Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2017r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2017r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko P. R.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 8 lipca 2016r., sygn. akt XIII GC 84/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V ACa 836/16

UZASADNIENIE

Powód - (...) S.A. w K. w pozwie wniesionym przeciwko P. R. domagał się zapłaty kwoty 159 098,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

W dniu 28 styczniu 2016r. Sąd Okręgowy w Katowicach wydał w postępowaniu upominawczym, pod sygnaturą XIII GC84/16 nakaz zapłaty, którym zasądził dochodzą należność łącznie z kosztami postępowania.

Pozwana wniosła w ustawowym terminie sprzeciw, którym zaskarżyła nakaz w całości domagając się oddalenia powództwa.

Odpowiadając na sprzeciw pismem z dnia 21 marca 2016 r. powód podtrzymał w całości żądanie pozwu.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo oraz orzekł w przedmiocie kosztów procesu.

U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne oraz następująca ocena prawna.

W dniu 8 października 2015r. pomiędzy (...) S.A. w K. jako faktorem a M. P. jako faktorantem zawarta została umowa faktoringu o nr (...). Przedmiotem umowy było nabywanie przez faktora w oparciu o art. 509 k.c. i nast. wierzytelności pieniężnych przysługujących faktorantowi w stosunku do odbiorców wymienionych w załączniku „A-Podstawowe parametry umowy”. Wskazany załącznik jako jednego z odbiorców wskazywał P. R. prowadzącą działalność w zakresie handlu opakowaniami przemysłowymi pod firmą F.H.U. (...). Na mocy umowy faktorant nabywał wierzytelności w dacie ich powstania w wysokości 100% ich wartości. Pismem z 8 października 2015r. pozwana została zawiadomiona przez faktora i faktoranta, że wszelkie wierzytelności i prawa z nimi związane z tytułu łączącej faktoranta i odbiorcę współpracy handlowej wynikające z dostawi usług realizowanych w oparciu o zamówienia przeniesienie zostały w drodze cesji na spółkę (...) S.A. w K. .Pozwana podpisała oświadczenie potwierdzające dokonanie zawiadomienia oraz wyraziła zgodę na to, że będzie regulować wierzytelności przysługujące pierwotnie faktorantowi, z każdej z umów zawartych z odbiorcą, także w przyszłości. Ponadto zobowiązała się do podpisywania „oświadczenia odbiorcy” zgodnie z wzorem dołączonym do zawiadomienia, gdzie w kolumnie „ kwota wolna od potrąceń” będzie umieszczał wartość pomniejszoną o jego ewentualne roszczenia, która będzie uznawana przez strony za bezsporną.

W dniu 24 listopada 2015r. M. P. dostarczył pozwanej folię czarną J. (...) w ilości 21 900 kg. Folia dostarczona została w dużych rolkach umieszczonych na paletach. Dostawa zrealizowana została razem z paletami. Towar umieszczony został w magazynie. Oględziny zewnętrzne dokonane zostały przez pracowników pozwanej. Nie stwierdzili oni żadnych zewnętrznych usterek. W tym samym dniu M. P. wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...)tytułem sprzedaży folii czarnej J. (...), na kwotę brutto 158 928,30 zł. z terminem zapłaty na 8.12.2015r. Pozwana podpisała formularz oświadczenia odbiorcy. W jego treści znalazło się stwierdzenie, że wskazana w fakturze wierzytelność jest bezsporna, na dzień otrzymania zawiadomienia o przelewie nie przysługują jej żadne zarzuty ich dotyczące, ponadto ewentualne roszczenia w stosunku do faktoranta z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania, w tym z tytułu gwarancji i rękojmi lub z tytułu skorygowania faktur będą kierowane bezpośrednio do faktoranta i z nim rozliczane i nie będą miały wpływu na wierzytelność nabytą przez (...) S.A.

Działalność gospodarcza pozwanej polega między innymi na konfekcjonowaniu zakupionej folii na mniejsze rolki i odsprzedaży dalszym klientom. Po kilku dniach od odbioru folia zakupiona od M. P. została przeniesiona na zakład produkcyjny celem jej przewinięcia na mniejsze rolki. Po jej założeniu na maszyny produkcyjne okazało się, że folia przerywa się w procesie jej przewijania. Pozwana niezwłocznie zgłosiła telefonicznie reklamację dostawcy M. P.. Po otrzymanej informacji dostawca przybył na zakład pozwanej, gdzie naocznie przekonał się o wadliwości dostarczonego towaru. Strony transakcji sporządziły protokół reklamacji towaru, w którym wskazano, że dostarczona folia nie spełnia parametrów technicznych określonych w zamówieniu tj. nie trzyma grubości, widoczne są liczne odbarwienia oraz przetarcia, towar jest niezdatny do użytkowania. W protokole pozwana stwierdziła, że domaga się doprowadzenia towaru do stanu zgodności z umową poprzez jego wymianę na wolny od wad lub zwrot do dostawcy. Równocześnie wskazano ,że sprzedawca poinformuje pozwaną o terminie i sposobie rozstrzygnięcia reklamacji w terminie 14 dni od daty sporządzenia protokołu. Protokół został sporządzony 29 listopada 2015r. M. P. odebrał całą wadliwą dostawę. Pismem z dnia 30.12.2015r. M. P. poinformował pozwaną ,że nie ma możliwości dostarczenia w zamian towaru

Pismem z dnia 16 czerwca 2016r. skierowanym do powoda pozwana oświadczyła, że uchyla się od skutków prawnych oświadczenia złożonego w zawiadomieniu o globalnej cesji wierzytelności w szczególności co do zgody na regulowanie na rzecz powoda wierzytelności z faktury VAT (...). Wskazała, że została wprowadzona przez powoda w błąd, gdyż to on był autorem sformułowań zawartych w oświadczeniu. Podkreśliła, że nigdy nie złożyłaby oświadczenia, na mocy którego zostałaby zobowiązana do zapłaty za towar, którego w efekcie miałaby nie otrzymać

Stan faktyczny w sprawie był bezsporny.

Okolicznością sporną było ustalenie czy dłużnik, czyli pozwana może w zaistniałym stanie faktycznym podnosić zarzuty, będące skutkiem zgłoszonej dostawcy reklamacji z uwagi na treść art. 513 § 1 k.c

W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób zgodzić się z twierdzeniem jakoby pozwana uzyskała wiedzę o przelewie spornej wierzytelności z momentem podpisania „zawiadomienia o globalnej cesji wierzytelności”. Przyjęto, że w dacie podpisania wskazanego dokumentu pozwana nabyła wiedzę wyłącznie o nabyciu wierzytelności przyszłych tj. nie istniejących w dacie podpisania oświadczenia, które będą powstawały w wyniku realizacji dostaw towarów lub usług w wykonaniu umów łączących ją z M. P., a których cesja będzie następowała w dacie powstania każdej z nich. Wskazano, że art. 512 zdanie drugie k.c. chroni przelaną wierzytelność, która istniała w chwili przelewu, nie dotyczy wierzytelności przyszłej. Z powyższego wywiedziono , że art. 513 § 1 k.c. dotyczy wyłącznie zarzutów które istniały najwcześniej w momencie powstania wierzytelności. Odnosząc to do daty transakcji , czyli 24 listopada 2015r. uznano , że zarzut , który podnosi pozwana istniał w dacie powstania wierzytelności i jednoczesnego jej przelewu. Mimo tego, że pozwana wiedzę o okolicznościach stanowiących podstawę zarzutu powzięła później tj. w chwili kiedy towar został przeznaczony do konfekcjonowania, to fakt stanowiący podstawę jego sformułowanego czyli wada towaru istniał w dacie przelewu.

Odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego przyjęto, że dłużnik przelanej wierzytelności może - w ramach art. 513 § 1 k.c. - skutecznie powołać się wobec cesjonariusza na zarzut w postaci odstąpienia od umowy sprzedaży zawartej z cedentem. Wskazano, że w wyroku z dnia 10 września 2015r., II CSK 661/14, Sąd Najwyższy stwierdził ,że w przypadku wierzytelności istniejących i przelewu wierzytelności przyszłych, u których podłoża leży częściowo zrealizowany stan faktyczny uzasadniający ich powstanie, dłużnikowi na podstawie art. 513 § 1 k.c. przysługują wobec cesjonariusza wszystkie zarzuty mające w chwili zawarcia umowy przelewu swą podstawę w zdarzeniu lub w stosunku prawnym będącym źródłem przelanej wierzytelność. Należą do nich również zarzuty, których przesłanki dopełniły się ostatecznie dopiero po powzięciu przez dłużnika wiadomości o przelewie, wystarcza bowiem, żeby sama podstawa zarzutu powstała przed powzięciem przez dłużnika wiadomości o przelewie. Mieszczą się tu także zarzuty, których podniesienie w stosunku do cesjonariusza zakłada uprzednie wykonanie przez dłużnika określonego prawa kształtującego, np. uprawnienia do uchylenia się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu lub uprawnienia do odstąpienia od umowy. W przypadku oświadczenia o odstąpieniu od umowy przemawiają za tym większe ze strony cedenta niż cesjonariusza możliwości obrony przed odstąpieniem, jak i to, że odstąpienie niweczy nie tylko przelaną wierzytelność, ale i pozostałe skutki umowy, z której wynika ta wierzytelność. Zaznaczono, że w podobnym tonie SN wypowiedział się w orzeczeniu z dnia 8 kwietnia 2009r., V CSK 423/08 OSNC 2010/2/31 wskazując ,że dłużnik przelanej wierzytelności może - w ramach art. 513 § 1 k.c. - skutecznie powołać się wobec cesjonariusza na zarzut w postaci odstąpienia od umowy sprzedaży zawartej z cedentem z powodu wady przedmiotu sprzedaży, gdy wada rzeczy została ujawniona po podjęciu przez niego wiadomości o przelewie wierzytelności. Zdaniem Sądu pierwszej instancji treść protokołu reklamacji z dnia 29.11.2015r. uzasadnia wniosek, że pozwana złożył dostawcy oświadczenie, którego intencja sprowadzała się do żądania wymiany towaru na niewadliwy, a w przypadku, gdyby nie było to możliwe do unicestwienia transakcji i zwrotu wadliwego towaru. Zamiarem pozwanej w przypadku braku możliwości zwrotu towaru było odstąpienie od umowy. Przyjęto, że oświadczenie o odstąpieniu od umowy zaktualizowało się w momencie przekazania pozwanej przez M. P. informacji o braku możliwości wymiany towaru na niewadliwy.

Podkreślono, że uprawnienie do odstąpienia od umowy (uprawnienie niweczące) ma charakter prawa kształtującego przysługującego kupującemu . Oświadczenie o odstąpieniu od umowy nie wymaga od kupującego zachowania formy szczególnej. Powinno zostać złożone sprzedawcy, tak aby mógł on zapoznać się z jego treścią (art. 61 k.c.). Oświadczenie to ma charakter jednostronny, dla jego skuteczności nie jest konieczna zgoda drugiej strony transakcji. Wbrew stanowisku powoda w niniejszym przypadku mamy do czynienia z próbą rozwiązania umowy przez porozumienie pozwanej z cedentem. Fakt, że dostawca uznał reklamację i zgodził się na wystawianie faktury korygującej należność pozwanej do zera jest prawnie irrelewantny . Do unicestwienia istniejącego między dłużnikiem i cedentem stosunku prawnego doszło wyłącznie w konsekwencji oświadczenia złożonego dostawcy przez pozwaną. Wskazano, że w wyniku złożenia przez kupującego skutecznego oświadczenia o odstąpieniu od umowy następuje upadek zobowiązania z mocą wsteczną ( ex tunc), powodując wygaśnięcie umowy oraz powrót do stanu istniejącego przed jej zawarciem. W razie wykonania prawa odstąpienia umowa uważana jest za niezawartą. Skuteczne odstąpienie od umowy kreuje więc nowy stan prawny w relacjach stron, zgodnie z którym zobowiązane są one do zwrotu wzajemnych świadczeń stosownie do dyspozycji art. 494 k.c. Sprzedawcę obciążać będzie więc obowiązek zwrotu ceny, jaką uiścił kupujący, zaś kupujący obowiązany będzie do zwrotu rzeczy będącej przedmiotem umowy.

Rozważając stanowisko powoda, że pozwana w konsekwencji oświadczenia zawartego w „oświadczeniu odbiorcy” w sposób skuteczny wyłączyła możliwość podnoszenia w stosunku do powoda zarzutów będących konsekwencją skutecznego odstąpienia od umowy z dostawcą wskazano, że o zamiarze dłużnika zrzeczenia się określonego zarzutu, dopuszczalnego na podstawie art. 513 § 1 k.c., można wnosić tylko wtedy, gdy zarzut ten był znany dłużnikowi lub gdy dłużnik powinien był liczyć się z jego powstaniem. Przytoczono wyrok SN z dnia 3 października 2007r., IV CSK 160/07 OSNC 2008/12/141, Ponadto wskazano, że w piśmiennictwie trafnie wskazuje się, że można dorozumiewać zrzeczenia przez dłużnika tylko zarzutów znanych mu lub tych, z których powstaniem powinien on był liczyć się.

Uznano, że okoliczności złożenia przez pozwaną oświadczenia o istnieniu i bezsporności wierzytelności nie pozwalały na łączenie z tym oświadczeniem zrzeczenia się przez pozwaną, wobec strony powodowej zarzutu wygaśnięcia przelanej wierzytelności na skutek odstąpienia od umowy, z której wierzytelność ta wynikała. Odstąpienie to uzasadnione było z jednej strony całkowitą nieprzydatnością dostarczonego towaru do zamierzonego użytku, a także brakiem możliwości wymiany na towar niewadliwy. Pozwana od kilku lat prowadziła współpracę gospodarczą z M. P. w zakresie handlu opakowaniami przemysłowymi. Mogła i powinna się liczyć z sytuacją, że któraś z partii dostarczonego towaru może okazać się wadliwa , co skutkuje powstaniem szeregu roszczeń do dostawcy jednak konstruowanie powinności liczenia się przez pozwaną z sytuacją dostarczenia towaru zupełnie bezużytecznego, bez możliwości wymiany na towar niewadliwy uznano za zbyt daleko idące. Przypisywanie pozwanej zamiaru godzenia się na dokonanie zapłaty za ostatecznie niedostarczony towar nie ma racjonalnego uzasadnienia.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniósł powód, zaskarżył go w całości i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 159.098,86 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 8% w skali roku za okres od 9 grudnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w wysokości prawem przewidzianej za obie instancje, w tym kosztami zastępstwa procesowego i kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego; ewentualnie powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Podniósł zarzut naruszenia art. 513 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegającej na przyjęciu, że pozwanej przysługiwał w stosunku do powoda zarzut odstąpienia od umowy dostawy ze skutkiem ex tunc, w sytuacji kiedy pozwana wcześniej zrzekła się możliwości skorzystania z tego zarzutu w oświadczeniu odbiorcy podpisanym przez pozwaną do faktury nr (...).

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje.

Apelacja strony powodowej nie jest zasadna i dlatego nie mogła odnieść skutku.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za podstawę dla własnych rozważań w sprawie.

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 513 § 1 k.c. wobec przyjęcia, że pozwanej przysługiwał w stosunku do powoda zarzut odstąpienia od umowy dostawy ze skutkiem ex tunc, w sytuacji kiedy pozwana wcześniej zrzekła się możliwości skorzystania z tego zarzutu w oświadczeniu odbiorcy - nie zasługuje na uwzględnienie.

Trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że dłużnik przelanej wierzytelności może - w ramach art. 513 § 1 k.c. - skutecznie powołać się wobec cesjonariusza na zarzut w postaci odstąpienia od umowy sprzedaży zawartej z cedentem z powodu wady przedmiotu sprzedaży, gdy wada rzeczy została ujawniona po podjęciu przez niego wiadomości o przelewie wierzytelności. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 kwietnia 2009 r.,

V CSK 423/08 (OSNC 2010/2/31, Biul.SN 2009/6/13, M. Prawn. 2010/10/573-574), na który to wyrok powołano się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą apelację pogląd ten w całości podziela.

Jak wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego do przelewu faktoringowego znajdują zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego o przelewie wierzytelności, w szczególności art. 512 i 513 k.c. Przelew, jako akt dochodzący do skutku bez zgody dłużnika, nie może prowadzić do pogorszenia jego sytuacji prawnej, a cesjonariusz uzyskuje wierzytelność w takim kształcie prawnym, w jakim ona przysługiwała cedentowi. W konsekwencji cesjonariusz (faktor) uzyskuje wierzytelność obciążoną wszelkimi zarzutami przysługującymi dłużnikowi wobec cedenta (faktoranta), co potwierdza pochodny charakter nabycia wierzytelności w drodze przelewu (art. 513 § 1 k.c.).

Zakresem zarzutów, z których może skorzystać dłużnik na podstawie art. 513 § 1 k.c. objęte są również okoliczności, których podniesienie przez dłużnika w stosunku do cesjonariusza zakłada uprzednie wykonanie określonego prawa kształtującego, w tym uprawnienia do odstąpienia od umowy.

W przypadku przelewu wierzytelności przyszłych, u których podłoża leży częściowo zrealizowany stan faktyczny uzasadniający ich powstanie, dłużnikowi na podstawie art. 513 § 1 k.c. przysługują wobec cesjonariusza wszystkie zarzuty mające w chwili zawarcia umowy przelewu swą podstawę w stosunku prawnym będącym źródłem przelanej wierzytelności; należą do nich również zarzuty, których przesłanki dopełniły się ostatecznie dopiero po powzięciu przez dłużnika wiadomości o przelewie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2017 r., III CSK 129/16, nie publ, z dnia 10 września 2015 r., II CSK 661/14, nie publ., z dnia 3 października 2007 r., IV CSK 160/07, OSNC 2008, Nr 12, poz. 141). W konsekwencji zakresem zarzutów, z których może skorzystać dłużnik na podstawie art. 513 § 1 k.c. objęte są również okoliczności, których podniesienie przez dłużnika w stosunku do cesjonariusza zakłada uprzednie wykonanie określonego prawa kształtującego, w tym uprawnienia do odstąpienia od umowy. Dopuszczenie wierzytelności do obrotu w ramach umowy faktoringu nie może się, bowiem odbywać kosztem interesów dłużnika.

Odmiennie niż to przyjął Sąd Okręgowy art. 512 zdanie drugie k.c. ma zastosowanie zarówno do przelewu wierzytelności już istniejących, jak i jeszcze nie powstałych, w tym takich, których powstanie jest w całości sprawą przyszłości, jak i tym bardziej takich, u których podłoża leży, częściowo zrealizowany stan faktyczny uzasadniający ich powstanie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2003 r., II CK 16/02, OSNC 2004, Nr 12, poz. 202, z dnia 29 marca 2006 r. IV CSK 96/05, OSNC 2007, Nr 1, poz. 16, z dnia 21 września 2007 r., V CSK 144/07, nie publ., z dnia 3 października 2007 r., IV CSK 160/07, OSNC 2008 r., Nr 12, poz. 141, z dnia 14 listopada 2008 r., V CSK 95/08, nie publ., z dnia 21 listopada 2008 r., V CSK 191/08, nie publ.,z dnia 17 października 2012 r., I CSK 56/12, M. Pr. Bank. 2013/10/37).Oznacza to, że także w przypadku wierzytelności przyszłych, po zawiadomieniu dłużnika o cesji, wykluczyć należy wszelkie, mające wpływ na przelaną wierzytelność czynności prawne między dłużnikiem, a cedentem, dokonane bez zgody cesjonariusza. Regulacja ta ma chronić cesjonariusza przed skutkami dokonanej bez jego zgody ingerencji w umowę, z której wynika przelana wierzytelność (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2003 r., II CK 16/02, OSNC 2004, Nr 12, poz. 202, z dnia 15 kwietnia 2005 r., I CSK 669/04, nie publ., z dnia 29 marca 2006 r., IV CSK 96/05, OSNC 2007, Nr 1, poz. 16, z dnia 14 września 2006 r., III CSK 150/06, nie publ., z dnia 7 lutego 2007 r., III CSK 243/06, nie publ.). W judykaturze Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż rozwiązanie umowy sprzedaży po dokonaniu przelewu na faktora wierzytelności o zapłatę ceny, nie ma skutków wobec faktora (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2005 r., I CK 669/04, nie publ., z dnia 14 września 2006 r., III CSK 149/06, nie publ., z dnia 21 września 2007 r., V CSK 144/07, nie publ., z dnia 4 stycznia 2012 r., III CSK 139/11, nie publ.). Odmienną jednak kwestią jest możliwość zgłaszania przez skarżącą zarzutów przysługujących jej na podstawie art. 513 § 1 k.p.c. z uwzględnieniem możliwości wykonania uprawnienia kształtującego. Uprawnieniem takim jest niewątpliwie możliwość odstąpienia od umowy ( por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2017 r., IV CSK 271/16).

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego zasadnie uznano, że okoliczności złożenia przez pozwaną oświadczenia o istnieniu i bezsporności wierzytelności nie pozwalały na łączenie z tym oświadczeniem zrzeczenia się przez pozwaną, wobec strony powodowej zarzutu wygaśnięcia przelanej wierzytelności na skutek odstąpienia od umowy, z której wierzytelność ta wynikała. Jak wynika z bezspornych okoliczności faktycznych odstąpienie to uzasadnione było z jednej strony całkowitą nieprzydatnością dostarczonego towaru do zamierzonego użytku, a z drugiej strony brakiem możliwości wymiany na towar niewadliwy. Przypisywanie pozwanej zamiaru godzenia się na dokonanie zapłaty za ostatecznie niedostarczony towar nie tylko nie ma racjonalnego uzasadnienia ale przede wszystkim jest nieuprawnione. Stanowisko prezentowane przez stronę skarżącą prowadzi do błędnego wniosku, że dopuszczenie wierzytelności do obrotu w ramach umowy faktoringu odbywa się kosztem interesów dłużnika. Jak już wyżej wskazano przelew, jako akt dochodzący do skutku bez zgody dłużnika, nie może prowadzić do pogorszenia jego sytuacji prawnej, a cesjonariusz uzyskuje wierzytelność w takim kształcie prawnym, w jakim ona przysługiwała cedentowi. W konsekwencji cesjonariusz (faktor) uzyskuje wierzytelność obciążoną wszelkimi zarzutami przysługującymi dłużnikowi wobec cedenta (faktoranta), co potwierdza pochodny charakter nabycia wierzytelności w drodze przelewu (art. 513 § 1 k.c.).

W tym stanie rzeczy apelacja strony powodowej, wobec braku uzasadnionych podstaw prawnych ,nie mogła odnieść skutku.

Zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach jako zgodny z prawem i znajdujący uzasadnienie w zebranym materiale dowodowym musiał się ostać.

Mając to wszystko na uwadze, na postawie art.385 k.p.c. orzeczono , jak na wstępie.

O kosztach postępowania apelacyjnego postanowiono zgodnie z treścią art.98 k.p.c. w związku z art.108§1 k.p.c. stosownie do zasady finansowej odpowiedzialności stron za wynik procesu. Wysokość stawki opłaty za czynności profesjonalnego pełnomocnika określono na podstawie §2 pkt.6 w związku z §10 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie( Dz.U. z 2015r. poz.1880) - w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji w rozpoznawanej sprawie.

SSA Irena Piotrowska SSA Jadwiga Galas SSA Tomasz Pidzik