na osiedlu mieszkaniowym w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z..

[bezsporne]

Pismem z dnia 18 marca 2013 r., doręczonym 25 marca 2013 r., A. K. zgłosiła szkodę (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Z. domagając się zapłaty 15.000 zł zadośćuczynienia i 1.542,32 zł odszkodowania, w tym 444,32 zł tytułem utraconego wynagrodzenia za pracę w związku z przebywaniem na zwolnieniu lekarskim w terminie
7 dni od daty otrzymania tego pisma pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

[poświadczona za zgodność z oryginałem kopia zgłoszenia szkody – k. 27-34, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia zwrotnego potwierdzenia odbioru – k. 35]

Pozwana Spółdzielnia Mieszkaniowa przekazała zawiadomienie o szkodzie do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., które świadczyło jej ochronę ubezpieczeniową w dacie zdarzenia z 28 sierpnia 2012 r. Decyzją
z dnia 24 maja 2013 r. ubezpieczyciel przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 6.000 zł, zwrot kosztów opieki osób trzecich w kwocie 798 zł i zwrot kosztów leczenia w kwocie
250 zł, a w zakresie odszkodowania z tytułu utraconych zarobków podniósł, iż roszczenie zostanie rozpatrzone po udokumentowaniu.

[przesłuchanie powódki – k. 210, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia pisma z dnia 24 maja 2013 r. – k. 37-37 odw., poświadczona za zgodność z oryginałem kopia polisy
– k. 70-75]

Przed zdarzeniem z 28 sierpnia 2012 r. A. K. nie miała urazów lewej ręki. Po wypadku powódka nie mogła poradzić sobie z niektórymi czynnościami, takimi jak sprzątanie, zakupy, gotowanie i higiena osobista. Pomocy udzielali jej córki i partner. Powódka podjęła zatrudnienie dopiero we wrześniu 2013 r., ponieważ nie mogła znaleźć pracy. Obecnie powódka odczuwa ból lewej ręki na zmianę pogody i nie może lewą ręką dźwigać zakupów. W razie potrzeby zażywa leki przeciwbólowe.

[przesłuchanie powódki – k. 210 w zw. z k. 86-87 wyjaśnień informacyjnych 00:10:03
-00:27:36, zeznania świadka D. K. – k. 88 00:31:39-00:47:33, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy o prace – k. 55]

A. K. ma 48 lat. W gospodarstwie domowym pozostaje z córką. Utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w wysokości 1.700 zł netto. Córka powódki studiuje. Stałe miesięczne koszty ich utrzymania wynoszą 1.000 zł.

[przesłuchanie powódki – k. 210]

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na powołanych dowodach uznając
je za wiarygodne.

W zakresie zdrowotnych następstw przedmiotowego wypadku Sąd oparł się
na opiniach biegłych z zakresu kilku specjalności.

Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2017 r. Sąd oddalił wniosek powódki
o dopuszczenie dowodu z kolejnej uzupełniającej opinii biegłych ortopedy i rehabilitanta, ponieważ okoliczności, których wykazania na ich podstawie chciałaby powódka, nie wymagają wiedzy specjalnej, lecz podlegają ocenie Sądu w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Bezspornie krzywda nie przejawia się wyłącznie określonym procentowo uszczerbkiem na zdrowiu o charakterze trwałym lub długotrwałym, którego w realiach niniejszej sprawy biegli u powódki nie stwierdzili, jednakże tworzenie przez stronę powodową pojęcia „uszczerbku krótkotrwałego” i wymaganie
od biegłych z zakresu medycyny, aby wbrew powszechnie stosowanej w sprawach
o naprawienie szkody na osobie tabeli uszczerbków z rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania
o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu (…), wydawali opinię w tym przedmiocie, jest niezrozumiałe i zbędne. Analogicznie ocenić należało tenże wniosek dowodowy
w zakresie ustalania hipotetycznego uszczerbku na zdrowiu w przypadku ewentualnego wystąpienia okoliczności wymienionych przez stronę powodową. Biegli mają bowiem obowiązek, co zresztą uczynili, wypowiadać się na podstawie zaistniałego faktycznie zdarzenia szkodzącego, jego realnych skutków i rzeczywistego przebiegu leczenia. Nadto, przeprowadzenie tychże dowodów spowodowałby nieuzasadnione przedłużenie postępowania, zwłaszcza że ci biegli wydali już w sprawie pisemne opinie uzupełniające.
W ocenie Sądu, opinie podstawowe wraz z uzupełniającymi są pełne, logiczne i zbieżne między sobą, a co za tym idzie wiarygodne. Wobec powyższego, zdaniem Sądu, nie zaistniały żadne podstawy do dalszego uzupełniania tychże opinii, a tym bardziej do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji.

Strona pozwana kwestionowała opinię biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej zarzucając dowolność ustaleń co do okresu niezdolności powódki do pracy. Biegły oparł się zaś na znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji medycznej, z której wynika, iż lekarz ortopeda wystawił powódce trzy zwolnienia lekarskie od 12 września do 28 października,
od 29 października do 19 listopada i od 19 listopada do 10 grudnia 2012 r., tj. stwierdził jej czasową niezdolność do pracy z powodu choroby stosownie do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 lipca 2005 r. w sprawie orzeczenia o czasowej niezdolności do pracy (Dz.U. 2005/145/1219 z zm.) i art. 55 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz.U. 1999/60/636 z zm.), a w dniu 10 grudnia 2012 r. stwierdził, iż od następnego dnia powódka jest zdolna do pracy. Ostatecznie strona pozwana na terminie rozprawy w dniu
3 kwietnia 2017 r. wskazała, iż nie kwestionuje okresu niezdolności powódki do pracy wynikającej ze zwolnień lekarskich, tzw. L 4. Wobec powyższego bezprzedmiotowe stały się również uwagi strony pozwanej do opinii biegłego z zakresu ekonomii.

Opinia biegłego z zakresu psychologii po jej ustnym uzupełnieniu nie była już dalej kwestionowana i stanowi wiarygodny dowód w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

W niniejszej sprawie pozwana nie kwestionowała zasady swej odpowiedzialności, lecz zasadność dochodzonego przez powódkę roszczenia z uwagi na przeprowadzone przez ubezpieczyciela pozwanej postępowanie likwidacyjne.

Warunki odpowiedzialności pozwanej w odniesieniu do dochodzonego odszkodowania i zadośćuczynienia określają przepisy art. 444 k.c. i art. 445 k.c.

Stosownie do art. 444 § 1 zd. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W myśl
art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie ukształtowana została zasada, zgodnie z którą funkcja kompensacyjna powinna mieć najistotniejsze znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Uzupełnieniem jak i ograniczeniem tej zasady był pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r., sygn. akt I PR 203/65, OSP 1966/4/92). Jego konsekwencją – na co wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2004 r., sygn. akt I CK 131/03, opublikowanego w OSNC 2005/2/40 (LEX nr 141820) – była utrzymująca się tendencja do zasądzania skromnych sum tytułem zadośćuczynienia
za doznaną krzywdę. W ostatnich latach Sąd Najwyższy, w dążeniu do przełamania tej tendencji, wielokrotnie podkreślał, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia o jego rozmiarze powinien decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich rodzaj, intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu
w dziedzinie życia osobistego i społecznego, wiek poszkodowanego, rodzaj wykonywanej pracy i inne podobne okoliczności danej sprawy (wyrok SN z dnia 17 września 2010 r.,
sygn. akt II CSK 94/10, OSNC 2011/4/44, wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., sygn. akt
I CK 131/03, OSNC 2005/2/40, wyrok SA w Gdańsku z dnia 31 grudnia 2010 r., sygn. akt
III APa 21/10, Lex nr 784244, wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt III CSK 62/09, wyrok SN z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt IV CSK 221/11, LEX nr 1119550). Powołanie się przy ustalaniu zadośćuczynienia na potrzebę utrzymania jego wysokości w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. Zasada umiarkowanej wysokości odszkodowania ma bowiem uzupełniający charakter w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej (uzasadnienie wyroku SA w Gdańsku z dnia 31 grudnia 2010 r., sygn. akt
III APa 21/10, LEX nr 784244 i powołane w nim orzeczenia SN: wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95 i wyrok SN z 13 grudnia 2007 r., sygn. akt I CSK 384/07, LEX nr 351187 oraz uzasadnienie wyroku SN z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. akt I CSK 384/07, LEX nr 351187). W aktualnej linii orzeczniczej podkreśla się, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt I ACa 617/07,
LEX nr 795203, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 września 2012 r., sygn. akt
I ACa 640/12, LEX nr 1220559). Zwraca się również uwagę na konieczność rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury, które to okoliczności muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osoba pokrzywdzonego i sytuacją życiową, w jakiej się znalazł (zob. wyrok SN z 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95; wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. akt III CSK 62/09, LEX nr 738354, wyrok SN z 13 grudnia 2007 r., sygn. akt
I CSK 384/07, LEX nr 351187). Jak wynika z powyższego, zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne
i psychiczne, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek doznanego uszczerbku. Jego wysokość winna być zatem ustalona
w odniesieniu do osoby pokrzywdzonego i całokształtu okoliczności konkretnej sprawy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że wskutek zdarzenia z dnia 28 sierpnia 2012 r. powódka doznała skręcenia stawu łokciowego lewego z odłamaniem fragmentu głowy kości promieniowej lewej, bez upośledzenia funkcji łokcia lewego. Choć uraz ten nie spowodował trwałego ani długotrwałego uszczerbku
na zdrowiu powódki, to był dla niej źródłem krzywdy, cierpień fizycznych i psychicznych. Znaczną uciążliwość dla powódki stanowiło unieruchomienie lewej kończyny górnej przez pierwsze dwa tygodnie po wypadku oraz konieczność noszenia jej na temblaku przez kolejne tygodnie. Ograniczenie sprawności skutkowało koniecznością pomocy osób trzecich przez około dwa i pół miesiąca. Przy czym, było to dla powódki krępujące i powodowało dodatkowy dyskomfort. Zakres cierpień fizycznych powódki w związku z urazem był znaczny przez dwa tygodnie w związku z dolegliwościami bólowymi lewej ręki. Przez kolejne osiem tygodni do zakończenia rehabilitacji, która z uwagi na rodzaj wykonywanych zabiegów i ćwiczeń był dla powódki bolesna, zakres cierpień fizycznych był umiarkowany, przy czym dolegliwości bólowe zmniejszały się z tendencją do ustępowania. Zakres cierpień psychicznych powódki po wypadku był umiarkowany przez półtora miesiąca, a później zmniejszał się stopniowo do końca leczenia z uwagi na ustępowanie dolegliwości bólowych, poprawę sprawności i co raz mniejszy zakres pomocy osób trzecich. Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim od 12 września do 10 grudnia 2012 r., po czym odzyskała zdolność do pracy. Dodatkowo w tym czasie upłynął okres, na który zawarła z pracodawcą umowę o pracę na czas określony i z uwagi na długotrwałość jej niezdolności do pracy i brak możliwości wykazania się przez nią na stanowisku pracy, pracodawca nie podpisał z nią umowy na dalszy okres. Leczenie zakończyło się w grudniu 2012 r. Obecnie powódka nadal okresowo odczuwa dolegliwości bólowe lewej ręki, zwłaszcza na zmianę pogody i zażywa leki przeciwbólowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadne przyznanie powódce zadośćuczynienia w łącznej kwocie 10.000 zł, które rekompensuje doznaną przez powódkę krzywdę, nie będąc przy tym kwotą wygórowaną. Biorąc jednak pod uwagę, iż ubezpieczyciel pozwanej Spółdzielni Mieszkaniowej wypłacił już powódce 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd zasądził dalsze 4.000 zł. W pozostałym zakresie roszczenie
o zadośćuczynienie podlegało zaś oddaleniu.

Sąd uznał za zasadne w całości żądanie powódki zasądzenia odszkodowania tytułem zwrotu utraconych zarobków. Powódka wykazała w oparciu o dokumentację medyczną okres czasowej niezdolności do pracy. Przedstawiła także dokumenty pochodzące od jej pracodawcy co do okresu, rodzaju i wysokości otrzymywanych świadczeń. Ponadto, zasadność tego roszczenia została potwierdzona przez biegłego sądowego z zakresu ekonomii. Przy czym, biegły wyliczył łączną wysokość utraconego przez powódkę w związku z pozostawaniem na zwolnieniu lekarskim wynagrodzenia na kwotę 393,87 zł. Natomiast
z uwagi na zakaz wychodzenia ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c.) Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki z tego tytułu kwotę 385,06 zł.

Odsetki od kwoty 4.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwoty 385,06 zł tytułem odszkodowania należało zasądzić, stosownie do przepisu art. 481 § 1 i § 2 k.c. od 2 kwietnia 2013 r., tj. od dnia następnego po upływie siedmiodniowego terminu do dobrowolnego spełnienia świadczenia wyznaczonego w zgłoszeniu szkody i wezwaniu do zapłaty.

Mając jednakże na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w dacie obowiązywania znowelizowanych przepisów w zakresie odsetek określonych w Kodeksie cywilnym, niezbędnym było uwzględnienie przedmiotowych zmian w treści wyroku. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw
(Dz.U. 2015.1830) art. 481 k.c. otrzymał, począwszy od jego § 2, następujące brzmienie: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe
za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Nadto,
w dodanych § 2 ¹-2 ⁴ powołanego przepisu, wskazano, iż: maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹); jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ²); postanowienia umowne nie mogą wyłączać
ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy (§ 2 ³); Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie
(§ 2 ⁴).

W dotychczasowym brzmieniu powołanego art. 481 k.c., wskazywano jedynie,
iż odsetki za opóźnienie, w przypadku, gdy ich wysokość nie była z góry oznaczona, równe są wysokości odsetek ustawowych. W przypadku natomiast, gdy wierzytelność była oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel mógł żądać odsetek
za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W myśl art. 56 powołanej ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie natomiast z art. 57 tejże ustawy, z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.

Powyższe rozróżnienie odsetek zasądzonych w wyroku jest tym bardziej uzasadnione, iż do 31 grudnia 2015 r. Kodeks cywilny posługiwał się jednakowym pojęciem odsetek ustawowych na oznaczenie odsetek kapitałowych (art. 359 § 2 k.c.) i odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) oraz miały one jednakową wysokość, podczas gdy od 1 stycznia 2016 r. funkcjonują w tej ustawie dwa pojęcia, a mianowicie odsetek ustawowych i odsetek ustawowych za opóźnienie, a nadto drugie z nich są wyższe od pierwszych.

Mając na uwadze powyższe, koniecznym było zasądzenie odsetek począwszy
od wskazanej powyżej daty do dnia 31 grudnia 2015 r. (tj. dnia poprzedzającego wejście
w życie przedmiotowej ustawy nowelizującej, w zakresie przepisów dotyczących odsetek określonych w Kodeksie cywilnym) w wysokości odsetek ustawowych, określonych
w art. 481 k.c. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 r., które wynosiły do 22 grudnia 2014 r.
13 % rocznie, a od 23 grudnia 2014 r. 8 %, a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, odsetek ustawowych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 k.c. w aktualnym brzmieniu, które wynoszą obecnie 7 % w skali roku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Powódka wygrała proces w 30 %. Poniosła koszty procesu w wysokości 2.400 zł wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Na rzecz powódki należało zatem zasądzić od pozwanej kwotę 725,10 zł (2.417 zł x 30 %).

Skarb Państwa-Sąd Rejonowy w Zgierzu poniósł tymczasowo 720 zł nieuiszczonej opłaty sądowej oraz 2.370,53 zł z tytułu wynagrodzenia biegłych, co daje w sumie 3.090,53 zł. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2015 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. 2016/623 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. należało nakazać pobranie 30 % z tej kwoty, tj. 927,16 zł od pozwanej.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążenia powódki kosztami procesu
i kosztami sądowymi od nieuwzględnionej części powództwa. Zgodnie z powołanym przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2012 r. (V CZ 26/12, LEX nr 1231638), przepis art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym,
że w rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe. Art. 102 k.p.c. znajduje zastosowanie „w wypadkach szczególnie uzasadnionych”, które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. mogą być również brane pod uwagę okoliczności dotyczące charakteru sprawy (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012 r., II CZ 95/12, LEX nr 1232771, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2012 r., I UZ 86/12, LEX nr 1228427). W postanowieniu z dnia 26 września 2012 r. (II CZ 100/12, LEX nr 1232760) Sąd Najwyższy wskazał, iż ocena, czy w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony należy do swobodnej decyzji sądu ze względu
na konieczność zapewnienia poczucia sprawiedliwości oraz realizacji zasady słuszności.

W niniejszej sprawie obciążenie powódki kosztami postępowania podważałoby kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia. Ponadto powódka pozostaje w trudnej sytuacji majątkowej, co stało się przyczyną zwolnienia jej od kosztów sądowych w całości. Utrzymuje siebie i córkę z wynagrodzenia wynoszącego 1.700 zł miesięcznie.