Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Artur Pokojski

przy udziale Prokuratora Michała Koziorowskiego

po rozpoznaniu w dniach 09.01.2017 r., 23.02.2017 r., 08.05.2017 r., 12.07.2017 r., 24.08.2017 r., 02.11.2017 r., 03.01.2018 r. sprawy:

1. K. D. (1), ur. (...) w T.,

syna M. i R. z domu K.

oskarżonego o to, że;

w dniu 1 sierpnia 2014 r. w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić I. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 82 500 zł w ten sposób, że przedłożył w Sądzie Okręgowym w Gdańsku pozew o zapłatę przeciwko I. K. (1), do którego dołączył na potwierdzenie istniejącego zobowiązania jako autentyczną podrobioną umowę pożyczki z dnia 10 lutego 2008 r. zawarta pomiędzy I. K. (1) a K. D. (1) i A. P. (1), wprowadzając tym samym w błąd Sąd Okręgowy w Gdańsku co do faktycznie istniejącego zobowiązania, lecz zamiaru swego nie osiągnął z uwagi na stanowisko Sądu, czym działał na szkodę I. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w przeciągu 5 lat od odbycia w okresie od dnia 10 grudnia 2009 r. do dnia 22 października 2010 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 lutego 2013 r. sygn. akt II Aka 41/13 za przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. i art. 284 § 1 k. k.,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.;

2. A. P. (1), ur. (...) w S.,

syna S. i H. z domu S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 sierpnia 2014 r. w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić I. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 82 500 zł w ten sposób, że przedłożył w Sądzie Okręgowym w Gdańsku pozew o zapłatę przeciwko I. K. (1), do którego dołączył na potwierdzenie istniejącego zobowiązania jako autentyczną podrobioną umowę pożyczki z dnia 10 lutego 2008 r. zawarta pomiędzy I. K. (1) a K. D. (1) i A. P. (1), wprowadzając tym samym w błąd Sąd Okręgowy w Gdańsku co do faktycznie istniejącego zobowiązania, lecz zamiaru swego nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej, czym działał na szkodę I. K. (1),

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.

I.  oskarżonego K. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w trakcie odbywania od dnia 10 grudnia 2009 roku kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt IV K 205/12, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 41/13, którym połączono m. in. karę orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt IV K 42/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k., czyn ten kwalifikuje z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 11 § 3 k. k. na podstawie art. 14 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego A. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 11 § 3 k. k. na podstawie art. 14 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 17 ust. 1 pkt 1, § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. M. F. kwotę 1.461,24 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. D. (1) z urzędu;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. B. O. kwotę 516,60 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. P. (1) z urzędu;

V.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. oraz art. 624 k. p. k. zwalnia oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 9/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. K. (1) odbywała karę pozbawienia wolności m.in. w Zakładzie Karnym w G. ( w okresie od 08.08.2008 r. do 29.10.2013 r.), gdzie poznała J. K., która również odbywa w tej jednostce penitencjarnej karę za zabójstwo swojego męża. Po opuszczeniu zakładu karnego pod koniec października 2013 r. I. K. (1) utrzymywała kontakt z J. K., pomagała jej skontaktować się z Fundacją Centrum (...). Pod koniec marca 2014 r. J. K. przekazała numer telefonu I. K. (1) K. D. (1), również pozbawionemu wolności i przebywającemu w Areszcie Śledczym w G., albowiem K. D. (1) utrzymywał, że posiada dokumenty dotyczące męża J. K. (rzekomo żyjącego i ukrywającego się) i może je przedstawić ww. fundacji, w celu udzielenia pomocy J. K. w opuszczeniu zakładu karnego.

I. K. (1) otrzymała w tym celu w okresie od 11.04.2014 r. do 23.06.2014 r. pięć listów od K. D. (1), w której to korespondencji znajdował się m.in. prośby o pomoc w postaci przesłania paczek żywnościowych oraz z artykułami chemicznymi i odzieżą. I. K. (1) zdecydowała się pomóc K. D. (1) i wysłała mu pocztą cztery paczki. Następnie w jednym z listów K. D. (1) przesłał I. K. (1) wzór oświadczenia o darowiźnie i zwrócił się o odesłanie mu tego oświadczenia z podpisem I. K. (1) wraz z kserokopią jej dowodu osobistego, albowiem twierdził, że wymaga tego jego adwokat. I. K. (1) powyższe wykonała.

Następnie w lipcu 2014 r. K. D. (1) poprosił I. K. (1), aby osobiście przyjechała na widzenie do niego, bo chce jej przekazać dokumenty w sprawie J. K.. Wobec powyższego I. K. (1) przybyła na widzenie, jednakże K. D. (1) przyszedł bez dokumentów, wskazując, że zostały mu one zabrane przez funkcjonariuszy Służby Więziennej. Po tym zdarzeniu K. D. (1) ponownie kontaktował się z I. K. (1), prosząc ją o paczki żywnościowe, ta jednak odmówiła. Następnie K. D. (1) kilkukrotnie pisał do I. K. (1) listy oraz dzwonił, jednakże ta nie odpowiadała na próby kontaktu. Zachowanie pokrzywdzonej zdenerwowało K. D. (1).

Od kwietnia 2014 r. do celi w Areszcie Śledczym w G., w której przebywał K. D. (1), przeniesiony został z Zakładu Karnego w I. A. P. (1). Mężczyźni się zaprzyjaźnili, dużo ze sobą rozmawiali. K. D. (1) zwierzył się A. P. (1), że zna pewną kobietę – I. K. (1), przedstawił ją jako osobę, która go bardzo skrzywdziła i wskazał, że „ oszukała go na duże pieniądze” . Poprosił A. P. (1), aby pomógł mu zemścić się na I. K. (1), w ten sposób, że pozwą ją do sądu w sprawie cywilnej. Dolegliwość działań oskarżonych miała polegać na tym, że I. K. (1) miałaby obowiązek częstego przyjeżdżania na rozprawy sądowe, a ponadto chcieli oni osiągnąć korzyść majątkową poprzez fałszywą umowę pożyczki. K. D. (1) pokazał A. P. (1) odpowiednie artykuły w kodeksie cywilnym i powiedział, że to jest proste, że łatwo się wzbogacą i on już takie rzeczy robił, fałszował podpisy, że nie wyjdzie na jaw, że podpisy są sfałszowane.

K. D. (1) napisał wzór pozwu, gdzie jako powoda wskazał A. P. (1), a pozwaną I. K. (1), o zapłatę kwoty nie mniejszej niż 82.500 zł (kwota główna – 50.000 zł wraz z odsetkami do dnia zapłaty). Następnie A. P. (1) przepisał ww. pozew i złożył na nim swój podpis. Także K. D. (1) napisał swój pozew, również o zapłatę kwoty 82.500 zł przeciwko I. K. (1), w którym jako powoda wskazał siebie. Oskarżeni sporządzili także dokumenty na potwierdzenie żądań ww. pozwu, tj. m. in. : umowę pożyczki oraz oświadczenie o przekazaniu pieniędzy. Za każdym razem K. D. (1) pisał pierwszy, albowiem on miał dane I. K. (1) niezbędne do umowy, a A. P. (1) przepisywał te dokumenty, zmieniając je tylko poprzez wpisanie w odpowiednie miejsca swoich danych.

W dniu 1 sierpnia 2014 r. oskarżeni złożyli ww. pozwy wraz z załącznikami w Sądzie Okręgowym w Gdańsku, do pozwów każdy z mężczyzn dołączył :

- po jednym oryginale umowy pożyczki z dnia 10.02.2008 r. pomiędzy I. K. (1) a K. D. (1) i A. P. (1), na których umieszczone były podpisy K. D. (1), A. P. (1) i I. K. (1),

- po jednym oryginale oświadczenia z dnia 10.02.2008 r. o przekazaniu pieniędzy pomiędzy oskarżonymi a I. K. (1), również z podpisami K. D. (1), A. P. (1) i I. K. (1),

- po jednej kserokopii dowodu osobistego I. K. (1).

W dniu 19.01.2015 r. I. K. (1) złożyła odpowiedź na pozew A. P. (1), w której wskazała m.in., że nie zawierała przedmiotowej umowy pożyczki, a przedłożona umowa jest fałszywa.

Zarządzeniem sędziego Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20 stycznia 2015 r. pozew K. D. (1) został zwrócony na mocy art. 130 k. p. c., albowiem oskarżony nie uiścił opłaty, do której został przez sąd wezwany.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego A. P. –k. 107-110, zeznania świadka I. K. (1) –k. 110-111, k. 1-3 zbioru C, korespondencja do I. K. od K. D. - zał. nr 1 do a/o –k. 7-37, protokół oględzin akt SO w Gdańsku w sprawie I C 707/14 z powództwa A. P. – zał. nr 1 do a/o –k. 62 – 73, protokół oględzin akt SO w Gdańsku w sprawie I C 746/14 z powództwa K. D. – zał. nr 1 do a/o – k. 74-91

W toku postępowania przeprowadzono dowód z opinii biegłego z zakresu badań podpisów. Na podstawie przeprowadzonych badań szczegółowych materiału dowodowego i materiału porównawczego biegły stwierdził, że dowodowe sygnatury o brzmieniu (...) usytuowane na :

- dwóch umowach pożyczek z datowaniem „G., 10.02.2008r.” – przedłożonych po jednej przez A. P. i K. D.,

- dwóch oświadczeniach z datowaniem „G., 10.02.2008r.” – przedłożonych po jednym przez A. P. i K. D.,



nie są autentycznymi podpisami I. K. (1),



zostały sfałszowane metodą odrysowania wzorca oryginalnego,



nie jest możliwe ustalenie ich faktycznego wykonawcy.

Dowód : opinia z zakresu badań podpisów – k. 96-108 załącznika nr 1 do a/o

W toku postępowania sądowego oskarżony A. P. (1) został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej zgodnie stwierdzili, że w inkryminowanym czasie i w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie miał on zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia może on uczestniczyć w postępowaniu, stan psychiczny pozwala mu na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowód : opinia sądowo – psychiatryczna – k. 143-145

Oskarżony K. D. (1) w środowisku więziennym znany jest z tego, że sporządza podrobione umowy pożyczek, w których wpisuje siebie jako pożyczkodawcę, a jako pożyczkobiorcę osoby, których dane w jakikolwiek sposób udaje mu się pozyskać, a następnie składa pozwy przeciwko tym osobom. Znany jest też z tego, że prosi o pomoc współosadzonych, a gdy ci nie chcą się zgodzić, ze strony K. D. (1) wynikają konflikty, zaczyna się mścić.

Dowód: zeznania świadka K. Ł. (1) – k. 221, k. 148-149 zbioru C, akta sprawy PR G. – W. w (...) Ds.2681/14 i 2 Ds. 737.2016, opinia o oskarżonym z AŚ G. – k. 233-234, zeznania świadka D. M. – k. 293, kserokopia akt sprawy 2 Ds. 350/15 – zał. do a/o –k. 223-257v.

Oskarżony K. D. (1) był uprzednio wielokrotnie karany sądownie:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 30 grudnia 2009 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 609/09 za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 13 stycznia 2010 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 513/09 za przestępstwo z art. 209 § 1 k. k.;

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie o sygnaturze akt X K 886/09 za trzy czyny z art. 284 § 2 k. k. i dwa czyny z art. 270 § 1 k. k.;

4.  wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2010 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt IV K 42/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k.;

5.  wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 8 marca 2012 r. w sprawie o sygnaturze akt IV K 179/11 za przestępstwo z art. 148 § 1 k. k. , art. 280 § 1 k. k. , art. 275 § 1 k. k.;

6.  wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt IV K 205/12, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 41/13, którym połączono m. in. karę orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt IV K 42/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k.,

7.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 19 maja 2016 r. w sprawie o sygnaturze akt X K 1049/15 za przestępstwo z art. 238 k. k.;

8.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 30 maja 2017 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 466/17 za przestępstwa z art. 270 § 2 k. k., 233 § 2 k. k.;

9.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 503/15 za przestępstwa z art. 234 k. k.

Dowód :dane o karalności –k. 288-289, odpis wyroku SO w Gdańsku, sygn. IV K 205/12 – k. 167 – 169 załącznika nr 1 do a/o; odpis wyroku SA w Gdańsku, sygn. II AKa 41/13- k. 170 – 171 zał. nr 1 do a/o; odpisy wyroków –k. 174-183, 209-217 załącznika nr 1 do a/o

Oskarżony A. P. (1) również był uprzednio karany sądownie:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 31 sierpnia 2005 r. sprawie o sygnaturze akt II K 648/05 za przestępstwo z art. 178a § 1 k. k.,

2.  wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 9 kwietnia 2013 r. w sprawie o sygnaturze akt XIV K 134/12 za przestępstwo z art. 148 § 1 k. k.

Dowód : dane o karalności –k. 284-286, odpisy wyroków i postanowień –k. 188-200 zał. nr 1 do a/o

Oskarżeni K. D. (1) i A. P. (1) na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznali się do zarzucanych im czynów i odmówili złożenia wyjaśnień. Oskarżony A. P. (1) na etapie postępowania sądowego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Także K. D. (1) co do zasady przyznał się przed Sądem do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Obaj oskarżeni przeprosili też pokrzywdzoną.

wyjaśnienia oskarżonego K. D. –k.106-107, zał. nr 1 do a/o –k. 129, wyjaśnienia A. P. – k. 107-110, zał. nr 1 do a/o –k. 122

Sąd zważył, co następuje :

Opisany powyżej stan faktyczny został ustalony przede wszystkim na podstawie wyjaśnień oskarżonego A. P. (1), zeznań pokrzywdzonej I. K. (1), zeznań świadków K. Ł. (1) i D. M., a także dokumentów urzędowych i prywatnych oraz opinii biegłego z zakresu badań pisma ręcznego. Wyjaśnienia oskarżonego K. D. (1) posłużyły za podstawę ustaleń jedynie w ograniczonym zakresie, w jakim Sąd dał im wiarę.

Poczynieniu ustaleń faktycznych w sprawie nie posłużyły zeznania I. B. oraz A. Ś., którzy wskazywali, że nic im nie jest wiadome odnośnie czynów zarzucanych oskarżonym.

Sąd w całości przyznał walor wiarygodności zeznaniom I. K. (1). Zeznania tego świadka były od początku konsekwentne, logiczne, przedstawiony przez pokrzywdzoną przebieg wydarzeń daje odpowiedź przede wszystkim na pytanie, skąd oskarżeni – osadzeni w Areszcie Śledczym mieli dane osobowe pokrzywdzonej oraz kserokopię jej dowodu osobistego. Bez wątpliwości zeznania pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w opinii biegłego z zakresu badania podpisów. I. K. (1) jako osoba obca oskarżonym nie miała interesu w tym, aby zeznawać na ich niekorzyść. Mimo, iż przez działania oskarżonych narażona była na poniesienie dużej szkody majątkowej, jej zeznania ocenić należy jako obiektywne, rzetelnie oddające stan sprawy.

Co do zasady za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego A. P. (1). Sąd dał oskarżonemu wiarę, że dopuścił się on czynu, o jaki został oskarżony, ale także, że prowodyrem całego procederu był K. D. (1). W ocenie Sądu, oskarżonym kierowała wprawdzie chęć zysku, ale również chciał on pomóc K. D. (1), którego jeszcze wtedy uważał za przyjaciela. Za prawdziwe należało uznać wyjaśnienia tego oskarżonego, że to K. D. (1) zaplanował całe przedsięwzięcie, miał przygotowany szereg dokumentów, pierwszy pisał pisma (pozwy, umowę, oświadczenie), a A. P. (1) je przepisywał, uzupełniał swoimi danymi i podpisywał. Za wiarygodne należało uznać też twierdzenia A. P. (1), w których przytoczył on własną, ale też powszechnie krążącą w areszcie opinię o K. D. (1), jako osobie podstępnej, manipulującej znajomymi i współosadzonymi, w podobny sposób próbującej wyłudzać pieniądze. Powyższe twierdzenia znalazły potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków. W ocenie Sądu, wyjaśnienia A. P. (1) należy uznać za szczere, szczegółowe, spójne i logiczne. Oskarżony starał się oddać rzeczywisty przebieg wydarzeń, nie umniejszając zanadto swojej roli w procederze.

Wątpliwości Sądu co do prawdziwości budziły jedynie twierdzenia A. P. (1), że z całą pewnością to nie on podrobił podpis I. K. (1) na dokumentach składanych do Sądu Okręgowego i że K. D. (1) przedstawił mu te podpisy już nakreślone in blanco na kartkach. Jak wynika z zeznań świadka K. Ł. (1), w jego ocenie A. P. (1) przejawia zdolności artystyczne, a nadto widywany był jak za pomocą szyby odwzorowywał jakieś podpisy. Jednak z uwagi na fakt, iż biegły z zakresu badania pisma ręcznego nie był w stanie stwierdzić, kto podrobił podpis I. K. (1), Sąd ustaleń takich nie czynił, a z uwagi na treść zarzutu nie było to konieczne.

W ocenie Sądu, nie było podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom świadka K. Ł. (1), którego zeznania dostarczyły Sądowi nie tyle informacji stricte na temat zarzucanych oskarżonym w niniejszym postępowaniu czynów, ale przede wszystkim co do ich zachowania i działań podejmowanych w celi, jak również odnośnie powszechnej opinii o K. D. (1) jako osobie wciągającej współosadzonych w swoje intrygi. Świadek, jako osoba obca dla obu oskarżonych i niezainteresowana wynikiem postępowania, nie miał powodów, by świadczyć nieprawdę. Jego twierdzenia odnośnie zachowania K. D. (1), które co prawda nie było przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie, ale przybliża obraz charakterologiczny tego oskarżonego, potwierdzają akta sprawy 2 Ds. 2681/14 PR G. – W. w G. dołączone do akt niniejszej sprawy.

Równie pozytywnie i z tych samych, co w przypadku K. Ł., względów, Sąd ocenił zeznania D. M., który wskazywał, że początkowo to jego K. D. (1) próbował namówić na „współpracę” w przestępstwie oszustwa na szkodę I. K. (1).

Odnosząc się do wyjaśnień K. D. (1), wskazać należy, że na wiarę zasługiwały one tylko w nieznacznym zakresie, w jakim przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, a zupełnie niewiarygodna była dalsza ich część, mająca na celu zmniejszenie stopnia jego winy. Po pierwsze, nie można było dać wiary oskarżonemu, że w machinę przestępstwa został wciągnięty przez A. P. (1). Wyjaśnienia K. D. (1) w tym zakresie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami A. P. (1), którym Sąd dał wiarę, ale także nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Nie można tracić z pola widzenia, że w środowisku współosadzonych K. D. (1) uchodzi za osobę podstępną, bezwzględną, wykorzysującą niewiedzę bądź chęć pomocy innych, zmuszającą do współpracy z nim. Nadto K. D. (1) uchodzi też za osobę mściwą, tych, którzy mu odmawiają czegokolwiek, pozywa w sprawach cywilnych, zawiadamia o przestępstwach popełnionych rzekomo przez te osoby na jego szkodę, wyłudza pieniądze, szantażuje. Na prawdziwość powyższej opinii wskazuje materiał dowodowy niniejszej sprawy, treść wyroków karnych zapadłych przeciwko K. D. (1) w innych sprawach, w tym przed tutejszym Sądem, a także akt prokuratorskich z PR G. – W. w G. w sprawach 2 Ds. 737.2016 i 2 Ds. 2681/14, dołączonych akt niniejszej sprawy. Nadto treść postanowienia kończącego sprawę 2 Ds. 737.2016 jednoznacznie każe przyjąć, że K. D. (1) nigdy nie był zmuszany przez A. P. (1) do jakichkolwiek działań nakierowanych na fałszowanie umów pożyczek w celu wyłudzenia pieniędzy czy innych dokumentów.

Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom urzędowym i prywatnym przywołanym w ustaleniach faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla umniejszenia ich wartości dowodowej.

Nie budziły wątpliwości Sądu co do prawdziwości i rzetelności dwie opinie biegłych, jedna z zakresu badań pisma ręcznego, druga - sądowo-psychiatryczna. W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości co do fachowości lub bezstronności wykonujących je biegłych. Zdaniem Sądu, opinie te zostały starannie opracowane, zgodnie z wymogami wiedzy z danej specjalności i uwzględniały wszelkie okoliczności sprawy, nie zawierając sprzeczności. Mając na uwadze powyższe oraz to, iż wnioski wypływające z opinii są szczegółowe, logiczne i przede wszystkim jednoznaczne, Sąd przyjął je za własne.

Ustalony stan faktyczny dawał podstawę do przypisania K. D. (1) i A. P. (1) czynów z art. 13 § 1 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zb. z art. 270 § 1 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.

Zachowanie obu oskarżonych nie wypełniło wszystkich koniecznych znamion prowadzących do dokonania przestępstwa oszustwa (art. 286 § 1 k. k.). Mianowicie żaden z oskarżonych nie zdołał doprowadzić I. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie nie mniejszej niż 82.500 zł. Mimo to, nie budzi wątpliwości, że składając pozew w dniu 1 sierpnia 2014 r. chcieli oni uzyskać środki pieniężne, a ich działanie zmierzało bezpośrednio do osiągnięcia tego celu. Każdy z oskarżonych wprowadził w błąd Sąd Okręgowy w Gdańsku co do faktycznie istniejącego zobowiązania dołączając do ww. pozwu jako autentyczną podrobioną umowę pożyczki z dnia 10 lutego 2008 r. zawartą pomiędzy I. K. (1) a K. D. (1) i A. P. (1).

Oskarżony K. D. (1) celu swego nie osiągnął z uwagi na postawę Sądu Okręgowego w Gdańsku, a A. P. (1) z uwagi na postawę pokrzywdzonej I. K. (1), co udaremniło im dokonanie czynów.

W związku z tym, należało stwierdzić, że czyny obu oskarżonych objawiły się w formie stadialnej usiłowania (art. 13 § 1 k. k.). Brak jest natomiast jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że ich zachowanie spełniło pozostałe znamiona opisane w art. 286 § 1 k. k. oraz 270 § 1 k. k. W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że oskarżeni użyli jako autentycznej umowy pożyczki, która była podrobiona, albowiem zawierała podpis I. K. (1), który nie został nakreślony przez I. K. (1).

Należy podkreślić, iż niekorzystne rozporządzenie mieniem w myśl art. 286 § 1 k. k. nie jest równoznaczne z powstaniem szkody w majątku pokrzywdzonego lub osoby trzeciej. Może ono polegać np. także na zaistnieniu stanu zagrożenia.

K. D. (1) ww. przestępstwa dopuścił się w warunkach recydywy opisanej w art. 64 § 1 k. k., tj. w trakcie odbywania od dnia 10 grudnia 2009 roku kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt IV K 205/12, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt II AKa 41/13, którym połączono m. in. karę orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt IV K 42/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k.

W czasie popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonych. Nie byli oni w szczególności ograniczonymi w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. Obaj oskarżeni są i już w trakcie popełnienia czynów byli osobami dorosłymi, a karalność czynów, jakich się dopuścili, jest powszechnie znana. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonych.

Stopień szkodliwości społecznej czynów obu oskarżonych należy ocenić jako wysoki. Oskarżeni działali z premedytacją, pobudki, które skłoniły ich do popełnienia czynów były niskie. Nie uszło jednak uwadze Sądu, że to K. D. (1) głównie działał z chęci łatwego zysku i zemsty, a A. P. (1) wprawdzie także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale również w celu przyjacielskiej pomocy K. D., co jednak także zasługuje na dezaprobatę. Sąd miał także na uwadze, iż K. D. (1) działał na szkodę osoby, która wcześniej bezinteresownie udzieliła mu pomocy, wysyłając mu paczki do aresztu śledczego.

W punkcie I. sentencji wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu K. D. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności, a w punkcie II. sentencji wyroku oskarżonemu A. P. (1) - karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na niekorzyść obu oskarżonych przemawiają okoliczności wpływające na ocenę stopnia szkodliwości społecznej czynu (opisane powyżej), a zwłaszcza postać zamiaru oraz przyświecające im pobudki.

Niewątpliwie okolicznością obciążającą jest też dwukrotna karalność oskarżonego A. P. (1), a także aż dziewięciokrotna (!) karalność K. D. (1), w tym za przestępstwa podobne oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa.

Na korzyść A. P. (1) przemawia fakt, iż przyznał się on do winy, złożył wyjaśnienia oraz przeprosił pokrzywdzoną.

Nie uszło uwadze Sądu, że także K. D. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i przeprosił I. K. (1). Z uwagi jednak na treść jego niewiarygodnych wyjaśnień, brak jest podstaw, by przyjmować, że wyjaśnienia i przeprosiny podyktowane są szczerym żalem. Zdaniem Sądu, wynikają one jedynie z wyrachowania oskarżonego, który w ten sposób liczy na złagodzenie grożącej kary.

Sąd uznał, iż do osiągnięcia względem obu oskarżonych wychowawczych i prewencyjnych celów kary przyczynić się może jedynie orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Należy bowiem po raz kolejny podkreślić, iż obaj byli uprzednio karani. W ocenie Sądu, obaj oskarżeni są sprawcami zdemoralizowanymi i odpornymi na resocjalizację, a popełnianie przestępstw przychodzi im z łatwością. Nie można tracić z pola widzenia, że oskarżeni nawet już będąc pozbawieni wolności nadal wchodzą w konflikt z prawem, co tylko potwierdza, że za nic mają sobie obowiązujący porządek prawny. Wobec takich osób konieczne jest konsekwentne karanie nawet za stosunkowo drobne przestępstwa. Mając na względzie opisane wyżej okoliczności, stwierdzić można, iż brak jest przesłanek dających nadzieję na to, iż oskarżeni nie popełnią kolejnego przestępstwa. W ocenie Sądu, prognoza kryminologiczna co do obu oskarżonych jest jednoznacznie negatywna.

Sąd zdecydował się wymierzyć K. D. (1) wyższą karę z kilku powodów. Po pierwsze, jak już wyżej wskazano, zachowanie oskarżonego, w szczególności brak zarówno woli, jak i umiejętności, przeprowadzenia należytej krytycznej oraz efektywnej oceny swojego postępowania, nie pozwalają przyjąć, że rzeczywiście żałuje on swojego czynu, a w szczególności, że nie popełni go w przyszłości. Po drugie, to K. D. (1) był prowodyrem całego przestępstwa, to on wymyślił cały proceder, zdobył dane pokrzywdzonej, napisał odpowiednie pisma i namówił A. P. (1) do złożenia pozwu przeciwko I. K. (1). Po trzecie, nie można tracić z pola widzenia, że działał on w warunkach recydywy.

W punktach III. i IV. sentencji wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz wskazanych obrońców wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu.

Z uwagi na perspektywę długotrwałego osadzenia oskarżonych w zakładach karnych, Sąd w punkcie V. sentencji wyroku zwolnił ich z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.