Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 r. w Warszawie

sprawy z powództwa D. W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji wniesionej przez stronę pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie

z dnia 24 lutego 2017 roku sygn. akt VII P 311/15

oddala apelację.

Sygn. akt XXI Pa 349/17

UZASADNIENIE

Powódka D. W. pozwem skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. w W. wniosła o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w wysokości 42.540 zł (rocznego wynagrodzenia za pracę) z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu.

Pozwana Spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasadzenie od powódki kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z 24 lutego 2017 roku Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie pierwszym – przywrócił powódkę do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy; w punkcie drugim - zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.545 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia zatrudnienia w terminie 7 dni od uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia; w punkcie trzecim - oddalił powództwo o wyższe wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy; w punkcie czwartym - oddalił powództwa o odsetki ustawowe jako przedwczesne; w punkcie piątym - zniósł między stronami koszty procesu.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił i zważył co następuje:

Powódka została zatrudniona przez stronę pozwaną na podstawie umowy o pracę, na czas nieokreślony od 01.03.2010 r. na stanowisku administratora nieruchomości, na cały etat, z ostatnim wynagrodzeniem miesięcznym brutto w kwocie 3545 złotych. Do obowiązków powódki należało:

1.  bezpośrednia obsługa administracyjna klientów (...)

2.  reprezentowanie (...) w relacjach z klientami (...)

3.  realizacja zadań z zakresu utrzymania majątku

4.  udział w realizacji zadań inwestycyjnych i remontowych

5.  realizacja zadań z zakresu ewidencjonowania zasobów administracyjnych

6.  udział w realizacji polityki ubezpieczeń w (...)

7.  zarządzanie dostawcami w zakresie obsługi nieruchomości

8.  satysfakcja klienta (...).

Powódka, będąc pracownikiem pozwanej, świadczyła usługi na rzecz kontrahenta pozwanej tj. Spółki (...), w ramach świadczenia usług outsorsingu personalnego przez pozwaną na rzecz (...).

Pismem z 23.02.2015r strona pozwana rozwiązała tę umowę o pracę z powódką, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 31.05.2015r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano reorganizację pracodawcy i z tym związaną likwidację stanowiska pracy powódki. Faktycznie nie było tej reorganizacji ani likwidacji stanowiska pracy powódki.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie wypowiedzenia umowy, zaświadczenia o zarobkach, załącznika do odpowiedzi na pozew oraz zeznań świadków: W. Ż. (1) i P. G. (1) i zeznań powódki przesłuchanej w charakterze strony.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że w myśl art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p. na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia w sposób nie budzący wątpliwości przyczyn wypowiedzenia i rozwiązania umowy z powódką. Wskazano, że strona pozwana na dowód tych przyczyn zgłosiła jedynie 2 świadków, których zeznania, zdaniem tego Sądu w sposób zbyt nikły, a wręcz enigmatyczny dotyczą przyczyn wypowiedzenia i rozwiązania umowy z powódką, przez co Sąd Rejonowy uznał, że strona pozwana nie wywiązała się z tego ciężaru dowodowego. Podkreślono, że choć w wypowiedzeniu wskazano reorganizację pracodawcy, to z materiału dowodowego nie wynika czy reorganizacji podlegała pozwana spółka, czy Spółka (...). Co więcej Sąd Rejonowy zaznaczył, że z materiału dowodowego nie wynika na czym ta reorganizacja miała polegać, czy fatycznie zlikwidowano stanowisko powódki oraz dlaczego do zwolnienie wytypowano powódkę.

Tym samym w świetle art. 30 § 4 k.p. Sąd Rejonowy uznał, że strona pozwana wskazała nieprawdziwe przyczyny wypowiedzenia umowy powódce. Ponieważ strona pozwana nie potrafiła udowodnić likwidacji stanowiska powódki, Sąd Rejonowy uznał że ono istnieje w związku z czym, na podstawie art. 45 §1 k.p. przywrócił powódkę do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy. Na podstawie art. 47 k.p. Sąd Rejonowy zasądził powódce maksymalne tj. miesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, oddalając to roszczenie w pozostałej części wobec braku podstaw faktycznych i prawnych do jego uwzględnienia. Ponieważ przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (art. 47 k.p.) jest warunkowe i przysługuje dopiero po podjęciu zatrudnienia, roszczenie o odsetki ustawowe odnośnie opóźnienia jego wypłaty Sąd Rejonowy uznał za przedwczesne.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany, zaskarżając go w części, w jakiej Sąd Rejonowy orzekł o przywróceniu powódki do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądził na rzecz powódki kwotę 3.545,00 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz w jakiej zniósł między stronami koszty procesu tj. w całości w zakresie pkt 1), 2) i 5) rozstrzygnięcia wyroku.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za drugą instancję, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, a także ponowne rozstrzygnięcie o kosztach pierwszej instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1.  naruszenie art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. w zw. z art. 302 § 1 k.p.c. poprzez nieuzasadnione faktyczne ograniczenie przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron wyłącznie do przesłuchania strony powodowej bez wydania postanowienia o jego ograniczeniu, podczas gdy przesłuchanie strony pozwanej nie było niemożliwe i bardzo utrudnione lub niecelowe oraz gdy po przesłuchaniu świadków pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, co skutkowało błędnym uznaniem, że stanowisko powódki nie zostało zlikwidowane, a wskazane przez pozwaną przyczyny wypowiedzenia są nieprawdziwe;

2.  naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez:

- brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonanie jego błędnej oceny polegającej na pominięciu istotnej części tego materiału, tj. zeznań świadka W. Ż. oraz P. G., w części zeznań z których wynika, że reorganizacja będąca podstawą rozwiązania z powódką umowy o pracę oraz związana z nią likwidacja stanowiska jej pracy dotyczyła pozwanej, a jej powodem była uprzednia reorganizacja u kontrahenta pozwanej tj. (...) (...) oraz brak zamówień na usługi świadczone przez powódkę;

- wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego nie wynikających, sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez przyjęcie, że nie było reorganizacji pozwanej ani likwidacji stanowiska pracy powódki, podczas gdy: świadek W. Ż. potwierdziła, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką była reorganizacja pozwanej skutkująca likwidacją stanowiska jej pracy, decyzja o zatrudnianiu przez pozwaną poszczególnych pracowników (w tym powódki) zależała również od decyzji kontrahenta pozwanej i jego zapotrzebowania na konkretne usługi, a przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę została jej wyjaśniona podczas spotkania na jej prośbę (zeznania świadka na rozprawie w dniu 9 października 2015 r., nagranie od 6'35 do 13'30 minuty); świadek P. G. wskazał, że każda restrukturyzacja kontrahenta pozwanej wiąże się z koniecznością przeprowadzenia odrębnej restrukturyzacji w pozwanej, która nie ma możliwości zatrudniania pracowników wbrew woli jej kontrahenta - braku zamówień na ich usługi (zeznania świadka na rozprawie w dniu 9 października 2015 r., nagranie od 15'35 do 16'20 i od 20'16 do 21 '22 minuty);

- błędną oceną dowodu stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych Sądu tj. rozwiązania umowy o pracę z dnia 23 lutego 2015 r. (załącznik do pozwu), polegającą na przyjęciu, że z treści wskazanej w wypowiedzeniu przyczyny nie wynika, którego pracodawcy reorganizacja dotyczy, podczas gdy ww. dokument wyraźnie określa, że reorganizacja dotyczy pracodawcy powódki tj. (...) sp. z o.o.

3.  naruszenie art. 212 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez zaniechanie podjęcia przez Sąd działań zmierzających do uzupełnienia dotychczasowych twierdzeń, w tym zeznań świadków wyjaśnieniami strony pozwanej w celu rozstrzygnięcia, na czym dokładnie polegała reorganizacja pracodawcy skutkująca likwidacją stanowiska pracy powódki, kiedy została przeprowadzona i czy dotyczyła pozwanej tj. pracodawcy powódki, co miało istotny wpływ na błędne ustalenie okoliczności faktycznych i przyjęcie przez Sąd, że stanowisko pracy powódki nie zostało zlikwidowane;

4.  naruszenie art. 30 § 4 k.p. w zw. z art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 47 k.p. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przywróceniu powódki do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenia na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, podczas gdy dokonane przez pozwaną wypowiedzenie nie naruszyło przepisów dotyczących wypowiadania umów o pracę, a wskazane przez nią przyczyny wypowiedzenia były prawdziwe.

5.  naruszenie art. 45 § 2 k.p. poprzez jego niezastosowanie polegające na przywróceniu powódki do pracy, podczas gdy żądanie to było niecelowe i niemożliwe, bowiem pozwana nie zatrudnia żadnych innych osób na stanowisku powódki i nie zleca wykonywania jej obowiązków innym pracownikom na skutek przeprowadzonej reorganizacji pozwanej i likwidacji stanowiska pracy powódki.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy ustalił i zważył, co następuje:

apelacja pozwanego jako niezasadna podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji poczynione w toku postępowania i przyjmuje je za własne. Choć ustalenia te wymagały uzupełnienia, Sąd Rejonowy w sposób zgodny z zasadami oceny materiału dowodowego wynikającymi z art. 233 k.p.c. wyprowadził wnioski, stanowiące podstawę zapadłego rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo dokonano ustalenia stanu prawnego, właściwego dla zawisłego sporu oraz jego wykładni. Pomimo pewnych niedostatków w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, subsumpcja doprowadziła do prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Analiza zaskarżonego rozstrzygnięcia w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie i zarzutów apelacji prowadzi do wniosku, że Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień. W ocenie Sądu drugiej instancji nie zaistniały także przesłanki skutkujące nieważnością postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

d Pozwany nie wskazał powódce kryteriów doboru do zwolnienia.

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie zeznań świadków P. G. (1) (z 9 października 2016 r. 00:15:00 – 00:22:30), W. Ż. (1) (z 9 października 2017 r. 00:06:40 – 00:13:40) oraz zeznań powódki (z 23 listopada 2016 r. 00:07:50 – 00:16:50 oraz 14 grudnia 2017 r.). Sąd ocenił te dowody jako wiarygodne i spójne ze sobą. Wskazać należy, że świadkowie uczestniczyli we wręczaniu powódce wypowiedzenia umowy o pracę, a z ich zeznań wynika, że nie poinformowano powódki co do kryteriów doboru do zwolnienia. Świadkowie zgodnie stwierdzili, że zapoznanie powódki w przyczynami wypowiedzenia polegało jedynie na odczytaniu treści wypowiedzenia. Poza tym wiedza świadków co do przyczyn wypowiedzenia ograniczała się jedynie do przekazanej im informacji o reorganizacji kontrahenta pozwanej i związanej z nią likwidacją stanowiska pracy. Nie przekazano im natomiast informacji o tym, dlaczego do zwolnienia wytypowano właśnie powódkę. Choć W. Ż. (1) i P. G. (1) nie mieli wiedzy na temat wykonywanych przez powódkę obowiązków, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do poddania w wątpliwość zeznań powódki w tym zakresie. Ponadto Sąd dał wiarę powódce również co do tego, że poza nią, obsługą portalu służącego do zgłaszania napraw zajmowali się również dwaj inni pracownicy. Pozwany nie przedstawił żadnego przeciwdowodu w tym zakresie, a nawet nie zaprzeczył tej okoliczności. Z uwagi na to nie było podstaw, aby zeznaniom powódki we wskazanym zakresie nie dać wiary.

Sąd Okręgowy pominął dowód z przesłuchania pozwanej wobec jej nieusprawiedliwionej nieobecności na rozprawie 14 grudnia 2017 r. Zgodnie z art. 214 ¹ §1 k.p.c. usprawiedliwienie niestawiennictwa z powodu choroby stron, ich przedstawicieli ustawowych, pełnomocników, świadków i innych uczestników postępowania wymaga przedstawienia zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie sądu, wystawionego przez lekarza sądowego. Pozwana takiego zaświadczenia nie przedstawiła, a zatem jej niestawiennictwo należało uznać za nieusprawiedliwione, czego konsekwencją było pominięcie dowodu z jej zeznań. Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Po pierwsze, Sąd pierwszej instancji trafnie ocenił, że pozwany nie wykazał, aby faktycznie doszło do likwidacji stanowiska pracy powódki. Wskazać należy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się na temat pozorności likwidacji stanowiska pracy i kompetencji przysługujących sądom w tym zakresie. Zaznaczono, że z pozorną likwidacją stanowiska pracy, która nie uzasadnia wypowiedzenia, mamy do czynienia wówczas, gdy jest ono wprawdzie likwidowane, ale w jego miejsce jest tworzone inne stanowisko pracy (o innej nazwie), które w istotnych elementach nie różni się od zlikwidowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2007 r. I PK 92/07, OSNP 2008/19-20/286). Nie ulega także wątpliwości, to, na co pozwany pozwany zwrócił uwagę w apelacji tj., że Sąd pracy nie jest uprawniony do badania celowości i zasadności zmiany struktury organizacyjnej zakładu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 1997 r., I PKN 401/97, OSNAPiUS 1998 nr 18, poz. 542). Należy jednak pamiętać, że Sąd bada i ocenia, czy likwidacja stanowiska pracy jest autentyczna, czy też ma charakter pozorny (fikcyjny), służący uzasadnieniu rozwiązania umowy o pracę (wypowiedzenia zmieniającego) z konkretnym pracownikiem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2007 r., I PK 92/07). Sąd Rejonowy nie przekroczył zatem swoich kompetencji. Pozwany błędnie bowiem założył, że Sąd ten wkroczył w kompetencje pracodawcy, mającego swobodę co do kształtowania swojej struktury organizacyjnej. Sąd pierwszej instancji nie oceniał przecież zasadności i celowości zmian dokonanych przez kontrahenta pozwanego, dla którego powódka świadczyła pracę, ale stwierdził, że pozwany nie udowodnił, aby do takich zmian w ogóle doszło. Należy przy tym zaznaczyć, że dla oceny zasadności dokonanego powódce wypowiedzenia nie byłoby wystarczające wykazanie zmian organizacyjnych u kontrahenta pozwanego. Aby uznać, że przyczyna wypowiedzenia nie była pozorna, konieczne byłoby wykazanie, że to pozwany zlikwidował stanowisko pracy powódki. Zaznaczenia bowiem wymaga, że pomimo specyfiki działalności pozwanego, polegającej na outsourcingu pracowniczym, to pozwany pozostawał pracodawcą powódki, a nie jego kontrahent. Zatem tylko likwidacja stanowiska pracy u pozwanego mogłaby uzasadniać wypowiedzenie powódce umowy o pracę. Niezasadne było więc powoływanie się przez pozwanego jedynie na zmiany organizacyjne przeprowadzone u kontrahenta. Nieprawidłowe było stanowisko pozwanego, który z tych zmian wywodził konieczność wypowiedzenia powódce umowy o pracę. Zmiany organizacyjne i wynikająca z nich redukcja potrzeb pracowniczych podmiotu korzystającego z usług outsourcingu nie determinują automatycznie likwidacji stanowiska pracy w podmiocie oferującym outsourcing. O ile nie można uznać, że sytuacja korzystającego z outsourcingu pozostanie bez wpływu na outsourcera, to jednak konieczne jest przeprowadzenie rzeczywistej likwidacji stanowiska właśnie u tego ostatniego. Tymczasem w niniejszej sprawie pozwany powoływał się jedynie na likwidację przeprowadzoną u kontrahenta i to właśnie nią uzasadniał wypowiedzenie powódce umowy o pracę. Przesłuchani w sprawie świadkowie wskazywali, że kontrahent zlikwidował stanowisko pracy powódki. Z ich zeznań wynika, że naturalnym następstwem tej likwidacji było natomiast wypowiedzenie powódce umowy o pracę. Tymczasem to pozwany pozostawał pracodawcą powódki i to na nim spoczywało ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej. Innymi słowy pozwany powinien był liczyć się z ryzykiem, jakie niesie ze sobą prowadzenie tak specyficznej działalności, związanym z możliwością zmniejszenia się lub zaniknięcia zapotrzebowania na usługi świadczone przez jego pracownika. Reasumując tę część rozważań należy wskazać, że przyczyna wypowiedzenia powódce umowy o pracę nie mogła być uznana za rzeczywistą, albowiem nie wykazano, że pozwany dokonał likwidacji stanowiska powódki.

Na marginesie należy wskazać, że nawet gdyby uznać, że wystarczająca dla wypowiedzenia powódce umowy o pracę, była likwidacja dokonana u kontrahenta, pozwany nie wykazał, aby faktycznie do niej doszło. Pomimo wywodzenia konieczności wypowiedzenia z likwidacji przeprowadzonej u podmiotu korzystającego z usług outsourcingu, pozwany nie zadał sobie trudu wykazania, że likwidacja stanowiska pracy faktycznie nastąpiła. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających likwidację stanowiska pracy powódki u jego kontrahenta, a z zeznań świadków wynika, że wystarczająca w ocenie pozwanego była sama informacja przekazana im przez podmiot korzystający z jego usług.

Po drugie zaznaczenia wymaga, że pozwany nie wskazał powódce kryteriów, które zadecydowały, że została wytypowana do zwolnienia. O ile wypowiedzenie okazało się wadliwe już z uwagi na niewykazanie, że doszło do faktycznej likwidacji stanowiska powódki, o tyle podkreślić należy kolejne uchybienie pozwanego. Z materiału dowodowego wynika, że takie same czynności na rzecz kontrahenta pozwanej wykonywało poza powódką jeszcze dwóch pracowników. Stanowisko powódki nie było więc pojedyncze w strukturze organizacyjnej zarówno pozwanego, jak i jego kontrahenta, a zatem konieczne było przeprowadzenie procedury doboru pracowników do zwolnienia oraz wskazania powódce kryteriów, które zadecydowały o wytypowaniu jej spośród wszystkich pracowników wykonujących takie same czynności. Choć obowiązek dokonania procedury doboru pracowników do zwolnienia i odniesienia się do kryteriów, które zadecydowały o zwolnieniu konkretnego pracownika, nie zostały wprost wskazane w kodeksie pracy, to jednak należy mieć na względzie orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie. W wyrokach z dnia 16 czerwca 2008 r., I PK 86/08, z dnia 1 czerwca 2012 r., II PK 258/11, z dnia 25 stycznia 2013 r., I PK 172/12 i z dnia 18 września 2013 r., II PK 5/13 Sąd Najwyższy wskazał, że pracodawca, który przeprowadzając redukcję zatrudnienia z przyczyn organizacyjnych stosuje określone zasady (kryteria) doboru pracowników do zwolnienia, powinien nawiązać do tych kryteriów, wskazując przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 30 § 4 k.p.), dokonanego z przyczyn niedotyczących pracowników. W wyroku z dnia z dnia 30 września 2014 r., I PK 33/14 Sąd Najwyższy podkreślił, że wskazanie kryteriów doboru pracowników do zwolnienia jest uzupełnieniem ogólnie określonej przyczyny rozwiązania stosunku pracy w postaci zmian organizacyjnych implikujących zmniejszenie stanu zatrudnienia. Jeżeli zatem racjonalizacja zatrudnienia wymaga wyboru do zwolnienia z pracy niektórych (wybranych) pracowników zatrudnionych na objętych zwolnieniami stanowiskach pracy, to zastosowane kryteria wyboru do zwolnienia z pracy powinny być wskazane zwalnianym pracownikom już w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nie określony (art. 30 § 4 k.p.). Wynika z tego, że wskazanie kryteriów doboru pracownika do zwolnienia jest częścią przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę w sytuacji, gdy na danym stanowisku zatrudnionych jest co najmniej dwóch pracowników. Ponieważ taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie pracodawca był zobowiązany do przeprowadzenia procedury doboru pracownika do zwolnienia oraz do wskazania powódce kryteriów, które były brane pod uwagę. Z materiału dowodowego wynika jednak bezsprzecznie, że pracodawca nie wywiązał się z tego obowiązku. Pozwany nie nawiązał do kryteriów, które zadecydowały o wyborze powoda do zwolnienia ani w formie pisemnej, ani ustnie przy wręczeniu mu wypowiedzenia. Potwierdzili to zeznający w sprawie świadkowie P. G. (1) i W. Ż. (1), którym pracodawca zlecił wręczenie powódce oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Powódka nie wiedziała, jakimi kryteriami kierował się pozwany, co jest równoznaczne z tym, że nie znała przyczyny wypowiedzenia. Konsekwencją niewywiązania się z obowiązku wskazania kryteriów doboru do zwolnienia jest zaś ocena, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę zostało dokonane z naruszeniem art. 30 § 4 k.p.

Kierując się przedstawioną argumentacją, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że zarzuty wskazane w apelacji są bezzasadne. Orzeczenie Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu, w związku z czym dokonanie jego zmiany byłoby bezpodstawne. Z uwagi na to Sąd Okręgowy XXI Wydział Pracy, w oparciu o art. 385 k.p.c., oddalił apelację pozwanego.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.