Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 stycznia 2018 roku w L.

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołań J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 31 marca 2017 roku numer (...) oraz

z dnia 14 kwietnia 2017 roku numer (...)

zmienia zaskarżone decyzje i ustala wnioskodawcy J. S. prawo do emerytury od dnia (...) roku.

Sygn. akt VIII U 927/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił J. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia organ rentowy podał, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął ani wymaganego 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego, ani nie udowodnił 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Za udowodniony uznano ogólny staż pracy wynoszący 23 lata i 7 dni, w tym staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 5 lat, 5 miesięcy i 29 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił do stażu pracy okresu od dnia 23 marca 1973 roku do dnia 31 sierpnia 1975 roku jako pracy w gospodarstwie rolnym rodziców z uwagi na niekompletne zeznania świadków, a także do pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 1 lipca 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) z uwagi na braki formalne świadectwa pracy z dnia 12 stycznia 2001 r. (decyzja k.18 akt emerytalnych).

W dniu 10 kwietnia 2017 roku (data stempla ZUS – k. 2 akt sądowych) J. S. wniósł odwołanie, z którego treści wynika, że domaga się on zmiany powyższej decyzji i ustalenia mu prawa do emerytury. Wnioskodawca podniósł, iż w okresie od dnia 23 marca 1973 roku do 31 sierpnia 1975 roku pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, na co powołał świadków wskazując ich dane osobowe i stosunek pokrewieństwa. Wskazał, iż w okresie od 3 stycznia 1986 r. do 30 czerwca 1991 r. pracował w Zakładach Budownictwa (...) w L. na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego w pełnym wymiarze czasu pracy, zaś po zmianach organizacyjnych, tj. od dnia 1 lipca 1991 roku do 5 stycznia 2001 roku w Przedsiębiorstwie (...) na tych samych warunkach i tym samym stanowisku. Podniósł, iż kwestionowane przez organ emerytalny świadectwo pracy zostało wystawione przez Syndyka masy upadłości i nie ma możliwości jego sprostowania. Zadeklarował możliwość powołania świadków na okoliczność pracy w szczególnych warunkach. (odwołanie k. 2 akt sądowych).

W wyniku złożonego odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w dniu 14 kwietnia 2017 r. wydał decyzję, którą ponownie odmówił J. S. prawa do emerytury wcześniejszej z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Za udowodniony Zakład uznał ogólny staż pracy wynoszący 23 lata i 7 dni, zaś staż pracy w warunkach szczególnych –11 lat, 3 miesiące i 14 dni . Zakład uwzględnił jako pracę w warunkach szczególnych okresy zatrudnienia od 17 marca 1980 roku do 31 grudnia 1985 roku oraz od 3 stycznia 1986 roku do 30 czerwca 1991 roku jako pracę w warunkach szczególnych. (decyzja k. akt emerytalnych)

J. S. dnia 26 kwietnia 2017 roku wniósł odwołanie od wyżej wskazanej decyzji z dnia 14 kwietnia 2017 roku, wnosząc o jej zmianę podtrzymując dotychczasową argumentację. (odwołanie k. 11 akt sądowych)

Kolejną decyzją z dnia 28 kwietnia 2017 roku, wskutek odwołania J. S., Zakład zmienił decyzję z dnia 14 kwietnia 2017 roku w części dotyczącej ogólnego stażu pracy na dzień 1 stycznia 1999 roku. Ustalono, iż J. S. na dzień 1 stycznia 1999 roku łącznie udowodnił 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz uzupełniających. Do stażu pracy uznano okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców J. S. w okresie od 23 marca 1973 roku do 31 sierpnia 1975 roku. Zakład nadal nie uznał jako pracy w warunkach szczególnych okresu pracy od 1 lipca 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...). (decyzja w aktach emerytalnych)

W odpowiedzi na odwołania J. S. od decyzji z dnia 31 marca 2017 roku oraz dnia 14 kwietnia 2017 roku organ emerytalny wniósł o ich oddalenie, podtrzymując argumenty wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji. (odpowiedzi na odwołania k. 4-5,15-16 akt sądowych).

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2017 roku Sąd połączył sprawy z odwołania J. S. od powyższych decyzji do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia na podstawie art. 219 kpc (k. 18 akt sądowych).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. urodził się dnia (...). Dnia 19 czerwca 1975 roku ukończył naukę w (...) Szkole Zawodowej nr (...) w L. w zawodzie tokarz. W okresie od 23 marca 1973 roku do 31 sierpnia 1975 roku J. S. pracował w gospodarstwie rolnym rodziców. (okoliczność bezsporna, nadto: zeznania świadka K. J. w aktach emerytalnych, zeznania świadka J. B. w aktach emerytalnych, zaświadczenie k.10 akt emerytalnych, k.11 akt emerytalnych, świadectwo ukończenia (...) Szkoły Zawodowej k.12 akt emerytalnych)

W okresie od 1 września 1975 roku do 31 maja 1977 roku J. S. pracował w Zakładzie (...) w L. na stanowisku tokarza. Następnie od 10 sierpnia 1977 roku do 29 lutego 1980 roku pracował w (...) (...) (...) (...)w L. jako kierowca samochodu zabiegowego. W okresie od dnia 27 października 1977 roku do dnia 16 października 1979 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Zaś od 17 marca 1980 roku do 31 grudnia 1985 roku pracował w (...) Państwowych Oddziale (...) jako kierowca samochodu. (okoliczność bezsporna, nadto: świadectwo pracy k. 27 akt emerytalnych, świadectwo pracy k.3,9 akt ustalenia kapitału początkowego, książeczka wojskowa k.5 akt ustalenia kapitału początkowego, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k.7 akt ustalenia kapitału początkowego)

Od 3 stycznia 1986 roku J. S. pracował w (...) – Zakładach Budownictwa (...) w L. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, jako kierowca samochodu (...), a następnie w związku ze zmianami organizacyjnymi Zakładów Budownictwa (...) w L., tj. od dnia 1 lipca 1991 roku, na tych samych warunkach i tym samym stanowisku, w Przedsiębiorstwie (...) w L.. J. S. w Przedsiębiorstwie (...) w L. pracował do dnia 5 stycznia 2001 roku. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z powodu upadłości Przedsiębiorstwa (...) w L.. Świadectwo Pracy J. S. w wyżej wskazanym przedsiębiorstwie z dnia 12 stycznia 2001 roku zostało sporządzone przez Syndyka masy upadłości przedsiębiorstwa. W świadectwie pracy jako zajmowane przez J. S. stanowisko wskazano operator. Podano w nim, iż J. S. w okresie od 2 stycznia 1986 roku do 7 listopada 2000 r. wykonywał pracę jako operator – maszynista ciężkich maszyn budowlanych ( świadectwo pracy k.13 akt emerytalnych, k.17 akt ustalenia kapitału początkowego, umowa o pracę k.19 akt emerytalnych, informacja o zmianach organizacyjnych k.20 akt ustalenia kapitału początkowego, akta osobowe k. 29 akt sądowych)

W okresie od dnia 1 maja 1989 roku w (...) – Zakładach Budownictwa (...) w L. powierzono J. S. stanowisko dozorcy w kierownictwie (...)1. Z dniem 1 czerwca 1989 roku J. S. został przeniesiony do dalszej pracy jako dozorca w (...). J. S. z dniem 1 lutego 1991 r. z powrotem został przeniesiony na stanowisko kierowcy w dziale (...). (decyzja z dnia 2 maja 1989 roku, decyzja z dnia 5 maja 1989 roku, decyzja z dnia 15 lutego 1991 r. w aktach osobowych k. 29 akt sądowych)

W Przedsiębiorstwie (...) w L. J. S. od 1 lipca 1991 roku zajmował stanowisko kierowcy. Z dniem 15 marca 1998 roku J. S. powierzono stanowisko operatora w wymiarze pełnego etatu na czas nieokreślony. Stanowisko operatora zostało powierzane J. S. również z dniem 1 listopada 1998 roku oraz dniem 1 grudnia 1998 roku. Pracę operatora J. S. wykonywał wraz z pracą kierowcy. (aneksy do umowy o pracę z dnia 17 marca 1998 roku, 11 grudnia 1998 roku, 22 stycznia 1999 roku w aktach osobowych k. 29 akt sądowych, zeznania J. S. k.38v w zw. k.32v-33 akt sądowych)

Przez cały okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) w L. J. S. pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. W zakładzie pracy było około 20 takich samochodów, wożone nimi były materiały budowlane na tereny budów. Do zadań J. S. należało dostarczanie samochodem materiałów budowlanych na tereny budów województwa (...) oraz innych. Jedynie w ostatnich 2-3 latach pracy od 1998 roku, obok stanowiska kierowcy zajmował także stanowisko operatora dźwigu. J. S. jako kierowca samochodu ciężarowego typu (...) jechał wówczas na teren budowy, gdzie następnie przesiadał się na dźwig zainstalowany na samochodzie i dalej wykonywał pracę jako operator dźwigu. Za pomocą dźwigu podawał materiały , płyty stropowe na budynki. Awarie pojazdu zdarzały się sporadycznie – średnio 2 razy w roku , wówczas skarżący nie dostawał pojazdu zastępczego, tylko wraz z mechanikiem dokonywał naprawy w kanale remontowym. Nie wykonywał prac załadunkowych ani rozładunkowych - oddzielna ekipa zajmowała się ładowaniem towaru na samochód. Na terenie budowy pracownicy budowlani rozładowywali towar. (zeznania J. S. k.38v w zw. k.32v-33 akt sądowych, zeznania świadka T. G. k. 37v akt sądowych, zeznania świadka M. M. k.38 akt sądowych)

Od dnia 1 kwietnia 2001 roku J. S. pracuje w (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. jako kierowca (...)magazynier. (zaświadczenie o zatrudnieniu k.14 akt emerytalnych)

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o wyżej wskazane dowody.

Dokumenty zgromadzone zarówno w aktach sądowych, jak i aktach emerytalnych nie budziły wątpliwości Sądu pod względem ich autentyczności. Dokumenty te zostały sporządzone w przepisanej formie i przez osoby ku temu uprawnione. Ich prawdziwość nie była kwestionowana w toku postępowania przez żądną ze stron, a i Sąd nie dostrzegł ku temu podstaw z urzędu. Jedynie świadectwa pracy J. S. w Przedsiębiorstwie (...) w L. z dnia 12 stycznia 2001 roku Sąd nie obdarzył walorem wiarygodności. Dokument ten został sporządzony przez Syndyka masy upadłości przedsiębiorstwa, a jego treść nie odpowiada w pełni rzeczywistemu stanowi rzeczy, co zostało potwierdzone w toku niniejszego postępowania.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył zeznania świadków T. G. oraz M. M.. Świadkowie ci to osoby obce dla J. S.. Pracowali oni w Przedsiębiorstwie (...) w L. w tym samym czasie co J. S. i na takim samym stanowisku kierowcy pojazdu ciężarowego. Z tego względu mieli oni wiedzę odnośnie zakresu powierzonych J. S. zadań, charakteru oraz warunków wykonywanej przez niego pracy. Zeznania świadków są logiczne i spójne co do istotnych dla sprawy okoliczności, korelują ze sobą i z zeznaniami J. S., wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania J. S.. Zeznania te są zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków oraz pozostają w zgodzie z treścią dokumentów zgromadzonych w toku postępowania uznanych za wiarygodne. J. S. wystarczająco dokładnie opisał wykonywane przez siebie czynności, logicznie przedstawił okoliczności rozpoznawanej sprawy. Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania jego zeznań, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Nie było podstawą ustaleń faktycznych dotyczących charakteru pracy skarżącego świadectwo pracy z dnia 12.01.2001r. albowiem wskazano w nim , wbrew zeznaniom wnioskodawcy i świadków oraz treści dokumentacji pracowniczej znajdującej się w aktach osobowych , że pracował jako operator –maszynista ciężkich maszyn budowlanych, od 1986 do 2000 roku. Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, że pracę operatora wykonywał dopiero od 1999r.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. S. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż powszechny wiek emerytalny oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis § 1 ust. 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

J. S. spełnił łącznie następujące przesłanki:

1) osiągnął obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego;

3) na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił:

a) co najmniej 15-letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

b) staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym było, na dzień wyrokowania, że skarżący w dniu (...) ukończył 60 lat, nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego i na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25-letnim stażem pracy.

Okolicznością sporną natomiast była praca wykonywana przez J. S. w okresie od 1 lipca 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w L., której Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił przy ustalaniu stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Swoje stanowisko Zakład Ubezpieczeń Społecznych motywował tym, że świadectwo pracy z dnia 12 stycznia 2001 roku nie odpowiada wymogom formalnym. Należy jednak zważyć, iż wyżej wskazane świadectwo pracy zostało sporządzone przez Syndyka, a samo Przedsiębiorstwo, w którym pracował J. S., znajdowało się w stanie upadłości. Nie dziwi więc fakt, iż świadectwo pracy zostało sporządzone wadliwie, a jego treść nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy. Nadto wyżej wskazana okoliczność nie może dyskwalifikować możliwości ubiegania się o świadczenie emerytalne. Należy mieć bowiem na uwadze, że wystawienie w sposób nieodpowiadający wymogom formalnym świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie w sposób odpowiadający wymaganiom formalnym obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji jego wadliwego sporządzenia, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące.

Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed ZUS - wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń.

Zasadniczym celem postępowania sądowego jest bowiem rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). W konsekwencji ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach emerytalnych wnioskodawcy, aktach osobowych, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych w okresie od dnia 1 lipca 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w L. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, zaś w okresie uwzględnionym przez organ rentowy , tj. od 03.01.1986r. do 30.06.1991r. - z wyjątkiem okresu pracy w charakterze dozorcy w okresie 1 maja 1989 roku do dnia 1 lutego 1991 r., kiedy powrócił na stanowisko kierowcy.

Czynności wykonywane przez wnioskodawcę w tych okresach odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, dział VIII „W transporcie i łączności Transport”, poz. 2 „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) ) oraz stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony wymienionym w wykazie A, dział VIII, poz. 2, pkt 5 stanowiącym załącznika nr 1 do zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, w których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego (Dz. U. MK z 1983 r., Nr 10, poz. 77).

Nadto J. S. w ostatnich latach pracy w Przedsiębiorstwie (...) w L. obok pracy kierowcy samochodu ciężarowego wykonywał również pracę operatora dźwigu. Prace te były ze sobą ściśle połączone. Jak bowiem ustalono, J. S. jako kierowca samochodu ciężarowego typu (...) jechał na teren budowy, gdzie następnie przesiadał się na dźwig zainstalowany na samochodzie i dalej wykonywał pracę jako operator dźwigu. Praca operatora dźwigu równocześnie wykonywana przez J. S. w ramach dobowej miary czasu pracy, również należy do prac szkodliwie oddziaływującej na organizm pracownika. Czynności wykonywane przez wnioskodawcę jako operatora dźwigu odpowiadają rodzajowi pracy opisanemu w wykazie A, dział V „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych’’, poz. 3 „Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) oraz stanowisku maszynisty maszyn transportu pionowego wymienionym w części I, poz. 3, pkt 4 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 10 grudnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładzie pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wzrostu emerytury (Dz.Urz.MB.1984.1.1).

W miejscu tym należy przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 11 października 2016 r., I UK 356/15, zgodnie z którym wykazy resortowe - jako niemieszczące się w kategorii źródeł powszechnie obowiązującego prawa (art. 87 ust. 1 oraz art. 93 ust. 2 Konstytucji RP) - nie są prawem materialnym w rozumieniu art. 398 ³ § 1 k.p.c. Mają one charakter jedynie informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający i jako takie mogą mieć znaczenie wyłącznie w sferze dowodowej dla identyfikacji stanowiska pracy jako stanowiska pracy w szczególnych warunkach. O skutkach prawnych wykonywania takiej pracy stanowi natomiast ustawa i utrzymane w mocy jej przepisami rozporządzenie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2004 r., II UK 79/04, OSNP 2005 nr 14, poz. 214 oraz z dnia 28 stycznia 2015 r., I UK 226/14, LEX nr 1645245 i powołane w nich orzecznictwo).

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, które nakazuje przy ustalaniu, czy praca wykonywana była w warunkach szczególnych, kierować się przede wszystkim rzeczywistym zakresem obowiązków, a nie nazwą stanowiska pracy (por. wyrok z dnia 19 maja 2011 r., sygn. III UK 174/10, wyrok z dnia 9 marca 2010 r., sygn. I UK 324/09; wyrok z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I UK 393/10). Nie ma zatem znaczenia fakt, że wnioskodawca formalnie miał powierzone stanowisko pracy, które nie zostało wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do odpowiedniego aktu resortowego skoro ustalono, że faktycznie świadczył on pracę zaliczaną do wykonywanych w szczególnych warunkach na podstawie przepisów cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło do ustalenia, że wnioskodawca w okresie od dnia 1 lipca 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych, a więc przez okres wynoszący 7 lat i 6 miesięcy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględnił poprzedni okres wykonywania pracy przez J. S. w warunkach szczególnych do dnia 30 czerwca 1991 roku, łącznie wynoszący 11 lat, 3 miesiące i 14 dni. W miejscu tym wskazać wypada, iż z poczynionych ustaleń wynika, iż J. S. w okresie od dnia 1 maja 1989 roku do 1 lutego 1991 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu powołanych wyżej przepisów, został bowiem przeniesiony na stanowisko pracy dozorcy, która nie jest kwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach. Okres ten, tj. 1 rok i 9 miesięcy, należy więc odliczyć od ustalonego stażu pracy.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż J. S. na dzień 1 stycznia 1999 roku wykonywał pracę w warunkach szczególnych przez okres wynoszący łącznie ponad 15 lat. Po dodaniu do okresów uwzględnionych przez ZUS okresu spornego, tj. 7 lat i 6 miesięcy, i odjęciu okresu pracy w charakterze dozorcy, skarżący wykonywał pracę w warunkach szczególnych przez ponad 15 lat.

Reasumując, wnioskodawca legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ma ukończone 60 lat, pracował w warunkach szczególnych ponad wymagane 15 lat. Tym samym wnioskodawca spełnia wszelkie przesłanki do ustalenia mu prawa do emerytury, od dnia(...)rok, tj. od dnia następnego po ukończeniu przez J. S. 60 lat, z tą bowiem chwilą nabył on prawo do emerytury, zaś z wnioskiem o emeryturę wystąpił do organu emerytalnego dnia 17 marca 2017 roku.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżone decyzje i na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.