Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 26 października 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem zainteresowanego (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w K.

o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej

na skutek odwołania (...)Sp. z o.o. w G. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 6 lutego 2014 r. Nr (...) (...) (...) (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w G. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w G. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w K. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Sygn. akt XVII AmE 77/14

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2014 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki po rozpatrzeniu wniosku (...)sp. z o.o. z siedzibą w G., w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego odmowy zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej morskiej farmy wiatrowej (...)o mocy 200 MW przez (...) S.A.
z siedzibą w K., wydał decyzję znak (...) (...) (...) (...), w której postanowił, że na (...) S.A. z siedzibą w K. nie ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej morskiej farmy wiatrowej (...) o mocy 200 MW.

Od powyższej decyzji Prezesa URE odwołanie wniósł (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Powód decyzję Prezesa zaskarżył w całości i zarzucił jej:

1.  naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 3 Prawa energetycznego poprzez błędne przyjęcie, że nie istnieją warunki techniczne i ekonomiczne przyłączenia z uwagi na konieczność realizacji szeregu inwestycji w sieci w celu zlikwidowania przeciążenia sieci powstałego na skutek przyłączenia zespołu morskich farm wiatrowych o maksymalnej łącznej zainstalowanej mocy 200 MW, których przyłączenia do sieci domagał się w niniejszej sprawie (...), pomimo tego, że przepis ten prawidłowo interpretowany w świetle postanowień art. 23 Dyrektywy 2009/72/WE dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE, która stanowi, że operator systemu przesyłowego nie jest uprawniony do odmowy przyłączenia do sieci nowej elektrowni ze względu na możliwe przyszłe ograniczenia dostępnych zdolności sieci, takich jak ograniczenia w odległych częściach systemu przesyłowego oraz nie jest uprawniony do odmowy przyłączenia nowego punktu ze względu na dodatkowe koszty związane z koniecznością zwiększenia zdolności elementów systemu położonych w pobliżu tego punktu przyłączeniowego, winien uzasadnić potwierdzenie przez Prezesa URE istnienia warunków technicznych i ekonomicznych przyłączenia farmy wiatrowej;

2.  naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 3 Prawa energetycznego w z art. 7 ust. 5 w zw. z art. 19 i 20 Prawa energetycznego poprzez przyjęcie, że nie istnieją warunki ekonomiczne i techniczne przyłączenia farmy wiatrowej pomimo obowiązku (...) zapewnienia realizacji i finansowania budowy i rozbudowy sieci na potrzeby przyłączania farmy wiatrowej w związku z faktem uzyskania przez (...) Decyzji Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 9 maja 2012 r. nr (...) (...), w której udzielono powodowi pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich dla przedsięwzięcia pn. "Zespół morskich farm wiatrowych o maksymalnej łącznej zainstalowanej mocy 200 MW oraz infrastruktura techniczna, pomiarowo-badawcza i serwisowa związana z etapem przygotowawczymi realizacyjnym i eksploatacyjnym", zmienioną Decyzją tegoż organu z dnia 31 października 2012 r. nr (...) (...);

3.  naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 3 Prawa energetycznego i art. 16 Prawa energetycznego poprzez błędne przyjęcie, że nie istnieją warunki ekonomiczne przyłączenia z uwagi na fakt nieuwzględnienia farmy wiatrowej w planach (...) S.A., o których mowa w art. 16 Prawa energetycznego;

4.  naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 3 Prawa energetycznego w zw. art. 7 i 77 k.p.a poprzez błędne przyjęcie, że nie istnieją warunki ekonomiczne przyłączenia, pomimo zaniechania ustalenia wysokości kosztów realizacji niezbędnych prac modernizacyjnych sieci, pozwalających na bezpieczne funkcjonowanie Krajowego Systemu Elektroenergetycznego po uruchomieniu farmy wiatrowej(...);

5.  naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 3 Prawa energetycznego poprzez błędne przyjęcie, że nie zostały spełnione przesłanki dotyczące istnienia warunków technicznych w wyniku uwzględnienia konkluzji zawartych w sporządzonej przez (...) Analizie systemowej możliwości wyprowadzenia mocy z morskiej farmy wiatrowej (...) o mocy 200 MW, składającej się na ekspertyzę, o której mowa w art. 7 ust. 8e u.p.e., podczas gdy założenia przeprowadzonej Analizy są błędne i niemiarodajne dla oceny warunków przyłączenia farmy wiatrowej do sieci; oraz

6.  naruszenie przepisu art. 8 ust. 1 w zw. z 7 ust. 1 Prawa energetycznego poprzez uznanie, iż w sprawie nie ciąży na (...) obowiązek zawarcia z (...) umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej morskiej farmy wiatrowej a w konsekwencji zaniechanie rozstrzygnięcia sporu co do warunków przyłączenia do sieci oraz warunków umowy o przyłączenie farmy wiatrowej do sieci przesyłowej.

W związku z powyższymi zarzutami, powód wniósł o:

1.  zmianę decyzji w całości poprzez:

a)  orzeczenie, iż na (...) S.A. z siedzibą w K. ciąży obowiązek zawarcia z (...)sp. z o.o. z siedzibą w G. umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej morskiej farmy wiatrowej (...) o maksymalnej mocy 200 MW; oraz

b)  orzeczenie zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej morskiej farmy wiatrowej (...) o maksymalnej mocy 200 MW o treści równoważącej interesy obu stron, tj. (...) i (...), z uwzględnieniem warunków zawartych we wniosku o określenie warunków przyłączenia instalacji farmy wiatrowej do sieci przesyłowej złożonego przez (...)w dniu 16 listopada 2012 r., uzupełnionego w dniu 3 grudnia 2012 r., w szczególności uwzględniających warunków technicznych, zawartych w pkt. 4 tego wniosku;

2.  ewentualnie o uchylenie przedmiotowej decyzji w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Zarówno pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki jaki i zainteresowany w sprawie (...) S.A. wnosili o oddalenie odwołania powoda oraz zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z 9 maja 2012 r. nr (...) (...) , udzielono powodowi (...)sp. z o.o. z siedzibą w G. pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich, co związane było z zamiarem powoda wzniesienia wiatrowej farmy morskiej na (...) (dalej jako (...)). Uzyskanie decyzji wiązało się z uiszczaniem pierwszej części opłaty za zajęcie strefy ekonomicznej w wysokości ok. 2.800.000,00 zł.. Decyzja wydana została z zastrzeżeniem i zobowiązaniem inwestora do uzyskania przez powoda warunków przyłączenia morskiej farmy wiatrowej do Krajowej Sieci Elektroenergetycznej na późniejszym etapie inwestycyjnym (decyzja z 2.05.2012 i zmieniająca ja decyzja z 31.10.2012 k.33 i 40 akt adm).

W dniu 16 listopada 2012 r. (...)wystąpił do (...) S.A. z siedzibą w K. (dalej: (...), przedsiębiorstwo energetyczne) o określenie warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej morskiej farmy wiatrowej (...) o mocy 200 MW (dowód: akta postępowania administracyjnego - odpis wniosku k. 136-182). We wniosku powód wskazał Ż. jako proponowane miejsce przyłączenia (...), oraz określił przewidywany termin rozpoczęcia dostarczania energii elektrycznej wytworzonej w (...) na dzień 31 grudnia 2018r

Przedsiębiorstwo (...) przeprowadziło postępowanie, w toku którego dokonało analizy możliwości przyłączenia farmy wiatrowej w oparciu o sporządzone dokumenty pt. „Analiza systemowa możliwości wprowadzenia mocy z morskiej farmy wiatrowej (...) o mocy 200 MW” ( (...)) oraz „Ocena możliwości przyłączenia źródeł wiatrowych ze względu na bilansowanie mocy w Krajowym Systemie Elektroenergetycznym” („Ocena”), które to dokumenty stanowią ekspertyzę, o której mowa w art. 7 ust. 8e ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (dowód: akta postepowania administracyjnego - Ocena oraz Analiza k. 87-112a [TAJEMNICA PRZEDSIĘBIORSTWA]).

Ekspertyza, wykonana przez niezależny od przedsiębiorcy podmiot, wykazała, że już przed uruchomieniem farmy wiatrowej(...)w obu analizowanych wariantach, przeciążeniu ulegają niektóre linie 110 kV na terenie działania (...). Ekspertyza wskazała na konieczność podjęcia działań modernizacyjnych (zwiększenie mocy przesyłowej) wynikających z pracy sieci w stanie wyjściowym bez pracy farmy wiatrowej (...)Przyłączenie farmy wiatrowej (...) według ekspertyzy spowoduje przeciążenie prądowe linii 110kV w czternastu ciągach liniowych. Przeciążenie to będzie wynosić ponad 3% od wartości dopuszczalnego długotrwałego obciążenia. Ponadto, zarówno w szczycie poboru energii elektrycznej zimowym i letnim następuje wzrost obciążenia trzech transformatorów ponad ich moc znamionową. W dwóch przypadkach następuje przeciążenie transformatorów najwyższych napięć. Przyłączenie przedmiotowej farmy wiatrowej w dalszej perspektywie spowodowałoby przekroczenia prądowe większe o 5% od dopuszczalnych siedmiu linii 110 kV.

Z uwagi na konieczność dokonania w takim stanie faktycznych daleko idącej modernizacji niezbędnej dla przyłączenia farmy do sieci, pismem z 24 kwietnia 2013 r. nr (...) - (...) (...) przedsiębiorstwo energetyczne odmówiło powodowi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej farmy wiatrowej (...) o mocy 200 MW, powołując się na brak warunków technicznych i ekonomicznych (dowód: akta postepowania administracyjnego - pismo k. 25-26a).

W związku z odmową przyłączenia (...) do sieci, powód zwrócił się do Prezesa URE o rozstrzygnięcie sporu i orzeczenie decyzją o zawarciu umowy o przyłączeniu powyższej farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej (...) S.A. i zobowiązanie (...) S.A. do wydania warunków przyłączenia farmy wiatrowej do sieci (dowód: akta postępowania administracyjnego - odpis wniosku wraz z załącznikami k. 3-303).

W wyniku przeprowadzonego postępowania administracyjnego Prezes URE zaskarżoną w sprawie niniejszej decyzją z 6 lutego 2014 r. nr (...) (...) (...) (...) orzekł, że na przedsiębiorcy energetycznym nie ciąży obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej farmy wiatrowej (...)z uwagi na brak warunków technicznych oraz warunków ekonomicznych przyłączenia farmy wiatrowej do sieci przedsiębiorcy (dowód: akta postępowania administracyjnego - decyzja Prezesa URE w sprawie k. 540-552).

Poczynione w toku postępowania sądowego ustalenia dokonane w oparciu o przeprowadzone dowody potwierdziły tezę decyzji, że nie istnieją techniczne oraz ekonomiczne warunki przyłączenia farmy wiatrowej (...) o mocy 200 MW do sieci elektroenergetycznej zainteresowanego.

W szczególności Sąd ustalił, że przyłączenie do sieci farmy miałoby negatywny wpływ na i tak już obecnie przeciążoną sieć dystrybucyjną 110 kV – czyli na pracę Krajowego Systemu Elektroenergetycznego, a w szczególności na pracę sieci elektroenergetycznych 110 kV należących do (...) S.A. wskutek wzrostu nawarstwienia się przeciążeń wielu linii 110 kV, co w konsekwencji mogłoby doprowadzić do wzrostu awaryjności sieci dystrybucyjnej 110 kV, a tym samym do niezapewnienia przez przedsiębiorcę gwarantowanego bezpieczeństwa zasilania odbiorców w energię elektryczną.

Z technicznego punktu widzenia możliwa jest eliminacja przeciążeń jednej linii najwyższych napięć S. – D. poprzez przełączenie linii 400 kV D. – Ż. – K. – G. czasowo pracującej na napięciu 220 kV na napięcie znamionowe 400 kV. Dla takiego działania konieczne byłoby jednak wykonanie następujących dodatkowych inwestycji:

a)  wprowadzenie linii do SE G. P. wraz z likwidacją odcinka 220 kV do SE G.,

b)  likwidacja rozdzielni 220 kV i AT 400/200 kV w SE D.,

c)  likwidacja AT 220/110 kV w SE Ż. K. i przełączenie części rozdzielni 400 kV czasowo pracującej na napięciu 220 kV na napięcie znamionowe wraz z instalacją drugiego AT 400/110 kV, oraz

d)  budowa rozdzielni 400 kV w SE G. wraz z instalacja dwóch AT 400/110 kV oraz likwidacja rozdzielni 220 kV, AT 400/220 kV i AT 220/110 kV (k.112 akt adm-wnioski ekspertyzy).

Tak przeprowadzona zmiana układu pracy sieci wymagałby w przyszłości poniesienia dalszych inwestycji, w szczególności zaś w zakresie modernizacji linii P. – K. i K. – A.. Jednak nawet wówczas zachodziłoby przeciążenie mocy znamionowej transformatorów, tj. w SE E. 400/110 kV i SE P. 400/220 kV, a także przeciążenie o ponad 5% sześciu linii 110 kV.

Dokonanie wskazanych powyżej modernizacji w celu umożliwienia przyłączenia farmy wiatrowej (...)do sieci elektroenergetycznej, nie zostało ujęte w Planie Rozwoju Sieci Przesyłowej zainteresowanego w perspektywie czasowej do roku 2018, w którym wnioskodawca zaplanował przyłączenie (...) do sieci elektroenergetycznej. (...) nie ma więc zagwarantowanych odpowiednich środków finansowych na rozbudowę infrastruktury w celu przyłączenie farmy (dowód: opinia biegłego k. 393-400, ustne wyjaśnienia opinii przez biegłego na rozprawie w dniu 26 października 2017 r. k. 510-512).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności: opracowanie pt. „Analiza systemowa możliwości wprowadzenia mocy z morskiej farmy wiatrowej (...)o mocy 200 MW” (k. 98-112), opracowanie pt. „Ocena możliwości przyłączenia źródeł wiatrowych ze względu na bilansowanie mocy w Krajowym Systemie Elektroenergetycznym” (k. 87-97), koreferat sporządzony przez (...) P. K. (k. 113-130), koreferat sporządzony przez (...) K. Ż. (k. 131-135), opinię techniczną biegłego (...) W. S. (k. 393-400), oraz pozostałe dowody z dokumentów zgromadzone w toku postępowania administracyjnego toczącego się przed Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki.

Powód kwestionował rzetelność sporządzonej na potrzeby postępowania administracyjnego ekspertyzy, wskazując, iż zawiera ona konkluzje błędne i niemiarodajne dla oceny warunków przyłączenia farmy wiatrowej do sieci, dlatego Sąd uwzględnił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu działalności rynku energetycznego, postanowieniem z dnia 19 lutego 2016 r.

W ocenie Sądu opinia, sporządzona przez biegłego W. S. na zlecenie Sądu, w pełni i wyczerpująco odpowiadała na zadane biegłemu pytanie o techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia (...), a ponadto korespondowała z treścią pozostałych dowodów zgormadzonych w sprawie, w tym także z ekspertyzą.

Niewątpliwie biegły dr hab. inż. W. S. posiada wiedzę specjalistyczną, a przytoczone przez niego stanowisko zostało logicznie umotywowane i poparte argumentacją techniczną. Biegły wskazał na czym opierał wnioski i twierdzenia zawarte w opinii oraz zaprezentował je w sposób klarowny, logiczny i rzeczowy. W szczególności biegły przedstawił sposób przeprowadzenia analizy systemowej możliwości rozbudowy sieci energetycznej (...) S.A., jak i przyłączenia do niej Morskiej (...), oraz uzasadnił przyczyny dla których konieczne jest przyjęcie skrajnych stanów obciążeń dla poszczególnych elementów infrastruktury elektroenergetycznej. Jednoznaczne jest przy tym stanowisko biegłego, że wymagane dla przyłączenia (...) inwestycje sieciowe wykraczają poza te uwzględnione w Planie Rozwoju Sieci Przesyłowej uzgodnionym z Prezesem URE Wobec powyższego zarówno opinia biegłego, jak i kwestionowana przez powoda ekspertyza zostały uznane za wiarygodne dowody w przedmiotowej sprawie.

Wartość pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie była przez strony kwestionowana, a w ocenie Sądu jest on wystarczający do wydania w niniejszej sprawie prawidłowego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył co następuje:

Odwołanie powoda podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r., Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059) „ Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, jest obowiązane niezwłocznie pisemnie powiadomić o odmowie jej zawarcia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy.” . Przepis ten nakłada na wszystkie przedsiębiorstwa energetyczne publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci, gwarantując podmiotom ubiegającym się o przyłączenie do sieci prawo do uzyskania takiego przyłączenia, a w konsekwencji możliwość zawarcia umowy, na podstawie której, odbywać się będzie dostarczanie lub odbiór paliw lub energii. W świetle powyższego przepisu, publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie do sieci ciąży na przedsiębiorstwie energetycznym zajmującym się przesyłaniem lub dystrybucją paliw lub energii, zarówno wtedy, gdy z wnioskiem o wydanie warunków przyłączenia i zawarcie umowy o przyłączenie występuje odbiorca, a więc podmiot, który zamierza pobierać energię, jak i wtedy, gdy z wnioskiem takim występuje podmiot, który planuje prowadzić działalność gospodarczą, polegającą na wytwarzaniu energii elektrycznej i wprowadzaniu jej do systemu.

Obciążający przedsiębiorstwo energetyczne, zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw lub energii, publicznoprawny obowiązek zawarcia umowy o przyłączenie, nie ma charakteru bezwzględnego. Z treści art. 7 ust. 1 i 3 Prawa energetycznego wynika, że obowiązek ten istnieje wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie warunki określone w tych przepisach. Ustawodawca zaliczył do nich:

1)  istnienie warunków technicznych i ekonomicznych przyłączenia do sieci i dostarczania paliw lub energii,

2)  spełnianie przez podmiot żądający zawarcia umowy warunków przyłączenia do sieci i odbioru, oraz

3)  dysponowanie tytułem prawnym do korzystania z nieruchomości, obiektu lub lokalu, do których paliwa gazowe lub energia mają być dostarczane.

W przypadku stwierdzenia braku spełnienia przez podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci któregokolwiek z ww. warunków, od których uzależnione jest istnienie publicznoprawnego obowiązku zawarcia umowy o przyłączenie, przedsiębiorstwo energetyczne uprawnione jest do odmowy zawarcia umowy. Ocena, czy istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci, jest dokonywana przez przedsiębiorstwo energetyczne po złożeniu przez podmiot wniosku o przyłączenie wraz z wymaganymi dokumentami. Wydawane przez przedsiębiorstwo energetyczne warunki określają aspekty techniczne przyłączenia, stosownie do okoliczności konkretnego przypadku, przy czym ze względu na bezpieczeństwo sieci i niezawodność dostaw prawo do ich kształtowania należy do przedsiębiorstwa energetycznego. W przypadku systemu elektroenergetycznego szczegółowe kwestie wydawania warunków technicznych przyłączenia oraz wymagań technicznych stawianych urządzeniom, sieciom i instalacjom podmiotów ubiegających się o przyłączenie reguluje Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz. U. Nr 93, poz. 623, ze zmianami).

W rozpatrywanej sprawie, należało uznać, że brak jest zarówno warunków technicznych, jak i ekonomicznych przyłączenia do sieci elektroenergetycznej farmy wiatrowej projektowanej przez powoda, z uwagi na przeciążenia niektórych linii przesyłowych 110 kV, którymi wygenerowana w (...) energia musiałaby być rozprowadzana, przy czym, na co zwrócono uwagę zarówno w opinii biegłego sądowego jak i ekspertyzie, przeciążenia te istnieją nawet przed przyłączeniem farmy wiatrowej, lecz jej przyłączenie zwiększy te przeciążenia ponad dopuszczalne normy. W celu przyłączenia do sieci elektroenergetycznej farmy wiatrowej projektowanej przez powoda konieczne jest więc dokonanie szeregu remontów i modernizacji infrastruktury przesyłowej, które nie są jednak objęte planem rozwoju przedsiębiorstwa. Wnioski powyższe potwierdza opinia biegłego (...) W. S., który stwierdził, że wyniki przeprowadzonej analizy systemowej potwierdzają, ze nie jest możliwa rozbudowa sieci w oczekiwanej przez powoda dacie przyłączenia do niej, a ponadto realizacja wymaganych inwestycji związanych z takim przyłączeniem wykracza poza plan rozwoju sieci przesyłowej uzgodniony z URE. Ponadto, na co zwrócił uwagę biegły i co także podnosił (...) w toku całego postępowania, wprowadzenie do systemu energii elektrycznej wytworzonej przez (...) skutkowałoby koniecznością wyłączenia części jednostek wytwórczych wchodzących w skład minimum technicznego krajowego systemu elektroenergetycznego. Minimum to musi zostać zapewnione dla zagwarantowania przez (...), w ramach jego obowiązku bilansowania systemu energetycznego, bilansowania energii, tj zapewniania równowagi pomiędzy zapotrzebowaniem na energię a wielkością jej produkcji. Należy przy tym podkreślić, że w świetle przepisów ustawy prawo energetyczne (...) jest opowiedziana za zapewnienie odpowiednich parametrów pracy krajowej sieci elektroenergetycznej, głownie ze względu na zachowanie odpowiedniego poziomu oraz dostępności rezerw mocy i regulacyjnych usług systemowych. Obliczenia dokonane przez biegłego w sposób jednoznaczny pozwoliły stwierdzić, że wyniki rozpływu mocy, w terminie planowanego przyłączenia farmy do sieci przesyłowej, wykazały, że nie będzie istniała możliwość wprowadzenia energii elektrycznej wyprodukowanej w (...)do krajowej sieci elektroenergetycznej bez wystąpienia przypadków przeciążenia elementów sieci i bez konieczności wyłączenia części jednostek wytwórczych wchodzących w skład minimum technicznego krajowego systemu elektroenergetycznego. W skrajnym przypadku może to doprowadzić do niekontrolowanych wyłączeń, a tym samym zagrożenia pracy sieci, w szczególności w rejonie miejsca przyłączenia – zatem będzie miało to wpływ na bezpieczeństwo funkcjonowania systemu elektroenergetycznego. Ograniczenia przyłączania nowych farm wiatrowych związane są w szczególności ze strukturą jednostek wytwórczych wchodzących w skład minimum technicznego, które wchodzą w skład krajowego systemu energetycznego (głównie stare jednostki konwencjonalne [których praca jest wymuszona np. ze względu na bezpieczeństwo pracy elektrowni i jedynie nieliczne nowoczesne źródła regulacyjne gazowe, ale także konieczność utrzymania pracy jednostek kogeneracyjnych [elektrociepłownie], czy elektrowni przemysłowych -vide k.88 akt administracyjnych), a które muszą m.in. utrzymać minimalny poziom produkcji energii, który pozwoli zbilansować system i zagwarantować wyprodukowanie energii w ilości odpowiadającej zapotrzebowaniu na nią, w sytuacji, gdy zmniejszy się ilość energii pochodzącej z OZE (np. w sytuacji zmniejszenia wietrzności). Kolokwialnie rzecz ujmując, „chimeryczność” energii generowanej w farmach wiatrowych, w sposób oczywisty wynikająca z uzależnienia jej od warunków pogodowych, wymaga bowiem od systemu elektroenergetycznego elastyczności (głownie struktury wytwórczej, ale i przesyłowej), który pozwoli na zaspokajanie zapotrzebowania na energię elastyczną np. w stanach nagłych spadków wietrzności. Istnieje oczywista zależność pomiędzy całkowitą wielkością energii pochodzącej z farm wiatrowych a elastycznością systemu, gdyż większa ilość energii z OZE wymusza większą elastyczność systemu, który w stanie bezwietrznym musi w trybie nagłym wygenerować dodatkowo taką ilość energii, którą w stanie wietrzności generowały farmy wiatrowe (przy założeniu stałego zapotrzebowania na energię). Zdaniem Sądu brak takich możliwości systemu, za bilansowanie którego odpowiada (...), stanowi również o braku warunków technicznych do przyłączenia (...) do sieci (...), skoro nie istnieje możliwość wprowadzenia do systemu mocy wygenerowanej przez (...), bez konieczności wyłączenia, w stanach skrajnej wietrzności, jednostek wytwórczych konwencjonalnych, stanowiących minimum technologiczne krajowego systemu elektroenergetycznego. Nie sposób przy tym zgodzić się z powodem, że umowa stron możne ustalić zmniejszenie ilości energii wprowadzanej do systemu przez (...), gdyż OZE korzystające z systemu uprzywilejowania mają zasadniczo, prawo do wprowadzenia takiej ilości energii na jaką opiewają wydane warunki przyłączenia zgodne w wnioskiem dotyczącym wielkości projektowanej mocy, a ograniczenia możliwości wprowadzenia do sytemu wyprodukowanej energii może oznaczać dla (...) odpowiedzialność odszkodowawczą a dla (...) straty związane z brakiem spodziewanego zwrotu z inwestycji.

Odnosząc się do wskazywanej przez stronę powodową możliwości przyłączenia do sieci ze względu na stopień realizacji planu rozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną na lata 2016-2025 Sąd ustalił, bazując na opinii biegłego, że w chwili obecnej planowana do przyłączenia do krajowej sieci elektroenergetycznej moc farm wiatrowych wynosi 250 MW – zawarte zostały w tym zakresie umowy o przyłączenie – pn. (...) oraz (...). Pomimo tego, że jak wywodzi biegły potencjał sektora offshore jest nawet wyższy niż łącznie akceptowalna moc morskich farm wiatrowych, to ze względu na konieczność bilansowania zapotrzebowania nie jest możliwe przyłączenie (...) powoda. Byłoby to możliwe zdaniem biegłego po przeprowadzeniu szeregu inwestycji sieciowych wskazanych w opinii i też ekspertyzie, (k. 396-397), a że nie wszystkie z koniecznych inwestycji zostały ujęte w planie rozwoju sieci przesyłowej (...) założonym do realizacji w latach 2016-2025, to należy uznać, że w planowanej dacie przyłączenia (...) w roku 2018r nie ma możliwości, aby parametry sieci umożliwiały bezpieczny przesył energii wyprodukowanej przez przedsiębiorstwo powoda.

Z powyższego wynika jednoznacznie, że nie została spełniona wynikająca art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego przesłanka istnienia technicznych warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej. Brak tej przesłanki czyni zasadną odmowę zawarcia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej farmy wiatrowej (...)z uwagi na brak w tym przypadku publicznoprawnego obowiązku ciążącego na przedsiębiorcy elektroenergetycznym zawarcia takiej umowy. Obowiązku tego, wbrew twierdzeniom powoda, nie kreuje bowiem sam fakt wydania decyzji przez Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 9 maja 2012 r. nr (...) (...) udzielającej pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie przez powoda sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich dla przedsięwzięcia pn. „Zespół morskich farm wiatrowych o maksymalnej łącznej zainstalowanej mocy 200 MW oraz infrastruktura techniczna, pomiarowo badawcza i serwisowa związana z etapem przygotowawczym, realizacyjnym i eksploatacyjnym”. W dniu 31 października 2012 r. decyzja ta została zmieniona poprzez dodanie zastrzeżenia w postaci zobowiązania powoda do uzyskania warunków przyłączenia farmy wiatrowej (...) do sieci elektroenergetycznej, przy uwzględnieniu możliwości wystąpienia odmowy zawarcia umowy o przyłączenia z powodu braku technicznych lub ekonomicznych warunków przyłączenia. Wbrew twierdzeniom powoda, sama decyzja nie jest ostatecznym wyrazem pozytywnego stanowiska państwa w sprawie dopuszczenia produkcji energii przez morską farmę wiatrową. W samej bowiem treści decyzji zastrzeżono, iż dla możliwości przeprowadzenia procesu inwestycyjnego niezbędne jest uzyskanie warunków przyłączenia, co może okazać się niemożliwe ze względu na brak warunków technicznych lub ekonomicznych. Tym bardziej, publicznoprawnego obowiązku ciążącego na przedsiębiorcy elektroenergetycznym nie można wywieść z faktu uiszczenia przez (...) sp. z o.o. części opłaty za zajęcie strefy ekonomicznej, która w przedmiotowej sprawie wynosiła ok. 2.800.000,00 zł. Uiszczenie opłaty w żaden sposób nie zmienia sytuacji faktycznej braku warunków technicznych i ekonomicznych. Nietrafne i nieuzasadnione jest również twierdzenie powoda, w myśl którego ze względu na bezzwrotny charakter opłaty, jej akceptacja powinna nakładać na przedsiębiorstwo energetyczne obowiązek wsparcia realizacji przedsięwzięcia.

Powód nietrafnie wskazał także, iż Prezes URE odmówił przyłączenia do sieci farmy wiatrowej ze względu na możliwe, przyszłe ograniczenia dostępnych zdolności sieci, takie jak ograniczenia w odległych częściach systemu przesyłowego, co stałoby w ewidentnej sprzeczności z treścią art. 23 Dyrektywy 2009/72/WE, którego implementacje stanowi art. 7 Prawa energetycznego. Wskazane w decyzji ograniczenia techniczne i przeciążenia linii przesyłowych mają charakter obiektywny i rzeczywisty. Niektóre przeciążenia występują już obecnie, bez uwzględniania przyłączenia farmy wiatrowej (...) do sieci elektroenergetycznej. Na marginesie należy wskazać, iż zaproponowana przez powoda wykładnia przepisów Prawa energetycznego i Dyrektywy 2009/72/WE prowadziłaby do wniosku, iż w każdej sytuacji przedsiębiorstwo sieciowe ma publicznoprawny obowiązek rozbudowy sieci w sposób umożliwiający przyłączanie do niej użytkowników systemu. Taka interpretacja jest nie do pogodzenia z katalogiem przesłanek ujętych w art. 7 Prawa energetycznego, których zaistnienie aktualizuje dopiero obowiązek zawarcia odpowiedniej umowy. W szczególności, zastosowania nie miałaby przesłanka istnienia warunków ekonomicznych, skoro w każdych warunkach na przedsiębiorstwie energetycznym ciążyłby obowiązek rozbudowy sieci na potrzeby przyłączenia wytwórcy czy też odbiorcy energii bez względu na koszty i planowane dochody z inwestycji. Należy przy tym pamiętać, że inwestycje sieciowe stanowią koszt przedsiębiorstwa energetycznego, który pokrywany jest ostatecznie przez odbiorców energii poprzez płaconą przez nich cenę za energię, a która z kolej jest zatwierdzana przez regulatora rynku w taryfach przedsiębiorstwa energetycznego. Nie jest więc możliwe nieograniczone inwestowanie przez przedsiębiorstwa energetyczne w rozbudowę infrastruktury, a jedynie tylko takie, które pozwoli na pokrycie kosztów inwestycji przez cenę zatwierdzoną w taryfie. Dlatego też inwestycje przedsiębiorstw energetycznych podlegają uzgadnianiu i zatwierdzaniu przez regulatora rynku, w takim zakresie aby nie przekładało się to na nadmierne obciążenie odbiorców końcowych.

W przedmiotowej sprawie brak jest więc również ekonomicznych warunków przyłączenia farmy wiatrowej (...) do sieci elektroenergetycznej. Jak wskazano powyżej, przyłączenie farmy wymagałoby dokonania daleko idącej modernizacji infrastruktury elektroenergetycznej. Inwestycje modernizacyjne nie zostały przewidziane w aktualnie obowiązującym Planie Rozwoju Sieci Przesyłowej. Niektóre rozbudowy i inwestycje zostały z kolei przewidziane w planie rozwoju w perspektywie czasowej do 2025 r., podczas gdy powód wnioskował o przyłączenie farmy wiatrowej w 2018 r. Tylko w przypadku ujęcia odpowiednich inwestycji w planie rozwoju, przedsiębiorca miałby zagwarantowane środki finansowe na ich realizację. Sąd w niniejszym składzie podziela w tym zakresie pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2012 r. (sygn. akt III SK 33/11), zgodnie z którym z przepisów Prawa energetycznego nie wynika, aby publicznoprawny obowiązek dbałości o stan sieci rozciągał się na inwestycje „wymuszane” przez przyłączenie do sieci kolejnych podmiotów, zwłaszcza gdy obowiązek zawarcia umowy ma charakter obowiązku warunkowego. Wbrew twierdzeniom powoda, w przedmiotowej sprawie Prezes URE nie miał obowiązku przeprowadzenia szczegółowej analizy ekonomicznej inwestycji adaptujących, które należałoby przeprowadzić. Wynik takiej analizy, ze względu na nieuwzględnienie inwestycji w planie rozwoju przedsiębiorstwa oraz rozmiar koniecznych adaptacji, nie mógłby przesądzić pozytywnie o istnieniu warunków ekonomicznych do przyłączenia farmy wiatrowej do sieci elektroenergetycznej.

Odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących naruszenia przez Prezesa URE przepisów procedury administracyjnej, należy stwierdzić, że ewentualne naruszenie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w toku postępowania administracyjnego nie może być skutecznym zarzutem w toku postępowania przed Sądem OKiK i nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, a strony mogą przedstawiać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Jedynie wyjątkowo, w sytuacji pozbawienia strony prawa do obrony, czy wydania decyzji bez podstawy prawnej, możliwe jest uchylenie decyzji. Dlatego wniosek powoda o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Prezesa URE oparty o naruszenie przez Prezesa w toku postępowania administracyjnego przepisów KPA nie może być w toku niniejszego postępowania uwzględniony, skoro decyzja nie została wydana w warunkach nieważności.

W ocenie Sądu nie było także podstaw do uwzględnienia zarzutu powoda o konieczności zastosowania w sprawie niniejszej wprost art. 316 KPC (pismo złożone na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 r. k. 218-309a oraz załącznik do protokołu rozprawy z dnia 26 października 2017 r. k. 519-532a).

Strona powodowa wskazywała, iż na podstawie art. 316 KPC Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów winien uwzględnić okoliczności, które wystąpiły po wydaniu skarżonej decyzji przez Prezesa URE. Powód argumentował, że zmiana stanu faktycznego i prawnego po wydaniu decyzji Prezesa […] jest tak istotna, że bez jej uwzględnienia nie byłoby możliwe wydanie właściwego wyroku. Ponadto podnosił, że z racji specyfiki spraw regulacyjnych jedynie wyjątkowo możliwe jest przyjęcie jako cezury ocennej, daty wydania decyzji przez prezesa URE. Na poparcie swoich twierdzeń strona powodowa przywoływała orzeczenia Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu stanowisko powoda było niezasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie, zaś przytoczone orzecznictwo potraktowane wybiórczo i bez uwzględnienia kontekstu wynikającego z treści uzasadnień przywołanych wyroków.

Zastosowanie art. 316 KPC w postępowaniach z zakresu odwołań od decyzji prezesów urzędów regulujących rynek energetyczny, telekomunikacyjny czy kolejowy doznaje znacznych ograniczeń, ze względu na charakter postępowania sądowego w takich sprawach, co było przedmiotem wykładni dokonywanej w licznych orzeczeniach przez Sąd Najwyższy (por. w szczególności wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2011 r., III SK 55/10 oraz z dnia 7 lipca 2011 r., III SK 52/10).

Jak wyjaśniono w uzasadnieniu m. in. postanowienia w sprawie III SK 8/13, odwołanie przedsiębiorcy od decyzji Prezesa Urzędu inicjuje postępowanie sądowe dotyczące legalności i zasadności wydanej decyzji wg stanu i momentu jej wydania. Jej podstawę stanowią określone ustalenia faktyczne oraz stan prawny, w ramach którego Prezesowi Urzędu przysługują kompetencje, co ma znaczenie dla wyznaczenia stanu faktycznego i prawnego danej sprawy i w konsekwencji może rzutować na stosowanie art. 316 §1 KPC. W uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2013 r., III SK 63/12 zaznaczono, że z dotychczasowego orzecznictwa wynika konieczność uwzględnienia przy stosowaniu art. 316 §1 KPC specyfiki tych spraw. Spór między przedsiębiorcą a regulatorem dotyczy legalności i celowości (zasadności) wydanej przez Prezesa Urzędu decyzji, zaś zadaniem Sądu orzekającego w sprawie z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, jest udzielenie ochrony prawnej przedsiębiorcy, wnoszącemu odwołanie poprzez weryfikację decyzji Prezesa Urzędu w zakresie wskazanym w odwołaniu (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2013 r., III SK 36/12 oraz z dnia 18 maja 2012 r., III SK 37/11). Cezurę dla ustalenia stanu faktycznego sprawy, rozumianego jako stan i problemy funkcjonowania rynku – w tym przypadku energetycznego – w których ma zaistnieć orzeczenie regulatora, stanowi data wydania decyzji. Analogicznie przedstawia się kwestia stanu prawnego, według którego oceniana jest legalność i celowość decyzji, chyba, że z przepisów przejściowych wynikają odmienne unormowania w tym zakresie. Sądy weryfikują prawidłowość decyzji z możliwością skorygowania niektórych uchybień Prezesa [URE] popełnionych w toku postępowania administracyjnego. Sądy orzekające w sprawach z zakresu regulacji rynku są władne w szczególności kontrolować, czy Prezes w dacie wydawania zaskarżonej decyzji był wyposażony w kompetencję do jej podjęcia oraz czy prawidłowo określił jej adresata (adresatów). Zatem aktualność orzeczenia Sądu w postępowaniu z odwołania od decyzji regulatora, w myśl art. 316 KPC, polega na tym, że za podstawę wyrokowania służy cały materiał dostępny i zebrany w sprawie na dzień wydania orzeczenia („stan rzeczy”), natomiast wszelkie argumenty podnoszone przeciwko decyzji dotyczą stanu faktycznego i prawnego z daty jej wydania – służą one do ustalenia czy decyzja ówcześnie została podjęta w sposób ważny i prawidłowy. Tak też uznał Sąd Najwyższy w innym wyroku z 2 marca 2016 r. (sygn. akt: III SK 11/15), w którym podkreślił, że istota postępowania sądowego z odwołania od decyzji powoduje, że ustalenia faktyczne leżące u podstaw wydania zaskarżonej decyzji mogą być uzupełniane w toku postępowania sądowego, w zależności od inicjatywy dowodowej stron. Jednak co do zasady cezurę dla ustalenia stanu faktycznego sprawy stanowi data wydania decyzji, analogiczne zasady dotyczą ustalenia stanu prawnego, chyba że z przepisów intertemporalnych wynikają odmienne unormowania.

W sprawach z zakresu regulacji rynku zastosowanie art. 316 § 1 KPC w odniesieniu do brzmienia decyzji jest konieczne, jedynie gdy zmiana stanu faktycznego i prawnego po jej wydaniu jest tak istotna, że bez jej uwzględnienia nie byłoby możliwe wydanie właściwego wyroku. Oznacza to, iż przesłanki, które mogą zostać uwzględnione, są nieliczne i traktowane wyjątkowo. Należy do tych okoliczności np. wyrok Trybunału Konstytucyjnego, uznający za sprzeczny z konstytucją przepis, będący podstawą wydania decyzji (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z 2010-04-15, sygn. akt: II CSK 512/09 ); zmiana ustawy stanowiącej podstawę materialną-prawną w postępowaniu administracyjnym (por Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2014-08-27, III SK 76/13, podobnie Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 2013-03-26, III AUa 164/13).

W przedmiotowej sprawie podobne okoliczności nie miały jednak miejsca. Wprawdzie po wydaniu decyzji nastąpiła zmiana otoczenia regulacyjnego dotyczącego odnawialnych źródeł energii, co z czasem może mieć wpływ na rozwój inwestycji związanych z OZE, jednak nie nastąpiła zmiana podstawy prawnej na jakiej decyzja została oparta, a więc art. 7 pe w zakresie w jakim uzależnia przyłączenie do sieci elektroenergetycznej od istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia. Zmiany regulacji prawnych jakie miały miejsce w ostatnim czasie takie m.in. jak ustawa odległościowa dotycząca lokalizacji farm wiatrowych, czy zmiana systemu wsparcia dla wytwórców OZE, nie muszą kategorycznie przełożyć się na dostępność mocy przyłączeniowych w najbliższej przyszłości. Oczywistym jest bowiem, że inwestorzy działający w branży OZE, którzy uzyskali warunki przyłączenia i rozpoczęli proces inwestycyjny, a tym samym ponieśli nakłady, nie zarzucą łatwo projektowanych inwestycji. Powszechnym jest wiadome, że niektóre koncerny międzynarodowe, które poczyniły w Polsce inwestycje w OZE, głównie w farmy wiatrowe, już podejmują kroki prawne w trybie arbitrażu międzynarodowego przeciwko Polsce, gdyż rząd odpowiada za ochronę inwestycji, czego nowelizacja ustawy o OZE jednak nie zapewniła (na podstawie tzw BIT tj umów dwustronnych o wzajemnym popieraniu i ochronie inwestycji, oraz Traktatu Karty Energetycznej). Takie działania mogą doprowadzić raz, że do odwrócenia skutków nowelizacji poprzez wprowadzenie nowych uregulowań prawnych, a ponadto inwestycje mogą być kontynuowane a straty inwestorów będą zwyczajnie pokrywane odszkodowaniami uzyskanymi na drodze postępowań arbitrażowych.

Niezależnie jednak od powyższego, nie można zdaniem Sądu przyjąć, że zmiana otoczenia regulacyjnego stanowi o konieczności ustalenia istnienia technicznych i ekonomicznych warunków przyłączenia (...) na inną datę niż ta ustalona w decyzji, czyli np. w dacie wydania wyroku jak tego domagał się powód. Jeśli bowiem przyjąć punkt widzenia powoda, to także jego planowana inwestycja powinna stać pod znakiem zapytania. Skoro bowiem zmiany regulacyjne mają skłaniać innych inwestorów do wycofywania się z inwestycji w OZE, co ma się z kolei przełożyć na zwiększenie dostępności mocy przyłączeniowej (co z kolei pozwoli powodowi na przyłączenie jego (...)), to czemu jednak powodowi ta inwestycja ma się opłacać i mimo wszystko dąży do uzyskania warunków przyłączenia i kontynuowania inwestycji?

Mając powyższe na uwadze należało opowiedzieć się jednak za utrwaloną w sprawach regulacyjnych zasadą ograniczonego stosowania art. 316 k.p.c. i przyjąć, że punktem odniesienia dla oceny stanu faktycznego i prawnego w sprawie niniejszej jest stan istniejący w dacie wydania decyzji. Ten z kolei nie pozwalał na przyjęcie, że po stronie (...) istnieją techniczne i ekonomiczne warunki do przyłączenia (...) powoda do sieci elektroenergetycznej zainteresowanego, o czym mowa wyżej.

Zdaniem Sądu, w powyższym kontekście także niezasadny okazał się zarzut powoda odnoszący się do wadliwych założeń zarówno ekspertyzy jak i opinii biegłego sądowego w zakresie przyjęcie do ustalenia stanu istniejących obciążeń sieci, także jednostek wytwórczych OZE dla których zostały wydane warunki przyłączenia. Wydanie warunków przyłączenia oznacza dla przedsiębiorstwa energetycznego bezwarunkowe zobowiązanie do przyjęcia energii elektrycznej z określonego źródła, którego dotyczyły wydane warunki. Nie można więc w sposób prosty przyjąć, że część tych inwestycji nie zostanie zrealizowana z powodu zmiany otoczenia regulacyjnego, gdyż inwestorom przysługuje prawo podmiotowe w związku z uzyskanymi warunkami przyłączenia, nierzadko też z pozwoleniami na budowę itp. Dlatego w dacie sporządzania ekspertyzy (też wydania decyzji) należało uwzględnić wszystkie wydane warunki przyłączenia odnawialnych źródeł energii, bo nie sposób było na tamtym etapie przyjąć, że tylko część inwestorów pomimo poniesienia kosztów, w tym uiszczenia opłaty związanej z wydaniem warunków przyłączenia ostatecznie uruchomi OZE.

Podobnie nie sposób zgodzić się z pozwanym, że błędne było kolejne założenie ekspertyzy, które przewidywało obciążenia sieci na ekstremalnych skrajnych poziomach, zarówno latem jak i zimą, jak też w stanach awaryjnych. Podobnie jak zakładało generację energii z farm wiatrowych na poziomie 35% a z morskich farm wiatrowych na poziomie 100%. Oczywistym i to nawet dla laika jest fakt, że nie uwzględnienie stanów skrajnych i awaryjnych może prowadzić do katastrofalnych skutków. Technologiczne możliwości każdego systemu są wszak ograniczone, a zawodność najnowszych nawet technologii wymusza przewidywanie stanów awaryjnych, w których muszą zadziałać mechanizmy ochronne przed negatywnymi skutkami dla całego systemu elektroenergetycznego. Podobnie przyjęty w ekspertyzie przewidywany poziom generacji wiatrowej, z farm już pracujących i tych dla których został wydane warunki przyłączenia był prawidłowy. Te hipotetyczne założenia znalazły potwierdzenie już po wydani decyzji, gdy zimą 2016r poziom generacji wiatrowej był na poziomie przyjętym w ekspertyzie. Potwierdza to, że słuszne i konieczne jest przyjmowanie takiego poziomu generacji energii z farm wiatrowych, gdyż przyjęcie niższych poziomów niż pewne ekstremum jak tego chciał powód spowodowałoby olbrzymie trudności po stronie (...) w zbilansowaniu mocy.

Z powyższych względów na podst. art. 479 ⁵³ §1 KPC orzeczono jak w pkt. 1 sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 108 § 1 KPC, obciążając nimi w całości powoda stosownie do wyniku sporu na podstawie art. 98 § 1 KPC Zgodnie z art. 98 § 3 w zw. z art. 99 KPC do kosztów tych zaliczono koszty zastępstwa procesowego pozwanego oraz zainteresowanego w wysokości po 360 zł określonej w § 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1349 ze zm.).

SSO Małgorzata Perdion - Kalicka