Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSA Krystyna Golinowska (spr.)

Sędziowie SA Małgorzata Stanek

SA Joanna Walentkiewicz – Witkowska

Protokolant sekretarz sądowy Lidia Milczarek

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2017 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.

przeciwko (...) Spółce Jawnej z siedzibą w W.

o zwolnienie zajętego prawa od egzekucji

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 8 września 2016 r. sygn. akt I C 1515/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz (...) Spółki Jawnej z siedzibą w W. kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IACa 1624/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 września 2016 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.

skierowaneprzeciwko (...) spółce jawnej z siedzibą w W.

o zwolnienie zajętego przedmiotu od egzekucji oraz zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne.

B. R. komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim prowadził postępowanie zabezpieczające w sprawie Km 108/15,a następnie postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 153/15 na wniosek wierzyciela (...) spółki jawnej w W. przeciwko dłużnikowi K.J.G. Company spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C.. Egzekucja prowadzona przeciwko dłużnikowi została skierowana do jego ruchomości i praw przysługujących mu w stosunku do (...) Spółki Akcyjnej w Ł. wynikających z umowy leasingu samochodu marki B. (...), numer rejestracyjny (...).

W dniu 1 października 2015 r. komornik dokonał zajęcia powyższego pojazdu, który oddano pod dozór osobie trzeciej (firmie zajmującej się przechowaniem pojazdów).Przy zajęciu dłużnik poinformował komornika, że pojazd stanowi własność powoda, który został powiadomiony o zajęciu pismem z dnia 2 października 2015 r. Na skutek przedprocesowego żądania powoda będącego właścicielem samochodu marki B. (...), numer rejestracyjny (...),wierzycielzłożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego co do zajętego pojazdu.Postanowieniem z dnia 3 listopada 2015 r.komornik umorzył postępowanie egzekucyjne z powyższej ruchomości.

W dniu 2 października 2015 r.komornik dokonał zajęcia przysługujących dłużnikowipraw wynikających z umowy leasingu wspomnianego samochodu zawartej z (...) SA w Ł. obejmujących w szczególności prawo użytkowania oraz wykupu przedmiotu leasingu.

W ustalonym, niespornym między stronami, stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał powództwo za niezasadne. Wskazał, że przed jego wytoczeniem pozwany spełnił żądanie powoda w zakresie dotyczącym zajęcia spornej ruchomości w postaci samochodu marki B. (...), numer rejestracyjny (...). Stwierdził natomiast, że zajęcie na skutek wniosku pozwanego wierzyciela praw dłużnika przysługujących mu w stosunku do powoda nie narusza praw tego ostatniego jako leasingodawcy. Zaznaczył, ze istnienie tych praw i ich zakres nie podlega badaniu w procesie o zwolnienie od egzekucji, na podstawie art. 841 k.p.c.

Zgodnie z powyższym przepisem osoba trzecia może w drodze powództwa żądać zwolnienia zajętego przedmiotu od egzekucji, jeżeli skierowanie do niego egzekucji narusza jej prawa.W rozpoznawanej sprawie zajęcie ruchomości w postaci samochodu marki B. (...), numer rejestracyjny (...) mogło naruszać prawa powoda. W wypadku kontynuowania egzekucjidoszłoby bowiem licytacji ruchomości i powód utraciłby jej własność.

Natomiast zajęcie samego prawa jakie dłużnik spółka K.J.G. Company posiada w stosunku do swojego dłużnika (powoda), wynikających z umowy leasingu nie narusza praw leasingodawcy. Zajęcie jakiegokolwiek prawa nie przesądza jeszcze o jego istnieniu. Zajęcie w toku egzekucji jakiegoś prawa, które ma przysługiwać dłużnikowi oznacza, że z mocy zajęcia dłużnik zajętej wierzytelności zobowiązany jest ją spełnić do rąk komornika. Zajmujący to prawo w zakresie przysługującej jego dłużnikowi wierzytelności może stać się wierzycielem dłużnika zajętej wierzytelności (w tym wypadku (...) Spółki Akcyjnej w Ł.), jeżeli poddłużnik spełni świadczenie do rąk dłużnika zamiast do rąk komornika. Będzie to rodzić ewentualną odpowiedzialność odszkodowawczą. Wierzyciel egzekwujący zajmując takie prawo będzie posiadał legitymację do wytoczenia odpowiedniego powództwa odszkodowawczego. Przedmiotem takiego powództwa będzie również badanie wysokości wierzytelności dłużnika egzekwowanego.

W tych warunkach, w ocenie Sądu Okręgowego, zajęcie na wniosek pozwanego praw jakie spółka K.J.G. Company posiadała na podstawie umowy leasingu pozwalałoby zrealizować prawa w miejsce jej dłużnika. Co więcej zajęcie prawa obejmuje również wszelkie wierzytelności i roszczenia przysługujące dłużnikowi z tytułu zajętego prawa, nawet jeżeli powstały po zajęciu (art. 911 ⁴ k.p.c.). Gdyby zatem umowa leasingu była nadal wykonywana przez dłużnika, to jest gdyby kolejne raty leasingowe były płacone, to przysługiwałoby dłużnikowi prawo żądania wykupu przedmiotu leasingu na warunkach wynikających z łączącej strony umowy. Prawo to przysługiwałoby niezależnie od tego kto uiszczałby raty leasingowe. W konsekwencji komornik mógłby przeprowadzić egzekucję z samochodu marki B. (...) numer rejestracyjny (...), ale dopiero po przeniesieniu własności samochodu na dłużnika. Byłoby to oczywiście możliwe dopiero po wykonaniu przez dłużnika umowy leasingu. Sąd meriti podniósł, że umowa leasingu ma charakter wzajemny, a zakres praw leasingobiorcy jest związany z wywiązywaniem się z terminowego uiszczania rat leasingowych. Zajęcie praw leasingobiorcy nie zwalnia go z obowiązku świadczenia na rzecz leasingodawcy i nie narusza uprawnień leasingodawcy wynikających z umowy. Zajęcie praw z leasingu nie czyni wierzyciela dłużnikiem w miejsce swojego dłużnika, co sugerował powód w swoich pismach. Może jednak uczynić go wierzycielem w stosunku do dłużnika zajętej wierzytelności (powoda), jeżeli ten ze szkodą dla wierzyciela egzekwującego nie zrealizowałby zajętych praw. Gdyby umowa była nadal wykonywana przez leasingobiorcę lub pozwanego (wobec wejścia w prawa dłużnika z mocy art. 910 ² k.p.c.) powód zmuszony byłby wykonać swoje obowiązki z umowy leasingu. Wchodząc w prawa swojego dłużnika z mocy prawa wierzyciel został uprawniony do wykonywania za swojego dłużnika określonych praw. Na podstawie art. 910 ² k.p.c. mógłby zatem uiścić pozostałe raty leasingowe dzięki czemu dłużnik miałby roszczenie o przeniesienie własności pojazdu. Pojazd mógłby wówczas zostać zlicytowany przez komornika a uzyskana kwota podzielona między wierzycieli.

Dłużnik zajętej wierzytelności ma obowiązek wskazać komornikowi czy wierzytelność uznaje i w jakim zakresie. Zajęcie nie kreuje wierzytelności, zaś jej istnienie może być przedmiotem badania w odrębnym procesie. Rzeczą nieuniknioną w toku wielu egzekucji jest zajmowanie praw które wygasły przed zajęciem (choćby przez wcześniejszą zapłatę, o której wierzyciel nie wiedział) lub które nigdy nie istniały. Jeżeli ktoś nie jest dłużnikiem zajętego prawa to zajęcie nie narusza jego praw. Ewentualny spór o zajęte prawo toczył się będzie w ramach powództwa o zapłatę, wydanie bądź innego zmierzającego do realizacji prawa.

Komornik miał zatem prawo zająć wszystkie prawa dłużnika przysługujące w stosunku do powoda. Kwestia zakresu tych praw nie jest przedmiotem powództwa z art. 841 k.p.c. Badanie zatem czy użytkowanie pojazdu może być przedmiotem zajęcia wykracza poza zakres objęty kognicją w sprawie. Komornik zajmując prawa dłużnika nie musi ich nawet określać w sposób precyzyjny. Określenie, że chodzi o wszystkie prawa dłużnika wynikające z umowy leasingu jest prawidłowe i wystarczające. Zakres tych praw jest już kwestią ewentualnego powództwa odszkodowawczego, jeżeli zostanie ono w ogóle wytoczone. Proces niniejszy nie jest bowiem procesem o wydanie ruchomości.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania Sąd I instancji uzasadnił treścią przepisu art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, i obciążył powoda obowiązkiem ich zwrotu na rzecz pozwanego.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją powód, wnosząc o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa i zwolnienie od egzekucji praw z umowy leasingu nr (...) oraz o ponowne rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem I instancji w tym zakresie, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Skarżący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 831 § 1 pkt 3 k.p.c. przez jego niezastosowanie, mimo że prawa z umowy leasingu mają charakter osobisty, a co za tym idzie nie podlegają zajęciu,

- art. 910 § 1 k.p.c. przez uznanie za prawidłowe zajęcie praw z umowy leasingu, podczas gdy zajęciu w tym trybie podlegają prawa majątkowe związane ze świadczeniem pieniężnym, zaś powód w ramach umowy leasingu nie był zobowiązany do świadczenia pieniężnego,

- w przypadku przyjęcia dopuszczalności zajęcia praw z umowy leasingu, naruszenie art. 316 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności, że na datę orzekania, w związku z brakiem uregulowania przez korzystającego (dłużnika) płatności z tytułu przedmiotowej umowy leasingu, oświadczeniem z dnia 19 lutego 2016 r. powód rozwiązał powyższą umowę z korzystającym, zatem zajęte prawa i ekspektatywa wykupu przestały przysługiwać dłużnikowi egzekwowanemu, gdyż obecnie już nie istnieją,

- art. 328 § 2 k.p.c. przez niewskazanie w uzasadnieniu przyczyn, dla których pominął materiał dowodowy w postaci oświadczenia o rozwiązaniu umowy leasingu, dlaczego odmówił temu oświadczeniu mocy dowodowej oraz przez zaniechanie oceny kwestii konieczności uzyskania zgody finansującego na wstąpienie pozwanego w miejsce korzystającego,

- art. 98 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe rozstrzygnięcie o kosztach procesu w I instancji wskutek nieprawidłowego rozdzielenia tych kosztów,

2. naruszenie prawa materialnego, to jest art.709 ¹² k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że zgoda powoda jako finansującego nie jest potrzebna do oddania przedmiotu leasingu osobie trzeciej, podczas gdy w świetle tego przepisu bez zgody finansującego jest to niedopuszczalne i postępowanie egzekucyjne nie może wyłączać konieczności jej uzyskania.

W uzupełnieniu apelacji zawartym w piśmie z dnia 31 maja 2017 r. (k. 153 i nast.) apelujący podniósł, że w jego ocenie pozwany w ramach prowadzonej egzekucji dokonał faktycznie zajęcia ruchomości, o czym świadczy fakt iż na skutek zajęcia powód jest faktycznie pozbawiony możliwości dysponowania pojazdem będącym przedmiotem leasingu. Co więcej wniosek pozwanego o umorzenie egzekucji z ruchomości został złożony przez jego pełnomocnika będącego osobą prawną, a zatem przez podmiot nieuprawniony, z uwagi na dyspozycję art. 87 § 3 k.p.c. Skarżący stoi zatem na stanowisku, że w istocie do dnia dzisiejszego nie został złożony wniosek o umorzenie egzekucji w tym zakresie, zaś postanowienie komornika w tym przedmiocie zostało wydane jedynie dla pozoru i we współpracy z pozwanym.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania za II instancję.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Na wstępie wskazać należy, że apelujący, mimo wskazania we wniesionym środku odwoławczym, że zaskarża przedmiotowy wyrok Sądu Okręgowego w całości, wnioskiem zaskarżenia objął jedynie zajęcie praw z umowy leasingu nr (...), żądając jego zwolnienia od egzekucji oraz modyfikacji rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji w tym zakresie z uwagi na ich nieprawidłowe rozdzielenie. W tych warunkach, zważywszy nadto na fakt sporządzenia analizowanej apelacji przez zawodowego pełnomocnika, nie sposób przyjąć, że zakresem zaskarżenia objęta została również ruchomość w postaci samochodu osobowego zajęcie marki B. (...), o numerze rejestracyjnym (...). Takie ukształtowanie zakresu zaskarżenia było zapewne wynikiem ustalenia, że postanowieniem z dnia 3 listopada 2015 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne w stosunku do wspomnianego pojazdu, na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. (postanowienie k. 72). Mimo tego, po wniesieniu apelacji skarżący złożył pismo przygotowawcze z dnia 31 maja 2017 r., w którym przedstawił argumentację mającą na celu wykazanie wadliwości podjęcia przez organ egzekucyjny decyzji o umorzeniu egzekucji skierowanej do samochodu marki B. (...), na wniosek wierzyciela, z uwagi na złożenie wniosku w tym przedmiocie przez nieuprawniony podmiot.

Odnosząc się do powyższej argumentacji należy zwrócić uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze, zaprezentowana wyżej analiza petitum apelacji nie pozwala na uznanie, że wymieniony wyżej pojazd został objęty zaskarżeniem, co uniemożliwia orzekanie w tym przedmiocie. Po drugie, choć Sąd odwoławczy nie podziela zaprezentowanej przez apelującego argumentacji odnośnie do nieskuteczności skierowanego do komornika wniosku o umorzenie postępowania w stosunku do powyższego samochodu, nawet gdyby podzielić stanowisko skarżącego, nie wykazał on, że postanowienie z dnia 3 listopada 2015 r. wydane na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c. zostało uchylone. Skoro zaś zostało wydane i nie zostało zaskarżone nie sposób kwestionować jego skuteczności. W efekcie podzielić należy ustalenie Sądu I instancji, że przedmiotowy samochód nie jest aktualnie zajęty, bowiem egzekucja w stosunku do niego nie toczy się w następstwie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Powództwo ekscydencyjne z art. 841 k.p.c. może zaś zostać uwzględnione dopiero po wszczęciu egzekucji w stosunku do danego przedmiotu i jedynie chwili jej zakończenia egzekucji,gdyż ma ono na celu wyjęcie spod egzekucji. Od tej chwili osoba trzecia może jedynie żądać naprawienia szkody wywołanej przeprowadzeniem egzekucji z przedmiotu, do którego miała prawo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2007 r., IV CSK 271/07). W tych warunkach trafnie uznał Sąd Okręgowy, że żądanie zwolnienia od egzekucji spornego pojazdu nie jest zasadne.

Przechodząc do kwestii zajęcia praw dłużnika wynikających z umowy leasingu łączącej go z powodem, stwierdzić należy, że skarżący nie podważył stanowiska Sądu I instancji, iż analizowane zajęcie nie narusza praw leasingodawcy (powoda). Przypomnieć należy, że do naruszenia praw dłużnika lub osoby trzeciej czynnościami egzekucyjnymi może dojść przede wszystkim w wyniku ich podjęcia sprzecznie z przepisami o postępowaniu egzekucyjnym. W takim wypadku właściwym środkiem ochrony prawnej jest skarga na czynności komornika, do złożenia której legitymowane jest każda osoba, której prawa zostały przez czynności lub zaniechanie komornika naruszone bądź zagrożone (art. 767 § 2 k.p.c.). Powództwa przeciwegzekucyjne są natomiast środkami merytorycznej obrony dłużnika albo osób trzecich przeciwko egzekucji. Przez obronę merytoryczną należy rozumieć zwalczanie zasadności lub dopuszczalności egzekucji, a nie obronę formalną, która zmierza jedynie do zapewnienia przebiegu egzekucji zgodnego z prawem (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższemu z dnia 14 października 1993r., III CZP 141/93). Unormowanie dotyczące powództw przeciwegzekucyjnych jest wynikiem wyodrębnienia postępowania rozpoznawczego i wykonawczego, przy założeniu, że drugie z wymienionych stadiów postępowania cywilnego nie ma służyć rozpoznawaniu sporów o prawo, lecz wyłącznie zaspokojeniu wierzyciela.

Mając na uwadze powyższe rozważania, bezprzedmiotowe są podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia prawa procesowego, a mianowicie art. 831 § 1 pkt 3 i art. 910 § 1 k.p.c., a także art. 328 § 2 k.p.c. Rzecz w tym, że podstawąpowództwa o zwolnienie od egzekucjijest naruszenie praw osoby trzeciej przez skierowanie egzekucji do określonego przedmiotu bądź prawamimo podjęcia czynności egzekucyjnych zgodnie z przepisami procesowymi. Z tego względu powództwo z art. 841 k.p.c.nie może być oparte na twierdzeniu, że dokonano zajęcia przedmiotu (prawa) wyłączonego od egzekucji. Egzekucja prowadzona wbrew ustawowym ograniczeniom winna bowiem skutkować umorzeniem postępowania egzekucyjnego z urzędu (art. 824 § 1 pkt 2). Na odmowę lub zaniechanie umorzenia postępowania egzekucyjnego przez komornika zainteresowany może wnieść skargę. Innymi słowy przedmiotem badania sądu rozstrzygającego to powództwo jest istnienie materialnoprawnych uprawnień powoda do zajętego prawa, nie zaś ewentualnych uchybień procesowych komornika. Uchybienia tego rodzaju nie stanowią bowiem przesłanki powództwa interwencyjnego, zaś sąd rozpoznający takie powództwo nie może i nie powinien zastępować sądu egzekucyjnego, gdyż nie posiada jego uprawnień.

Z tych samych względów zamierzonego skutku nie może wywołać podniesienie zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Przede wszystkim w orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało już wyjaśnione, że zarzut naruszenia powyższego przepisu może usprawiedliwiać podstawę odwoławczą naruszenia przepisów postępowania zupełnie wyjątkowo, wtedy gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie posiada wszystkich koniecznych elementów lub zawiera braki uniemożliwiające przeprowadzenie jego kontroli kasacyjnej (por. wyroki: z dnia 24 stycznia 2008 r., I CSK 347/07, z dnia 27 marca 2008 r., III CSK 315/07 i z dnia 21 lutego 2008 r., III CSK 264/07). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest dotknięte takimi wadami. Argumentacja, którą posłużył się Sąd pierwszej instancji nie stwarza trudności w zrekonstruowaniu ustaleń faktycznych i oceny prawnej przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a tym samym nie stanowi przeszkody do dokonania jego kontroli kasacyjnej. Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c.nie stanowi podstawy do skutecznego podważenia trafności ustaleń faktycznych sądu i ich oceny prawnej. W konsekwencji zarzut naruszenia tego przepisu należało zatem uznać za chybiony.Nie było bowiem powodu, aby sąd meriti odnosił się do kwestii skuteczności złożenia przez powoda oświadczenia o rozwiązaniu umowy leasingu, skoro trafnie wskazał, że zajęcie prawa majątkowego nie potwierdza jego istnienia. W piśmiennictwie jednolicie przyjmuje się, że jakkolwiek art. 910 k.p.c. zawiera odrębną od zawartej w art. 896 regulację sposobu zajęcia praw majątkowych, w omawianym sposobie egzekucji odpowiednie zastosowanie znajduje art. 896 § 2 pkt 1 k.p.c., zgodnie z którympoddłużnik zobowiązany jest do złożenia oświadczenia co do uznania zajętego prawa. Zaprzeczenie istnienia zajętego prawa, jak również oświadczenie, że dłużnikowi przysługuje wprawdzie prawo, ale w mniejszych rozmiarach niż określono we wniosku o wszczęcie egzekucji, wywierają wpływ na dalszy bieg egzekucji.

Na zakończenie odnosząc się do osi sporu zarysowanego w rozpoznawanej sprawie podkreślić należy, że własność powoda w stosunku do samochodu marki B. (...) będącego przedmiotem umowy leasingu nr (...) nie wywołuje wątpliwości i nie jest kwestionowana ani przez strony postępowania egzekucyjnego, ani przez komornika. Natomiast kwestia przyczyny, dla której organ egzekucyjny dokonał odebrania władającemu przedmiotowego pojazdu i utrzymuje taki stan w toku prowadzenia egzekucji z praw majątkowych przysługujących dłużnikowi z tytułu powyższej umowy leasingu, którego jest on przedmiotem wykracza poza kognicję sądu rozpoznającego powództwo ekscydencyjne. Samo zajęcie tego rodzaju praw dłużnika, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie stanowi naruszenia praw podmiotowych właściciela ruchomości, którym niewątpliwie jest leasingodawca. Jeżeli natomiast skierowanie egzekucji do jakiegoś przedmiotu (prawa) stanowi uchybienie procesowe, to pierwszeństwo mają zawsze środki ochrony procesowej, choćby nawet dłużnikowi rzeczywiście nie przysługiwało ani prawo rzeczowe, ani jakiekolwiek prawo majątkowe wobec tego przedmiotu. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że wyrok uwzględniający powództwo interwencyjne zawierałby sprzeczność, gdyż zwalniałby określone prawo od czynności egzekucyjnej, która nie powinna mieć miejsca i jako niedopuszczalna uzasadnia umorzenie postępowania egzekucyjnego. Także w razie przyjęcia, że zajęcie praw korzystającego z umowy leasingu jest możliwe w świetle przepisów art. 909 i nast. k.p.c., właściciel przedmiotu leasingu nie może poszukiwać ochrony prawnej w powództwie z art. 841 k.p.c. w wypadku gdy komornik dopuści się uchybień w toku takiej dopuszczalnej egzekucji, na przykład w związku z oddaniem przedmiotu leasingu pod dozór mimo braku jego zajęcia.

Z tych wszystkich względów apelacja podlegała oddaleniu, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego została ustalona zgodnie z § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra S. dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, w pierwotnym brzmieniu (Dz.U. z 2015 r., poz.1800).