Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 16 marca 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: stażysta Patrycja Karda

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2021r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 3 500 zł (trzy tysiące pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 marca 2021 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda M. M. na rzecz pozwanej (...) S.A. w W. kwotę 325 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1 457,65 zł (tysiąc czterysta pięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

V.  odstępuje od obciążania pozwanego kosztami tymczasowo poniesionymi przez Skarb Państwa, a go obciążającymi.

Sygn. akt III C 326/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 kwietnia 2017 roku M. M. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 7 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2011 roku tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek wypadku drogowego z dnia 10 lutego 2011 roku oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za wszelkie konsekwencje mogące pojawić na zdrowiu powoda w przyszłości , a nieujawnione w chwili obecnej, będące skutkiem wypadku drogowego z dnia 10 lutego 2011 roku. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu M. M. podniósł, że na skutek wypadku drogowego z dnia 10 lutego 2011 roku doznał obrażeń ciała i rozstroju zdrowia. (...) Spółka Akcyjna w W. przyjął odpowiedzialność na skutki tego wypadku i przyznał powodowi z tego tytułu świadczenie w kwocie 5 500 złotych, w tym 5 000 złotych tytułem zadośćuczynienia. W ocenie strony powodowej, zważywszy na zakres doznanych obrażeń ciała i rozstroju zdrowia, długotrwałość leczenia oraz towarzyszący temu ból, a nadto z uwagi na fakt, że powód doznał 12% trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz że doznane obrażenia nie zostały wyleczone i powód w dalszym ciągu boryka się ze skutkami wypadku, a w szczególności utracił zdolność do pracy zarobkowej, zadośćuczynienie adekwatne do doznanej krzywdy wynosi 14 000 złotych. Pozwem wniesionym w dniu 12 sierpnia 2013 roku w sprawie II C 588/14 powód domagał się zapłaty tytułem części zadośćuczynienia kwoty 2 000 złotych i wyrokiem z dnia 19 października 2015 roku Sąd roszczenie to uwzględnił.

Powód w dalszym ciągu odczuwa negatywne skutki zdarzenia z dnia 10 lutego 2011 roku m.in. w postaci okresowych dolegliwości bólowych i korzysta ze wsparcia psychicznego. Wymagać zatem będzie dalszego leczenia w przyszłości, co w jego ocenie, uzasadnia orzeczenie o ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki przedmiotowego wypadku.

W dniu 7 lutego 2014 roku powód złożył w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie wniosek o zawezwanie (...) Spółki Akcyjnej w W. do próby ugodowej w sprawie o zapłatę dochodzonej niniejszym pozwem kwoty, czym przerwał bieg przedawnienia roszczenia. Do zawarcia ugody nie doszło.

W świetle powyższego żądanie zapłaty kwoty 7 000 złotych tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Powód wnosi o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po upływie 30 – dniowego terminu przewidzianego na ukończenie postępowania likwidacyjnego, zgodnie z treścią przepisu art. 817 par. 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

12 czerwca 2017 roku Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt II Nc 1475/17).

(...) Spółka Akcyjna w W. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność za szkodę i krzywdę doznaną przez powoda na skutek wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku, jednakże żądanie pozwu nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ roszczenie z tego tytułu zostało prawomocnie osądzone wyrokiem Sadu Rejonowego Szczecin – Centrum w S. w sprawie II C 588/14, a strona powodowa nie wykazała, aby w ww. sprawie dochodziła jedynie części roszczenia, jak również nie wykazała, aby okoliczności sprawy uległy zmianie. Nadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia, wskazując, że stosownie do treści przepisu art. 442 ¹ k.c. dochodzone pozwem roszczenie podlega 3 – letniemu terminowi przedawnienia, liczonemu od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie, zobowiązanej do jej naprawienia, w każdym zaś razie z upływem 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Powód nie wykazał, że roszczenie nie uległo przedawnieniu.

Strona powodowa nie wykazała również, że wypłacone tytułem zadośćuczynienia za krzywdę świadczenie w łącznej kwocie 7 000 złotych było nieadekwatne do stopnia doznanej krzywdy.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, zgodnie z przepisem art. 505 par. 1 k.p.c. i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W dalszym toku procesu strony nie modyfikowały swoich zasadniczych stanowisk procesowych.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2017 roku Sąd odrzucił pozew w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego za wszelkie konsekwencje mogące pojawić się na zdrowiu powoda w przyszłości, a nieujawnione w chwili obecnej, będące skutkiem wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

10 lutego 2011 roku doszło do wypadku drogowego, w którym poszkodowany został M. M..

Sprawca wypadku legitymował się umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego w (...) Spółce Akcyjnej w W..

Niesporne.

Następnego dnia po wypadku M. M. został przyjęty w Klinice (...) w S. z rozpoznaniem: uraz głowy z utratą przytomności, stłuczenie podudzia prawego i okolicy kręgosłupa lędźwiowego.

W badaniu RTG czaszki nie dostrzeżono zmian pourazowych. W badaniu RTG stawu kolanowego prawego z dwoma trzecimi podudzia prawego kostnych mian pourazowych nie stwierdzono. Na zdjęciu kręgosłupa lędźwiowego kostnych zmian pourazowych nie stwierdzono. (...) sa zmiany zwyrodnieniowo – wytwórcze,

W szpitalu przebywał do dnia 14 lutego 2011 roku i został wypisany z zaleceniem oszczędzającego trybu życia, odciążania kończyny dolnej prawej oraz kontroli neurologicznej w warunkach ambulatoryjnych za 7 dni.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 22.

M. M. leczył się u specjalisty neurologa i ortopedy z powodu dolegliwości bólowych głowy i kręgosłupa. Przyjmował leki przeciwbólowe od wypadku do grudnia 2011 roku.

Korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych: zabiegi polem elektromagnetycznym, laserem, prądem (...) lub (...).

W badaniu TK głowy nie w obrębie mózgowia nie wykazano uchwytnych danych dla zmian pourazowych.

M. M. wykonywał badanie RTG kręgosłupa szyjnego, USG tętnic domózgowych. Korzystał z leczenia uzdrowiskowego oraz rehabilitacji leczniczej w trybie ambulatoryjnym w okresie od 14 września 2011 roku do 7 października 2011 roku.

W okresie od dnia 11 lutego 2011 roku do 30 czerwca 2011 roku korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Następnie zostało mu przyznane świadczenie rehabilitacyjne.

M. M. leczył się psychiatrycznie z powodu organicznych zaburzeń nastroju. W okresie od 20 czerwca 2012 roku do 12 września 2012 roku był hospitalizowany na Oddziale Dziennym Psychiatrycznym – Rehabilitacyjnym (...) ZOZ (...) w S.. Stosowano leczenie farmakologiczne i psychoterapeutyczne.

Leczenie po wypadku zostało zakończone 31 maja 2012 roku. Stwierdzono u powoda 12% trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem z dnia 10 lutego 2011 roku.

W okresie leczenia powód wymagał stałej opieki osoby trzeciej.

Dowód:

- karty choroby k. 22 verte – 23,

- skierowanie na zabieg fizykoterapeutyczny k. 24,

- wynik badania TK k. 24 verte,

- informacja dla lekarza kierującego k. 25,

- wynik badania RTG kręgosłupa szyjnego k. 26,

- wynik badania USG k. 26 verte,

- zaświadczenie lekarskie k. 27,

- odmowa przyjęcia do szpitala k. 27 verte,

- badanie RM mózgu k. 28 verte,

- zaświadczenie o stanie zdrowia k. 29,

- skierowanie na badanie uzdrowiskowe k. 30,

- zaświadczenie lekarskie k. 30 verte,

- wynik badania RTG stawu kolanowego k. 31,

- skierowanie na rehabilitacje leczniczą k. 32,

- informacja o przebytej rehabilitacji k. 32 verte – 34,

- zwolnienia lekarskie k. 34 verte – 39,

- zaświadczenie o stanie zdrowia k. 39 – 40,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 41,

- orzeczenie lekarskie k. 42 – 43,

- faktury k. 44 verte – 5,

- decyzje k. 53 – 54,

- orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 55 – 56,

- karta informacyjna k. 117.

14 grudnia 2011 roku M. M. zgłosił (...) Spółce Akcyjnej w W. szkodę na osobie, której doznał na skutek wypadku drogowego z dnia 10 lutego 2011 roku i wniósł o przyznanie i wypłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 60 000 złotych oraz o zwrot poniesionych kosztów leczenia w kwocie 1 325 złotych. W uzasadnieniu pisma M. M. wskazał, że na skutek wypadku doznał urazu głowy w okolicy potyliczno-karkowej, urazu grzbietu w okolicy lędźwiowej oraz podudzia prawego. Leczenie powyższych urazów wymagało leczenia u specjalistów ortopedy i neurologa oraz rehabilitacji. Na skutek powyższych urazów cierpi na silne bóle i zmuszony jest przyjmować leki przeciwbólowe.

Pismo to wpłynęło do ubezpieczyciela 14 grudnia 2011 roku.

Niesporne, a nadto dowód:

- zgłoszenie wypadku na osobie k. 12 – 14.

(...) Spółka Akcyjna w W. przyjął odpowiedzialność za szkodę i decyzją z dnia 30 marca 2012 roku przyznał M. M. świadczenie w kwocie 5 500 złotych, w tym 5 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Niesporne, a nadto dowód:

- decyzja z dnia 20.03.2012 r. k. 15, k. 82 – 87.

Odwołanie M. M. od decyzji z dnia 30 marca 2012 roku nie zostało uwzględnione.

Dowód:

- odwołanie z dnia 15.06.2012 r. wraz z załącznikiem k. 16 – 17,

- pismo z dnia 25.06.2012 r. k. 18.

Pismem z dnia 14 grudnia 2012 roku M. M. wezwał (...) Spółkę Akcyjną w W. do zapłaty kwoty 15 901,72 złotych, w tym kwoty 15 000 złotych tytułem dopłaty do przyznanego zadośćuczynienia za ból i cierpienie.

Ubezpieczyciel odmówił uzupełnienia zadośćuczynienia.

Dowód:

- pismo z dnia 14.12.2012 r. k. 52.

Orzeczeniem powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 28 stycznia 2013 roku zaliczono powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wskazując, że niepełnosprawność istnieje od 2011 roku. Orzeczenie zostało wydane do dnia 31 stycznia 2017 roku.

Orzeczeniem powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 20 lutego 2017 roku zaliczono powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wskazując, że niepełnosprawność istnieje od 54 roku życia. Orzeczenie zostało wydane na stałe.

Dowód:

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 112,

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 113.

Pozwem z dnia 13 sierpnia 2013 roku M. M. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 10 694,90 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2011 roku, w tym kwotę 2 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek wypadku drogowego z dnia 10 lutego 2011 roku oraz o ustalenie odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za wszelkie konsekwencje mogące pojawić na zdrowiu powoda w przyszłości n, a nieujawnione w chwili obecnej, będące skutkiem wypadku drogowego z dnia 10 lutego 2011 roku. W uzasadnieniu żądania pozwu wskazał, że dochodzona pozwem tytułem zadośćuczynienia kwota 2 000 złotych stanowi jedynie część żądania w tym przedmiocie.

Wyrokiem z dnia 19 października 2015 roku Sąd uwzględnił żądanie pozwu w zakresie zadośćuczynienia. Wyrok uprawomocnił się w dniu 2 grudnia 2015 roku.

Dowód:

- pozew wraz z uzasadnieniem w aktach SR Szczecin – Centrum w S. II C 588/14,

- wyrok wraz z uzasadnieniem w aktach SR Szczecin – Centrum w S. II C 588/14,

- zarządzenie o stwierdzeniu prawomocności wyroku w aktach SR Szczecin – Centrum w S. II C 588/14.

7 lutego 2014 roku powód złożył w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie wniosek o zawezwanie (...) Spółki Akcyjnej w W. do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 53 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznana na skutek wypadku z dnia 10 litego 2011 roku. Do zawarcia ugody nie doszło.

Dowód:

- wniosek w aktach sprawy SR dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Co 316/14,

- protokół posiedzenia z dnia 22.04.2014 r. w aktach sprawy SR dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Co 316/14.

W okresie od 6 lipca 2015 roku do 24 września 2015 roku oraz od 17 października 2016 roku do 8 lutego 2017 roku i w od dnia 25 września 2017 roku do dnia 17 stycznia 2018 roku był hospitalizowany na Oddziale Dziennym Psychiatrycznym – Rehabilitacyjnym (...) ZOZ (...) w S.. Stosowano leczenie farmakologiczne i psychoterapeutyczne. Zalecono dalsze leczenie w poradni zdrowia psychicznego.

Dowód:

- karta leczenia szpitalnego k. 115 – 116, k. 156,

- zaświadczenie o pobycie k. 129.

Powód z powodu długotrwałego zwolnienia lekarskiego po wypadku został zwolniony z pracy.

Aktualnie powód przebywa na rencie, która jest świadczeniem odnawialnym. Świadczenie z tego tytułu wynosi 1 300 złotych.

W dalszym ciągu odczuwa bóle kręgosłupa w okolicy lędźwiowo – krzyżowej korzysta z zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych na kręgosłup i kolana: basen, masaże, magnetron, laser. Zabiegi te nie są refundowane. Po dłuższym chodzeniu odczuwa silne bóle kolan. Dolegliwości te nasiliły się.

Pozostaje pod opieką psychiatry z powodu nawracającej depresji. Po wypadku zmieniło się jego nastawienie do życia, zamknął się w domu. Ostatnio przyjmuje leki w większych dawkach.

Przed wypadkiem był sprawny fizycznie i nie miał problemów psychicznych.

Dowód:

- zeznania powoda w charakterze strony k. 144 – 145.

Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 10 lutego 2014 roku powód doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu i stłuczeniem powłok czaszki w okolicy potylicy po stronie lewej, urazu kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego oraz stłuczenia podudzia prawego. Po urazie utrzymywały się bóle głowy oraz kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego.

Następstwem urazu okolicy lędźwiowo – krzyżowej kręgosłupa jest przewlekły korzeniowy zespół bólowy.

W pierwszych dniach po wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu niektórych czynności dnia codziennego (np. podnoszenie cięższych przedmiotów, załatwianie spraw urzędowych).

Powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu:

- uszkodzenia powłok czaszki bez uszkodzeń kostnych w wysokości 4%,

- urazowych zespołów korzeniowych (bólowych, ruchowych, czuciowych lub mieszanych) – 3%,

zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postepowania przy ustaleniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2002 r., Nr 232, poz. 1974).

Obecnie nie stwierdza się objawów zespołu bólowego ani neurologicznych objawów ubytkowych. Z punktu widzenia neurologa przebyty uraz głowy aktualnie nie ma wpływu na aktywność życiową powoda.

Dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, chociaż o mniejszym nasileniu, utrzymują się do chwili obecnej. Aktualnie nie mają związku z przebytym w 2011 roku urazem. Przyczyną ich występowania są zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne.

Z punktu widzenia specjalisty z zakresu ortopedii na skutek wypadku powód doznał urazu głowy z utratą przytomności, stłuczenia podudzia prawego bez długotrwałych następstw, stłuczenia kręgosłupa lędźwiowego z następowym przewlekłym zespołem bólowym na podłożu zmian zwyrodnieniowo - dyskopatycznych.

W następstwie doznanych obrażeń bóle głowy i kręgosłupa utrzymywały się przez okres ponad 6 miesięcy. W tym okresie miał trudności w poruszaniu się, wykonywaniu cięższych prac, załatwianiu spraw urzędowych. Wystąpiły zmiany psychiki i konieczność leczenia w poradni zdrowia psychicznego.

Następstwem urazu był przewlekły zespól bólowy kręgosłupa Lędźwiowo – krzyżowego, który powstał na podłożu samoistnych zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych kręgosłupa. Obecnie utrzymuje się niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego – krzyżowego bez objawów podrażnienia korzeni nerwowych i wzmożenia napięcia mięśni przykręgosłupowych. Następstwo to skutkowało powstaniem długotrwałego uszczerbku w wysokości 2%.

Przebyte stłuczenie podudzia prawego nie spowodowało długotrwałych następstw.

Obecnie nie stwierdzono występowania zespołu bólowego kręgosłupa ani objawów podrażnienia korzeni nerwowych. Nie stwierdzono upośledzenia funkcji stawów kończyn górnych ani dolnych.

Zgłaszane obecnie, okresowo występujące dolegliwości bólowe kręgosłupa krzyżowo – Lędźwiowego są samoistnymi zmianami zwyrodnieniowo – dyskopatycznymi, które charakteryzują się okresami zaostrzeń i remisji, i które trudno wiązać z dawno przebytym jego stłuczeniem.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii k. 160 – 165,

- uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii k. 193 -

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii k. 181 – 186,

- uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii k. 216 – 217,
- uzupełniająca opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii k. 232 – 233.

Po wypadku u powoda pojawiło się złe samopoczucie, które manifestowało się obniżeniem nastroju, przygnębieniem, obniżoną ocena własnej osoby i własnych możliwości, niezdolnością do odczuwania radości, a także w zakresie emocji rozdrażnienie i napięcie emocjonalne. Powyższe objawy utrzymywały się długotrwale i z tego powodu M. M. podjął leczenie ambulatoryjne i był hospitalizowany w warunkach szpitalnych. Opisane objawy ulegały nasileniu, a w wyniku prowadzonego leczenia, redukcji.

Powyższy obraz kliniczny przemawia za przedłużonymi zaburzeniami adaptacyjnymi depresyjnymi (nastroju). Stwierdzone objawy depresyjne ulegały nasileniu z powodu stwierdzanych zmian organicznych w obrębie Ośrodkowego Układu Nerwowego, na rozwój których wpływ miały fizjologiczne procesy neurodegeneracyjne zachodzące w (...) oraz nadciśnienie tętnicze, na które powód leczył się od 2000 roku. Schorzenie to pozostaje również w związku z adaptacyjnymi zaburzeniami depresyjnymi powstałymi w wyniku wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku, jak również jest konsekwencją niemożności podjęcia pracy przez powoda i następstwami somatycznymi wypadku komunikacyjnego. Zważywszy na powyższe, nasilenie zaburzeń nastroju powoduje 2% uszczerbek na zdrowiu.

Dowód:

- opinia sądowo – psychiatryczna k. 253 – 258.

Powód z powodu urazów, jakich doznał na skutek wypadku oraz z powodu nadciśnienia tętniczego i hipercholesterolemii jest częściowo, okresowo niezdolny do pracy. Niezdolność ta nie jest wynikiem wyłącznie skutkiem następstw wypadku. Zmiany zwyrodnieniowe nasilają się z wiekiem, mogą powodować okresowe zaostrzenia dolegliwości bólowych, ale nie można ich wiązać tylko i wyłącznie z doznanym urazem w wyniku wypadku.

Dotychczasowe schorzenia wymagają systematycznego leczenia ambulatoryjnego, specjalistycznego i rehabilitacji i częściowo ograniczają zdolność do wykonywania pracy zarobkowej.

Z powodu nerwicy pourazowej powód doznał 5% uszczerbku na zdrowiu.

Z powodu urazowego zespołu korzeniowego powód doznał 5% uszczerbku na zdrowiu.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu medycyny pracy k. 298 – 300,

- opinia biegłego sadowego z zakresu medycyny pracy k. 340 – 342.

Pozew M. M. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 7 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznana na skutek wypadku z dnia 10 lutego 2014 roku wpłynął do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie 19 kwietnia 2017 roku.

Niesporne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części co do kwoty 3 500 złotych i odsetek za opóźnienie od tej kwoty od dnia 16 marca 2021 roku do dnia zapłaty.

Powód wywodził roszczenie z faktu doznania uszczerbku na zdrowiu i rozstroju zdrowia na skutek wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku i domagał się zasądzenia kwoty 7 000 złotych tytułem uzupełnienia zadośćuczynienia za doznana krzywdę.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (teks jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 392 ze zmianami) oraz art. 435 § 1 k.c. , art. 415 k.c., art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie natomiast z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 435 § 1 k.c. stanowi, że prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Podniesiony zarzut powagi rzeczy osadzonej okazał się nieuzasadniony.

Zgodnie z przepisem art. 199 par. pkt 2 k.p.c. sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

W prawomocnie zakończonej sprawie II C 588/14 powód dochodził należnego zadośćuczynienia z tytułu wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku. W sytuacji rozdrobnienia roszczeń, orzeczenie co do części roszczenia nie ma powagi rzeczy osądzonej co do jego reszty, która nie była przedmiotem orzekania sądu. Nie stanowi także przeszkody do oddzielnego dochodzenia pozostałej reszty. Granice przedmiotowe swojego żądania zakreślił jednoznacznie w uzasadnieniu pozwu wyraźnie wskazując, iż dochodzi częściowego roszczenia, jednak dodał, że zmiana żądania w tym zakresie nastąpi po wydaniu przez biegłego sadowego opinii. Prawomocnością rozstrzygnięcia w przedmiocie przysługującego powodowi zadośćuczynienia objęta jest zatem jedynie kwota zasądzona w sprawie II C 588/14, w której doszło do oceny i prawomocnego zasądzenia tylko części świadczenia z tytułu zadośćuczynienia.

Zdaniem Sądu powód wskazał, że jeśli dowód z opinii biegłego uzasadni zmianę przedmiotową powództwa to je rozszerzy. Tego nie uczynił, więc w niniejszym postępowanie ocenie podlega tylko okres od dnia zamknięcia rozprawy w sprawie II C 588/14.

Nieuzasadniony okazał się również i zarzut przedawnienia roszczenia.

Przepis art. 442 ¹ par. 1 k.p.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Roszczenie stało się wymagalne w dniu 10 lutego 2011 roku i uległoby przedawnieniu w dniu 10 lutego 2014 roku. Przed tym dniem, 7 lutego 2014 roku, powód złożył w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie złożył wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w sprawie o zapłatę zadośćuczynienia, co w świetle treści przepisu art. 123 par. 1 pkt 1 k.p.c., skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia. Termin przedawnienie rozpoczął bieg na nowo od dnia 22 kwietnia 2014 roku (data rozprawy, na której nie doszło do zawarcia ugody) i upłynąłby w dniu 22 kwietnia 2017 roku. Przed tym dniem, 19 kwietnia 2017 roku, powód wniósł pozew o zapłatę do tutejszego Sądu, co skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia.

Niesporne pomiędzy stronami było, że powód doznał uszczerbku na zdrowiu i rozstroju zdrowia na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 10 lutego 2011 roku, a także że pozwany ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia, jak również, że na skutek wypadku powód doznał krzywdy. Pozwany bowiem przyjął odpowiedzialność za szkodę i decyzją z dnia 30 marca 2012 roku przyznał powodowi świadczenie z tytułu zadośćuczynienia w kwocie 5 000 złotych.

Przedmiotem sporu między stronami była natomiast kwestia wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia.

Podstawę prawną żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stanowi przepis art. 445 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, a zatem w przypadku spowodowania uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie to suma pieniężna, która ma naprawić wyrządzoną pokrzywdzonemu krzywdę. Ustawodawca nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się w tym zakresie do sędziowskiego uznania, opartego na całokształcie okoliczności sprawy. W judykaturze przyjmuje się, że o wysokości zadośćuczynienia powinien decydować rozmiar cierpień jakich doznał pokrzywdzony - tak fizycznych, jak i psychicznych przy czym rozmiar ten należy każdorazowo określić na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przyznana suma pieniężna zadośćuczynienia ma bowiem stanowić ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej wynagradzający doznane cierpienia oraz mający ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga zachwiana na skutek doznanego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy, trzeba zatem wziąć pod uwagę całokształt okoliczności, a więc nie tylko procent uszczerbku, lecz także intensywność cierpień i czas ich trwania oraz nieodwracalność następstw wypadku, konieczność korzystania z pomocy innych osób oraz inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 marca 2017 r. , I ACa 1481/16, wyrok SA w Katowicach z dnia 16 marca 2017 r. , I ACa 1045/16). Jednocześnie wskazać należy, że kompensacyjny charakter zadośćuczynienia wymaga, aby przedstawiało ono ekonomicznie odczuwalną wartość, utrzymaną w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Z samej istoty szkody niemajątkowej, a więc uszczerbku, który nie przekłada się wprost na określoną wartość majątkową, wynika, że wysokość zadośćuczynienia nie może być oznaczona z taką dokładnością i przy zastosowaniu tych samych kryteriów oceny, co przy wyrównaniu szkody majątkowej. Dał temu wyraz ustawodawca wskazując w art. 445 k.c. (a także w art. 448 k.c.), że wysokość przyznanego zadośćuczynienia ma być odpowiednia, zaś samo zasądzenie pozostawione zostało uznaniu sądu, z tych względów instytucja zadośćuczynienia zaliczana jest do instytucji prawa sądowego, a więc konstrukcji, w której istnieje stosunkowo szeroki zakres uznania sędziowskiego przy określaniu wysokości należnego zadośćuczynienia w okolicznościach faktycznych konkretnego przypadku ( por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 22 listopada 2016 r., I ACa 897/15). Zadośćuczynienie jest bowiem świadczeniem jednorazowym i ma naprawić całą wyrządzoną krzywdę ( wyrok SA w Łodzi z dnia 21 marca 2017 r. I ACa 1437/14).

Powód, wskazując na zakres doznanych obrażeń ciała i rozstroju zdrowia, długotrwałość leczenia oraz towarzyszący temu ból, a nadto z uwagi na fakt, że powód doznał 12% trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz że doznane obrażenia nie zostały wyleczone i powód w dalszym ciągu boryka się ze skutkami wypadku, a w szczególności utracił zdolność do pracy zarobkowej, oszacował wysokość należnego mu zadośćuczynienia na kwotę 14 000 złotych.

Jak wynika z ustalonego powyżej stanu faktycznego, powód na skutek wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku doznał urazu głowy z utratą przytomności, stłuczenia podudzia prawego bez długotrwałych następstw, stłuczenia kręgosłupa lędźwiowego z następowym przewlekłym zespołem bólowym na podłożu zmian zwyrodnieniowo - dyskopatycznych. W następstwie doznanych obrażeń bóle głowy i kręgosłupa utrzymywały się przez okres ponad 6 miesięcy. W tym okresie miał trudności w poruszaniu się, wykonywaniu cięższych prac, załatwianiu spraw urzędowych. Wymagał w tym zakresie pomocy osób trzecich. Leczenie wymagało stosowania środków przeciwbólowych i przeprowadzenia zabiegów rehabilitacyjnych. Na skutek długotrwałego zwolnienia lekarskiego powód został zwolniony z pracy, a z uwagi na doznany uszczerbek na zdrowiu powód ma ograniczoną możliwość podjęcia pracy zawodowej. Powód doznał uszczerbku długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu:

- uszkodzenia powłok czaszki bez uszkodzeń kostnych w wysokości 4%,

- urazowych zespołów korzeniowych (bólowych, ruchowych, czuciowych lub mieszanych) – 3%,

zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postepowania przy ustaleniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2002 r., Nr 232, poz. 1974).

Na skutek wypadku u powoda pojawiło się złe samopoczucie, które manifestowało się obniżeniem nastroju, przygnębieniem, obniżoną ocena własnej osoby i własnych możliwości, niezdolnością do odczuwania radości, a także w zakresie emocji rozdrażnienie i napięcie emocjonalne. Nasilenie zaburzeń nastroju skutkowało 2% uszczerbkiem na zdrowiu.

Jednocześnie wskazać należy, że jak wynika ze złożonego przez powoda orzeczenia lekarskiego wynika, że leczenie powoda zakończyło się 31 maja 2012 roku. Obecnie zaś występujące dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego nie są następstwem wypadku lecz zmian zwyrodnieniowych. Również i wymagające okresowego leczenia szpitalnego zaburzenia adaptacyjne nastroju nie są skutkiem tylko i wyłącznie obrażeń doznanych w wypadku. Stwierdzone objawy depresyjne ulegały nasileniu z powodu stwierdzanych zmian organicznych w obrębie Ośrodkowego Układu Nerwowego, na rozwój których wpływ miały fizjologiczne procesy neurodegeneracyjne zachodzące w (...) oraz nadciśnienie tętnicze, na które powód leczył się od 2000 roku.

Niemniej jednak ocenie Sądu w niniejszej sprawie ocenie podlega tylko krzywda powoda po 5.10.2015r., czyli po dniu zamknięcie rozprawy w sprawie II C 588/14.

Dokonując oceny dowodów zebranych w niniejszej sprawie Sad doszedł do wniosku, że tylko skutki związane z jego zdrowiem psychicznym uzasadnią stwierdzenie, że obecnie jakaś krzywda po stronie powoda istnieje.

Biegli z zakresu ortopedii, neurologii i medycyny pracy, dokonując oceny stanu zdrowia powoda wskazywali na skutki wypadku bezpośrednio po jego wystąpieniu. Biegła neurolog wskazała, że aktualnie wypadek nie ma wpływu na zdrowia neurologiczne powoda. Biegły z zakresu ortopedii wskazał, że obecnie utrzymuje się niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości, zaś przebyte stłuczenie podudzia prawego nie spowodowało długotrwałych następstw. Z kolei biegli z zakresu medycyny pracy wskazali, że popierają wniosku dotychczasowych biegłych, zaś powód jest częściowo niezdolny do pracy z powodu ogólnego stanu zdrowia i nie jest wynikiem wyłącznie wypadku.

Tylko biegły psychiatra wskazał, że nasilenie zaburzeń nastroju powoduje 2% uszczerbek na zdrowiu , z tym, że uporczywość, przewlekłość i skłonność do nawrotów wynika głównie ze zmian organicznych w obrębie (...).

Stąd też w świetle wskazanych powyżej kryteriów rozmiar doznanej przez powoda krzywdy uzasadnia ustalenia wysokości zadośćuczynienia za okres od 510.2015 r. w kwocie 3 500 złotych. Podkreślić należy, że zdrowie jest najwyższą wartością, a jakikolwiek w nim uszczerbek, zwłaszcza skutkujący znacznym nasileniem bólu i ograniczeniem czynności organizmu, winien być należycie wynagrodzony. Kwota zadośćuczynienia musi być jednakże odpowiednia do rozmiaru krzywdy, a zatem nie może być nadmiernie wygórowana, ale też musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość. W ocenie Sądu kwota 3 500 złotych zadośćuczynienia będzie niewątpliwie wartością ekonomicznie dla powoda odczuwalną i jednocześnie umiarkowaną, rozsądną i adekwatną do zakresu doznanej krzywdy. Uwzględniając aktualne realia życia społeczeństwa oraz wysokość przeciętnego średniego wynagrodzenia nie sposób uznać, by była to kwota niewspółmierna i nadmiernie wygórowana.

Nie można także zapominać, że powód łącznie uzyskał dotychczas 7 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził do pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 500 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 marca 2021 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Stosownie natomiast do treści § 2 tego przepisu gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1.

Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 355 par. 2 k.c.

W odniesieniu do wymagalności żądania zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wskazać należy, że terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie z tego tytułu może być, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu, jak i dzień tego wyrokowania. Domaganie się odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia od daty wezwania do zapłaty jest usprawiedliwione jedynie we wszystkich tych sytuacjach, w których krzywda pokrzywdzonego istniała i była już znana w tej właśnie chwili. Istotne jest przy tym nie tylko to, czy dłużnik znał wysokość żądania uprawnionego, ale także to, czy znał lub powinien znać okoliczności decydujące o rozmiarze należnego od niego zadośćuczynienia. Uwzględniając powyższe o terminie, od którego należy naliczać odsetki decyduje także kryterium oczywistości żądania zadośćuczynienia. Jeżeli bowiem w danym przypadku występowanie krzywdy oraz jej rozmiar są ewidentne i nie budzą większych wątpliwości, trzeba przyjąć, że odsetki powinny być naliczane od dnia wezwania do zapłaty od kwoty, która była wówczas usprawiedliwiona ( por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 28 marca 2017 roku, I ACa 883/16). Jeżeli zatem powód żąda od pozwanego zapłaty określonej kwoty tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od konkretnej daty - poprzedzającej dzień wyrokowania - to odsetki te powinny być zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, o ile tylko w toku postępowania zostanie wykazane, że dochodzona suma rzeczywiście się powodowi należała tytułem zadośćuczynienia od wskazanego przez niego dnia, że roszczenie takie zostało pozwanemu zgłoszone i istniała wówczas obiektywna możliwość ustalenia okoliczności koniecznych do ustalenia odszkodowania ( por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 7 lipca 2016 r. I ACa 411/16). Innymi słowy odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego z tego tytułu od dnia wezwania do zapłaty należą się powodowi jedynie wtedy, kiedy odszkodowanie lub zadośćuczynienie ustalane jest na podstawie istniejących w dacie zgłoszenia roszczenia znanych lub dających się ustalić okoliczności mających wpływ na jego wysokość, stan opóźnienia powstaje od daty, kiedy świadczenie powinno być spełnione ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 kwietnia 2016 roku, I ACa 1103/15).

Niesporne jest, że powód zgłosił roszczenie z tytułu zadośćuczynienia w kwocie 60 000 złotych pismem z dnia 9 grudnia 2011 roku, w którym wskazał okoliczności zdarzenia oraz powołał się sia na doznane urazy. Dokumenty zgromadzone w toku postępowania likwidacyjnego pozwoliły ubezpieczycielowi na ustalenie nie tylko jego odpowiedzialności za doznaną przez powoda krzywdę, ale również i wysokości świadczenia z tytułu zadośćuczynienia na kwotę 5 000 złotych. Sąd w toku niniejszego postępowania poczynił ustalenia faktyczne co do rozmiaru krzywdy na podstawie dokumentacji medycznej pochodzącej nie tylko z okresu poprzedzającego zgłoszenie żądania z tytułu krzywdy ale również i z okresu pot ej dacie oraz na podstawie zeznań powoda w charakterze strony, a także na podstawie opinii biegłych sądowych.

Rozmiar doznanej przez powoda krzywdy został ustalony na podstawie faktów ustalonych w toku postępowania, a zatem żądanie zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia zgłoszenia szkody nie jest zasadne. Powód przedstawił dokumentację medyczną wyłącznie sporządzoną po zdarzeniu 2011r. To opinia biegłego psychiatry dała podstawy do ustalenia, że powód nadal doznaje krzywdy. Odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia należą się zatem powodowi od dnia wyrokowania.

Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd poczynił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez obydwie strony oraz dokumentów zawartych w aktach Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie II C 588/14 oraz w sprawie Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie I Co 316/14 , które uznał za wiarygodne, albowiem nie zostały skutecznie zakwestionowane przez stronę przeciwną i nie naprowadzono wobec nich żadnych przeciwdowodów. Dowody z dokumentów w postaci dokumentacji lekarskiej znajdują nadto potwierdzenie w zeznaniach powoda w charakterze strony.

Sąd nie powziął zastrzeżeń co do wiarygodności zeznań powoda w charakterze strony, ponieważ znajdowały one potwierdzenie w załączonych dokumentach.

Z kolei ustalenia faktyczne co do rozmiaru i zakresu obrażeń ciała doznanych przez powoda w następstwie wypadku z dnia 10 lutego 2011 roku, wynikłych z tego tytułu skutków zdrowotnych na zdrowiu fizycznym powoda, ich wpływu na funkcjonowanie powoda w życiu codziennym i zawodowym, stopnia ich dolegliwości i możliwych następstw w przyszłości oraz ustalenia stopnia doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu w następstwie zaistniałego wypadku, Sąd poczynił na podstawie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurologii, ortopedy, psychiatrii i medycyny sądowej. Biegli sporządzili opinie w zakresie swoich specjalności zgodnie z treścią postanowienia dowodowego w tym przedmiocie, a opinie te nie zawierają braków ani sprzeczności. Istotne zaś okoliczności dotyczące ich przedmiotu, ustalone na podstawie załączonych do akt przez stronę powodową dokumentów oraz na podstawie badania powoda, są przedstawione w sposób nie budzący wątpliwości. Podniesione zaś przez powoda zarzuty do opinii w zakresie podstawy ustalenia wysokości procentowej uszczerbku na zdrowiu zostały przez biegłych wyjaśnione w stopniu pozwalającym na przyjęcie, że sporządzone przez nich opinie są jasne i nie zawierają twierdzeń i wniosków, które nie znajdowałyby oparcia w materiale dowodowym sprawy, w wiedzy i doświadczeniu zawodowym biegłych oraz zasadach logiki. Zawarte w opiniach wywody i wnioski, pozwalają na prześledzenie toku rozumowania biegłych i ustalenie, że wyciągnięte wnioski są logicznie poprawne. Stąd też, Sąd mając na uwadze, że opinie zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem, a także że ich treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłych znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinie za przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd pominął dowód z opinii innego biegłego ortopedy, bowiem dotychczasowa opinia jest spójna i logiczna, odpowiada na wszystkie pytania sądu, zaś nie jest zdaniem sądu ukierunkowanie postępowania dowodowego, by zostały ustalone okoliczności faktyczne popierające twierdzenia jednej ze stron. Wniosek w powyższym zakresie jest zmierzający do przedłużenia postępowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powód poniósł następujące koszty procesu: 350 złotych tytułem opłaty od pozwu, 1 800 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 2 167 złotych.

Pozwany poniósł następujące koszty procesu: 1 000 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłych, 1 800 tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie adwokata i 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 2 817 złotych.

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w zakresie kwoty stanowiącej 50% dochodzonego roszczenia, wobec pozwany winien zwrócić powodowi 50 % poniesionych przez niego kosztów procesu, tj. kwotę 1 083,50 złotych (2 167 x 50% = 1 083,50 zł). Z kolei powód winien zwrócić pozwanemu 50 % poniesionych przez niego kosztów procesu, tj. kwotę 1 408,50 złotych (2 817 zł x 50% = 1 408,50 zł).

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie III wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 325 złotych (1 408,50 zł – 1 083,50 zł = 325 zł).

O nieuiszczonych kosztach sądowych, które obejmują kwotę 3 663,22 złotych tytułem tymczasowo wyłożonego przez Skarb Państwa wynagrodzenia biegłych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Zważywszy że przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć każdą ze stron w zakresie, w jakim przegrała sprawę.

Zważywszy na powyższe, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sadu Rejonowego Szczecin – Centrum w S. kwotę 1 457,65 złotych tytułem połowy kosztów sądowych.

Sąd odstąpił natomiast od obciążania powoda kosztami sądowymi przyjmując, że z uwagi na rodzaj dochodzonego pozwem roszczenia, ściągnięcie należnej z tego tytułu kwoty z zasądzonego od powoda roszczenia byłoby sprzeczne z zasadami słuszności.