Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 2 marca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił K. G. (1) ponownego ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ustawą z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu wskazał, że w przypadku ubezpieczonego brak jest podstaw prawnych do obliczenia emerytury z zastosowaniem art. 55 i 55a ustawy emerytalnej, ponieważ nie kontynuował on ubezpieczeń emerytalnego i rentowych w dniu osiągnięcia wieku 65 lat, określonego w art. 27 ustawy emerytalnej. Wiek 65 lat ubezpieczony osiągnął bowiem 11 lutego 2012 r., podczas gdy w stosunku pracy pozostawał do 30 czerwca 2009 r. i następnie ponownie od 1 listopada 2015 r. – nie został zatem spełniony warunek kontynuowania ubezpieczeń emerytalnego i rentowych po osiągnięciu 65 roku życia.

W odwołaniu od powyższej decyzji K. G. (1) zarzucił jej błąd w ustaleniach faktycznych, wskazując, że wbrew ustaleniom ZUS pobierając emeryturę przepracował łącznie 31 miesięcy, pracował bowiem do dnia 30 czerwca 2009 r. oraz w okresie od 1 listopada 2015 r. do 30 kwietnia 2017 r. Dodatkowo podniósł, że organ rentowy nie wyliczył wysokości emerytury z uwzględnieniem jego najwyższych dochodów osiąganych w trakcie zatrudnienia w (...) w S. Oddziale w G., tj. z dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych 1970-1979, a wyliczył je z zarobków z dwudziestu kolejnych lat, co jest dla niego krzywdzące.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie w całości, z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. G. (1) urodził się (...) Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z 17 czerwca 2008 r. nabył prawo do emerytury na podstawie art. 29 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od 1 czerwca 2008 r., tj. od miesiąca w którym złożył wniosek. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1970-1983, 1988, 1990, 1992, 1994-1996. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 131,22% przez kwotę bazową w wysokości 2.275,37 zł wyniosła 2.985,74 zł. Do ustalenia wysokości emerytury ZUS uwzględnił 44 lata, 10 miesięcy okresów składkowych, tj. 538 miesięcy oraz 4 miesiące okresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto dowody:

- wniosek z 6.06.2008 r. - k. 1-2 plik I akt ZUS;

- decyzja ZUS z 17.06.2008 r. - k. 65 plik I akt ZUS;

- obliczenie wwpw - k. 64 plik I akt ZUS.

Następnie, decyzją z 8 lipca 2008 r. organ rentowy przeliczył ubezpieczonemu emeryturę od 1 czerwca 2008 r., tj. od dnia nabycia do niej uprawnień. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjął wówczas przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, tj. z lat 1970-1982, 1988, 1994-1995, 2000, 2003, 2004, 2007. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 132,30% przez kwotę bazową w wysokości 2.275,37 zł wyniosła 3.010,31 zł. Do ustalenia wysokości emerytury ZUS uwzględnił 44 lata, 10 miesięcy okresów składkowych, tj. 538 miesięcy oraz 4 miesiące okresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto dowody:

- decyzja ZUS z 8.07.2008 r. - k. 75 plik I akt ZUS;

- obliczenie wwpw - k. 74 plik I akt ZUS.

Po nabyciu prawa do emerytury, w okresie od 9 czerwca 2008 r. do 30 czerwca 2009r., K. G. był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w T.. Wynikający z tego zatrudnienia dodatkowy staż pracy został uwzględniony przez ZUS. Decyzją z 2 kwietnia 2009 r. organ rentowy przeliczył bowiem świadczenie należne ubezpieczonemu, uwzględniając przy ustalaniu jego wysokości dodatkowo staż pracy od 9 czerwca 2009 r. do 19 marca 2009 r., zaś decyzją z 6 lipca 2009 r. przeliczył świadczenie należne ubezpieczonemu, uwzględniając staż pracy do 30 czerwca 2009 r. Łącznie skutkowało to uwzględnieniem do ustalenia wysokości emerytury 45 lat i 11 miesięcy (tj. 551 miesięcy) okresów składkowych oraz 4 miesięcy okresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto dowód:

- świadectwo pracy z 30.06.2009 r. - k. 69 plik I akt ZUS;

- decyzja ZUS z 2.04.2009 r. - k. 66 plik I akt ZUS;

- decyzja ZUS z 6.07.2009 r. - k. 73 plik I akt ZUS.

W dniu osiągnięcia wieku 65 lat, tj. w dniu 11 lutego 2012 r., K. G. nie był nigdzie zatrudniony z obowiązkiem podlegania ubezpieczeniom społecznym.

Niesporne.

W okresie od 1 listopada 2015 r. do 30 kwietnia 2017 r. K. G. (1) był zatrudniony w Agencji (...) w G. w wymiarze ½ etatu. Wynikający z tego zatrudnienia dodatkowy staż pracy został wzięty przez ZUS pod uwagę przy ustalaniu wysokości należnej K. G. (1) emerytury. Decyzją z 13 lipca 2017 r. organ rentowy przeliczył bowiem świadczenie należne ubezpieczonemu, uwzględniając łącznie 47 lat, 5 miesięcy i 11 dni okresów składkowych, tj. 569 miesięcy i 4 miesiące okresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto dowody:

- świadectwo pracy z 30.06.2009 r. - k. 2-4 plik II akt ZUS;

- decyzja ZUS z 13.07.2017 r. - k. 15-16 plik II akt ZUS.

W dniu 11 maja 2017 r. K. G. (1) złożył w ZUS O/S. wniosek o przyznanie emerytury oraz jej ustalenie w oparciu o przepis art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, oświadczając, że po przejściu na emeryturę od obniżonego wieku podlegał przez okres co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym.

Niesporne, a nadto dowód: wniosek z 11.05.2017 r. - k. 1 plik II akt ZUS.

Rozpoznając ten wniosek, decyzją z 13 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przeliczył K. G. (1) emeryturę od 1 maja 2017 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku. Do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia przyjął dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia, w tym wwpw z poprzedniej decyzji wynoszący 132,30%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 132,30 % przez kwotę bazową w wysokości 2.275,37 zł wyniosła 3.010,31 zł. Do ustalenia wysokości renty ZUS uwzględnił 47 lat, 5 miesięcy i 11 dni okresów składkowych tj. 569 miesięcy i 4 miesiące okresów nieskładkowych.

Niesporne, a nadto dowód: decyzja ZUS z 13.07.2017 r. - k. 15-16 plik II akt ZUS.

Od powyższej decyzji K. G. odwołał się do sądu, zarzucając, że przy wyliczaniu wysokości jego świadczenia nie wzięto pod uwagę zarobków z jego najlepszych 10 lat pracy, tj. lat od 1970 do 1979, przyjmując zamiast tego zarobki z 20 lat. Ponadto podniósł, że w okresie do kwietnia 2017 r. przepracował dodatkowe 30 miesięcy. Postępowanie w tej sprawie toczyło się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą akt VI U 1236/17. W dniu 12 grudnia 2017 roku sąd wydał w niej wyrok oddalający odwołanie. Wyrok ten uprawomocnił się; ubezpieczony nie wniósł od niego apelacji.

Niesporne, a nadto dowody: dokumenty w pliku II akt ZUS, k. 19-36.

W dniu 14 grudnia 2017 r. ubezpieczony złożył natomiast w ZUS wniosek o „ przeliczenie kapitału początkowego i emerytury w związku ze zmianami do ustawy z dnia 5 marca 2015 r. artykuł 55”.

Niesporne, a nadto dowód: wniosek z 14.12.2017 r. - k. 27 plik II akt ZUS.

Rozpoznając ten wniosek, decyzją z 28 lutego 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił K. G. (1) kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. na kwotę 252.647,56 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1970 r. do 31 grudnia 1979 r. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalił na kwotę 1.976,74 zł w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 161,91% przez kwotę 1.220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w ustawie emerytalno-rentowej. Do obliczenia wartości kapitału początkowego przyjął okresy składkowe ubezpieczonej wynoszące łącznie 35 lat, 6 miesięcy, 13 dni, tj. 426 miesięcy przeliczone według współczynnika 1,3%, okresy nieskładkowe: 3 miesięcy i 5 dni, tj. 3 miesiące. ZUS wskazał, iż współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998r. wieku, oraz okresu składkowego i nieskładkowego wyniósł 100,00%, zaś 24% kwoty bazowej wyniosło 293,01 zł, średnie dalsze trwanie życia ubezpieczonego ustalono na 209 miesięcy.

Niesporne, a nadto dowody:

- decyzja ZUS z 28.02.2018 r. - k. 6-7 plik akt (...);

- obliczenie wwpw z 28.02.2018 r. - k. 8 plik akt (...).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

W niniejszym postępowaniu pod rozwagę sądu poddana została ocena prawidłowości decyzji ZUS z 2 marca 2018 r., którą organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przeliczenia świadczenia zgodnie z art. 55 i 55a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm., dalej jako: ustawa emerytalna). Stan faktyczny niniejszej sprawy był przy tym w zasadzie bezsporny (sąd przy jego ustalaniu oparł się w całości na niekwestionowanych dokumentach znajdujących się w aktach ZUS), a jej rozstrzygnięcie zależało od interpretacji przepisów art. 55 i 55a ustawy emerytalnej.

Zgodnie z normą art. 55 tej ustawy, ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenie emerytalne i rentowe po osiągnięciu wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o emeryturę po dniu 31 grudnia 2008 r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53 tej ustawy.

Przepis ten został umiejscowiony w rozdziale zatytułowanym „Ustalenie wysokości emerytur, o których mowa w art. 27-50e,” a zatem we fragmencie ustawy emerytalnej zawierającym regulacje poświęcone sposobowi wyliczenia emerytury dla osób urodzonych przed rokiem 1949. Co do zasady emerytura dla tych osób jest obliczana według tzw. „starych” zasad, tj. przy wzięciu pod uwagę faktycznego ich stażu pracy oraz wysokości zarobków ze ściśle określonych przepisami ustawy lat.

Wprowadzony do ustawy emerytalnej ustawą z 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 552) przepis art. 55a umożliwia ponowne obliczenie emerytury z zastosowaniem art. 55 ustawy emerytalnej w przypadku niektórych osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. według „nowych” (kapitałowych) zasad, stosowanych - z założenia - tylko względem ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r. Uprawnienie do skorzystania z takiego przeliczenia ma jednak charakter wyjątkowy i przysługuje tylko takim ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r., którzy po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego nadal pozostawali (pozostają) w stosunkach ubezpieczenia społecznego (są objęci ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi), legitymują się stażem emerytalnym (okresami składkowymi i nieskładkowymi) w wymiarze co najmniej 20 lat (w przypadku kobiet) albo 25 lat (w odniesieniu do mężczyzn), a wniosek o emeryturę złożyli po 31 grudnia 2008 r. Nadto skorzystanie przez ubezpieczonego z możliwości, o której stanowi art. 55 ustawy emerytalnej, wchodzi w rachubę tylko wtedy, gdy emerytura obliczona według „nowych” reguł okaże się wyższa od emerytury wyliczonej według zasad, które dotyczą ogółu ubezpieczonych urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. Przesłanki określone w analizowanym przepisie muszą zostać przy tym spełnione łącznie. Regulacja ta stanowi pewną preferencję w ustalaniu wysokości emerytury, polegającą na porównaniu emerytury wyliczonej starym i nowym sposobem.

Rozpoznając niniejszą sprawę sąd miał na uwadze, że stosowanie przywołanego przepisu art. 55 ustawy emerytalnej mogło nie być początkowo oczywiste. Dostrzegł jednak zarazem, że mogące rodzić się wątpliwości zostały już jednak rozstrzygnięte w orzecznictwie, w tym w szczególności w uchwale Sądu Najwyższego z 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13 oraz w wyroku tegoż sądu z 10 lipca 2013 r., II UK 424/12. W uzasadnieniach tych orzeczeń zauważono zgodnie, że celem uregulowania zawartego we wskazanym przepisie było umożliwienie przeliczenia emerytury osobom, które pobierając świadczenie emerytalne w dalszym ciągu są osobami czynnymi zawodowo i z tego tytułu kontynuują ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Konieczne jest zatem zachowanie statusu osoby ubezpieczonej w rozumieniu przepisu art. 4 ust. 13 o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Zgodnie z tym przepisem ubezpieczonym jest osoba podlegająca ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu określonym w przepisie o systemie ubezpieczeń społecznych. Z kolei przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych określają, kto podlega ubezpieczeniom społecznym. Nabycie statusu emeryta (art. 4 pkt 1 ustawy emerytalnej) wiąże się z utratą statusu ubezpieczonego (art. 4 pkt 13 tej ustawy) tylko wtedy, jeżeli po przyznaniu prawa do emerytury, emeryt nie podlega obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym. Takie samo stanowisko zostało również zaprezentowane w wyroku z 18 września 2014 r., I UK 27/14, w którym Sąd Najwyższy wskazał, że zasadnicze znaczenie dla zastosowania art. 55 ustawy emerytalnej ma utrzymywanie przez osobę w nim określonej statusu osoby ubezpieczonej (art. 4 ust. 13 ustawy) oraz stwierdził, że status ten zachowują osoby, które przeszły na emeryturę, jeżeli po przyznaniu prawa nadal podlegają obowiązkowym lub dobrowolnym ubezpieczeniom społecznym (art. 13 i 14 u.s.u.s.). Powyższe poglądy sąd orzekający w niniejszej sprawie uważa za w pełni trafne. Wynika z nich, iż zasadnicze znaczenie dla zastosowania art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w okolicznościach konkretnego przypadku należy przypisać konieczności legitymowania się przez osobę wymienioną w tym przepisie statusem ubezpieczonego. Z kolei ubezpieczonym jest osoba podlegająca ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, określonym w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, a także osoba, która przed dniem wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS podlegała ubezpieczeniu społecznemu lub zaopatrzeniu emerytalnemu, z wyłączeniem ubezpieczenia społecznego rolników (art. 4 pkt 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Należy przy tym zaznaczyć, że status ubezpieczonego zachowują także osoby, które przeszły na emeryturę, jeżeli po nabyciu prawa do tego świadczenia nadal podlegały ubezpieczeniom społecznym - obowiązkowo lub dobrowolnie. Jednak, aby możliwe było „wejście” osoby urodzonej przed 1 stycznia 1949 r. do nowego, „kapitałowego”, systemu obliczania emerytur, konieczne jest - według ustawodawcy - „kontynuowanie” przez tę osobę pozostawania w ubezpieczeniu i wstrzymanie się z realizacją nabytego prawa do czasu, kiedy nowe reguły zaczną obowiązywać. Innymi słowy, regulację wynikającą z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS należy traktować jako tę, która - pod ściśle określonymi warunkami - gwarantuje uprawnienie do przeliczenia emerytury przyznanej na podstawie art. 27 tej ustawy, tym wszystkim ubezpieczonym, którzy w dalszym ciągu, po uzyskaniu statusu emeryta, opłacają składki na ubezpieczenia społeczne, przez co pomnażają wartość składek zewidencjonowanych na ich koncie (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 20 września 2017 r., I UK 339/16).

W związku z powyższym Sąd Okręgowy w Szczecinie uważa za w pełni trafny także pogląd wyrażony w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z 4 lipca 2013 r., II UZP 4/13, że w przypadku ubezpieczonych będących pracownikami użyte w treści art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS sformułowanie „kontynuował ubezpieczenie” jest tożsame z wyrażeniem „nie rozwiązał stosunku pracy”, jakkolwiek nie ma w tym wypadku znaczenia, czy pracownik-ubezpieczony w ogóle wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury (wcześniejszej lub w obniżonym wieku). W kolejnych orzeczeniach, jakie zapadały w sprawach o zbliżonym charakterze, Sąd Najwyższy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem - konsekwentnie łączył przesłankę „kontynuowania ubezpieczenia” z jego dalszym, nieprzerwanym, zatrudnieniem. Zdaniem Sądu Najwyższego warunek „kontynuowania ubezpieczenia” jest więc spełniony tylko wtedy, gdy w dacie ukończenia powszechnego wieku emerytalnego ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu emerytalnym i kontynuował to ubezpieczenie bez żadnej przerwy (por. uzasadnienia wyroków SN z 19 marca 2014 r., I UK 345/13, z 18 września 2014 r., I UK 27/14, z 6 kwietnia 2016 r., II UK 78/15 i z 8 marca 2017 r., II UK 755/15).

Ponadto należy zgodzić się z poglądem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w cytowanym wyroku z 3 października 2017 r., II UK 429/16, że wzmocnieniem zaprezentowanego poglądu jest odwołanie się do treści art. 108 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w którym ustawodawca posłużył się zwrotem „jeżeli po dniu, od którego przyznano emeryturę (...), emeryt podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, wysokość świadczenia ulega ponownemu ustaleniu (...)”. Reguły wykładni językowo-logicznej wymagają, aby nadawać odmienne znaczenia różnym pojęciom wykorzystywanym w obrębie tego samego aktu normatywnego. Tak więc konfrontacja zwrotu „podlegał ubezpieczeniom (...) po dniu” zawartego w przywołanej jednostce redakcyjnej z wyrażeniem „kontynuował ubezpieczenia po osiągnięciu wieku” (art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) skłania do wniosku, że o ile istnieje możliwość zastosowania normy prawnej wyrażonej w art. 108 ust. 1 ustawy względem osoby, która rozpoczęła stosunek ubezpieczenia społecznego po dniu wskazanym w tym przepisie, o tyle zwrot językowy, jakim posłużono się przy konstrukcji art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazuje na okresowy i ciągły charakter podlegania ubezpieczeniom społecznym, (podleganie ubezpieczeniom powinno rozpocząć się nie później, niż w dniu osiągnięcia przez ubezpieczonego wieku emerytalnego i musi trwać po tej dacie). A contrario, osoba, która nie podlegała ubezpieczeniom społecznym w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego i nie kontynuowała ich po tej dacie, lecz przystąpiła do ubezpieczeń dopiero w późniejszym czasie (rozpoczęła ubezpieczenia po osiągnięciu wieku emerytalnego), nie spełnia jednej z kilku kumulatywnych przesłanek, które w myśl art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunkują prawną możliwość ubiegania się o wyliczenie emerytury wedle metody „kapitałowej”.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, należało zauważyć, że niewątpliwie K. G. (1) nie kontynuował ubezpieczeń społecznych w dacie osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego 65 lat, tj. w dniu 11 lutego 2012 r. W tym czasie nie był bowiem nigdzie zatrudniony. Po nabyciu prawa do emerytury wykonywał pracę tylko w latach 2008-2009, a następnie 2015-2017. W tej sytuacji słusznie organ rentowy uznał, że ubezpieczony nie mógł skutecznie ubiegać się o ponowne obliczenie emerytury w trybie przewidzianym w art. 55 i 55a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Wydane w tej sprawie decyzja odmowna znajdowała zatem uzasadnienie faktyczne oraz prawne. Brak było jakichkolwiek podstaw, by uznać, że w przypadku ubezpieczonego wyjątkowe uregulowanie powinno mieć zastosowanie; jak każdy wyjątek, może on być stosowany tylko w ściśle określonych prawem sytuacjach. Taka zaś w niniejszej sprawie nie zaistniała.

Nie mógł zostać przez sąd uwzględniony także wniosek ubezpieczonego dotyczący obliczenia wysokości jego świadczenia z uwzględnieniem jego najwyższych dochodów, tj. zarobków osiąganych w trakcie zatrudnienia w (...) w S. Oddział w G. w latach 1970-1979. Kwestia ta była już bowiem przedmiotem oceny przez sąd w toku poprzedniej sprawy, toczącej się pod sygnaturą akt VI U 1236/17. Sąd oddalił wówczas prawomocnie odwołanie K. G. dotyczące tej samej kwestii. Co za tym idzie, ponowne podnoszenie przez ubezpieczonego przy okazji wydania kolejnej decyzji tego samego rodzaju zarzutów było niedopuszczalne, gdyż naruszałoby zasadę związania sądu i stron prawomocnymi wyrokami sądów (art. 365 § 1 k.p.c.).

Niezależnie jednak od powyższego można zauważyć, że ustawodawca nie pozwolił osobom ubezpieczonym na dowolne wybieranie lat, z których zarobki mogą być brane pod uwagę. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury i renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Jak z powyższego wynika, okres kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z okresu 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury, można w przypadku K. G. ustalić najpóźniej od 1 stycznia 1988 r., ponieważ wniosek o emeryturę został przez niego złożony w 2008 r. W związku z czym brak było podstaw do brania pod uwagę jego zarobków z okresu 10 kolejnych lat kalendarzowych począwszy aż od 1970 r.

W tym stanie rzeczy odwołanie, jako nieuzasadnione, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.