Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 czerwca 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. G. prawa do emerytury na tej podstawie, że do dnia 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Organ rentowy uznał, iż wnioskodawca wykazał 24 lata, 9 miesięcy i 15 dni okresów składkowych, 2 miesiące i 18 dni okresów nieskładkowych (łącznie 25 lat, i 3 dni) oraz 13 lat, 9 miesięcy i 19 dni okresów pracy w warunkach szczególnych. ZUS nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresu od 11 lipca 1983 roku do 30 listopada 1984 roku, ponieważ w świadectwie pracy w warunkach szczególnych wskazano stanowisko elektromontera wózków akumulatorowych, które nie odpowiada nazwie stanowiska podanego w zarządzeniu, na które powołuje się zakład. Nadto wnioskodawca nie złożył oświadczenia o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa (decyzja k. 45 akt ZUS).

W dniu 8 maja 2019 roku wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Wskazał, iż wnosi o zaliczenie okresów pracy od 11 lipca 1983 roku do 30 listopada 1984 roku oraz od 28 grudnia 1984 roku do 14 listopada 1992 roku do okresów pracy w warunkach szczególnych (odwołanie k. 3-7).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu skarżonej decyzji. Nadto wskazał, iż żaden z wnioskowanych okresów nie może zostać uznany za prace w warunkach szczególnych (odpowiedź na odwołanie k. 12).

W piśmie z dnia 4 lipca 2019 roku organ rentowy wskazał, iż po ponownej analizie dokumentacji uznany został za okres pracy w szczególnych warunkach okres pracy oraz od 28 grudnia 1984 roku do 14 listopada 1992 roku, zatrudnienia w zakładach (...). Nadal sporny pozostaje okres zatrudnienia w zakładach (...) od 11 lipca 1983 roku do 30 listopada 1984 roku (pismo k.17).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca S. G., urodzony (...), w dniu 28 stycznia 2019 roku złożył wniosek o emeryturę (wniosek k.1-3 akt ZUS).

Wnioskodawca wykazał 24 lata, 9 miesięcy i 15 dni okresów składkowych, 2 miesiące i 18 dni okresów nieskładkowych (łącznie 25 lat, i 3 dni) oraz 13 lat, 9 miesięcy i 19 dni okresów pracy w warunkach szczególnych (okoliczność bezsporna).

W okresie od 11 lipca 1983 roku do 30 listopada 1984 roku ubezpieczony zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym (...) w Ł., w pełnym wymiarze czasu pracy (świadectwo pracy k.21).

Odwołujący został zatrudniony początkowo na okres próbny 14 dni a następnie na czas nieokreślony, na stanowisku elektromontera, w pełnym wymiarze czasu pracy (umowy – akta osobowe k. 57).

Do obowiązków wnioskodawcy należała konserwacja, naprawy i utrzymanie w ruchu wózków akumulatorowych (wniosek o przeszeregowanie – akta osobowe k.57).

W zakładzie było 6-7 takich wózków. Wnioskodawca wydawał te wózki pracownikom. Musiał dokonywać ich napraw. Czasem nawet 3 wózki jednocześnie były zepsute. Psuły się różne rzeczy jak: cewki czy baterie. Naprawiła także zepsute koła wózków. Przygotowywał także roztwór do zalania akumulatorów. Wlewał kwas do wody i odstawiał to na 2 - 3 dni. Kiedy roztwór był gotów dolewał go do akumulatorów. Mogło mu to zajmować około 2 godzin dziennie. W pozostałym czasie robił pozostałe remonty (przesłuchanie wnioskodawcy S. G. – e-protokół z 29 X 2019 roku 00:23:33 w zw. z 00:01:23).

Po zakończeniu stosunku pracy wnioskodawca nie otrzymał świadectwa pracy w warunkach szczególnych (okoliczność bezsporna).

Zakład wydał odwołującemu świadectwo pracy w warunkach szczególnych w 1999 roku, jednak zawierało ono błędna podstawę prawną (okoliczność bezsporna).

Zakład pracy ponownie wydał takie świadectwo, w którym stwierdzono, iż w okresie od 11 lipca 1983 roku do 30 listopada 1984 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w akumulatorowniach: opróżnianie, czyszczenie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych, na stanowisku elektromontera akumulatorów i baterii wymienionym w Wykazie A Dziale XIV poz. 13 pkt 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 31 marca 1988 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Świadectwo to zostało wystawione 10 lipca 2019 roku w oparciu o oświadczenie bezpośredniego przełożonego (świadectwo pracy w warunkach szczególnych i pismo pracodawcy k.21).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd oddali wniosek dowodowy wnioskodawcy o przesłuchanie świadków z uwagi na fakt, iż zeznania ich miały dotyczyć pracy w zakładach (...) a ten okres został uznany przez organ rentowy za prace w warunkach szczególnych, a dowody są przeprowadzane jedynie na okoliczności sporne i istotne w sprawie.

Sąd Okręgowy ocenił i zważył, co następuje :

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 53; zm.: Dz. U. z 2020 r. poz. 252 i poz. 568, M. P. z 2020 r. poz. 197) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 184 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art. 184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Definicja ustawowa „pracy w szczególnych warunkach” została zawarta w art. 32 ust. 2 ww. ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art. 32 ust. 4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Lex nr 559949). Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zgodnie z treścią § 3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Prawo do emerytury przewidziane w art. 184 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art. 32 ww. ustawy o emeryturach i rentach z FUS opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599).

Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Sąd nie jest zatem w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (art. 233 § 1 k.p.c.) – vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011r., sygn. akt III UK 213/10, LEX nr 950436).

Postępowanie w niniejszej sprawie w istocie sprowadziło się do rozstrzygnięcia czy sporny okres pracy ubezpieczonego w zakładach (...) w okresie od 11 lipca 1983 roku do 30 listopada 1984 roku na stanowisku elektromontera wózków akumulatorowych, był okresem pracy w warunkach szczególnych.

Na mocy art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Podobne stanowisko potwierdza ugruntowane orzecznictw Sądu Najwyższego (por. wyrok SN z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – OSNAP 1998/21/638).

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca nie sprostał ciążącemu nań ciężarowi dowodowemu i nie wykazał, aby praca w zakładzie (...) była pracą w szczególnych warunkach wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Mając na uwadze fakt, że ubezpieczony występował w niniejszej sprawie bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika, został on zarówno zarządzeniem z dnia 5 lipca 2019 roku (k.16) jak i na rozprawie w dniu 29 października 2019 roku pouczony w trybie art. 5 k.p.c. o treści art. 6 k.c. Ponadto, na przykładzie wyjaśniono mu, czym jest wniosek dowodowy i w jaki sposób należy go złożyć. Ubezpieczony został również pouczony o skutkach niezłożenia wniosków dowodowych.

Pomimo dokonania powyższych pouczeń ubezpieczony poprzestał na powołaniu się na dokument w postaci świadectwa pracy w warunkach szczególnych z 2019 roku oraz na przesłuchanie jego jako strony. Ubezpieczony zrezygnował natomiast ze zgłoszenia dowodu z zeznań świadków.

Oczywiście świadectwo pracy w warunkach szczególnych jest niewątpliwie istotnym dowodem potwierdzającym taka prace ubezpieczonego. Jednak nie można w tym miejscu pominąć okoliczności podnoszonych przez organ rentowy, iż prawidłowe świadectwo zostało wystawione po 25 latach od zakończenia stosunku pracy jedynie w oparciu o oświadczenie byłego przełożonego wnioskodawcy. Nie można zatem oprzeć się wrażeniu, iż dowód ten powstał na potrzeby niniejszego postepowania. Nadto z oryginału oświadczenia wynika, iż nie zostało w nim zawarte stwierdzenie, iż opisana praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Podkreślić w tym miejscu należy, że jedynym dowodem zgłoszonym w sprawie był dowód z przesłuchania wnioskodawcy jako strony. Jest to dowód absolutnie niewystarczający do ustalenia wszystkich, spornych okoliczności w sprawie. Przypomnieć bowiem należy, że odwołujący jako strona procesu jest niewątpliwie zainteresowany w rozpatrzeniu sprawy na swoją korzyść.

W myśl art. 299 kpc jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron.

Sąd podziela stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 7 XII 2006 roku, w sprawie III CSK 269/06, zgodnie z którym, z treści art. 299 k.p.c. wynika, iż dowód z przesłuchania stron ma charakter uzupełniający, gdyż przeprowadza się go "jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały nie wyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy" (LEX nr 607267). Nie może to być zatem jedyny dowód na okoliczność warunków szczególnych pracy, w sprawie o prawo do emerytury. Zwłaszcza jeśli wnioskodawca nie posiada nawet świadectw pracy w warunkach szczególnych i cały okres 15 lat miałby zostać ustalony jedynie w oparciu o zeznanie zainteresowanej strony. W takiej sytuacji nie jest to już dowód uzupełniający, a przepisy procedury cywilnej dopuszczają ten dowód jedynie w takim zakresie.

W tym miejscu podkreślić należy, iż roszczenie wnioskodawcy podlegałoby oddaleniu także z innych przyczyn, nawet przy uznaniu, iż wystarczający byłby dowód z przesłuchania odwołującego jako strony. Po pierwsze ubezpieczony nie złożył oświadczenia o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku w OFE na dochody budżetu państwa, co jest jednym z warunków uzyskania prawa do emerytury z tytułu pracy w warunków szczególnych, po wtóre z zeznań samego ubezpieczonego wynika jednoznacznie, iż choć prace przez niego wykonywane były pracami w warunkach szczególnych to nie były one wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jak wskazano wcześniej dla oceny, czy ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach zasadnicze znaczenie ma rodzaj powierzanej mu pracy oraz to czy była ona wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 6 lub 5 dni w tygodniu po 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy).

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że ubezpieczony w spornym okresie zajmował się naprawą i obsługa akumulatorów, jednak te czynności zajmowały mu około 2 godzin dziennie. W pozostałym czasie pracy wykonywał inne naprawy wózków akumulatorowych np. wymieniał lub naprawiał koła, cewki lub inne elementy wózków. Odpowiedzialny był bowiem ogólnie za utrzymanie ruchu tych wózków a nie tylko za obsługę samych akumulatorów.

Do prac w szczególnych warunkach zaliczone są wymienione w dziale XIV („Prace różne”) pod poz. 13 („Prace w akumulatorowniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych”) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. nr 8, poz. 43). Podobnie zarządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. (...) z 1988 r. Nr 2, poz. 4) wymienia w Dziale XIV. Prace różne pod poz. 13 - Prace w akumulatorniach: opróżnianie, oczyszczanie i wymiana stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych:

1. elektromechanik akumulatorowy

2. monter akumulatorowy

3. monter mechanik

4. elektromonter akumulatorów i baterii

5. ładowacz akumulatorów kwasowych

6. konserwator akumulatorowy

Z zeznań samego wnioskodawcy wynika jednak, że w ciągu 8-godzinnego dnia pracy wnioskodawca zajmował się pracami stanowiącymi prace w warunkach szczególnych przez około 2 godziny. Pozostały czas pochłaniały natomiast wnioskodawcy inne naprawy wózków akumulatorowych. Naprawy te były wykonywane bez narażenia na szkodliwe oddziaływanie na organizm wnioskodawcy czynników związanych z bezpośrednią stycznością ze stężonym kwasem siarkowym, czy płytami ołowianymi stanowiącymi komponenty akumulatorów, a tylko takie prace odpowiadają pracy wymienionej w dziale XIV poz. 13 wykazu A stanowiącego załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Postępowanie w sprawie nie dało podstaw do zmiany decyzji organu rentowego

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy z pouczeniem, iż w terminie w terminie dwutygodniowym od doręczenia wyroku z uzasadnieniem może złożyć apelację do Sądu Apelacyjnego w Łodzi za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Łodzi.

9 IV 2020 roku.