Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2017 roku

sprawy z powództwa P. O.

przeciwko S. N.

o ryczałty za noclegi

na skutek skargi pozwanego S. N. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu IV Wydziału Pracy z dnia 18.06.2015r. sygn. akt. IVP 117/15

O R Z E K Ł:

1.  Oddala skargę.

2.  Kosztami procesu obciąża pozwanego.

Sygn. akt IVP 63/17

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2017r. pozwany S. N. złożył skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 18 czerwca 2015r. wydanym w sprawie o sygn. akt IVP 117/15, powołując się na podstawę wznowienia wynikającą z art. 401 ¹ k.p.c. w związku z art. 405 i 412 k.p.c. Pozwany wnosił o:

1)  wznowienie postępowania w sprawie IVP 117/15 zakończonej wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 18 czerwca 2015r.

2)  zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 18 czerwca 2015r. poprzez oddalenie powództwa całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu.

3)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania o wznowienie postępowania.

Pozwany wskazał, że podstawą rozstrzygnięć Sądu Rejonowego w Grudziądzu były przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.), w szczególności § 9 tego rozporządzenia. Zdaniem pozwanego sądy pominęły okoliczność, że powód nie wykonywał podróży służbowych poza granicami kraju, a wykonywał tylko pracę kierowcy, z zapewnieniem noclegów w odpowiednich warunkach – w odpowiednio przystosowanej kabinie. Powód nie wykazał, aby poniósł jakiekolwiek dodatkowe koszty noclegów np. przez przedłożenie rachunku. Jak wskazał pozwany, ryczałt nie może przysporzyć kierowcy aktywów, a jedynie mógłby pokrywać koszty, gdyby kierowca takowe poniósł, a tak przecież nie było. Na skutek dokonania błędnych interpretacji przez Sąd doszło
do bezpodstawnego wzbogacenia powoda kosztem pozwanego.

Pozwany powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016r sygn. akt K 11/15, w którym za niezgodne z art. 2 Konstytucji RP zostały uznane: art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004r o czasie pracy kierowców w zw. z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 k.p. w zw. z § 16 ust. 1, 2 i 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców w zw. z art. 77 ⁵ § 2,3, i 5 k.p. w zw. z § 9 ust. 1,2 i 4 cytowanego wyżej rozporządzenia, w zakresie znajdującym zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym.

Pozwany zaznaczył, że Trybunał Konstytucyjny stwierdził nieważność powyższych przepisów od samego początku ich obowiązywania, a nie na przyszłość, tym samym
w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki wskazane w art. 401 ¹ k.p.c.

Ponadto pozwany powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazując, że podstawą wznowienia postępowania może być tylko takie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, które dotyczy aktu normatywnego (przepisu prawa), stanowiącego podstawę wydanego przez sąd w tej sprawie orzeczenia. Podstawą wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 17 października 2014 r. były przepisy prawa, których niezgodność z Konstytucją stwierdził Trybunał Konstytucyjny. Z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt K 11/15 wynikam że w transporcie międzynarodowym, jeżeli kierowca ma zapewnione okresy odpoczynku, w tym noclegu w przystosowanej kabinie samochodu, zwalnia to pracodawcę z ponoszenia kosztów noclegu oraz z ryczałtów
za nocleg w przypadku braku rachunku. Według pozwanego powód miał zapewnione właściwe warunki odpoczynku. Powód nie przedłożył żadnego rachunku hotelowego. Nie można zatem tworzyć i akceptować fikcji ponoszenia przez powoda wydatków na noclegi, gdyż w żaden sposób takich wydatków nie ponosił.

W odpowiedzi na skargę o wznowienie postępowania powód, wniósł o oddalenie wniosku o wznowienie postepowania w sprawie sygn. IVP 117/15 i powołał się na prawomocność wyroku.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Wyrokiem zaocznym z dnia 18 czerwca 2015 r. sygn. akt IV P 117/15 Sąd Rejonowy w Grudziądzu zasądził od pozwanego S. N. prowadzącego działalność pod nazwą Firma Handlowo - Usługowa (...) S. N. w L. na rzecz powoda P. O. tytułem ryczałtów za noclegi kwotę 15.438, 00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 marca 2015r do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy IV Wydz. Pracy w G. nie prowadził żadnego postępowania dowodowego, albowiem wyrokował wydając wyrok zaoczny. Wyrok zaoczny uprawomocnił się 22 lipca 2015r. Pozwany złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego i sprzeciw od wyroku zaocznego. Postanowieniem z dnia 14 września 2015r Sąd oddalił wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu, odrzucił sprzeciw od wyroku zaocznego i oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności. Pozwany złożył zażalenie na powyższe zażalenie. Sąd Okręgowy w Toruniu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 29 października 2015r (IVPz 18/15) odrzucił zażalenie pozwanego co do pkt 1 zaskarżonego postanowienia i oddalił zażalenie w pozostałym zakresie (k. 71-75 akt IVP 117/15).

Rozstrzygając skargę pozwanego o wznowienie postępowania na wstępie wyjaśnić należy, że instytucja wznowienia postępowania opiera się na przysługującej poza tokiem instancji skardze o reasumpcję wadliwego postępowania i zastąpienie zapadłego wyroku nowym orzeczeniem. Nadzwyczajny charakter tego postępowania, skierowanego przeciwko prawomocnemu wyrokowi, powoduje przywrócenie stanu sprzed zamknięcia ulegającemu wznowieniu postępowania sądowego. Wznowienie postępowania prowadzi zatem do ponownego rozpoznania sprawy, począwszy od momentu, od którego postępowanie dotknięte było wadą, stanowiącą podstawę wznowienia.

Podstawa wznowienia wyznacza również granicę rozpoznania sprawy, o czym stanowi z kolei art. 412 § 1 k.p.c. Wynika z niego zakaz brania pod uwagę innych podstaw wznowienia niż przytoczone przez stronę w skardze i uwzględnione przy wznowieniu. Sąd orzekający w postępowaniu wznowionym ogranicza więc rozpoznanie sprawy
do rozstrzygnięcia, jaki wpływ miała uwzględniona (powołana w skardze) podstawa wznowienia na wynik prawomocnie zakończonej sprawy (tak też SN w wyroku z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt: I PK 82/11; LEX nr 1162646). Z przepisu art. 412 § 1 k.p.c. wynika zatem, że Sąd nie rozpoznaje sprawy po raz kolejny w pełnym zakresie, tak jak czynił to Sąd meritii, którego procedowania dotyczy wada powołana jako podstawa wznowienia. Sąd związany jest podstawą wznowienia podaną w skardze. Skarżący, opierający skargę na konkretnej podstawie wznowienia, ukierunkowuje czynności Sądu na ustalenie, czy podana w skardze podstawa wznowienia zaistniała oraz - w przypadkach przewidzianych w przepisach art. 403 i 404 k.p.c. - czy miała istotny wpływ na treść wyroku zaskarżonego skargą (tak SN w wyroku z dnia 30 czerwca 2011 r., sygn. akt: III CSK 311/10; LEX nr 960541).

Jedną z podstaw wznowienia postępowania wskazuje art. 401 ¹ k.p.c., w myśl którego można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie.

Przepis ten może więc stanowić podstawę wznowienia postępowania, jeżeli Trybunał Konstytucyjny zakwestionował ten przepis, który stanowił podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia. Dotyczy to więc jedynie przepisu zastosowanego przez sąd przy ocenie zasadności dochodzonego roszczenia, a tym samym mającego wpływ na wynik rozstrzygnięcia. Tylko bowiem w takiej sytuacji sąd w wyniku wznowienia postępowania ma możliwość innego niż uprzednio rozstrzygnięcia sprawy (Kodeks postępowania cywilnego. K., red. prof. dr hab. A. Z., dr hab. K. G., Legalis 2017; uchwała SN z dnia 17 grudnia 2009 r., III PZP 2/09, Legalis nr 179341).

Na powyższą podstawę wznowienia powołał się pozwany, uzasadniając to treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt K 11/15. W powołanym przez pozwanego wyroku, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (tekst jedn.: Dz. U. z 2012r. poz. 1155, z późn. zm.) w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (pkt 1) oraz art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. powołanej w punkcie 1 w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. powołanej w punkcie 1 w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji (pkt 2).

W uzasadnieniu ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że zakwestionowane przepisy rozporządzenia z 2002 r. pomimo utraty mocy obowiązującej w dalszym ciągu są stosowane i stanowią podstawę ostatecznych orzeczeń sądowych w sprawach dotyczących rozliczania kosztów podróży służbowej – co ma miejsce w niniejszej sprawie. Ponadto zwrócił uwagę, że ustawodawca przyjmując autonomiczną definicję podróży służbowej w ustawie o czasie pracy kierowców, nie dokonał systemowego wyodrębnienia podróży służbowej kierowców, stanowiącej w istocie rodzaj wykonywanej przez nich pracy, od odbywanej doraźnie podróży służbowej pozostałych pracowników (o jakiej mowa w kodeksie pracy).Warunki i specyfika podróży służbowych pracowników sfery budżetowej - co do zasady niewielka liczba podróży, odbywanie ich zazwyczaj w aglomeracjach miejskich pozwalających na zapewnienie odpowiednich warunków hotelowych - są nieporównywalne z warunkami i specyfiką przebywania w podróży kierowcy w transporcie, zwłaszcza międzynarodowym (w której nierzadko pojawiają się trudności z zapewnieniem pracownikowi warunków hotelowych). Przepisy ustawy o czasie pracy kierowców stanowią szczególną regulację w stosunku do Kodeksu pracy, a zatem zgodnie z generalną zasadą lex specialis derogat legi generali mają pierwszeństwo wobec regulacji kodeksowych. Kodeks pracy ma do nich zastosowanie posiłkowe w zakresie w nich nieuregulowanym. Doprowadziło to do sytuacji, że szersza definicja podróży służbowej w stosunku do kierowców, niż wynikająca z art. 77 ⁵ § 1 k.p., powoduje stosowanie do nich regulacji dotyczącej incydentalnych podróży służbowych pracowników sektora administracji. Dlatego też, w ocenie Trybunału, uregulowanie należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wymaga stworzenia odrębnych przepisów, gdyż obecne kaskadowe odesłania nie utrzymują standardów konstytucyjnych. Trybunał podkreślił przy tym, że kontrola nie sprowadza się do weryfikacji, który - z kilku uznanych przez sądy za dopuszczalne - rezultatów interpretacji określonego przepisu jest właściwy, albowiem kontrola konstytucyjności ma na celu wyeliminowanie z porządku prawnego normy niezgodnej z Konstytucją, a nie przesądzenie, który z możliwych wariantów interpretacyjnych wyrażającego tę normę przepisu powinien być przyjęty przez sądy.

Wskazana przez pozwanego podstawa wznowienia postępowania, wymieniona w art. 401 ¹ k.p.c., uzasadniała rozpoznanie niniejszej sprawy. Trzeba wyjaśnić, że w orzecznictwie i doktrynie podkreśla się, że tzw. wyroki interpretacyjne Trybunału Konstytucyjnego nie mieszczą się w hipotezie art. 401 ¹ § 1 k.p.c., ponieważ w takim orzeczeniu TK nie orzeka o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, w związku z czym, przedstawiając jedynie określoną propozycję wykładni, nie eliminuje z porządku prawnego jakiegokolwiek przepisu prawnego, zatem nie może ono stanowić podstawy wznowienia postępowania (Kodeks postępowania cywilnego. T. K.. Art. 1-729, red. dr hab. A. B., Legalis 2015; Kodeks postępowania cywilnego. K., red. prof. dr hab. E. K., Legalis 2017; Kodeks postępowania cywilnego. K., red. prof. dr hab. A. Z., dr hab. K. G., Legalis 2017; Postanowienie SN z dnia 21 sierpnia 2003 r., III CO 9/03, Legalis nr 61433). Nie powinno budzić wątpliwości, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt K 11/15, którego skutki podlegają analizie z punktu widzenia niniejszej sprawy, nie jest wyrokiem interpretacyjnym, lecz wyrokiem zakresowym negatywnym, co oznacza, że Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę kontroli konstytucyjnej w zakresie, w jakim znajdują zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym. Wobec tego nie istniała podstawa do odrzucenia skargi o wznowienie postępowania w trybie art. 410 § 1 k.p.c., jako nieopartej na ustawowej podstawie.

W tym miejscu należy przywołać treść art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Skutkiem uznania za niekonstytucyjne przepisów w określonym zakresie jest obowiązek zapewnienia przez wszystkie sądy stanu zgodnego z Konstytucją w zakresie wiążąco rozstrzygniętym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Skoro bowiem uznane za niezgodne z Konstytucją przepisy prawa naruszały ustawę zasadniczą już od dnia ich wejścia w życie, to nie mogą być legalną podstawą orzekania przez sądy powszechne i Sąd Najwyższy (wyrok SN z dnia 27 stycznia 2014 r., III UK 44/13, Legalis nr 1172112). Wobec tego, że od daty ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego tj. od dnia 29 grudnia 2016 r. nie może być stosowany art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 k.p. w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, należało rozważyć, czy opisany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. (K 11/15) wywiera wpływ na ostateczne zakończenie sporu pomiędzy powodem P. O. a S. N..

Kwestią oceny skutków wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. sygn. akt K 11/15 (Dz. U. z 2016 r., poz. 2206) zajął się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lutego 2017 r. sygn. akt I PK 300/15 (Legalis nr 1577915) poddając analizie, czy w związku z wydaniem powyższego wyroku brak jest regulacji ustalających prawo kierowcy w transporcie międzynarodowym w związku z podróżą służbową do wynagrodzenia, jak i jego wysokości, a tym samym nie istnieją podstawy do zwrotu kosztów noclegów w razie ich niezapewnienia, czy też ważąc na pozostałe – obowiązujące regulacje prawne – istnieje ciąg podstaw prawnych uzasadniających obowiązek rekompensowania pracownikowi (kierowcy) kosztów związanych z podróżą.

Sąd Najwyższy wskazał, że omawiany wyrok Trybunału Konstytucyjnego jest wyrokiem zakresowym odnoszącym się do sytuacji kierowców wykonujących pracę w transporcie międzynarodowym, ale w obrocie prawnym pozostały przepisy o podróży służbowej – art. 2 ustawy o czasie pracy kierowców i art. 77 ⁵ § 1 k.p. Wobec tego skutkiem wyroku TK nie jest brak podstawy prawnej ubiegania się o zwrot ryczałtów za noclegi przez kierowców odbywających międzynarodowe podróże służbowe.

W cytowanym wyroku zostało podkreślone, iż Trybunał nie neguje samego prawa do rekompensaty, lecz podważa mechanizm jej ustalenia. Zakresowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. obejmuje tylko kierowców w transporcie międzynarodowym. Nie dotyczy innych pracowników, którzy nadal mają podstawy prawne do żądania zapłaty za koszty poniesione w podróży służbowej. Stąd tylko semantyczne spojrzenie na skutki tego wyroku nie rozwiązuje problemu, a potęguje wątpliwości w płaszczyźnie jednakowego (porównywalnego) stosowania przepisów o równym traktowaniu w zatrudnieniu, tzn. kierowca w transporcie krajowym uzyska zwrot kosztów, a kierowca wyjeżdżający za granicę już nie. Takie spojrzenie na wynik postępowania pozostaje w opozycji z bezwzględnie chronionymi wartościami konstytucyjnymi (np. art. 24 Konstytucji RP dotyczący ochrony pracy), czy też podstawowymi zasadami prawa pracy, które stanowią rozwinięcie konstytucyjnej zasady wolności wyboru i wykonywania zawodu oraz miejsca pracy (art. 65 Konstytucji RP), prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy (art. 66 Konstytucji RP). Oceny tej nie zmienia fakt, że kaskadowe ułożenie podstaw prawnych warunkujących prawo do zwrotu kosztów okazało się niekonstytucyjne.

Faktycznie podróż służbowa kierowcy różni się znacznie od podróży służbowej innego pracownika. Ten ostatni z założenia rzadziej wykonuje zadania poza siedzibą pracodawcy. Natomiast kierowcy zatrudnieni w transporcie międzynarodowym, wykonując podstawowe obowiązki pracownicze (przewóz drogowy, wyjazd poza siedzibę pracodawcy) większość czasu spędzają w podróży służbowej. Różnice i specyfika tych podróży uzasadnia - w kontekście wyroku Trybunału Konstytucyjnego - rozróżnienie sposobu i zasad rekompensowania kosztów z nimi związanych. Jest to jednak prerogatywa ustawodawcy, która została zresztą uruchomiona przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Do czasu jednak wprowadzenia wyżej wymienionych zmian legislacyjnych stosować należy obecnie obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa.

W ocenie Sądu Najwyższego podstawy prawnej do ustanowienia zasad zwrotu należności z tytułu ryczałtów za noclegi należy poszukiwać w art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 ⁵ § 1 k.p. albo poprzez odpowiednie stosowanie art. 4 ustawy o czasie pracy kierowców, zgodnie z którym w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy Kodeksu pracy.

Przywołany przepis art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców zawiera definicję podróży służbowej i co istotne nie stanowił przedmiotu kontroli konstytucyjnej, a więc nadal obowiązuje w systemie prawa i jest stosowany. Zgodnie z treścią powołanego przepisu podróż służbowa to każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy:

a) przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a (siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały), lub

b) wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu wykonania przewozu drogowego.

W okolicznościach faktycznych rozpoznawanej sprawy Sąd nie prowadził postępowania dowodowego, albowiem wydawał wyrok zaoczny, ale opierał swoje rozstrzygniecie o przepisy powszechnie obowiązujące dotyczące całkowitego rozliczania kierowców będących w podróży służbowej zagranicą.

Sąd wskazuje, że cechą podróży służbowych są wydatki po stronie pracownika, które ostatecznie powinien zrekompensować pracodawca, albowiem idea stosunku pracy opiera się na ryzyku ekonomicznym podmiotu zatrudniającego. W tym zakresie należy zatem odnieść się do przepisów Kodeksu pracy, regulujących należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową tj. art. 77 ⁵ § 1 k.p. i nast. Zgodnie z art. 77 ⁵ § 1 k.p. pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W art. 77 ⁵ § 3 k.p.c. ustanowione zostało pierwszeństwo autonomicznych źródeł prawa pracy tj. prawa węwnątrzzakładowego jak układ zbiorowy pracy lub regulamin wynagradzania czy też umowy o pracę, jeżeli zostały tam uregulowane warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2 tj. przepisów wykonawczych określających wysokość oraz warunki ustalania należności, przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Należy jeszcze raz podkreślić, że po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. (K 11/15) nie stosuje się co prawda art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1155 z późn. zm.), ale w przypadku gdy pracodawca nie uregulował zasad zwrotu należności z tytułu podróży służbowej w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę stosuje się art. 77 ⁵ § 5 k.p., a co za tym idzie przepisy rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Wobec tego, podzielając w pełni przedstawioną wyżej argumentację Sądu Najwyższego, w ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie było podstaw do uwzględnienia skargi o wznowienie postępowania. Jak już wyżej zostało wyjaśnione, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. (K 11/15) nie ma wpływu na treść wydanego wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 18 czerwca 2015r.

W tym stanie rzeczy Sąd, działając na podstawie art. 412 § 2 k.p.c., oddalił skargę o wznowienie postępowania jako bezzasadną z uwagi na opisane powyżej okoliczności (punkt 1 sentencji wyroku). Kosztami postępowania Sąd obciążył pozwanego.