Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 lipca 2017 r skierowanym przeciwko Dyrektorowi Oddziału (...) KRUS w Ł., powód W. J. (1) wniósł o usunięcie skutków naruszenia dóbr osobistych w postaci czci, godności, dobrego imienia oraz zdrowia polegającego na przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w związku z zarzutami przedstawionymi w piśmie mającym charakter anonimu, w sposób naruszający ww. dobra, poprzez opublikowanie na stronie internetowej OR KRUS w Ł. w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku oświadczenia o treści: „działając w imieniu Oddziału regionalnego KRUS w Ł. przepraszam pana W. J. (1) za naruszenie jego dóbr osobistych w postaci czci, godności oraz dobrego imienia w związku z niewłaściwie prowadzonym postępowaniem wyjaśniającym w sprawie anonimowego pisma pomawiającego ww. o mobbing, molestowanie seksualne i niekompetencje w pracy. Oświadczam, że podjęte działania były nieadekwatne do formy anonimowego pomówienia, jak również przyczyniły się do nieprawdziwych i szaklujących zarzutów, powodując naruszenie dóbr osobistych pana W. J. (1).

T. N.”,

Powód zażądał umieszczenia oświadczenia w miejscu określonym w pozwie oraz wniósł o wypłatę w terminie 30 dnia od daty uprawomocnienia się wyroku kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W uzasadnieniu podniósł, m.in., że pracodawca wszczął postępowanie wyjaśniające na skutek anonimu, brak okazania pełnomocnictwa do wykonywania czynności, przesłuchiwani pracownicy nie złożyli podpisów pod zeznaniami, nie sporządzono protokołu pokontrolnego, przeprowadzone postępowanie wyjaśniające nastąpiło bez poszanowania godności i dóbr osobistych pracownika pomówionego o mobbing, molestowanie seksualne. Powód wskazał, że powyższe działania pracodawcy wywołały ujemne konsekwencje zarówno w sferze wewnętrznej w postaci stresu i niepokoju o nieposzlakowaną opinię oraz narażenie na utratę zaufania jako pracownika organu administracji. Zasądzenie zadośćuczynienia w oczekiwanej kwocie będzie adekwatną formą odszkodowania, a także pełnić będzie funkcję prewencyjną.

/pozew – k. 3-11/

W piśmie z dnia 11 września 2017 r powód wskazał, że pozywa Dyrektora OR KRUS w Ł. działającego jako pracodawcę.

/pismo – k. 34/

Postanowieniem z dnia 12 września 2017 r Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny uznał, że sprawa ma charakter sprawy z zakresu prawa pracy i zgodnie z wewnętrznym podziałem czynności przekazał sprawę do VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

/postanowienie – k. 55/

W odpowiedzi na pozew z dnia 7 listopada 2017 r KRUS OR w Ł. wniósł o odrzucenie pozwu z uwagi na brak zdolności sądowej, ewentualnie o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, że Oddział (...) w Ł. nie jest podmiotem praw i obowiązków cywilnych, strona pozwana nie dysponuje własnym serwisem internetowym. W działaniu pozwanej brak jest bezprawności, nie doszło do zagrożenia lub naruszenia dóbr osobistych powoda. Jedynym celem podjęcia czynności w placówce było rozeznanie w zakresie warunków i organizacji pracy, nie było skierowane przeciwko komukolwiek, polegało na przeprowadzeniu rozmów z pracownikami, nie była to kontrola w ścisłym tego znaczeniu. Nadto to działania samego powoda w postaci korespondencji mailowej spowodowały rozpowszechnianie informacji dotyczącej jego osoby.

/odpowiedź na pozew – k. 158 – 163/.

Na rozprawie w dniu 15 grudnia 2017 roku powód oświadczył, że kieruje powództwo w stosunku do pracodawcy KRUS O/R w Ł.. Oświadczył, że podstawowym roszczeniem jest zadośćuczynienie z tytułu ochrony dóbr osobistych. Oświadczył, iż popiera roszczenie wyłącznie z tytułu naruszenia dóbr osobistych, nie wnosi roszczenia z tytułu mobbingu ani dyskryminacji.

/protokół rozprawy – k. 206/

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2017 r Sąd Okręgowy w Łodzi odmówił odrzucenia pozwu.

/postanowienie – k. 205/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód W. J. (1) był pracownikiem KRUS Oddział (...) w Ł. w okresie od 5 lutego 2003 r do 4 listopada 2016 r, w tym w okresie 29 października 2014 – 1 marca 2015 na stanowisku p.o. kierownika P. Terenowej w P., a w okresie 2 marca 2015 – 4 listopada 2016 na stanowisku głównego specjalisty. Stosunek pracy został rozwiązany na podstawie art. 53 par. 1 pkt. 1 lit. B kp.

/okoliczność bezsporna – świadectwo pracy w aktach osobowych cz. C, kserokopia zaświadczenia – k. 17/

Powód jest autorem publikacji za zakresu ubezpieczeń społecznych.

/wykaz publikacji – k. 12/

W dniu 21 listopada 2014 r do KRUS OR w Ł. wpłynęło pismo podpisane: „Pracownicy KRUS Oddział w P.”, w którym podniesiono, m.in. że „od wielu lat panuje autokratyczny absolutny system rządów sprawowanych przez W. M. (1), a także W. J. (1), który molestował seksualnie jedną z pracownic, czynił jej różne propozycje, nękał zalotami, poszczypywał, następnie podrywał drugą koleżankę. W. J. jest niekompetentny, nie zna się na sprawach KRUS, jest jedynie od wydawania wkładów, pinezek, papieru oraz podpisywania decyzji , nie ma kultury osobistej , nie odpowiada „dzień dobry”, śmierdzi od niego potem, siedzi w swoim pokoju i w czasie pracy pisze artykuły do swoich gazet, jest konfidentem, szpiegiem, donosicielem oczernia pracowników. W. M. (1) od lat stosuje mobbing”. W piśmie skierowano prośbę o przeprowadzenie rozmowy z każdym pracownikiem z osobna , aby potwierdzić sytuacje i udaremnić jej trwanie.

/kserokopia pisma - 166 – 167/

W dniu 1 grudnia 2014 r zostało sporządzone upoważnienie dla E. G. (1) i Ł. O. do przeprowadzenia postępowania mającego na celu ocenę warunków i organizację pracy w placówce Terenowej KRUS w P..

/upoważnienie – k. 170/

W związku z treścią pisma ówczesna dyrektor E. N. (1) wydała polecenie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Na podstawie udzielonego pełnomocnictwa E. G. (1) oraz Ł. O. udali się dniu 5 grudnia 2014 r do placówki w P..

Najpierw udali się do powoda, odczytali pełnomocnictwo i podali powód wizyty. Pełnomocnictwo dotyczyło spraw organizacyjnych w placówce terenowej w P.. O anonimie nie było słowa, było to zrobione w sposób delikatny. Poprosili o wskazanie pokoju, gdzie będą przeprowadzone indywidualne rozmowy z pracownikami. Chcieli, aby kierownik oraz główny specjalista byli ostatnimi, z którymi będzie przeprowadzona rozmowa.

Przygotowali sobie zestaw pytań, aby jednakowo rozmawiać z każdym z pracownikiem.

Powód wydał polecenie pracownikom udania się na rozmowy. Pytania dotyczyły organizacji, długości zatrudnienia, jak pracownicy oceniają przeprowadzoną reorganizację. Pytania były o charakterze ogólnym. Nie były pytania formułowane wprost zgodnie z treścią pisma - anonimu. Pracownicy nie byli pytani bezpośrednio o molestowanie przez powoda, oprócz dwóch pracownic.

Było to postępowanie sprawdzające, nie chodziło o zgromadzenie zarzutów w stosunku do powoda i pani M.. Pracownicy nie byli przesłuchani. Nie musieli podpisywać protokołu. E. G. i Ł. O. robili notatki z rozmów, na postawie którego napisali dokument w postaci relacji - na druku wewnętrznym kasy. Dokument został przekazany E. N. (1), która czyniła na nim adnotacje odręczne adnotacje.

/zeznania świadka E. G. – e – prot. z dnia 13.02.2018 r 00:09:04 i nast., Ł. O. – 01:02:19 i nast., E. N. – 01:28:04 i nast. , A. P. – e – prot. z dnia 20.04.2018 01:10:23 i nast., M. G. – 01:31:36 i nast., B. A. – e –prot. z dnia 15.06.18 00:07:44 i nast , B. S. 00:35:49 i nast., E. A. 00:54:04 i nast., I. B. – 01:05:23 i nast., M. W. – 00:26:12 i nast., częściowo zeznania powoda – e – prot. z dnia 15.06. 18 01:19:05 w zw. k. 206 odw. – k. 208 /

Postępowanie zostało wszczęte w celu oceny sytuacji w placówce, a nie przeciwko konkretnej osobie. Postępowanie nie spełniało przesłanek postępowania kontrolnego. Dyrektor działała w oparciu o regulamin organizacyjny, kodeks pracy oraz kodeks etyki. Chodziło o delikatne sprawdzenie sytuacji.

/zeznania przedstawiciela pozwanego – e – prot. z dnia 15.06.18 01:21:11 i nast. w zw. k. 208 , zeznania świadka E. G. – e – prot. z dnia 13.02.2018 r 00:09:04 01 i nast., E. N. – 01:28:04 i nast. /

W. M. (1) nie występowała z żadnymi wnioskami w związku z tą procedurą wyjaśniającą. Kierowane zarzuty uważała za niedorzeczne.

/zeznania świadka E. G. – e – prot. z dnia 13.02.2018 r 00:09:04 i nast., W. M. – e - prot. z dnia 20.04.18 00:33:48 i nast. /

W dniu 8 grudnia 2014 r zostało sporządzone pismo wewnętrzne – relacja z wizytacji przeprowadzonej w dniu 5.12.2014 r w P. Terenowej w P. w związku z pismem sygnalizującym występujące tam nieprawidłowości. Pismo zawierało informację, że przeprowadzono indywidulane rozmowy z pracownikami oraz zawierało relację poszczególnych pracowników. W relacjach pracowników pojawia się nazwisko powoda i W. M.. Rozmowa była przeprowadzona także z W. J. (1) i W. M. (1).

We wniosku wskazano, że przeprowadzona wizytacja daje podstawy do stwierdzenia, że atmosfera w PT KRUS w P. na płaszczyźnie kadra kierownicza - pracownicy nie jest poprawna i może nosić znamiona mobbingu, nie potwierdziły się zarzuty dotyczące molestowania pracowników.

/ pismo wewnętrzne – k. 171 – 175/

W wiadomości mailowej z dnia 8 grudnia 2014 r powód zwracał się do E. G. (1) o udostępnienie kopii pełnomocnictwa uprawniającego do kontroli, podnosząc, że nie zostało ono okazane żadnemu pracownikowi, a jemu jedynie odczytane. E. G. (1) odpowiedziała, że mail przekierowała do dyrektora.

/wiadomość e – mail – k. 176 - 177/

Na początku grudnia 2014 r powód został poproszony na rozmowę do E. N. (1). W trakcie rozmowy nie pokazywała mu anonimu z uwagi na obawę , że mógłby rozpoznać charakter pisma. Zapoznała go z jego treścią. Rozmawiali na temat sytuacji w placówce i ewentualnych przyczyn powstania anonimu. W trakcie rozmowy powód przyznał , że wyjeżdża z pracownicami na wizytacje , co nie było w zakresie jego obowiązków , kupuje kwiaty i zaprasza na kawę. E. N. uznała, że powyższa rozmowa załatwiła kwestię wyjazdów, które nie należały do jego obowiązków. Z W. M. rozmowa nie została przeprowadzona, gdyż E. N. przesłała zajmować stanowisko i nie kontynuowała postepowania wyjaśniającego.

/zeznania świadka E. N. – e – prot. z dnia 13.02.18 01:47:00 – 02:12:13, częściowo zeznania - powoda – e – prot. z dnia 15.06. 18 01:19:05 w zw. z k. 206 odw. – 208/

Powód po powrocie na zebraniu poinformował współpracowników, że rozmowy, które były przeprowadzane miały związek z anonimem.

/zeznania świadka B. A. – e –prot. z dnia 15.06.18 00:07:44 i nast., B. S. 00:35:49 i nast. E. A. 00:54:04 i nast., I. B. – 01:05:23 i nast./

Pracodawca nie rozpowszechniał informacji na temat prowadzonego postępowania, nie podawał wyników do publicznej wiadomości, pracownicy nie rozmawiali na ten temat, nie komentowali sytuacji. Przełożeni nie komentowali anonimu ani postępowania.

/ zeznania przedstawiciela pozwanego – e – prot. z dnia 15.06.18 01:21:11 i nast. w zw. k. 208, zeznania świadka E. G. – e – prot. z dnia 13.02.2018 r 00:09:04 i nast. Ł. O. – 01:13:02 i nast., E. N. – 01:28:04 i nast. , zeznania świadka J. W. – e- prot. z dnia 20.04.18 00:10:18 i nast., A. P. – e – prot. z dnia 20.04.2018 01:10:23 i nast., M. G. – 01:40:25 i nast., zeznania świadka B. A. – e –prot. z dnia 15.06.18 00:07:44 i nast., M. W. – 00:26:12 i nast. B. S. 00:35:49 i nast. E. A. 00:54:04 i nast. I. B. – 01:05:23 i nast./

Na początku 2015 r został rozpisany konkurs na kierownika P. Terenowej KRUS , powód nie wygrał tego konkursu, powrócił na stanowisko głównego specjalisty. W kwietniu 2015 został przeniesiony do placówki w T.. Od 29 stycznia 2016 r korzystał ze zwolnienia lekarskiego.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 13 marca 2015 r powód skierował pismo do Prezesa KRUS - zawiadomienie o możliwości naruszenia zasad etyki zawodowej przez pracowników OR KRUS w Ł., podnosząc nieprawidłowości m.in. w zakresie prowadzonego naboru na stanowisko, kontroli z dnia 5 grudnia 2014 r. .

/pismo – k. 76/

Pismem z dnia 27 listopada 2015 r powód zwrócił się do J. W. (2) o poinformowanie na jakim etapie jest postępowanie w sprawie anonimu , który wpłynął na niego w listopadzie 2014 r.

/kserokopia pisma – k. 29/

Pismem z dnia 30 listopada 2015 r Dyrektor J. W. (2) odpowiedział, że przedstawione w anonimie zarzuty mogły mieć wpływ na funkcjonowanie jednostki organizacyjnej KRUS, zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające, postępowanie polegało na zebraniu wywiadu od pracowników placówki, a zebrany w toku postępowania materiał nie potwierdzał zarzutów zawartych w anonimie.

/kserokopia pisma – k. 30/

W dniu 7 grudnia 2015 r W. J. powiadomił organy ścigania o fakcie popełnienia przez n/n osobę na jego szkodę przestępstwa zniesławienia. Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r Prokuratura Rejonowa Ł. umorzyła dochodzenie w sprawie prowadzonej o pomówienie W. J. (1) o postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania koniecznego dla pełnienia stanowiska placówki terenowej KRUS w listopadzie 2014 r. , wobec niewykrycia sprawcy czynu.

/ kserokopia postanowienia z uzasadnieniem – k. 22 - 24, kserokopia zawiadomienia – k. 338 /

Składając zeznania w tej sprawie /2DS 201.16/ A. P. (2) zeznała, że rozmowy z pracownikiem obsługi prawnej z pracownikiem kadr dotyczyły molestowania i mobbingu, które miał rzekomo stosować W. J. (1). M. G. (2) zeznała, że była pytana, czy była mobbingowana lub molestowana przez W. J. (1).

/kserokopia protokołu – k. 340, 342/

Pismem z dnia 22 stycznia 2016 r kierowanym do J. W. (2) powód odnosił się do wręczonego wypowiedzenia zmieniającego.

/pismo – k. 83/

Pismem z dnia 22 stycznia 2016 r powód wystąpił do dyrektora OR KRUS w Ł. o zadośćuczynienie w związku z naruszeniem dóbr osobistych.

/pismo – k. 84/

W odpowiedzi KRUS podniósł, że roszczenia nie znajdują oparcia w stanie faktycznym oraz prawnym.

/pismo – k. 89/

W dniu 22 lutego 2016 r powód wysłał e – mail do dyrektora T. N. z informacją na temat Kalendarium zdarzeń dotyczących jego osoby.

/wiadomość e – mail – k. 96 – 99/

Pismem z dnia 26 lutego 2016 r powód zwracał się do dyrektora T. N. modyfikując swoje roszczenia.

/pismo – k. 101-102/

Pracodawca w marcu 2016 r zlecił kontrolę doraźną, między innymi w placówce w P. . Polegała ona na zebraniu anonimowych ankiet od pracowników , w których byli pytani o zachowania pracowników mogących mieć charakter mobbingujący i w wyniku tej kontroli, w związku z treścią ankiety, zostało złożone doniesienie do prokuratury. Zawiadomienie dotyczyło kadry kierowniczej. Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2016 r postępowanie zostało umorzone wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. W uzasadnieniu wskazano, że nie uzyskano obiektywnych dowodów pozwalających na przyjęcie tezy , że pracownik czy grupa pracowników lub ktoś z szeroko rozumianego kierownictwa placówki, wykorzystując swoje stanowisko, czy też stosując jakiekolwiek bezprawne działania utrudniał innym pracownikom wykonywanie pracy lub przez zaniechanie wykonywania swoich obowiązków uporczywie i złośliwie naruszał prawa pracownicze.

W. M. składała pisemne wyjaśnienia w związku z zarzutami mobbingu w ramach kontroli doraźnej.

Badano także zasadność informacji zawartych w piśmie W. J. (1) kierowanym do Prezesa KRUS. Oceniano przebieg pracy zawodowej i wynagradzania powoda oraz przeprowadzone postepowanie wyjaśniające. Wówczas pracownicy byli zapoznani z treścią dokumentu z dnia 8 grudnia 2014 r – w zakresie relacji dotyczących konkretnych osób.

We wnioskach stwierdzono, m.in., że wynagrodzenie i ocena pracownika W. J. (1) były niespójne. Niezasadnym było uznanie działania prowadzonego przez pracowników Wydziału (...) za bezprawne. Pracownicy realizujący to zadanie wykonywali polecenie służbowe, posiadali upoważnienie, pracownicy nie byli wypytywani o molestowanie seksualne ani o mobbing, pracownicy sami informowali o sytuacji w placówce, W. J. (1) nie musiał być informowany o wynikach postępowania, bo postepowanie nie miało charakteru kontroli.

/ zeznania przedstawiciela pozwanego – e – prot. z dnia 15.06.18 01:21:11 i nast. w zw. k. 208 , sprawozdanie – k. 313 – 329, kserokopia zawiadomienia – k. 350, postanowienie – k. 359, zeznania świadków: W M. – e – prot. z dnia 20.04. 18 – 00:33:48 i nast., A. P. – 01:10:23 i nast., M. G. – 01:40:25 i nast., zeznania świadka B. A. – e – prot. z dnia 15.06.18 00:07:44 i nast., M. W. – 00:26:12 i nast. B. S. 00:35:49 i nast. E. A. 00:54:04 i nast. I. B. – 01:05:23 i nast., pismo – k. 109 /

W piśmie z dnia 3 kwietnia 2016 r kierowanym do T. N. powód odnosił się do prowadzonego postępowania wyjaśniającego.

/pismo – k. 103 -105/

Pismem z dnia 26 października 2016 r kierowanym do T. N. powód informował m.in. o przebiegu postępowania karnego o zniesławienie, składanych zeznaniach przez pracowników.

/pismo – k. 111- 112/

Pismem z dnia 13 listopada 2016 r kierowanym do T. N. powód m.in. wycofał propozycję polubownego załatwienia sprawy.

/pismo – k. 117/

Pismem z dnia 14 listopada 2016 r kierowanym do Prezesa KRUS powód przedstawił propozycje, które w jego ocenie wyeliminuje możliwość nadużycia zasad kontroli.

/pismo – k. 142 -143/

W odpowiedzi uzyskał informację, że Centrala zapoznała się z jego propozycjami, wskazano, że miała miejsce kontrola doraźna i nie ma możliwości zwrotu oryginału pisma z dnia 13 marca 2015 r.

/pismo – k. 145/

W piśmie z dnia 15 listopada 2016 r powód ustosunkowywał się m.in. do zarzutów z anonimu.

/pismo – k. 119/

W piśmie z dnia 27 grudnia 2016 r powód wniósł do Dyrektora OR KRUS w Ł. o wydanie kopii zeznań pracowników oraz pełnomocnictwa .

/pismo – k. 149/

W odpowiedzi Dyrektor podniósł, że nie ma prawnego obowiązku wydania tych dokumentów, bowiem należą do kategorii wewnętrznej dokumentacji służbowej prowadzonej przez Oddział , do której dostęp mają jedynie upoważnieni pracownicy.

/pismo – k. 150/

Pismem z dnia 27 grudnia 2016 r powód poinformował Prezesa KRUS, że został pomówiony przez pracownika KRUS M. G. (2), prosił o powiadomienie o podjętych działaniach i ich wynikach.

/pismo – k. 151/

Pismem z dnia 28 grudnia 2016 r powód reprezentowany przez pełnomocnika wezwał KRUS OR w Ł. do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych wraz z wezwaniem do zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego.

/pismo – k. 133 - 140/

Pismem z dnia 17 stycznia 2017 r powód ustosunkował się do pisma Dyrektora Biura Organizacyjno – (...) KRUS, podkreślając uchybienia w zakresie prowadzonego postępowania wyjaśniającego.

/pismo – k. 146/

W odpowiedzi wskazano, m.in. ,że przeanalizowano jego uwagi, opinie i propozycje.

/pismo – k. 147/

Powód został poinformowany przez Centralę KRUS pismem z dnia 31 stycznia 2017 r , m.in., że postępowanie wyjaśniające jest prowadzone przez stosowne organy i dlatego brak możliwości ustosunkowania się do argumentów do momentu jego zakończenia.

/ pismo – k. 152/

W sprawie I C 479/17 przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim toczyło się postępowanie z powództwa W. J. (1) przeciwko M. G. (2) o ochronę dóbr osobistych, które zakończyło się ugodą – pozwana M. G. złożyła oświadczenie, w którym przeprosiła powoda za wypowiedzi, które formułowała na komisariacie policji w związku z postępowaniem o zniesławienie toczącym się z wniosku W. J. (1). Wskazała, że jej opinie dotyczące stanu cywilnego , braku akceptacji społecznej, braku kultury osobistej i kompetencji były zasadnie uważane przez W. J. (1) jako bezpodstawne, bezprawne oraz stanowiące naruszenie dóbr osobistych powoda w postaci prawa do godności , dobrego imienia i wolności sumienia. Postępowanie zostało umorzone.

/kserokopia postanowienia, wyciąg z protokołu – k. 153,154/

Powód kierował do współpracowników wiadomości e – mail informujące o toczących się postępowaniu w stosunku do M. G., oraz wskazujące, że jeszcze jedna osoba będzie miała założoną sprawę , tym razem karną. Kierował także korespondencję do E. A. (2), I. B. (2) i B. S. (2), które odmówiły jej odbioru.

/wiadomość e – mail – k. 196, pismo – k. 376., zeznania świadka B. A. – e –prot. z dnia 15.06.18 00:07:44 i nast.,. B. S. 00:35:49 i nast. E. A. 00:54:04 i nast. I. B. – 01:05:23 i nast.,/

Pismem z dnia 13 października 2017r powód zwrócił się do W. M. (1) o udzielenie informacji jakiej treści zeznania złożyła w dniu 5 grudnia 2014 r , informował ją o postępowaniu w sprawie pomówienia, postępowaniu przeciwko M. G..

/pismo – k. 155/

W odpowiedzi W. M. wskazała, m.in. że została poinformowana przez p. G. o anonimie, że nie miały miejsca zdarzenia dotyczące mobbingu i molestowania, i że dodała od siebie, że powód jest ostatnią osobą, którą można posądzić o molestowanie seksualne.

/pismo – k. 156/

W toku niniejszego procesu anonim był odczytany przez pełnomocnika KRUS A. P. i M. G..

/zeznania świadka A. P. – e prot. z dnia 20.04.18 01:10:23 i nast., M. G. – 01:31:36 i nast./

Zarządzeniem z dnia 13 sierpnia 2008 r u pozwanego wprowadzono regulamin organizacyjny KRUS. Zgodnie z § 29 ust. 1 Oddziałem Regionalnym kieruje dyrektor oddziału.

/zarządzenie – k. 293 – 300/

Zgodnie Regulaminem Organizacyjnym Oddziału (...) KRUS w Ł. Dyrektor bezpośrednio nadzoruje, między innymi, P. Terenową w P.. (§ 3 ust.3). Dyrektor odpowiada za całokształt działalności Oddziału (...) i podległych placówek terenowych oraz funkcjonowanie adekwatnej, skutecznej i efektywnej kontroli zarządczej w podległych komórkach i jednostkach organizacyjnych. (§ 4 ust.2). Do zadań dyrektora należy prowadzenie polityki kadrowej i płacowej (§ 5 pkt.7)

/regulamin organizacyjny – k. 301 – 310/

Zgodnie z Kodeksem etyki pracowników KRUS wprowadzonym zarządzeniem z dnia 18 grudnia 2014 r, właściwe relacje pomiędzy kierownictwem a pracownikami oparte na wzajemnym zaufaniu, tworzą sprzyjające środowisko pracy , w którym pracownik czuje się bezpieczny, ma odpowiednie warunki do rozwoju osobistego i utożsamia się z Kasą.(§ 5). W stosunku do podwładnych przełożeni okazują należny im szacunek , nie nadużywają władzy, wynikającej z zależności służbowej, są uczciwi, obiektywni i sprawiedliwi (§ 5 pkt.4). Pracownicy są zobowiązani do przeciwdziałania zachowaniom noszącym znamiona mobbingu, w szczególności informując przełożonych lub pracodawcę o tego rodzaju zachowaniach. (§6 pkt. 5)

/kodeks etyki – k. 311 – 312/

U pracodawcy zarządzeniem z dnia 22 września 2015 r wprowadzono Politykę A. KRUS, która określał m.in. zasady przeciwdziałania mobbingowi i postępowanie antymobbingowe.

/Polityka A. – k. 213 - 226/

Zarządzeniem z dnia 20 maja 2016 r pracodawca ustalił organizację oraz zasady i tryb przeprowadzenia kontroli i inspekcji w KRUS oraz funduszach zarządzanych przez Prezesa KRUS. Postępowanie kontrolne oparte jest na zasadach prawdy obiektywnej, podmiotowości, kontradyktoryjności i pisemności.

/zarządzenie – k. 227 – 252/

Pismem z dnia 9 stycznia 2017 r strona pozwana ustosunkowała się do wezwania powoda do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych.

/pismo – k. 19 -21/

Zarządzeniem z dnia 1 czerwca 2017 r ustalono organizację i funkcjonowanie kontroli zarządczej w KRUS.

/zarządzenie – 253 – 270/

W dniu 1 lutego 2018 r powód wystąpił do Prezesa KRUS o udostępnienie informacji publicznej, w zakresie wskazania ilu mężczyzn było zatrudnionych w P. Terenowej KRUS w P. w grudniu 2014.

W odpowiedzi wskazano, że dwóch, w tym powód.

/pismo – k. 377, 378/

W dniu 16 lutego 2018 r powód wystąpił do Prezesa KRUS o udostępnienie informacji publicznej, w zakresie wskazania przepisów prawa w stosunku do wymienionych czynności pracodawcy w ramach postępowania związanego z anonimem.

W odpowiedzi wskazano, że informacje, o które wnioskuje powód nie stanowią informacji publicznej, kwestie przedstawione w piśmie są przedmiotem rozpoznania w sprawie VIII P 38/17, a Oddział (...) KRUS udzielał wielokrotnie wyjaśnień, nadto postępowanie wyjaśniające w grudniu 2014 r nie miało charakteru postępowania administracyjnego, co wykluczało możliwość przyznania przymiotu strony tego postępowania, nie jest możliwe odniesienie się do pytań w zakresie dotyczącym zeznań pracowników, których to Kasa formalnie nie zna i nie ponosi odpowiedzialności.

/pismo – k. 374, odpowiedź – k. 375/

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2018 r w sprawie I C 1004/17 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo W. J. (1) przeciwko E. G. (1) o ochronę dóbr osobistych.

/kserokopia wyroku – k. 406/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

Na wstępie należy podnieść, że brak było podstaw do odrzucenia pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt. 3, z uwagi na to, że ostatecznie powód skierował pozew przeciwko KRUS Oddział (...) w Ł., który w świetle art. 3 kp był jego pracodawcą. Wśród jednostek organizacyjnych niemających statusu odrębnych podmiotów, lecz zatrudniających pracowników, występują bowiem terenowe jednostki organizacyjne wchodzące w skład większych podmiotów – banków, instytucji państwowych, zakładów, towarzystw itp. – pod nazwą oddziałów, filii itp. Pracodawcami zatrudniającymi pracowników tych jednostek są oddziały, filie itd., działające w poszczególnych miastach P. (lub na terenie tego samego miasta), a nie jeden podmiot w postaci centrali, mający siedzibę w stolicy lub w innym mieście. Na przykład pracodawcami osób zatrudnionych w oddziałach ZUS są te oddziały, a nie sam Zakład mający siedzibę w W..

Z tego tez powodu Sąd odmówił odrzucenia pozwu.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 23 kc dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Zgodnie z art. 11 ¹ kp jest obowiązany szanować godność i inne dobra osobiste pracownika.

Dobra osobiste osoby zatrudnionej nie stanowią odrębnej kategorii prawnej, ale są uznawane za dobra osobiste powszechnego prawa cywilnego. Kodeks pracy w art. 11 ¹ k.p. nie definiuje w sposób szczególny dóbr osobistych pracownika ani też nie stanowi o ich odrębności, jednakże nakazuje ich ochronę. Definicje doktrynalne pojęcia "dobro osobiste" stworzone na użytek prawa cywilnego odnoszą się również do "dóbr osobistych osoby zatrudnionej"./Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r. ,II PK 207/14, LEX nr 1794313/

Pracowniczą godność tworzy poczucie własnej wartości, oparte na opinii dobrego fachowca i sumiennego pracownika oraz na uznaniu zdolności, umiejętności i wkładu pracy pracownika przez jego przełożonych. Naruszeniem tak rozumianej godności pracowniczej są zaś zachowania pracodawcy polegające między innymi na słownej lub czynnej zniewadze, dopuszczaniu się czynów nieobyczajnych wobec pracownika, krzywdzących ocenach jego kwalifikacji, udzielaniu nieprawdziwych opinii o pracowniku, bezzasadnym wymierzaniu mu kar dyscyplinarnych, ujawnianiu bez zgody pracownika informacji objętych ochroną danych osobowych./ tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2014 r. III APa 31/14, LEX nr 1566955/

Zgodnie z treścią art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro zostaje zagrożone cudzym działaniem może żądać zaniechania tego działania chyba, że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków. W szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. (§ 2).

O tym, czy w konkretnym wypadku można mówić o naruszeniu (zagrożeniu naruszenia) dobra osobistego, nie mogą decydować subiektywne odczucia osoby uważającej się za pokrzywdzoną, lecz decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję naruszenie to wywołało (lub przy zagrożeniu mogłoby wywołać) w społeczeństwie. Ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, jakim jest stan uczuć, godność osobista i nietykalność cielesna (art. 24 § 1 k.c.), nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego (ocena subiektywna)/tak SN w wyroku z 11 marca 1997 r., III CKN 33/97, LexisNexis nr (...) (OSNC 1997, nr 6-7, poz. 93).

O naruszeniu tzw. czci zewnętrznej (reputacji), która jest oceną jednostki w oczach innych, można mówić dopiero wówczas, gdy dyskredytująca jednostkę wypowiedź dotrze do osób trzecich, zostanie upubliczniona. /tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2017 r. ,VI ACa 624/16, LEX nr 2452282/.

Przepis art. 24 k.c. nie definiuje pojęcia bezprawności. Przyjmuje się, że bezprawne jest każde działanie sprzeczne z normami prawnymi, a nawet z porządkiem prawnym oraz zasadami współżycia społecznego. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 października 1989 roku (II CR 419/89, OSP 11-12/90 poz. 377) wyjaśnił, że „za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je oraz że do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu.”. Dla uchylenia się od odpowiedzialności konieczne jest stwierdzenie przesłanek wyłączających bezprawność. Ponadto, aby można było skutecznie powoływać się na istnienie przesłanek wyłączających bezprawność, trzeba niezależnie od innych okoliczności wykazać prawdziwość twierdzeń dotyczących osoby, w której sferę dóbr osobistych wkroczono.

Rozpoznając sprawę o ochronę dóbr osobistych sąd powinien zatem w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego i dopiero w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanego było bezprawne. Dowód, że dobro osobiste zostało naruszone lub zagrożone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej, czyli na powodzie. Art. 24 § 1 k.c. wprowadza zasadę domniemania bezprawności i to pozwany w procesie o ochronę dóbr osobistych ma obowiązek wykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiających to działanie, a więc wyłączających bezprawność. Brak bezprawności działania nie oznacza wprawdzie braku zagrożenia lub naruszenia dobra osobistego, niemniej jednak wyłącza odpowiedzialność tego, kto wykazał, że nie działał bezprawnie./np. SN w uchwale z 30 marca 1994 r., I PZP 9/94, LexisNexis nr (...) (OSNAPiUS 1994, nr 2, poz. 26), wyjaśnił, że prowadzenie przez zakład pracy samodzielnego postępowania w celu wyjaśnienia, czy zachowanie się pracownika nosi znamiona oczywistości przestępstwa, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 2 k.p., samo przez się nie przesądza o bezprawności takiego działania w rozumieniu art. 24 § 1 k.c. także wówczas, gdy przypisywane pracownikowi przestępstwo nie zostało przez niego popełnione; w wyroku z 26 marca 1998 r., I PKN 573/97, LexisNexis nr (...) (OSNAPiUS 1999, nr 6, poz. 197), SN podniósł, że: „Pracodawca nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej (art. 24 § 1 k.c.) za skutki postępowania karnego, które zostało przeprowadzone w związku z zawiadomieniem o przestępstwie popełnionym przez pracownika, wywołanego dokonanym przez pracodawcę zawiadomieniem”);

Brak bezprawności w zachowaniu pracodawcy, który nie ujawnia swych podejrzeń o popełnienie przestępstwa w czynnościach z zakresu stosunków pracy (wobec osób trzecich) natomiast korzysta z uprawnienia do zgłoszenia podejrzenia o popełnienie przestępstwa do właściwego organu./tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2010 r. II PK 206/09, LEX nr 577692/.Sporządzenie i złożenie do akt osobowych pracownika notatki o jego zachowaniu, będące wynikiem ustalenia przyczyn powstania konfliktu pomiędzy pracownikami, nie może być uznane za bezprawne naruszenie dobra osobistego pracownika./Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2002 r. I PKN 249/01, OSNP 2004/7/118/

Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: 1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, 2) wykonywanie prawa podmiotowego, 3) zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach) oraz 4) działanie w obronie uzasadnionego interesu. /por. w tym zakresie wyrok SN z dnia 19 października 1989 r., II CR 419/89, LexisNexis nr (...) (OSP 1990, nr 11-12, poz. 377).

Do zasądzenia zarówno zadośćuczynienia, jak i świadczenia na cel społeczny nie wystarczy ustalenie bezprawności naruszenia (zagrożenia) dobra osobistego, ale konieczne jest ustalenie działania zawinionego (chociażby winy nieumyślnej w najlżejszej postaci). /por. uchwałę SN z 19 czerwca 2007 r., III CZP 54/2007, LexisNexis nr (...) (OSNC-ZD 2008, nr B oraz uchwałę składu 7 sędziów z 9 września 2008 r., III CZP 31/2008, LexisNexis nr (...) (OSNC 2009, nr 3, poz. 36).

Jeżeli chodzi o przesłanki odpowiedzialności na podstawie art. 448 kc, to bezsporne jest, że należy do nich zaliczyć naruszenie dobra osobistego powodujące szkodę niemajątkową oraz związek przyczynowy między tym czynem a szkodą niemajątkową spowodowaną naruszeniem dobra osobistego.

Zasądzenie zadośćuczynienia ma charakter fakultatywny i od oceny sądu należy przyznanie pokrzywdzonemu ochrony w tej formie, nawet jeśli spełniona została przesłanka w postaci bezprawności naruszenia dobra osobistego./tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2018 r. ,V ACa 236/17/

Powód podnosił, iż zostały naruszone jego dobra w postaci czci, godności, dobrego imienia oraz zdrowia.

W jego ocenie do naruszenia dóbr osobistych doszło, mając na względzie podstawę faktyczną wskazana w pozwie, w związku z postępowaniem wyjaśniającym wszczętym na skutek anonimu z listopada 2014 r., podnosił, że ówczesna dyrektor przeprowadziła postępowanie kontrolne, mimo tego że przepisy KRUS dot. kontroli nie przewidują rozpatrywania anonimów, nie został poinformowany o celu wizyty, zostali przesłuchani wszyscy pracownicy, przekazywali mu informacje, że byli wypytywani o to, czy powód je molestuje, był następnie przesłuchiwany przez p. N. w sprawie tego anonimu. Mimo wezwań nie okazano mu tego anonimu, nie okazano także zeznań pracowników. Podnosił także, że nie wyciągnięto wobec niego żadnych konsekwencji dyscyplinarnych, nie zniesiono ze stanowiska, nie podano do publicznej wiadomości wyników postępowania, ani pisemnie ani ustnie. Podniósł także, że mimo, iż zarzuty dotyczyły P. M. nie była ona przesłuchiwana. W ocenie powoda powinien być sporządzony protokół i osoba odpowiedzialna powinna być o tym poinformowana. Podnosił, że sprawa była ciągle komentowana przez pracowników. Był narażony na żarty pracowników. Pracodawca był informowany, że pracownicy podważają dokumenty składane przez pracodawcę, ingerują w jego życie osobiste i pisma te były ignorowane.

Mając na względzie przeprowadzone postępowanie dowodowe większość sprecyzowanych zarzutów nie potwierdziła się, bądź stanowi subiektywną ocenę powoda zaistniałych zdarzeń, jako naruszających jego dobra osobiste.

W ocenie Sądu nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powodowa na skutek działań pracodawcy, nadto podjęte działania nie miały bezprawnego charakteru.

Z poczynionych ustaleń w sprawie wynika bowiem, że w istocie w związku z treścią pisma - anonimu ówczesna dyrektor E. N. (1) wydała polecenie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, które nie przybrało formy formalnej kontroli opisanej w regulacjach wewnętrznych. Nie oznacza to jednak, że pracodawca nie miał prawa podjąć takiej decyzji.

Mając na względzie uprawnienia oraz obowiązki dyrektora oddziału miał on prawo do podjęcia tego rodzaju czynności, bowiem zgodnie Regulaminem Organizacyjnym Oddziału (...) KRUS w Ł. Dyrektor bezpośrednio nadzoruje, między innymi, P. Terenową w P.. (§ 3 ust.3). Dyrektor odpowiada za całokształt działalności Oddziału (...) i podległych placówek terenowych oraz funkcjonowanie adekwatnej, skutecznej i efektywnej kontroli zarządczej w podległych komórkach i jednostkach organizacyjnych. (§ 4 ust.2). Do zadań dyrektora należy prowadzenie polityki kadrowej i płacowej (§ 5 pkt.7).

Z uwagi także na rodzaj stawianych zarzutów oraz brak ustalenia osób, które były jego autorem, nadto brak na grudzień 2014 r Polityki A., poza tym z uwagi regulacje kodeksu pracy w postaci art. 94 pkt. 10 kp , zgodnie z którym pracodawca ma obowiązek wpływać na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego oraz art. 94 ze zn. 3 § 1 kp, zgodnie z którym pracodawca jest obowiązany przeciwdziałać mobbingowi, działania pracodawcy należało potraktować jako działanie w ramach porządku prawnego i w celu obrony uzasadnianego interesu.

W przypadku bowiem zasad współżycia społecznego funkcjonowanie tego obowiązku trzeba rozpatrywać nie tylko na płaszczyźnie pracodawca - pracownik, ale również w aspekcie ingerencji pracodawcy w relacje z pracownikami, czemu odpowiada obowiązek pracowniczy przestrzegania w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego (art. 100 § 2 pkt 6 k.p.)

Natomiast regulacje zawarte w art. 94 pkt. 10 kp zapewniają pracownikowi ochronę prawną przed wrogimi działaniami polegającymi na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika i zmierzającymi do wyizolowania i w konsekwencji wyeliminowania go z zespołu pracowniczego. Obowiązek przeciwdziałania mobbingowi nie polega jedynie na działaniach dotyczących przypadków wystąpienia tego zjawiska, ale również na działaniach zapobiegawczych, które powinny być realne i efektywne./tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2015 r. II PK 149/14 LEX nr 1807407/. Obowiązek przeciwdziałania mobbingowi polega na starannym działaniu. Pracodawca powinien w związku z tym przeciwdziałać mobbingowi w szczególności przez szkolenie pracowników, informowanie o niebezpieczeństwie i konsekwencjach mobbingu, czy przez stosowanie procedur, które umożliwią wykrycie i zakończenie tego zjawiska. Jeśli w postępowaniu mającym za przedmiot odpowiedzialność pracodawcy z tytułu mobbingu wykaże on, że podjął realne działania mające na celu przeciwdziałanie mobbingowi i oceniając je z obiektywnego punktu widzenia da się potwierdzić ich potencjalną skuteczność, pracodawca może uwolnić się od odpowiedzialności./tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2011 r. I PK 35/11 ,LEX nr 1221058/.Dobór właściwych środków uzależniony pozostaje od konkretnego pracodawcy./tak SN w wyroku z dnia 3.08.2011, I PK 35/11 OSNAPiUS 2012 nr 19-20, poz. 238, str. 814/

Pracownicy pozwanego działali na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, zostało co najmniej ono odczytane powodowi, który potwierdził to w formie mailowej, następnie kierował podległych pracowników na rozmowy, zatem nie kwestionował uprawnień do przeprowadzenia rozmów przez pracowników Oddziału. Skoro powód tego nie kwestionował, nie było konieczności szczegółowego prezentowania jego treści podległym pracownikom. Okoliczność, iż pełnomocnictwo w swej treści nie odnosiło się bezpośrednio do treści anonimu wynikało z intencji pracodawcy, by kwestie wyjaśnić w jak najbardziej delikatny sposób. Pytania dotyczyły organizacji, długości zatrudnienia, jak pracownicy oceniają przeprowadzoną reorganizację. Pytania były o charakterze ogólnym. Nie były pytania formułowane wprost zgodnie z treścią pisma. Pracownicy nie byli pytani bezpośrednio o molestowanie przez powoda, oprócz dwóch pracowników – A. P. i M. G.. Co prawda w niniejszym postępowaniu zeznania tych dwóch świadków nie były już tak kategoryczne, jak ich zeznania składane w toku postepowania przygotowawczego, jednakże Sąd przyjął, wobec ich wcześniejszych twierdzeń, że w istocie w stosunku do tych dwóch osób pytania takie padły, jednakże pozostaje to bez wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem w istocie pracownicy oddziału mieli uzyskać informacje co do treści wskazanych w anonimie. W tym zakresie zatem Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka G. i O., którzy twierdzili, że takich konkretnych pytań nie było. Sąd nie dał wiary także zeznaniom świadka M. G. i W. M. w zakresie, w jakim zeznały, iż w trakcie przesłuchania zostały powiadomione o anonimie, bowiem pozostaje to w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym.

Należy też zwrócić uwagę, że z treści relacji wynika, że padają nazwiska powoda i P. M., przy czym skoro padały pytania co do organizacji pracy i jej oceny , trudno, żeby nie pojawiała się ocena przełożonych. Jednocześnie nie może z tego wywodzić, że padały konkretne pytania dotyczące tych konkretnych osób (oprócz dwóch przypadków opisanych powyżej).

Przy czym było to postępowanie sprawdzające, nie chodziło o zgromadzenie zarzutów w stosunku do powoda i pani M.. Postępowanie zostało wszczęte w celu oceny sytuacji w placówce, a nie przeciwko konkretnej osobie. Pracownicy nie byli przesłuchani. Nie musieli zatem podpisywać protokołu. E. G. i Ł. O. robili jedynie notatki z rozmów, na postawie którego napisali dokument w postaci relacji - na druku wewnętrznym kasy. Dokument został przekazany E. N. (1), która czyniła na nim odręczne adnotacje. Zatem nie można w tym zakresie mówić, jakby chciał powód, iż doszło do rodzaju fałszerstwa dokumentu.

Podnoszona okoliczność, iż powód nie został on zapoznany z treścią anonimu i relacji, pozostaje bez wpływu na rozstrzygniecie, bowiem powyższe dokumenty nie były podstawą do prowadzenia jakiegokolwiek postępowania przeciwko powodowi, nie były podstawą do zmiany jego stanowiska czy konsekwencji dyscyplinarnych, zatem nie naruszało to w żaden sposób jego prawa do obrony przed niesłusznymi zarzutami, skoro formalnie żadne zarzuty nie były mu przedstawione. We wniosku relacji wskazano, że przeprowadzona wizytacja daje podstawy do stwierdzenia, że atmosfera w PT KRUS w P. na płaszczyźnie kadra kierownicza - pracownicy nie jest poprawna i może nosić znamiona mobbingu, nie potwierdziły się zarzuty dotyczące molestowania pracowników. Pracodawca nie podejmował kolejnych kroków w związku z treścią tego pisma. Jedynie powód został poproszony na rozmowę do E. N. (1). W trakcie rozmowy nie pokazywała mu anonimu z uwagi na obawę , że mógłby rozpoznać charakter pisma, ale zapoznała go z jego treścią. Rozmawiali na temat sytuacji w placówce i ewentualnych przyczyn powstania anonimu. Na powyższej rozmowie sprawa po stronie pozwanego zakończyła. W istocie z W. M. wówczas nie została przeprowadzona rozmowa, przy czym z ustaleń wynika, że E. N. przestała pełnić swoją funkcję.

Należy też zwrócić uwagę, że W. M. (1) nie występowała z żadnymi wnioskami w związku z tą procedurą wyjaśniającą.

To powód po powrocie na zebraniu poinformował współpracowników, że rozmowy, które były przeprowadzane miały związek z anonimem.

Z ustaleń wynika, że pracodawca nie rozpowszechniał informacji na temat prowadzonego postępowania, nie podawał wyników do publicznej wiadomości, pracownicy nie rozmawiali na ten temat, nie komentowali sytuacji. Przełożeni nie komentowali anonimu ani postępowania. Sąd w tym zakresie nie dał wiary powodowi ani świadkowi M., że placówka żyła tą sytuacją, plotkowano na ten temat, bowiem pozostaje to w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków. Sąd nie dał też wiary zeznaniom świadka M., że o treść anonimu wiedziała już tydzień przed przyjazdem pracowników Oddziału oraz że dostała go w formie pisemnej, bowiem również nie znalazło to potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, nie była wstanie wskazać, od kogo uzyskała te informacje, posługiwała się pojęciem „poczty pantoflowej”. Należy zwrócić uwagę, że świadek jest rozżalony w związku ze sposobem ustania stosunku pracy, co może wpływać na treść jej zeznań.

Należy zwrócić uwagę, że to powód w kolejnych pismach wracał do kwestii anonimu i prowadzonego postępowania. W dniu 13 marca 2015 r powód skierował pismo do Prezesa KRUS zawiadomienie o możliwości naruszenia zasad etyki zawodowej przez pracowników OR KRUS w Ł..

Powód podnosił, iż pracodawca nie reagował na treść zeznań pracowników, które w jego ocenie były szkalujące. Należy zwrócić uwagę, że pracownicy składali zeznania w ramach postepowania przygotowawczego, a nie w ramach postępowania prowadzonego przez KRUS, zatem pozwany nie mógł w tym zakresie podejmować jakichkolwiek czynności.

Pismem z dnia 27 listopada 2015 r powód zwrócił się do J. W. (2) o poinformowanie na jakim etapie jest postępowanie w sprawie anonimu , który wpłynął na niego w listopadzie 2014 r. Wówczas pismem z dnia 30 listopada 2015 r Dyrektor J. W. (2) odpowiedział, że przedstawione w anonimie zarzuty mogły mieć wpływ na funkcjonowanie jednostki organizacyjnej KRUS, zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające, postępowanie polegało na zebraniu wywiadu od pracowników placówki, a zebrany w toku postępowania materiał nie potwierdzał zarzutów zawartych w anonimie.

Następnie w dniu 7 grudnia 2015 r W. J. powiadomił organy ścigania o fakcie popełnienia przez n/n osobę na jego szkodę przestępstwa zniesławienia. Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r Prokuratura Rejonowa Ł. umorzyła dochodzenie w sprawie prowadzonej o pomówienie W. J. (1) o postępowanie i właściwości, które mogły poniżyć go w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania koniecznego dla pełnienia stanowiska placówki terenowej KRUS w listopadzie 2014 r. , wobec niewykrycia sprawcy czynu.

W kolejnych pismach występował do pracodawcy bądź do prezesa KRUS z żądaniami udostępnienia dokumentów z postępowania, żądając podania podstaw prawnych, wskazując na własne propozycje zmian w zasadach przeprowadzenia kontroli, zgłaszając żądania z zakresu ochrony dóbr osobistych.

Pracodawca w marcu 2016 r zlecił kontrolę doraźną, między innymi w placówce w P. . Polegała ona na zebraniu anonimowych ankiet od pracowników , w których byli pytani o zachowania pracowników mogących mieć charakter mobbingujący i wyniku tej kontrolo zostało złożone doniesienie do prokuratury. Zawiadomienie nie dotyczyło konkretnie powoda, ale ogólnie kadry kierowniczej. Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2016 r postępowanie zostało umorzone wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. W tym postępowaniu badano także zasadność informacji zawartych w piśmie W. J. (1) kierowanego do Prezesa KRUS. Oceniano przebieg pracy zawodowej i wynagradzania powoda oraz przeprowadzone postepowanie wyjaśniające. Wówczas pracownicy byli zapoznani z treścią dokumentu z dnia 8 grudnia 2014 r – w zakresie relacji dotyczących konkretnych osób.

Podnoszone przez powoda okoliczności, iż treść spisanej relacji nie odpowiadała w części faktycznej relacji pracowników pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem powyższa relacja nie stanowiła podstawy do wszczęcia przez pracodawcę jakiegokolwiek postepowania w stosunku do powoda.

We wnioskach stwierdzono, m.in., że wynagrodzenie i ocena pracownika W. J. (1) były niespójne. Powyższe jednak pozostaje bez wpływu na zasadność powództwa o ochronę dóbr osobistych, mając na względzie podstawę faktyczną określoną w pozwie.

Okoliczność, iż w sprawie I C 479/17 przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim toczyło się postępowanie z powództwa W. J. (1) przeciwko M. G. (2) o ochronę dóbr osobistych, które zakończyło się ugodą – pozwana M. G. złożyła oświadczenie, w którym przeprosiła powoda za wypowiedzi, które formułowała na komisariacie policji w związku z postępowaniem o zniesławienie toczącym się z wniosku W. J. (1) również pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem M. G. nie działania w imieniu strony pozwanej, a sprawa dotyczyła jej prywatnych wypowiedzi, za które pozwana nie ponosi odpowiedzialności.

To powód kierował do współpracowników wiadomości e – mail informujące o toczących się postępowaniu w stosunku do M. G., oraz wskazujące, że jeszcze jedna osoba będzie miała założoną sprawę , tym razem karną. Kierował także korespondencję do E. A. (2), I. B. (2) i B. S. (2), które odmówiły jej odbioru.

Okoliczność, iż w toku niniejszego procesu anonim był odczytany dwóm pracownikom przez pełnomocnika KRUS również pozostaje bez wpływu na rozstrzygniecie, bowiem pracownicy ci znali już wcześniej okoliczności sprawy w związku z toczącymi się postępowaniami zainicjowanymi przez powoda.

Sąd nie dopatrzył się podnoszonych przez powoda istotnych rozbieżności w składanych przez świadka N. zeznań w tym postępowaniu i w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim, które mogłyby mieć wpływ na ocenę wiarygodności tych zeznań w całości. Podobnie należało ocenić podnoszone rozbieżności w zakresie zeznań świadka O..

Należy tez przypomnieć, że Sąd nie może czynić ustaleń faktycznych na podstawie zeznań złożonych w innym postępowaniu.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego wniosek o wydanie zaświadczenia o liczbie opracowań /k. 126/, wniosek o zwrot wkładu finansowego /k. 128/, wniosek ZUS /k. 129/ jako nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Mając zatem powyższe na uwadze, brak było podstaw do przyjęcia, że na skutek działań strony pozwanej doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda w postaci czci, godności, dobrego imienia oraz zdrowia i by były one bezprawne.

W istocie powód od 29 stycznia 2016 r korzystał ze zwolnienia lekarskiego, w żaden sposób jednak nie wykazał, by powyższe zwolnienie miało jakikolwiek związek z pracą.

Reasumując pracodawca działał w granicach prawa, w interesie społecznym, o naruszeniu (zagrożeniu naruszenia) dobra osobistego nie mogą decydować subiektywne odczucia pokrzywdzonego, brak dowodu, by działania pozwanego wpłynęły na negatywny odbiór powoda wśród współpracowników lub utracił zaufanie niezbędne do wykonywania zawodu, brak dowodu na to, że pozwany upubliczniał negatywne opinie na temat powoda, a pozwanemu nie można przypisać winy w jakiekolwiek postaci.

Należy w tym miejscu podnieść, iż Sąd uwzględnił wszystkie zgłaszane przez powoda wnioski dowodowe (oprócz pominiętych pism), a powód był pouczony o treści art. 5, 10, 162, 207, 217, 229, 230, 232 kpc./ zarządzenie – k. 60, wydruk treści doręczenia – k. 64-65, potwierdzenie doręczenia – k. 203/.

Mając powyższe na uwadze powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z rozporządzeniem MS z dnia 22.10.2015 r w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz. U. 2015 poz. 1804 ze zm./ - § 2 pkt. pkt. 5 /3600 zł/ - w zakresie żądania zasądzenia odszkodowania, § 8 ust. 1 pkt. 2 /720 zł/ w zakresie roszczenia niemajątkowego/.

Powód nie wnosił o nieobciążanie kosztami procesu, a nawet zwolnienie od kosztów sądowych, czy też ustanowienie pełnomocnika z urzędu, nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi, jeżeli istnieje podstawa prawna do zasądzenia takich kosztów (por. postanowienie SN z dnia 5 lipca 2012 roku, IV CZ 42/12, LEX nr 1228597).

Konsekwencje wytoczenia powództwa bez dostatecznych podstaw musi ponieść strona powodowa. Sytuacja taka nie może uzasadniać nieobciążania strony przegrywającej kosztami procesu, poniesionymi przez przeciwnika, jako nie stanowiąca szczególnie uzasadnionego wypadku w rozumieniu art. 102 k.p.c., mogącego usprawiedliwić odstępstwo od zasady zwrotu przeciwnikowi przez stronę przegrywającą kosztów procesu (art. 98 § 1 k.p.c.).Odstąpienie od nałożenia na stronę obowiązku zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 102 k.p.c., stanowi uprawnienie, nie zaś obowiązek sądu i wymaga ustalenia, czy w danych okolicznościach zachodzą "wypadki szczególnie uzasadnione", co ustawodawca pozostawił swobodnej ocenie sądu./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r. ,I ACa 1602/14/.Trzeba przypomnieć, że komentowany przepis nie może być narzędziem ochrony strony, która wprawdzie jest w trudnych warunkach życiowych i materialnych, jednak wytoczyła oczywiście bezzasadne powództwo. Proces ma charakter dwustronny, a strona przeciwna musi podjąć obronę i ponieść jej koszty. W sytuacji, w której powództwo okazało się oczywiście bezzasadne, swoiste premiowanie strony odstąpieniem od obciążania jej kosztami procesu w całości, ze szkodą dla pozwanej, nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia (postanowienie SN z dnia 26 stycznia 2012 r., III CZ 10/12, LEX nr 1170442).