Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 97/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2019 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Skorupka (spr.)

Sędziowie: SSA Bogusław Tocicki

SSA Agata Regulska

Protokolant: Joanna Rowińska

przy udziale Bartosza Pęcherzewskiego i Łukasza Kudyka prokuratora (...) Prokuratury (...)

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2019 r. oraz 13 i 27 listopada 2019r.

sprawy

P. G.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk

J. K.

oskarżonego z art. 258 § 3 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk i art. 18 § 1 kk w związku
z art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk, art. 299 § 1 i 5 kk w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk

J. L.

oskarżonego z art. 258 § 3 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk i art. 18 § 1 kk w związku
z art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk

P. P.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii

P. M.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 64 § 1 kk w związku z art. 65 § 1 kk

P. K.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii

Ł. C.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk

R. Z. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk, art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k.

B. P. (2)

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk

M. O.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 65 § 1 kk

Ł. B. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk
w związku z art. 64 § 1 kk w związku z art. 65 § 1 kk

A. R.

oskarżonego z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 299 § 1 i § 5 kk w związku z art. 12 kk

B. W.

oskarżonego z art. 258 § 3 kk, art. 165 § 1 pkt 2 kk i art. 18 § 1 kk w związku
z art. 165 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora co do wszystkich oskarżonych, oskarżonego P. G., J. K., J. L., oskarżonego P. P., P. M., P. K., Ł. C., R. Z. (1), M. O., Ł. B. (1), A. R. oraz B. W.

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 6 listopada 2018 r., sygn. akt III K 377/17

I. zmienia zaskarżony wyrok:

1. w stosunku do J. K. w ten sposób, że w miejsce czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie V części rozstrzygającej ustala, że w okresie od stycznia 2014 r. do 26 czerwca 2017 r. we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przekazał A. R. w celu ukrycia złoty łańcuch o wartości jubilerskiej nie mniejszej niż 30.530 zł, pochodzący z korzyści związanych z dokonywaniem czynów zabronionych polegających na wyrabianiu
i wprowadzaniu do obrotu szkodliwych dla zdrowia substancji
w postaci między innymi (...), (...) i (...), co stanowi przestępstwo z art. 299§1 KK i za to, na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna wymierzona temu oskarżonemu w punkcie XXXV oraz orzeczenie zawarte
w punkcie XLIX b części rozstrzygającej,

2. w stosunku do Ł. C. w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie XVIII części rozstrzygającej eliminuje zwrot „w wytwarzaniu i” oraz obniża wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do 1 roku i 2 miesięcy stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona temu oskarżonemu w punkcie XLI oraz orzeczenie zawarte w punkcie XLIX h części rozstrzygającej,

3. w stosunku do P. P. w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie XX części rozstrzygającej eliminuje zwrot „w wytwarzaniu i” oraz ustala, że czyny przypisane temu oskarżonemu w punkcie XX i XXI części rozstrzygającej stanowią jedno przestępstwo z art. 165§1 pkt 2 KK w zw. z art. 12 KK i art. 65§1 KK i za to na podstawie art. 165§1 pkt 2 KK w zw. z art. 65§1 KK oraz na podstawie art. 33§2 i 3 KK wymierza mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) zł stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona temu oskarżonemu w punkcie XLII oraz orzeczenie zawarte w punkcie XLIXi części rozstrzygającej,

4. w stosunku do B. P. (2) w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie XXIII części rozstrzygającej eliminuje zwrot „w wytwarzaniu i” oraz obniża wymierzoną mu karę pozbawienia wolności do 8 miesięcy stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona temu oskarżonemu w punkcie XLIII oraz orzeczenia zawarte w punktach XLVII, XLVIII i L części rozstrzygającej,

5. w stosunku do A. R. w ten sposób, że:

A. karę pozbawienia wolności wymierzoną w punkcie XXIX części rozstrzygającej za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii obniża do 10 miesięcy stwierdzając, że utraciła moc kara łączna wymierzona temu oskarżonemu w punkcie XLVI oraz orzeczenia zawarte w punktach XLVII i XLVIII części rozstrzygającej,

B. w miejsce czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie XXX części rozstrzygającej ustala, że w okresie od stycznia 2014 r. do 26 czerwca 2017 r. we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjął od J. K.
w celu ukrycia złoty łańcuch o wartości jubilerskiej nie mniejszej niż 30.530 zł, pochodzący z korzyści związanych
z dokonywaniem przez J. K. czynów zabronionych polegających na wyrabianiu i wprowadzaniu do obrotu szkodliwych dla zdrowia substancji w postaci między innymi (...), (...) i (...), co stanowi przestępstwo z art. 299§1 KK i za to, na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

II. w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok
w stosunku do J. K., Ł. C., P. P., B. P. (2) i A. R.,
a także w stosunku do B. W., J. L., P. G., P. M., Ł. B. (1), P. K., M. O. i R. Z. (1),

III. na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK łączy kary pozbawienia wolności wymierzone J. K. w punkcie III
i IV części rozstrzygającej oraz w punkcie I.1. niniejszego wyroku
i wymierza mu karę łączną 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary, na podstawie art. 63§1 KK okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 27 czerwca 2017 r. do dnia 27 listopada 2019 r.,

IV. na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK łączy kary pozbawienia wolności wymierzone Ł. C. w punkcie XVII części rozstrzygającej oraz w punkcie I.2. niniejszego wyroku i wymierza mu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary na podstawie art. 63§1 KK okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego w dniu 5 kwietnia 2017 r. oraz od dnia 27 czerwca 2017 r. do 19 czerwca 2018 r.,

V. na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK łączy kary pozbawienia wolności wymierzone P. P. w punkcie XIX części rozstrzygającej oraz w punkcie I.3 niniejszego wyroku i wymierza mu karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary na podstawie art. 63§1 KK okres zatrzymania
i tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 1 do 3 lipca 2016 r. oraz od dnia 27 czerwca do13 października 2017 r.,

VI. na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK łączy kary pozbawienia wolności wymierzone B. P. (2) w punkcie XXII części rozstrzygającej oraz w punkcie I.4. niniejszego wyroku i wymierza mu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary okres zatrzymania
i tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia 13 sierpnia do 24 października 2017 r., a na poczet kary grzywny orzeczonej
w punkcie XXIII części rozstrzygającej okres zatrzymania
i tymczasowego aresztowania oskarżonego w dniach 3 kwietnia 2015 r. i 26 kwietnia 2016 r. oraz od dnia 27 czerwca do 12 sierpnia 2017r.

VII. na podstawie art. 69§1 KK i art. 70§1 KK wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności wobec B. P. (2) zawiesza na okres 2 lat próby, zobowiązując go na podstawie art. 72§1 pkt 1 KK do informowania sądu o przebiegu okresu próby,

VIII. na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK łączy kary pozbawienia wolności wymierzone A. R. w punkcie I.5.A i B niniejszego wyroku i wymierza mu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary okres zatrzymania oskarżonego od dnia 27 do 28 czerwca 2017 r.,

IX. na podstawie art. 69§1 KK i art. 70§1 KK wykonanie kary łącznej wobec A. R. zawiesza na okres 2 lat próby, zobowiązując go na podstawie art. 72§1 pkt 1 KK do informowania sądu o przebiegu okresu próby,

X. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz:

1. adw. A. W. (1) 885,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej Ł. C. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w tym podatek VAT,

2. adw. M. A. 885,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej P. G. z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w tym podatek VAT,

3. adw. I. N. 885,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej P. K. z urzędu
w postępowaniu odwoławczym, w tym podatek VAT,

4. adw. Ł. B. (2) 3763,80 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej P. M. z urzędu w obu instancjach,

5. adw. R. B. 3763,80 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej Ł. B. (1) z urzędu w obu instancjach,

XI. zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po 1/26 zryczałtowanych wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym, a także wymierza im należne opłaty sądowe w wysokości:

1. B. W. 5400 zł. za drugą instancję,

2. J. K. 5400 zł. za obie instancje,

3. J. L. 5400 zł. za drugą instancję,

4. P. G. 1400 zł. za drugą instancję,

5. P. M. 1400 zł. za drugą instancję,

6. Ł. B. (1) 1400 zł. za drugą instancję,

7. P. K. 1300 zł. za drugą instancję,

8. Ł. C. 1300 zł. za obie instancje,

9. P. P. 1300 zł. za obie instancje,

10. B. P. (2) 1180 zł. za obie instancje,

11. M. O. 1300 zł. za drugą instancję,

12. R. Z. (1) 1300 zł. za drugą instancję,

13. A. R. 180 zł. za obie instancje,

XII. kosztami postępowania odwoławczego związanymi z apelacją oskarżyciela publicznego, a także wydatkami Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym poniesionymi z konwojowaniem oskarżonych i ustanowieniem obrońców z urzędu, obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 listopada 2018 r., III K 377/17:

I. uznał oskarżonego B. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. uznał oskarżonego B. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony w krytycznym czasie wprowadzał do obrotu szkodliwe dla zdrowia substancje w ilości nie mniejszej niż 223 200 sztuk opakowań o rynkowej wartości nie mniejszej niż 6 696 000 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. i art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

III. uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. i art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

V. uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. Z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 par 1 k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. uznał oskarżonego J. L. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. VI części wstępnej wyroku, z tym że przyjął że oskarżony czyn ten popełnił w okresie od lipca 2014 roku do dnia 26 czerwca 2017 roku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 kk wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII. uznał oskarżonego J. L. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. VII części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony czyn ten popełnił w okresie od lipca 2014 roku do 26 czerwca 2017 roku, a w krytycznym czasie wprowadzał do obrotu szkodliwe dla zdrowia substancje w ilości nie mniejszej niż 223 200 sztuk opakowań o rynkowej wartości nie mniejszej niż 6 696 000 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. i art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. Z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

VIII. uznał oskarżonego P. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. VIII części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX. uznał oskarżonego P. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. IX części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 2 (lat) lat pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

X. uznał oskarżonego P. M. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. X części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony czyn ten popełnił nie do dnia 26 czerwca 2017 roku, lecz do maja 2017 roku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XI. uznał oskarżonego P. M. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XI części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony czyn ten popełnił nie do dnia 26 czerwca 2017 roku, lecz do maja 2017 roku tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 2 (lat) lat pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XII. uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XII części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII. uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XIII części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 2 (lat) lat pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XIV. uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XIV części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że czyn ten oskarżony popełnił w okresie od października 2014 roku do 1 lipca 2015 roku oraz od lipca 2016 roku do dnia 26 czerwca 2017 roku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XV. uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XV części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że czyn ten oskarżony popełnił w okresie od października 2014 roku do 1 lipca 2015 roku oraz od lipca 2016 roku do dnia 26 czerwca 2017 roku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XVI. uznał oskarżonego P. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XVI części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

XVII. uznał oskarżonego Ł. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XVII części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XVIII. uznał oskarżonego Ł. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XVIII części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XIX. uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XIX części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XX. uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XX części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XXI. uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXI części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że opisaną substancję psychotropową oskarżony posiadał, tj. popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXII. uznał oskarżonego B. P. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXII części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony czynu tego dopuścił się w okresie od grudnia 2014 roku do dnia 26 kwietnia 2016 roku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXIII. uznał oskarżonego B. P. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXIII części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony czynu tego dopuścił się w okresie od grudnia 2014 roku do dnia 26 kwietnia 2016 roku tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XXIV. uznał oskarżonego M. O. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXIV części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXV. uznał oskarżonego M. O. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXV części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XXVI. uznał oskarżonego R. Z. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXVI części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony popełnił czyn w okresie od października 2016 roku do 26 czerwca 2017 roku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXVII. uznał oskarżonego R. Z. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXVII części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony popełnił czyn w okresie od października 2016 roku do 26 czerwca 2017 roku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 165 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzył mu kary 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wymiar jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

XXVIII. uznał oskarżonego R. Z. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXVIII części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. Z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXIX. uznał oskarżonego A. R. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. XXIX części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXX. uznał oskarżonego A. R. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXX części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 299 § 5 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XXXI. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego B. W. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku w kwocie 1 674 000 (jeden milion sześćset siedemdziesiąt cztery tysiące) złotych;

XXXII. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku w kwocie 1 691 000 (jeden milion sześćset dziewięćdziesiąt jeden tysięcy) złotych;

XXXIII. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego J. L. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku w kwocie 1 674 000 (jeden milion sześćset siedemdziesiąt cztery tysiące) złotych;

XXXIV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie I i II części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu B. W. karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie III, IV i V części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu J. K. karę łączną 4 (czterech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXVI. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie VI i VII części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu J. L. karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXVII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie VIII i IX części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. G. karę łączną 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXVIII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie X i XI części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. M. karę łączną 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XXXIX. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XII i XIII części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu Ł. B. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XL. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XIV, XV i XVI części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. K. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

XLI. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. łączy orzeczone w punkcie XVII i XVIII części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu Ł. C. karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XLII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XIX, XX i XXI części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. P. karę łączną 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

XLIII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XXII i XXIII części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu B. P. (2) karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XLIV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XXIV i XXV części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu M. O. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XLV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XXVI, XXVII i XXVIII części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu R. Z. (1) karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

XLVI. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. połączył orzeczone w punkcie XXIX i XXX części dyspozytywnej wyroku kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu A. R. karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XLVII. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie wymierzonych w punktach XLIII i XLVI części dyspozytywnej wyroku kar łącznych pozbawienia wolności warunkowo zawiesił wobec oskarżonych B. P. (2) i A. R. na okresy prób lat 3 (trzech);

XLVIII. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżonych B. P. (2) i A. R. do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

XLIX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności okresy ich zatrzymań i tymczasowych aresztowań:

a/B. W. od dnia 6 lipca 2017 roku do dnia 6 listopada 2018 roku,

b/J. K. od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 6 listopada 2018 roku,

c/J. L. od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 6 listopada 2018 roku,

d/P. G. okres od 31 marca 2015 do 1 kwietnia 2015 roku, od 3 kwietnia 2015 roku do 4 kwietnia 2015 roku, dzień 18 kwietnia 2016 roku, dzień 13 października 2016 roku, i od 6 lipca 2017 roku do dnia 2 lipca 2018 roku,

e/P. M. dzień 10 marca 2017 roku oraz od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 24 października 2017 roku,

f/Ł. B. (1) od dnia 27 czerwca 2017 roku – do dnia 30 maja 2018 roku;

g/P. K. od dnia 21 września 2016 roku do dnia 22 września 2016 roku i od dnia 18 kwietnia 2017 roku do dnia 19 kwietnia 2017 roku oraz od dnia 3 czerwca 2017 roku do 4 czerwca 2017 roku i od dnia 3 października 2018 roku do dnia 6 listopada 2018 roku,

h/Ł. C. dzień 5 kwietnia 2017 roku i okres od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 19 czerwca 2018 roku,

i/P. P. od dnia 1 lipca 2016 roku do dnia 3 lipca 2016 roku oraz w okresie od dnia 27 czerwca 2017 roku do 13 października 2017 roku,

j/R. Z. (1) dzień 6 września 2016 roku oraz okres od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 27 października 2017 roku;

k/A. R. okres od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 28 czerwca 2017 roku;

L. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu B. P. (2) na poczet orzeczonej kary grzywny okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w dniu 3 kwietnia 2015 roku oraz dzień 26 kwietnia 2016 roku oraz okres od dnia 27 czerwca 2017 roku do dnia 13 sierpnia 2017 roku, natomiast okres od dnia 13 sierpnia 2017 roku do dnia 24 października 2017 roku zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności;

LI. na podstawie art. 44 § 1 i 2 k.k. orzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych:

-nr I/60/16/P/ (...) pod pozycją 1, 2, 3, 4, 5, 8, 9,

-nr III/99/17/P/ (...) pod pozycją 37, 38,

- nr IV/102.17/P/ (...) pod pozycją 40, 43-53,

- nr V/103/17/P/ (...) pod pozycją 44,45, 46,

- nr VIII/124/17/P/ (...) pod pozycją 86, 88, 89, 90,

- nr IX/133/17/P/ (...) pod pozycją 91, 92,

- nr XII/161/17/P/ (...) pod pozycją 113, 115, 116, 117, 118, 119, 120,

-nr XVI/169/17/P/ (...) pod pozycją 148, 149, 150, 151, 152,

- nr XVIII/176/17/P/ (...) pod pozycją 158, 159, 160,

- nr XXI/190/17/P/ (...) pod pozycją 168,

- nr XXII/203/17/P/ (...) pod pozycją 169,

- nr XXVI/209/17/P/ (...) pod pozycją 175,

- nr XXX/258/17/P/ (...) pod pozycją 184, 185, 186, 187,

- nr XXXI/259/17/P/ (...) pod pozycją 188, 189,

- nr XXXIII/260/17/P/ (...) pod pozycją 192,

- nr XXXIV/265/17/ (...) pod pozycją 193,

- nr XXXVI/281/17/P/ (...) pod pozycją 200, 201, 202, 203, 204, 205, 206, 207, 208, 209,

LII. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu B. P. (2) dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr VIII/124/17/P/ (...) pod pozycją 87, oskarżonemu R. Z. (1) dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr IX/133/17/P/ (...) pod pozycją 93 i 94, oskarżonemu M. O. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr XII/161/17/P/ (...) pod pozycją 114, oskarżonemu P. K. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr XXVI/209/17/P/ (...) pod pozycją 174, oskarżonemu A. R. dowodowy rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr XXXIV/265/17/P/ (...) pod pozycją 194, 195 i 196;

LIII. zasądził od Skarbu Państwa:

- na rzecz kancelarii adwokackiej adw. A. W. (1) wynagrodzenie za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego Ł. C. w kwocie 2878,20 zł. brutto,

- na rzecz kancelarii adwokackiej adw. M. A. wynagrodzenie za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego P. G. w kwocie 2878,20 zł. brutto,

- na rzecz kancelarii adwokackiej adw. I. N. wynagrodzenie za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego P. K. w kwocie 2878,20 zł. brutto,

- na rzecz kancelarii adwokackiej adw. M. Z. (1) wynagrodzenie za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego B. W. w kwocie 2878,20 zł. brutto,

LIV. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwotach na nich przypadających w tym wymierzył im opłaty:

- B. W. w kwocie 5400zł.

- J. K. w kwocie 5400zł.

- J. L. w kwocie 5400zł.

- P. G. w kwocie 1400zł.

- P. M. w kwocie 1400zł.

- Ł. B. (1) w kwocie 1400zł.

- P. K. w kwocie 1300zł.

- Ł. C. w kwocie 1300zł.

- P. P. w kwocie 1400zł.

- B. P. (2) w kwocie 1180zł.

- M. O. w kwocie 1300zł.

- R. Z. (1) w kwocie 1300zł.

- A. R. w kwocie 180zł.

Wymieniony wyrok zaskarżył apelacją oskarżyciel publiczny na niekorzyść B. W., J. K., J. L., P. G., P. M., Ł. B. (1), P. K., Ł. C., P. P., B. P. (2), M. O., R. Z. (1) i A. R. w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając:

I. rażącą niewspółmierność wymierzonych B. W. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach I i II części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

II. rażącą niewspółmierność wymierzonych J. K. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach III, IV i V części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

III. rażącą niewspółmierność wymierzonych J. L. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach VI i VII części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

IV. rażącą niewspółmierność wymierzonych P. G. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach VIIII i IX części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

V. rażącą niewspółmierność wymierzonych P. M. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach X i XI części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

VI. rażącą niewspółmierność wymierzonych Ł. B. (1) kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XII i XIII części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

VII. rażącą niewspółmierność wymierzonych P. K. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XIVI, XV i XVI części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

VIII. rażącą niewspółmierność wymierzonych Ł. C. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XVII i XVIII części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

IX. rażącą niewspółmierność wymierzonych P. P. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XIX, XX i XXI części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

X. rażącą niewspółmierność wymierzonych B. P. (2) kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XXII i XXIII części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

XI. rażącą niewspółmierność wymierzonych M. O. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XXIV i XXV części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

XII. rażącą niewspółmierność wymierzonych R. Z. (1) kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XXVI, XXVII i XXVIII części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

XIII. rażącą niewspółmierność wymierzonych A. R. kar jednostkowych za czyny opisane w punktach XXIX i XXX części wstępnej wyroku oraz kary łącznej, na skutek niedostatecznego uwzględnienia wagi i charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, w tym stopnia ich społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania po jego popełnieniu, co przy prawidłowej ocenie sprawia, że jednostkowe kary pozbawienia wolności i karę łączną uznać należy za rażąco łagodne, nie spełniające przypisanych im zadań w zakresie celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości, przy jednoczesnym przypisaniu nadmiernej wagi okolicznościom łagodzącym;

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze i wymierzenie:

1. B. W. za czyn z punktu I części wstępnej wyroku kary 8 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu II kary 8 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 1000 zł każda oraz kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności;

2. J. K. za czyn z punktu III części wstępnej wyroku kary 8 lat pozbawienia wolności, za czyn z punktu IV 8 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 1000 zł każda, a za czyn z punktu V kary 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 500 zł każda oraz kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny w wymiarze 250 stawek po 1000 zł każda;

3. J. L. za czyn z punktu VI części wstępnej wyroku kary 8 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu VII kary 8 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 1000 zł każda oraz kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności;

4. P. G. za czyn z punktu VIII części wstępnej wyroku kary 5 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu II kary 6 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 200 zł każda oraz kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności;

5. P. M. za czyn z punktu X części wstępnej wyroku kary 5 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XI kary 6 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 200 zł każda oraz kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności;

6. Ł. B. (1) za czyn z punktu XII części wstępnej wyroku kary 4 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XIII kary 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 100 zł każda oraz kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności;

7. P. K. za czyn z punktu XIV części wstępnej wyroku kary 4 lat pozbawienia wolności, za czyn z punktu XV kary 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 100 zł każda, a za czyn z punktu XVI części wstępnej kary 1 roku pozbawienia wolności oraz kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności;

8. Ł. C. za czyn z punktu XVII części wstępnej wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XVIII kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł każda oraz kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności;

9. P. P. za czyn z punktu XIX części wstępnej wyroku kary 3 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XX kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 100 zł każda oraz kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności;

10. B. P. (2) za czyn z punktu XXII części wstępnej wyroku kary 3 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XXIII kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł każda oraz kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności;

11. M. O. za czyn z punktu XXIV części wstępnej wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XXV kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł każda oraz kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności;

12. R. Z. (1) za czyn z punktu XXVI części wstępnej wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności, za czyn z punktu XXVII kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 zł każda, a za czyn z punktu XXVIII części wstępnej wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności;

13. A. R. za czyn z punktu XXIX części wstępnej wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności, a za czyn z punktu XXX kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 250 zł każda oraz kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymieniony wyrok zaskarżył obrońca z wyboru oskarżonego J. L. adw. R. K. w zakresie punktów VI, VII, XXXIII, XXXVI i LIV zarzucając:

1. rażącą obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 4, art. 5§2, art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK przez nieuwzględnienie całości okoliczności sprawy i dowolną ocenę dowodów, polegającą na uznaniu za wiarygodne całości zeznań R. H. (1), gdy z treści tych zeznań trudno uznać, że J. L. odgrywał w grupie przestępczej szczególną rolę, a zwłaszcza, że zajmował się czymś innym niż udzielaniem ochrony R. H. (1) i osobom działającym a jego polecenie,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 165§1 pkt 2 KK przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że wprowadzenie do obrotu substancji psychoaktywnych może stanowić przestępstwo narażenia na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w sytuacji, gdy osoby nabywające takie produkty były informowane, że jest to środek szkodliwy, a był on sprzedawany z zastrzeżeniem, że nie nadaje się do spożycia, poza tym brak jest jakichkolwiek dowodów, że substancje wprowadzone do obrotu przez R. H. (1) spowodowały jakiekolwiek negatywne skutki dla życia lub zdrowia osób je zażywających lub, że konsekwencje te odbiegały w jakikolwiek sposób od normalnych skutków zażycia substancji psychotropowych,

3. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na wadliwym przyjęciu, że działalność R. H. (1) i osób z nim współpracujących stanowiła działalność przestępczą, co doprowadziło do skazania J. L. za przestępstwo kierowania zorganizowaną grupą przestępczą.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.

Wymieniony wyrok zaskarżyła obrończyni z wyboru oskarżonego J. K. adw. H. K. w części, która go dotyczy, zarzucając:

I. obrazę prawa materialnego w postaci:

1. art. 165§1 pkt 2 KK przez jego błędną wykładnię polegającą na:

a) przyjęciu, że substancją szkodliwą w rozumieniu tego przepisu jest środek zastępczy w rozumieniu ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (upn) sprzedawany jako materiał do pochłaniania wilgoci, gdy substancja jest tylko wówczas szkodliwa w rozumieniu tego przepisu, gdy jej użycie zgodnie z przeznaczeniem deklarowanym przez producenta jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia; w przeciwnym razie zachowanie polegające na wprowadzeniu do obrotu środka zastępczego w rozumieniu upn wprost jako dopalacza lub innej substancji, ale tego rodzaju, że jej użycie zgodnie z deklarowanym przeznaczeniem nie wywołuje ryzyka dla zdrowia, nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 165§1 pkt 2 KK, a może co najwyżej rodzić odpowiedzialność administracyjną z art. 52a upn,

b) niedostrzeżeniu, że odpowiedzialności podlega ten tylko, kto substancję szkodliwą dla zdrowia wyrabia lub po raz pierwszy wprowadza do obrotu, a nie ten, kto na dalszych etapach substancją tą obraca,

c) niedostrzeżeniu, że wywołane zachowaniem sprawcy niebezpieczeństwo dla zdrowia wielu osób musi być konkretne, a nie abstrakcyjne oraz istotne i grozić innym naruszeniem czynności organizmu niż stanowiące zwyczajne następstwo działania środków odurzających,

2. art. 299§1 KK przez błędną jego wykładnię przejawiającą się w niedostrzeżeniu, że przedmiotem czynności wykonawczych mogą być jedynie środki płatnicze czy mienie ruchome pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego (tzw. koncepcja czteroelementowa), a także w niedostrzeżeniu, że owe wartości majątkowe muszą pochodzić z konkretnych korzyści z konkretnego czynu zabronionego, co musi zostać udowodnione i znaleźć się w opisie czynu,

3. art. 299§5 KK przez jego zastosowanie do zachowania opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku, pomimo że zachowania tego oskarżony dopuścił się w porozumieniu z jedną osobą, a nie z „innymi osobami”, jak wymaga naruszony przepis,

II. obrazę przepisów postępowania, tj.:

1. art. 7 i art. 4 KPK w zw. z art. 410 KPK przez dowolną, nieobiektywną i fragmentaryczną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) oraz wyjaśnień J. K., przejawiającą się w:

a) dowolnym przyjęciu, że oskarżeni tworzyli zorganizowaną grupę przestępczą i aktywnie w niej brali udział,

b) bezkrytycznym daniu wiary R. H. (1) w zakresie, w jakim opisywał kierowniczą rolę J. K., niemal równą pozycji R. H. (1), gdy w rzeczywistości była ona podrzędna, przez co J. K. nie był kierownikiem grupy,

c) wyciągnięciu daleko idących wniosków z zeznań A. Z. (1) i przydaniu nadmiernej wagi faktowi, że jej zeznania są zbieżne z zeznaniami R. H. (1), gdy będąc jego konkubiną większość informacji czerpała od niego, a zatem zbieżność zeznań tych osób nie wzmacnia przekonania o ich wiarygodności, a raczej dowodzi pochodzenia informacji posiadanych przez A. Z. (1) ze słyszenia; poza tym nie miała ona szczegółowej wiedzy o roli J. K.,

d) bezzasadnej odmowie dania wiary wyjaśnieniom J. K. w całości, gdy zasługują one na wiarę co najmniej w zakresie, w jakim twierdził, że pozostawał w uzasadnionym i podtrzymywanym przez R. H. (1) przekonaniu, że podejmowane przez niego działania są legalne,

e) nieprzydaniu należytej wagi faktowi, że policja wiele razy podejmowała wobec oskarżonego interwencje, a nawet zatrzymywała go, które nie kończyły się przedstawieniem zarzutów, co stanowiło dla oskarżonego czytelny sygnał, że nie dopuszcza się działań sprzecznych z porządkiem prawnym,

co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, gdyż doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i niezasadnego przypisania oskarżonemu odpowiedzialności, a także niedostrzeżenia, że pozostawał on w usprawiedliwionym błędzie, co do bezprawności czynu z art. 165 KK.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Wyrok zaskarżył w całości obrońca B. W. adw. M. Z. (1) , zarzucając obrazę przepisów postępowania, tj.

1. art. 7 KPK, art. 2§2 KPK, art. 4 KPK, art. 366§1 KPK, przez sprzeczną z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a także jednostronną, powierzchowną i wybiórczą ocenę dowodów w sprawie, skutkującą zaniechaniem wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy w zgodzie ze standardem rzetelnego procesu karnego i zasadą prawdy materialnej, a zwłaszcza ustalenia, że B. W. od co najmniej lipca 2014 r. do co najmniej 26 czerwca 2017 r. we W. kierował zorganizowaną grupą przestępczą, gdy właściwa ocena dowodów nie pozwala na taki wniosek,

2. art. 4 KPK i art. 7 KPK przez naruszenie zasady obiektywizmu, wyrażające się w dopasowaniu rezultatów przeprowadzonego postępowania dowodowego i ustalonych faktów do z góry przyjętego przekonania o winie oskarżonego, a zwłaszcza uwypuklania i nadawania nadmiernego znaczenia okolicznościom, które same w sobie nie mogą świadczyć o tym, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, przy jednoczesnym zaniechaniu wyjaśnienia okoliczności potwierdzających wersję przedstawioną przez oskarżonego,

3. art. 5§1 KPK przez niezasadne uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, gdy w świetle zebranych dowodów jego wina nie została udowodniona, zwłaszcza nie zostało wykazane, że wyrabiał i wprowadzał do obrotu szkodliwe dla zdrowia substancje, sprawował nadzór nad lokalami, koordynował dystrybucję, werbował nowych pracowników i prowadził rozliczenia finansowe grupy przestępczej, a nadto przez nieuprawnione przerzucenie na oskarżonego ciężaru dowodzenia,

4. art. 5§2 KPK przez zaniechanie powzięcia wątpliwości, a w konsekwencji rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości i nieusuniętych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, pomimo procesowych możliwości ich usunięcia.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymieniony wyrok zaskarżył obrońca A. R. adw. A. M. (1) w zakresie dotyczącym punktów XXIX, XXX, XLVI, XLVII i XLVIII części dyspozytywnej zarzucając:

1. rażące naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5§2 KPK i art. 7 KPK polegające na:

a) przyjęciu za niewiarygodne wyjaśnień tego oskarżonego, w których wskazał, że nie wiedział, jaką faktycznie działalność prowadził J. K. i na czym polegały rozliczenia finansowe pomiędzy nimi, pomimo braku jednoznacznych dowodów wskazujących na wiedzę oskarżonego, co do rodzaju tej działalności oraz braku dowodów wykluczających charakter tych rozliczeń oraz zbieżność jego wyjaśnień z wyjaśnieniami J. K.,

b) przyjęciu za niewiarygodne wyjaśnień J. K., pomimo że wskazał w nich charakter i rodzaj relacji łączących go z A. R. oraz podał okoliczności nabycia przez A. R. złotego łańcucha, a były one zbieżne z wyjaśnieniami A. R.,

c) przyjęciu za wiarygodne zeznań R. H. (1) i A. Z. (1), w których wskazali, że J. K. pieniądze pochodzące z handlu dopalaczami oraz złoty łańcuch nabyty za te pieniądze przekazał na przechowanie A. R., gdyż zeznania te korespondują ze sobą i znalazły potwierdzenie w materiałach kontroli operacyjnej (...), które miały potwierdzać fakt ukrywania przez A. R. środków pieniężnych pochodzących z czynów zabronionych należących do J. K., pomimo że A. R. nie zna tych świadków, a oni znają go tylko z widzenia, wiedzę, co do rzekomego ukrywania łańcucha i pieniędzy mieli uzyskać wyłącznie od J. K., a składając zeznania mieli osobisty interes w obciążaniu A. R. i J. K., zwłaszcza, że podczas przeszukana mieszkania zajmowanego przez A. R. zabezpieczono oprócz złotego łańcucha 3560 zł, co oznacza, że materiały kontroli operacyjnej (...) nie wskazują jednoznacznie na takie ukrywanie, wbrew tezie sądu pierwszej instancji,

d) przyjęciu za wiarygodną opinii z zakresu jubilerstwa, pomimo że ma teoretyczny charakter i nie podaje wartości rynkowej złotego łańcucha,

e) przyjęciu za wiarygodną opinii biegłego z zakresu fizykochemii, z której wynika, że 9,69 gramów suszu roślinnego zabezpieczonego w mieszkaniu A. R. można otrzymać aż 270 dawek aktywnych – (...) (...), pomimo że wnioski końcowe zawarte w tej opinii mają teoretyczny i hipotetyczny charakter, bowiem w rzeczywistości susz ten pozwala na sporządzenie co najwyżej kilkunastu porcji,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony jest osobą karaną, pomimo że zgodnie z art. 107§4 KK i art. 107§4a KK kary orzeczone w wyrokach podanych na s. 56 i 57 uzasadnienia uległy zatarciu z mocy prawa, a dane o karalności znajdujące się w aktach sprawy na k. 5245 nie uwzględniają tego zatarcia.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie XXX i uniewinnienie oskarżonego oraz o zmianę wyroku w punkcie XXIX przez przyjęcie, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi występek z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i warunkowe umorzenie postępowania na okres 2 lat próby.

Wyrok zaskarżył obrońca M. O. adw. K. Ł. w zakresie dotyczącym punktów XXIV i XXV zarzucając:

I. odnośnie do czynu z punku XXIV wyroku:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 258§1 KK przez jego zastosowanie, gdy pomiędzy oskarżonymi nie istniały powiązana wystarczające do przyjęcia, że działają w zorganizowanej grupie przestępczej, gdy oskarżony M. O. nie miał świadomości, że działa w takiej grupie, co jest koniecznym warunkiem przypisania mu odpowiedzialności z art. 258 KK,

2. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 410 KPK, art. 7 KPK i art. 4 KPK polegającą na sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie zebranego materiału dowodowego,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa,

II. odnośnie do czynu z punktu XXV wyroku:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 165§1 pkt 2 KPK przez błędną wykładnię znamienia „szkodliwości dla zdrowia substancji” wprowadzanej do obrotu, polegającej na przyjęciu, że jej szkodliwość wynikać ma z samej właściwości substancji (szkodliwej ze swej istoty) oraz, że stanowi ją substancja, która w zależności od sposobu jej użycia może stać się niebezpieczna dla przyjmującego ją konsumenta, gdy prawidłowa wykładnia tego znamienia prowadzi do wniosku, że „szkodliwe dla zdrowia substancje”, o których mowa w art. 165§1 pkt 2 KK to takie, które nie odpowiadają warunkom jakości stawianym danym produktom oraz, że „szkodliwość” substancji nie wiąże się nigdy z ich immanentnym charakterem – nie jest cechą stałą i powtarzalną, lecz cechą związaną z pewną wadliwością danego produktu,

b) art. 1 KK, art. 42 Konstytucji RP i art. 7 EKPC przez uznanie, że zarzucony oskarżonemu czyn stanowi przestępstwo określone w art. 165§1 pk 2 KK, gdy faktycznie czyn przypisany oskarżonemu mógłby być uznany jedynie za wprowadzenie środka zastępczego do obrotu, co nie stanowiło i nie stanowi przestępstwa, a jedynie delikt administracyjny z art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że M. O. dopuścił się zarzuconego mu czynu, gdy pomiędzy wprowadzaniem substancji do obrotu, a sprowadzaniem niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia osób nie zachodził bezpośredni związek przyczynowy, gdyż niebezpieczeństwo to wynikało wyłącznie z zachowania osób zażywających substancje (zgoda dysponenta dobra podlegającego ochronie prawnej) zawierające związki opisane w zarzucie, zwłaszcza przy uwzględnieniu, że nie były one sprzedawane w takim celu, a osoby pokrzywdzone zostały poczęstowane tymi substancjami przez swoich znajomych, na co oskarżony nie miał wpływu,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że M. O. dopuścił się przypisanego mu czynu, gdy brak do tego podstaw,

4. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 201 KPK w zw. z art. 167 KPK i art. 366§1 KPK w zw. z art. 36 pkt 2 ustawy z 27.09.2013 r. o zmianie ustawy Kodeks karny i Kodeks postępowania karnego w zw. z art. 410 KPK, przez dokonanie ustaleń faktycznych odnoszących się do sprowadzenia przez oskarżonego niebezpieczeństwa określonego w art. 165§1 pkt 2 KK w oparciu o sprzeczne i niejasne opinie biegłego, w której pomimo wskazania jedynie na „potencjalne niebezpieczeństwo” oraz brak badań klinicznych potwierdzających oceny zawarte w opinii, podał jednocześnie, że zażycie substancji stwarzało zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Wyrok zaskarżył obrońca z urzędu P. G. adw. M. A. w zakresie dotyczącym punktów VIII, IX oraz LIV zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie art. 258§1 KK, gdy reguły derogacyjne lex specialis derogat legi generali oraz lex posteriori derogat legi priori nakazują zastosowanie ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zgodnie z którą środki, we wprowadzaniu których brał udział oskarżony nie były zakazane, a konieczność zastosowania nowej ustawy powinna skutkować uniewinnieniem oskarżonego.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Wymieniony wyrok zaskarżył obrońca z wyboru P. P. adw. Z. P. w całości co do tego oskarżonego zarzucając:

I. w zakresie punktu XX części rozstrzygającej:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że P. P. brał udział brał udział w wytwarzaniu środków zawierających substancję w postaci (...), co stoi w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym,

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 165§1 pkt 2 KK przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu substancji w postaci (...) oraz (...), określanych potocznie jako dopalacze, wyczerpuje znamiona tego przestępstwa,

II. w zakresie punktu XIX części rozstrzygającej, obrazę prawa materialnego, tj. art. 258§1 KK przez jego niewłaściwe zastosowanie, będące konsekwencją błędnej wykładni art. 165§1 pkt 2 KK,

III. w zakresie punktu XXI części rozstrzygającej, rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności,

IV. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że P. P. popełniając przestępstwa z punktów XIX i XX części rozstrzygającej nie działał w warunkach usprawiedliwionej nieświadomości ich bezprawności, o której mowa w art. 30 KK,

V. rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej za czyny z punktów XIX, XX i XXI części rozstrzygającej.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o zmianę wyroku i wymierzenie mu łagodniejszej kary albo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył obrońca R. Z. (1) adw. A. W. (2) w zakresie czynów zarzuconych temu oskarżonemu, zarzucając:

I. odnośnie do czynu z art. XXVI części rozstrzygającej:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 KPK przez dowolną ocenę zeznań A. Z. (1) i R. H. (1), polegającą na bezpodstawnym uznaniu ich za konsekwentne, spójne, wiarygodne i potwierdzające sprawstwo oskarżonego, gdy ww. świadkowie nie potrafili wskazać konkretnych okoliczności związanych z udziałem oskarżonego w grupie przestępczej R. H. (1), który zmieniał wyjaśnienia składane w postępowaniu przygotowawczym, a A. Z. (1) nie miała żadnej wiedzy na temat rzekomego udziału R. Z. (1) w grupie przestępczej, a nadto na bezpodstawnym uznaniu za dowody protokołów z zatrzymania oskarżonego, z przeszukania i oględzin lokalu przy ul. (...) we W., które miały miejsce w dniu 6.09.2016 r., a więc w innym okresie, niż objęty wyrokiem,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu R. Z. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, gdy brak jest dowodów potwierdzających jego udział w zorganizowanej grupie przestępczej, a okoliczność jego zatrzymania w dniu 6 września 2016 r. nie stanowi dowodu na to, że wypełnił znamiona przestępstwa z art. 258§1 KK w okresie od 4 października 2016 r.

II. odnośnie do czynu z punktu XXVII części rozstrzygającej:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 KPK przez dowolną ocenę zeznań A. Z. (1) i R. H. (1), polegającą na ich bezpodstawnym uznaniu za konsekwentne, spójne, wiarygodne i potwierdzające sprawstwo oskarżonego, gdy świadkowie ci nie potrafili wskazać konkretnych okoliczności związanych z rzekomym udziałem R. Z. (1) w grupie przestępczej R. H. (1) oraz wprowadzaniem przez oskarżonego do obrotu tzw. dopalaczy, a nadto R. H. (1) zmieniał treść wyjaśnień składanych w postępowaniu przygotowawczym a A. Z. (1) nie miała żadnej wiedzy o udziale oskarżonego w grupie przestępczej i wprowadzaniem przez niego do obrotu dopalaczy oraz wiedzy na temat rzekomego udziału R. Z. (1) w grupie przestępczej, a nadto na bezpodstawnym uznaniu za dowód protokołów z zatrzymania oskarżonego, z przeszukania i oględzin lokalu przy ul. (...) we W., które miały miejsce w dniu 6.09.2016 r., a więc w innym okresie, niż objęty wyrokiem,

III. odnośnie do czynu z punktu XXVIII części rozstrzygającej błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony posiadał środki odurzające w znacznej ilości oraz czynił przygotowania do wprowadzenia ich do obrotu, gdy ilość posiadanych środków nie była znaczna oraz brak dowodów na to, że oskarżony faktycznie czynił przygotowania do ich wprowadzenia do obrotu, co powinno spowodować zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynów z punktu XXVI i XXVII oraz uznanie, że czyn z punktu XXVIII stanowi czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie mu kary wolnościowej na podstawie art. 37a KK, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżyła obrończyni z urzędu P. K. adw. I. N. w zakresie dotyczącym punktów XVI, XL, LIII i LIV zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 KPK, art. 7 KPK i art. 24§1 KPK, przez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, że w mieszkaniu, w którym czasowo przebywał P. K. mieszkało z nim kilka innych osób, a także brak odniesienia się i oceny ujawnionych na rozprawie zeznań K. D. (1) i K. D. (2), co doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżony popełnił czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, przez nieuwzględnienie wszystkich faktów wynikających z przeprowadzonych dowodów, przez pominięcie, że w lokalu przy ul. (...) we W. mieszkały z oskarżonym inne osoby i żadna z nich nie podała, że znalezione tam środki odurzające należały do P. K.,

w razie uznania ustaleń faktycznych za prawidłowe:

3. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że zachowanie P. K. wyczerpuje znamiona ww. czynu, gdy w sprawie ustalono jedynie, że w lokalu, w którym on mieszkał ujawniono substancję psychotropową i środki odurzające, co nie wyczerpuje znamienia „posiadania”, a także umyślności oskarżonego w popełnieniu tego czynu, gdy w ww. lokalu mieszkały także inne osoby i żadna z nich nie podała, że znalezione tam środki odurzające należały do P. K.,

4. obrazę przepisu §18 ust. 2 rozporządzenia MS z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przez brak uwzględnienia wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za udział w posiedzeniach sądu dotyczących przedłużania tymczasowego aresztowania oraz w postępowaniach zażaleniowych dotyczących stosowania tego środka, co spowodowało zasądzenie zaniżonego wynagrodzenia za obronę z urzędu.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zarzuconego mu i wymierzenie mu kary wolnościowej na podstawie art. 37a KK, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył obrońca z urzędu Ł. B. (1) adw. R. B. w zakresie dotyczącym punktów XII, XIII, XXXIX, XLIX i LIV zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 KPK przez dowolną ocenę dowodów, przez bezpodstawne przyjęcie za wiarygodne zeznań R. H. (1), które nie korespondowały z pozostałymi dowodami i były sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonych,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że Ł. B. (1) po wyjściu 11 sierpnia 2016 r. z zakładu karnego sprzedawał dopalacze w lokalu przy ul. (...) i z przerwami do jego zatrzymania w czerwcu 2017 r. współpracował z grupą przestępczą założoną i kierowaną przez R. H. (1), co doprowadziło do niewłaściwego przyjęcia, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 165§1 pkt 2 KK w zw. z art. 12 KK w zw. z art. 65§1 KK oraz z art. 258§1 KK.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu, ewentualnie o uchylenie wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżyła obrończyni z urzędu Ł. C. adw. A. W. (1) w zakresie dotyczącym punktów XVII, XVIII, XLI i LIII, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424§1 KPK w zw. z art. 4 i 7 KPK przez dowolną ocenę dowodów, bez ich należytego uzasadnienia co do winy oskarżonego, opartej jedynie na wzmiankach w zeznaniach R. H. (1) i A. Z. (1), a zwłaszcza na bezpodstawnym uznaniu oskarżonego za winnego czynu z art. 258§1 KK i art. 165§1 pkt 2 KK,

2. rażącą surowość orzeczonej kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do stopnia winy i roli oskarżonego oraz w relacji do celów, jakie kara powinna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania,

3. obrazę §18 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przez jego niezastosowanie, gdy przedłużenie tymczasowego aresztowania oraz zażalenia na zastosowanie i przedłużenie tego środka były orzekane w odrębnych posiedzeniach, co powinno skutkować doliczeniem do wynagrodzenia ustalonego przez sąd 600 zł powiększonej o podatek VAT.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w punkcie XVII i uchylenie orzeczenia z punktu XLI, a z opisu czynu przypisanego w punkcie XVIII części wstępnej wyroku wyeliminowanie słów „działając w zorganizowanej grupie przestępczej” oraz „czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu” i wymierzenie oskarżonemu za czyn z art. 165§1 pkt 2 KK w zw. z art. 12 KK kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył w całości obrońca z urzędu P. M. adw. Ł. B. (2), zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. art. 4 KPK, art. 7 KPK, art. 410 KPK i art. 424 KPK przez:

a) pominięcie informacji zawartych w opinii biegłych M. Z. (2) i P. S. (1), z których wynikało, że:

⚫: niebezpieczeństwo narażenia na utratę życia lub zdrowia nie było skonkretyzowane, gdyż biegli wskazali, że nie da się podać ilości (dawki) substancji określonych w zarzucie, z których zażyciem, wiązałoby się wymienione niebezpieczeństwo oraz wskazać, że zażycie tych substancji spowodowałoby u konsumentów powikłania będące bezpośrednim zagrożeniem życia, a nie tylko efektem odurzenia,
⚫: niebezpieczeństwo to nie było poważne, gdyż biegli wskazali na działania, które występują w większości dostępnych produktów leczniczych i alkoholowych i tym samym nie mogły przesądzać o spowodowaniu realnego i konkretnego niebezpieczeństwa w rozumieniu art. 165§1 pkt 2 KK,

b) niezgodnej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania ocenie dowodów, akcentującej wbrew zasadzie obiektywizmu okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu i zbagatelizowaniu okoliczności dla niego korzystnych, bez należytego uzasadnienia takiego stanu rzeczy, co skutkowało niezasadnym odmówieniem wiarygodności dowodom korzystnym dla oskarżonego i uznaniu za wiarygodne zeznań R. H. (1) i A. Z. (1),

2. art. 5 KPK przez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

3. art. 626 KPK przez brak orzeczenia o kosztach pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed sądem,

II. obrazę prawa materialnego, tj.:

1. art. 12 KK przez jego błędną wykładnię i uznanie, że P. M. podejmował wiele zachowań w krótkich odstępach czasu, gdy warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego, która w sprawie nie występuje,

2. art. 165§1 pkt 2 KK przez błędną wykładnię i przypisanie oskarżonemu tego czynu, pomimo że:

a) nie wypełnił znamion ww. przestępstwa,

b) ww. przepis może być stosowany do dopalaczy, gdy dana substancja znajduje się w obrocie jako bezpieczny produkt,

c) czyn stanowi przestępstwo skutkowe, a oskarżonemu nie można przypisać żadnego skutku,

3. art. 258 KK przez niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej, gdy jego zachowanie nie wypełniło znamion ww. przestępstwa,

III. rażącą niewspółmierność wymierzonej kary przez nieuwzględnienie okoliczności łagodzących, w szczególności wszystkich dyrektyw z art. 53 KK, tj. podjęcia przez oskarżonego pracy i aktywnego udziału w życiu rodzinnym.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje. W pierwszej kolejności należy rozpoznać zarzuty dotyczące oceny zeznań R. H. (1), gdyż stanowią one podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Ustalając fakty relewantne dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonych, sąd pierwszej instancji oparł się wszak przede wszystkim na zeznaniach R. H. (1) (s. 66 uzasadnienia wyroku), które ocenił jako wiarygodne. Według tego sądu R. H. (1) obszernie, szczegółowo i w uporządkowany sposób opisał okoliczności założenia w 2014 r. grupy przestępczej, okoliczności współpracy z oskarżonymi J. K., B. W., i J. L. oraz P. G., P. M., Ł. B. (1), A. K. (1), Ł. C., P. P., B. P. (3), M. O., R. Z. (1), a także z A. R.. Ponadto, R. H. (1) wskazał okresy współdziałania z tymi oskarżonymi, scharakteryzował na czym polegały zadania poszczególnych osób w przestępczym procederze. Za wiarygodnością zeznań R. H. (1) przemawiało również to, że znalazły one potwierdzenie w zeznaniach innych osób, a zwłaszcza A. Z. (1), D. Z., A. Z. (2), B. N. (1), a także T. S., W. F. oraz w części K. H.. Z zeznaniami R. H. (1) korespondowały też po części wyjaśnienia oskarżonych J. K., P. M., B. P. (2) i M. O. (s. 66 uzasadnienia wyroku).

Prawidłowość oceny zeznań R. H. (1) została zakwestionowana w apelacjach wywiedzionych przez J. L. (zarzut 1), J. K. (zarzut II.1.b i c), A. R. (zarzut 1.c), R. Z. (2) (zarzut I.1 i II.1), Ł. B. (1) (zarzut 1), Ł. C. (zarzut 1). W wymienionych apelacjach podnosi się, że R. H. (1) złożył wyjaśnienia, a później zeznania w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej za założenie grupy przestępczej i wprowadzanie tzw. dopalaczy do obrotu, dlatego jego oświadczenia powinny być ocenione z dużą ostrożnością. Twierdzi się wręcz, że wymienionym zeznaniom nie można nadać waloru wiarygodności, gdyż R. H. (1) dążył do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wskazuje się także, że zeznania tego świadka nie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami oskarżonych. R. H. (1) miał też realną możliwość uzgodnienia zeznań z A. Z. (1).

Zarzuty dotyczące wadliwej oceny zeznań R. H. (1) sformułowane zostały również w pozostałych apelacjach i dotyczą konkretnych zdarzeń związanych z czynami zarzuconymi i przypisanymi poszczególnym oskarżonym. Zarzuty te zostaną omówione w dalszej części niniejszego sprawozdania.

Zważyć więc należy, że w rozpoznawanej sprawie R. H. (1) podjął współpracę z organami ścigania i pomówił pozostałych oskarżonych o popełnienie różnych poważnych przestępstw. W takim wypadku, zeznania R. H. (1) muszą spełniać następujące warunki, aby mogły być uznane za wiarygodne. Po pierwsze , dla przyjęcia pomówienia za podstawę ustaleń faktycznych musi być ono logiczne, jasne, konsekwentne oraz wsparte innymi dowodami, które bezpośrednio lub choćby pośrednio potwierdziły wyjaśnienia i zeznania pomawiającego. Po drugie , pomówienie powinno być oceniane z ostrożnością, z zachowaniem dużej dozy krytycyzmu i zasad logicznego rozumowania, a przy tym w konfrontacji z pozostałymi dowodami i okolicznościami sprawy. Po trzecie , do oceny dowodu z pomówienia stosuje się dyrektywy wynikające z zasady swobodnej oceny, co oznacza, że o ile przy wartościowaniu takiego dowodu sąd orzekający nie popełni błędu logicznego, ani nie czyni ustaleń sprzecznych z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, ocena takiego dowodu pozostaje pod ochroną art. 7 KPK.

Według sądu odwoławczego, sąd pierwszej instancji sprostał określonym wyżej warunkom uznania pomówienia za wiarygodne, pozwalającym na dokonanie na jego podstawie istotnych ustaleń faktycznych. Zeznania R. H. (1) są konsekwentne, logiczne oraz wewnętrznie niesprzeczne. Zostały poparte innymi dowodami osobowymi oraz wynikami przeszukania lokali, w których sprzedawane były tzw. dopalacze, tj. przy ul. (...), ul. (...) i ul. (...), wynikami przeszukania mieszkań oskarżonych, oględzinami zatrzymanych rzeczy, a także opiniami fizykochemicznymi dotyczącymi zabezpieczonych „dopalaczy”. Wymienione dowody wspierają zeznania R. H. (1) w stopniu pozwalającym uznać je za wiarygodne. R. H. (1) nie umniejszał stopnia swej winy, złożył obszerne i szczegółowe wyjaśnienia, a następnie zeznania. Informacje przekazywane organom ścigania, a następnie sądowi dotyczyły zdarzeń, w których osobiście brał udział. Oświadczenia obciążające siebie i dalszych oskarżonych składał w sposób jednolity, zborny, pozbawiony istotnych sprzeczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność. Stwierdzić zatem należy, że brak jest podstaw do zakwestionowania zeznań R. H. (1) z tego powodu, że stanowią one pomówienie. Tym samym, sąd pierwszej instancji zasadnie oparł ustalenia faktyczne na dowodzie z zeznań tego świadka. Wskazane na wstępie zarzuty apelacyjne należy zatem uznać za niezasadne.

W drugiej kolejności należy rozpoznać zarzuty odnoszące się do prawidłowej wykładni przepisu art. 165§1 pkt 2 KK oraz oceny dowodów odnoszących się do wytwarzania i wprowadzania do obrotu środków, o których mowa w wymienionym przepisie, a zatem rozpoznania przez sąd pierwszej instancji w zachowaniu oskarżonych znamion ww. typu czynu zabronionego. Takie zarzuty zostały sformułowane w apelacjach następujących osób: 1. J. L. (zarzut 2), 2. J. K. (zarzut I.1.a-c oraz II.1.c-e), 3. M. O. (zarzuty II.1.a i b oraz 2, 3 i 4), 4. P. P. (zarzut I.2 i IV), 5. P. M. (zarzuty I.1. i II.2), 6. P. G..

W apelacji J. L. wskazuje się, że osoby nabywające „dopalacze” były informowane, że jest to środek szkodliwy dla zdrowia. Środki te były sprzedawane z zastrzeżeniem, że nie nadają się do spożycia. Brak jest też dowodów, aby sprzedawane środki spowodowały negatywne skutki dla życia lub zdrowia osób, które je nabyły i zażyły, aby konsekwencje zażycia tych środków odbiegały od normalnych skutków zażycia substancji psychotropowych.

Natomiast w apelacji J. K. podnosi się, że odpowiedzialność z art. 165§1 pkt 2 KK ponosi ten tylko, kto substancję szkodliwą dla zdrowia wprowadza po raz pierwszy, a nie ten kto nią obraca na dalszych etapach. Wskazuje się również, że stan niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób musi być konkretny, a nie abstrakcyjny, a nadto grozić innym naruszeniem czynności narządów ciała niż stanowiącym zwyczajne następstwo działania środków odurzających.

Według wymienionej apelacji, w realiach sprawy „dopalacze” były wprowadzane do obrotu, jako pochłaniacze wilgoci. Ich użycie zgodnie z przeznaczeniem deklarowanym na etykiecie nie stwarzało niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia. Jeżeli więc oświadczenie o higroskopijnym charakterze środków było pozorne, a w rzeczywistości produkt był sprzedawany jako „dopalacz”, nie stanowi to przestępstwa z art. 165§1 pkt 2 KK, ale czyn z art. 52a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W apelacji podnosi się również, że następstwa zażycia „dopalacza” muszą odbiegać od typowych skutków zażycia środka odurzającego, czy zastępczego. Skutek w postaci odurzenia i wszystkich elementów z nim związanych należy do działania środka zastępczego i nie jest skutkiem, o którym mowa w art. 165§1 pkt 2 KK. Potencjalne następstwa dla zdrowia człowieka muszą mieć istotny charakter, gdyż ryzyko niegroźnych zakłóceń czynności organizmu człowieka nie stanowi skutku wymaganego z ww. przepisie.

Stwierdza się również, że sąd pierwszej instancji znamię skutku potraktował abstrakcyjnie i w sposób zgeneralizowany przyjmując, że skoro substancje, którymi obracać miał oskarżony J. K. ogólnie miały charakter niebezpieczny i mogły wywołać szereg działań niepożądanych oraz były sprzedawane w porcjach, bez stosownej informacji, to oskarżony sprowadził niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wielu ludzi.

W apelacji P. M. także wskazuje się, że niebezpieczeństwo zażywania środków sprzedawanych przez oskarżonych, określone przez biegłych M.Z.i P. S. nie było konkretne, ale abstrakcyjne. Opisane w uzasadnieniu wyroku potencjalne następstwa zażycia środków wytworzonych przez R. H. (1) mają zatem czysto abstrakcyjny charakter. Biegli nie byli też w stanie wskazać ilości substancji, które spowodowałyby realne niebezpieczeństwo utraty zdrowia przez klientów kupujących tzw. dopalacze.

Stwierdza się również, że w sprawie wykazano, że wpływ tych substancji na organizm człowieka jest podobny do wpływu alkoholu. Nie ma więc podstaw do uznania tych substancji za niebezpieczne dla zdrowia. Jeśli środki użyte do produkcji „dopalaczy” nie były uznane za szkodliwe czy zabronione, to nie ma żadnych podstaw, aby w taki sposób klasyfikować „dopalacze”. W związku z tym ww. środki nie mogły spowodować konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo utraty zdrowia.

W apelacji P. P. wskazuje się, że przed 21 sierpnia 2018 r. handel dopalaczami nie stanowił przestępstwa. Dopiero rozporządzenie Ministra Zdrowia z 17.08.2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających i nowych substancji psychoaktywnych otworzyło drogę do penalizacji obrotu „dopalaczami”. Ponadto, w doktrynie prawa karnego materialnego kwestią w zasadzie bezsporną jest to, że wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu tzw. dopalaczy nie wyczerpuje znamion typu czyny z art. 165§1 KK. Pogląd taki prezentuje również Sąd Najwyższy i Sąd Apelacyjny w Lublinie.

W wymienionej apelacji podkreśla się, że do sierpnia 2018 r. w społeczeństwie panowało przekonanie o legalności handlu „dopalaczami”. W tym przeświadczeniu pozostawały organy ścigania, administracja publiczna, Ministerstwo Sprawiedliwości, lekarze, Państwowa Inspekcja Sanitarna (Sanepid). R. H. (1) przez cały czas utrzymywał, że handel „dopalaczami” jest legalny. Mówił swoim pracownikom, że mogą mieć problemy z policją, ale że są to legalne produkty. Uważał, że zachowanie jego i oskarżonych nie jest karalne. Pomimo, że policja przeszukiwała sklepy i zatrzymywała „dopalacze”, R. H. (1) nie miał przedstawianych zarzutów popełnienia przestępstw.

W apelacji stwierdza się zatem, że nie można zgodzić się z ustaleniem sądu pierwszej instancji, że oskarżeni byli świadomi bezprawności przedsiębranych działań i zdecydowali się na ich wykonanie i tym samym na naruszenie norm prawnych (s. 97 uzasadnienia wyroku). Było na odwrót. Oskarżeni, w tym P. P. w usprawiedliwiony sposób pozostawali w nieświadomości bezprawności produkcji i obrotu „dopalaczami”. Działali zatem w warunkach określonych w art. 30 KK.

Według apelacji P. G., dla oceny zachowania tego oskarżonego, zamiast przepisu art. 165§1 KK należało zastosować przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zgodnie z zasadą lex specialis i lex posteriori. Wskazuje się również, że w chwili czynu „dopalacze” nie posiadały w swym składzie substancji zakazanych ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii. Środki wprowadzane do obrotu przez oskarżonego nie były zakazane przez ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii.

Także w apelacji M. O. podnosi się, że sąd pierwszej instancji dokonał wadliwej wykładni terminu „substancje szkodliwe dla zdrowia”. Chodzi bowiem o takie substancje, które nabrały cech szkodliwości na skutek wadliwego wytworzenia lub składowania. Poza tym, powszechne niebezpieczeństwo dla zdrowia ludzi wynikało wyłącznie z zachowania osób zażywających „dopalacze”. Zachowanie oskarżonego stanowi zatem delikt administracyjny z art. 52 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a nie przestępstwo z art. 165§1 pkt 2 KK.

Wymienione zarzuty i argumenty są niezasadne. Zważyć należy, że ustawą z dnia 8.10.2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. 2010.1396), która weszła w życie z dniem 27.11.2010 r. do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej UPN) został dodany art. 44b, w którym został wprowadzony zakaz wytwarzania i wprowadzania do obrotu na terenie kraju środków zastępczych. Zakaz ten ma charakter bezwzględny. Sankcją za jego naruszenie jest kara pieniężna, którą wymierza właściwy państwowy inspektor sanitarny, w formie decyzji administracyjnej, na podstawie art. 52a UPN. Ustanowienie zakazu wytwarzania i wprowadzania do obrotu środków zastępczych stanowiło reakcję na dynamicznie rozwijającą się sprzedaż nowych substancji posiadających działanie psychoaktywne, nazywanych potocznie „dopalaczami”. Celem wprowadzenia wymienionego zakazu było zatem przeciwdziałanie rozwojowi tego zjawiska. Ustawodawca nie zdecydował się jednak na penalizację różnorakich zachowań polegających na przekazywaniu innym osobom środków zastępczych (m.in. wytwarzania, wprowadzania do obrotu, uczestniczenia w obrocie, czy udzielania ich innej osobie). W zamiarze ustawodawcy, jedynym narzędziem realizacji ustanowionego w art. 44b UPN zakazu wytwarzania i wprowadzania do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środków zastępczych, miało być zastosowanie sankcji administracyjnej w postaci kary pieniężnej przewidzianej w art. 52a ww. ustawy. Taki zabieg miał zapewnić szybką i skuteczną reakcję na pojawiające się na masową skalę przypadki zagrożenia życia i zdrowia ludzi po użyciu tzw. „dopalaczy”, co wynika z istoty kary administracyjnej, która ma charakter obiektywny i prewencyjny, bez konieczności ustalania winy sprawcy (por. wyr. WSA w Warszawie z dnia 21.02.2019 r., (...) SA (...) (...)). Z art. 52a ust. 1 UPN wynika wszak, że odpowiedzialności administracyjnej podlega każda osoba, która wprowadza do obrotu środek zastępczy (tzw. dopalacze). W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych zgodnie przyjmuje się, że przez „wprowadzenie do obrotu”, o jakim mowa w art. 52a ust. 1 UPN, należy rozumieć udostępnienie w jakiejkolwiek formie i jakimkolwiek celu osobie trzeciej odpłatnie lub nieodpłatnie, środka zastępczego (zob. wyr. NSA z dnia 15.02.2019 r., II OSK 768/17; wyr. NSA z dnia 9.09.2015 r., II OSK 77/14; wyr. NSA z dnia 8.07.2015 r., II OSK (...); wyr. WSA w Warszawie z dnia 21.02.2019 r., (...) SA (...) (...); wyr. WSA w Krakowie z dnia 28.03.2019 r., (...) SA/Kr 989/18). W ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii ustanowiony został zatem reżim odpowiedzialności karnej dotyczący wytwarzania i wprowadzania do obrotu środków odurzających i substancji psychotropowych (rozdział 7 ustawy) oraz odpowiedzialności administracyjnej za wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu środków zastępczych, czyli „dopalaczy” (rozdział 6a UPN).

Zawarte w apelacjach stwierdzenia o legalności handlu „dopalaczami” pomijają zatem fakt, że od października 2010 r. wytwarzanie i wprowadzanie tych środków do obrotu było zabronione, a wymieniony zakaz miał bezwzględny charakter. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, że wymienione zachowania nie były penalizowane na gruncie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii czy kodeksu karnego, a stanowiły jedynie delikt administracyjny. Istotne znaczenie ma zaś okoliczność, że w porządku prawnym zaczęła obowiązywać norma zabraniająca wytwarzania i wprowadzania do obrotu środków zastępczych, czyli tzw. dopalaczy. Dodać należy, że przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 20.07.2018 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2018.1490), przez środek zastępczy należało rozumieć produkt zawierający, co najmniej jedną nową substancję psychoaktywną lub inną substancję o podobnym działaniu na ośrodkowy układ nerwowy, który może być użyty zamiast środka odurzającego lub substancji psychotropowej lub w takich samych celach jak środek odurzający lub substancja psychotropowa, których wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nie jest regulowane na podstawie przepisów odrębnych (art. 4 pkt 27 UPN). Dodać należy, że wymieniona definicja środka zastępczego nie uzależnia zakwalifikowania danego produktu do gamy środków zastępczych od wyraźnego określenia jego nazwy w treści aktu wykonawczego do (...). O zakwalifikowaniu produktów, jako środków zastępczych decyduje sposób działania tych środków, który verba legis ma być podobny do działania na ośrodkowy układ nerwowy środków odurzających i substancji psychotropowych. Regulacja ustawowa, mająca na celu ochronę najistotniejszych dóbr, jakimi są zdrowie i życie ludzkie, wymaga dokonania wykładni terminu „środek zastępczy”, w której nie będzie możliwie obchodzenie przepisów o zakazie wytwarzania, przywozu i wprowadzania do obrotu tych środków, jako substancji o nowym nieznanym dotąd prawodawcy składzie, działających na układ nerwowy człowieka.

Nie można zatem uznać za trafne zarzutów, że oskarżeni nie mieli świadomości bezprawności swojego zachowania, sformułowanych zwłaszcza w apelacji J. K. i P. P.. Okoliczność, że R. H. (1) utwierdzał ich w przekonaniu o legalności sprzedaży „dopalaczy” nie stanowi okoliczności wyłączającej bezprawność zachowania (winę) oskarżonych. Świadomość bezprawności czynu nie oznacza bowiem świadomości jego karalności, lecz jedynie to, że czyn jest sprzeczny z jakąś obowiązującą normą (zob. post. SN z 26.06.2003 r., V KK 26/02; wyr. SA w Warszawie z 1.04.2014 r., II AKa 432/13). Może to być norma prawa administracyjnego albo cywilnego wprowadzająca zakaz albo nakaz określonego zachowania (zob. W.Wróbel, A.Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I, Warszawa 2016, s. 626). O legalności handlu „dopalaczami” nie świadczy okoliczność, że po przeprowadzeniu przez policję przeszukania lokali przy ul. (...) oraz zabezpieczeniu znalezionych tam „dopalaczy” oskarżonym nie były przedstawiane zarzuty popełnienia przestępstwa. Wymienione okoliczności wskazują, co najwyżej, że organy ścigania miały problem z wartościowaniem takich zachowań.

Natomiast oskarżeni byli świadomi istnienia prawnego zakazu wytwarzania i handlu „dopalaczami”. Wiedzieli, że inspekcja sanitarna zamykała lokale, w których były sprzedawane „dopalacze” i konfiskowała te środki, a na osoby sprzedające „dopalacze” były nakładane kary pieniężne. W mediach publicznych i prywatnych było szeroko relacjonowane zjawisko handlu „dopalaczami” i negatywne skutki, jakie ono wywoływało, łącznie z opisywaniem zgonów ludzi po zażyciu tych środków. O świadomości zakazu handlu „dopalaczami” i wynikającej stąd bezprawności zachowania zresztą najlepiej świadczy sposób zachowania oskarżonych, którzy sprzedawali „dopalacze”, jako pochłaniacze wilgoci. Gdyby oskarżeni mieli świadomość legalności ich zachowania, sprzedawaliby „dopalacze” jako takie, a nie pod pozorem innych towarów. Nie ukrywaliby swojej działalności, ponosząc w związku z jej prowadzeniem obciążenia fiskalne, w tym podatkowe. Zamiast tego, oskarżeni pozorowali sprzedaż pochłaniaczy wilgoci lub innych towarów, co nie miało nic wspólnego z rzeczywistą działalnością, którą prowadzili.

Stanowczo należy też stwierdzić, że brak karalności wytwarzania i wprowadzania do obrotu środków zastępczych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii nie świadczy o tym, że takie zachowanie nie stanowi czynu zabronionego na gruncie prawa karnego. Apelujący tracą z pola widzenia, że ustanowienie penalizacji wytwarzania i handlu środkami zastępczymi wiązałoby się z koniecznością karalności takich zachowań niezależnie od tego, czy ich skutkiem jest sprowadzenie niebezpieczeństwa powszechnego dla życia lub zdrowia ludzi. Karze kryminalnej podlegałyby zatem zachowania polegające na wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu środków zastępczych jako takich. Z taką sytuacją mamy do czynienia w związku z penalizacją różnych zachowań dotyczących nowych substancji psychotropowych w ustawie z dnia 20.07.2018 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Dz. U. 2018.1490.

Chybione są zarzuty, że sprzedaż „dopalaczy” nie wyczerpuje znamion typu czynu z art. 165§1 pkt 2 KK, a powoływanie się przy tym na stanowisko SN stanowi nieporozumienie. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 31.05.2017 r., I KZP 5/17 wyraził wszak jednoznaczny pogląd, że „wyczerpuje dyspozycję art. 165§1 pkt 2 KK sprzedaż tzw. dopalaczy […] jeżeli […] działają na użytkownika w sposób niebezpieczny dla jego życia i zdrowia. Bez znaczenia dla bytu przestępstwa jest to, że część nabywców wiedziała o faktycznym przeznaczeniu towaru, jeżeli dostęp do niego miał powszechny charakter, a więc również dla osób (...)”. W wymienionym orzeczeniu SN wyraził też pogląd, że jeżeli wprowadzany do obrotu towar jest faktycznie innym produktem, niż wynika to z jego opisu na opakowaniu albo z nazwy, a jest to towar szkodliwy dla zdrowia w stopniu stanowiącym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób, to jego wyprodukowanie lub wprowadzenie do obrotu wyczerpuje treść art. 165§1 pkt 2 KK. Wymienione poglądy uzyskały akceptację w innych orzeczeniach Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (zob. wyr. SN z 28.11.2018 r., V KS 21/18; wyr. SN z 23.05.2019 r., III KK 94/18; post. SA w Gdańsku z 10.10.2018 r., II AKz 474/18; wyr. SA w Katowicach z 21.11.2018 r., II AKa 395/18). Wynika stąd, że przestępstwo z art. 165§1 pkt 2 KK stanowi wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu nie „jakichkolwiek” dopalaczy, czy środków zastępczych, ale tylko takich, które spełniają dwa warunki. Mianowicie, 1) stanowią substancje szkodliwe dla zdrowia o takim ładunku szkodliwości, że 2) stwarza to niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowa wielu osób. Takie niebezpieczeństwo charakteryzuje się rozległością zagrożenia w stosunku do większej liczby ludzi (zob. wyr. SN z 20.05.1998 r., II KKN 37/98).

Autorzy apelacji tracą z pola widzenia, że w art. 165§1 pkt 2 KK nie chodzi o penalizację wytwarzania i wprowadzania do obrotu „dopalaczy”, czy środków zastępczych jako takich, ale substancji, które są szkodliwe dla zdrowia w stopniu stwarzającym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób. W takim stanie rzeczy pozbawione racji są zarzuty, że wobec oskarżonych należało zastosować przepisy (...), a zwłaszcza zarzut, że wymieniona ustawa jest szczególnym aktem prawnym wobec przepisu art. 165§1 pkt 2 KK, zgodnie z zasadą lex specialis derogat legi generali.

W apelacji J. L. podnosi się, że osoby nabywające „dopalacze” były informowane, że są to środki szkodliwe dla zdrowia. Środki te były sprzedawane z zastrzeżeniem, że nie nadają się do spożycia. W apelacji J. K. stwierdza się zaś, że „dopalacze” były wprowadzane do obrotu jako pochłaniacze wilgoci. Ich użycie zgodnie z przeznaczeniem deklarowanym na etykiecie nie stwarzało niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia. Zarzut podniesiony w apelacji J. L. jest zupełnie chybiony, gdyż nabywcy „dopalaczy” byli informowani nie o szkodliwości tych środków, ale o szkodliwości pochłaniaczy wilgoci bądź podobnych towarów sprzedawanych pod pozorem „dopalaczy”. Pamiętać należy, że na etykiecie „pochłaniaczy wilgoci” bądź innych podobnych towarów sprzedawanych przez oskarżonych zamieszczone było ostrzeżenie, że są to produkty niebezpieczne dla zdrowia. Ostrzeżenie o niebezpieczeństwie odnosiło się do formalnie, a nie do rzeczywiście sprzedawanego towaru. Oskarżeni nie informowali kupujących, że w rzeczywistości kupują „dopalacze”, a nie pochłaniacze wilgoci, środek do czyszczenia komputerów, czy inny towar, którego nazwa zamieszczona była na etykiecie. Oskarżeni nie informowali też o składzie i właściwościach rzeczywistego produktu, który był sprzedawany. Na etykiecie sprzedawanych środków nie było informacji, że w rzeczywistości jest to „dopalacz”, ani informacji o jego składzie i właściwościach. Nie było tym samym informacji, że „dopalacz” jest niebezpieczny dla zdrowia lub życia człowieka. Brak informacji o składzie, właściwościach oraz niebezpieczeństwie dla zdrowia człowieka potwierdziły osoby, które kupowały „dopalacze” od oskarżonych. Tytułem przykładu przywołać należy zeznanie M. J. złożone na rozprawie w dniu 9.03.2018 r., że kupując „dopalacze” w lokalu przy ul. (...) nie rozmawiał ze sprzedawcą, gdyż wiadomo było, czego on chce. Nabywanie „dopalaczy” w taki sposób potwierdził M. C. na rozprawie w dniu 4.06.2018 r. Na rozprawie w dniu 14.06.2018 r. M. P. zeznał, że „na opakowaniach nie było żadnej informacji dotyczącej zażywania dopalaczy”, zaś na rozprawie w dniu 2.03.2018 r. A. M. (2) podał, że nie wie, z jakich składników były wytwarzane „dopalacze”, które kupował, gdyż nie było takiej informacji.

Wymienione okoliczności trafnie zauważono w apelacji J. K.. Zgodzić się należy z autorką tej apelacji, że zażycie pochłaniaczy wilgoci zgodnie z przeznaczeniem nie stwarzało niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia, a także z tym, że informacja o „pochłaniaczu wilgoci” była podawana dla pozoru, gdyż w rzeczywistości sprzedawanym produktem był „dopalacz”. Z powodów, o których wcześniej powiedziano nie można się jednak zgodzić z tym, że w takiej sytuacji zachowanie J. K. i innych oskarżonych stanowi delikt administracyjny z art. 52a UPN, a nie czyn z art. 165§1 pkt 2 KK.

W apelacjach stwierdza się również, że skutkiem zażycia „dopalaczy” jest odurzenie, które stanowi normalne, zwykłe następstwo przyjęcia takiego środka, nie stwarzając niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia osoby przyjmującej. Z tego względu, zażywanie „dopalaczy” nie wywołuje skutku, o którym mowa w art. 165§1 pkt 2 KK, co uniemożliwia wartościowanie zachowania oskarżonych przez pryzmat tego przepisu. W apelacji J. K. stwierdza się, że następstwa zażycia „dopalacza” muszą odbiegać od typowych skutków zażycia środka odurzającego, czy zastępczego. „Skutek w postaci odurzenia i wszystkich elementów z nim związanych należy do działania środka zastępczego i nie jest skutkiem, o którym mowa w art. 165§1 pkt 2 KK. Potencjalne następstwa dla zdrowia człowieka muszą mieć istotny charakter, gdyż ryzyko niegroźnych zakłóceń czynności organizmu człowieka nie stanowi skutku wymaganego w ww. przepisie”. Takie stanowisko zostało też wyrażone w apelacji J. L..

Zważyć więc należy, że w typie czynu zabronionego, o którym mowa w art. 165§1 pkt 2 KK skutkiem wyrabiania lub wprowadzania do obrotu szkodliwych dla zdrowia substancji jest sprowadzenie niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia wielu osób. W pisemnej opinii z dnia 20.03.2017 r. biegły M. Z. (2) powołując się przyjętą przez Światową Organizację Zdrowia ( (...)) definicję pojęcia „zdrowie człowieka”, jako pełny dobrostan fizyczny, psychiczny i społeczny stwierdził, że każda z substancji ujawniona w „dopalaczach” zabezpieczonych podczas przeszukania lokalu przy ul. (...), tj. (...) - (...), (...) i (...)zakłóca prawidłowe funkcjonowanie organizmu osób, które przyjmują te substancje. Zakłócenia organizmu mogą odbywać się na poziomie fizycznym przez, np. wywołanie zaburzeń rytmu serca albo na poziomie psychicznym przez wywołanie zaburzeń postrzegania i odbioru bodźców, a w wypadku przyjęcia większej dawki – halucynacji wzrokowych, słuchowych lub dotykowych. Na rozprawie odwoławczej biegli M. Z. i P. S. stwierdzili, że przyjęta przez Światową Organizację Zdrowia definicja zdrowia człowieka jest powszechnie akceptowana. Elementem innych definicja terminu „zdrowie człowieka” są także prawidłowe czynności fizyczne i psychiczne organizmu człowieka.

W opinii ustnej złożonej na rozprawie głównej w dniu 8.08.2018 r. biegli M. Z. i P. S. stwierdzili, że (...) i inne związki będące pochodnymi (...) działają głównie na układ neuroprzekaźników, prowadząc do wzrostu ich stężenia w ośrodkowym układzie nerwowym i w części obwodowej tego układu. Efektem zażycia tych substancji jest silne pobudzenie psychoruchowe, poprawa nastroju, zaburzenie koordynacji ruchowej, a przy wyższych dawkach – zaburzenia odczucia czasu, miejsca, a nawet halucynacji. Występuje przyspieszenie tętna, wzrost ciśnienia krwi, zaburzenie rytmu serca. Według biegłych, nie ulega wątpliwości, że przyjmowanie (...) powoduje utratę zdrowia.

Opinię o takiej samej treści biegli M. Z. i P. S. złożyli na rozprawie odwoławczej. Mianowicie, że pochodne (...) powodują zaburzenia organizmu człowieka w aspekcie fizycznym i psychicznym. Odurzenie się taką substancją narusza dobrostan psychiczny, w związku z czym osoba, która odurza się ex definitione nie jest zdrowa i musi być objęta opieką i leczeniem, a co najmniej lekarską diagnostyką zaburzenia. K. oraz ich pochodne działają na układ nerwowy i układ sercowo-naczyniowy. W pierwszym wypadku, skutek działania tych substancji przypomina nadużycie amfetaminy i jej pochodnych. Jest to głównie pobudzenie, aż do skrajnego pobudzenia wymagającego stabilizacji pacjenta, a także agresja, słowotok, a w większych dawkach – halucynacje i znaczne pobudzenie psychoruchowe. Występuje też istotny wzrost temperatury ciała, który w połączeniu z silnym pobudzeniem psychoaktywnym stwarza niebezpieczeństwo rozpadu mięśni szkieletowych, które nieleczone prowadzi do niewydolności nerek, a więc długotrwałej choroby. W drugim wypadku, we wczesnej fazie występuje znaczne przyspieszenie akcji serca, wzrost ciśnienia tętniczego krwi prowadzący do przełomów nadciśnieniowych, a u osób predestynowanych, nawet do udaru mózgu. W fazie późnej, gdy katynony są usuwane z organizmu występuje szczególna podatność mięśnia sercowego na zaburzenia rytmu serca. W literaturze opisywane są przypadki zgonu osób skrajnie pobudzonych, które umierały będąc przetrzymywane, np. przez policjantów.

W świetle wymienionych opinii stwierdzić zatem należy, że (...)oraz ich pochodne, tj. (...) - (...), (...)i (...)stanowią substancje szkodliwe dla zdrowia w rozumieniu przepisu art. 165§1 pkt 2 KK. Przyjęcie takich substancji i odurzenie się nimi stwarza niebezpieczeństwo dla zdrowia, a nawet życia ludzi, w znaczeniu, o którym mowa w ww. przepisie. Podniesione w tej kwestii zarzuty są więc niezasadne.

Dodać należy, że substancje (...), (...), (...) (...), czyli (...)oraz (...) (...) znajdowały się w materiale, który był sprzedawany w lokalu przy ul. (...), jako „(...)” oraz „(...)” (opinia biegłego A. K. z 29.05.2017 r. oraz z 18.11.2014 r.; opinia nr (...) z 31.08.2015 r.; opinia nr (...) z 11.09.2015 r.), a także w materiale, który został zabezpieczony podczas przeszukania mieszkania R. H. (1) przy ul. (...) (opinia biegłego M. Z. z 20.03.2017 r. i opinia nr (...) z 4.12.2014 r.). (...) - (...) i jego sole, a także (...) i (...) znajdują się w wykazie substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do UPN - grupa IV-P, poz. 3 (opinia M. Z. i P. S. z 22.02.2017 r.). Natomiast tzw. (...) w postaci chlorowodorku, który stanowił czynną substancję w „dopalaczach” sprzedawanych przez oskarżonych, stanowi środek zastępczy w rozumieniu UPN (opinie biegłego A. K. z: 28.06.2017 r., 19.06.2017 r., 31.05.2017 r., 29.05.2017 r., 19.06.2017 r., 18.11.2014 r.).

Niezasadne są zarzuty, że sąd pierwszej instancji znamię skutku potraktował abstrakcyjnie, przyjmując w sposób zgeneralizowany, że skoro substancje, którymi obracali oskarżeni miały charakter niebezpieczny i mogły wywołać szereg działań niepożądanych oraz były sprzedawane w porcjach, bez stosownej informacji, to oskarżeni sprowadzili niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wielu ludzi. Takie zarzuty sformułowano zwłaszcza w apelacji J. K. i P. M., w której wyrażono zdanie, że najistotniejszą cechą czynu z art. 165§1 KK jest powszechność zagrożenia, a biegli M. Z. i P. S. nie wskazali ilości substancji, które spowodowałyby realne niebezpieczeństwo utraty zdrowia przez osoby kupujące „dopalacze”. Na podstawie ww. przepisu mogą zatem odpowiadać R. H. (1) i oskarżeni, którzy wytwarzali i pierwotnie wprowadzali do obrotu substancje szkodliwe dla zdrowia, ale zachowanie detalicznych pośredników, jak P. M., pozostaje poza zakresem tego przepisu. Tożsame zarzuty przedstawione zostały w petitum oraz uzasadnieniu innych apelacji. Wymienione zarzuty są chybione i wynikają z niewłaściwego odczytania opinii ww. biegłych. Zważyć wszak należy, że biegły M. Z. w pisemnej opinii z dnia 20.03.2017 r. stwierdził, że przeciętnie przyjmowana doustnie dawka (...) wynosi kilkadziesiąt miligramów. W opinii ustnej złożonej na rozprawie w dniu 8.08.2018 r. biegli M. Z. i P. S. stwierdzili, że osoby uzależnione od (...)będą prawdopodobnie potrzebować wyższej dawki dla osiągnięcia pożądanego przez nich efektu. W badanych dowodach biegli stwierdzili zaś obecność (...) na poziomie 400 – 500 miligramów. Taka dawka powoduje utratę zdrowia, a nawet życia osoby, która ją przyjęła. W opinii z 3.11.2016 r. ww. biegli stwierdzili występowanie substancji czynnych w ilości od 174 do 575 miligramów, dodając, że każda osoba, która zażywa „dopalacze” w dawce efektywnej, czyli co najmniej kilkudziesięciu miligramów, pozbawia się zdrowia. W konkluzji ustnej opinii biegli stwierdzili, że wszystkie badane przez nich dowody zawierały substancje psychoaktywne, które stwarzały zagrożenie dla zdrowia ludzi.

Do tych kwestii ww. biegli odnieśli się także na rozprawie odwoławczej stwierdzając, że efektywna dawka (...) wynosi 10 miligramów. Środek zawierający mniejszą ilość (...) nie stwarza realnego niebezpieczeństwa dla zdrowia człowieka. W badanych próbkach biegli stwierdzili różne ilości substancji szkodliwych dla zdrowia człowieka. W części dowodów były to bardzo wysokie ilości tych substancji. W wypadku dowodów zawierających (...) stwierdzili występowanie ponad 50 miligramów na saszetkę, a więc kilkakrotnie więcej niż dawka deklarowana do wywołania efektu psychoaktywnego. W wypadku innych dowodów, ilość substancji czynnych wahała się od kilkunastu do 200 miligramów, a więc mieściła się w zakresie przeciętnych dawek przyjmowanych przez osoby odurzające się „dopalaczami”.

Na rozprawie odwoławczej biegli M. Z. i P. S. wyróżnili grupę kilku opinii z zakresu badań fizykochemicznych, których treść nie pozwalała na wypowiedzenie się co do tego, czy stwierdzone w tych opiniach substancje czynne „dopalaczy” stwarzały niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób. Powodem tego był brak badań dotyczących ilości (wielkości) substancji czynnych w badanym materiale dowodowym. Chodzi o następujące opinie:

1. nr H-V-C- (...) z 26.10.2016 r., w której przedmiotem badań był materiał roślinny umieszczony w woreczkach strunowych z etykietą o treści: „(...)” oraz „(...)”, w którym stwierdzono obecność (...) (...), który to środek znajduje się w wykazie substancji psychotropowych grupa IV-P, poz. 3),

2. nr H-V-C-5480- (...) z 4.12.2014 r., w której przedmiotem badań był materiał zabezpieczony w czasie oględzin mieszkania przy ul. (...) znajdujący się w opakowaniach z napisem „(...)” oraz „(...)”, w których stwierdzono: (...) (...), (...) oraz (...) - (...), które stanowią środki zastępcze zgodnie z UPN,

3. nr H-V-C-5480-400/15/RK z 31.08.015 r., w której przedmiotem badań był materiał zabezpieczony w opakowaniach z napisem „(...)” oraz „(...)”, w których stwierdzono obecność (...) (...), który stanowi środek zastępczy zgodnie z (...),

4. nr H-V-C-5480-150/17/MD z 31.05.2017 r., w której przedmiotem badań był materiał zabezpieczony w opakowaniach z napisem „(...)” oraz (...), w których stwierdzono: (...) (...) oraz (...) (...), który znajduje się w wykazie środków zastępczych (grupa I-N),

5. nr H-V-C-5480-311/15/TN z 11.09.2015 r., w której przedmiotem badań był materiał zabezpieczony w opakowaniach z napisem „(...)” oraz „(...)”, w których stwierdzono obecność (...) (...),

6. biegłego A. K. (3) z 18.11.2014 r., w której przedmiotem badań był materiał zabezpieczony w opakowaniach z napisem „(...)” oraz „(...)”, w których stwierdzono obecność (...), substancji psychoaktywnej stanowiącej środek zastępczy zgodnie z (...).

Pomimo, że w wymienionych opiniach nie przeprowadzono badań ilościowych substancji czynnych znajdujących się w badanym materiale, nie budzi wątpliwości, że stwierdzone w nich substancje, tj. (...), (...) (...), (...), (...) - (...) oraz (...) (...) stanowią substancje, które wypełniają elementy definicyjne pojęcia „środek zastępczy”, o którym mowa w art. 4 pkt 27 UPN. Z ujawnionych na rozprawie głównej dowodów, w zwłaszcza zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) nie wynika, aby wymienione substancje znajdowały się w „dopalaczach” w ilościach mniejszych niż dawka efektywna potrzebna do wywołania stanu odurzenia. Logiczne wnioskowanie wsparte doświadczeniem życiowym nakazuje zatem przyjąć, że w sytuacjach, w których doszło do zabezpieczenia przez organy ścigania materiału opisanego w ww. opiniach, sprzedawanego przez oskarżonych, jako „(...)”, „(...)”, „(...)” oraz (...), zawarte w nich substancje czynne szkodliwe dla zdrowia występowały w ilościach stwarzających niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób.

Przywołać należy też zeznania osób kupujących „dopalacze” od oskarżonych. Mianowicie, A. M. (2) na rozprawie w dniu 2.03.2018 r. podał, że „dopalacze” kupował w lokalu przy ul. (...) i była to trucizna. Nie wie, jakie składniki zawierały kupowane „dopalacze”. Zawartość jednej saszetki wystarczała mu na cały dzień. Na rozprawie w dniu 4.06.2018 r. M. C. zeznał, że po zażyciu „dopalacza” najpierw czuł euforię, a potem była „paranoja w głowie” i bał się wszystkiego. Trwało to kilka godzin. Gdy objawy ustąpiły, dałby wszystko, żeby ponownie zapalić. M. K. zeznał, że kupował „dopalacze” w sklepie przy ul. (...). Po wypaleniu „dopalacza” odczuwał 30 sekundową euforię. Teraz przechodzi terapię „mefedronową”. Na rozprawie w dniu 14.06.2018 r. M. P. zeznał, że powszechnie było wiadomo, że „dopalacze” są trujące. Przyjmując je wiedział o tym. R. H. (1) na rozprawie w dniu 25.05.2018 r. podał, że wiedział, że wytwarzane przez niego „dopalacze” są trujące. Widział ludzi po ich zażyciu. Widział, jak ludzie, którzy zażywali „dopalacze” są niszczeni fizycznie oraz psychicznie i spadają na dno, a na rozprawie w dniu 22.06.2018 r. podał, że B. N. (2) powiedział mu, że jedna osoba po zażyciu „dopalacza” dusiła się. Pomimo to, nadal sprzedawał „dopalacze”, bo „były z tego pieniądze”. Na rozprawie w dniu 22.06.2018 r. R. H. (1) podał zaś, że (...) jest podobny w działaniu do metaamfetaminy i jest bardzo uzależniający. Słyszał, że metaamfetamina może nawet zabić, dlatego rozcieńczali (...) do takich porcji, że nie obawiał się, że kogoś zabiją. Uważał, że potrafi wytworzyć „dopalacze”, które nie zagrażały życiu przy pierwszym użyciu, choć przy częstym ich używaniu wywoływały skutki uboczne.

Mając na względzie powyższe uwagi, a także opisane przez R. H. (1) i osoby zażywające „dopalacze” skutki ich przyjęcia, stwierdzić należy, że sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że skutkiem wprowadzania przez oskarżonych do obrotu wytwarzanych przez R. H. (1) „dopalaczy”, było stworzenie realnego (konkretnego) niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wielu osób.

Odnośnie do sformułowanego w apelacji J. K. i P. M. zarzutu, że odpowiedzialności z art. 165§1 pkt 2 KK podlega ten tylko, kto substancję szkodliwą dla zdrowia wprowadza po raz pierwszy, a nie ten, kto nią obraca na dalszych etapach, zważyć należy, co następuje. Pojęcie „wprowadza” należy, zgodnie z jego potocznym znaczeniem odnosić do czynności inicjującej, dającej początek określonemu stanowi rzeczy, procesowi czy zaszłościom. Według słownikowego ujęcia „wprowadzać” oznacza „spowodować pojawienie się”, czy „spowodować czyjąś obecność” (zob. S.Skorupka, H.Auderska, Z.Łempicka, Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1969, s. 909), a także „umieścić coś gdzieś”, „zaczynać stosować coś”, oddawać coś do użytku” (zob. Nowy słownik poprawnej polszczyzny pod red. A.Markowskiego, Warszawa 2002, s. 1175). Odwołując się do znaczenia omawianego terminu w języku polskim, należy zwrot „wprowadza do obrotu” odczytywać w takim znaczeniu, jakie przypisać należy jedynie czynności dokonanej przez pierwszy podmiot w procesie dystrybucji, z wyłączeniem każdego następnego podmiotu biorącego udział w takim obrocie. W przeciwnym razie należałoby przyjąć, że każdy następny podmiot uczestniczący w obrocie określonym towarem (produktem) także „wprowadza” do obrotu towar, pomimo że ten towar znajduje się już w obrocie, a skoro tak jest, to nie może być on przedmiotem czynności „wprowadzenia” do tego obrotu (zob. uchw. SN (7) z dnia 21.09.2005 r., I KZP 29/05).

Gdyby ustawodawca zamierzał spenalizować w art. 165§1 pkt 2 KK każdą czynność dokonywaną w obrocie substancjami i środkami, o których mowa w tym przepisie, zachowując potoczne znaczenie pojęcia „wprowadza”, to powinien sięgnąć po takie określenie czynności czasownikowej, które odzwierciedlałoby szersze granice działania wymienionego przepisu, niż wynikające ze znaczenia tego terminu w języku polskim.

Na gruncie ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej zbieżny pogląd wyraził SN w wyroku z dnia 10.01.2007 r., IV KK 426/06. Mianowicie, że „o ile ustawa nie nadaje pojęciu „wprowadzanie do obrotu” zasadniczo odmiennego znaczenia […] musi być ono rozumiane jako czynność jednokrotna, rozpoczynająca obrót danym towarem. W sytuacjach, gdy wolą ustawodawcy jest rozciągnięcie tego pojęcia na dalsze transakcje, poza pierwszą, czyni to wyraźnie w treści danego aktu prawnego, odwołując się do odpowiednio sformułowanej definicji legalnej). W taki sposób postąpił ustawodawca penalizując szeroko obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi w ustawie z dnia 25.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w której zrezygnował z rozróżnienia pomiędzy pierwotnym i wtórnym obrotem tymi wyrobami, uznając wszelkie (każde) ich udostępnienie innym osobom za „wprowadzanie do obrotu”, co znalazło wyraz w definicji tego terminu w art. 3 pkt 34 ustawy (zob. wyr. SA w Białymstoku z dnia 6.10.2015 r., II AKa 127/15). Podobny zabieg legislacyjny ustawodawca zastosował w ustawie z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej, w której w art. 305 ust. 1 pierwotnie penalizowane było wprowadzanie do obrotu towaru oznaczonego podrobionymi znakami towarowymi. Po wydaniu przez SN w dniu 24.05.2005 r. uchwały I KZP 13/05, zgodnie z którą „wprowadzaniem do obrotu” […] jest przekazanie przez producenta lub importera po raz pierwszy do obrotu towarów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym, zmieniono ustawę i od dnia 31.08.2007 r. art. 305 ust. 1 objął zakresem pojęcia „wprowadza do obrotu” dalsze etapy (czynności) obrotu towarem oznaczonym podrobionymi znakami towarowymi.

Zważyć także należy, że w piśmiennictwie cywilistycznym zwraca się uwagę na to, że chociaż pojęcie „wprowadzenie do obrotu” nie zostało ustawowo zdefiniowane, to wymaga ono łącznego spełnienia dwóch przesłanek: 1) woli udostępnienia produktu konkretnej osobie oraz 2) jej realizacji w drodze przejścia faktycznego władztwa nad produktem. Wprowadzenie do obrotu następuje przez czynności prawne, których podstawa może być rozmaita, od tradycyjnej umowy kupna-sprzedaży, dostawy, darowizny, zamiany przez umowę leasingu, a także umowę o dzieło (zob. Z.Banaszczyk [w:], K.Pietrzykowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz do artykułów 1-449, t. I, Warszawa 2005, s. 1336; C.Żuławska [w:]. G.Bieniek (red.), Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga Trzecia. Zobowiązania, Warszawa 2005, s. 502). Wprowadzenie produktu do obrotu następuje w momencie utraty kontroli nad tymi przedmiotami przez osobę uprawnioną, przy czym utrata ta powinna być zamierzona (por. E.Bagińska, Nowe unormowanie odpowiedzialności cywilnej za produkt, PS 2000, nr 9, s. 40; M.Jagielska, Odpowiedzialność za produkt, M.Praw. 2000, nr 8, s. 495). Oznacza to, że uprawniony wyzbył się lub fizycznie pozbawił się tych przedmiotów, co umożliwia ich dalszą swobodną cyrkulację (zob. E.Łętowska, Ochrona niektórych praw konsumentów, Warszawa 2001, s. 128). Na gruncie prawa cywilnego utrwalony jest przy tym pogląd, że wprowadzenie do obrotu ma charakter czynności jednorazowej, i że w pojęciu tym mieści się tylko pierwszy akt „zaistnienia” towaru w obrocie, nie zaś kolejne transakcje.

Należy zatem uznać, że przyjmowanie w art. 165§1 pkt 2 KK innego znaczenia zwrotu „wprowadza do obrotu” niż wynikającego z reguł języka polskiego oraz języka prawniczego naruszałoby gwarancyjny kierunek wykładni przepisów karnych i mogłoby się spotkać z zarzutem stosowania wykładni rozszerzającej na gruncie prawa karnego materialnego. Wyrazić należy zatem pogląd, że „wprowadzeniem do obrotu”, w rozumieniu art. 165§1 pkt 2 KK jest przekazanie przez sprawcę po raz pierwszy do obrotu substancji szkodliwych dla zdrowia, a także środków lub innych artykułów, o których mowa w tym przepisie.

Dodać należy, że w literaturze prawniczej i orzecznictwie sądowym wypowiadane są zgodne poglądy, że pojęcie „wprowadzanie do obrotu” należy rozumieć szeroko, jako każdą czynność zbycia, czy przekazania faktycznego władztwa nad rzeczą w ręce innej osoby. Nie ma przy tym znaczenia, czy czynności tych dokonano w ramach obrotu konsumenckiego, czy z myślą o późniejszej odsprzedaży, czy innym sposobie dystrybucji towaru (zob. A.Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Tom II, Zakamycze 2006, s. 419; A.Wąsek, R.Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom I, Warszawa 2010, s. 543; M.Królikowski, R.Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom I, Warszawa 2013, s. 333).

Wymienione uwagi nie dają jednak podstaw do uznania, że wadliwe jest ustalenie sądu pierwszej instancji, że J. K. w okresie od kwietnia do lipca 2014 r. wprowadził do obrotu „dopalacze”, które otrzymał od (...). W efekcie, niezasadny jest stosowny zarzut sformułowany w apelacji tego oskarżonego. Z ustaleń sądu a quo opisanych na s. 3 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika wszak, że „dopalacze” były wprowadzane do obrotu przez R. H. (1) i J. K. w sklepie w T.. Wymieniony (...) był osobą, która wytwarzała „dopalacze” i dostarczała je R. H. (1) i J. K., aby ci sprzedali je w sklepie w T.. Akt sprzedaży „dopalaczy” był więc pierwszą czynnością polegającą na wprowadzeniu ich do obrotu, co trafnie ustalił sąd meriti.

W apelacji R. Z. (1) podniesiono zarzut błędnego ustalenia, że oskarżony posiadał znaczną ilość marihuany, wyrażając pogląd, że znamię „znacznej ilości” w typie czynu z art. 62 ust. 2 UPN aktualizuje się, gdy występuje możliwość odurzenia kilkudziesięciu tysięcy osób.

Zważyć zatem należy, że rozbieżności interpretacyjne dotyczące znaczenia zwrotu „znaczna ilość” pojawiły się już na gruncie ustawy o zapobieganiu narkomanii z dnia 31.01.1985 r., Dz. U. Nr 4, poz. 15 ze zm. Podnoszono wówczas, że określenie to odnosi się do czegoś fizycznie wymiernego, co daje się wyrazić miernikiem ilościowym (np. liczbą opakowań, sztuk) lub wagowym (np. jednostkami masy), a zatem do cech ilościowych przedmiotu czynności wykonawczej danego typu czynu zabronionego. Wskazywano, że termin „znaczna ilość” oznacza co najmniej kilka kilogramów narkotyku (zob. H.Popławski, Problematyka karna w ustawie o zapobieganiu narkomanii, NP. 1987, Nr 4, s. 59). Wyrażano też pogląd, że miarą ilości środka odurzającego lub substancji psychotropowej może być stosunek do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków lub substancji, wskazując, aby za „znaczną” uznawać taką ilość, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby kilkudziesięciu osób (zob. M.Bojarski, W.Radecki, Pozakodeksowe przepisy karne z komentarzem, Warszawa 1992, s. 132). Wydaje się, że pod rządem ustawy z dnia 24.04.1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, Dz. U. Nr 75, poz. 468 ze zm. wymieniony pogląd zaczął zyskiwać przewagę nad innymi (zob. T.Chruściel, A.Preiss-Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2000, s. 257). Sposób ujmowania kryteriów decydujących o uznaniu danej ilości narkotyków za znaczną nie był jednak wolny od sporów, gdyż przyjmowano, że takim kryterium może być rodzaj środka narkotycznego i jego jakość. Wyrazem tego sporu jest stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że kryterium decydującym o tym, czy dana ilość narkotyków jest „znaczna”, czy „nieznaczna” należy upatrywać w ich masie wagowej, rodzaju środka (miękki, twardy) oraz jego przeznaczeniu, np. na potrzeby własne, czy na handel (zob. wyr. SA w Warszawie z dnia 18.04.2000 r., II AKa 22/00) oraz stanowisko SN, że typ kwalifikowany przez znamię „znacznej ilości” został skonstruowany wyraźnie na podstawie kryterium ilościowego, wobec czego posługiwanie się kryterium jakościowym (np. rodzajem środka narkotycznego) stanowi przejaw wykładni conra legem (zob. wyr. SN z dnia 17.06.1999 r., IV KKN 813/98).

Na gruncie obowiązującej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dominuje pogląd, że miarą znacznej ilości środków narkotycznych jest stosunek do potrzeb jednego człowieka. Za znaczną uznaje się ilość wystarczającą do jednorazowego zaspokojenia potrzeb kilkudziesięciu osób. Pogląd ten utrwalił się w orzecznictwie SN oraz w piśmiennictwie prawniczym (zob. m.in. wyr. SN z 1.06.2006 r., II KK 47/05; post. SN z 23.09.2009 r., I KZP 10/09; K.Łucarz, A.Muszyńska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 246). Wskazane wyżej kryterium ilościowe oceny znamienia „znaczna ilość” zostało przyjęte przez sąd pierwszej instancji dla ustalenia, że posiadanie 102,84 gramów środków odurzających w postaci marihuany stanowi ich znaczną ilość, gdyż pozwala na odurzenie co najmniej kilkudziesięciu osób. Ustalenie to jest prawidłowe.

W rozpoznawanych środkach odwoławczych, a zwłaszcza w apelacji M. O. podnosi się również, że osoby kupujące i zażywające „dopalacze” przyczyniły się w istotny sposób do powstania skutku, co wyłącza realizację znamienia z typu czynu z art. 165§1 KK przez oskarżonych. Wymienione zarzuty są oczywiście bezzasadne. W tej kwestii jasne i wyraźne stanowisko wyraził sąd pierwszej instancji na s. 93 uzasadnienia wyroku, które sąd odwoławczy w całości podziela.

W dalszej kolejności należy rozpoznać zarzuty apelacyjne dotyczące działania oskarżonych w zorganizowanej grupie przestępczej. W tej kwestii nie można zgodzić się z zarzutami sformułowanymi w apelacjach J. K., J. L. i B. W., że sąd a quo wadliwie ocenił zebrane w sprawie dowody, a zwłaszcza zeznania R. H. (1) i A. Z. (1), wskutek czego błędnie ustalił, że wymienieni oskarżeni kierowali grupą przestępczą razem z R. H. (1).

Kwestionowane przez autorów wymienionych apelacji ustalenia faktyczne w wymienionej kwestii wynikają z uznania przez sąd pierwszej instancji za prawdziwe wyjaśnień i zeznań R. H. (1) i A. Z. (1). Jeżeli wymieniony sąd relacje tych osób uznał za wiarygodne, to nie mógł poczynić ustaleń odmiennych od tych, które są kwestionowane w apelacjach J. K., J. L. i B. W., a także w apelacjach dalszych oskarżonych. Okoliczność, czy dokonane przez sąd a quo ustalenia faktyczne są prawidłowe uzależniona jest wszak od tego, czy wymieniony sąd sprostał wymogom swobodnej oceny dowodów określonym w art. 7 KPK. Jeżeli dokonana przez ten sąd ocena oświadczeń procesowych R. H. (1) i A. Z. (1) nie wykracza poza wyznaczone przez art. 7 KPK granice oceny dowodów, to przyjęte ustalenia faktyczne należy uznać za prawidłowe. Sąd pierwszej instancji nie dokonał zaś ustaleń faktycznych, które nie wynikałyby z uznanych za wiarygodne oświadczeń R. H. (1) i A. Z. (1). Ustalenie, że J. K., J. L. i B. W., a także pozostali oskarżeni nie dopuścili się przypisanych im przestępstw byłoby zatem możliwe, gdyby zostały zakwestionowane zeznania osób, które ich obciążyły.

Zważyć więc należy, że w apelacji J. K. podnosi się, że współpraca tego oskarżonego z R. H. (1) nie polegała na udziale w grupie przestępczej, ale na współdziałaniu w popełnianiu przestępstw. Wprawdzie R. H. (1) zeznał, że pozycja jego i J. K. były równorzędne, ale nie zasługują one na wiarę, gdyż złożone zostały w celu umniejszenia odpowiedzialności karnej przez przerzucenie jej części na wymienionego oskarżonego. W apelacji wskazuje się, że na rozprawie w dniu 25.05.2018 r. R. H. (1) zeznał, że rola J. K. była taka, że szukał pracowników do punktów sprzedaży. Może dwa razy zajmował się produkcją dopalaczy przy ul. (...). Natomiast A. Z. (1) zeznała, że nie wie, jakie były relacje pomiędzy R. H. (1) a J. K.; przy niej J. K. nigdy nie zamawiał środków do produkcji dopalaczy. Tym zajmował się R. H. (1).

Odnośnie do oceny zeznań R. H. (1) przeprowadzonej przez sąd pierwszej instancji, sąd odwoławczy wyraził już stanowisko, że nie ma podstaw do ich kwestionowania jedynie z tego powodu, że podjął on współpracę z organami ścigania i pomówił oskarżonych występujących w rozpoznawanej sprawie. Świadek ten zeznał zaś, że J. K. towarzyszył mu we wszystkich poczynaniach. Brał udział w organizacji sprzedaży „dopalaczy” w T., a później na terenie W. i zdawał sobie sprawę z charakteru tej działalności. Na rozprawie w dniu 25.05.2018 r. R. H. (1) zeznał, że K. N. zaproponował mu i J. K. otwarcie sklepu z „dopalaczami” w T., na co się zgodzili. Później, w czerwcu 2014 r. razem z J. K. otworzył sklep z „dopalaczami” przy ul. (...) we W.. J. K. znał B. W. i J. L. oraz wiedział, jakie pełnili oni funkcje w grupie. R. H. (1) wskazał, że J. K. uczestniczył w wyszukiwaniu lokali, gdzie miały być sprzedawane „dopalacze”, partycypował w kosztach prowadzonej działalności oraz w osiąganych zyskach. Na rozprawie w dniu 25.05.2018 r. R. H. (1) podał, że zyski ze sprzedaży dopalaczy przypadały jemu i J. K., zaś zyski z „dopalaczy”, które sprzedawał (...) dzielone były na cztery osoby, tj. jego, J. K., J. L. i B. W.. Na wymienione osoby dzielone były też zyski ze sprzedaży „dopalaczy” w sklepie przy ul. (...). Poza tym J. K. szukał pracowników do punktów sprzedaży „dopalaczy”. Zajmował się też ich produkcją. Zresztą J. K. nie zaprzeczał, że otrzymywał pieniądze od R. H. (1). Oskarżony wyłożył też pieniądze na zakup sklepu (...) oraz wyjeżdżał z R. H. (1) do Czech i K. po środki do wyrobu „dopalaczy”. W 2017 r. J. K. przejął od R. H. (1) proces produkcji tych środków. R. H. (1) wskazał też, że J. K. zajmował się szukaniem ludzi do pracy przy sprzedaży „dopalaczy”, doglądał lokale, w których były one sprzedawane oraz odbierał z nich pieniądze z utargu.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że wyjaśnienia J. K. są sprzeczne także z zeznaniami A. Z. (1), która podała, że od początku współpracował on z R. H. (1) w handlu „dopalaczami”. Na rozprawie w dniu 14.06.2018 r. A. Z. (1) zeznała, że lokal przy ul. (...) został otwarty razem z J. K.. Gdy w 2017 r. R. H. (1) został ukarany „aresztem domowym”, produkcją dopalaczy zajął się J. K.. Otwarcie (...) sfinansował R. H. (1) i J. K. pieniędzmi ze sprzedaży „dopalaczy”. Miała to być jej firma. Z zeznań A. Z. (1) wynika, że J. K. uczestniczył we wspólnych rozliczeniach utargu, odbierał nieraz „towar” przygotowany do sprzedaży, współfinansował zakup sklepu (...), w którym został fikcyjnie zatrudniony, odbierał z tego sklepu przypadający na niego udział w zyskach. Tę ostatnią okoliczność potwierdziła też w swoich zeznaniach D. Z.. A. Z. (1) podała też, że J. K. razem z R. H. (1), B. W. i J. L. rozliczał się w barze przy ul. (...) oraz na myjni samochodowej.

W apelacji J. L. podnosi się, że z zeznań R. H. (1) nie wynika, aby ten oskarżony odgrywał szczególną rolę w grupie przestępczej założonej przez R. H. (1) i aby zajmował się czymś innym niż udzielanie jemu ochrony oraz osobom działającym na jego polecenie. R. H. (1) sam założył grupę i nią kierował. Sam zajmował się produkowaniem dopalaczy i ich rozprowadzaniem. J. L. i B. W. byli mu potrzebni do ochrony tego interesu przed działaniem konkurencyjnych grup. Przypisywanie J. L. kierowniczej roli w grupie jest oderwane od realiów sprawy.

Apelujący traci jednak z pola widzenia, że R. H. (1) przedstawił J. L. jako osobę biorącą czynny udział w przestępczym procederze. Zeznał o tym na rozprawie w dniu 25.05.018 r., a A. Z. (1) na rozprawie w dniu 14.06.2018 r. podała, że nie jest prawdą, że J. L. i B. W. zajmowali się ochroną R. H. (1) i za to byli wynagradzani. Wymieniony oskarżony był „wspólnikiem” B. W. i jedną z osób podejmujących najważniejsze decyzje w grupie. Wraz z R. H. (1), B. W. i J. K. zdecydował o otwarciu punktu z „dopalaczami” przy ul. (...) we W., zajmował się kontrolą tego punktu, wyszukał osobę, która sprzedawała „dopalacze” w tym lokalu. Wspólnie z innymi członkami grupy brał udział w planowaniu otworzenia i organizacji nowych punktów z „dopalaczami”, partycypował w zyskach ze sprzedaży tych środków. Odbierał w sklepie (...) pieniądze dla siebie oraz dla B. W.. Doglądał lokali, w których sprzedawano „dopalacze”, kontrolował pracowników w tych lokalach, decydował o wysokości ich wynagrodzenia, proponował innym osobom pracę przy sprzedaży „dopalaczy”. R. H. (1) zeznał o tym na rozprawie w dniu 25 maja i 22 czerwca 2018 r. Także A. Z. (1) podała, że J. L. często bywał wraz z B. W. w lokalu przy ul. (...), w którym była prowadzona sprzedaż „dopalaczy”. Podała, że w sklepie (...) przekazywała J. L. jego udział z utargu za „dopalacze”. Oskarżony spotykał się w tym sklepie z R. H. (1), B. W. i J. K.. A. Z. (1) była nieraz obecna przy rozmowach R. H. (1) z J. L., który skarżył się na P. M.. Na rozprawie w dniu 14.06.2018 r. A. Z. (1) zeznała, że J. L. i B. W. otworzyli swój sklep przy ul. (...). Dzielili się między sobą zyskiem ze sprzedaży „dopalaczy” w tym sklepie. Później brali udział w podziale zysków ze sprzedaży „dopalaczy” w sklepie przy ul. (...). Gdy R. H. (1) miał sklep w T., to przyjechał do niego J. L. z propozycją, aby otworzyć sklep we W.. R. H. (1) był z tego zadowolony, gdyż liczył na zwiększenie obrotów. J. L., B. W. i J. K. brali prawie takie same pieniądze, jak R. H. (1). Było przyjęte, że pieniądze były dzielone na ich czworo. Nie jest prawdą, że J. L. i B. W. dawali ochronę R. H. (1). Świadek powiedziała, że wie, że R. H. (1) nie płacił im za ochronę. Z zeznań A. Z. (1) wynika, że J. L. był jednym z założycieli grupy przestępczej i jedną z osób, która nią kierowała.

W apelacji B. W. podnosi się, że winę oskarżonego sąd pierwszej instancji ustalił wyłącznie na podstawie zeznań R. H. (1) i w ograniczonym zakresie zeznań A. Z. (1) oraz D. Z.. Poza zeznaniami tych osób nie ma żadnych dowodów, z których wynikałoby, że B. W. wytwarzał i wprowadzał do obrotu substancje szkodliwe dla zdrowia, sprawował nadzór nad lokalami, koordynował dystrybucję, werbował nowych pracowników, prowadził rozliczenia finansowe i koordynował działalność grupy przestępczej. Zebrane w sprawie dowody nie wykluczyły wersji oskarżonego. Dokonana przez sąd a quo ocena zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) oraz dalszych dowodów jest dowolna i świadczy o tendencyjnym nastawieniu i nieobiektywnym zachowaniu sądu.

Zważyć więc należy, że wyjaśnienia B. W. są sprzeczne z zeznaniami R. H. (1), A. Z. (1) oraz D. Z.. Wiarygodność zeznań tych osób wynika nie tylko stąd że są one ze sobą zgodne, ale także stąd, że okoliczności przez nich podawane zostały potwierdzone innymi dowodami, w przeciwieństwie do okoliczności podawanych w wyjaśnieniach B. W.. Jeżeli R. H. (1) zeznał, że wytwarzał „dopalacze”, które były wprowadzane do obrotu w sklepach w T. i W. przez pracujących w nich oskarżonych, to okoliczności te zostały potwierdzone nie tylko przez A. Z. (1) i D. Z., ale także przez osoby, które nabywały „dopalacze” w tych sklepach, przez policjantów przeprowadzających tam różne czynności dowodowe (przeszukanie, zatrzymanie rzeczy i ich oględziny), przez opinie biegłych, z których wynika, że sprzedawanymi przez oskarżonych środkami były „dopalacze”. Oskarżony zaprzeczając tym okolicznościom, nie podaje jednak dowodów, które potwierdziłyby przedstawioną przez niego wersję.

Zważyć wszak należy, że R. H. (1) zeznał, że B. W. pełnił kluczową rolę w grupie przestępczej i procederze handlu „dopalaczami”. Domagał się on podjęcia produkcji tych środków oraz otwarcia lokalu we W., gdzie byłyby sprzedawane. Następnie oskarżony zorganizował zbyt na „dopalacze” produkowane przez R. H. (1). Przez cały okres działalności grupy partycypował w zyskach osiąganych ze sprzedaży tych środków. Na ważną pozycję oskarżonego w grupie przestępczej wskazują też zeznania A. Z. (1) i D. Z., która potwierdziła, że dla B. W. w sklepie (...) był pozostawiany woreczek z pieniędzmi stanowiącymi jego udział w dochodach ze sprzedaży „dopalaczy”. Na rozprawie w dniu 9.03.2018 r. D. Z. zeznała, że w sklepie (...) odbywały się rozliczenia. Koledzy R. H. (1) przynosili pieniądze w reklamówkach. Wtedy świadek wychodziła, a oni liczyli pieniądze i wkładali do woreczków z kartkami, na których były dane osób, dla których były przeznaczone. Wie, że pieniądze były przeznaczone m.in. dla (...), czyli B. W., (...), czyli J. L. oraz dla (...), czyli J. K.. Pieniądze do sklepu przynosili B. W. i J. K.. D. Z. podała również, że oskarżony w dniu zatrzymania A. Z. (1) i R. H. (1) przyszedł do niej wieczorem i wyrażał nadzieję, iż A. Z. (1) nie będzie chciała ujawnić organom ścigania wiadomości na temat funkcjonowania grupy.

Z zeznań R. H. (1) wynika też, że z chwilą zatrzymania mężczyzny o pseudonimie (...), w czerwcu 2014 r. B. W. zaproponował mu otworzenie sklepu we W. i wyszukanie w Internecie dostawców środków do produkcji „dopalaczy”. Gdy R. H. (1) był już gotowy do rozpoczęcia produkcji i handlu (...), B. W. powiedział, że środki te będzie odbierał (...) z grupy (...). (...) miały być oznaczone taką samą naklejką, jakiej używał (...). Drugim odbiorcą dopalaczy miał być znajomy B. W.. Wymieniony oskarżony osobiście woził dopalacze do (...) i odbierał od niego pieniądze, którymi dzielił się z J. L.. Zyski ze sprzedaży „dopalaczy” w lokalu przy ul. (...) były dzielone w ten sposób, że jedną część otrzymywał R. H. (1), drugą J. K., a trzecią J. L. i B. W.. Ci ostatni oskarżeni w październiku 2014 r. wyremontowali lokal przy ul. (...) i zamontowali tam automaty do gry. Ustalili, że R. H. (1) będzie dostarczał im „dopalacze” po cenie produkcji. Dochody z tego punktu przypadały w całości J. L. i B. W.. R. H. (1) zeznał również, że w lipcu 2005 r. uzgodnił z J. K., J. L. i B. W., że zamkną sklep przy ul. (...), w którym były częste kontrole policji. W związku z tym dochody ze sklepu przy ul. (...) miały być dzielone na cztery osoby. Ustalono też, że zostanie utworzony nowy sklep przy ul. (...).

W wymienionych apelacjach sądowi a quo stawia się zarzut, że wadliwie ocenił wyjaśnienia J. K., J. L. oraz B. W. i w konsekwencji błędnie ustalił fakty, na podstawie których przypisał tym oskarżonym popełnienie przestępstwa z art. 258§3 KK. Sformułowanie zarzutów obrazy przepisu art. 7 KPK wymagało zatem wskazania błędów, których dopuścił się sąd pierwszej instancji oceniając wyjaśnienia tych oskarżonych oraz zeznania R. H. (1), A. Z. (1) i D. Z., a także zeznania policjantów przeprowadzających czynności dowodowe w sklepach, w których były sprzedawane „dopalacze” i w mieszkaniach oskarżonych, osób kupujących „dopalacze” i w końcu dokumentów w postaci protokołów z czynności dowodowych. Takich uwag w wymienionych apelacjach jednak zabrakło. Zamiast tego forsowane są tezy, że sąd meriti powinien dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonych, gdyż zeznania R. H. (1) są niewiarygodne, bo złożone w celu uchylenia się od odpowiedzialności karnej, a A. Z. (1) nie wiedziała o sprawie nic więcej ponad to, co powiedział R. H. (1). Wymienione argumenty nie pozwalają jednak na zakwestionowanie oceny zeznań tych świadków przeprowadzonej przez sąd pierwszej instancji. Zostało już powiedziane, że wymieniony sąd jasno, szczegółowo i wyczerpująco uzasadnił ocenę zeznań wymienionych świadków. Apelacje oskarżonych nie dostarczają zaś argumentów pozwalających na uznanie, że sąd a quo nie sprostał wymogom oceny dowodów określonym w art. 7 KPK. W pamięci należy mieć zeznania R. H. (1) złożone na rozprawie w dniu 22.06.218 r., że on decydował o doborze substancji potrzebnych do wytwarzania „dopalaczy”, ale wszyscy działali wspólnie jako grupa, dodając na rozprawie w dniu 25.05.2018 r., że działali jak przedsiębiorstwo. Z tych względów zarzuty sformułowane w apelacji J. L. w punkcie 1 i 3, w apelacji J. K. w punktach: I.1.a-d, w apelacji B. W. w punktach 1, 2 i 3 uznać należy za niezasadne.

W taki sam sposób ocenić należy zarzut obrazy przepisu art. 5§2 KPK podniesiony w apelacji B. W., polegający na zaniechaniu podjęcia wątpliwości i w efekcie rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Zważyć należy, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły wątpliwości, o których mowa w art. 5§2 KPK. Sprzeczność pomiędzy wyjaśnieniami B. W. a zeznaniami R. H. (1) i A. Z. (1) została usunięta przez sąd pierwszej instancji za pomocą oceny wymienionych dowodów i dania wiary jednym z nich i odmówieniu wiary drugim. Dyrektywa wyrażona w art. 7 KPK zawiera wszak mechanizm usuwania sprzeczności w treści dowodów ocenianych przez sąd. Apelujący nie wskazał też żadnych rzeczowych powodów, dla których sąd a quo powinien powziąć wątpliwości, o których mowa w art. 5§2 KPK. W każdym razie powodem takiego stanu rzeczy nie mogą być rozbieżności występujące w wyjaśnieniach B. W. oraz zeznaniach R. H. (1) i A. Z. (1).

W podniesionym w apelacji P. M. w punkcie I.1.b zarzucie obrazy art. 4 KPK, art. 7 KPK, art. 410 KPK i art. 424§1 KPK, także kwestionuje się zeznania R. H. (1) jako niewiarygodne, gdyż dążył on do nadzwyczajnego złagodzenia kary. P. M. nie brał udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Nie ma żadnych dowodów, że P. M. miał świadomość istnienia takiej grupy i chciał w niej brać udział.

Tymczasem, z zeznań R. H. (1) wynika, że dostarczał on P. M. „dopalacze”, które ten sprzedawał od października 2014 r. w sklepie na osiedlu (...), który prowadził razem z mężczyzną o pseudonimie (...). R. H. (1) tygodniowo dostarczał im 100 saszetek „dopalaczy”. Lokal przestał działać 13 maja 2015 r., gdy P. M. został zatrzymany i zaczął odbywać karę pozbawienia wolności, którą zakończył w dniu 10 września 2016 r. Po wyjściu z zakładu karnego P. M. zajął się sprzedażą „dopalaczy” w sklepie przy ul. (...). Zajmował się też odbieraniem pieniędzy z innych sklepów, w których były sprzedawane „dopalacze”, a także ustalaniem grafiku pracy pracowników tych sklepów. Z pola widzenia nie można tracić, że w dniu 10 marca 2017 r. podczas interwencji policji w lokalu przy ul. (...), w którym znajdował się P. M., znaleziono tam 22 saszetki z zawartością (...).

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi na podstawie zeznań R. H. (1) sąd pierwszej instancji przypisał P. M. popełnienie przestępstwa z art. 258§1 KK, polegającego na udziale w grupie przestępczej od października 2014 r. do 13 maja 2015 r., a następnie od września 2016 r. do 26 czerwca 2017 r.

P. M. w postępowaniu przygotowawczym przyznał, że wprowadzał do obrotu „dopalacze” (k. 4315). Podał, że w grudniu 2016 r. zakończył pracę na budowie i szukał nowego zatrudnienia. W punkcie z „dopalaczami” przy ul. (...) sprzedawał substancje o nazwie (...) i (...), jako pochłaniacze wilgoci. Osoby, które kupowały te substancje, odurzały się nimi. Do dnia 10 marca 2017 r. sprzedawał dwa razy w tygodniu na nocnej zmianie. W trakcie jednej zmiany sprzedawał po 20-25 dużych opakowań. Oprócz tego odbierał pieniądze z utargów po każdej zmianie. Pieniądze te zabierał do swojego miejsca zamieszkania i stamtąd były one przez kogoś odbierane.

Formułując zarzut obrazy przepisu art. 7 KPK autorowi apelacji umknęło, że oskarżony potwierdził, że sprzedawał „dopalacze” w sklepie na osiedlu (...), a później przy ul. (...), które dostarczał mu R. H. (1). Odbierał też pieniądze z utargów ze sprzedaży „dopalaczy” i przechowywał je w swoim mieszkaniu. Wiedział więc, że sprzedażą „dopalaczy” zajmują się także inne osoby, a zyski z ich sprzedaży trafiają do R. H. (1) i osób kierujących grupą. Był świadomy szkodliwości tych środków dla zdrowia człowieka, gdyż wiedział, że osoby przyjmujące „dopalacze” odurzają się. Wymienione okoliczności wynikają nie tylko z wyjaśnień oskarżonego złożonych z postępowaniu przygotowawczym, ale także z zeznań R. H. (1) i A. Z. (1). Przypomnieć należy, że z jej zeznań wynika, że na P. M. skarżył się J. L.. Wskazuje to na znajomość obu oskarżonych, wykonywanie przez nich określonych zadań i zależność P. M. od J. L., który nadzorował i oceniał jego pracę. Wszystko to świadczy, że zarzuty przedstawione w apelacji P. M. są niezasadne.

Całkowicie chybiony jest zarzut obrazy art. 5§2 KPK przez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść P. M.. Wartościując zachowanie oskarżonego przez pryzmat ustawowych znamion typów czynów zabronionych z art. 258§1 KK oraz art. 165§1 pkt 2 KK, sąd pierwszej instancji nie miał żadnych wątpliwości. W każdym razie nic takiego nie wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Rozbieżności pomiędzy wyjaśnieniami P. M. i innymi dowodami, sąd a quo rozstrzygnął za pomocą mechanizmu określonego w art. 7 KPK, dając wiarę jednym i odmawiając jej innym dowodom.

Oczywiście bezzasadny jest zarzut obrazy art. 12 KK. Zważyć należy, że wymieniony przepis zawiera element ograniczający możliwość przyjęcia czynu ciągłego w postaci tożsamości pokrzywdzonego w razie zamachu sprawcy na dobra osobiste. Tożsamość pokrzywdzonego stanowi warunek przyjęcia czynu ciągłego we wszystkich sytuacjach, gdy zachowanie sprawcy skierowane jest przeciwko dobru osobistemu, zarówno wtedy, gdy dobro to stanowi jedyny przedmiot zamachu, jak i wtedy, gdy wymienione dobro stanowi jeden z przedmiotów, przeciwko którym skierowane jest zachowanie sprawcy, nawet jeśli stanowi ono tzw. uboczny przedmiot ochrony (zob. m.in. wyr. SA w Warszawie z 21.11.1996 r., II AKa 359/96). Przedmiotem ochrony w przepisie art. 165§1 pkt 2 KK nie jest zaś dobro osobiste, ale bezpieczeństwo powszechne, co sprawia, że przesłanka tożsamości pokrzywdzonego nie ogranicza możliwości traktowania wielu zachowań oskarżonego jako jeden czyn ciągły, w razie dopełnienia pozostałych elementów, o których mowa w art. 12 KK.

Trafny okazał się natomiast zarzut obrazy przepisu art. 626 KPK. Uwzględniając ten zarzut sąd odwoławczy przyznał obrońcy z urzędu P. M. wynagrodzenie za pomoc prawną udzieloną temu oskarżonemu w obu instancjach.

W apelacjach Ł. C. i P. P. trafnie wskazuje się, że z zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) nie wynika, aby wymienieni oskarżeni wytwarzali „dopalacze” albo wykonywali inne czynności związane z wytwarzaniem tych środków. R. H. (1) i A. Z. (1) wyraźnie zaprzeczyli, aby ci oskarżeni brali udział w wytwarzaniu „dopalaczy”. W tym zakresie przeprowadzona przez sąd pierwszej instancji ocena zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) wypada niekorzystnie, gdyż w istocie wymienieni świadkowie zaprzeczyli, aby Ł. C., P. P., a także B. P. (2) wytwarzali „dopalacze”. W konsekwencji, ustalenia sądu a quo, że wymienieni oskarżeni wytwarzali „dopalacze” i przypisanie im przestępstwa z art. 165§1 pkt 2 KK popełnionego w takiej formie sprawczej nie znajduje uzasadnienia w zebranych dowodach. Mając to uwadze, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w stosunku do Ł. C. i P. P., a w stosunku do B. P. (2) ma podstawie art. 435 KPK w ten sposób, że z opisu czynów przypisanych im odpowiednio w punktach: XVIII, XX i XXIII części rozstrzygającej wyeliminował zwrot „w wytwarzaniu i”, obniżając im kary pozbawienia wolności za czyn z art. 165§1 pkt 2 KK oraz wymierzając niższe kary łączne pozbawienia wolności.

Natomiast sąd a quo prawidłowo ustalił, że wina Ł. C. odnośnie do czynu z art. 258§1 KK i art. 165§1 pkt 2 KK nie budzi wątpliwości i wynika z zeznań R. H. (1) i A. Z. (1). R. H. (1) przesłuchany w dniu 20.07.2017 r. (k. 2624) wymienił Ł. C., jako jednego z pracowników punktu z „dopalaczami” przy ul. (...), a przesłuchany w dniu 12.09.2017 r. (k. 2680) rozpoznał go na okazanym zdjęciu. R. H. (1) podał, że oskarżony sprzedawał „dopalacze” w lokalu przy ul. (...) mniej więcej od marca 2017 r. do zatrzymania w czerwcu 2017 r. Przez krótki okres nie pracował, gdyż „zaczął ćpać” i został odsunięty. Wielkość sprzedaży „dopalaczy” kształtowała się na poziomie 1000 saszetek tygodniowo. Ł. C. został zwerbowany do grupy przez J. K. (k. 2683). Z zeznań R. H. (1) wynika, że Ł. C. sam zaczął zażywać dopalacze (k. 2685). Wymienione wyjaśnienia R. H. (1) potwierdził na rozprawie (k. 7910). Również A. Z. (1) wskazała na Ł. C. jako jedną z osób, która sprzedawała „dopalacze” w lokalu przy ul. (...) (k. 2548, k. 2556) oraz, że został on zwolniony, gdyż był „uzależniony” (k. 7866, k. 7867, k. 7869). Zważyć też należy, że w dniu 5.04.2017 r. policja przeszukała lokal przy ul. (...). Był tam wymieniony oskarżony. W lokalu znaleziono 79 woreczków z napisem (...) z zawartością (...). Zawarte w apelacji tego oskarżonego zarzuty obrazy przepisów art. 424§1 KPK, art. 4 KPK i art. 7 KPK, z wymienionych względów są niezasadne.

Bezzasadny jest także zarzut obrazy §18 ust. 2 i 4 rozporządzenia MS z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przez brak uwzględnienia wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za udział w posiedzeniach sądu dotyczących przedłużania tymczasowego aresztowania oraz w postępowaniach zażaleniowych dotyczących stosowania tego środka, co spowodowało zasądzenie zaniżonego wynagrodzenia za obronę z urzędu. Wprawdzie przepisy wymienionego rozporządzenia przewidują możliwość przyznania wynagrodzenia za dokonanie określonej czynności procesowej w toku postępowania sądowego jednak uregulowanie to jest konsekwencją przewidzianej w przepisach Kodeksu postępowania karnego możliwości ustanowienia obrońcy jedynie dla dokonania określonych czynności w postępowaniu karnym; przewiduje zatem wynagrodzenie obrońcy, który został ustanowiony jedynie do takiej, ściśle określonej, czynności procesowej. W rozpoznawanej sprawie taka okoliczność nie miała miejsca. Stąd przyznanie obrończyni Ł. C. dodatkowego wynagrodzenia za udział w postępowaniach wpadkowych jest pozbawione podstawy prawnej.

Bezzasadne są zarzuty dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy prawa materialnego, tj. art. 258§1 KK podniesione w apelacji P. P.. Drugi z zarzutów jest o tyle niestosowny, że kwestionuje w istocie prawidłowość oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) oraz błędne ustalenie faktów relewantnych dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a nie błędną wykładnię przepisu art. 258§1 KK. Zważyć więc należy, że sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że P. P. brał udział w grupie przestępczej, którą założył R. H. (1). Już w postępowaniu przygotowawczym R. H. (1) wyjaśnił (k. 2620, k. 2624), że P. P. był jednym z pierwszych pracowników zatrudnionych w punkcie przy ul. (...). Pracował tam w okresie od października 2014 r. do lipca 2015 r. (k. 2620 verte). P. P. był fikcyjnie zatrudniony w sklepie (...) (k. 2621). P. P. wynajął lokal przy ul. (...), który był kolejnym punktem, w którym sprzedawano „dopalacze”. Pod koniec 2015 r. P. P. zajmował się zbieraniem utargu ze sprzedaż „dopalaczy”.

Natomiast A. Z. (1) podała, że P. P. był zatrudniony przez R. H. (1) do sprzedaży „dopalaczy”. Z jej zeznań wynikało, że wymieniony oskarżony sprzedawał „dopalacze” nie tylko w punkcie przy ul. (...), ale także przy ul. (...) (k. 2541, k. 2548). Świadek opisała sytuację, gdy oskarżony spotkał się z R. H. (1) na myjni samochodowej zaraz po interwencji policji w lokalu przy ul. (...). Wymienione okoliczności R. H. (1) i A. Z. (1) potwierdzili na rozprawie głównej. W polu widzenia należy mieć, że P. P. w dniu 1.03.2016 r. od sp. z o.o. (...) wynajął sklep przy ul. (...), w którym miał być prowadzony serwis komputerowy, a w rzeczywistości sprzedawano w nim „dopalacze” wytworzone przez R. H. (1).

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że P. P. był członkiem grupy przestępczej i miał świadomość przynależności do niej. Do jego zadań należało sprzedawanie „dopalaczy” w lokalu przy ul. (...), a później przy ul. (...), zbieranie utargu ze sprzedaży „dopalaczy” w innych punktach oraz wynajęcie sklepu przy ul. (...) i sprzedawanie w nim wymienionych środków.

P. P. znał R. H. (1). Wiedział, że wytwarza on „dopalacze”, które są szkodliwe dla zdrowia. Wiedział też, że obrót „dopalaczami” jest zabroniony. Zbierając utarg ze sprzedaży tych środków w innych sklepach znał siatkę punktów dystrybucji „dopalaczy” oraz osoby zajmujące się ich sprzedażą. Wiedział, że przedsięwzięcie, w którym brał udział polega na wytwarzaniu „dopalaczy”, a później ich sprzedaży zainteresowanym osobom, co wymaga udziału wielu osób wykonujących przypisane im zadania.

Natomiast sąd odwoławczy zmienił na korzyść P. P. zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustalił, że czyny przypisane temu oskarżonemu w punkcie XX i XXI części rozstrzygającej stanowią jedno przestępstwo z art. 165§1 pkt 2 KK. Chodzi o to, że w punkcie XX części rozstrzygającej sąd a quo przypisał oskarżonemu popełnienie w czynie ciągłym przestępstwa polegającego na wprowadzaniu „dopalaczy” do obrotu w okresie od lipca 2014 r. do grudnia 2016 r., tj. czynu z art. 165§1 pkt 2 KK w zw. z art. 12 KK. Natomiast w punkcie XXI części rozstrzygającej wymieniony sąd przypisał P. P. przestępstwo polegające na wprowadzeniu do obrotu w dniu 1.07.2016 r. substancji psychotropowej w postaci (...) (...), tj. czyn z art. 62 ust. 1 UPN. Wymieniona substancja stanowiła składnik „dopalaczy”, które zostały znalezione przez policję w rurze kanalizacyjnej w sklepie przy ul. (...) w czasie przeszukania (s. 33 uzasadnienia wyroku). Wymienione „dopalacze”, a w efekcie zawarte w nich substancje nie należały do P. P.. Brak też dowodów, aby oskarżony chciał je używać albo udzielić innym osobom. Oskarżony nie posiadał tych środków na własny użytek. (...) z zawartością (...) (...) były przeznaczone do sprzedaży jak wszystkie wcześniej i później sprzedawane w tym sklepie (...). Stanowiły przedmiot wykonawczy czynu ciągłego z art. 165§1 pkt 2 KK. Błędem było więc przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Niezasadne są zarzuty obrazy art. 7 KPK oraz błędu w ustaleniach faktycznych podniesione w apelacji Ł. B. (1). Podnosi się w niej, że głównym dowodem w sprawie są zeznania R. H. (1), który był organizatorem i jednym z prowadzących grupę przestępczą zajmującą się wprowadzaniem do obrotu substancji zwanych „dopalaczami”. Jego zeznania powinny być ocenione z dużą ostrożnością, gdyż zostały złożone w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zeznania R. H. (1) nie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonych. Dlatego sąd pierwszej instancji nieprawidłowo ocenił te zeznania przyznając im walor wiarygodności w zakresie, w jakim dotyczą udziału Ł. B. (1) w grupie przestępczej.

Wbrew temu zarzutowi sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił ujawnione na rozprawie głównej dowody, w tym wyjaśnienia Ł. B. (1) i zeznania R. H. (1) i A. Z. (1), w efekcie czego ustalił zgodnie z dyrektywą wyrażoną w art. 2§2 KPK, że Ł. B. (1) po wyjściu z zakładu karnego, tj. od 11.08.2016 r. sprzedawał „dopalacze” w lokalu przy ul. (...) z przerwami do zatrzymania w czerwcu 2017 r. oraz razem z J. K. zajmował się produkcją tych środków (k. 2683). Oprócz zeznań R. H. (1) i A. Z. (1), także dowody w postaci protokołów przeszukań i oględzin oraz opinii fizykochemicznych wskazują, że Ł. B. (1) w lokalu przy ul. (...) wprowadzał do obrotu „dopalacze” z zawartością (...). Podczas przeszukania tego lokalu w dniu 27.06.2017 r. znaleziono tam 62 saszetki z naklejką (...), zawierających wymienioną substancję.

Wyjaśnienia oskarżonego, że był w sklepie przy ul. (...), bo miał oszacować planowany remont sklepu, sąd a quo zasadnie uznał za niewiarygodne, gdyż są sprzeczne z zeznaniami R. H. (1) i A. Z. (1) oraz nie wytrzymują testu wiarygodności za pomocą kryterium doświadczenia życiowego.

W apelacji P. K. stawia się zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 410 KPK, art. 7 KK i art. 24§1 KPK oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. W związku z tymi zarzutami podnosi się, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sąd pierwszej instancji ustalił wyłączcie na tej podstawie, że w dniu 27.06.2016 r. zatrzymano P. K. i przeszukano jego mieszkanie przy ul. (...), gdzie znaleziono 0,43 gramów soli amfetaminy (4 porcje handlowe), 0,13 grama marihuany (jedna porcja handlowa) i wagę elektroniczną. Sąd nie wziął pod uwagę dowodu z zeznań K. D. (1) i K. D. (2). Z ich zeznań wynika, że w wymienionym mieszkaniu przebywały poza oskarżonym także inne osoby. Nie wiadomo więc, do kogo należały znalezione narkotyki. Przedmiotem zarzutów nie są przypisane P. K. czyny z art. 258§1 KK i art. 165§1 pkt 2 KK, ale wyłącznie czyn z art. 62 ust. UPN.

Wbrew zarzutom apelacyjnym, sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że cztery porcje handlowe amfetaminy i jedna porcja marihuany, które zostały znalezione w mieszkaniu oskarżonego, stanowiły jego własność i były przeznaczone na jego własne potrzeby. Co prawda, w chwili przeszukania mieszkania oskarżonego znajdowali się tam K. i K. D. (2), ale żaden z nich nie powiedział, że znalezione środki należą do niego, a nie do P. K.. Okoliczność, że żaden z tych świadków nie powiedział, że znalezione w mieszkaniu narkotyki należą do P. K. nie ma istotnego znaczenia. Ważna jest zaś ta okoliczność, że żadna z tych osób nie powiedziała, że znalezione narkotyki należą do niej.

Bezpodstawny jest zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 1 UPN. Jeżeli w apelacji kwestionuje się fakty, które legły u podstaw ustalenia, że oskarżony dopuścił się czynu określonego w wymienionym przepisie, to niezasadne jest kwestionowanie wykładni tego przepisu. Zarzut obrazy prawa materialnego dopuszczalny jest wszak wtedy, gdy strona nie kwestionuje ustaleń faktycznych stanowiących podstawę przypisania danego czynu zabronionego.

Bezzasadny jest także zarzut obrazy §18 ust. 2 i 4 rozporządzenia MS z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, przez brak uwzględnienia wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za udział w posiedzeniach sądu dotyczących przedłużania tymczasowego aresztowania oraz w postępowaniach zażaleniowych dotyczących stosowania tego środka, co spowodowało zasądzenie zaniżonego wynagrodzenia za obronę z urzędu. W tej kwestii zważyć należy, że przepisy wymienionego rozporządzenia przewidują możliwość przyznania wynagrodzenia za dokonanie określonej czynności procesowej w toku postępowania sądowego, ale wyłącznie dla obrońcy ustanowionego dla dokonania określonych czynności w postępowaniu karnym. Wymienione rozporządzenie przewiduje zatem wynagrodzenie obrońcy, który został ustanowiony jedynie do takiej, ściśle określonej, czynności procesowej. W rozpoznawanej sprawie taka okoliczność nie miała miejsca. Stąd przyznanie obrończyni P. K. dodatkowego wynagrodzenia za udział w postępowaniach wpadkowych jest pozbawione podstawy prawnej. Z tych względów, zarzuty apelacyjne należy uznać za niezasadne.

W apelacji R. Z. (1) zarzuca się obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 KPK przez dowolna ocenę zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) i w konsekwencji błędne ustalenie, że oskarżony dopuścił się czynów z art. 258§1 KK i art. 165§1 pkt 2 KK, a także błędne ustalenie, że oskarżony posiadał środki odurzające w znacznej ilości i czynił przygotowania do wprowadzenia ich do obrotu. W związku z tymi zarzutami podaje się, że nie ma dowodów na to, że brał on udział w zorganizowanej grupie przestępczej i w jej ramach wprowadzał do obrotu „dopalacze”. Ustalenia w tej kwestii zostały poczynione wyłącznie na podstawie zeznań R. H. (1) i A. Z. (1), którzy mieli realną możliwość uzgodnienia zeznań. W sprawie wystąpiły wątpliwości, o których mowa w art. 5§2 KPK dotyczące winy i okresu czasu, w którym oskarżony miał popełnić czyny opisane w punktach XXV i XXVII wyroku. Według apelacji, okoliczność, że oskarżony znajdował się w sklepie przy ul. (...) w chwili jego zatrzymania nie przesądza, że brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz, że wprowadzał do obrotu substancje szkodliwe dla zdrowia. Dowodu potwierdzającego udział oskarżonego w grupie przestępczej od października 2016 r. nie mogą stanowić protokoły z czynności przeprowadzonych we wrześniu 2016 r. Ponadto, sąd pierwszej instancji nie uzasadnił, dlaczego przyjął art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdyż nie wskazał, na podstawie jakich okoliczności i dowodów uznał, że oskarżony czynił przygotowania do wprowadzenia do obrotu narkotyków, które zostały u niego znalezione.

Wbrew wymienionym zarzutom sąd pierwszej instancji nie uchybił ocenie dowodów ujawnionych na rozprawie głównej, w tym wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom R. H. (1) i A. Z. (1). Wymieniony sąd nie popełnił też błędu ustalając, że R. Z. (1) był członkiem grupy przestępczej oraz brał udział we wprowadzaniu do obrotu „dopalaczy”. R. H. (1) i A. Z. (1) konsekwentnie podawali, że oskarżony został zwerbowany do grupy w celu sprzedawania wymienionych środków. A. Z. (1) zeznała, że widziała oskarżonego, gdy odbierał fikcyjną umowę o pracę. Oskarżony wiedział, że sprzedaż „dopalaczy” jest zabroniona, dlatego on i pozostali oskarżeni zbywali je, jako środki do czyszczenia komputerów bądź pochłaniacze wilgoci. Oskarżony wiedział, że „dopalacze” są wytwarzane przez R. H. (1), któremu oddawany był utarg ze sprzedaży tych środków. Za swoją pracę, także w nocy otrzymywał zaś wynagrodzenie. Wyjaśnienia oskarżonego, że w dniu 6 września 2016 r. był w sklepie przy ul. (...), bo miał przeprowadzić w nim remont, sąd a quo zasadnie uznał za niewiarygodne, gdyż są sprzeczne z zeznaniami R. H. (1) i A. Z. (1) oraz nie wytrzymują testu wiarygodności za pomocą kryterium doświadczenia życiowego.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo przypisał R. Z. (1) popełnienie przestępstwa z art. 62 ust. 2 UPN. Zważyć należy, że w dniu 27 czerwca 2017 r. w mieszkaniu oskarżonego znaleziono 102,84 gramów marihuany, z których można uzyskać (...) aktywnych dawek (...) (...). Ilość tych środków wskazuje, że stanowią one „znaczną ilość”, gdyż pozwalały na odurzenie się co najmniej kilkudziesięciu osób. Sąd a quo prawidłowo też ustalił, że oskarżony czynił przygotowania do wprowadzenia tych środków do obrotu. Co prawda, wymienione ustalenie nie zostało uzasadnione w wystarczająco pełny sposób, ale to uchybienie nie miało znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia.

Natomiast w apelacji trafnie podniesiono, że sąd meriti bezpodstawne uznał za dowód protokoły z przeszukania i oględzin lokalu przy ul. (...) w dniu 6 września 2016 r., gdyż nie dotyczą one okresu przestępnej działalności oskarżonego zakreślonej w zarzucie aktu oskarżenia. Uchybienie to nie ma jednak znaczenia dla wydanego w sprawie wyroku.

Niezasadne są zarzuty sformułowane w apelacji P. G.. Zważyć należy, że w dniu 13 października 2014 r. podczas przeszukania lokalu (...)przy ul. (...) zastano tam oskarżonego oraz m. in. reklamówkę z zawartością fabrycznie zapakowanych 95 sztuk środka o nazwie „(...)” i 34 sztuki środka o nazwie „(...)”. Podczas kolejnego przeszukania tego lokalu w dniu 31 marca 2015 r. znajdował się tam również P. G.. Znaleziono wtedy m.in. 155 sztuk zamkniętych saszetek opisanych, jako „(...)”, które znajdowały się w rurze kanalizacyjnej toalety. Ponowne przeszukanie tego lokalu miało miejsce w dniu 3 kwietnia 2015 r. I tym razem znajdował się tam oskarżony wraz z B. P. (2). Podczas oględzin lokalu ujawniono m.in. 64 saszetki z etykietą „(...)”, które zostały znalezione w rurze kanalizacyjnej toalety. Stwierdzono, że zawierają one substancję o nazwie A. (...), która od dnia 1 lipca 2015 r. znajduje się w wykazie substancji psychotropowych stanowiących załącznik do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W dniu 18 kwietnia 2016 r. P. G. nie chciał otworzyć drzwi do sklepu przy ul. (...) we W.. Policjanci zauważyli wtedy, że przez okno znajdujące się z tyłu budynku został wyrzucony worek foliowy, z którego wysypały się saszetki z napisem (...). Po sforsowaniu drzwi zastano w środku oskarżonego, który usiłował wyrzucić przez okno kolejny worek z wymienionymi substancjami. W czasie przeszukania lokalu znaleziono 108 sztuk rozerwanych i pustych saszetek z napisem (...) W torbie, którą P. G. usiłował wyrzucić przez okno znajdowało się 76 takich saszetek, a w worku, który został wyrzucony przez okno 31 saszetek.

W świetle wymienionych dowodów, a także prawidłowo ocenionych zeznań R. H. (2) i A. Z. (1), a także wyjaśnień M. O., w których podał, że P. G. załatwił mu pracę w sklepie przy ul. (...), sąd pierwszej instancji zasadnie ustalił, że oskarżony był członkiem grupy przestępczej, w ramach której wprowadzał do szkodliwe dla zdrowia „dopalacze”, stwarzając tym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób.

W apelacji M. O. trafnie wskazuje się, że świadomość istnienia grupy przestępczej jest niezbędnym warunkiem przypisania udziału w takiej grupie. Nie można należeć do grupy przestępczej, nie wiedząc, że taka istnieje. Dla przypisania czynu z art. 258§1 KK nie wystarczy, że grupa istnieje i sprawca mógł i powinien domyślać się tego.

Podnosi się również, że sąd nie ustalił, jaki był skład grupy, jaka była jej wewnętrzna struktura, jakie były role poszczególnych osób oraz funkcje, jakie mieli spełniać. Sąd nie wykazał, że M. O. miał świadomość działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Dlatego, oskarżonemu niezasadnie przypisano czyn z art. 258§1 KK w zw. z art. 64§2 KK. Oskarżony był przekonany o legalności swojego działania. Był zapewniany o braku realnego zagrożenia dla życia ludzi substancji, które sprzedawał oraz o ich legalności, gdyż ich składniki, a także finalny produkt nie znajdowały się na liście substancji zakazanych.

Wbrew wymienionym zarzutom, sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że M. O. był członkiem grupy przestępczej od stycznia do 21 września 2016 r. Sprzedawał „dopalacze” w lokalu przy ul. (...) oraz przy ul. (...). Gdy policja przeprowadziła przeszukanie w sklepie przy ul. (...) znaleziono tam w rurze kanalizacyjnej 28 saszetek z napisem „(...)” oraz „(...)”, które zawierały (...) oraz (...) i 4C (...). Okoliczność, że oskarżony pod pozorem pochłaniaczy wilgoci sprzedawał „dopalacze”, które przed policją ukrywał w rurze kanalizacyjnej najlepiej świadczy o świadomości bezprawności przedsiębranego zachowania. Pamiętać należy, że wymieniony sklep był czynny przez 24 godziny. Doświadczenie życiowe nie pozwala zaś na uznanie za wiarygodne, że pochłaniacze wilgoci i środki do czyszczenia komputerów cieszyły się tak dużym popytem, że należało sprzedawać je także w nocy, czym miał zajmować się oskarżony. Takim popytem cieszyły się zaś „dopalacze”, które były sprzedawane także w nocy.

Zważyć też należy, że M. O. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (k. 4100). Wyjaśnił, że od stycznia do września 2016 r. sprzedawał dopalacze w lokalu przy ul. (...) we W.. Pracę załatwił mu P. G., którego znał z sąsiedztwa. Substancje te sprzedawał razem z F. i P. K.. Pracę organizował mu P. G., który pouczał go, że w razie interwencji policji saszetki z „dopalaczami” miał spuszczać w toalecie. Oskarżony tak właśnie postąpił w czasie interwencji policji we wrześniu 2016 r. (...) były sprzedawane w dużych – (1 gram) i małych (0,5 grama) opakowaniach pod nazwą „(...)” oraz „(...)”. Duże opakowanie kosztowało 35 zł, a małe 20 zł. W lokalu przy ul. (...) oprócz P. G., F. i P. K. pracowały też inne osoby, ale ich nie znał. Towar był przywożony przez B. N. (1) dwa razy na dobę, najczęściej w ilości 100 dużych saszetek. Nie wie, kto produkował dopalacze. Oskarżony wskazał, że grupa miała też punkt sprzedaży przy ul. (...), gdzie też sprzedawał „dopalacze”.

Przed sądem, początkowo M. O. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień oraz udzielenia odpowiedzi na pytania. Dopiero na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2018 r. oskarżony przyznał, że sprzedawał dopalacze w punkcie przy ul. (...), a pracę załatwił mu R. H. (1). On też poinstruował go, jak się zachowywać w przypadku interwencji policji. Wyjaśnił, że pracował na telefon, gdy R. H. (1) dał mu znać telefonicznie.

W świetle wymienionych okoliczności przeprowadzona przez sąd a quo ocena wyjaśnień oskarżonego, a także zeznań R. H. (1) i A. Z. (1) jest prawidłowa. Trafne są także ustalenia faktyczne dokonane przez wymieniony sąd wskazujące na udział oskarżonego w grupie przestępczej, świadomość celu działalności grupy i jej struktury oraz bezprawności sprzedaży „dopalaczy”. Podniesione w apelacji zarzuty uznać należy za niezasadne.

W apelacjach J. K. i A. R. trafnie wskazuje się, że przypisanie oskarżonym przestępstwa z art. 299§1 KK nastąpiło pomimo nieustalenia, że środki pieniężne powierzone A. R. pochodziły z czynu zabronionego. Co prawda, sąd a quo zasadnie nie dał wiary wyjaśnieniom J. K., że w ogóle nie zajmował się wspólnie z A. R. „praniem” pieniędzy pochodzących ze sprzedaży „dopalaczy”, ale umknęło temu sądowi, że zebrane w sprawie dowody potwierdzają jedynie przekazanie przez J. K. A. R. złotego łańcucha. Co prawda, R. H. (1) i A. Z. (1) zgodnie twierdzili, że J. K. i A. R. współpracowali ze sobą w ukrywaniu korzyści pochodzących z handlu „dopalaczami”. R. H. (1) podał wszak (k. 2621), że J. K. dał A. R. na przechowanie pieniądze i złoty łańcuch. Pochodziły one z handlu „dopalaczami”. R. H. (1) zeznał też, że J. K. mówił mu, że swoje pieniądze trzyma u A. R., któremu ufał (k. 2682). Podał, że wiedział od J. K., że trzymał on u A. R. złoty łańcuch, który był kupiony za pieniądze pochodzące z handlu „dopalaczami”. Z zeznaniami R. H. (1) korespondowały zeznania A. Z. (1), która podała, że była obecna przy rozmowie R. H. (1) i J. K., w której powiedział, że woli trzymać złoty łańcuch u A. R., aby nie znalazła go policja.

Ocena wyjaśnień J. K. i A. R. uchybia jednak wymogom określonym w art. 7 KPK. Powiedziano już, że dowód z pomówienia wymaga potwierdzenia innymi dowodami. W rozpoznawanej kwestii zeznania R. H. (1) i A. Z. (1) dotyczące prania pieniędzy przez wymienionych oskarżonych znalazły potwierdzenie jedynie, co do przekazania A. R. złotego łańcucha. Zeznania R. H. (1) tylko w takim zakresie zostały potwierdzone przez A. Z. (1), która przyznała, że była obecna przy rozmowie R. H. (1) i J. K., która dotyczyła jedynie złotego łańcucha. A. Z. (1) nie była świadkiem zdarzeń dotyczących przekazania A. R. pieniędzy pochodzących z handlu „dopalaczami”. W polu widzenia należy mieć, że w postępowaniu przygotowawczym zabezpieczono jedynie ów łańcuch. Pomimo weryfikowania sytuacji majątkowej A. R. nie znaleziono u niego pieniędzy, także na rachunku bankowym, które miały być mu przekazane przez J. K.. Z tych względów sąd odwoławczy zmienił opis czynów przypisanych obu oskarżonym, w ten sposób, że ustalił, że przedmiotem czynności wykonawczej czynu z art. 299§1 KK jest jedynie złoty łańcuch o wartości nie mniejszej niż 30.530 zł. Mając na uwadze że J. K. przyznał R. H. (1), że dał A. R. na przechowanie złoty łańcuch, gdyż chciał w ten sposób ukryć go przed policją, sąd pierwszej instancji zasadnie uznał za niewiarygodne wyjaśnienia obu oskarżonych, że wymieniony łańcuch został dany jako zabezpieczenie pożyczki udzielonej przez A. R., a później przez niego kupiony.

Niezasadny jest zarzut błędnej wykładni przepisu art. 299§1 KK sformułowany w apelacji J. K.. Forsowana w apelacji teza o tzw. czteroelementowej strukturze przestępstwa „prania pieniędzy” z art. 299§1 KK nie znalazła uznania w orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu, w którym zakwestionowano wartość opinii biegłego z zakresu jubilerstwa. Opinia ta jest jasna. Udziela odpowiedzi na wszystkie pytania. Biegły podał metodę, za pomocą której ustalił wartość złotego łańcucha. Wnioski opinii wynikają z jej części opisowej i metodologicznej. Nie ma zatem żadnych powodów do zakwestionowania wartości dowodowej rzeczonej opinii.

Z takich samych powodów sąd odwoławczy uznał za niezasadny zarzut kwestionujący opinię biegłego z zakresu badań fizykochemicznych dotyczącą środków odurzających znalezionych w mieszkaniu A. R..

Natomiast trafny okazał się zarzut błędnego uznania A. R. za osobę karaną, gdyż kary wymienione na s. 56 i 57 uzasadnienia wyroku uległy zatarciu.

Sąd odwoławczy podzielił ocenę karygodności zachowania oskarżonych dokonaną przez sąd pierwszej instancji i przedstawioną na s. 97-99 uzasadnienia wyroku. Natomiast w tych wypadkach, w których sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok na korzyść oskarżonych J. K., Ł. C., P. P., A. R. oraz na podstawie art. 435 KPK także B. P. (2), obniżył tym oskarżonym stosowne kary jednostkowe i wymierzył nowe kary łączne pozbawienia wolności według zasady asperacji przyjętej przez sąd a quo. Sąd odwoławczy podzielił też ocenę sądu meriti, co do możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kar łącznych pozbawienia wolności w stosunku do B. P. (2) i A. R., nie podzielając wniosku drugiego z oskarżonych o warunkowe umorzenie postępowania o czyn z art. 62 ust. 1 UPN.

Obrońcom z urzędu P. M. i Ł. B. (1) sąd odwoławczy przyznał wynagrodzenie za udzieloną tym oskarżonym pomoc prawną w obu instancjach, gdyż za ich udział przed sądem pierwszej instancji nie otrzymali stosownego wynagrodzenia.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów i wniosków zawartych w apelacji oskarżyciela publicznego dotyczących radykalnego zwiększenia wymiaru kar jednostkowych i kar łącznych pozbawienia wolności wymierzonych wszystkim oskarżonym. Wbrew tej apelacji, sąd a quo w należyty i dostateczny sposób uwzględnił wagę i charakter czynów przypisanych oskarżonym, w tym stopień ich społecznej szkodliwości, stopień winy, motywację i sposób zachowania się, a także właściwości i warunki osobiste oraz sposób ich życia przed popełnieniem przypisanych im przestępstw i po ich popełnieniu. Wymierzając kary łączne pozbawienia wolności sąd pierwszej instancji uwzględnił dyrektywy określone w art. 85a KK.

Mając na względzie powyższe okoliczności, orzeczono, jak na wstępie.

Bogusław Tocicki

Jerzy Skorupka

Agata Regulska

II AKa 97/19

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE