Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Barbara Bojakowska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2021 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko M. K.

o naprawienie szkody

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 5 stycznia 2021 roku, sygnatura akt I C 363/20

oraz zażalenia pozwanej

na rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie 2 wyroku

1.  oddala apelację;

2.  z zażalenia pozwanej zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że podwyższa zasądzoną kwotę z 917 złotych do (...) (jeden tysiąc sto czterdzieści dwa) złote;

3.  zasądza od R. B. na rzecz M. K. 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 86/21

I Cz 36/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu oddalił powództwo R. B. (...)
w N. skierowane przeciwko M. K. o zapłatę i zasądził od powoda
na rzecz pozwanej 917 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa pranego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Powód prowadzi wypożyczalnię samochodów specjalizującą się w najmie samochodów osobowych. W ramach prowadzonej działalności powód wynajmuje pojazdy osobom, którym przysługuje odszkodowanie z tytułu doznanej szkody komunikacyjnej
w ramach ubezpieczenia OC pojazdu sprawcy szkody.

4 października 2016 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego M. K. będąca właścicielem samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) doznała szkody komunikacyjnej w wymienionym pojeździe. Sprawca szkody posiadał zawarta z (...) S.A. w S. umowę ubezpieczenia OC pojazdu.

W związku z powyższą szkodą pozwana udałą się do salonu (...) w Ł. celem przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu. W salonie (...) w Ł. pozwana
28 października 2016 roku podpisała z powodem, reprezentowanym przez pracownika R. P. umowę najmu nr (...) pojazdu zastępczego S. (...) za stawkę 191,88 zł brutto za dobę, na okres od 28 października 2016 roku
do 19 listopada 2016 roku.

Pozwana w dniu zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego złożyła pisemne oświadczenie, iż w związku z uszkodzeniem należącego do niej pojazdu – S. (...) zmuszona jest do wynajęcia pojazdu zastępczego celem zaspakajania swoich potrzeb komunikacyjnych tj. dojazdów do placówek medycznych w związku z wykonywaną praca oraz wykonywania czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego.

Tego samego dnia pozwana zawarła z powodem umowę wierzytelności przysługującej jej z tytułu najmu zastępczego wobec ubezpieczyciela.(bezsporne).

Zgodnie z pkt. 4 treścią regulaminu wypożyczalni prowadzonej przez powoda, stanowiącym integralną część umowy najmu pojazdu zastępczego najemca oświadczył,
że w wyniku szkody został pozbawiony możliwości korzystania z pojazdu opisanego
w umowie cesji wierzytelności i nie dysponuje innym wolnym pojazdem, który mógłby zastąpić pojazd uszkodzony oraz że niezbędny i celowy jest najem pojazdu zastępczego.

5 grudnia 2016 roku powód wystawił fakturę Vat nr (...) określając koszt wynajmu pojazdu zastępczego na kwotę 4221,36 zł.

Decyzją z 19 stycznia 2017 roku (...) S.A. w S. przyznało z tytułu poniesionych wydatków związanych z najmem pojazdu zastępczego w kwocie 380 zł, uznając zasadność najmu przez 4 dni, zaś wysokość dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego na kwotę 95 zł brutto.

Odmowa spełnienia świadczenia przez ubezpieczyciela spowodowała konieczność skierowania żądania przeciwko ubezpieczycielowi na drogę postępowania sądowego. Sprawa toczyła się przed Sądem Rejonowym w Sieradzu, w którym M. K. uczestniczyła jako świadek.

Na rozprawie 8 lutego 2019 roku M. K. zeznała przed sądem,
iż w dacie szkody komunikacyjnej posiadała inny pojazd, którym mogła jeździć.

Sąd Rejonowy w Sieradzu wyrokiem z 8 lutego 2019 roku oddalił powództwo powoda wobec ubezpieczyciela i zasądził od powoda na rzecz ubezpieczyciela zwrot kosztów 7,38 zł. W uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Rejonowy w Sieradzu wskazał, iż w przedmiotowej sprawie roszczenie o zwrot poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej zostało powiązane z potrzebą korzystania
z rzeczy tj. brakiem innego, wolnego, nadającego się do wykorzystania pojazdu w mieniu poszkodowanego oraz wola wykorzystywania pojazdu będącego przedmiotem najmu
do realizacji czynności życia codziennego w czasie trwania remontu uszkodzonego pojazdu. Sąd Rejonowy w Sieradzu wskazał, iż poszkodowana posiadając drugi pojazd, z którego mogła korzystać w takim zakresie jak z pojazdu uszkodzonego nie powinna, kierując się zasadą minimalizowania kosztów szkody, wynajmować pojazd od powoda, a korzystać
w tym czasie z drugiego posiadanego pojazdu.

W związku z treścią wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z 8 lutego 2019 roku powód poniósł koszty w wysokości 488,38 zł, na które składają się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 300 zł, 164 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 7,38 zł tytułem kosztów przegranego procesu.

M. K. 6 sierpnia 2016 roku zawarła z M. i J. G. wspólnikami spółki cywilnej Firma (...) s.c. w W. umowę komisu nr (...), której przedmiotem był samochód osobowy marki P. (...) rok prod. 2007, na mocy której komisant zobowiązał się za wynagrodzeniem do sprzedaży ww. pojazdu na rachunek M. K.. M. K. zdecydowała się wstawić samochód P. do komisu z uwagi na zakup nowego samochodu marki S. (...). (...) P. było autem z 2007 roku, użytkowanym przez pozwaną od 2010 roku, powypadkowym, wymagającym częstych napraw. W związku z częstymi usterkami
w samochodzie pozwana zdecydowała się na zakup nowego samochodu S. (...) z salonu. Oba samochody służyły pozwanej do obsługi gospodarstwa domowego i dojazdów związanych z praktyką lekarską. 29 grudnia 2016 roku M. K. odebrała pojazd od komisanta z uwagi na brak sprzedaży.

Stan faktyczny sprawy sąd ustalił w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy dokumenty postępowania likwidacyjnego, których prawdziwości oraz rzetelności żadna
ze stron postępowania nie kwestionowała, dokumenty znajdujące się w sprawie
o sygn. akt V Gc 1039/18 oraz w oparciu o zeznania pozwanej i świadków: J. G., B. P. i K. S..

Sąd uznał za wiarygodny wyciąg z systemu ewidencji pojazdów zgłoszonych
do komisu w postaci wydruku umowy komisu zawartej pomiędzy pozwaną, a J. G..

W ocenie sądu okoliczność oddania przez pozwaną samochodu P. do komisu
w okresie od sierpnia do grudnia 2016 roku została potwierdzona zeznaniami J. G. i K. S.. Zeznania tych świadków potwierdzają zeznania pozwanej o przyczynach oddania samochodu w komis tj. bezcelowości posiadania tego samochodu w momencie zakupu nowego samochodu S. (...).

W ocenie sądu pozwana nie miała żadnego interesu ukrywania faktu posiadania drugiego samochodu, ani w momencie podpisywania umowy najmu zastępczego,
ani w momencie składania zeznań jako świadek przed Sądem Rejonowym w Sieradzu. Wniosek taki nasuwa się choćby z faktu, iż pracownik powoda B. P., który sporządził w imieniu powoda umowę najmu pojazdu zastępczego w salonie (...) w Ł., zeznał, iż przed podpisaniem umowy sprawdził wszystkie przesłanki uzasadniające przyznanie pozwanej pojazdu zastępczego, w tym okoliczność dysponowania innego pojazdu.

Według sądu powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd wskazał, że powód w treści pozwu wskazał jako podstawę dochodzonego roszczenia wobec pozwanej art. 516 zd. 1 k.c., odniósł się do kwestii skuteczności stosunku przelewu łączącego cedenta z cesjonariuszem i uznał, że należało ustalić, czy w chwili zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego, pozwana dysponowała innym, wolnym pojazdem, albowiem ta okoliczność uzasadniała brak przesłanek do przyznania samochodu zastępczego, (zgodnie z zapisem regulaminu wypożyczania aut) co w konsekwencji skutkowało oddaleniem żądania powoda w zakresie zwrotu kosztów najmu od ubezpieczyciela.

Z poczynionych dla sądu ustaleń wynika, iż pozwana w chwili zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego nie dysponowała innym, wolnym pojazdem. Samochód marki P. w chwili zawierania umowny najmu, nie pozostawał w dyspozycji pozwanej; znajdował się od kliku miesięcy w komisie w celu dokonania jego sprzedaży.

Na podkreślenie zasługiwała zdaniem sadu również okoliczność, iż to powód jako profesjonalista, trudniący się zawodowo zawieraniem umów najmu pojazdu zastępczego powinien i poczynił takie ustalenia zmierzające do zasadności zawarcia umowy najmu. Powyższe wynika z zeznań pracownika pozwanego B. P.. Nie można więc dla sądu z powyższego czynić zarzutu pozwanej, iż wprowadziła swoim oświadczeniem powoda w błąd, co skutkowało oddaleniem powództwa wobec ubezpieczyciela w zakresie roszczeń z tytułu umowy najmu pojazdu zastępczego.

Okoliczność, iż pozwana jako świadek przed Sądem Rejonowym w Sieradzu zeznała, iż posiada inny samochód, potwierdza według sądu jej wiarygodność. Pozwana
w postępowaniu przed sądem gospodarczym nie została natomiast wypytana o szczegóły dotyczącego tego pojazdu, m.in. z uwagi na brak stawiennictwa powoda i jego pełnomocnika w sądzie gospodarczym, a to na powodzie zgodnie z art. 6 k.c. ciążył obowiązek udowodnienia faktów z których wywodził on skutki prawne.

Z powyższych względów sąd powództwo oddalił, orzekając o kosztach procesu
na podstawie art. 98 k.p.c., zasadzając od powoda na rzecz pozwanej 917 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego na podstawie § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 roku
(Dz. U. 2015, poz. 1800).

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, który zaskarżył orzeczenie w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj:

- art. 365 § 1 k.p.c. poprzez uchybienie prawomocności materialnej wyroku w sprawie V GC 1039/18 SR w Sieradzu i czynienie przez sąd pierwszej instancji nieuprawnionych, własnych ustaleń faktycznych w sferze okoliczności które skutkowały wydaniem orzeczenia przez sąd gospodarczy,

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 299 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań pozwanej i bezzasadne przyjęcie, iż przysługiwało jej prawo do najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z 4.10.2016 r., przeciwnie do treści dokumentów
które podpisała (oświadczenie poszkodowanego, akceptacja regulaminu wypożyczalni, umowa cesji) i przeciwnie do treści jej zeznań w sprawie V GC 1039/18 SR w Sieradzu,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez bezzasadną odmowę wiarygodności zeznaniom świadka B. P., który potwierdził pozytywną weryfikację istnienia przesłanek uprawniających pozwaną do najmu pojazdu zastępczego na podstawie jej oświadczeń oraz rozmowy przed wynajęciem pojazdu,

- art. 205 ³ § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie od pozwanej dowodu w postaci umowy komisu nr (...) i poczynienie na podstawie dokumentu ustaleń faktycznych, podczas gdy umowa została złożona z uchybieniem wszelkich terminów na składanie wniosków dowodowych,
a nadto pozwana nie uprawdopodobniła pisemnie, iż nie mogła powołać dowodu
na wcześniejszym etapie postępowania,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieuzasadnione pominięcie wniosku powoda o załączenie
i dopuszczenie dowodu z protokołu rozprawy w sprawie V GC 1039/18 SR w Sieradzu
z 8.02.2019 r., a dopuszczenie dowodu jedynie ze skróconego protokołu w formie pisemnej, co skutkowało poczynieniem wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie i przypisaniem powodowi w niniejszej sprawie negatywnych skutków prawnych rzekomych zaniechań
w postępowaniu dowodowym przed sądem gospodarczym.

2/ przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 516 k.c. poprzez wadliwą interpretację i nieuzasadnione przyjęcie, iż pozwanej przysługiwała kompetencja do przeniesienia wierzytelności na powoda, podczas
gdy pozwanej nawet nie przysługiwała wierzytelność,

- art. 415 k.c. poprzez jego bezzasadne niezastosowanie i pominięcie, iż pozwana składając zeznania przez sądem gospodarczym sprzeczne z jej wcześniejszymi oświadczeniami wobec powoda i jego pracowników wywołała w sposób zawiniony szkodę
w majątku powoda,

- art. 5 k.c. poprzez jego bezzasadne niezastosowanie i pominięcie,
iż niekonsekwentne działanie pozwanej, polegające na trzykrotnej zmianie stanowiska
co do posiadania innego pojazdu w dacie szkody (4.10.2016 r.), a także całokształt jej zachowania, w tym wzbogacenie kosztem powoda jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i nie zasługuje na udzielenie ochrony prawnej.

Zażalenie od rozstrzygnięcia o kosztach zawartego w punkcie 2 wyroku złożył pozwany, zaskarżając je w części, zarzucając naruszenie przepisów postępowania
tj. art. 98 k.p.c. i art. 109 § 1 k.p.c. oraz przepisów § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez ich niezastosowanie.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej 1142 zł (917 zł + 225 zł) tytułem zwrotu kosztów za­stępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty oraz kosztów po­stępowania zażaleniowego.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i dlatego podlega oddaleniu.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Okręgowy akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03, LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03, LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09, LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09, LEX nr 602700).

Powód w apelacji zarzucił Sądowi pierwszej instancji naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. Stosownie do art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem dopiero wykazanie i uzasadnienie, że wnioski wyprowadzone przez sąd z określonego materiału dowodowego nie są logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym pozwala na skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia tego przepisu. Wykazanie, że Sąd pierwszej instancji naruszył przepis art. 233 § 1 k.p.c., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być ograniczone do odmiennej interpretacji dowodów zebranych w sprawie. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z dnia 15 kwietnia 2004 r. IV CK 274/03, LEX nr 164852, wskazał, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie, na podstawie własnej oceny dowodów, stanu faktycznego; skarżący może tylko wykazywać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Do naruszenia tego przepisu mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał na uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów.

Takich uchybień w postępowaniu Sądu pierwszej instancji powód nie wykazał, a Sąd Okręgowy nie dopatrzył się ich, analizując pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku.

W szczególności nie można zgodzić się z apelującym, że dowolnie są ustalenia sądu, iż pozwana nie posiadała innego pojazdu, który mogłaby użytkować w okresie naprawy. Trafnie bowiem Sąd Rejonowy ustalił, że pomimo, iż faktycznie pozwana była właścicielką innego samochodu, to nie mogła nim dysponować, z uwagi na pozostawienie go do sprzedaży komisowej. Nie budzą też wątpliwości ani załączony wydruk umowy komisowej, ani zeznania świadka J. G.. Sam fakt, że pozwana nie założyła do odpowiedzi na pozew umowy komisowej nie świadczy o braku jej wiarygodności, ponieważ już w odpowiedzi na pozew podała, że samochód P. z 2007 był od momentu zakupienia S. wystawiany na sprzedaż, nie mówiąc już o jego stanie technicznym.

Należy nadto zauważyć, że pozwana otrzymując pojazd zastępczy podpisała oświadczenie, że pojazd ten będzie wykorzystywać w takim samym zakresie jak pojazd uszkodzony, w szczególności dojazdu do pracy i prowadzenia działalności gospodarczej ( d. oświadczanie k 16). Nie można więc zgodzić się z zarzutem skrżącego , że pozwana składając takie oświadczenie wprowadziła powoda w błąd, ponieważ faktycznie pojazd zastępczy był wykorzystywany przez nią w taki sam sposób, jak pojazd uszkodzony.

Odnośnie zarzutu jakoby pozwana złożyła oświadczanie nieprawdziwe, wbrew treści regulaminu, z którym rzekomo się zapoznała, to mając na uwadze zeznania pozwanej i świadka B. P., który miał zweryfikować uprawnienie pozwanej do pojazdu zastępczego, nie można wysnuć wniosku, że dysponowała ona wówczas innym pojazdem, którym mogła się poruszać i wykorzystywać go, jak uszkodzony.

Budzi też wątpliwości Sądu Okręgowego sam fakt zapoznania się pozwanej z regulaminem, który pojawił się dopiero w późniejszej fazie procesu, w kontekście zeznań pozwanej. Z zeznań jej wynika, że otrzymała tylko do podpisu dokumenty oraz kluczki do samochodu. Oczywiście obowiązkiem jej było zapoznanie się z treścią podpisywanych dokumentów, ale mając na uwadze, że jest ona konsumentem, to na powodzie jako profesjonaliście ciążył obowiązek szczegółowego rozpytania i zwarcia w samej umowie najmu lub załączonym do umowy oświadczeniu, że nie posiada innego samochodu, a nie odsyłania do regulaminu wypożyczalni samochodów, który zawiera 47 postanowień napisanych drobnym drukiem.

Także zeznania pozwanej złożone przez sądem gospodarczym w sprawie (...) nie wskazują, że wprowadziła ona powoda w błąd, odnośnie uprawnienia do pojazdu zastępczego. Przede wszystkim z zeznań tych wynika, że nie wiedziała w jakiej sprawie została wezwana. Zeznawała po upływie 2, 5 roku od daty szkody, bez obecności strony powodowej, a co najbardziej istotne, uważała , że otrzymała samochód zastępczy od Serwisu (...), gdzie był naprawiany jej samochód. Sąd Okręgowy po analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym zeznań świadka K. S. ( zeznania k 103 verte) i pozwanej składanych w sprawie gospodarczej, uznaje w całości za wiarygodne jej zeznania w charakterze strony, że pozostawała w przekonaniu i otrzymuje samochód zastępczy od serwisu, gdzie naprawiała uszkodzony pojazd. Samo zawarcie umowy odbywało się bowiem w salonie Serwisu (...). Nie można więc zgodzić się z apelującym, że wyłudziła ona pojazd zastępczy pomimo posiadania drugiego samochodu..

Nadto należy zauważyć, że nawet posiadanie innego samochodu nie wyklucza prawa do pojazdu zastępczego, jeżeli jego stan techniczny nie pozwala na korzystanie z niego w takim zakresie, jak uszkodzony.

Nie jest też trafny zarzut naruszenia art. 205 ³ § 2 k.p.c. poprzez poczynienie ustaleń na podstawie dowodu złożonego z uchybieniem wszystkich terminów procesowych. Abstrahując od tego, że przytoczony przepis nie obowiązywał w dacie wszczęcia procesu i składania odpowiedzi na pozew, to przepisy te mają charakter dyscyplinujący strony, ale nie pozbawiają sądu dopuszczenia dowodów, nawet spóźnionych, jeśli ma to przyczynić się do wydania prawidłowego wyroku. (...) ograniczenia zasobu przytaczanych przez strony twierdzeń o faktach oraz dowodów na ich poparcie odnosi się w ten sposób do stron, a nie do sądu. Oczywistą konkluzją sankcjonowaną przez orzecznictwo jest to, że przepisy regulujące zakres prekluzji nie wyłączają uprawnienia sądu do dopuszczenia dowodu z urzędu. Sąd może zatem dopuścić z urzędu nawet dowód, co do którego wniosek podlega pominięciu na podstawie art. 205 ¹² § 1 k.p.c., jak również art. 205 ³ § 2 k.p.c., jeżeli strona nie zdołała uprawdopodobnić, że wcześniejsze powołanie tego dowodu nie było możliwe, lub też że potrzeba jego powołania wynikła dopiero później.

Chybiony jest zarzut naruszenia art.365 § 1 k.p.c., który miał polegać na dokonaniu przez sąd rejonowy własnych ustaleń faktycznych, wbrew prawomocności materialnej wynikającej z wyroku V GC 1039/18 Sądu Rejonowego w Sieradzu.

Co do zasady związanie wyrokiem sądu cywilnego oznacza brak możliwości zignorowania zarówno ustaleń faktycznych stanowiących bezpośrednio podstawę rozstrzygnięcia, jak i podstawy prawnej. Dotyczy to jednak tylko tych ustaleń faktycznych, które w związku z podstawą sporu stanowiły przedmiot rozstrzygnięcia. Nie jest dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnych procesach sądowych między tymi samymi stronami, chociażby przedmiot tych spraw się różnił. Zakazane jest również prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności podważające ustalenia faktyczne zawarte w wiążącym orzeczeniu (np. wyroki SN: z 20.01.2011 r., I UK 239/10, LEX nr 738532; z 20.05.2011 r., IV CSK 563/10, LEX nr 864020; z 7.04.2011 r., I PK 225/10, LEX nr 896456; z 5.10.2012 r., IV CSK 67/12, LEX nr 1231342; z 20.11.2014 r., V CSK 6/14, LEX nr 1604655; z 27.06.2014 r., V CSK 433/13, LEX nr 1514746; z 9.01.2019 r., I CSK 708/17, LEX nr 2618546; z 11.12.2018 r., II PK 237/17, LEX nr 2609156; z 20.04.2018 r., II CSK 404/17, LEX nr 2518197). Należy jednak zauważyć, że zakaz ten dotyczy kolejnych procesów sądowych, ale toczących się pomiędzy tymi samymi stronami. W rozpoznawanej sprawie zakaz ten nie istnieje, z uwagi na fakt że pozwana w sprawie gospodarczej była tylko świadkiem, a nie stroną.

Nie zasługują na uwzględnienie także zarzuty prawa materialnego.

Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy nie został naruszony art. 516 k.c., ponieważ pozwanej przysługiwała kompetencja do przeniesienia wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, gdyż w dacie zwarcia umowy nie dysponowała innym pojazdem, który mogła użytkować, tak jak samochód uszkodzony.

Nie można też zgodzić się z apelującym, że pozwana składając zeznania przed sądem gospodarczym, dopuściła się czynu niedozwolonego, co skutkowało powstaniem szkody w majątku powoda na podstawie art. 451 k.c. Jak już ustalono wyżej, pozwana nie złożyła oświadczeń niezgodnych z prawdą, co do sposobu użytkowania pojazdu, a to powód nie będąc na rozprawie podczas jej przesłuchania, który to dowód sam zawnioskował, pozbawił się prawa do wyjaśnienia, czy sam fakt posiadania innego pojazdu przez pozwaną, pozbawiał ją prawa do pojazdu zastępczego.

Nadto nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że to na skutek zeznań pozwanej zostało oddalone roszczenie powoda skierowane do ubezpieczyciela, to nie oznacza to, że jego powództwo byłoby uwzględnione w całości lub w jakiejkolwiek części, zważywszy na treść odpowiedzi na pozew złożonej w sprawie V CG (...).

Nie został też naruszony art.. 5 k.c.

Przede wszystkim przepis ten nie może stanowić podstawy zasądzenia roszczenia, a jedynie obronę pozwanego. Poza tym zachowanie powoda jako profesjonalisty związane z okolicznościami zawarcia umowy powodujące przekonanie u pozwanej, że otrzymuje samochód z serwisu, brak dokładanego poinformowania jej o wymogach i warunkach przyznania samochodu zastępczego powoduje, że to pozwana może skorzystać z tego przepisu, jako środka obrony.

Z powyższych względów apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając powoda kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pozwaną.

Zażalenie pozwanej zasługiwało na uwzględnienie.

Niesporne bowiem jest, że Sąd Rejonowy wbrew treści art. 108 § 1 k.p.c. nie orzekł o wszystkich kosztach tego procesu, pomijając koszty postępowania zażaleniowego.

Dlatego też rozstrzygniecie o kosztach podlegało zmianie na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. poprzez ich podwyższenie o kwotę zastępstwa prawnego w postępowaniu zażaleniowym w wysokości 225 zł.