Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2017 roku w S.

sprawy z powództwa J. R.

przeciwko H. R.

przy udziale interwenienta ubocznego Gminy M. Ś.

o wydanie lokalu

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego w Świnoujściu z dnia 21 października 2016 roku, sygn. akt I C 1323/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach I, II, III, IV, w ten sposób, że powództwo oddala;

2.  zasądza od powoda J. R. na rzecz pozwanej H. R. kwotę 197 (sto dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  nakazuje pobrać od powoda J. R. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Świnoujściu kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Mariola Wojtkiewicz SSO Tomasz Szaj SSO Tomasz Sobieraj

Sygn. akt II Ca 38/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Świnoujściu w pkt I nakazał pozwanej H. R. aby opuściła i wydała powodowi i J. R. w stanie wolnym od osób i rzeczy lokal mieszkalny położony w Ś. przy ul. (...), w pkt II ustalił, że pozwanej H. R. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego, w pkt III zasądził od pozwanej H. R. na rzecz powoda J. R. kwotę 457zł tytułem zwrotu kosztów postępowania; w pkt IV zasądził od pozwanej H. R. na rzecz interwenienta ubocznego po stronie powodowej Gminy M. Ś.- Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w Ś. kwotę 280zł (dwieście osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Powód jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w Ś. przy ul. (...). Powód nabył ten lokal na podstawie umowy darowizny od swojego ojca. Pozwana, która jest matką powoda, w przedmiotowym lokalu zamieszkiwała od 1988 roku, kiedy lokal ten służył zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych całej rodziny. Po ustaniu małżeństwa małżonków R. własność lokalu nabył ojciec powoda, który następnie podarował go powodowi.

Pozwana mieszkała zatem w przedmiotowym mieszkaniu za zgodą i wiedzą ojca powoda a także w momencie kiedy własność nieruchomości w drodze darowizny nabył powód. Powód próbował ustalić zasady uczestniczenia pozwanej w kosztach utrzymania mieszkania, jednakże pozwana nigdy nie uiszczała żadnych kosztów z tego tytułu ani na rzecz powoda ani też na rzecz innych podmiotów.

Strony są mocno skonfliktowane. Konflikt ten się zaostrzył od czerwca 2015r., kiedy do lokalu powróciła pozwana po kilkumiesięcznej nieobecności a wraz z powodem zamieszkała jego ówczesna partnerka D. W.. Wspólne zamieszkiwanie stron było bardzo uciążliwe. Na początku to były drobiazgi polegające na przykład wyrzucaniu rzeczy z szafek, pozostawianiu stosów puszek czy butelek. Pozwana wyrzucała rzeczy przez okna, rozrzucała śmieci po domu. Sytuacja z czasem zaczęła się pogarszać, pozwana rozrzucała w mieszkaniu śmieci wyjęte z worków na śmieci, zaczęły ginąć przedmioty. Pozwana w lokalu spożywała alkohol, zachowywała się głośno. We wrześniu 2015 roku pozwana zabarykadowała się w salonie, w którym były rzeczy powoda. Zajęła największy pokój odcinając powoda od balkonu. Pozwana wypisywała na lodówce i lustrze napisy obraźliwe wobec partnerki powoda. Pozwana obrażała również osoby odwiedzające powoda w mieszkaniu.

W lokalu dwukrotnie odbyły się interwencje policji, jednakże za każdym razem pozwana nie chciała rozmawiać z funkcjonariuszem i przebywała w zamkniętym przez siebie pokoju.

Powódka wraz z pozwanym w lokalu przy ul. (...) w Ś. trzymali dwa psy. Zdarzały się sytuacje, że pozwana do kojców psów wysypywała śmieci, często dla nich niebezpieczne.

Pozwana często opuszcza przedmiotowy lokal wyjeżdżając na okresu kilkumiesięczne, podczas których przede wszystkim przebywa u córki mieszkającej w Anglii. Pozwana nie informuje powoda o terminach wyjazdu ani powrotu. Pozwana w mieszkaniu spożywa alkohol.

Pozwana utrzymuje się ze świadczenia emerytalnego wysokości netto 731,35zł oraz z alimentów wysokości 400zł otrzymywanych od byłego męża. Nie jest zarejestrowania jako osoba bezrobotna ani też nie korzysta z pomocy miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. Pozwana jeszcze do niedawna dorywczo pracowała w okresie letnim w M. w firmie byłego męża.

Powód działając przez swojego pełnomocnika umocowanego na podstawie szczególnego pełnomocnictwa złożył w pozwie doręczonym pozwanej w dniu 1 sierpnia 2016r. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy użyczenia.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy powództwo oparte o treść art. 222 § 1 k.c. uznał za uzasadnione, przyjmując, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy użyczenia łączącej strony. Podkreślił, iż bezspornie pomiędzy stronami występuje silny konflikt. Zaostrzył się on w roku 2015, kiedy z powodem zamieszkała jego ówczesna partnerka. Dochodziło do awantur, była wzywana policja, dochodziło ze strony pozwanej do złośliwości bezwzględnie utrudniających korzystanie powodowi z lokalu. Pozwana nie uzgadniała z powodem zmiany sposobu korzystania z mieszkania, zajęła największy pokój odcinając go od balkonu znajdującego się w mieszkaniu. Pozwana celowo nie dbała o porządek w mieszkaniu. W ocenie Sądu konflikt występujący pomiędzy stronami uniemożliwiał stronom dalsze wspólne zamieszkiwanie a w takiej sytuacji, zdaniem Sądu silniejsze jest prawo właściciela do dysponowania i korzystania z jego własności od prawa przysługującego biorącemu w używanie. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

W zakresie uprawienia bądź braku uprawnienia do lokalu socjalnego to Sad I instancji wskazał, iż w niniejszej sprawie stosunek użyczenia powstał po 2009 roku. Wprawdzie przed tą datą pozwana zamieszkiwała już w przedmiotowym lokalu, jednakże powód nie był wówczas jeszcze jego właścicielem. Powyższe oznacza, iż Sąd w niniejszej sprawie nie był zobowiązany, nawet w przypadku wystąpienia przesłanek wymienionych w art. 14 u.o.p.l., przyznać pozwanej uprawnienia do lokalu socjalnego. Wskazał nadto, iż pozwana nie spełnia żadnej z przesłanek wymienionych w art. 14 ust. 4 pkt 2 u.o.p.l. Sąd w pkt II orzekł, że nie przysługuje jej uprawnienie do lokalu socjalnego.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana zaskarżając wyrok w całości, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

1. naruszenie przepisu postępowania, mające wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, tj. art. 5 k.p.c. oraz art. 212 § 2 k.p.c., polegające na nie udzieleniu pozwanej występującej bez profesjonalnego pełnomocnika niezbędnych pouczeń dotyczących czynności procesowych oraz nie zwróceniu uwagi pozwanej na celowość ustanowienia pełnomocnika procesowego, podczas gdy zachowanie pozwanej zdradzało Jej nieporadność procesową a podnoszone przez pozwaną twierdzenia dotyczące nieruchomości - mieszkania przy ul. (...) w Ś., w tym przedstawione przez pozwaną okoliczności nabycia przedmiotowego mieszkania przez powoda, uzasadniały celowość ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika procesowego z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie zasadnym mogło być podniesienie przez pozwaną zarzutu nieważności umowy nabycia przedmiotowego mieszkania przez powoda i tym samym zarzut braku legitymacji czynnej powoda w niniejszej sprawie, przy wynikający z powyższego stopień skomplikowania przedmiotowej sprawy uzasadniał celowość ustanowienia takiego pełnomocnika.

Mając na uwadze powyższe, z ostrożności procesowej apelujący podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda do wytoczenia powództwa, nadto zarzut nieważności umowy darowizny z dnia 01.09.2011 r objętej aktem notarialnym Rep. A nr (...) sporządzonym przez Notariusza E. K. a także nieważność umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu , umowy sprzedaży i ustanowienie hipotek, objętej aktem notarialnym Repertorium A nr 1282/2007 sporządzonej przez Notariusz H. P.. Wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda oraz interwenienta ubocznego po stronie powodowej na rzecz pozwanej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego przed Sądem II Instancji w podwójnej wysokości stawki minimalnej norm przepisanych. Nadto, wniósł o przeprowadzenie dowodów szczegółowo wskazanych w apelacji.

W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazał, iż z akt sprawy, w tym zgodnych w tym zakresie zeznań powoda i powódki, a także ze znajdującego się w aktach sprawy odpisu księgi wieczystej prowadzonej dla przedmiotowego lokalu wynika, iż powód nabył własność tejże nieruchomości w drodze umowy darowizny z dnia z dnia 01.09.2011 r objętej aktem notarialnym Rep. A nr (...) sporządzonym przez Notariusza E. K., zawartej ze swoim ojcem a byłym mężem pozwanej D. R., który to prawo do przedmiotowego lokalu nabył w drodze umowy objętej aktem notarialnym Repertorium A nr 1282/2007 sporządzonej przez Notariusz H. P.. Podkreśliła, iż pozwana oraz ojciec powoda D. R. pozostawali małżeństwem od dnia 04 grudnia 1981 roku do dnia 25,10.2015 roku, kiedy to mocą wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie w sprawie XRC 2942/02 małżeństwo ww. zostało rozwiązane. Wyrok w tej sprawie uprawomocnił się 1.12.2005 roku. Z treści umowy objętej aktem notarialnym Repertorium A nr 1282/2007 sporządzonej przez Notariusz H. P. wynika, iż strony tej umowy zawierają ją w trybie art. 56 Ustawy o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej (§ 6 umowy). Nabycie przez D. R. przydziału osobnej kwatery stałej nastąpiło w trakcie trwania związku małżeńskiego z pozwaną H. R. na podstawie decyzji ze stycznia 1988 roku. Apelująca wskazał, iż prawo do preferencyjnego nabycia nieruchomości weszło do majątku wspólnego, Podniosła zarzut nieważności umowy objętej aktem notarialnym Repertorium A nr 1282/2007 sporządzonej przez Notariusz H. P. i zarzut nieważności umowy darowizny zawartej przez D. R. z powodem J. R..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się uzasadniona doprowadzając do zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości.

Podkreślić należy, iż w systemie apelacyjnym sąd odwoławczy jest nie tylko instancją kontrolną, ale przede wszystkim instancją merytoryczną (art. 378 § 1 k.p.c. i art. 382 k.p.c.). Obowiązek orzekania na podstawie materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym oznacza, że sąd ten nie może poprzestać na ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych, a w każdym wypadku dokonać ponownych ustaleń faktycznych i ocenić je samodzielnie z punktu widzenia prawa materialnego. Postępowanie przed sądem odwoławczym ma charakter postępowania rozpoznawczego. Oznacza to, że sąd odwoławczy może naprawić – w granicach zaskarżenia – wszystkie naruszenia prawa materialnego, niezależnie od tego, czy zostały wytknięte w apelacji.

Roszczenie zgłoszone w ramach niniejszego postępowania niewątpliwe obejmowało żądanie wydania lokalu. Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Roszczenie windykacyjne służy bowiem właścicielowi przeciwko osobie, która rzeczą faktycznie włada. Zatem jego koniecznymi przesłankami po stronie powodowej są: 1) status właściciela (współwłaściciela); 2) fakt, że nie włada on sam lub przez inną osobę swoją rzeczą; 3) fakt, że rzeczą faktycznie włada pozwany – do tego nieuprawniony (por. wyr. SN z 30.1.2014 r., IV CSK 229/13, L.; wyr. SN z 23.9.1992 r., II CRN 99/92, L.). Legitymację czynną ma więc aktualny właściciel rzeczy.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy z uwagi na treść zarzutów apelacji, jak również konieczność badania przez sąd z urzędu naruszenia prawa materialnego – pod rozwagę poddana została po pierwsze kwestia czy powód ma legitymację czynną do występowanie w niniejszym procesie, po wtóre czy pozwana jest nieuprawniona do władania lokalem do którego skierowano żądanie pozwu.

Zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie w postępowaniu przed sądem I instancji, co do zasady prawidłowo ustalono stan faktyczny, w szczególności podstawę nabycia lokalu przez powoda, wspólne zamieszkiwanie stron oraz stosunki panujące pomiędzy nimi. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przez sąd odwoławczy miało na celu zbadanie genezy nabycia lokalu przez poprzedniego właściciela, ówczesnej pozycji prawnej pozwanej, jak również ewentualne kwestie związane z podziałem lokalu mieszkalnego, czy rozliczeniem pomiędzy byłymi małżonkami D. R. i pozwaną H. R..

Powyższe jest o tyle istotne, iż niewątpliwie powód nabył nieruchomość lokalową w drodze darowizny. W oparciu o tą czynność prawną w księdze wieczystej w dziale II uzyskał wpis prawa własności. Zgodnie zaś 6 ust. 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie chroni rozporządzeń nieodpłatnych (…). W realiach niniejszej sprawy oznacza to, że jeżeli nabycie nieruchomości przez poprzedniego właściciela dokonano w sposób wadliwy – to skutki takiego rozporządzenia – pomimo wpisów w księdze wieczystej – rozciągają się na kolejnego nabywcę (obdarowanego).

Badając dokumenty zgromadzone już przed sądem odwoławczym, możliwym stało się ustalenie, iż D. R. na mocy decyzji z dnia 27.01.1988 r. uzyskał przydział kwatery stałej. Jako uprawnionych członków rodziny wskazano żonę H. R., córkę K. R. i syna J. R.. Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 października 2005 r. rozwiązano przez rozwód małżeństwo H. R. oraz D. R.. Wyrok uprawomocnił się 01.12.2005 r. Na podstawie umowy zawartej przez D. R., ojca powoda, z Wojskową Agencją Mieszkaniową w W. Oddziałem Regionalnym w S. w dniu 07.03.2007 r. m.in. w trybie ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. nr 42, poz. 398) oraz rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie sprzedaży lokali mieszkalnych przez Wojskową Agencję Mieszkaniową (Dz. U. z (...). nr 4 poz. 21) doszło do ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży na rzecz D. R.. (akt notarialny rep. A nr (...) k. 2-5 Kw nr (...); decyzja przydziału osobnej kwatery stałej nr 20/88 (k. 201a); wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie sygn. akt (k. 245)).

Podsumowując Sąd Okręgowy ustalił, iż D. R. w trakcie małżeństwa z pozwaną uzyskał przydział kwatery stałej, którą zajmował wraz z rodziną przez cały okres małżeństwa. Po rozwiązaniu przez rozwód małżeństwa D. R. wykupił kwaterę z pominięciem pozwanej. Procedura wykupu odniesiona do podówczas obowiązujących przepisów prawa wskazuje, iż dotknięta jest ona sankcją nieważności, o czym poniżej.

Prawo do zamieszkiwania przez małżonka żołnierza w przydzielonym lokalu mieszkalnym i jego tytuł prawny do tego lokalu nie gaśnie w wyniku rozwodu. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I ACa 175/14). Co istotne z ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższego wynika, iż rozwiedziony małżonek żołnierza zawodowego, któremu przydzielono kwaterę stałą pozostaje osobą uprawioną do jej zajmowania, posiadającą ku temu tytuł prawny. Nadto przewidziane w ustawie z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej prawo do nabycia lokalu mieszanego przydzielonego poprzednio żołnierzowi jako kwatera stała przysługuje – także rozwiedzionemu małżonkowi żołnierza zawodowego, jeżeli kwatera został przydzielona żołnierzowi w trakcie trwania małżeństwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012 r., I CSK 8/12, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2014 r., III CZP 120/13). W okolicznościach niniejszej sprawy przydział kwatery nastąpił pod rządami przepisów ustawy z dnia 10 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992 r., Nr 5, poz. 19), której art. 8 ust. 1 przewidywał, że tego rodzaju kwatera jest przeznaczona na zakwaterowanie stałe żołnierza zawodowego i jego rodziny. Podobne regulacje zawierał art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 roku oraz art. 26 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy, zgodnie z którym członkiem rodziny żołnierza służby stałej, którego uwzględnia się przy ustalaniu przysługującej powierzchni użytkowej kwatery, jest między innymi małżonek. Od chwili wejścia w życie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej lokale stanowiące kwatery stałe mogły być zbywane w trybie i na zasadach określonych w art. 56-58 tej ustawy. Zarówno przed nowelizacją z 2004 r., jak i po tej nowelizacji, prawo do nabycia takiej kwatery przysługiwało między innymi osobom „uprawnionym, które zajmują kwaterę na podstawie decyzji o przydziale” (przed nowelizacją z 2004 r.) lub „osobom posiadającym tytuł prawny do zamieszkiwania w tym lokalu mieszkalnym” (po nowelizacji z 2004 r.). W obu wypadkach wykładnia tych pojęć musi uwzględniać regulacje zawarte w art. 58, który zarówno przed jak i po nowelizacji z 2004 r. rozróżniał sytuacje sprzedaży kwatery żołnierzowi zawodowemu i innym osobom uprawnionym, w tym członkom rodziny i małżonkowi, przewidując różne bonifikaty w każdym wypadku. Zauważyć nadto należy, iż przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (…) do dnia 01 lipca 2004 r. przewidywały szczególną regulację dotyczącą uprawnień rozwiedzionych małżonków. Art. 28 ust. 1 ustawy stanowił, iż w razie orzeczenia rozwodu małżonków zajmujących kwaterę, mogą oni zamieszkiwać w tej kwaterze, z wyjątkiem kwater w budynkach, o których mowa w art. 55 ust. 2 pkt 1-3. Jak wynika z uzasadnienia przywoływanego już wcześniej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2012 r. I CSK 8/12 niczego tu nie zmieniło uchylenia art. 28 ustawy (…) w wyniku nowelizacji z 2004 r. Uchylenie tego przepisu nie wprowadziło zmian w zakresie uregulowania stosunku prawnego powstałego w wyniku przydzielenia kwatery i również po uchyleniu go rozwiedziony małżonek nie może być uznany za osobę zajmującą kwaterę bez tytułu prawnego. Uchylenie tego przepisu, który regulował sposób korzystania z kwatery po rozwodzie i w niektórych sytuacjach przewidywał prawo byłego małżonka do otrzymania lokalu zamiennego albo prawo obojga byłych małżonków do jednego lokalu zamiennego lub ekwiwalentu pieniężnego, niczego nie zmieniło w kwestii przynależności do majątku wspólnego przydzielonego prawa do kwatery stałej czy statusu osoby uprawnionej. Uchylone zostały jedynie (na okres do kolejnej nowelizacji z 2010 r.) przewidziane dotychczas w ustawie obowiązki Agencji wobec byłych małżonków w sytuacji rozwodu żołnierza, któremu przydzielono kwaterę stałą. Nie zmieniło natomiast wskazanych wyżej regulacji przesądzających o wejściu w skład majątku wspólnego małżonków prawa do przydzielonej jednemu z nich w czasie trwania małżeństwa kwatery stałej wraz z ekspektatywą nabycia tego lokalu na preferencyjnych warunkach przewidzianych w ustawie.

Zgodnie z art. 55 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzemieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy sprzedaży lokale mieszkalne, w stosunku do których Agencja wykonuje w imieniu Skarbu Państwa prawo własności lub inne prawa rzeczowe, mogą być zbywane pod rygorem nieważności, wyłącznie na zasadach określonych w niniejszej ustawie. W myśl zaś art. 56 prawo do nabycia lokalu mieszkalnego (…) przysługuje osobom posiadającym tytuł prawny do zamieszkiwania w tym lokalu mieszkalnym.

W niniejszym procesie którego przedmiotem jest eksmisja pozwanej, okoliczność nabycia lokalu od WAM z jej pominięciem – miało doniosłe znaczenie. O ile tutejszy sąd z uwagi na treść żądania pozwu i ukształtowaną wolą uczestników stronę podmiotową, w żadnym razie nie orzeka o nieważności omówionej czynności prawnej zdziałanej w dniu 07.03.2007 r. to jednakże naruszenie omówionych przepisów prawa materialnego musi wziąć pod uwagę, uznając, iż powód nie może skutecznie legitymować się prawem własności nieruchomości lokalowej. Darczyńca D. R. nie mógł bowiem rozporządzić nieruchomością w szerszym zakresie, niż jemu samemu przysługiwało. W tych okolicznościach skoro z jednej strony powód nie posiada legitymacji czynnej w niniejszym procesie, z drugiej pozwana nadal ma tytuł prawny do lokalu powództwo winno podlegać oddaleniu.

Mając zatem na uwadze powyższe na mocy art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego wydano w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i obowiązujące w dniu złożenia apelacji rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku poz. 1804). Rozstrzygnięcie zawarto w pkt 2 wyroku.

Kosztami sądowymi w postaci opłaty od apelacji wywiedzionej przez pozwaną zwolnioną od kosztów sądowych po myśli art. 98 § 1 k.p.c. i art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążono powoda – rozstrzygnięcie zawarto w pkt 3 wyroku.

SSO Mariola Wojtkiewicz SSO Tomasz Szaj SSO Tomasz Sobieraj