Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Łomży IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Urszula Zaleska

Protokolant: st. sekr .sąd. Małgorzata Biedrzycka

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2017 r. w Łomży

na rozprawie

sprawy z odwołania J. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek odwołania od decyzji z dnia 15.05.2017 r., znak: (...)

I.  Zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala iż odwołujący się J. N. w wyniku wypadku przy pracy z dnia 28 października 2015 r. doznał 25% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu i w związku z tym przyznaje odwołującemu się tytułem jednorazowego odszkodowania kwotę 20.225,- (dwadzieścia tysięcy dwieście dwadzieścia pięć) złotych.

II.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz odwołującego się J. N. kwotę 180,- (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 69/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 maja 2017r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. N. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 28 października 2015r.

W uzasadnieniu tejże decyzji organ rentowy stwierdził, powołując się na treść art. 21ust.1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, iż jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy nie przysługuje ubezpieczonemu, gdyż wyłączną przyczyną zaistniałego zdarzenia była wina odwołującego się, który kierując pojazdem nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków atmosferyczno – drogowych. Wskazał, że odwołujący wyrokiem Sądu Rejonowego w Pułtusku z dnia 31.05.2016r.ws prawie II W 27/16 został uznany za winnego spowodowania tego wypadku.

Odwołanie od tejże decyzji złożył J. N. wnosząc o jej zmianę i przyznanie jemu jednorazowego odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu, którego doznał w wyniku tego wypadku przy pracy. Wniósł także o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wydanej decyzji zarzucił naruszenie art. 21 ust.1 ustawy wypadkowej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że ponosi on winę umyślną za wypadek przy pracy zaistniały 28 października 2015r., naruszenie art. 6 ust.1 pkt.4 ww. ustawy, poprzez pominięcie istotnych okoliczności faktycznych w sprawie, jak też sprzeczność ustaleń organu z zebranym materiałem dowodowym, z którego wynika jednoznacznie, że do wypadku doszło nie z jego z winy umyślnej czy rażącego niedbalstwa , tylko na skutek okoliczności na które nie miał wpływu, tj. niewłaściwego oznakowania uszkodzonej wysepki, skutkującego jej niewidocznością , przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych( we mgle) i w porze świtania, w której doszło do wypadku.

Odwołujący się wskazał, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w dniu wypadku około 5 rano, poruszając się we mgle, wjechał na wystającą nad poziom drogi wysepkę, na skutek czego doszło do utraty sterowności przez pojazd. Podniósł, że wysepka była uszkodzona, nie działały jej oznaczenia świetlne i stwarzała zagrożenie dla osób poruszających się na drodze. Oświadczył, że nie doprowadził świadomie do naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, co zostało uwzględnione w wydanym przez Sąd wyroku karnym, który ukarał go tylko karą nagany. Podkreślił, że z wyroku tego , jak też z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby do zdarzenia doszło na skutek jego rażącego niedbalstwa, a tym bardziej na skutek jego winy umyślnej. Zdaniem odwołującego się wydana decyzja jest błędna, niepoparta żadnymi racjonalnymi przesłankami. Niezrozumiałym jest dla niego twierdzenie organu rentowego, że świadomie doprowadził do naruszenia przepisów dotyczących ochrony życia lub zdrowia. Zaznaczył, że wniosek taki nie wypływa z zapadłego w sprawie wyroku karnego. Dlatego też w jego ocenie odmowa przyznania jemu prawa do jednorazowego odszkodowania jest niezasadna.

W odpowiedzi na odwołanie (...) Oddział w B. wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Wskazał, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyroku wydanego przez Sąd Rejonowy w Pułtusku z dnia 31.05.2016r. , sygn.akt II W 27/16 wynika, iż odwołujący się jest winny naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ponieważ w chwili przedmiotowego zdarzenia nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych i doprowadził to do tego, że wjechał na element wystającej wysepki na środku drogi, co spowodowało utratę panowania nad pojazdem, a następnie wjechał do rowu uderzając w skarpę i wywracając pojazd marki S. z naczepą.

Postanowieniem z dnia 02.06.2017r. tut. Sąd zawiesił postępowanie w niniejszej sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o sygn. akt. IV U 44/17 toczącej z odwołania J. N. o zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego w związku z wypadkiem w pracy z dnia 28.10.2015r. (k.8).

W dniu 21.08.2017r. Sąd podjął postępowanie w niniejszej sprawie (k.20).

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołujący się J. N. jest zatrudniony w (...) E. W. w W. na stanowisku kierowcy ciągnika siodłowego. Odwołujący się w dniu 28.10.2015r. po godz. 4.30 wyruszył pojazdem (...) o nr rej. (...) z naczepą marki W. na załadunek do O.. Uprzednio dokonał sprawdzenia stanu technicznego pojazdu. Około godz. 5 rano w miejscowości P., we mgle, wjechał przednim lewym kołem na wystającą nad poziom drogi i nie oświetloną wysepkę przed rozjazdem dróg, na skutek czego pojazd utracił sterowność, zjechał do rowu z lewej strony drogi i uderzył w skarpę. Odwołujący się w wyniku tego zdazrenia doznał obrażeń ciała. Został przewieziony karetką pogotowia do szpitala w P., gdzie przez 14 dni był poddany leczeniu.

Poszkodowany objęty był na dzień wypadku ubezpieczeniem wypadkowym. W okresie od 28.10.2015r. do dnia 14.04.2016r. przebywał na zwolnieniach lekarskich w związku z doznanym w wyniku tego wypadku urazem kręgosłupa.

Jak wynika ze sporządzonego w dniu 27.11.2015r. przez zespół powypadkowy powołany przez pracodawcę protokołu nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, zdarzenie z dnia 28.10.2015r. zostało uznane przez pracodawcę za wypadek przy pracy. Zespół powypadkowy ustalił, że wypadek miał miejsce podczas wykonywania czynności wynikających z obowiązków służbowych., a przyczyną wypadku była mgła i brak oświetlenia wysepki rozjazdu. Nie stwierdzono by przyczyną wypadku było naruszenie przez poszkodowanego pracownika przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa (dowód: protokół nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z dnia 27.11.2015r. - akta ZUS).

Przeciwko J. N. został sporządzony przez policję i przesłany do Sądu Rejonowego w Pułtusku wniosek o ukaranie, w którym wskazano iż nie dostawał prędkości jazdy do panujących warunków drogowych, w wyniku czego w miejscu, gdzie wystąpiła nieoczekiwana zmiana kierunku ruchu o przebiegu wskazanym na tabliczce T -18 wjechał na element wystającej wysepki na środku drogi, co spowodowało utratę panowania nad pojazdem, zjechanie do rowu po lewej stronie drogi uderzając w skarpę rowu i wywrócenie pojazdu. Został mu postawiony zarzut popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z ar. 19 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Odwołujący się nie przyznał się do zarzucanego jemu czynu. Stwierdził, że na wysepkę najechał, ponieważ była ona nieoświetlona i słabo widoczna. Na drodze zaś była mgła i było ślisko. Oświadczył, że dostosował prędkość do warunków panujących na drodze Nie ustalono w tej sprawie z jaką prędkością poruszał się pojazd kierowany przez odwołującego się. Sąd Rejonowy w Pułtusku II Wydział Karny w dniu 31.05.2016r. w sprawie II K 27/16 uznał J. N. za winnego popełnienia zarzucanego jemu czynu i na podstawie art. 97 k.w. w związku z art.19 ustawy Prawo o ruchu drogowym skazał go na karę nagany. Odwołującemu się nie zostało zatrzymane prawo jazdy. (dowód: notatka, protokół rozprawy z dnia 31 maja 2016r., wyrok z dnia 31 maja 2017r. – akta sprawy II W 27/16 Sądu Rejonowego w Pułtusku).

Wypadek z dnia 28.10.2015r., któremu uległ odwołujący się został uznany przez organ rentowy za wypadek przy pracy, jednakże organ rentowy odmówił \wypłaty świadczeń z ustawy wypadkowej uznając, że zaszły okoliczności określone w art. 21 ust.1 ustawy wypadkowej.

Decyzją z dnia 7 lutego 2017r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił J. N. prawa do zasiłku chorobowego z tytułu wypadku przy pracy zaistniałego 28.10.2015r. za okres od dnia 28.10.2015r. do dnia 14.04.2016r. w wysokości 100 % podstawy wymiaru.

J. N. wniósł do tut. Sądu odwołanie od tej decyzji. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 14 czerwca 2017r. sygn. akt IVU 44/17 zaskarżona decyzja z została zmieniona i odwołującemu się przyznano prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego( dowód: wyrok z dnia 14.06.2017r. – akta sprawy w (...) 44/17 tut. Sądu ).

Zaskarżoną decyzją z dnia 15 maja 2017r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił odwołującemu się prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 28.10.2015r. stwierdzając, że wyłączną przyczyną zaistniałego wypadku była wina odwołującego się, który kierując pojazdem nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków atmosferyczno – drogowych( dowód: decyzja z 15.05.2017r- akta ZUS).

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży z dnia 14 czerwca 2017r. sygn. akt IVU 44/17 zaskarżona decyzja z została zmieniona i odwołującemu się przyznano prawo do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego( dowód: wyrok z dnia 14.06.2017r. – akta sprawy w (...) 44/17 tut. Sądu ).

Pełnomocnik organu rentowego na rozprawie w dniu n23 listopada 2017r., mając na względzie prawomocne rozstrzygnięcie w sprawie IVU 44/17 – odwołanie w przedmiotowej sprawie pozostawił do uznania Sądu.

W ocenie Sądu odwołanie jest zasadne.

Stosownie do dyspozycji art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana (porównaj między innymi wyroki: z dnia 8 stycznia 2002 r. I CKN 730/99, z dnia 12 lipca 2002 r. V CKN 1110/00, z dnia 7 stycznia 2004 r. III CK 192/02, z dnia 13 października 2005 r. I CK 217/05, z dnia 8 marca 2010 r. II PK 258/09, z dnia 29 września 2011 r. IV CSK 652/10, z dnia 28 marca 2012 r. II UK 327/11 i z dnia 19 października 2012 r. V CSK 485/11, niepubl.). Jest tak dlatego, że unormowanie przewidziane w art. 365 § 1 k.p.c. ma gwarantować poszanowanie prawomocnego orzeczenia sądu, regulującego stosunek prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia. Zgodnie z art. 366 k.p.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami.

Istnienie prawomocnego wyroku, co do udzielenia ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu, przekreśla możliwość ponownego oceniania zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. W konsekwencji, w sytuacji, gdy sąd rozstrzygnął już w prawomocnie osądzonej sprawie o danym stosunku prawnym lub prawie , w następnym procesie o pozostałe świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego, sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami. Wskazać należy, że regulacje przewidziane w art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c. gwarantują stabilność określonej orzeczeniem sądowym sytuacji prawnej, uniemożliwiając jej podważenie przez stronę niezadowoloną z rozstrzygnięcia i zobowiązując do jej respektowania inne sądy oraz inne organy państwa w określonych przez ustawę granicach. Należy podkreślić, że tym samym regulacje te realizują jedną z najistotniejszych gwarancji konstytucyjnych, jaką jest prawo do rozstrzygnięcia sprawy przez niezawisły sąd (art. 45 ust. 1 Konstytucji), która nie byłaby możliwa do osiągnięcia bez stabilności, pewności i niewzruszalności rozstrzygnięć sądowych. Są także jedną z gwarancji powagi wymiaru sprawiedliwości.

Zatem rozpoznając przedmiotową sprawę, Sąd był związany prawomocnym wyrokiem tut. Sądu z 14 czerwca 2017r., wydanym w sprawie IV U 44/17, mocą którego przesądzono ,iż odwołującemu się w związku z wypadkiem przy pracy z 28 października 2015r. przysługują świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego .Sąd w tej sprawie przesądził, że nie zaszły okoliczności skutkujące pozbawieniem odwołującego się J. N., na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 30.10.2002r. o świadczeniach pieniężnych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych( Dz.U. z 2015r. ,poz.1242 z zm.), prawa do świadczeń z ustawy wypadkowej( dowód: wyrok z dnia 14.06.2017r. i uzasadnienie tego wyroku – akta sprawy w (...) 44/17 tut. Sądu ).

Ustalone w sprawie IV U 44/17 przez Sąd, w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału, okoliczności wypadku, są wiążące i Sąd rozpoznając przedmiotową sprawę o jednorazowe odszkodowanie z tytułu uszczerbku na zdrowiu doznanego przez odwołującego się na skutek tego wypadku przy pracy , nie mógł czynić odmiennych ustaleń.

W świetle ustaleń poczynionych w sprawie IV U 44/17 twierdzenia organu rentowego zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z dnia 15 maja .2017r. , że wyłączną przyczyną zaistniałego wypadku była wyłączna wina odwołującego się, w stopniu rażącego niedbalstwa - są bezzasadne.

W celu ustalenia czy odwołujący się doznał uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku przy pracy, Sąd dopuścił dowód opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i chirurgii. Biegli sądowi po przeprowadzeniu wywiadu, analizie dokumentacji medycznej i badaniu rozpoznali u odwołującego się: uraz głowy ze wstrząśnieniem mózgu, złamanie mnogie kości twarzoczaszki, złamanie żeber prawych IV-VI z przemieszczeniem odłamów ze stłuczeniem płuc, złamanie wybuchowe trzonu kręgu LI z dokonałowym przemieszczeniem odłamów, złamanie prawej nasady łuku L2 bez przemieszczeń, złamanie wyrostków poprzecznych lewych LI-L3. Wskazali, że następstwem złamania jest ograniczenie ruchomości kręgosłupa L-S oraz dolegliwości bólowe kręgosłupa L-S i klatki piersiowej po stronie prawej, bez pourazowych ubytkowych objawów neurologicznych. Biegli stwierdzili, że powyższe uszkodzenia spowodowały powstanie znaczny ,długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 25 % , ustalony na podstawie poz. 20a-1 %, poz. 24a-1%, poz. 58a-10%, poz. 90-10%, poz. 91-3% tabeli uszczerbkowej (dowód – opinia k. 30-34).

Opinia ta w zakresie wysokości uszczerbku nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Zdaniem tut. Sądu opinia biegłych jest rzetelna, obiektywna i sporządzona zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej i orzeczniczej. Wysnute w opinii wnioski poprzedzone zostały wnikliwą, logiczną analizą tematu. Nadto opinia koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym. Wydana została bowiem przez specjalistów z zakresu ortopedii i chirurgii mających odpowiednią wiedzę i kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe w swojej dziedzinie. Jako że biegli są osobami posiadającymi specjalistyczne obeznanie i kwalifikacje, a przy tym całkowicie bezstronnymi, nie można ich ustaleniom odmówić waloru zasadności, logiczności i profesjonalizmu Dlatego też, w ocenie Sądu przedmiotowa opinia stanowi wiarygodny dowód, gdyż brak jest jakichkolwiek podstaw, które mogłyby podważyć rzetelność i prawdziwość wydanej opinii. Sąd orzekając o wysokości uszczerbku na zdrowiu oparł się więc na ustaleniach w niej zawartych.

Wobec ustaleń zawartych w opinii, Sąd ustalił, że odwołujący się J. N. w wyniku wypadku ptzy pracy z 28 października 2017r. doznał 25% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu i w związku z tym przyznał odwołującemu się tytułem jednorazowego odszkodowania kwotę 20.225 złotych.

Wysokość jednorazowego odszkodowania Sąd ustalił w oparciu o obowiązujące w dniu wydania zaskarżonej decyzji Obwieszczenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 marca 2017 roku w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej (M.P. 2017 poz. 283), w którym ustalono, że w okresie od 1 kwietnia 2017r. do 31 marca 2018r. kwota jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy wynosi 809 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Mając powyższe na uwadze tut. Sąd orzekł jak w sentencji, zmieniając zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 kpc w zw. z art. 21 ust.1 i w zw. z art. 11ust.1 ustawy z dnia 30.10.2002r o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2009r Nr 167, poz. 1322 ze zm.).

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 kpc, zasądzając od organu rentowego na rzecz odwołującego się kwotę 180 zł ustaloną w oparciu o § 9 ust.2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych.