Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2019r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: sek. sąd. M. Ś.

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko M. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. C. na rzecz powódki A. K. kwotę 14 640 zł. ( czternaście tysięcy sześćset czterdzieści złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 13 420 zł od dnia 26 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

- 1 220 zł od dnia 26 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego M. C. na rzecz powódki A. K. kwotę 3 203 zł. 46 gr. (trzy tysiące dwieście trzy złote 46/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od powódki A. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 992 zł. 60 gr (dziewięćset dziewięćdziesiąt dwa złote 60/100) tytułem nieuiszczonych kosztów opinii biegłych sądowych;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanego M. C. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 3 519 zł. 24 gr (trzy tysiące pięćset dziewiętnaście złotych 24/100) tytułem nieuiszczonych kosztów opinii biegłych sądowych.

Sygnatura akt: I C 405/15

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

W wyniku sądowego działu spadku po C. Ś., A. Ś. (1) i A. Ś. (2), dokonanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 19 stycznia 2001r. w sprawie o sygnaturze akt VII Ns 1640/91, powódka A. K. (poprzednio Ś.) stała się wyłączną właścicielką odrębnego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w G., składającego się z następujących pomieszczeń:

- korytarza 207 o pow. 6,6 m ²,

- łazienki 208 o pow. 3,8 m ²,

- pokoju (...) o pow. 4,6 m ²,

- kuchni 210 o pow. 10,5 m ²,

- pokoju (...) o pow. 17,3 m ²,

- pokoju (...) o pow. 19,9 m ².

Postanowienie działowe uprawomocniło się w dniu 24 października 2002r. Pozwany był uczestnikiem postepowania działowego.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 19 stycznia 2001r. k. 8-15)

Wyrokiem z dnia 28 maja 2015r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 89/15 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał M. C. opuścić, opróżnić i wydać powódce A. Ś. (3) (obecnie K.) część lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ul. (...) tj. pomieszczeń o łącznej powierzchni 29 m ² oznaczonych na rzucie drugiego piętra stanowiącym integralną część postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 19 stycznia 2001r. w sprawie VII Ns 1640/91 pomieszczenia numer: 208 o pow. 3,8 m ², 209 o pow. 4,6 m ², 211 o pow. 17,3 m ² i część pomieszczenia 207 o pow. 3,3 m ². Wyrokiem z dnia 23 marca 2016r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt III Ca 804/15 Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił apelację M. C..

(dowód: wyrok z dnia 28 maja 2015r. k. 86 akt sprawy Sądu Rejonowego w Gdyni o sygnaturze I C 89/15, wyrok z dnia 23 marca 2016r. k. 189 tamże)

W okresie objętym żądaniem pozwu pomieszczenia numer: 208 o pow. 3,8 m ², 209 o pow. 4,6 m ², 211 o pow. 17,3 m ² i część pomieszczenia 207 o pow. 3,3 m ² znajdowały się w granicach lokalu mieszkalnego nr (...), stanowiącego własność pozwanego M. C..

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 29 stycznia 2015r. powódka reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wezwała powoda do zapłaty kwoty 91.872 zł za bezumowne korzystanie z pomieszczeń lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w G. w okresie od 1 stycznia 2005r. do 31 grudnia 2014r. w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Wezwanie zostało przesłane na adres: G., ul. (...).

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 29 stycznia 2015r. wraz z dowodem nadania k. 6-7)

Przedmiotowe pomieszczenia numer: 208 o pow. 3,8 m ², 209 o pow. 4,6 m ², 211 o pow. 17,3 m ² i część pomieszczenia 207 o pow. 3,3 m ² zostały wydane powódce w dniu 11 maja 2017r. w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni J. T. pod sygnaturą Km 1797/16.

(dowód: protokół komornika w sprawie Km 1797/16 k. 151-164)

W okresie od marca 2013r. do marca 2015r. standard lokalu mieszkalnego nr (...) był niski, lokal nie był umeblowany. W łazience była wanna, na ścianach wyłożone były kafelki, a na podłodze terakota. W przedpokoju i pokoju na podłodze położony był parkiet. Lokal był nieogrzewany, nie miał grzejników. Nie było też pieca ogrzewającego wodę. Kotłownia w budynku, w którym położony jest lokal, została około 2015r. zlikwidowana i zamieniona na piwnice. Lokal nie był przyłączony do instalacji gazowej. Instalacja elektryczna była przestarzała (faza 220 V). Okna w lokalu były drewniane, dwuczęściowe. W spornym okresie lokal był niezamieszkany.

(dowód: zeznania świadka Z. B. płyta CD k. 270)

Wysokość wolnorynkowego czynszu najmu, jaki powódka mogłaby uzyskać z tytułu najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...) obejmującego powierzchnię 62,7 m ² w okresie od marca 2013r. do marca 2015r., gdyby powódka posiadała możliwość swobodnego dysponowania tym lokalem, przy założeniu, że lokal nie był umeblowany, a jego standard był niski, wynosiła 31.200 zł, przy czym miesięczny koszt najmu wynosił 1.300 zł. W powyższym okresie stawka czynszu za 1 m ² wynosiła 21,04 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości i czynszów J. Ś. k. 226-250 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 282-291)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadka Z. B. oraz opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości i czynszów.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności wymienionych powyżej dowodów z dokumentów urzędowych w postaci postanowienia działowego oraz wyroku w sprawie I C 89/15, a także protokołu komornika. Zgodnie z treścią art. 244 kpc wymienione powyżej dokumenty urzędowe korzystają z domniemania autentyczności i domniemania zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, zaś w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie kwestionowała powyższych domniemań w trybie art. 252 kpc. Ponadto, za w pełni wiarygodny i przydatny do rozstrzygnięcia sprawy Sąd uznał dowód z dokumentu prywatnego w postaci wezwania do zapłaty. Dokument ten został podpisany, a strona przeciwna nie kwestionowała jego autentyczności ani nie zaprzeczyła, iż osoba podpisana pod ww. pismem nie złożyła zawartego w nim oświadczenia.

W ocenie Sądu brak było również podstaw do kwestionowania zeznań świadka Z. B.. W ocenie Sądu zeznania świadka były szczere, spójne, a także nie budzą wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego.

Spośród przeprowadzonych w toku niniejszego postępowania opinii ostatecznie za wiarygodny i przydatny do rozstrzygnięcia dowód w sprawie Sąd uznał opinię biegłego J. Ś. po jej uzupełnieniu. Podkreślić bowiem należy, iż pierwotna opinia złożona przez tego biegłego uwzględniała hipotetyczny stan lokalu mieszkalnego nr (...) po jego remoncie, tymczasem bezsporne w niniejszej sprawie było, że w okresie objętym żądaniem pozwu lokal ten nie był remontowany, a jego standard był niski, co zresztą potwierdzają zeznania świadka Z. B.. Zgodnie natomiast z orzecznictwem przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie należy uwzględnić stan nieruchomości w okresie, którego roszczenie dotyczy. Powyższej wady pozbawiona jest natomiast opinia uzupełniająca, w której biegły uwzględnił faktyczny stan lokalu, będącego przedmiotem wyceny, w okresie objętym żądaniem pozwu. Zdaniem Sądu, po uzupełnieniu, opinia biegłego jest logiczna, spójna, odpowiada tezie dowodowej, a wynikające z niej wnioski konkretne i jednoznaczne. Podkreślić również należy, iż opinia uzupełniająca biegłego Ś. nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy Sąd nie oparł się natomiast na opinii sporządzonej przez biegłego J. M.. Przede wszystkim należy wskazać, że opinia ta została sporządzona na okoliczność ustalenia wolnorynkowego czynszu z tytuł najmu części lokalu nr (...) o powierzchni 29 m ² przy założeniu, że są to pomieszczenia włączone do lokalu pozwanego. Zważyć jednak należy, iż podobne nieruchomości nie występują na rynku jako przedmiot obrotu, co uniemożliwia miarodajną i wiarygodną wycenę części lokalu powódki, zaś zgodnie z poglądami orzecznictwa podstawą wyceny powinny być stawki występujące na rynku. Już z tegoż względu opinia przedstawiona przez biegłego J. M. była nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto, należy zauważyć, iż w opiniach uzupełniających biegły nie potrafił w sposób przekonujący odnieść się do wszystkich podniesionych przez strony zarzutów.

Kwalifikacja prawna:

Swoje roszczenie powódka wywodziła z treści przepisów art. 224 § 2 kc w zw. z art. 225 kc. Tradycyjnie przyjmuje się, iż roszczenia uzupełniające przysługują właścicielowi, który dysponuje roszczeniem windykacyjnym i mają one na celu naprawienie uszczerbków wynikających z pozbawienia właściciela możliwości korzystania z należącej do niego rzeczy. Roszczenia te uzupełniają zatem roszczenie windykacyjne. Zgodnie z treścią art. 225 kc obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Natomiast stosownie do art. 224 § 2 kc od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Przewidziane w art. 224 § 2 kc roszczenie o wynagrodzenie jest niezależne od woli właściciela, by rzecz odzyskać, wynika ono bowiem z samego faktu władania jego rzeczą przez osobę, która nie ma do tego żadnego tytułu prawnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 maja 2011r., I ACa 212/11, L.). Podstawowym roszczeniem zaliczanym do kategorii roszczeń uzupełniających jest roszczenie o zapłatę wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, którego celem i istotą jest przyznanie właścicielowi rekompensaty z tytułu utraty możliwości dysponowania własną rzeczą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2008r., IV CSK 529/07, L.). Właściwym więc kryterium ustalania wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy powinna być kwota, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1975r., II CR 208/75, L.). Podkreślić należy, iż roszczenie o wynagrodzenie przewidziane w 224 § 2 i art. 225 kc łączy w sobie pierwiastki roszczenia odszkodowawczego (gdyż może zmierzać do zwrócenia kosztów, jakie właściciel poniósł w związku z tym, że był zmuszony do korzystania z cudzej rzeczy lub do kompensaty utraconych korzyści, jakie by uzyskał, gdyby rzecz wynajął) oraz roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (gdyż może zmierzać do wydania korzyści uzyskanych przez posiadacza w wyniku bezprawnego korzystania). Dlatego regulacja roszczeń uzupełniających łączy w sobie pierwiastki obu roszczeń i jako lex specialis wyłącza stosowanie przepisów dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia oraz zasad odpowiedzialności odszkodowawczej w zakresie przewidzianych przez siebie roszczeń właściciela wobec posiadacza (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2008 r., III CZP 3/08, OSNC 2009, Nr 4, poz. 53).

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że w świetle załączonych do akt niniejszej sprawy orzeczeń nie budzi żadnych wątpliwości, że pozwany nie posiada tytułu prawnego do zajmowania spornej części pomieszczeń wchodzących w skład lokalu mieszkalnego nr (...) numer: 208 o pow. 3,8 m ², 209 o pow. 4,6 m ², 211 o pow. 17,3 m ² i część pomieszczenia 207 o pow. 3,3 m ². W wyniku postępowania sądowego o sygnaturze akt VII Ns 1640/91 dotyczącego działu spadku ustanowiono bowiem odrębną własność lokalu nr (...) położonego w G. przy ul. (...) składającego się z m.in. ze spornych pomieszczeń i przyznano go na własność powódce. Z kolei, wyrokiem z dnia z dnia 28 maja 2015r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 89/15 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał M. C. opuścić, opróżnić i wydać powódce część lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w G. przy ul. (...) tj. pomieszczeń o łącznej powierzchni 29 m ² oznaczonych na rzucie drugiego piętra stanowiącym integralną część postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 19 stycznia 2001r. w sprawie VII Ns 1640/91 pomieszczenia numer: 208 o pow. 3,8 m ², 209 o pow. 4,6 m ², 211 o pow. 17,3 m ² i część pomieszczenia 207 o pow. 3,3 m ². Oba wymienione powyżej orzeczenia są prawomocne. Zgodnie z art. 365 § 1 kpc orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Sąd zatem jest związany przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy powyższymi orzeczeniami i wbrew zarzutom strony pozwanej zobowiązany był przyjąć, że sporne pomieszczenia stanowią własność powódki. Nadto, nie budziło wątpliwości Sądu, że w całym okresie objętym żądaniem pozwu, sporne pomieszczenia o łącznej powierzchni 29 m ² znajdowały się w granicach lokalu mieszkalnego nr (...), który stanowił przedmiot wyłącznej własności pozwanego M. C. i pozwany faktycznie władał nimi bez tytułu prawnego. Dopiero, w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni J. T. pod sygnaturą Km 1797/16 pomieszczenia te zostały wydane powódce.

Nie ulega również kwestii, że w całym spornym okresie pozwany pozostawał w złej wierze. Zważyć bowiem należy, iż pozwany był uczestnikiem postępowania działowego i w związku z tym znał treść rozstrzygnięcia sądu. Z tego względu pozwany posiadał wiedzę do jakich lokali należą poszczególne pomieszczenia. Wobec tego niewątpliwie miał świadomość, że pomieszczenia, z których korzysta, zgodnie z treścią postanowienia działowego, stanowią część lokalu mieszkalnego nr (...), stanowiącego własność powódki. Nie ma przy tym żadnego znaczenia okoliczność, że pozwany nie zgadzał się z treścią rozstrzygnięcia sądu, albowiem kwestię tę mógł podnosić w drodze przysługujących mu środków zaskarżenia. Podkreślić należy, iż zła wiara wiąże się z powzięciem przez posiadacza informacji, które, racjonalnie ocenione, powinny skłonić go do refleksji, że jego posiadanie nie jest zgodne ze stanem prawnym. Dobrą wiarę wyłącza bowiem ujawnienie takich okoliczności, które u przeciętnego człowieka powinny wzbudzić poważne wątpliwości, że nie przysługuje mu prawo do korzystania z rzeczy w dotychczasowym zakresie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 stycznia 2017r., V ACa 313/16, L.). Zważywszy na powyższe należało uznać, że w całym okresie objętym żądaniem pozwu, pozwany M. C. pozostawał w złej wierze.

Kwestią sporną pomiędzy stronami była wysokość roszczenia. Jak podkreśla się w doktrynie posiadacz jest zobowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z cudzej rzeczy bez względu na to, czy właściciel rzeczy, nie korzystając z niej, poniósł jakąkolwiek stratę i niezależnie od tego, czy posiadacz faktycznie korzystał z rzeczy - odnosząc korzyść wymierną (por.: T. Dybowski, Ochrona własności w polskim prawie cywilnym. Rei vindicatio - actio negatoria, Warszawa 1969, s. 188). W orzecznictwie wskazuje się, iż wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania powinno odpowiadać kwocie, jaką posiadacz w normalnym toku rzeczy musiałby zapłacić właścicielowi, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 1975r. II CR 208/75 LEX 7707). Za podstawę ustalenia wysokości należnego właścicielowi wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy przyjmowana jest stawka rynkowa, stosowana za korzystanie z danego rodzaju rzeczy i czas posiadania rzeczy bez tytułu prawnego. W odniesieniu do rzeczy będących przedmiotem najmu lub dzierżawy, wynagrodzenie obejmować powinno to, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby oddał rzecz w najem lub dzierżawę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2014r., III CSK 235/13, L.). Ponadto – jak wskazuje się w orzecznictwie – podstawą obliczenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości są pożytki cywilne, jakie z tej nieruchomości mógł uzyskać właściciel, zawierając umowę najmu czy też dzierżawy nieruchomości będącej w takim stanie, w jakim była w okresie, za jaki żąda wynagrodzenia (por.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2005r., II CK 61/05, LEX nr 221729).

Z uwagi na fakt, iż sporna część lokalu powódki, w okresie objętym żądaniem pozwu faktycznie znajdowała się w granicach innej nieruchomości lokalowej, problemem było ustalenie wysokości czynszu, jaki przypadłby powódce, gdyby miała możliwość korzystania ze spornych pomieszczeń. Zgodnie bowiem z przytoczonym powyżej orzecznictwem wynagrodzenie za bezumowne korzystanie ustala się przy uwzględnieniu stanu nieruchomości, w jakim znajduje się w okresie, którego żądanie dotyczy. Początkowo, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wysokości możliwego do uzyskania przez powódkę czynszu z tytułu najmu tylko spornej części lokalu nr (...) o powierzchni 29 m ², przy założeniu, że są to pomieszczenia włączone do innego lokalu. W okresie spornym przedmiotowe pomieszczenia były przyłączone do lokalu pozwanego i były zagospodarowane jako aneks kuchenny z jadalnią, korytarz i kuchnia, a zatem nie miały żadnego funkcjonalnego związku z lokalem powódki. Pozwany dostosował poszczególne pomieszczenia do potrzeb swojego lokalu. Zważywszy, że przedmiotem wyceny była część lokalu znajdująca się faktycznie w granicach innej nieruchomości lokalowej, ustalenie wysokości możliwego do uzyskania czynszu najmu powodowało istotne trudności, gdyż na rynku najzwyczajniej nie ma ofert dotyczących pomieszczeń o tak złożonej sytuacji. Niemożliwe w takim układzie byłoby wynajęcie poszczególnych pomieszczeń, które zostały zagospodarowane przez pozwanego w sposób odpowiadający potrzebom jego lokalu i funkcjonalnie połączone z tym lokalem. Skoro, na rynku nie ma transakcji dotyczących tego typu pomieszczeń to ścisłe ustalenie należnego powódce czynszu najmu przy powyższym założeniu jest niemożliwe. Brak bowiem odniesienia do konkretnych cen występujących na rynku za nieruchomości podobne. Zgodnie natomiast ze stanowiskiem judykatury czynsz powinien być ustalany co do zasady według cen panujących w danym okresie na danym terenie. Wysokość świadczenia pieniężnego powinna być zatem ustalana w oparciu o ceny występujące na rynku obrotu nieruchomościami za korzystanie z rzeczy określonego rodzaju w okresie przedmiotowego posiadania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 lutego 2016r., I ACa 1496/15, L.). O wysokości należnego właścicielowi nieruchomości wynagrodzenia, za korzystanie z rzeczy bez tytułu prawnego decyduje wynagrodzenie rynkowe, jakie nieuprawniony posiadacz musiałby zapłacić za korzystanie z danego rodzaju rzeczy przez czas trwania władztwa, gdyby było oparte na tytule prawnym. Chodzi więc o wszystko to, co właściciel uzyskałby gdyby rzecz wynajął, czy wydzierżawił wg. średniej stawki rynkowej, zaś w razie gdyby ścisłe udowodnienie jego żądania było niemożliwe lub znacznie utrudnione (gdy np. nie istnieją stawki rynkowe dla tego rodzaju stosunków obligacyjnych) sąd może zasądzić na podstawie art. 322 kpc odpowiednią sumę według swej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2016r., V CSK 29/16, L.). Opierając się na przepisie art. 322 kpc, Sąd doszedł do przekonania, że najbardziej miarodajnym sposobem ustalenia wysokości roszczenia, było przyjęcie założenia, że sporne pomieszczenia stanowią część lokalu mieszkalnego nr (...), a więc założenie stanu zgodnego z prawem i treścią postanowienia działowego, a następnie proporcjonalne wyliczenie stawki za sporne pomieszczenia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przedmiotem najmu mogła być sporna część lokalu, czy poszczególne pomieszczenia. Z tego względu Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego. Pierwotna opinia przedłożona przez biegłego J. Ś. nie uwzględniała jednak stanu lokalu powódki w okresie objętym żądaniem pozwu tj. w okresie od marca 2013r. do marca 2015r. Biegły bowiem przyjął stan po wykonaniu remontu, co jest niezgodne z przywołanym powyżej orzecznictwem. Tymczasem, na podstawie zeznań świadka Z. B. Sąd ustalił, że w spornym okresie standard lokalu mieszkalnego powódki był niski. Świadek wskazał, że lokal nie był umeblowany, nie był ogrzewany, nie posiadał w ogóle grzejników. Brak było też pieca ogrzewającego wodę. Lokal nie był przyłączony do instalacji gazowej, zaś instalacja elektryczna była przestarzała. Dalej lokal był wyposażony w stare, okna drewniane. Wedle świadka w łazience znajdowała się wanna, ściany były wyłożone kafelkami, a na podłodze znajdowała się terakota. Z kolei, na podłodze w przedpokoju i pokoju położony był parkiet. Opisany przez świadka stan lokalu powódki został uwzględniony w opinii uzupełniającej przygotowanej przez biegłego J. Ś.. Biegły stwierdził, że w stanie w jakim przedmiotowy lokal nr (...) znajdował się w okresie objętym żądaniem pozwu oraz przy założeniu, że w jego obrębie znajdowałyby się sporne pomieszczenia, powódka byłaby w stanie uzyskać miesięcznie czynsz w kwocie 1.300 zł. Zważywszy, że określony przez biegłego czynsz dotyczył całego lokalu o powierzchni 62,7 m ², za wynajem spornych pomieszczeń o łącznej powierzchni 29 m ², powódka była w stanie uzyskać kwotę 610 zł miesięcznie (29 m ² x 21,04 zł/m ²). Zatem, za cały okres 24 miesięcy, powódka mogła uzyskać łącznie kwotę 14.640 zł (24 x 610 zł).

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 224 kc i 225 kc Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki łącznie kwotę 14.640 zł tytułem należności za bezumowne korzystanie z lokalu w okresie od dnia marca 2013r. do dnia marca 2015r. Zważywszy na fakt, że przed wytoczeniem powództwa, pismem z dnia 29 stycznia 2015r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty wynagrodzenia bezumowne korzystanie z pomieszczeń lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w G. w okresie od 1 stycznia 2005r. do 31 grudnia 2014r. w terminie 14 dni od otrzymania wezwania, należało uznać, że w dacie wniesienia pozwu, wymagalne stało się jedynie roszczenie za okres od marca 2013r. do końca grudnia 2014r. tj. za 22 miesiące. Z tego względu, na mocy art. 481 § 1 i 2 kc, od kwoty 13.420 zł Sąd zasądził odsetki od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 26 marca 2015 roku do dnia zapłaty. Natomiast, od kwoty 1.220 zł za dwa pozostałe miesiące 2015r., nie objęte wezwaniem przedprocesowym, Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu tj. od dnia 26 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty. Jak wskazuje się bowiem w judykaturze wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania jest świadczeniem pieniężnym nieterminowym. Tym samym, w świetle art. 455 kc, staje się ono wymagalne od wezwania dłużnika do jego spełnienia. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w spełnieniu takiego świadczenia pieniężnego mogą być naliczone dopiero jeżeli dłużnik opóźnia się z jego spełnieniem, a więc po wezwaniu do zapłaty (art. 481 § 1 kc) (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 grudnia 2015r., I ACa 1190/15, L.).

W pozostałym zakresie, na podstawie przywołanych powyżej przepisów stosowanych a contrario, powództwo należało oddalić.

Koszty procesu:

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 kpc w zw. z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.491 ze zm.) i rozdzielił je stosunkowo. Zważyć bowiem należało, iż powódka wygrała niniejszy spór w 78 %, zaś pozwany w 22 % i w takim stosunku stronom należy się zwrot kosztów od przeciwnika. Powódka poniosła koszty w postaci opłaty sądowej od pozwu (940 zł), zaliczki na poczet opinii biegłego (750 zł), opłaty za czynności fachowego pełnomocnika (2.400 zł) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) tj. łącznie w wysokości 4.107 zł, z czego należy jej się zwrot kwoty 3.203,46 zł. Pozwany występował w niniejszej sprawie osobiście, nie poniósł żądnych opłat sądowych ani nie uiścił zaliczki na poczet opinii biegłego. Zatem, na podstawie powołanych powyżej przepisów, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.203,46 zł.

Na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 5 ust. 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć od stron na rzecz Sądu Rejonowego – Skarbu Państwa w G. nieuiszczone koszty opinii biegłych sądowych w łącznej wysokości 4.511,84 zł w stosunku w jakim strony przegrały niniejsze postępowanie. Stąd, Sąd nakazał ściągnąć od powódki kwotę 992,60 zł (odpowiadającą 22 % nieuiszczonych należności), zaś od pozwanego kwotę 3.519,24 zł (odpowiadającą 78 % nieuiszczonych należności).