Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa Ł. O. (1)

przeciwko T. M. (1)

o wynagrodzenie, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy

1.  Zasądza od pozwanego T. M. (1) na rzecz powoda Ł. O. (1) kwotę 13 421,33 zł (trzynaście tysięcy czterysta dwadzieścia jeden złotych 33/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 marca 2018 roku do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego T. M. (1) na rzecz powoda Ł. O. (1) kwotę 3 677 zł (trzy tysiące sześćset siedemdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

3.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego T. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 672 zł (sześćset siedemdziesiąt dwa złote) tytułem kosztów sądowych.

4.  Wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt IV P 5/18

UZASADNIENIE

Powód Ł. O. (1) wniósł przeciwko pozwanemu T. M. (1) o zapłatę kwoty 7382,86 zł z tytułu wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, wynagrodzenia i ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1.12.2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony u pozwanego od 17.03.2014 r. do 19.11.2015 r. i pracował od poniedziałku do piątku po 9 godzin dziennie a ponadto w soboty od 9 do 13, za co nie otrzymał wynagrodzenia, nie wykorzystywał urlopu wypoczynkowego do dnia rozwiązania stosunku pracy i nie otrzymał ekwiwalentu pieniężnego za urlop oraz nie otrzymał wynagrodzenia za ostatni miesiąc od 1 do 19.11.2015 r. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, iż z powodem zawarł umowę o pracę (...).05.2018 r. na stanowisku mechanika samochodowego, w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Miejscem wykonywania przez powoda pracy była siedziba firmy pozwanego tj. (...).M. SERWIS (...) ul. (...),(...)-(...) M.. Nie jest prawdą, aby powód świadczył pracę u pozwanego już od dnia 17 marca 2014 roku, jak również, iż wymiar czasu pracy wynosił 9 godzin dziennie plus praca w soboty w godzinach od 9 do 13. Ponadto nie jest prawdą aby za swoją pracę powód nie otrzymał adekwatnego wynagrodzenia. Powód zniszczył powierzony mu sprzęt oraz uszkodził dwa naprawiane samochody. Powodowi nie jest należny ekwiwalent za urlop za 2014 r. skoro w tym okresie nie istniał między stronami stosunek pracy, w tym czasie powód nie świadczył dla powoda pracy. Powodowi zaliczano na poczet poszczególnych dni urlopowych jego nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy. Odnośnie wypłaty powodowi zaległego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2015 roku wskazał, iż powód dał wprost dyspozycję aby jego wynagrodzenie przelać na poczet zaległego rozliczenia za sprzęt i zniszczone stanowisko pracy, jak to powód ujął „na rozliczenie z pracodawcą”. Powód w czasie przebywania na zwolnieniu lekarskim u pozwanego świadczył pracę w przedsiębiorstwie (...) w W. Małej.

Pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z 14.03.2018 r. rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda łącznej kwoty 13.421,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. 2042,64 z tytułu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, 4275,64 zł z tytułu wynagrodzenia za przepracowane soboty 3030 zł , za godziny nadliczbowe za okres od 17.03. do 31.12.2014 r. i 3356,15 zł za okres od 1.01. do 19.11.2015 r. i 716,19 zł netto z tytułu wynagrodzenia za listopad 2015 r.

Sąd ustalił co następuje:

Ł. O. (1) pracował u pozwanego T. M. (1) prowadzącego warsztat (...).M. SERWIS ul. (...),(...)-(...) M., bez zawarcia jakiejkolwiek pisemnej umowy i zgłoszenia tego do ZUS, US czy Urzędu Pracy od 17.03.2014 r. na stanowisku mechanika samochodowego od poniedziałku do piątku w godzinach od 8 ⁰⁰ do 17 ⁰⁰ oraz w soboty od 9 ⁰⁰ do 13 ⁰⁰. W okresie zatrudnienia powód nie korzystał z urlopu wypoczynkowego.

(dowód: zeznania świadków k.99-100 A. R. od 00:06:09 do 00:26:14, k.109-110 A. H. od 00:10:16 do 00:16:35, Z.H. od 00:16:35 do 00:25:41, Z. P. do 00:25:41 do 00:30:03, k.117 M. W. od 00:03:26 do 00:09:54, k.93 R. M. od 00:05:16 do 00:16:15, k.85-86 K.D. od 00:11:55 do 00:26;16 M. M. od 00:28:45 do 00:34:54, zeznania powoda Ł. O. k. 117-118 od 00:11:12 do 00:31:48, korespondencja sms k.11).

Ł. O. (1) i pozwany T. M. (1) (...).M. SERWIS ul. (...),(...)-(...) M. zawarli umowę pracę na czas nieokreślony od 1.05.2015 r. , na pełen etat, na stanowisku mechanika samochodowego, z wynagrodzeniem w wysokości 1750 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę k. 5).

Pozwany T. M. (1) przez cały okres pracy powoda nie prowadził jego ewidencji czasu pracy, powód nie kwitował wynagrodzenia na listach płac i nie podpisywał list obecności. Powód do dnia rozwiązania stosunku pracy nie występował o zapłatę za godziny nadliczbowe.

(dowód: zeznania pozwanego T. M. k.118 od 00:37:57 do 00:40:12).

Pozwany T. M. (1) wystawił powodowi świadectwo pracy za okres od 1.05.2015 r. do 19.11.2015 r. z informacją o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy art. 52 § 1 pkt 1 k.p., oraz że powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze przysługującym.

(dowód: akta osobowe cz. C, świadectwo pracy k. 1).

Powód złożył wniosek do pracodawcy z 3.01.2016 r. o sprostowanie świadectwa pracy przez wskazanie, że nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego w wymiarze przysługującym.

(dowód: k.8).

Państwowa Inspekcja Pracy Oddział w S. w piśmie z 19.01.2016 r. potwierdziła niewypłacenie powodowi przez pozwanego pracodawcę wynagrodzenia za listopad 2015 r. w wysokości 716.90 zł a w sprawie prowadzenia dokumentacji związanej ze stosunkiem pracy przeprowadziła czynności kontrolne a w związku z stwierdzonymi uchybieniami zapowiedziała skierowanie środków prawnych w celu usunięcia uchybień.

(dowód: pismo PIP k.28).

Powód nie otrzymał wynagrodzenia za ostatni miesiąc pracy.

(bezsporne).

Pozwany zatrudniał K. D. (1) na początku bez umowy a następnie rok na umowę o pracę i rok na czarno.

(dowód: zeznania świadka K. D. k. 86 od 00:22:45 do 00:24:48).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie sporne było czy strony łączył stosunek pracy w okresie od 17.03.2014 r. do 30.04.2015 r. oraz czy powód świadczył pracę w godzinach nadliczbowych przez cały okres pracy u pozwanego oraz czy wykorzystał przysługujący mu urlop wypoczynkowy.

Pozwany w toku postępowania przyznał, że powodowi nie wypłacono wynagrodzenia za listopad 2015 r.

W orzecznictwie od lat ukształtował się pogląd , że o rodzaju łączącej strony umowy decyduje nie jej formalna nazwa lecz rzeczywista treść i sposób wykonywania.

Sąd Najwyższy w wyroku z 91utego 1999 r . , I PKN 562/98 (OSNAPiUS 2000 nr 6. poz. 223) uznał, że wykonywanie pracy we wszystkich roboczych dniach tygodnia i w wyznaczonych godzinach, stanowi pracę pod stałym kierownictwem pracodawcy. Sąd podziela pogląd Sądu Najwyższego, iż wyznaczanie osobie zatrudnionej w sposób jednostronny miejsca, w którym ma ona wykonywać pracę, a także określanie godzin jej pracy, wskazuje na istnienie cechy charakterystycznej dla umowy o pracę (vide: Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 7 czerwca 2017 r., I PK 176/16).

Zgodnie z przepisami prawa pracy, pracą w godzinach nadliczbowych jest praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy (art. 151 k.p.).

Obowiązujący pracownika wymiar czasu pracy w okresie rozliczeniowym ustala się na zasadach określonych w przepisie art. 130 k.p.

Polecenie pracy w godzinach nadliczbowych nie wymaga szczególnej formy. Brak sprzeciwu przełożonego wobec wykonywania w jego obecności przez pracownika obowiązków może być zakwalifikowany jako polecenie świadczenia pracy w godzinach nadliczbowych (tak. SN w wyr. z 14.05.1998 r., I PKN 122/98, publ. OSNP 1999, nr 10, poz. 343).

Ciężar dowodu w zakresie czasu wykonywania pracy spoczywa zarówno na pracowniku, który dochodzi roszczeń z tego tytułu (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.), jak i na pracodawcy, który jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji czasu pracy (tak :wyrok SN z 23 listopada 2001 r., I PKN 678/00, OSNP wkł. 2002, nr 7, poz. 9).

Stosownie do art. 149 § 1 k.p. pracodawca ma obowiązek prowadzić rzetelną ewidencję czasu pracy pracownika do celów prawidłowego ustalenia jego wynagrodzenia i innych świadczeń związanych z pracą.

Ewidencją powinna być zatem objęta praca w przedłużonym wymiarze czasu pracy, w godzinach nadliczbowych, w niedziele i święta, w porze nocnej, w dodatkowych dniach wolnych od pracy. Nadto powinna zawierać dane dotyczące urlopów, zwolnień od pracy a także usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych nieobecności w pracy.

W przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny (art. 177 § 1 k.p.).

Sąd w pełni akceptuje stanowisko Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrażone w wyroku z 29 marca 2001 r.
I PKN 336/00, iż z dniem rozwiązania stosunku pracy prawo pracownika do urlopu wypoczynkowego w naturze przekształca się w prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. W tym też dniu rozpoczyna bieg termin przedawnienia roszczenia o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystane w naturze, a nieprzedawnione urlopy wypoczynkowe.

Ciężar udowodnienia udzielenia powodowi urlopu wypoczynkowego w 2014 r. i 2015 r. albo wypłaty powodowi całości ekwiwalentu pieniężnego oraz wynagrodzenia za listopad 2015 r. spoczywał na pozwanym.

W toku postępowania strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na okoliczność udzielenia powodowi urlopu wypoczynkowego w konkretnych terminach i ich łącznego wymiaru.

W niniejszej sprawie pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu potwierdzającego wypłatę powodowi zaległego wynagrodzenia za listopad 2015 r. i ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Pracodawca zaś przyznał, iż nie prowadził ewidencji czasu pracy powoda a powód nie podpisywał tez list płac.

W ocenie sądu ze spójnych i logicznych zeznań świadków A. R., A. H., Z.H., Z. P., M. W., R. M., K.D. i M. M. jednoznacznie wynika, że warsztat samochodowy pozwanego był czynny od poniedziałku do piątku od 8 do 17 a w soboty od 8 do 13 a powód pracował u pozwanego jeszcze przed zawarciem pisemnej umowy o pracę w godzinach otwarcia warsztatu.

Znamienne jest, iż pozwany nie kwestionował w istocie wykonywania przez powoda pracy w jego warsztacie od 17.03.2014 r. przyznał w swoich wyjaśnieniach, że początkowo wzywał powoda do pracy sporadycznie i powód miał płacone za każda pracę po jej wykonaniu. Pozwany też potwierdził dni i godziny otwarcia jego warsztatu a nawet, że na początku była mowa o umowie o pracę ale powód jako bezrobotny chciał zrobić prawo jazdy nie chciał wiązać się umową oraz, iż jak zaczynał pracę to przychodził od rana.

Bezsporne w sprawie było, że powód wykonywał pracę w warsztacie samochodowym pozwanego, na jego zlecenie, przy użyciu jego narzędzi i materiałów a klienci za wykonane naprawy rozliczali się z pozwanym.

Co więcej jak wynika z wiarygodnych zeznań świadka K. D. (1) jak powód przyszedł do pracy to otrzymał komplet narzędzi a pozwany też zatrudniał świadka na początku bez umowy a następnie rok na umowę o pracę i rok na czarno.

W świetle zeznań powyższych świadków na wiarę zasługują zeznania powoda, że pozwany obiecywał mu legalne zatrudnienie a następnie nie dawał umowy o pracę zasłaniając się próbą zdobycia dofinasowania z urzędu pracy. Wiarygodne są też zeznania powoda, iż wszystko co robił w zakładzie było na polecenie pozwanego.

W ocenie sądu wiarygodne są zeznania powoda o dniach i godzinach pracy, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków M., H., H., P. i A. R. (2). Również zasady doświadczenia życiowego wskazują, iż w warsztatach samochodowych praca jest wykonywana przez pracowników w godzinach otwarcia warsztatu i również we wszystkie soboty.

Nie jest logiczne by ogłaszano, iż warsztat jest czynny w sobotę a w tym dniu jedynie jeden z mechaników pełniłby „dyżur”.

Zdaniem sądu nie sposób też dać wiary zeznaniom R. M. (2) brata pozwanego i pracownika pozwanego K. D. (1) w części, iż pozwany płacił powodowi za bieżące prace i powód przychodził do pracy tak jak chciał, bowiem są sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami powoda.

Skoro powód mógłby przychodzić do pracy tak jak chciał, to nielogiczny byłby zarzut pozwanego, iż powód spóźniał się do pracy.

Zatem zdaniem sądu skoro powód pracował od poniedziałku do piątku po 9 godzin dziennie i dodatkowo w soboty po 5 godzin to zasadne są jego roszczenia o wynagrodzenia za prace w godzinach nadliczbowych, zgodnie z wyliczeniem jego pełnomocnika.

W sprawie bezsporne było , iż pozwany nie wypłacił powodowi kwoty 716,90 zł netto z tytułu wynagrodzenia za pracę za listopad 2015 r.

Potrącenie z wynagrodzenia za pracę pracownika przez pracodawcę może być dokonane tylko na podstawie przepisu szczególnego jakim jest przepis art. 87 k.p. lub za pisemną zgodą pracownika (art. 91 k.p.).

Na takich samych zasadach podlega ochronie wynagrodzenie za urlop jak i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy (por.: wyroki Sądu Najwyższego z 11 czerwca 1980 r., I PR 43/80, (...) 1982 nr 1, s. 46; z 5 maja 1999 r., I PKN 665/98, OSNAPiUS 2000 nr 14, poz. 535; z 17 lutego 2004 r., I PK 217/03, OSNP 2004 nr 24, poz. 419; z 12 maja 2005 r., I PK 248/04, OSNP 2006 nr 1-2, poz. 12 i z 29 stycznia 2007 r., II PK 181/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 6).

Pozwany nie przedstawił pisma powoda zawierającego zgodę na potrącenie konkretnej kwoty z tytułu wyrównania szkody z wynagrodzenia za pracę powoda.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 151 ¹ k.p. i art. 151 ⁸ § 1 k.p. art. 80 k.p. i art. 171 § 1 k.p. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13 421,33 zł zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19.03.2018 r. do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, wynagrodzenia i dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych oraz wynagrodzenia za listopad 2015 r.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.), zasadzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3677 zł tytułem kosztów procesu.

O kosztach sądowych sąd orzekł stosownie do treści przepisu art. 113 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych podzielając pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z 5.03.2007 r. (I PZP 1/2007 publ. OSNP 2007/19-20 poz. 269) nakazując ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 672 zł przyjmując, iż na koszty sądowe składa się opłata stosunkowa od pozwu w wysokości 5% od wartości przedmiotu sporu.

Wyrokowi w punkcie pierwszym sąd nadał na podstawie przepisu art. 477 ² § 1 k.p.c. rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.

Z.

1. (...)

2. (...)

3. (...)

C., 17 września 2018 r.