UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
III Ka 417/21 |
||||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
|||||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||||
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 23 kwietnia 2021 roku w sprawie II K 658/20 |
||||||||||||||||||||||
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||||
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||||
☐ inny |
||||||||||||||||||||||
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||||
1.1.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||||
1.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||||
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||||
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
||||||||||||||||||||||
1.5. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||||
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||||
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||||
1.6. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||||
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||||
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||||
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||||
3.1. |
Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia , mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu przez sąd I instancji , iż oskarżony P. B. był przed pomieszczeniem ,a następnie w pomieszczeniu do którego dokonano włamania i włamania tego dokonał , podczas gdy uważna analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do konkluzji , iż oskarżonego P. B. nie było ani przed pomieszczeniem do którego dokonano włamania , ani w pomieszczeniu do którego dokonano włamania ,ani też że włamania tego oskarżony nie dokonał. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Zarzut chybiony. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu własnego poglądu na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut , należy wskazać , jakich uchybień w świetle zgodności ( lub niezgodności )z treścią dowodu , zasad logiki ( błędność rozumowania i wnioskowania ) czy sprzeczności ( bądź nie ) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd I instancji ( wyrok SA w Katowicach z dnia 25 listopada 2016 roku , II AKa 398/16, L. ). Samo zanegowanie trafności ustaleń sądu orzekającego poprzez wyrażenie tylko odmiennego poglądu w tej materii nie jest wystarczające do wnioskowania o dopuszczeniu się przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( wyrok SA w Gdańsku z dnia 28 grudnia 2016 roku ,II AKa 358/16 , L. ).Wbrew twierdzeniom apelacji sąd I instancji trafnie uznał , że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona występków z art. 279§ 1 kk. w zw. z art. 279§1 kk. w zw. z art 13§1 kk w zb. z art 288§1 kk. w zw. z art11§2 kk w zw. z art 64§1 kk. Obrońca oskarżonego nie zgadzając się w środku odwoławczym z tym ustaleniem podniósł , iż nie przemawia za tym zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Odnosząc się do podniesionego zarzutu apelacji wskazać należy , że Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku podał , dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego i swoje stanowisko w tej kwestii przekonywująco i należycie uzasadnił. Odniósł się również szczegółowo do zeznań świadka F. L. z postępowania przygotowawczego i poddał je wnikliwej analizie , wskazując w szczególności na ich konsekwentny charakter oraz to ,iż w/w rozpoznał oskarżonego w trakcie okazania wizerunków na tablicy poglądowej. To samo sąd orzekający uczynił w stosunku do zeznań tego świadka , jakie składał on przed sądem na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2021 roku i trafnie je ocenił, a przedstawiona w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja w tym zakresie jest w ocenie sądu odwoławczego logiczna i przekonywująca , nie ma więc potrzeby jej powielania. Należy jedynie dodać , że prezentowane przez skarżącego stanowisko dowodzi jedynie braku akceptacji dla wywodów sądu I instancji i w niezwykle lakonicznym uzasadnieniu w tym zakresie w zasadzie polemizuje jedynie z ustaleniami sądu meritii. W szczególności, obrońca oskarżonego przemilcza oraz instrumentalnie omija zupełnie kluczowy w sprawie aspekt nagłej zmiany treści dotychczasowych zeznań przez świadka F. L. i w żaden sposób nie odnosi się do tego , iż oskarżony zaprzeczał w ogóle jakimkolwiek wcześniejszym kontaktom z tym świadkiem ,a tym samym ich bliższej znajomości. Tymczasem w/w na rozprawie utrzymywał , że mieli oni pokłócić się o dziewczynę o imieniu W. jeszcze przed przedmiotowym zdarzeniem i dlatego pomówił on P. B. o udział w tym włamaniu. Reasumując Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił więc wszystkie zebrane w sprawie dowody i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne. Nie wykraczają one poza granice swobodnej oceny dowodów , która to ocena nie wykazała istotnych błędów natury faktycznej i logicznej , zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone , na czym oparł poszczególne ustalenia ,a następnie wyprowadził z dokonanych ustaleń prawidłowe wnioski w zakresie sprawstwa oskarżonego i wymierzonej mu kary. |
||||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie. |
||||||||||||||||||||||
3.2. |
Rażącej obrazy przepisów prawa procesowego ,a mianowicie art. 2§1 pkt 1 i § 2 kpk i art 4 kpk i art 5§1 i § 2 kpk oraz art. 7 kpk przez dowolną ,a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez nieobiektywne uznanie , że pomówienia F. L. są wystarczającym dowodem winy P. B. , podczas , gdy nie stanowią one dowodu pełnowartościowego , zostały złożone w gniewie F. L. w stosunku do P. B. , zostały następnie odwołane na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2021 roku i nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach , co doprowadziło do skazania osoby niewinnej oraz poprzez bezpodstawne nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego , że nie brał udziału w zarzucanym włamaniu co doprowadziło do skazania osoby niewinnej. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||||
Sąd odwoławczy stwierdza, że sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, relewantnych dla finalnego rozstrzygnięcia. W szczególności Sąd orzekający nie przekroczył granicy zagwarantowanej mu w przepisie art.7 kpk swobodnej oceny dowodów. Przeprowadził na rozprawie wszystkie dostępne dowody , wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione oraz podał na jakich oparł się dowodach. Poczynione ustalenia faktyczne , niewątpliwie mają walor prawdziwych ,a przez to zgodnych z wymogiem wynikającym z przepisu art. 2§ 2 kpk. Co do zarzutu obrazy prawa procesowego w zakresie reguł z art. 4 i 7 kpk , które to podstawy dawały też skarżącemu asumpt do powoływania się na błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , stwierdzić należy , że sąd I instancji nie dopuścił się wskazanych uchybień procesowych przy dokonywaniu oceny dowodów. Zasada obiektywizmu z art. 4 kpk obliguje do uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada z art. 7 kpk dotyczy konieczności dokonywania przez sąd swobodnej ,a nie dowolnej oceny dowodów. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy trzeba stwierdzić , że analiza dowodów- osobowych tj. wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków i rzeczowych - skutkująca zakwalifikowaniem zachowania P. B. z art. 279§ 1 kk. w zw. z art. 279§1 kk. w zw. z art 13§1 kk w zb. z art 288§1 kk. w zw. z art11§2 kk w zw. z art 64§1 kk. - nie ma znamion ani pobieżnej , ani niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Wystarczy odesłać autora apelacji do uzasadnienia pisemnego , które w uporządkowany sposób zawiera wyczerpującą analizę dowodów z zachowaniem zasad z art. 4 kpk i art. 7 kpk. Trzeba zarazem podkreślić, że zawartość treściowa apelacji nie wykracza poza ramy polemiki ze stanowiskiem zaprezentowanym przez sąd meriti. Skarżący bowiem kwestionując założenia dowodowe przyjęte przez sąd orzekający sam potraktował w istocie ujawnione w toku procesu dowody w sposób subiektywny , selektywny i dowolny nie wskazując przy tym na tyle przekonywujących argumentów, które mogłyby zdezawuować ocenę przyjętą przez sąd I instancji ,a w szczególności dokładną i gruntowną analizę zeznań świadka F. L.. W tym miejscu podkreślić też należy, iż nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania określonego (jednego) świadka lub wyjaśnienia jednego oskarżonego nie mogą stanowić samodzielnej podstawy ustaleń faktycznych i muszą znajdować potwierdzenie w innych dowodach (zob. pod. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2015 r. II AKa 233/15 LEX nr 1814942). W orzecznictwie nie jest kwestionowany pogląd, iż zeznania jedynego świadka (zwykłego, koronnego czy podejrzanego, oskarżonego) mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych, jeśli tylko pozostają w zgodzie z regułami poprawnej oceny dowodów (zob. tak m.in. SA we W. w wyroku z 2015-05-14 II AKa 58/15 LEX nr 1798755). Takie też cechy zgodności posiadają zeznania F. L. jakie składał trzykrotnie w toku dochodzenia. Z kolei również sam udział w/w w przestępczym charakterze nie dyskwalifikuje jego zeznań, jako że świadek temu nie zaprzeczał, a zarazem ujawnił przy tym szczegóły dotyczące także innych przestępstw jakich się on już sam dopuścił. Ponadto, jak zauważa się w orzecznictwie, choć nie da się wykluczyć, że osoby współpracujące w postępowaniu z organami ścigania (tzw. przestępcy skruszeni) traktują swe wypowiedzi instrumentalnie, to nie sposób sformułować wobec nich generalnego nakazu nieufności z tego tylko powodu, że zeznają w specyficznej sytuacji procesowej i uzyskują profity za wyjawienie działalności przestępczej własnej i innych osób. (zob. pod. SA w K. w wyroku z 2015-06-03 II AKa 93/15 KZS 2015/6/69). Sposób składania zeznań w postępowaniu przygotowawczym i treść wypowiedzi F. L. wskazuje, iż świadek swoich wypowiedzi nie traktował wówczas instrumentalnie, a odpowiedzialnie ,a na co również trafnie wskazał sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Poza tym na udział P. B. w przestępczym procederze F. L. wskazywał od razu po swoim zatrzymaniu przez policję i już wówczas mógł on przewidywać, iż znajdując się w takiej sytuacji procesowej jego wypowiedzi będą podważane przez w/w czy jego obrońcę i bezpodstawne pomówienie może zostać podważone, a on z tego powodu utraci możliwość łagodniejszego potraktowania. Zatem nie sposób podzielić tez skarżącego o tym, iż pomówienia P. B. są nieprawdziwe i są swoistą zemstą za rzekomą kłótnie o dziewczynę ,co miało być według w/w przyczyną ich konfliktu. Podjęte przez autora apelacji dyskredytowanie zeznań tego świadka było więc nieuprawnione , gdyż wbrew stanowisku skarżącego nie znajdowało jakiegokolwiek wsparcia zarówno w osobowym jak i rzeczowym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Poza tym kontrola instancyjna oceny dowodów, pod kątem naruszenia zasady z art. 7 k.p.k. nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 1 marca 2018 r., II AKa 6/18, LEX nr 2487671). Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych, czy wzajemnych sprzeczności. Bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu (wyrok SA w Warszawie z dnia 2 lutego 2018 r., II AKa 106/17, LEX nr 2452284). Mając powyższe okoliczności na uwadze sąd I instancji trafnie uznał więc , iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa. Taka jest bowiem wymowa przeprowadzonych dowodów w sprawie, a dokonane przez sąd meritii rozumowanie nie wykazuje mankamentów logicznych. Jest poprawne także z życiowego punktu widzenia. Z kolei przepisy art. 5 §2 kpk i art. 7 kpk mają charakter rozłączny. Gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny i kompletny oraz podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 kpk , to zastosowanie zasady z art5§2 kpk nastąpi wówczas , gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi istnienie wciąż niedających się – w oparciu o nią – usunąć wątpliwości. Stawianie zarzutów dotyczących obu przepisów jest błędne , z uwagi na ich wykluczający się charakter ( patrz wyrok SA w Warszawie z dnia 3 lipca 2018 roku , II AKa k63/18 , LEX nr 2529231 ). Z kolei , aby mogło dojść do naruszenia art. 5§2 kpk konieczne jest wystąpienie niedających się usunąć wątpliwości ,a następnie ich rozstrzygnięcie inaczej niż na korzyść oskarżonego ( patrz wyrok SA w Katowicach z dnia 23 lutego 2018 , II AKa 525/17 , LEX nr 2500106 ) ,a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie nastąpiła. Jeżeli natomiast z materiału dowodowego sprawy wynikają różne wersje wydarzeń , to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5§2 kpk , bo w takim wypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas , gdy wątpliwości nie zostaną usunięte , należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego.( patrz także wyrok SN z 11.10.2002 r. (...) 251/01 Prok. i Pr.-wkł. (...) , poz.5 , LEX nr 56836 ; wyrok SA w Katowicach z 5.04.2007r. II Aka 30/07 , KZS 2007/11 , poz.50, LEX nr 312473 ). Za nieuprawniony w niniejszej sprawie należy więc uznać zarzut obrazy art.5§2 kpk , podnoszący wątpliwości samej strony co do treści ustaleń faktycznych lub co do sposobu interpretacji prawa. Dla oceny , czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości , zgłaszane przez stronę , ale jedynie to , czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego , względnie to , czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć. |
||||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||||
O zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||||
Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonego. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie wniosek obrońcy oskarżonego o jego uniewinnienie. |
||||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||||
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||
Na podstawie art. 437§ 1 kpk wyrok sądu I instancji utrzymany w mocy w całości. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
Uznanie apelacji za niezasadną. Omówiono w pkt 3. |
||||||||||||||||||||||
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||||
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||||
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.1.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||||
5.3.1.4.1. |
||||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||||
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||||
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||||
II |
Podstawa rozstrzygnięcia §17 ust 2 pkt 4 w zw. § 4 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. |
|||||||||||||||||||||
III |
Podstawa rozstrzygnięcia art. 624§ 1kpk w zw. z art. 634 kpk. Oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma żadnego majątku , w związku z czym poniesienie przez w/w kosztów sądowych nawet w niewielkiej wysokości byłoby dla nie zbyt uciążliwe. |
|||||||||||||||||||||
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||||
SSO Patryk Pietrzak |
|