Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2017 roku na rozprawie

sprawy:

1. M. C. (1) , córki S. i G. z domu G., urodzonej (...) w S., PESEL (...)

oskarżonej o to, że :

w okresie od 28 listopada 2014 roku do 5 stycznia 2015 roku działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą M. C. (1) Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) sklep mięsny, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadzając w błąd co do możliwości i zamiaru wykonania zobowiązania doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) ‘ (...) Produkcja i Handel (...) w ten sposób, że doprowadziła do zawarcia 30 umów sprzedaży, w wyniku których otrzymała od pokrzywdzonych towar, za który nie dokonała zapłaty w łącznej kwocie 81.645,60 zł czym działała na szkodę (...) Centrum (...) Produkcja i Handel (...),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2. K. L. (1) , syna T. i B. z domu C., urodzonego (...) w G., PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w okresie od 28 listopada 2014 roku do 5 stycznia 2015 roku działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej pomógł M. C. (1) prowadzącej firmę (...) sklep mięsny doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) ‘ (...) Produkcja i Handel (...) w ten sposób, że jako przedstawiciel handlowy reprezentujący firmę (...), znając sytuację finansową wymienionej, a w szczególności brak możliwości wywiązania się z zobowiązań doprowadził do zawarcia 30 umów sprzedaży, w wyniku których M. C. (1) otrzymała od pokrzywdzonych towar, za który nie dokonała zapłaty w łącznej kwocie 81.645,60 zł czym działał na szkodę (...) Centrum (...) Produkcja i Handel (...),

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka:

I.  oskarżoną M. C. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu, który kwalifikuje z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i skazując ją za ten występek, na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1 b, § 2 kk i art. 35 § 1 wymierza jej karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego K. L. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, który kwalifikuje z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 k.k. i skazując go za ten występek, przy zastosowaniu art. 19 § 1 k.k., na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1 b, § 2 kk i art. 35 § 1 wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust 1 pkt 4 i ust. 2, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych kwoty po 279,36 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych 36/100) tytułem zwrotu wydatków oraz tytułem opłaty od oskarżonej M. C. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) zaś od oskarżonego K. L. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych).

Sygn. akt X K 199/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od 21 maja 2004 roku M. C. (1) prowadziła działalność gospodarczą pod firmą (...) Sklep (...) z siedzibą w G.. W ramach tej działalności M. C. (1) prowadziła sklepy mięsne w G. przy ul. (...), ul. (...), ul. (...), ul. (...), ul. (...). W prowadzeniu działalności gospodarczej aktywnie uczestniczył mąż M. M. C., który był upoważniony do występowania w jej imieniu min. w negocjacjach z kontrahentami przedsiębiorstwa.

Dowody: zeznania świadka P. P. k. 167, 197, 373-375; częściowo zeznania świadka M. C. (3) k. 116-117, 404-409; dane z (...) k. 15-16.

Przez dłuższy okres czasu zaopatrzenie do sklepów (...) dostarczała Spółka (...). W 2013 roku M. C. (1) zaprzestała regularnego uiszczać należności z tytułu dostaw dokonywanych przez B. P. Sp. j. Zadłużenie to sięgało kwoty około 320.000 zł. W związku z powyższym w listopadzie 2013 roku odbyło się spotkanie, w którym uczestniczyli – po stronie B. P. Sp. j. - P. P. oraz K. L. (1), zaś M. C. (1) reprezentował na nim mąż. Pomimo dokonanych w toku spotkania ustaleń w przedmiocie harmonogramu spłaty zadłużenia M. C. (1) nie uiściła wymagalnych należności, przeciwnie, do 2015 roku urosły one do kwoty około 460.000 zł. Między 2013 i 2015 rokiem przedstawiciele B. P. Sp. j. ponownie wielokrotnie prowadzili rozmowy z M. C. (1) odnośnie spłaty zaległości, jednak nie wywiązywała się ona ze składanych w ich toku deklaracji. Wreszcie 29 stycznia 2015 roku zobowiązała się do uiszczania miesięcznie po 5.000 zł na poczet zadłużenia. Do 31 sierpnia 2015 roku M. C. (1) nie spłaciła jednak zaległości.

Dowody: zeznania świadka P. P. k. 167, 197, 373-375; częściowo zeznania świadka M. C. (3) k. 116-117, 404-409; częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. L. (1) k. 226.

W międzyczasie, w dniu 03 listopada 2014 roku K. L. (1) po zakończeniu współpracy z B. P. Sp. j. zawarł umowę o świadczenie usług z (...) Centrum (...) Produkcja i Handel (...), Z. G. Sp. j., w ramach której zobowiązał się do kompleksowego prowadzenia spraw Spółki w tym organizowania i nadzorowania pracy osób przez nią zatrudnianych, organizacji efektywnego procesu zakupu i sprzedaży towarów handlowych oraz nadzoru nad należnościami za sprzedaż, jak i analizy wyników sprzedaży dokonywanych przez Spółkę. W ramach podjętej współpracy z przedsiębiorstwem (...) K. L. (1) „pozyskał” dla tej Spółki klienta w osobie M. C. (1), mimo iż wiedział, że ma ona duże, wymagalne zobowiązanie względem B. P. Sp. j., z którego się nie wywiązuje. K. L. (1) wbrew prawdzie zapewniał przy tym spółkę (...), że współpraca między M. C. (1) i B. P. Sp. j. układała się pozytywnie.

Zamawiane przez przedsiębiorstwo (...) w Spółce (...) towary były dostarczane do G., do punktu dystrybucyjnego sklepów (...) wraz z fakturami. W ten sposób Spółka (...) wyprodukowała i dostarczyła towar w postaci artykułów mięsnych o wartościach wskazanych w następujących fakturach VAT:

- F-ra nr (...) z dnia 2014.11.28 r. na kwotę 5305,73 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.19, z której pozostało do zapłaty 4082,44 zł;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.11.28 na kwotę 2192,04 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.19;

- F-ra nr (...) z dnia (...).11.29 na kwotę 1794,71 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.20;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.03 na kwotę 5119,32 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.24;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.05 na kwotę 2207,55 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.20;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.06 na kwotę 3847,56 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.27;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.06 na kwotę 1243,88 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.27;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.08 na kwotę 367,68 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.29;

- F-ra (...) z dnia 2014.12.08 na kwotę 733,26 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.29;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.08 na kwotę 4733,40 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.29;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.09 na kwotę 1331,01 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.30;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.09 na kwotę 1134,20 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.30;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.09 na kwotę 82,37 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.30;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.10 na kwotę 2860,88 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.31;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.10 na kwotę 843,34 zł, której termin płatności upłynął 2014.12.31;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.13 na kwotę 2769,24 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.03;

- F-ra nr (...) z dnu 2014.12.13 na kwotę 3978,49 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.03;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.15 na kwotę 2553,97 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.05;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.16 na kwotę 5608,23 zł, której termin płatności upłynął 2015-.01.06;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.16 na kwotę 240,98 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.06;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.17 na kwotę 213834 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.07;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.18 na kwotę 8818,85 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.08;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.20 na kwotę 4016,59 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.10;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.20 na kwotę 715,32 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.10;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.23 na kwotę 1513,58 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.13;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.23 na kwotę 972,92 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.13;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.28 na kwotę 4643,21 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.28;

- F-ra nr (...)/, dnia 2014.12.29 na kwotę 2064,54 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.29;

- F-ra nr (...) z dnia 2014.12.30 na kwotę 8478,21 zł, której termin płatności upłynął 2015.01.30;

- F-ra nr (...) z dnia 2015.01.05 na kwotę 559,49 zł, której termin płatności upłynął 2015.02.05.

Ze wskazanych w powyższych fakturach kwot M. C. (1) uiściła jedynie 1.088,13 zł tytułem zapłaty części ceny za pierwszą z dostaw.

Wszelkie decyzje związane z wydawaniem M. C. (1) wskazanych w fakturach produktów podejmował K. L. (1), ponieważ w okresie między 12 i 22 grudnia 2014 roku oboje (...) Spółki (...) przebywali na urlopie. K. L. (1) zaś nie konsultował się z nimi w żaden sposób, samodzielnie podejmując decyzję o niezaprzestaniu dostaw mimo braku regulowania płatności. Spółka (...) przyjęła 21 dniowy termin płatności, zaś w razie nieuiszczania przez klienta należności w terminie następowała automatyczna blokada wydawania kolejnych zamówień. Zasada ta znalazła zastosowanie równie w przypadku Przedsiębiorstwa (...), jednak gdy K. L. (1) dowiedział się o zablokowaniu jej zamówień niezwłocznie polecił pracownikowi firmy – I. G. (1) odpowiedzialnej za kontrolę płatności, zdjęcie blokady i kontynuowanie dostaw, oświadczając, że „bierze to na siebie”.

Dowody: zeznania świadka Z. G. k. 88-88v., 321-324; częściowo zeznania świadka M. C. (3) k. 116-117, 404-409; zeznania świadka I. G. (2) k. 136, zeznania świadka E. K. k. 139, częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. L. (1) k. 226; częściowo wyjaśnienia oskarżonej M. C. (1) k. 221-222; lista transakcji rozrachunkowych k. 21; faktury VAT k. 22-86; umowa o świadczenie usług k. 47-101.

Wobec powyższego zadłużenie M. C. (1) wobec Spółki (...) urosło do kwoty 81.645,60 zł. W dniu 15 stycznia 2015 roku Spółka wezwała M. C. (1) do dobrowolnej spłaty zobowiązania, zaś wobec braku jej reakcji – wniosła przeciwko niej powództwo cywilne, co skutkowało wydaniem w dniu 24 kwietnia 2015 roku nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie IX GNc 256/15.

Dowody: zeznania świadka Z. G. k. 88-88v., 321-324; częściowo zeznania świadka M. C. (3) k. 116-117, 404-409;ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 18-20; kopia nakazu zapłaty k. 93-95.

W dniu 28 lutego 2015 roku M. C. (1) zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej, natomiast w dniu 01 marcu 2015 roku wpis o wykonywaniu przez nią działalności gospodarczej został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Jednocześnie w miejscach, gdzie wcześniej swoje sklepy prowadziła M. C. (1), działalność o tożsamym profilu zaczął prowadzić M. C. (3).

Dowody: dane z (...) k. 15-16, 17.

Słuchana w toku postępowania przygotowawczego, w charakterze podejrzanej M. C. (1) nie przyznała się do popełniania zarzucanego jej czynu i skorzystała z prawa odmowy składania wyjaśnień.

M. C. (1) nie stawiła się na żaden z terminów rozprawy, będąc o nich zawiadamiana prawidłowo.

Vide: wyjaśnienia oskarżonej k. 221.

Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego, słuchany w charakterze oskarżonego K. L. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień.

K. L. (1) nie stawił się na żaden z terminów rozprawy, będąc o nich zawiadamiany prawidłowo.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 226.

M. C. (1) ma wykształcenie zawodowe. Jest mężatką i ma troje małoletnich dzieci. Obecnie nie pracuje i pozostaje na utrzymaniu męża. Nie posiada żadnego majątku. Stan jej zdrowia jest dobry, nie była leczona psychiatryczne, neurologicznie, ani odwykowo. Nie była uprzednio karana.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 220-221; dane o karalności k. 391.

K. L. (1) ma wyksztalcenie średnie. Jest rozwodnikiem i ma dwoje małoletnich dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Jest bezrobotny i nie osiąga dochodu. Nie posiada żadnego majątku. Stan jego zdrowia jest dobry; był leczony neurologicznie, nie był leczony psychiatrycznie, ani odwykowo. W toku postępowania przygotowawczego został przebadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy zgodnie stwierdzili, iż względem oskarżonego nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Nie był uprzednio karany.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 225-226; dane o karalności k. 392; opinia sądowo –psychiatryczna k. 239-240.

Sąd zważył, co następuje:

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody, Sąd doszedł do przekonania, że zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonych odnośnie zarzucanych im czynów nie budzą wątpliwości.

Sąd dokonując ustaleń w sprawie oparł się w głównej mierze na zeznaniach oskarżyciela posiłkowego Z. G. – prezesa zarządu pokrzywdzonej Spółki. Wskazał on, w jakich okolicznościach doszło do powstania po stronie M. C. (1) zadłużenia względem Spółki (...) we wskazanej zarzutem kwocie i opisał jakie kroki podejmował celem jej ściągnięcia. Dodatkowo oskarżyciel posiłkowy szczegółowo odniósł się do podejmowanych przez K. L. (3) na przestrzeni listopada 2014 i grudnia 2015 roku działań, rzeczowo tłumacząc dlaczego pociągały one za sobą negatywny skutek dla pokrzywdzonej Spółki. Istotnym było nadto, że choć Z. G. występował w imieniu pokrzywdzonego, to nie miał interesu, aby ponad miarę obciążać oskarżonych – w toku postepowania nie ujawniono okoliczności, które wskazywałyby na to, aby pozostawał on w konflikcie z M. C. (1), czy K. L. (1). Powyższe, wobec zeznawania przez świadka w sposób rzeczowy, logiczny i prezentowaniu faktów, nie zaś swoich opinii, pozwala na przyjęcie, iż Z. G. zeznając kierował się jedynie chęcią przedstawienia obiektywnego stanu faktycznego, nie zaś działaniem na szkodę oskarżonych. Brak zatem jakichkolwiek podstaw aby przyjmować, iż jego depozycje były w tym zakresie nieszczere. Konkludując – zeznania Z. G. zostały przez Sąd uznane za miarodajny dowód w sprawie i stały się podstawą ustaleń faktycznych.

Podobnie Sąd nie miał zastrzeżeń do wiarygodności zeznań P. P. – poprzedniego zleceniodawcy K. L. (1) i kontrahenta M. C. (1). Świadek w swoich zeznaniach wskazywał na rozmiar wierzytelności, jaką względem Spółki (...). j. miała oskarżona i jakie ustalenia podjęto w przedmiocie ich spłat. Co istotne, świadek wyraźnie podkreślał, że K. L. (1) brał udział w rozmowach dotyczących spłaty zadłużenia M. C. (1) i miał wiedzę na temat niewywiązywania się przez nią ze złożonych deklaracji. W konsekwencji relacje P. P. miały istotne znaczenie dla dokonania ustaleń w przedmiocie sprawstwa K. L. (1). Oceniając ich treść Sąd miał przy tym na uwadze, że żaden z uznanych za wiarygodny dowodów nie stał z nimi w sprzeczności.

Sąd jako w całości wiarygodne ocenił także zeznania świadków I. G. (2) i E. K. – pracowników oskarżyciela posiłkowego. Świadkowie w sposób spójny i korespondujący ze sobą opisały, iż to K. L. (1) podjął decyzję o realizowaniu dalszych dostaw dla oskarżonej mimo braku płatności i zapewniał, że oskarżona uiści wszystkie należności. Świadkowie opisały rzeczowo i kategorycznie znane im fakty, wprost sygnalizowały jakich okoliczności nie znają, co zwiększa ich wiarygodność. Nie zostały ujawnione żadne okoliczności, które wskazywałyby, iż świadkowie mogły podać nieprawdę.

Za wiarygodne jedynie w części uznano natomiast zeznania M. C. (3) – męża oskarżonej. Nie uszło uwagi Sądu, iż bliska relacja osobista łącząca świadka z oskarżoną miała wpływ na treść składanych przez świadka zeznań. Relacja świadka była bowiem wyraźnie obliczona na odsunięcie od M. C. (1) i K. L. (1) odpowiedzialności karnej. Świadek próbował przedstawić fakty w sposób jak najbardziej korzystny dla żony, odpowiedzialność za niespłacenie zobowiązania próbował przerzucić na wierzyciela (oskarżyciela posiłkowego) utrzymując, że gdyby firma zgodziła się na warunki ugody zaproponowane przez niego, to zadłużenie byłoby spłacane. Jednocześnie sposób składania zeznań i zachowania świadka jednoznacznie wskazywały, że ma żal do oskarżyciela posiłkowego za zaistniałą sytuacją, obciąża spółką odpowiedzialnością za konieczność zamknięcia działalności przez żonę, jednocześnie nie dostrzegał niczego niewłaściwego w zachowaniu oskarżonych i niespłaceniu zadłużenia. Brak spłaty tłumaczył tym, iż żona nie posiada środków, a on obecnie prowadzi działalność i spłaca zadłużenie tych wierzycieli, z którymi zawarł porozumienie. M. C. (3) utrzymywał nadto, że powstawianie zadłużenia w branży, w której działała jego żona było jak najbardziej naturalne i sugerował przy tym, że to przedstawiciele Spółki (...) nie wykazując zrozumienia dla tego zjawiska, de facto działali na szkodę jego małżonki. Jednocześnie świadek w sposób oczywisty mijał się z prawdą podnosząc w czasie pierwszego przesłuchania, że należności wskazanej spółki były spłacane przez oskarżoną „dopóki mogła” to robić i nie było tak, aby M. C. (1) przestała płacić Spółce (...) – robiła to dopóki mogła. Tymczasem z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika jednoznacznie, iż oskarżona uiściła zaledwie nieznaczną części kwoty, na jaką opiewała pierwsza wystawiona przez wierzyciela faktura. Podobnie, za niepolegające na prawdzie uznano twierdzenia M. C. (3), jakoby świetnie uskładała się jego współpraca z B. P. Sp. j, zaś K. L. (1) zatrudniając się w Spółce (...) nie miał wiedzy na temat sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oskarżonej. W tym względzie, w sposób oczywiście odmienny zeznawał P. P., który jednoznacznie wskazał, że współpraca z oskarżoną była ciężka, bo ta nie wywiązywała się ze zobowiązań, a następnie nie realizowała harmonogramu spłat należności. Świadek – wcześniejszy zleceniodawca oskarżonego – podkreślał też, że K. L. (1) był bezpośrednio zaangażowany w rozmowy dotyczące zadłużenia M. C. (1), z czasie których reprezentujący oskarżoną M. C. (3) powoływał się na złą kondycję firmy żony. Nie sposób zatem dać wiary twierdzeniom świadka – M. C. (3), iż oskarżony nie zdawał sobie sprawy trudności finansowych przedsiębiorstwa oskarżonej, gdy nawiązywał z nimi współpracę w imieniu Spółki (...) w listopadzie 2014 roku. W konsekwencji Sąd dał wiarę zeznaniom M. C. (3) wyłącznie w zakresie, w jakim odnosiły się one do ogólnych informacji dotyczących prowadzenia przez M. C. (1) działalności gospodarczej, samego faktu powstania zadłużenia wobec oskarżyciela posiłkowego, zakończenia działalności gospodarczej zony i przejęcia prowadzenia sklepów mięsnych przez świadka.

Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiarygodności opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w sprawie i dotyczącej K. L. (1). W swojej opinii biegłe w sposób jednoznaczny stwierdziły, iż w stosunku do oskarżonego K. L. (1) nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Opinia ta nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości. Została bowiem sporządzona przez biegłe w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Z tych względów Sąd uznał ją za miarodajny dowód na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na ich podstawie.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci: danych z (...), odpisu nakazu zapłaty, kopii umów i wezwania do zapłaty, danych osobopoznawczych danych o karalności i faktur VAT. Ich autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zostały one sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Mając na względzie przedstawioną powyżej ocenę materiału dowodowego Sąd uznał nieprzyznanie się przez oskarżonych do winy za podniesione wyłącznie w ramach przyjętej przez nich linii obrony. Nieprzyznanie to były w sposób oczywisty sprzeczne z powyżej omówionymi i uznanymi za wiarygodne dowodami i jako takie nie mogło się ostać.

Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego, zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżona M. C. (1) wypełniła swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zaś oskarżony K. L. (1) wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 13 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Stosownie do treści art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Przed podjęciem przez sprawcę działania osoba ta nie ma jeszcze błędnego wyobrażenia o rzeczywistości. Ustawa karna nie zawiera żadnych ograniczeń odnośnie sposobu wprowadzenia danej osoby w błąd. Możliwe jest to przy wykorzystaniu wszelkich sposobów i metod. Wprowadzenie w błąd musi dotyczyć istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwanego określonej decyzji dotyczącej rozporządzenia mieniem. Przestępstwo z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż wprowadzające w błąd zachowanie oskarżonej polegało na wywołaniu u pokrzywdzonego fałszywego przeświadczenia, iż zamierza ona wywiązać się ze zobowiązania i dokonana w terminie zapłaty za zamówiony i dostarczony towar w postaci wyrobów mięsnych, zgodnie z terminami płatności wynikającymi z kolejno wystawianych faktur VAT z odroczonym terminem płatności. Z obowiązku tego nie wywiązała się jednak, zaś jej zachowanie wskazuje zdaniem Sądu, iż już w chwili składania kolejnych zamówień i miała taki właśnie zamiar. Wskazał na to wprost świadek M. C. (3), który opisując sposób prowadzenia działalności przez żonę przyznał, że terminów płatności nie traktowali jako ostatecznych, oczekiwali natomiast dłuższego kredytu konsumenckiego i tłumaczył się w ten sposób, że w tej branży tak to funkcjonuje. Zauważyć nadto należy, że nie została uiszczona żadna kwoty tytułem spłaty należności w wysokości wynikającej z zarzutu, co więcej oskarżona za pośrednictwem swojego męża prowadziła rozmowy z pokrzywdzona spółką co do ugodowego załatwienia sprawy, jednak propozycja M. C. (3) została zaakceptowana przez pokrzywdzonego i w związku z tym oskarżona nie spłaca zadłużenia w ogóle. Podkreślenia wymaga także fakt, iż towar był zamawiany i pobierany przez oskarżoną w okresie przedświątecznym, a zatem w czasie, który świadek M. C. (3) nazwał najlepszym okres w branży mięsnej, kiedy wykonuje się około 30 % przychodu rocznego. Mimo tego jednak nie nastąpiła nawet częściowa spłata za zamówienia. Takie zachowanie oskarżonej wskazuje zdaniem Sądu w sposób nie budzący wątpliwości na istnienie po jej stronie zamiaru bezpośredniego wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd. Nadto oskarżona działała umyślnie, wyłącznie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej tj. uzyskania korzyści z tytułu sprzedaży zamawianego i pobieranego od pokrzywdzonej towaru. W rezultacie działania oskarżonej, pokrzywdzona spółka zrealizowała zamówienie i dostarczyła towar w postaci wyrobów mięsnych, nie otrzymując jednak świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty, a zatem niewątpliwie w sposób niekorzystny rozporządziła własnym mieniem. Reasumując Sąd doszedł do przekonania, że czyny przypisane oskarżonej wyczerpały znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. Z uwagi na to, że towar był zamawiany i odbierany przez oskarżoną sukcesywnie od końca listopada 2014r. do początku stycznia 2015r. w krótkich odstępach czasu, dotyczył tego samego pokrzywdzonego i był wynikiem realizacji (w zamierzeniu oskarżonej) dłuższej, stałej współpracy z pokrzywdzonym, spełnione zostały również przesłanki art. 12 k.k.

Natomiast oceniając zachowanie oskarżonego K. L. (1), Sąd nie miał wątpliwości, iż pomógł on M. C. (1) doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego. Oskarżony mając świadomość sytuacji majątkowej i zadłużenia M. C. (1) wobec firmy (...) oraz faktu, iż były problemy ze spłatą tego zadłużenia – oskarżona nie wywiązywała się ze spłaty zadłużenia, nie realizowała także postanowień wynikających z zawartego porozumienia, nawiązał jednak w imieniu nowego pracodawcy, pokrzywdzonego, współpracę z oskarżoną. Co więcej podjął decyzję o realizacji kolejnych zamówień na rzecz oskarżonej mimo braku bieżących płatności, polecił pracownikom pokrzywdzonego usunięcie blokady realizacji zamówień w systemie komputerowym firmy i wykonanie kolejnych zamówień, ręcząc, że zapłata zostanie dokonana. Jest zatem oczywiste w ocenie Sądu, iż takie działania oskarżonego, podejmowane w krótkim okresie czasu stanowiły realizację z góry powziętego zamiaru, podejmowane były w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. C. (1) poprzez doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną spółkę. Spełnione zostały zatem przez oskarżonego znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wymierzając oskarżonym karę za przypisane im przestępstwa, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 k.k., zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W związku z powyższym Sąd wymierzył M. C. (1) na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, zaś oskarżonemu K. L. (1), przy zastosowaniu art. 19 § 1 k.k., na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonym kara jest adekwatna zarówno do stopnia ich zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów. Zachowanie oskarżonych cechował bowiem wysoki stopień zawinienia – dopuścili się przypisanego im przestępstwa w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym, w konsekwencji czego ich zachowanie należy potraktować jako świadome i rażące lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Nie bez znaczenia pozostawało przy tym, iż przestępcze zachowanie oskarżonych ewidentnie miało charakter planowy – wymagało przemyślanego działania, podjęcia następujących po sobie czynności, było rozciągnięte w czasie. Nadto spowodowali szkodę w znacznej kwocie. Jako okoliczność łągodzącą Sad uwzględnił natomiast uprzednią niekaralność oskarżonych. Wobec wcześniejszej niekaralności oskarżonych Sąd ocenił, iż kara pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie w okolicznościach niniejszej sprawy nadto surowa, zaś kara grzywny – zbyt łagodna. Z tego też względu za karę odpowiednią uznano właśnie karę ograniczenia wolności. Sąd decydując o zastosowaniu wobec oskarżonych tej kary miał na względzie, iż kara powinna być tak dobrana, aby nie tyle stanowić narzędzie represji, lecz jak najlepiej spełnić cele prewencyjne: uświadomić oskarżonym, że ich postępek stanowił poważne przestępstwo, że spotkał się z konkretnymi konsekwencjami i że należy w przyszłości powstrzymać się od tego rodzaju zachowań. Tę rolę najlepiej spełni w ocenie Sądu właśnie kara ograniczenia wolności orzeczona we wskazanych wymiarach i w najniższym przewidzianym ustawą wymiarze godzinowym. Zaznaczyć należy, że jak wynika z informacji o oskarżonych, ich zachowania będące przedmiotem niniejszego postepowania nie były dla nich typowe, w konsekwencji nie sposób uznać, aby byli oni osobami zdemoralizowanymi i tym samym konieczne było stosowanie względem nich kar surowszych rodzajowo.

Sąd nie uznał natomiast za celowe orzeczenie względem oskarżonych obowiązku naprawienia szkody poprzez orzeczenie na rzecz Spółki reprezentowanej przez oskarżyciela posiłkowego kwoty 81.645,60 zł. W tym względzie podkreślenia wymaga, iż jak wynika z treści art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono. Cytowany przepis zawiera zatem tzw. klauzulę antykumulacyjną uniemożliwiającą nałożenie obowiązku naprawienia szkody (lub innego przewidzianego w art. 46 § 1 k.k.) nawet wtedy, gdyby w świetle przepisów prawa karnego materialnego jego nałożenie było obligatoryjne, ratio legis bowiem tego przepisu sprowadza się do wyeliminowania sytuacji, w której w związku z tą samą szkodą dochodzi do dwóch tytułów egzekucyjnych (zob. wyr. SN z 5.11.2008 r., V KK 150/08, KZS 2009, Nr 7–8, poz. 44; wyr. SN z 17.12.2008 r., III KK 343/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 5, poz. 19; wyr. SA we Wrocławiu z 1.8.2012 r., II AKA 198/12, L.). Co istotne, wobec okoliczności niniejszej sprawy, zakaz ten obowiązuje niezależnie od tego, czy zasądzone w postępowaniu cywilnym roszczenie zostało wyegzekwowane (por. wyr. SN: z 6.11.2012 r., IV KK 268/12, L.; z 28.11.2012 r., III KK 321/12, L.; z 18.1.2013 r., V KK 378/12, L.; z 21.2.2013 r., V KK 14/13, L.; z 7.5.2013 r., V KK 9/12, Prok. i Pr. - wkł. 2012, Nr 7-8, poz. 12). Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wierzytelności, które (...) Centrum (...) Produkcja i Handel (...) spółka jawna posiada względem M. C. (1), we wskazanej oskarżeniem kwocie, zostały objęte nakazem zapłaty wydanym w dniu 24 kwietnia 2015 roku w postępowaniu upominawczym prowadzonym przez Sąd Okręgowy w Gdańsku IX Wydział Gospodarczy pod sygn. akt IX GNc 256/15. W konsekwencji Sąd stwierdził, iż gdyby doszło do wydania w ramach toczącego się postępowania karnego orzeczenia w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody na rzecz spółki reprezentowanej przez oskarżyciela posiłkowego, skutkowało by to de facto potencjalnym umożliwieniem pokrzywdzonemu uzyskania dwóch tytułów wykonawczych do dochodzenia kwoty wynikłej z tej samej szkody. Natomiast w odniesieniu do oskarżonego K. L. (1) Sąd ocenił, że skoro osoba ta faktycznie nie osiągnęła żadnej korzyścią majątkowej z popełnienia przypisanego mu przestępstwa, nie byłoby zasadne obciążanie oskarżonego obowiązkiem naprawienia szkody. Tym bardziej, iż jest to zadłużenie wynikające z prowadzenia działalności gospodarczej przez oskarżoną M. C. (1), która powinna zadłużenie to spłacić w całości, w sposób wynikający z prawomocnego nakazu zapłaty. Przez wzgląd na powyższe Sąd nie zastosował w omawianym przypadku art. 46 § 1 k.k. i nie nałożył na oskarżonych tego środka kompensacyjnego.

Nadto Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 i ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych kwoty po 279,36 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych 36/100) tytułem zwrotu wydatków oraz tytułem opłaty od oskarżonej M. C. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) zaś od oskarżonego K. L. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych). Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżeni są zdrowi, zdolni do pracy zarobkowej, zaś wskazane koszty i opłaty nie są wysokie, zatem ich poniesienie nie będzie stanowiło dla nich zbytniego obciążenia.