Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powód S. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej (...) z siedzibą w W. kwoty
13.000,00 zł zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty tytułem dopłaty do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę związaną z wypadkiem z dnia
9 października 2016 r. oraz kwoty 1.203,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
9 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty tytułem dopłaty do odszkodowania za koszty poniesione
w związku z wypadkiem z dnia 9 października 2016 r., obejmujące: koszty dojazdów do placówek medycznych w kwocie 282,74 zł, dopłatę do kosztów lekarstw i wizyt lekarskich
w kwocie 530,90 zł oraz koszty naprawy sprzętu w kwocie 390,00 zł, a ponadto wniósł
o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 9 października 2016 r. podczas świadczenia usług taksówki osobowej uczestniczył w zdarzeniu drogowym, którego sprawca posiadał zagraniczną polisę (...). Powód wskazał, że w dniu 2 listopada 2016 r. dokonał zgłoszenia szkody komunikacyjnej, a likwidacją szkody na terenie Polski zajmowało się (...) S.A. z siedzibą w S.. Dodał, że pismem z dnia 15 listopada 2016 r. (...) S.A. przyznała mu kwotę 3.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 43,98 zł tytułem odszkodowania obejmującego zwrot kosztów leczenia. Powód podał, że pismem z dnia 7 lipca 2017 r. wezwał (...) S.A. do dopłaty zadośćuczynienia i odszkodowania, czego wynikiem było jedynie uznanie kwoty 117,01 zł tytułem kosztów dojazdów do placówek medycznych, zaś w pozostałym zakresie zakład ubezpieczeń odmówił zapłaty. Powód podniósł, że nie zgadzając się z takim stanowiskiem, pismem z dnia 22 listopada 2017 r. wezwał stronę pozwaną do zapłaty, zaś strona pozwana w piśmie z dnia 6 lutego 2018 r. poinformowała o wypłacie na rzecz powoda dalszej kwoty 3.000,00 zł tytułem dopłaty do zadośćuczynienia, kwoty 212,29 zł tytułem dopłaty za koszty dojazdów oraz kwoty 97,91 zł tytułem dopłaty do kosztów leczenia. Zdaniem powoda wypłacone mu świadczenia były niewystarczające. Powód wskazał, że wskutek wypadku doznał wstrząśnienia mózgu, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz rozcięcia lewego łuku brwiowego, przebywał w szpitalu od dnia 9 października 2017 r. do dnia
12 października 2017 r. i nosił kołnierz ortopedyczny. Powód podkreślił, że w następstwie zdarzenia doznał urazu psychicznego objawiającego się głównie lękiem przed jazdą samochodem, a w efekcie rozpoznano u niego chorobę psychiczną i uznano go z tej przyczyny za niezdolnego do pracy, przyznając mu umiarkowany stopień niepełnosprawności. Dodał, że przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia wypadku do dnia 21 kwietnia 2017 r. W ocenie powoda jego uszczerbek na zdrowiu wynosi co najmniej 6%, co uzasadnia żądanie dopłaty do zadośćuczynienia w kwocie 13.000,00 zł. Ponadto powód wyjaśnił, że w związku z procesem leczenia poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych w kwocie łącznej 612,64 zł, z której uznano tylko koszty w kwocie 329,90 zł,
a także poniósł koszty prywatnych wizyt lekarskich i zakupu leków w nieuznanej kwocie 530,90 zł. Podał również, że wskutek wypadku uległo uszkodzeniu jego mienie w postaci tableta marki S. (...) oraz telefonu (...), zaś szacowany koszt ich naprawy wynosi 390,00 zł. Uzasadniając żądanie odsetkowe, powód podał, że pismem z dnia
22 listopada 2017 r. wezwał stronę pozwaną do zapłaty, wyznaczając jej termin 7 dni od otrzymania wezwania, zaś strona pozwana otrzymała to wezwanie w dniu 1 grudnia 2017 r., w związku z czym powinna była spełnić zobowiązanie najpóźniej do dnia 8 grudnia 2017 r.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz
o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana przyznała, że ma legitymację bierną do występowania w niniejszej sprawie. Strona pozwana zarzuciła, że dalsze żądanie powoda ponad świadczenie pieniężne już wypłacone w postępowaniu likwidacyjnym, jest nieuzasadnione. Zdaniem strony pozwanej dolegliwości powoda mają swoje źródło
w schorzeniach samoistnych wynikających z trybu życia i wykonywanej pracy kierowcy taksówki. Strona pozwana podniosła, że badanie rentgenowskie nie ujawniło u powoda żadnych zmian pourazowych w obrębie kręgosłupa. Nadto zaznaczyła, że powód od lat przebywa na rencie z powodu wypadku motocyklowego, którego doznał, mając 17 lat, wobec czego część zgłaszanych przez niego dolegliwości, zwłaszcza natury psychicznej, może mieć przyczynę w innych zdarzeniach z życia powoda. Strona pozwana zaprzeczyła również, aby dochodzone przez powoda koszty leczenia miały związek z przedmiotową kolizją oraz podkreśliła, że powód nie wykazał, aby nie mógł skorzystać z nieodpłatnego leczenia
w publicznej służbie zdrowia. Odnośnie kosztów dojazdów strona pozwana podniosła, że powód nie wykazał, aby rzekomo pokonany dystans pozostawał w związku z przedmiotowym wypadkiem. Strona pozwana zarzuciła ponadto, że powód nie wykazał, aby podczas wypadku uszkodzeniu uległo wskazane przez niego mienie, jak również nie wykazał wysokości szkody. Z ostrożności procesowej strona pozwana podniosła, że ewentualne odsetki mogą być przyznane dopiero od chwili wyrokowania.

W piśmie procesowym z dnia 14 czerwca 2019 r. powód rozszerzył powództwo
o kwotę 12.000,00 zł, domagając się zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz kwoty
w łącznej wysokości 25.000,00 zł tytułem dopłaty do zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 13.000,00 zł od dnia 9 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 12.000,00 zł od dnia doręczenia stronie pozwanej pisma rozszerzającego żądanie pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powód podtrzymał powództwo w pozostałym zakresie
i wniósł o rozliczenie opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2020 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa także w rozszerzonym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 października 2016 r. w L. na skrzyżowaniu ul. (...)
z ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego, w którym uczestniczył pojazd taksówki osobowej kierowany przez powoda S. K..

Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zagranicznym zakładzie ubezpieczeń, którego korespondentem na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jest w ramach (...) S.A. z siedzibą w S..

/okoliczności bezsporne /

Bezpośrednio po zdarzeniu powód został przewieziony karetką pogotowia do szpitala (...) Sp. z o. o. w L., gdzie został przyjęty na (...) z rozpoznaniem wstrząśnienia mózgu, skręcenia kręgosłupa szyjnego i rany tłuczonej lewego łuku brwiowego, która została zaopatrzona szwami na izbie przyjęć. Powód opuścił szpital w dniu 12 października 2016 r. z zaleceniem kontroli w poradni chirurgicznej, ortopedycznej i neurologicznej. Powodowi udzielono zwolnienia lekarskiego do dnia
23 października 2016 r.

W dniu 18 października 2016 r. powód stawił się w (...), gdzie usunięto mu szwy z powieki górnej lewej.

Powód kontynuował leczenie ortopedyczne w prywatnym gabinecie ortopedycznym
dr n. med. S. M.. W dniu 10 listopada 2016 r. ortopeda zezwolił powodowi na zdjęcie kołnierza ortopedycznego i zalecił rehabilitację. W dniu 24 listopada 2016 r. leczenie ortopedyczne zostało zakończone. W związku z prywatnym leczeniem się
u ortopedy powód poniósł koszty leczenia w kwocie 300,00 zł.

Powód leczył się również w poradni neurologicznej, gdzie na ostatniej wizycie w dniu 3 stycznia 2017 r. neurolog skierował powoda do dalszego leczenia w poradni zdrowia psychicznego. Neurolog udzielił powodowi zwolnienia lekarskiego od dnia 22 października 2016 r. do dnia 27 stycznia 2017 r. W związku z prywatnym leczeniem się u neurologa powód poniósł koszty leczenia w kwocie 135,00 zł.

W dniu 19 grudnia 2016 r. powód rozpoczął leczenie w (...) z rozpoznaniem zaburzeń osobowości. Lekarz psychiatra wystawił mu zwolnienie lekarskie na okres od dnia 27 stycznia 2017 r. do dnia 21 kwietnia 2017 r. oraz przepisał mu leki.
W marcu 2017 r. powód skorzystał z konsultacji u psychologa.

Powód po wypadku odczuwał ból głowy i kręgosłupa szyjnego, zapominał się, miał problemy z koncentracją. Przyjmował leki przeciwbólowe i leki psychotropowe. Miał problemy ze snem, budził się w nocy, był nerwowy. Odczuwał lęk przed jazdą samochodem. Stał się apatyczny.

W związku z leczeniem się po wypadku powód poniósł koszty zakupu leków
w kwocie łącznej 293,81 zł. Łącznie poniesione przez powoda koszty leczenia i koszty zakupu leków wyniosły 728,81 zł.

Wskutek wypadku, w dniu 8 kwietnia 2017 r. powód zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej w formie taksówki osobowej, gdyż bał się odpowiedzialności za zdrowie i życie pasażerów. Powód zarejestrował się jako bezrobotny w urzędzie pracy. Powód otrzymał dofinansowanie z (...) na rozpoczęcie działalności gospodarczej.

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2017 r. ZUS przyznał powodowi świadczenie rehabilitacyjne na okres 2 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego.

Orzeczeniem (...) z dnia 14 lipca 2017 r. powód został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności do dnia 31 lipca 2019 r.

Orzeczeniem z dnia 6 lipca 2017 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił u powoda 6% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy działalności pozarolniczej z dnia 9 października 2016 r. z powoda doznanego zespołu adaptacyjnego pourazowego.

W związku z leczeniem się po wypadku powód poniósł koszty dojazdów do placówek medycznych, aptek i specjalistów w kwocie łącznej 671,14 zł. Do lekarzy woziła go żona albo córka.

Powód do dziś odczuwa ból głowy i szyi. Nadal przyjmuje leki od psychiatry. Powód nadal odczuwa lęk przed jazdą samochodem, choć stara się go przezwyciężyć.

Powód w młodości miał wypadek na motocyklu, w którym doznał obrażeń krtani
i z powodu którego pobiera rentę z ZUS.

Dowody:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 12.10.2016 r. wraz z notatką
z konsultacji ortopedycznej i zaleceniami pielęgniarskimi – k. 31 – 33 akt sprawy,

- karta wizyty z (...) – k. 34 akt sprawy,

- karta wizyt z prywatnego gabinetu ortopedycznego dr n. med. S. M. – k. 35, k. 128 akt sprawy,

- historia zdrowia i choroby z (...) – k. 36 – 40 verte akt sprawy,

- wynika badania elektroencefalograficznego z dnia 18.11.2016 r. – k. 41 – 44 verte akt sprawy,

- historia choroby w (...) – k. 45 – 48 verte akt sprawy,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 24.11.2016 r. – k. 49 akt sprawy,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 16.12.2016 r. – k. 50 akt sprawy,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 29.03.2017 r. – k. 51 akt sprawy,

- zwolnienia lekarskie – k. 52 – 61 akt sprawy,

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 12.04.2017 r. – k. 62 – 62 verte akt sprawy,

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14.07.2017 r. – k. 63 – 63 verte akt sprawy,

- zaświadczenie z (...) powoda – k. 64 akt sprawy,

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS w sprawie procentowego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku z dnia 06.07.2017 r. – k. 66 akt sprawy,

- wykaz kosztów dojazdów do placówek medycznych – k. 67 akt sprawy,

- faktury VAT i rachunki – k. 68 – 78 akt sprawy,

- akta szkody na płycie CD – k. 95 akt sprawy,

- dokumentacja medyczna powoda z (...)
w L. – k. 121 – 125 akt sprawy,

- dokumentacja medyczna powoda z (...) Sp. z o. o. w L. – k. 130 – 137 akt sprawy,

- dokumentacja medyczna powoda z (...) Sp. z o. o. w L. – k. 142 akt sprawy,

- zeznania świadków:

1) M. K. – 00:48:25 – 01:00:39 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 113 – 113 verte,

2) I. K. – 00:15:07 – 00:48:23 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 112 – 113 akt sprawy,

3) E. O. – 00:09:15 – 00:15: 04 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 112 akt sprawy,

- przesłuchanie powoda S. K. – 01:01:35 – 01:25:24 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 113 verte – 114 akt sprawy.

Wskutek zdarzenia z dnia 9 października 2016 r. powód S. K. doznał wstrząśnienia mózgu, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz urazu lewego łuku brwiowego. Na tle doznanego urazu kręgosłupa szyjnego powstał pourazowy zespół korzeniowy kręgosłupa szyjnego, który dotyczy powstania neuropatii pourazowej w obrębie korzeni nerwowych kręgosłupa szyjnego. U powoda występuje bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, które jest skutkiem doznanego urazu i idiopatycznych zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych, które to zmiany przed wypadkiem były nieme klinicznie. Ze względu na ortopedyczne skutki wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 9%. Rokowania co do stanu zdrowia powoda na przyszłość są niepewne, możliwy jest wtórny postęp procesu zwyrodnieniowego. Nie ma szans na powrót powoda do zdrowia sprzed wypadku, a dalsze leczenie jest bezcelowe.

Wskutek wypadku powód doznał ponadto zaburzeń lękowo-depresyjnych na podłożu adaptacyjnym, skutkujących długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5%. Leczenie psychiatryczne powoda nie zostało zakończone.

Uraz psychiczny, jakiego doznał powód w związku z wypadkiem objawia się zaburzeniami pamięci świeżej, trudnościami w koncentracji, obniżeniem nastroju, zwiększoną męczliwością, stanami anhedonii, podwyższoną reaktywnością emocjonalną, poczuciem lęku, zagrożenia oraz napięcia. Dolegliwości w obszarze kognitywnym, doświadczane przez powoda w życiu codziennym, wzmagają jego dyskomfort psychiczny. Powód cierpi z powodu braku poczucia bezpieczeństwa, a lęk, jaki odczuwa, zgeneralizował się zarówno w aspekcie lękotwórczych bodźców, jak i lękowych reakcji. Powód wymaga intensywnych oddziaływań o charakterze psychoterapeutycznym z zakresu psychotraumatologii, jak
i neuropsychologicznym z zakresu dysfunkcji kognitywnych. Wskazana jest także konsultacja psychiatryczna celem rozważenia ewentualnej farmakoterapii w związku z funkcjonowaniem afektywnym powoda.

Dowody:

- pisemna opinia biegłego z zakresu ortopedii, dr n. med. A. S. z dnia 29.10.2018 r. – k. 165 – 168 akt sprawy,

- pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu ortopedii, dr n. med. A. S. z dnia 01.03.2019 r. – k. 231 – 232 akt sprawy,

- pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii, lek. med. J. P.
z dnia 17.05.2019 r. – k. 191 – 199 akt sprawy,

- pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu psychiatrii, lek. med. J. P. z dnia 17.05.2019 r. – k. 191 – 199 akt sprawy,

- pisemna opinia biegłego z zakresy psychologii, A. P. z dnia 29.10.2018 r. – k. 153 – 164 akt sprawy,

- pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresy psychologii, A. P. z dnia 27.03.2019 r. – k. 233 – 235 akt sprawy.

W wypadku z dnia 9 października 2016 r. uszkodzeniu uległ należący do powoda tablet marki S. (...) oraz telefon marki L. (...), które powód wykorzystywał
w pracy, świadcząc usługi taksówki osobowej. Koszt naprawy tych urządzeń wynosi
390,00 zł.

Dowody:

- faktura proforma nr (...) z dnia 22.02.2017 r. – k. 79 akt sprawy,

- protokoły wykonania czynności serwisowych z dnia 22.02.2017 r. – k. 80 – 81 akt sprawy,

- zeznania świadków:

1) M. K. – 00:48:25 – 01:00:39 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 113 – 113 verte,

2) I. K. – 00:15:07 – 00:48:23 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 112 – 113 akt sprawy,

- przesłuchanie powoda S. K. – 01:01:35 – 01:25:24 zapisu audio-video rozprawy z dnia 20.06.2018 r., k. 113 verte – 114 akt sprawy.

Pismem z dnia 2 listopada 2016 r. powód zgłosił (...) S.A. z siedzibą
w S. – jako korespondentowi zagranicznego zakładu ubezpieczeń na terenie Polski
w ramach (...)– szkodę wynikającą z wypadku komunikacyjnego z dnia
9 października 2016 r.

(...) S.A. przeprowadziła postępowanie likwidacyjne i decyzją z dnia
15 listopada 2016 r. przyznała powodowi zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę w kwocie 3.500,00 zł oraz odszkodowanie w kwocie 43,98 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia wynikających z faktury nr (...).

Następnie decyzją z dnia 2 grudnia 2016 r. (...) S.A. przyznała powodowi dalszą kwotę z tytułu zwrotu kosztów zakupu leków w wysokości 53,73 zł,
a decyzją z dnia 12 grudnia 2016 r. dodatkową kwotę w wysokości 33,74 zł.

Pismem z dnia 7 lipca 2017 r. powód wezwał (...) S.A. do dopłaty na jego rzecz świadczenia pieniężnego w kwocie 34.621,86 zł tytułem zadośćuczynienia
i odszkodowania w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powód sprecyzował, że na żądaną kwotę składają się:

- dopłata do zadośćuczynienia w kwocie 16.500,00 zł,

- zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych w kwocie 612,64 zł,

- zwrot kosztów wizyt lekarskich i lekarstw w kwocie 628,81 zł ponad otrzymaną kwotę 43,98 zł,

- zwrot kosztów naprawy sprzętu w kwocie 390,00 zł oraz

- utracone zarobki za okres od 10 października 2016 r. do 7 lipca 2017 r. w kwocie
16.490,41 zł ponad otrzymaną kwotę 1.509,59 zł.

Po rozpoznaniu odwołania powoda, decyzją z dnia 21 lipca 2017 r., (...) S.A. przyznała powodowi dodatkowe odszkodowanie w kwocie 117,01 zł z tytułu zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych w dniach 12, 18, 21, 25 października 2016 r. oraz 08, 24 listopada 2016 r., odmawiając wypłaty dalej idącego odszkodowania. Następnie decyzją z dnia 31 lipca 2017 r. (...) S.A. odmówiła wypłaty dalszego zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 22 listopada 2017 r. powód wezwał stronę pozwaną – (...) z siedzibą w W. do zapłaty na jego rzecz kwoty
w łącznej wysokości 17.513,84 zł tytułem dopłaty do odszkodowania i zadośćuczynienia
w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powód sprecyzował, że na dochodzoną kwotę składają się:

- dopłata do zadośćuczynienia w kwocie 16.000,00 zł,

- zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych w kwocie 495,03 zł,

- zwrot kosztów wizyt lekarskich i lekarstw w kwocie 628,81 zł oraz

- zwrot kosztów naprawy sprzętu w kwocie 390,00 zł.

Strona pozwana przesłała wystosowane przez powoda wezwanie do zapłaty do rozpatrzenia (...) S.A., która decyzją z dnia 2 stycznia 2018 r. poinformowała powoda, że nie znalazła podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska w sprawie.

Pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. powód wezwał stronę pozwaną do zajęcia ostatecznego stanowiska w sprawie jego wcześniejszego wezwania do zapłaty, wskazując, że odpowiedzi oczekuje do dnia 25 stycznia 2018 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Strona pozwana ponownie przesłała pismo powoda do rozpatrzenia (...) S.A., która decyzją z dnia 7 lutego 2018 r. poinformowała o przyznaniu na rzecz powoda dalszego świadczenia pieniężnego w kwocie łącznej 3.310,20 zł, obejmującego:

- dopłatę do zadośćuczynienia w kwocie 3.000,00 zł,

- dopłatę do kosztów dojazdów do placówek medycznych w kwocie 212,29 zł,

- dopłatę do kosztów leczenia na podstawie faktury nr (...) (poz. 4)
w kwocie 97,91 zł.

Dowody:

- zgłoszenie szkody z dnia 02.11.2016 r. – k. 11 – 11 verte akt sprawy,

- decyzja (...) S.A. z dnia 15.11.2016 r. – k. 12 – 12 verte akt sprawy,

- wezwanie do zapłaty z dnia 07.07.2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 13 – 15 akt sprawy,

- decyzja (...) S.A. z dnia 21.07.2017 r. – k. 16 – 16 verte akt sprawy,

- decyzja (...) S.A. z dnia 31.07.2017 r. – k. 17 – 17 verte akt sprawy,

- wezwanie do zapłaty z dnia 22.11.2017 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 18 – 23 akt sprawy,

- pismo strony pozwanej z dnia 01.12.2017 r. – k. 24 akt sprawy,

- decyzja (...) S.A. z dnia 02.01.2018 r. – k. 25 – 26 akt sprawy,

- wniosek o ostateczne zajęcie stanowiska z dnia 11.01.2018 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 27 – 28 akt sprawy,

- pismo strony pozwanej z dnia 06.02.2018 r. – k. 29 akt sprawy,

- decyzja (...) S.A. z dnia 07.02.2018 r. – k. 30 akt sprawy,

- akta szkody na płycie CD – k. 95 akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne niemalże w całości i w takim zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt, że w dniu 9 października 2016 r. powód, świadcząc usługi taksówki osobowej, uczestniczył w kolizji drogowej, której sprawca posiadał polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zagranicznym zakładzie ubezpieczeń, którego korespondentem do spraw roszczeń na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jest (...) S.A. z siedzibą w S..

Strona pozwana przyznała również, że co do zasady, na podstawie art. 19 ust. 3 w zw. z art. 123 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2214) ponosi odpowiedzialność cywilną wobec powoda za skutki przedmiotowego zdarzenia.

Spór między stronami procesu dotyczył wyłącznie zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej, a ściślej rzecz ujmując – wysokości świadczenia, jakie strona pozwana powinna wypłacić powodowi tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę i odszkodowania za szkodę doznaną przez niego wskutek zdarzenia z dnia
9 października 2016 r. Strona pozwana kwestionowała bowiem w całości wysokość żądania powoda, podnosząc, że krzywda i szkoda powoda zostały właściwie zrekompensowane
w postępowaniu likwidacyjnym.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W doktrynie i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., ma charakter kompensacyjny, co oznacza, że przyznana poszkodowanemu suma pieniężna nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, stanowiąc jednocześnie przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Suma ta powinna wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana wskutek popełnienia czynu niedozwolonego ( por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369691; wyrok SN z dnia
28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00, Lex nr 52766; wyrok SN z dnia 3 lutego
2000 r., sygn. akt I CKN 969/98, Lex nr 50824).

Ustawodawca wprawdzie nie sprecyzował zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, wskazując jedynie, że suma pieniężna zasądzana z tego tytułu powinna być odpowiednia, jednakże nie budzi wątpliwości, że głównym kryterium wpływającym na wysokość tej sumy jest rozmiar doznanej krzywdy, bowiem świadczenie to ma rekompensować właśnie ową krzywdę przejawiającą się w cierpieniach fizycznych
i psychicznych. W judykaturze przyjmuje się, że ocena rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, tj. rodzaj naruszonego dobra, wiek poszkodowanego, postawę sprawcy, stopień cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369961; por. także wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 99/05, Lex nr 198509; wyrok SN
z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, Lex nr 183777).

Ustalając stan zdrowia powoda S. K. oraz wielkość jego cierpień, zarówno fizycznych, jak i psychicznych, Sąd oparł się na dowodach z pisemnych opinii: biegłego z zakresu ortopedii – dr n. med. A. S., biegłego z zakresu psychiatrii – lek. med. J. P. oraz biegłego z zakresu psychologii – A. P., na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej powoda oraz na dowodzie z zeznań świadków i z przesłuchania samego powoda.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii, po przebadaniu powoda oraz po zapoznaniu się
z przedłożoną przez niego dokumentacją lekarską, w wydanej przez siebie opinii stwierdził, że powód wskutek zdarzenia z dnia 9 października 2012 r. doznał obrażeń ciała w postaci wstrząśnienia mózgu, skręcenia kręgosłupa szyjnego i urazu lewego łuku brwiowego. Biegły ortopeda stanowczo podał przy tym, że na tle urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego powstał
u powoda pourazowy zespół korzeniowy kręgosłupa szyjnego, objawiający się bolesną, ograniczoną ruchomością kręgosłupa szyjnego, bólem promieniującym do obu kończyn górnych i nadmiernym napięciem mięśni przykręgosłupowych, wskutek czego powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 9%. Biegły zaznaczył przy tym, że powód nie ma szans na powrót do zdrowia sprzed wypadku, a jego dalsze leczenie jest bezcelowe. Ponadto, ustosunkowując się do zarzutów strony pozwanej w opinii uzupełniającej z dnia
1 marca 2019 r., biegły ortopeda wskazał, że rozpoznany przez niego u powoda pourazowy zespół korzeniowy kręgosłupa szyjnego dotyczy powstania neuropatii pourazowej w obrębie korzeni nerwowych kręgosłupa szyjnego. Jednocześnie podał, że stwierdzone przez niego
u powoda bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego jest skutkiem zarówno doznanego urazu, jak i idiopatycznych zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych. Biegły wyjaśnił, że doznany przez powoda uraz skutkuje w/w objawami wynikającymi z nasilenia, czy też ujawnienia się zmian zwyrodnieniowych w zakresie ocenianego narządu ruchu, ale podkreślił, że dokumentacja medyczna powoda oraz zeznania powoda potwierdzają, że przed omawianym wypadkiem zmiany w tym zakresie były nieme kliniczne, tj. nie dawały żadnych objawów. Powód wszakże stanowczo zeznał, że przed zdarzeniem drogowym z dnia
9 października 2016 r. nie miał problemów z kręgosłupem i nie leczył się na kręgosłup, a jego zeznania są wiarygodne w świetle treści dokumentacji medycznej. Wobec tego biegły stwierdził, że to dopiero wypadek spowodował ujawnienie się u powoda zmian zwyrodnieniowych, dając objawy w postaci dolegliwości bólowych i niewielkiego stopnia ograniczenia ruchomości. Biegły stanowczo podkreślił przy tym, że oceniony przez niego trwały uszczerbek na zdrowiu powoda w rozmiarze 9% odnosi się wyłącznie do następstw pourazowych omawianego zdarzenia.

Z kolei biegła psychiatra, badając powoda, rozpoznała u niego zaburzenia lękowo-depresyjne na podłożu adaptacyjnym. Podkreśliła, że powód po wypadku leczy się psychiatrycznie, zgłaszając lęk, zwłaszcza przed prowadzeniem samochodu
i odpowiedzialnością za innych, z uwagi na który zrezygnował z bycia taksówkarzem oraz skarżąc się na smutek, brak radości życia, problemy z pamięcią i koncentracją, nerwowość. Biegła psychiatra nie miała przy tym żadnych wątpliwości, że obecne dolegliwości psychiczne powoda są wynikiem wypadku z dnia 9 października 2016 r. W ocenie biegłej psychiatry w związku z powyższymi zaburzeniami u powoda wystąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%.

Ustosunkowując się do zarzutów strony pozwanej w opinii uzupełniającej z dnia
9 grudnia 2019 r., biegła psycholog szczegółowo wyjaśniła, dlaczego jej zdaniem dolegliwości psychiczne powoda wynikają wyłącznie z przebytego wypadku. Biegła wskazała, że wbrew zarzutom strony pozwanej nie można uznać, aby dyskomfort psychiczny powoda wynikał także z rozwodu z żoną, gdyż powód zdecydowanie zadeklarował, że mimo rozwodu jego relacje z żoną są przyjazne i nadal razem mieszkają. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że zarówno z zeznań byłej żony powoda, świadka I. K., jak i z zeznań samego powoda, wynika, że to była żona pomagała powodowi po wypadku
i woziła go do lekarzy. Dodatkowo biegła psychiatra stwierdziła, że cechy charakteru powoda, wbrew sugestiom strony pozwanej, również nie mają wpływu na poczucie dyskomfortu psychicznego, które pojawiło się u powoda w związku z wypadkiem z dnia
9 października 2016 r. Biegła wskazała, że powód przed wypadkiem nie korzystał z porad psychiatry ani psychologa i radził sobie w życiu, przy czym nigdy nie odczuwał takich objawów, które pojawiły się u niego po omawianym zdarzeniu. Biegła podkreśliła, że lęk wywołany sytuacją traumatyczną może się długo utrzymywać, zwłaszcza gdy trauma ma miejsce w późniejszych latach życia, gdy zdolności mózgu do reparacji są bardziej ograniczone. Jednocześnie biegła podtrzymała swoją ocenę długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda na poziomie 5%.

Ponadto biegła z zakresu psychologii w swojej opinii stwierdziła, że doznany przez powoda uraz psychiczny objawia się zaburzeniami pamięci świeżej, trudnościami
w koncentracji, obniżeniem nastroju, zwiększoną męczliwością, stanami anhedonii, podwyższoną reaktywnością emocjonalną, poczuciem lęku, zagrożenia oraz napięcia. Zdaniem biegłej dolegliwości w obszarze poznawczym, doświadczane przez powoda w życiu codziennym, wzmagają jego dyskomfort psychiczny. Biegła dodała, że powód cierpi
z powodu braku poczucia bezpieczeństwa, a odczuwany przez niego lęk zgeneralizował się zarówno w aspekcie lękotwórczych bodźców, jak i lękowych reakcji, co obniża jakość życia powoda i wskazuje na konieczność podjęcia przez niego regularnej psychoterapii. Biegła psycholog zaznaczyła przy tym, że zgłaszane przez powoda dolegliwości natury psychicznej są bezpośrednio związane z wypadkiem z dnia 9 października 2016 r.

Ustosunkowując się do zarzutów strony pozwanej w opinii uzupełniającej z dnia
27 marca 2019 r., biegła psycholog nie znalazła podstaw do uzupełnienia wywiadu
z powodem, podając, że przeprowadzony wywiad kliniczny był wystarczający, przy czym biegła podtrzymała swoje wnioski wyrażone w opinii głównej co do związku między zdarzeniem z dnia 9 października 2016 r. a stanem psychicznym powoda. W szczególności biegła wyraźnie wskazała, że obecne funkcjonowanie powoda jest związane bezpośrednio
z doznanym przez niego urazem.

Choć strona pozwana nadal kwestionowała opinie wydane w sprawie przez biegłego ortopedę i biegłego psychologa, wnosząc o ich pominięcie przy orzekaniu, zdaniem Sądu takie stanowisko procesowe strony pozwanej było podyktowane wyłącznie subiektywną oceną strony pozwanej co do wniosków sformułowanych przez biegłych. W przekonaniu Sądu biegli w wystarczający sposób odnieśli się do zarzutów sformułowanych do ich opinii przez stronę pozwaną, zaś opinie wydane przez biegłego ortopedę i biegłą psycholog są rzeczowe, logiczne, spójne i kompletne, wobec czego stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy.

Świadkowie I. K., M. K. i E. K. zgodnie zeznali, że powód po wypadku odczuwał ból głowy i kręgosłupa szyjnego, przyjmował leki przeciwbólowe oraz bał się jeździć samochodem. Świadkowie I. K. i M. K. zeznały ponadto, że powód po wypadku stał się nerwowy, nieobecny, zapomina się, nie może się skupić, ma problemy ze snem. Z ich zeznań oraz z zeznań powoda wynika również, że powód nie potrafi sobie poradzić z lękiem przed jazdą samochodem, wskutek czego zrezygnował z wykonywania pracy w ramach taksówki osobowej, nie chcąc być już odpowiedzialnym za czyjeś zdrowie i życie.

Ponadto należy mieć na uwadze, że powód po wypadku przez 6 miesięcy, tj. od dnia
9 października 2016 r. do dnia 21 kwietnia 2017 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim,
a następnie został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z uwagi na odczuwane dolegliwości psychiczne. Nie ulega zatem wątpliwości, że wypadek drogowy,
w którym powód uczestniczył, diametralnie zmienił jego życie. Podkreślenia wymaga, że pomimo leczenia psychiatrycznego i przyjmowania leków psychotropowych powód
w dalszym ciągu wymaga opieki psychiatry oraz psychoterapii, co świadczy o jego głębokim urazie psychicznym.

W świetle powyższych okoliczności oczywistym dla Sądu jest, że w następstwie odniesionych w wyniku wypadku obrażeń ciała powód doznał krzywdy, na którą złożyły się zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Intensywność tych cierpień bezpośrednio po wypadku była znaczna, głównie z uwagi na odczuwany przez powoda ból głowy i kręgosłupa szyjnego oraz konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego. Trwałym następstwem wypadku jest przy tym stwierdzony u powoda przez biegłego ortopedę uszczerbek na zdrowiu w obrębie kręgosłupa szyjnego w wysokości 9%, zaś długotrwałym skutkiem omawianego zdarzenia jest 5% uszczerbek na zdrowiu psychicznym związany z zaburzeniami lękowo-depresyjnymi, które wymagają kontynuacji leczenia psychiatrycznego i terapii psychologicznej.

Powód zeznał, że do dziś odczuwa ból głowy i kręgosłupa szyjnego, co potwierdziła także świadek I. K., przy czym biegły ortopeda w swojej opinii potwierdził bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego powoda. Biegły ortopeda stwierdził również, jak już wcześniej wspomniano, że powrót powoda do stanu zdrowia sprzed wypadku jest niemożliwy, a dalsze jego leczenie jest bezcelowe.

W związku z powyższym Sąd uznał, że odpowiednią sumą pieniężną, która mogłaby stanowić dla powoda rekompensatę za wszelkie cierpienia i ujemne przeżycia związane
z przedmiotowym wypadkiem, będzie dochodzona przez powoda kwota w łącznej wysokości 31.500,00 zł. W związku z powyższym, uwzględniając wysokość świadczenia już wypłaconego powodowi w postępowaniu likwidacyjnym w kwocie 6.500,00 zł, Sąd zasądził na rzecz powoda od strony pozwanej dalszą kwotę 25.000,00 zł tytułem brakującego zadośćuczynienia, zgodnie z rozszerzonym żądaniem pozwu, o czym orzeczono w punkcie
I sentencji wyroku.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra ( por. wyrok SN z dnia
21 września 2005 r., sygn. akt V CK 150/05, Lex nr 398563; wyrok SN z dnia 16 lipca
1997 r., sygn. akt II CKN 273/97, Lex nr 286781).

Ponadto Sąd miał na uwadze, że wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany, przy czym najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie ( por. wyrok SN
z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II CSK 78/08, Lex nr 420389).

W ocenie Sądu zadośćuczynienie w kwocie łącznej 31.500,00 zł odpowiada nie tylko rozmiarowi doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, ale uwzględnia również ogół odczuwanych przez niego cierpień i jest adekwatne do jego stopy życiowej, wobec czego stanowi należytą rekompensatę za krzywdę powoda. Świadczenie w takiej wysokości nie może być ocenione jako wygórowane, jeżeli się zważy, że powód doznała 9% trwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych oraz 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn psychiatrycznych, zaś proces leczenia powoda po wypadku trwa do dziś w zakresie leczenia psychiatrycznego. Ponadto nie można tracić z pola widzenia, że występujące u powoda po wypadku stany lękowe były na tyle silne, że powód zrezygnował
z prowadzenia działalności gospodarczej w formie taksówki osobowej, którą to działalność prowadził przez 15 lat, przy czym uczynił tak dlatego, że zaczął odczuwać lęk przed jazdą samochodem i obawiał się odpowiedzialności za życie i zdrowie pasażerów. Dodatkowo
z tytułu doznanych wskutek wypadku zaburzeń psychicznych powód został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Odnosząc się do żądania powoda w przedmiocie odszkodowania za poniesione koszty leczenia, koszty dojazdów do placówek medycznych i koszty naprawy uszkodzenia mienia
w kwocie łącznej 1.203,64 zł, Sąd uznał, że żądanie to było słuszne co do zasady i co do wysokości.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Na mocy art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, przy czym stosownie do treści § 2 - w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Poszkodowany – powód powinien udowodnić poniesione przez siebie koszty celowe leczenia lub rehabilitacji pozostające w związku przyczynowym z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia.

W niniejszej sprawie powód przedstawionymi fakturami VAT i rachunkami wykazał wysokość poniesionych przez siebie kosztów leczenia, nieuwzględnionych w postępowaniu likwidacyjnym. Na koszty te, obejmujące kwotę w łącznej wysokości 543,43 zł, złożył się koszt prywatnej wizyty u neurologa w kwocie 135,00 zł, koszty prywatnych wizyt u ortopedy
w kwocie łącznej 300,00 zł oraz koszty zakupu leków w kwocie łącznej 108,43 zł (zakład ubezpieczeń w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powodowi zwrot kosztów zakupu leków w kwocie łącznej 229,36 zł, przy czym powód nie dołączył do pozwu faktury nr (...), na podstawie której zakład ubezpieczeń przyznał mu w decyzji z dnia 15 listopada 2016 r. świadczenie w kwocie 43,98 zł, nie uwzględniając jej w swoim żądaniu). Wskazać przy tym należy, że z tytułu kosztów leczenia niezaspokojonych dotychczas przez stronę pozwaną powód domagał się w pozwie zapłaty kwoty 530,90, zł, a zatem kwoty niższej od wynikającej z przedłożonych przez niego faktur VAT i rachunków, a niezaspokojonej dotychczas przez stronę pozwaną (543,43 zł).

Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 10 maja 2016 r., III CZP 63/15 (Lex 2011106) stwierdził, że świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 k.c.).

W uzasadnieniu wspomnianej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że przepis
art. 444 § 1 k.c. nie przesądza, w jakim systemie organizacyjno – prawnym może dojść do poddania się poszkodowanego czynnościom leczniczym lub rehabilitacyjnym.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego i piśmiennictwie wskazuje się przy tym, że rygorystyczne preferowanie systemu ubezpieczeń społecznych, oferującego bezpłatne usługi medyczne, z wielu powodów jest trudne do zaakceptowania. Poszkodowany nie może być pozbawiony możliwości korzystania z leczenia lub rehabilitacji, które mogłyby doprowadzić do odpowiedniego efektu restytucyjnego w zakresie jego stanu zdrowia, nawet jeżeli realizowane świadczenia medyczne powodować mogą powstanie odpowiednich, zwiększonych kosztów. Należy pozostawić mu zatem możliwość wyboru systemu leczenia publicznego lub prywatnego, przynajmniej w takiej sytuacji, w której brak podstaw do przyjęcia istnienia pełnego wyboru alternatywnego z racji istotnego ograniczenia faktycznego dostępu do usługi medycznej oferowanej w ramach powszechnego systemu ubezpieczeń. Chodzi tu przede wszystkim o sytuacje typowe, tj. szerszy zakres prywatnych usług medycznych, niemożność skorzystania przez poszkodowanego ze świadczenia medycznego oferowanego przez publiczny system świadczeń z powodu odległego, niewskazanego medycznie czasu jego zrealizowania. Katalog takich zdarzeń może być, zdaniem Sądu Najwyższego, uzupełniony o sytuacje szczególne wynikające z konkretnego stanu faktycznego, w którym istotny jest nie sam dostęp faktyczny do publicznej usługi medycznej, ale także poziom merytoryczny i techniczny takiej usługi z punktu widzenia medycznych rokowań jej efektywności ( zob. np. wyrok SN z dnia 26 czerwca 1969 r., II PR 217/69 OSNC 1970, nr 3, poz. 50).

Celem regulacji zawartej w art. 444 § 1 k.c. jest umożliwienie uzyskania przez poszkodowanego środków finansowych potrzebnych na pokrycie kosztów leczenia. W świetle tego przepisu na poszkodowanym nie ciąży powinność wykazania, że koszty leczenia nie zostaną pokryte w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, które posiada poszkodowany ( por. wyrok SN z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, Legalis nr 1160549).

Sąd zważył, że powód jako poszkodowany powinien udowodnić poniesione przez niego koszty celowego leczenia pozostające w związku przyczynowym z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. Dowód "celowości kosztów" oznacza także potrzebę poddania się odpłatnemu leczeniu w placówkach prywatnych i konieczność wykazania także poszczególnych rodzajów tych kosztów powiązanych z etapami leczenia lub rehabilitacji.

W niniejszej sprawie powód przedłożonymi fakturami VAT i rachunkami wykazał wysokość poniesionych przez siebie kosztów leczenia, przy czym biegły ortopeda i biegły psychiatra stwierdzili, że koszty zakupu lekarstw i wizyt prywatnych wynikały ze zdarzenia
z dnia 9 października 2016 r. Wiedzą powszechną jest trudny dostęp do lekarzy specjalistów w ramach świadczeń gwarantowanych przez NFZ i wydłużony czas oczekiwania na wizyty
u takich specjalistów jak ortopeda, czy neurolog. Tymczasem poszkodowany w wypadku drogowym potrzebuje, aby specjalistyczna pomoc medyczna została mu udzielona jak najprędzej, aby zniwelować skutki wypadku dla zdrowia i aby jak najszybciej wdrożyć wymagane leczenie. Dlatego też Sąd uznał, że żądanie przez powoda od strony pozwanej zwrotu wydatków poniesionych na wizyty prywatne i zakup leków zasługuje na uwzględnienie w całości.

Uzasadnione było również żądanie powoda co do zwrotu kosztów jego dojazdów do placówek medycznych. Sąd miał na uwadze, że z przedstawionego przez powoda wykazu tych kosztów wynika, że łącznie w związku z dojazdami do placówek medycznych i aptek powód pokonał samochodem 803 km, co wiązało się z wydatkami w kwocie 671,14 zł (803 km x 0,8358). Powód mieszka w G., a zatem każdorazowo musiał pojechać do L., bądź do L., aby skorzystać ze świadczeń medycznych, kupić leki, bądź poddać się badaniom w ramach świadczeń dochodzonych z ZUS. Z zeznań powoda i świadków: I. K. i M. K. jasno wynika przy tym, że powoda woziły w tym celu samochodem była żona bądź córka. Oczywistym jest, że gdyby nie przedmiotowy wypadek z dnia 9 października 2016 r., powód nie musiałby przechodzić procesu leczenia
i kupować leków, jak również nie musiałby stawać przed komisją ZUS, ale normalnie wykonywałby dalej swoją pracę. Poniesione przez niego koszty dojazdów w kwocie łącznej 671,14 zł pozostają zatem, zdaniem Sądu, w adekwatnym związku przyczynowym
z przedmiotowym zdarzeniem. Skoro w postępowaniu likwidacyjnym powód uzyskał zwrot kosztów dojazdów w kwocie łącznej 329,30 zł (117,01 zł + 212,29 zł), do dopłaty na jego rzecz z w/w tytułu pozostała jeszcze kwota 341,84 zł (671,14 zł – 329,30 zł). Jako że powód domagał się w pozwie od strony pozwanej z w/w tytułu kwoty 282,74 zł, a zatem kwoty niższej, Sąd uwzględnił to żądanie w całości.

W odniesieniu do żądanego przez powoda odszkodowania za uszkodzony w wypadku sprzęt w postaci tabletu i telefonu, Sąd uznał, że również to żądanie jest uzasadnione.

Wskazać należy, że już w zgłoszeniu szkody powód podał, że w przedmiotowym zdarzeniu doszło do uszkodzenia jego mienia w postaci w/w ruchomości. Okoliczność, że powód nie posiadał już dowodów zakupu tych sprzętów, nie może przesądzać o odmowie uwzględnienia jego roszczenia w w/w zakresie. Świadek I. K. wyraźnie zeznała bowiem że przesłała zakładowi ubezpieczeń likwidującemu szkodę zdjęcia uszkodzonych sprzętów w wiadomości e-mail, a ponadto dokonała wyceny kosztów naprawy tych uszkodzeń w serwisie naprawczym. Z przedłożonych wraz z pozwem protokołów wykonania czynności serwisowych z dnia 22 lutego 2017 r. jasno wynika przy tym, że zarówno
w tablecie, jak i w telefonie powoda uszkodzeniu uległy elementy wymienne, tj. szkło dotykowe (...), zaś koszt wymiany tych elementów wynosi łącznie 390,00 zł. Wiedzą powszechną jest, że taksówkarze w swojej pracy korzystają z tabletów i telefonów komórkowych, w związku z czym sam fakt uszkodzenia tych sprzętów w zdarzeniu z dnia
9 października 2016 r. nie budzi wątpliwości Sądu, zwłaszcza, że powód od razu zgłaszał zakładowi ubezpieczeń uszkodzenie tego mienia. Przedłożona przez powoda wycena naprawy uszkodzonych sprzętów jest natomiast, zdaniem Sądu, wystarczająca dla ustalenia wysokości poniesionej przez powoda w w/w zakresie szkody. Dlatego też, w ocenie Sądu, strona pozwana niezasadnie odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania za uszkodzony sprzęt, wobec czego Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda dochodzoną w pozwie z w/w tytułu kwotę 390,00 zł.

Podsumowując, w punkcie I sentencji wyroku Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda całą dochodzoną przez niego – po rozszerzeniu powództwa – należność główną w kwocie łącznej 26.203,64 zł.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. oraz art. 125 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2214).

Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Na mocy art. 125 ust. 1 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, (...), z uwzględnieniem art. 14 ust.1 – 3, jest obowiązane wypłacić odszkodowanie w przypadku, o którym mowa w art. 123 pkt 1, w terminie 30 dni od dnia ustalenia państwa, w którym pojazd sprawcy jest zarejestrowany.

Ponadto na mocy art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie
30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia
o szkodzie.

Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., staje się wymagalne już w chwili wyrządzenia krzywdy, jednakże nie oznacza to jeszcze, że od tej chwili dłużnik zobowiązany do zapłaty tego świadczenia popada w opóźnienie w jego spełnieniu. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma bowiem pierwotnie charakter zobowiązania bezterminowego i zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 455 k.c., jego przekształcenie w zobowiązanie terminowe następuje w momencie skierowania przez wierzyciela (poszkodowanego) wezwania do dłużnika (osoby ponoszącej odpowiedzialność odszkodowawczą), aby ten spełnił świadczenie ( por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I CSK 433/06, Lex nr 274209). Termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń – po dokonaniu wezwania do zapłaty (zgłoszenia szkody) – określają natomiast przepisy
art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W niniejszej sprawie, jak wynika z akt szkody, powód zgłosił szkodę polskiemu korespondentowi zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody w piśmie z dnia 2 listopada 2016 r.,
w związku z czym ustawowy termin 30 dni na wypłatę świadczenia upłynął w dniu 2 grudnia 2016 r. (w dniu zdarzenia znany był zakład ubezpieczeń sprawcy szkody). Bezsporną kwotę zadośćuczynienia (...) S.A. przyznała przy tym powodowi w decyzji z dnia 15 listopada 2016 r. W tym czasie leczenie powoda nie było jednakże jeszcze zakończone, przy czym powód dopiero w marcu 2017 r. rozpoczął leczenie psychiatryczne. Dlatego też, mając na uwadze przebieg likwidacji szkody i reklamacje zgłaszane przez powoda, przyjąć należy, że strona pozwana popadła w opóźnienie z zapłatą na rzecz powoda dalszego zadośćuczynienia w dniu 9 grudnia 2017 r., czyli jak wskazano
w pozwie. Pismem z dnia 22 listopada 2017 r. powód wezwał bowiem bezpośrednio stronę pozwaną do wypłaty na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 16.000,00 zł, zaś wezwanie to strona pozwana otrzymała najpóźniej w dniu 1 grudnia 2017 r., w związku z czym wyznaczony jej w tym wezwaniu 7-dniowy termin zapłaty upłynął z dniem 8 grudnia 2017 r.
i w tym czasie strona pozwana mogła już prawidłowo określić wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi. Podkreślenia wymaga przy tym, że choć szkoda została pierwotnie zgłoszona (...) S.A., a nie stronie pozwanej, to jednak żaden przepis prawa nie nakłada na poszkodowanego obowiązku dokonywania podwójnego zawiadomienia o szkodzie w przypadku likwidacji szkód z elementem zagranicznym ( por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 16 maja 2014 r., I ACa 90/14, Legalis nr 992511). Wobec powyższego, Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 13.000,00 zł pierwotnie dochodzonej w pozwie tytułem zadośćuczynienia od dnia
9 grudnia 2017 r., zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tej samej daty Sąd zasądził odsetki od kwoty odszkodowania w łącznej wysokości 1.203,64 zł. Sąd miał bowiem na uwadze, że powód sprecyzował swoje żądanie
w przedmiocie odszkodowania w piśmie z dnia 7 lipca 2017 r., stanowiącym wezwanie (...) S.A. do zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych w kwocie 612,64 zł, kosztów leczenia w kwocie 628,81 zł oraz kosztów naprawy sprzętu w kwocie 390,00 zł, z czego w/w zakład ubezpieczeń w decyzji
z dnia 21 lipca 2017 r. uwzględnił tylko kwotę 117,01 zł z tytułu kosztów dojazdu do placówek medycznych. Następnie powód ponowił wezwanie do zapłaty tych należności
w piśmie z dnia 21 listopada 2017 r. skierowanym do strony pozwanej, zaś 7-dniowy termin zapłaty wyznaczony w tym wezwaniu upłynął stronie pozwanej w dniu 8 grudnia 2017 r.

W odniesieniu do rozszerzonego żądania pozwu, tj. w zakresie dalszego zadośćuczynienia w kwocie 12.000,00 zł, Sąd miał na względzie, że ponieważ roszczenie to zostało sformułowane przez powoda dopiero w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody z opinii biegłych z zakresu medycyny, zasadnym jest policzenie ustawowego terminu 30 dni na spełnienie świadczenia przez stronę pozwaną, liczonego od dnia doręczenia stronie pozwanej pisma procesowego powoda z dnia 14 czerwca 2019 r. zawierającego rozszerzenie żądania pozwu, tj. od dnia 12 sierpnia 2019 r., podczas gdy powód domagał się zasądzenia tych odsetek już od dnia doręczenia stronie pozwanej w/w pisma. Termin 30 dni upłynął
w dniu 11 września 2019 r., dlatego odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie kwoty 12.000,00 zł Sąd zasądził od dnia 12 września 2019 r., oddalając w punkcie II sentencji wyroku dalej idące żądanie odsetkowe powoda jako nieuzasadnione.

Zawarte w punkcie III sentencji wyroku rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadniają przepisy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ale sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Na mocy art. 99 k.p.c. przepisy o wynagrodzeniu adwokata stosuje się odpowiednio do wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym.

W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę niemalże w całości, gdyż uległ tylko
w zakresie żądania odsetek ustawowych od kwoty 12.000,00 zł za okres 30 dni. Dlatego też Sąd przyjął, że przy orzekaniu o kosztach procesu powód powinien być traktowany jak strona, która wygrała sprawę w całości.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego powoda wynikała z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265), zgodnie z którym przy wartości przedmiotu sporu powyżej 10.000,00 zł do 50.000,00 zł stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego wynosi 3.600,00 zł.

Ponadto Sąd zważył, że na koszty procesu poniesione przez powoda, poza kosztami zastępstwa procesowego (3.600,00 zł), złożyły się: uiszczona opłata sądowa od pozwu
w kwocie 711,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłych w kwocie łącznej 1.000,00 zł. W sumie poniesione przez powoda koszty procesu wyniosły zatem 5.328,00 zł i taką kwotę Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda w punkcie III sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o nieuiszczonych kosztach sądowych, zawarte w punkcie IV sentencji wyroku, zapadło w oparciu o treść przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 755), zgodnie
z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd
w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu – tj. w niniejszej sprawie przy zastosowaniu art. 100 k.p.c.

W niniejszej sprawie pozostały nieuiszczone koszty sądowe w kwocie łącznej 5.540,40 zł, wynikające z niepokrytych zaliczką powoda wydatków na opinie biegłych
z zakresu ortopedii, psychiatrii i psychologii w kwocie łącznej 4.940,40 zł, które to koszty zostały uiszczone tymczasowo ze środków Skarbu Państwa. Ponadto wystąpiła również brakująca opłata sądowa od rozszerzonego powództwa w kwocie 600,00 zł, w związku
z czym suma nieuiszczonych kosztów sądowych wynosi 5.540,40 zł. Jako że to strona pozwana jest traktowana jak strona, która przegrała sprawę w całości, Sąd nakazał stronie pozwanej uiszczenie w/w kosztów sądowych w całości.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.