Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: protokolant sądowy Urszula Kalinowska

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 29 kwietnia 2016 r., znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 25 stycznia 2016 roku do dnia 30 września 2017 roku.

UZASADNIENIE

M. M. w dniu 2 czerwca 2016r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 29 kwietnia 2016r., znak: (...), odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do świadczenia rentowego.

W uzasadnieniu odwołania M. M. oświadczył, że nie zgadza się
ze stanowiskiem organu rentowego wyrażonym w skarżonej decyzji. Ubezpieczony wyjaśnił, że był wielokrotnie badany przez lekarzy orzeczników i innych lekarzy, z których żaden nie zakwestionował jego dolegliwości zdrowotnych. Dla przykładu przytoczył opinię lekarza konsultanta ZUS stwierdzającą przeciwskazania do pracy „wymagającej chodzenia, stania, chodzenia po schodach, chodzenia po drabinach, jak również posługiwania się samochodem z manualną skrzynią biegów”. Wyjaśnił również, że podnoszenie ciężarów jest podstawą jego pracy, której nie jest w stanie wykonywać z obawy o dalsze pogorszenie stanu obecnego. Wskazał, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza została zawieszona ze względu na stan zdrowia, gdyż jednoczesna praca i poddawanie się zabiegom rehabilitacji nie jest możliwe (odwołanie z dnia 2 czerwca 2016r., k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 2 marca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania M. M. na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy powołał się na przepisy ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odnoszące się do przyznawania renty z tytułu niezdolności do pracy i wskazał, że w związku ze złożeniem przez ubezpieczonego wniosku o rentę został on skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 27 kwietnia 2016r. uznała, że badany nie jest niezdolny do pracy. W związku z tym została wydana decyzja odmawiająca ubezpieczonemu wnioskowanego świadczenia (odpowiedź na odwołanie z dnia 2 marca 2015r., k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. M. urodził się w dniu (...) Z wykształcenia jest telemonterem. W latach 1999-2015 prowadził działalność gospodarczą jako teleradiomechanik i z tego tytułu podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. W ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy jego staż pracy wynosi 7 lat, 1 miesiąc i 24 dni, zaś ogólny staż pracy to 33 lata, 11 miesięcy i 2 dni (niesporne: raport z analizy z analizy konta, k. 15 a.r., potwierdzenie ubezpieczenia, k. 25-27 a.r., karta przebiegu zatrudnienia, k. 47 a.r. – tom I dot. wniosku o rentę).

W 2008 roku M. M. doznał urazu kości piętowej lewej w postaci wieloodłamowego złamania, w wyniku czego był okresowo niezdolny do pracy. W związku z doznanym urazem ubezpieczony przebywał na zwolnieniu lekarskim i pobierał zasiłek chorobowy w okresie od 9 maja 2008r. do 6 lutego 2008r., a następnie miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 7 listopada 2008r. do 4 czerwca
2009r., odbywał również rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 24 listopada 2008r., decyzje ZUS w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego
z 10 grudnia 2008r. oraz z 27 lutego 2009r. – nieoznaczone karty a.r. tom I, informacja o przebytej rehabilitacji, k. 3 a.r. tom II).

W dniu 27 lipca 2015r. ubezpieczony doznał skręcenia stawu skokowego lewego.
Po tym urazie do 24 stycznia 2016r. przebywał na zwolnieniu lekarskim i pobierał zasiłek chorobowy. Od stycznia 2016r. zawiesił działalność gospodarczą (potwierdzenie ubezpieczenia k. 25-27 a.r. – tom I dot. wniosku o rentę, opinia sądowo-lekarska biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, k. 36 a.s.)

W dniu 31 grudnia 2015r. M. M. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania prowadzonego przez organ rentowy został skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 22 marca 2016r. stwierdził, że badany nie jest niezdolny do pracy. Na skutek sprzeciwu M. M. sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 27 kwietnia 2016r. również uznała, że nie jest on niezdolny do pracy. Na tej podstawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. decyzją z dnia 29 kwietnia 2016r., znak: (...), odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o rentę z 31 grudnia 2015r. wraz z załącznikami, k. 1-11 a.r., orzeczenia: Lekarza Orzecznika ZUS z 22 marca 2016r., k. 35 a.r., Komisji Lekarskiej ZUS z 27 kwietnia 2016r., k. 43 a.r., decyzja ZUS z 28 kwietnia 2016r., k. 49 a.r. – tom I dot. wniosku o rentę). M. M. odwołał się od wskazanej decyzji (odwołanie z dnia 2 czerwca 2016r., k. 2 a.s.).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii oraz dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy celem ustalenia, czy ubezpieczony jest zdolny, czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz na czym polegała zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jeśli nastąpiła (k. 6 i 50 a.s.).

W opinii z dnia 10 sierpnia 2016r. biegły sądowy ortopeda traumatolog M. G. rozpoznał u ubezpieczonego dyskopatię kręgosłupa bez upośledzenia sprawności i bez objawów zespołu bólowego oraz stan po złamaniu kości piętowej lewej. Podczas badania przedmiotowego biegły nie stwierdził dysfunkcji kręgosłupa oraz objawów korzeniowych, a także dysfunkcji kończyn, poza ograniczeniem ruchu stawu skokowego lewego. Odpowiadając na pytanie Sądu biegły stwierdził, że badany nie utracił zdolności do pracy (opinia biegłego sądowego ortopedy M. G. z 10 sierpnia 2016r., k. 12-13 a.s.).

Biegli sądowi: z zakresu medycyny pracy J. P. oraz z zakresu ortopedii
i traumatologii J. W. w opinii łącznej z dnia 12 lutego 2017r. rozpoznali
u ubezpieczonego stan po urazach lewej stopy, tj. złamaniu kości piętowej oraz skręceniu stawu skokowego, a także zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa. W trakcie badania biegli stwierdzili poszerzenie i zniekształcenie zarysu lewej kończyny, jak również chód naprzemienny z utykaniem. W ocenie biegłych, lewa noga ubezpieczonego wymaga dalszego leczenia usprawniającego; uraz z lipca 2015r. należy uznać za pogorszenie stanu zdrowia, gdyż wywołuje dysfunkcję lewej stopy i stawu skokowego, w efekcie czego ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami, co uzasadnia orzeczenie czasowej, częściowej niezdolności do pracy w okresie od 27 lipca 2015r. do września 2017 roku (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy z 10 października 2016r., k. 36-37 a.s., opinia łączna biegłych sądowych ortopedy i specjalisty medycyny pracy z 12 lutego 2017r., k. 74-75 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, jak również w aktach organu rentowego. Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane co do ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy,
a zatem należało ocenić je jako wiarygodne.

Sąd Okręgowy dokonał ustaleń stanu faktycznego także na podstawie wydanych
w sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz medycyny pracy, w szczególności opinii łącznej J. P. i J. W. dnia 12 lutego 2017r. Opinia ta jest rzetelna, gdyż została wydana w oparciu o obiektywne wyniki badań ubezpieczonego, a wydający je biegli są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Z tego względu sporządzona przez nich opinia nie budzi wątpliwości i zastrzeżeń w zakresie określenia stanu zdrowia M. M.. W związku z powyższym, w sytuacji kiedy biegli uwzględnili dostępną dokumentację medyczną oraz wzięli pod uwagę wyniki badania przedmiotowego, jakie sami przeprowadzili nie było podstaw, aby ich opinię dyskwalifikować. Zdaniem Sądu, opinia łączna jest wyczerpująca i nie budzi wątpliwości, także pod względem logiki i zasad doświadczenia życiowego, a zatem brak jest przesłanek do jej negowania. Sąd miał również na względzie, że mimo początkowego kwestionowania przez organ rentowy stanowiska biegłej J. P., stwierdzającej czasową, częściową niezdolność ubezpieczonego do pracy (k. 48-49 a.s.), ostatecznie Zakład uznał wnioski opinii łącznej z dnia 12 lutego 2017r. zaprezentowane przez w/w biegłą oraz przez biegłego J. W.. W piśmie procesowym zawierającym stanowisko wobec opinii łącznej, Zakład wskazał, że sporządzona wskazana opinia jest uzasadniona rzetelnie i nie wnosi do niej uwag (pismo procesowe ZUS, k. 91-92 a.s.).

Sąd nie wziął pod uwagę opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii M. G.. Do opinii biegłego zastrzeżenia zgłosił ubezpieczony, który w piśmie procesowym z dnia 25 listopada 2016r. (k. 54 a.s.) wskazał, że nie został przez biegłego przebadany starannie, a ponadto podniósł, że stanowisko, jakie wyraził wymieniony biegły sądowy jest sprzeczne z opiniami lekarza konsultanta ZUS oraz biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy. W efekcie powyższego Sąd postanowił o przeprowadzeniu ponownego badania i o ponownym wydaniu opinii przez innego biegłego sądowego ortopedę, który nie podzielił stanowiska M. G.. Stanowisko kolejnego biegłego sądowego z dziedziny ortopedii J. W., podobnie jak stanowisko J. P. – specjalisty medycyny pracy, było odmienne niż to, które zaprezentował M. G.. Z uwagi na powyższe, a także ostateczne stanowiska stron, Sąd opinii M. G. nie podzielił, nie dokonując na jej podstawie ustaleń odnośnie zdolności M. M. do pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 29 kwietnia 2016r., znak: (...), jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. (tj. Dz. U. z 2016r.,
poz. 887 ze zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zwanej dalej ustawą emerytalną, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy).
Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 2 w/w przepisu całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z kolei częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Wyjaśnienie częściowej niezdolności do pracy i treści pojęcia „pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego)
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06). Poprzez pojęcie "niezdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji" należy rozumieć rzeczywistą utratę zdolności do pracy lub znaczne jej ograniczenie,
przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania
w procesie pracy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21 stycznia 2016r. III AUa 407/15). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z 13 października
2009r., II UK 106/09, z 8 maja 2008 roku, I UK 356/07, z 11 stycznia 2007 roku, II UK 156/06
i z 25 listopada 1998 roku, II UKN 326/98). Nie wystarczy więc udowodnienie, że występują
u ubezpieczonego określone schorzenia, lecz należy je powiązać z rzeczywistymi kwalifikacjami i ustalić, czy doszło do znacznej utraty zdolności do pracy, zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest więc warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy,
ale nie jest warunkiem wystarczającym. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia
i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (zob. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego: z 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03 oraz z dnia 27 stycznia 2012r., II UK 108/11).

Kolejna przesłanka konieczna dla przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy, o której mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, wiąże się z treścią art. 58 ustawy. Wskazany przepis określa w ust. 1, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony,
gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1)  1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2)  2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3)  3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4)  4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5)  5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Jeśli chodzi zaś o trzeci z warunków z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, to wiąże się on z okresami, w czasie których powinna powstać niezdolność do pracy (bądź w ciągu 18 miesięcy od ich ustania), aby ubezpieczony mógł skorzystać z prawa do renty.

Wskazywane warunki, z wyjątkiem niezdolności do pracy, nie podlegają ocenie,
jeśli w oparciu o art. 61 ustawy emerytalnej prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu. Następuje to wtedy, kiedy w ciągu
18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. W przypadku postępowania o przywrócenie prawa do renty koniecznym i jedynym warunkiem jej ponownego przyznania jest ustalenie tylko jednej z przesłanek warunkujących przyznanie prawa do świadczenia, tj. niezdolności do pracy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 grudnia 2013r., III AUa 1204/12).

W rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił, że ubezpieczony nigdy nie był uprawniony
do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wobec powyższego art. 61 ustawy emerytalnej
nie ma w sprawie zastosowania. Wszystkie omówione warunki, określone w art. 57 ustawy, muszą być zatem spełnione i podlegają badaniu.

Dokonując analizy pierwszej z wymaganych przesłanek Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa o rentę z tytułu niezdolności do pracy przyjmuje się, że do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy
dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego
2016r., III AUa 1609/15). Kierując się powyższym Sąd Okręgowy uznał, że dokonanie ustaleń w zakresie spornych okoliczności sprawy wymagało zasięgnięcia informacji specjalnych
z zakresu medycyny pracy oraz ortopedii.

Powołani w sprawie biegli J. P. i J. W., w oparciu
o przeprowadzone badanie ubezpieczonego oraz na podstawie zebranej w sprawie dokumentacji medycznej stwierdzili, że ubezpieczony, w związku z doznanym
w dniu 27 lipca 2015r. urazem stawu skokowego lewej nogi oraz złamania lewej kości piętowej w 2008 roku, wymaga dalszego leczenia usprawniającego kończynę. Biegli zwrócili uwagę na takie objawy jak utykanie i zniekształcenie obrysu stopy. Zdaniem biegłych, obecny stan lewej nogi ubezpieczonego stanowi przeciwskazanie do pracy wymagającej poruszania się po nierównych powierzchniach, schodach, drabinach oraz z obciążeniem. Biegli jednomyślnie wskazali, że schorzenia, które występują u M. M. stanowią podstawę do orzeczenia częściowej okresowej niezdolności do pracy od 27 lipca 2015r. do września 2017r., a po w/w dacie celowa jest ponowna ocena jego stanu zdrowia.

Mając na względzie argumentację przedstawioną przez wymienionych biegłych, Sąd wnioski wyrażone w ich opinii podzielił w pełni z przyczyn, o których była mowa w części dotyczącej oceny dowodów. Do wniosków zawartych w łącznej opinii biegłych J. W. i J. P. organ rentowy nie wniósł uwag. Sąd nie stwierdził więc by opinia nie mogła być podstawą poczynionych ustaleń szczególnie, że ubezpieczony od ponad dwóch dekad wykonywał pracę teleradiomechanika, która jest związana z wykonywaniem czynności serwisowo-montażowych, takich jak montowanie anten na ścianach domów czy przenoszenie sprzętu elektronicznego, jest więc pracą
o charakterze częściowo fizycznym. Z opinii biegłych wynika natomiast, że ze względu
na stan zdrowia ubezpieczony jest w znacznym stopniu ograniczony w wykonywaniu powyższych czynności – ma problemy z chodzeniem, utyka, nie może długo stać,
jak również dźwigać czy też chodzić z obciążeniem. Innymi słowy, stopień naruszeń organizmu ubezpieczonego jest na tyle duży, że wykonywanie przez niego dotychczasowego zawodu teleradiomechanika jest przeciwskazane. To z kolei oznacza, że ubezpieczony w znacznym stopniu utracił zdolność do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność ta, zgodnie ze wskazaniem biegłych sądowych, powstała w dniu doznania urazu stawu skokowego lewej stopy, tj. 27 lipca 2015r. i w związku z rokowaniami co do ewentualnej poprawy w przyszłości, przewidywany czas jej trwania został oznaczony na wrzesień 2017r.

Sąd, poza niezdolnością do pracy, badał również, czy M. M. spełnił warunki wskazane w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy emerytalnej.

Jeśli chodzi o warunek wynikający z art. 57 ust. 1 pkt 2, to nie ma wątpliwości,
że ubezpieczony go spełnił. Z uwagi na okoliczność, że niezdolność do pracy powstała
u niego po ukończeniu 30 roku życia, powinien legitymować się 5 letnim okresem składkowym i nieskładkowym w dziesięcioleciu przed powstaniem niezdolności do pracy albo w dziesięcioleciu przed datą złożenia wniosku o rentę. Taki okres co najmniej 5 letni
w obu wskazanych dziesięcioleciach M. M. posiada, co potwierdził organ rentowy przedstawiając w skarżonej decyzji wyliczenia stażu pracy. Wynika z nich, że ubezpieczony w dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę posiada 7 lat, 1 miesiąc i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, zaś jego suma okresów składkowych
i nieskładkowych wynosi 33 lata, 11 miesięcy i 2 dni.

Zdaniem Sądu, spełniony został również warunek, na jaki wskazuje art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 poz. 963) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą i osoby z nimi współpracujące. Jak wynika z akt organu rentowego, ubezpieczony podlegał takim ubezpieczeniom w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie od 1 lipca 2013r. do 31 maja 2015r. oraz po dniu 1 lipca 2015r. i zawiesił ją dopiero w styczniu 2016 roku. Stąd też należało uznać, że dzień powstania u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy – tj. dzień 27 lipca 2015r. – przypada na okres ubezpieczenia w myśl art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej, który wymienia art. 57 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Mając na uwadze powyższe Sąd ocenił, że M. M. spełnia wszystkie konieczne przesłanki do uzyskania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, określone w art. 57 ust. 1 pkt 1-3 ustawy emerytalnej. W konsekwencji skarżona decyzja Zakład Ubezpieczeń Społecznych wymagała stosownej zmiany.

Orzekając o przyznaniu ubezpieczonemu świadczenia rentowego Sąd Okręgowy miał na uwadze treść art. 100 ust. 2 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia. W rozpatrywanej sprawie, ponieważ ubezpieczony miał przyznane prawo do zasiłku chorobowego
i świadczenie to pobierał do 24 stycznia 2016r., to renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy, została przyznana od dnia następnego.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
z dnia 29 kwietnia 2016r. w ten sposób, że przyznał M. M. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 25 stycznia 2016r. do dnia 30 września 2017r.

ZARZĄDZENIE

(...)