Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2016 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa T. D.

przeciwko Skarbowi Państwa Zakładowi Karnemu w C.

o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 186/15

UZASADNIENIE

Powód T. D. domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa Zakładu Karnego w C. kwoty 25.000 zł tytułem zadośćuczynienia w tym 5.000 zł na rzecz domu dziecka za naruszenie prawa do humanitarnego traktowania oraz dóbr osobistych godności i prawa do intymności braku należnej każdemu skazanemu powierzchni 3 m ², braku odpowiedniej wentylacji, oświetlenia odpowiedniego wyposażenia cel, kontroli rozmów urzędowych, brak drabinek i poręczy do łóżek, umieszczanie w celi z zarażonymi HCV i grzybicą stóp, umieszczanie osób niepalących z osadzonymi palącymi oraz wydawanie posiłków niezgodnych z muzułmańskim wyznaniem powoda tj. z mięsa wołowego ale nie pochodzącego z uboju rytualnego. W opinii powoda powyższe postępowanie strony pozwanej w okresie od 22.12. 2014 r. do 13.01.2015 r. narusza jego prawa i art. 3 Europejskiej Konwencji o Zapobieganiu Torturom i zgodnie z art. 77 Konstytucji RP uzasadniona jest odpowiedzialność pozwanego.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Zakład Karny w C. wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego w stosunku do jednostki pozwanej. W uzasadnieniu swego stanowiska przyznał, iż od 22.12. 2014 r. do 13.01.2015 r. powód osadzony został jako osoba pozbawiona wolności na terenie Zakładu Karnego w C.. Pozwany dołączył wyszczególnienie cel, w których przebywał powód z uwzględnieniem ich stanu osobowego. Podniósł, iż powód nie był osadzonych w warunkach przeludnienia, w których powierzchnia w celi na jedną osobę wynosiłaby mniej niż 3 m ² . Powód był umieszczany w celach dla osób niepalących. W pawilonie C pod łózkami znajdują się wysuwane szuflady oraz mógł pobrać z magazynu torby na rzeczy. Rozporządzenie Ministra sprawiedliwości z 28.01.2014 r. (Dz.U. poz. 200) w sprawie warunków bytowych w zakładach karnych i aresztach śledczych dotyczących wyposażenia celi mieszkalnej nie przewiduje wyposażenia łózek w drabinki. Przebywanie z jednej celi z osadzonymi zakażonymi HCV lub grzybicą stóp nie powoduje zakażenia wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Rozmowy urzędowe nie są kontrolowane.

Przebywając w tutejszej jednostce skazany miał i ma możliwość korzystania z : radia i telewizji książek znajdujących się w bibliotece centralnej zakładu karnego, codziennie dostarczanej do oddziałów mieszkalnych prasy, organizowanych na terenie zakładu poza oddziałem mieszkalnym imprez kulturalno-oświatowych w postaci koncertów, przedstawień, wystaw, spotkań z artystami, prezentacji i różnego rodzaju konkursów organizowanych przez referat kulturalno-oświatowy, korzystania z posług religijnych poza obrębem oddziału mieszkalnego w postaci nabożeństw, katechez, spotkań z grupami wyznaniowymi, 2 razy w tygodniu mógł korzystać ze świetlicy do zajęć sportowych, która jest wyposażona w niezbędny sprzęt do rekreacji ruchowej oraz świetlicy pawilonowej, w której znajdują się stoły do tenisa stołowego, TV mógł uczęszczać również na boisko centralne, gdzie zajęcia odbywają się na świeżym powietrzu, skazani mogą grać w gry zespołowe jak piłka nożna, siatkówka, koszykówka, korzystać z urządzeń rekreacyjnych znajdujących się w obiekcie (w wymiarze 120 minut co najmniej 2 razy w tygodniu).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powód T. D. był osadzony w Zakładzie Karnym w C. od 22.12. 2014 r. do 13.01.2015 r. tj. przez 23 dni i kolejno przebywał w następujących celach :

-w okresie od 22.12.14 do 30.12.2014 w pawilonie O cela nr 5 metraż celi 29,83 - 9 osadzonych, norma 3 m ² zachowana

- w okresie od 30.12.14 r. do 8.01.2015 r. przebywał w pawilonie CII cela nr 232 metraż celi 10,20 – 3 osadzonych

- od 8.01.15 r. do 12.01.2015 r. przebywał w pawilonie P cela nr 9 metraż celi 9,16 – 3 osadzonych

- i w okresie od 12.01.15 r. do 13.01.15r. przebywał w pawilonie P cela nr 25 (izolacyjna) metraż celi 5,51 jeden osadzony

(dowód: k.59-65)

Cele mieszkalne miały wentylację grawitacyjną zgodnie z Zarządzeniem Dyrektora Generalnego Służby Więziennej. Powód był umieszczany w celach dla osób niepalących, jeżeli ktoś palił w obecności powoda to powinien to zgłosić. Wyposażenie cel oraz zaopatrzenie skazanych w środki higieniczne było zgodne z obowiązującymi przepisami. Osadzeni mogą korzystać z radia i telewizji, z widzeń, telefonu, kontaktów listownych, z posługi religijnej, z biblioteki i świetlicy, z zajęć kulturalnych, sportowych, szkoleń i kursów. Przy zakładzie karnym są zakłady pracy, w których mogą pracować skazani.

(dowód: informacja D. Kwatermistrzowskiego ZK C. k.59).

Świadkowie M. B. (1), A. F. (1), D. P. (1) i R. W. (1) zeznali, że każdy w celi miał łóżko, taboret i szafkę, w celi są stoły, był wydzielony kącik sanitarny, nad oknem i w kąciku sanitarnym były kratki wentylacyjne, łaźnia jest dwa razy w tygodniu, ale nie ma ścianek dzielących skazanych. W celi w kąciku sanitarnym jest umywalka z ciepłą i zimną wodą. Osadzeni otrzymują środki higieny osobistej i środki czystości zgodnie z normami a nieraz więcej. Skazani mogą chodzić na codzienny spacer, korzystać z posług religijnych, można chodzić na boisko sportowe, siłownię, świetlicę, co drugi dzień mogą korzystać z telefonu przez 10 minut, mogą otrzymywać listy, paczki, są też widzenia, jest prasa, jest szkoła, biblioteka i opieka medyczna, można też pracować i robić zakupy w kantynie. Po interwencji powoda przyniesiono do celi dodatkową miskę. W celach był wydzielony kącik sanitarny oddzielony stałą zabudową. Skazani mieli w celi telewizor i radio, w celach były szafki lub szuflady, nie brakowało stolików, półki pod telewizor czy głośnika, przy łóżkach były drabinki. Cele były standardowo wyposażone niczego nie brakowało. W zakładzie jest opieka medyczna. Czasami pod prysznicem była wychłodzona woda a w celi dla niepalących były palone papierosy. W pawilonie O cela nr 5 pod łóżkiem były skrzynie do przechowywania odzieży. Powód sprowokował bójkę na spacerniaku z innym skazanym. W pawilonie C2 w pomieszczeniu do ćwiczeń na podłodze była woda i było „czuć” rdzą.

(dowód: zeznania świadków z 27.08.2015 r. k.90-92, M. B. od 00: (...) do 00.11.11, A. F. od 00:17:42 do 00:30:04, D. P. 00:36:06 do 00:45:08, R. W. od 00:50:49 do 01:01:47).

Powód na jego wniosek miał przypisaną dietę z mięsa wołowego, stosowną do jego deklarowanego wyznania muzułmańskiego. W grudniu 2014 r. ważył 120 kg a na początku lutego 108 kg .

(bezsporne)

Sąd zważył, co następuje.

W opinii Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Precyzując rodzaj naruszonych dóbr , które – zdaniem powoda – uzasadnia roszczenie o zadośćuczynienie powołał się on na akty o charakterze międzynarodowym jak i wewnętrznym. Należy więc ostatecznie dojść do wniosku, iż w opinii powoda zachowanie pozwanego naruszyło jego dobro osobiste w postaci godności osoby ludzkiej i prawa do intymności. Na gruncie prawa polskiego można uzasadnić żądanie powoda z tytułu zadośćuczynienia regulacją wynikającą z art. 24 kc w zw. z art. 448 kc, bowiem pozwany zobowiązany był do zapewnienia powodowi takich warunków bytowych i sanitarnych, w których godność ludzka i prawo do intymności nie doznałyby istotnego uszczerbku.

Zauważyć jednak należy, iż na styku praw jednostki a praw zagwarantowanych ogółowi niejednokrotnie dochodzi do problemu ograniczenia uprawnień jednostkowych celem zagwarantowania prawa ogółu, bądź też odwrotnie. W przypadku gdy dojdzie do konieczności ograniczenia praw jednostki, ograniczenia te muszą być każdorazowo uznane za niezbędne (konieczne) w demokratycznym państwie prawnym, ze względu na interes bezpieczeństwa publicznego, ochronę porządku prawnego lub prawa i wolności innych osób. Ograniczenia te precyzuje Konstytucja (art. 31 ust. 3 i art. 41 ust. 1), a także przepisy prawa międzynarodowego, które zostały ratyfikowane przez Polskę (w tym art. 9 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych czy art. 5 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności).

Indywidualizując powyższy problem na potrzeby niniejszego postępowania stwierdzić należy, że żadne z dóbr osobistych, także te wskazane przez powoda, nie mają charakteru absolutnego - bezwzględnego. W określonych przypadkach przepisy prawa mogą bowiem przewidywać ich uzasadnione ograniczenie. Do takiego uzasadnionego przypadku zaliczyć należy także stan jakim jest okres odbywania kary pozbawienia wolności. Oczywistym jest, iż już sama istota kary pozbawienia wolności polega na czasowym ograniczeniu wskazanych przez powoda dóbr osobistych. Ograniczenie to jednakże, jak sama nazwa wskazuje, nie ma charakteru całkowitego. Następuje tylko w tym zakresie, w jakim jest to konieczne dla zapewnienia realizacji dobra chronionego przez państwo, w tym zakresie, w jakim ograniczenie to można uznać jako normalny element kary pozbawienia wolności.

Obecnie brak jest przepisów rangi międzynarodowej, które regulowałyby ściśle kwestię warunków bytowych osób pozbawionych wolności. Brak jest przepisów, które w sposób konkretny wskazywałyby jakie ściśle określone warunki powinny obowiązywać w zakładach karnych państw sygnatariuszy. Wiele z nich wskazuje natomiast jakie ogólne standardy powinny spełniać pomieszczenia mieszkalne, dostrzegając ich znaczenie dla realizacji celów całości systemu penitencjarnego (por. N. Pawłowska, Prawo podmiotowe więźniów do powierzchni mieszkalnej Państwo i Prawo 2007/6 str. 85).

W tych okolicznościach każde z państw, w tym Polska, we własnym zakresie reguluje kwestie bytowe skazanych. Normy te są zmienne, zależne od wypadkowej uwarunkowań kulturowych, społecznych oraz ekonomicznych kraju. Każdorazowo jednak spełniają one przyjęte minima gwarancji praw jednostki, pomimo ich ograniczenia. W Polsce zasady odbywania kary pozbawienia wolności reguluje przede wszystkim ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku kodeks karny wykonawczy (Dz.U. Nr 90 poz. 557). Porusza ona między innymi takie kwestie jak cele wykonywania kary, rodzaje zakładów karnych, zasady wykonywania kary i jej indywidualizacja, prawa i obowiązki skazanego, zatrudnienie, nauczanie, działalność kulturalno-oświatową itp. Szczególne znaczenie z punktu widzenia zarzutów podniesionych przez powoda ma art. 110 § 2 kkw, w jego ramach ustawodawca zagwarantował, iż w celach mieszkalnych powierzchnia przypadająca na jednego skazanego nie może wynosić mniej niż 3 m. kw., cele muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt zapewniający warunki higieny, dostateczny dopływ świeżego powietrza i odpowiednią temperaturę i oświetlenie. Realizując delegację ustawową z art. 249 § 3 ust. 2 k.k.w. Minister Sprawiedliwości rozporządzeniem z dnia 17 października 2003 roku (Dz.U Nr 186 poz. 1820) określił w sposób szczególny warunki bytowe osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych. W jego ramach uregulował kwestię przyznawanej więźniom odzieży, obuwia, pościeli, środków higieny, konserwacji oraz sprzętu stołowego, jak też normy wyposażenia w sprzęt kwaterunkowy cel mieszkalnych , miejsc i innych pomieszczeń w zakładach karnych.

Reasumując, rozporządzenie to wraz z powołanym przepisem k.k.w. jest podstawowym aktem prawnym gwarantującym więźniom w Polsce przewidziane przez polskiego ustawodawcę tzw. standardy odbywania kary pozbawienia wolności. Są one sui generis idealnym wzorcem polskiego ustawodawcy, który powinien być każdorazowo zapewniony osobom osadzonym, jako gwarancja zapewnienia pewnej równowagi pomiędzy prawami jednostki a koniecznością ich ograniczenia dla potrzeb ogółu.

Zastrzec jednak należy, iż samo naruszenie powyższych norm nie może prowadzić do konstatacji, iż doszło do naruszenia konkretnego dobra osobistego. Brak jest w tym zakresie w opinii Sądu automatyzmu. Dobro osobiste samo w sobie bowiem nie jest wprost powiązane z normą prawną gwarantującą minimalne standardy dla osób odbywających karę pozbawienia wolności. Normy te mają jedynie gwarantować przestrzeganie dóbr osobistych. Ich naruszenie nie musi oznaczać, iż konkretne dobro osobiste rzeczywiście zostało naruszone, niewątpliwie jednak może prowadzić do takiegoż ustalenia in concreto. Podobnie też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 lutego 2007 roku w sprawie sygn. akt V CSK 431/06 (opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Cywilna rok 2008, Nr 1, poz. 13, str. 78), w ramach którego stwierdził, iż niejednokrotnie przeludnienie może prowadzić do naruszenia podstawowych praw człowieka (de facto więc - wcale nie musi). Tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 26 lutego 2009 roku w sprawie sygn. akt I ACa 21/09 (niepubl.), w którego uzasadnieniu stwierdził, iż odpowiedzialność na podstawie art. 3 Konwencji w zasadzie nie następuje za samo przebywanie osadzonego w przeludnionej celi.

W tym miejscu podkreślić należy, że zarówno Sąd Najwyższy jako i Sąd Apelacyjny w Gdańsku w powołanych orzeczeniach wyraził stanowisko, które sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, iż orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka - na które ogólnikowo powołuje się powód w treści uzasadniania pozwu- wydane na tle art. 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności wskazują na koniunkcję elementu nienormatywnej wielkości celi , w której jest osadzona osoba odbywająca karę pozbawienie wolności z innymi warunkami bytowymi.( orzeczenia ETPCz z 29 kwietnia 2003r. skarga nr (...) , z 11 marca 2004r. skarga nr (...) , z 16 grudnia 1999 skarga nr (...) i wyrok z 19 kwietnia 2001r. skarga nr (...)) Tak więc dla oceny czy nastąpiło naruszenie art. 3 Konwencji konieczne jest kompleksowe zbadania warunków pobytu skazanego . Dopiero ustalenie, że przeważająca większość elementów składających się na ogół warunków i rygorów pobytu podlega negatywnej kwalifikacji może stanowić o naruszeniu tego przepisu. Ocenienie poddać należy więc nie tylko powierzchnię celi ale również liczbę i płeć osób w niej osadzonych, warunki sanitarne, możliwość zachowania prywatności, ilość czasu spędzanego poza celą, możliwość korzystania z zajęć sportowych, możliwość pracy, wiek, stan zdrowia, następstwa psychiczne i fizyczne. Istotne jest również czy traktowanie skazanego uznane za poniżające było zamierzone , czy doszło do negatywnych następstw ewentualnego naruszenia w osobowości i zdrowiu poszkodowanego. Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka kładzie nacisk na obiektywną ocenę przyczyny, skutków i zamiaru , nie zaś subiektywne odczucie dyskomfortu osadzonego .

Dla przyjęcia odpowiedzialności za zadośćuczynienia z tytułu naruszenie dóbr osobistych zgodnie z art. 24 k.c. konieczne jest zaistnienie 3 przesłanek, a więc oprócz bezprawności działania sprawcy również dwie inne przesłanki tj: istnienia dobra osobistego podlegającego ochronie oraz jego naruszenia lub zagrożenia.

Bezprawność działania pozwanego jest objęta domniemaniem prawnym, co oznacza, że powód nie musi jej wykazywać. Samo zaś stwierdzenie bezprawności zachowania pozwanego jest tylko jedną z trzech przesłanek jego odpowiedzialności. Nie może więc samo przez się prowadzić do odpowiedzialności pozwanego. Odpowiedzialność ta powstaje dopiero z chwilą jednoczesnego spełnienia powyższych trzech przesłanek.

Zgodnie z ogólną zasadą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. w przedmiotowej sprawie ciężar wykazania istnienia dobra osobistego podlegającego ochronie oraz faktu jego naruszenia spoczywał na powodzie jako osobie, która z faktów tych wywodzi określone skutki prawne. Powód mógł wykazać powyższe fakty wszelakimi dowodami. W przypadku zaś skutecznego wykazania naruszenia dobra osobistego pozwany mógłby zwolnić się z odpowiedzialności dopiero poprzez wykazanie, iż jego działanie (zaniechanie) nie miało charakteru bezprawnego – tj. było zgodne z wiążącym go prawem (domniemanie bezprawności działania).

Zważywszy na powyższe podkreślić należy, iż przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego każdorazowo koniecznym jest kompleksowe zbadanie wszystkich warunków pobytu skazanego w zakładzie karnym. Powód w procesie dowodzenia nie może więc ograniczyć się jedynie do wykazania nieznacznych odstępstw od przyjętych przepisów. Te bowiem jak zaznaczono co do zasady nie mogą świadczyć o naruszeniu tegoż dobra.

Powód winien wskazać i udowodnić jakie konkretnie jego dobro osobiste zostało naruszone działaniem pozwanego i na czym naruszenie polega.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd Sądu Najwyższego, że nie w każdym wypadku stwierdzenie naruszenia dóbr osobistych wymaga zasądzenia zadośćuczynienia, jednak ocena zasadności powództwa w tym przedmiocie możliwa jest dopiero po rozważeniu wszystkich okoliczności dotyczących warunków odbywania przez pokrzywdzonego tymczasowego aresztowania i kary pozbawienia wolności (zob.: wyrok SN, 2012-06-14, I CSK 489/11).

Przy ocenie, jaka suma jest, w rozumieniu art. 448 KC, odpowiednia tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną naruszeniem dóbr osobistych, należy mieć na uwadze rodzaj dobra, które zostało naruszone oraz charakter, stopień nasilenia i czas trwania doznawania przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem. Ocena, czy doszło do naruszenia dobra osobistego powinna być zobiektywizowana.

Powód w pozwie wskazał, że doszło do naruszenia jego dóbr osobistych między innymi przez to, iż w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności przebywał w celach przeludnionych w nieodpowiednich warunkach odbywał karę pozbawienia wolności oraz, że mięso wołowe nie pochodziło z uboju rytualnego. Jednak powód nie wykazał w toku postępowania, iż metraż cel, w których przebywał w przeliczeniu na jednego skazanego był mniejszy niż 3 m ² . Powód nie zakwestionował przedstawionego przez stronę pozwaną zestawienia cel, w których przebywał, obejmującego ich powierzchnię i ilość osadzonych.

Z wydruku przeglądarki pomieszczeń wynika, że była przestrzegana przez pozwany zakład karny norma 3 m ² na jednego skazanego.

Zeznający wiarygodni świadkowie powoda M. B. (1), A. F. (1), D. P. (1) i R. W. (1) nie potwierdzili by był traktowany nieludzko, sam fakt braku w łaźni ścianek działowych oddzielających skazanych, czy przypadki gdy pod prysznicem leciała chłodna woda, nie uzasadnia przyjęcia, iż naruszono godność powoda podczas odbywania kary pozbawienia wolności i że z tego tytułu powód doznał cierpień psychicznych. Świadkowie powyżsi zeznali, iż cele były standardowo wyposażone, niczego nie brakowało i że więźniowie mieli szereg uprawnień w zakresie higieny, opieki zdrowotnej, sportu, kultury, nauki i pracy oraz kontaktów z rodziną czy znajomymi. Zeznań świadków jednoznacznie wynika, że to powód sprowokował bójkę z innym skazanym i zadał mu kilka ciosów.

Również sama powoływana i nie wykazana w toku procesu okoliczność przeludnienia, przyjęta tylko według mniemania powoda, nie uzasadnia zadaniem sądu przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za naruszenie dóbr osobistych powoda. Powód nie wykazał, iż nie spożywał podawanego mu mięsa zgodnie z deklarowanym wyznaniem muzułmańskim a na przedłożonym przez powoda wykazie dostawców mięsa i wędliny oraz chleba do pozwanego zakładu karnego nie ma żadnej informacji o sposobie uboju.

Powód nie wskazał też, iż rzeczywiście doznał krzywdy, szkody niemajątkowej w np. w postaci cierpień i jakiego rodzaju były to cierpienia i przez jaki czas występowały.

Znamienne jest, iż powód w Zakładzie Karnym w C. przebywał przez bardzo krótki okres 23 dni.

Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę nie jest uprawniony do kontroli warunków odbywania kary pozbawienia wolności i „sprawdzania” wentylacji, natężenia światła, stanu łaźni, drzwi do WC, powierzchni siłowni, czy w pozwanym zakładzie były kontrole sanepidu i czy u dostawców artykułów spożywczych były kontrole Wojewódzkiego Inspektora Jakości (...).

Zgodnie z ogólną regułą dowodową na powodzie ciążył bowiem obowiązek wykazania, że przez takie zachowanie naruszone zostało powołane przez niego dobra osobiste godność. Powód winien bowiem wykazać w jakich swoich odczuciach, ewentualnie konkretnie przewidzianych dobrach osobistych został dotknięty zachowaniem sprawcy i na czym polegało naruszenie jego sfery przeżyć ( porównaj orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2009r. IACa 21/09. ) Nie każdy bowiem przypadek osadzenia w celi przeludnionej ( na co wskazywał Sądu Najwyższy w orzeczenia z dnia 28 lutego 2007r. V CSK 431/06 oraz z 2 października 2007r. II CSK 269/07 oraz Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 26 maja SK 25/07) , stanowi naruszenie dobra osobistego skazanego. Ocena czy okoliczność te naruszają dobro osobiste powoda musi poprzedzać analiza pozostałych warunków jej odbywania. Podkreślić należy ,że w niniejszym procesie powód szczegółowo określił zarzuty dotyczące warunków odbywania kary pozbawienia wolności i jednocześnie nie kwestionując pozostałych. Ponieważ powód nie wykazał naruszenia jego dóbr poprzez inne kwestionowane zachowanie pozwanego, przyjąć należy, że wszystkie pozostałe warunki odbywania kary przez powoda były zgodne z normą, a więc, że powód odbywał karę w celach prawidłowo wyposażonych w sprzęt kwaterunkowy, miał zapewnioną intymność przy czynnościach higienicznych i fizjologicznych, miał możliwość korzystania z łaźni, spacerów, pomocy lekarskiej, zajęć sportowych, szkoły, siłowni, prasy, telewizji, biblioteki, spotkań religijnych, rozmów telefonicznych i widzeń a nawet pracy zarobkowej.

Traktowanie humanitarne to takie obchodzenie się z osobą pozbawioną wolności, które uwzględnia i respektuje pewne minimalne potrzeby każdego człowieka, odnosząc je do przeciętnych standardów danego społeczeństwa (vide: P. Sarnecki, komentarz do art. 41 Konstytucji RP (w:) L. Garlicki (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, t. III, Warszawa 2003, s. 8.)

Należy podzielić stanowisko Sądu Apelacyjnego w Lublinie zaprezentowane w wyroku 24.10.2012 r. sygn. akt I ACa 483/12, LEX nr 1237239, iż krótkotrwałość sytuacji będącej dyskomfortem oraz brak innych zarzutów skłania za twierdzeniem, że nie chodzi o ochronę dóbr osobistych, a o uzyskanie nienależnych świadczeń poprzez wykorzystanie instytucji ochrony dóbr. Ponadto przesłanką przyznania zadośćuczynienia jest - zgodnie z art. 448 k.c. - doznanie przez osadzonego krzywdy, a tej trudno się w rozpatrywanym przypadku dopatrzeć, a jeżeli już to w znikomym zakresie. Ponadto nie każde naruszenie dóbr osobistych rodzi prawo do żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 r. V CSK 113/11 LEX nr 1101690).

Powód popełniając przestępstwo musiał się liczyć z konsekwencjami karnymi i ograniczeniem jego wolności oraz jego warunków bytowych do przewidzianych stosownymi przepisami prawa regulującymi warunki bytowe osób osadzonych w zakładach karnych.

W konsekwencji stwierdzić należy, że powód nie wykazał w wystarczający sposób by doszło do naruszenia jego godności czy prawa do intymności i w konsekwencji niezasadne okazało się jego domaganie ochrony w oparciu o art. 24 k.c. w związku z art. 448 k.c. i żądanie bardzo wysokiego zadośćuczynienia, w konsekwencji czego sąd oddalił jego powództwo.