Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 lutego 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na podstawie art. 1 ust. 3, art. 2 i art. 4 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji odmówił M. S. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 11 lutego 2020 r. ustaliła, że M. S. nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, a zatem nie spełnił jednego z warunków, od którego uzależniona jest wypłata wnioskowanego świadczenia.

/decyzja k.12 – 12 odwrót plik I akt ZUS/

W dniu 25 marca 2020 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie M. S. od ww. decyzji, w którym ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z ustaleniami Komisji Lekarskiej ZUS. W ocenie skarżącego, z uwagi na uraz mózgowo – czaszkowy będący następstwem wypadku, jakiemu uległ w 2008 r., nie jest on zdolny do samodzielnej egzystencji.

/odwołanie k.3 – 4/

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/odpowiedź na odwołanie k.6 – 6 odwrót/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. S. urodził się (...) M. S. legitymuje się znacznym stopniem niepełnosprawności, która istniej u niego od dnia 1 czerwca 2008 r.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 24 października 2019 r. M. S. złożył wniosek o przyznanie świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/wniosek k.1 – 6 plik I akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawcy: stan po urazie czaszkowo – mózgowym (2008 r.) ze stłuczeniem mózgu i złamaniem obrotnika, utrwalony niedowład połowiczy lewostronny. Orzeczeniem z dnia 18 grudnia 2019 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że M. S. nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k.41 plik II akt ZUS, orzeczenie k.7 - 7 odwrót plik I akt ZUS/

Od powyższego orzeczenia wnioskodawca złożył sprzeciw.

/okoliczność bezsporna/

Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawcy: uraz czaszkowo – mózgowy (2008 r.) ze stłuczeniem mózgu i złamaniem obrotnika, niedowład połowiczy lewostronny. Orzeczeniem z dnia 11 lutego 2020 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że M. S. nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k.71 - 72 plik II akt ZUS, orzeczenie k.11 odwrót plik I akt ZUS/

Powyższe orzeczenie legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

/decyzja k.12 – 12 odwrót plik I akt ZUS/

Badaniem neurologicznym u wnioskodawcy rozpoznano: przebyty ciężki uraz czaszkowo - mózgowy w dniu 1 czerwca 2008 r. ze stłuczeniem mózgu i złamaniem zęba obrotnika, niedowład połowiczy lewostronny niewielkiego stopnia, padaczkę pourazową (w wywiadzie). Wnioskodawca przebył w dniu 1 czerwca 2008 r. wypadek komunikacyjny, w którym jako motocyklista zderzył się z samochodem doznając ciężkiego urazu czaszkowo - mózgowego ze stłuczeniem mózgu i złamaniem zęba obrotnika. Wnioskodawca miał rozpoznaną padaczkę pourazową, aktualnie napady nie występują. Badany był leczony przez neurologa, rehabilitowany, aktualnie jest pod opieką (...), gdzie odbywa terapię zajęciową. Na badanie zgłosił się z instruktorem terapii zajęciowej. Dodaje, że ma kłopoty z pamięcią. Występują u niego zachwiania równowagi. Ma słabszą lewą stronę. W badaniu neurologicznym stwierdza się niewielki niedowład połowiczy lewostronny. Badany jest według skali B. w stanie samodzielnie spożywać posiłki. W gabinecie przemieszcza się samodzielnie z krzesła na leżankę. Jest niezależny przy utrzymaniu higieny osobistej, typu mycie twarzy i zębów, golenie, samodzielnie korzysta z toalety i kąpieli całego ciała. Po powierzchniach płaskich porusza się samodzielnie. Samodzielnie wchodzi i schodzi ze schodów. Rozbiera się i ubiera samodzielnie. Kontroluje oddawanie moczu i stolca. Z punktu widzenia neurologa wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia biegłego sądowego neurologa J. B. k.40 – 42/

Badaniem psychologicznym u wnioskodawcy rozpoznano: głębokie zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych (zwłaszcza pamięci świeżej) i czynności wykonawczych na skutek zmian organicznych w mózgu powstałe po doznanym w wypadku urazie głowy, wzmożoną labilność emocjonalną z tendencjami do zachowań impulsywnych (także prób „s”), znacznie obniżony krytycyzm wobec własnych możliwości i zachowań. Wnioskodawca wymaga opieki ze strony innych osób, a nadto wskazana jest terapia neuropsychologiczna. Wyniki uzyskane w badaniu (...)(PL) nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu sprawności poznawczej, gdyż zadania w teście można rozwiązać bazując na pamięci trwałej (sprzed wypadku).

/opinia biegłego sądowego neuropsychologa L. S. k.65 – 66/

U wnioskodawcy rozpoznano organiczną chwiejność afektywną z łagodnymi zaburzeniami procesów poznawczych. Nie stwierdzono natomiast choroby psychicznej i upośledzenia umysłowego. Organiczne uszkodzenie mózgu powstało w wyniku urazu czaszkowo - mózgowego w 2008 r. Obecnie uszkodzenie to manifestuje się klinicznie organiczną chwiejnością afektywną z łagodnymi zaburzeniami procesów poznawczych. M. S. nie ujawnia głęboko zaburzonej zdolności do prawidłowego rozpoznawania otaczającej go rzeczywistości oraz generalnie nie reaguje na nią w sposób głęboko nieprawidłowy stale i w codziennym funkcjonowaniu. Jego zdolność do logicznego porozumiewania nie jest głęboko zaburzona. Wnioskodawca jest zdolny do samodzielnego poruszania się. Zaburzenia psychiczne M. S. nie wywołują żadnej z powyższych dysfunkcji w codziennym jego funkcjonowaniu. M. S., bowiem generalnie prawidłowo rozpoznaje i testuje rzeczywistość. Odwołujący również generalnie w sprawach codziennego funkcjonowania reaguje prawidłowo na sytuacje życiowe. Również M. S. jest zdolny do logicznej i spontanicznej komunikacji z otoczeniem. Ponadto zaburzenia psychiczne M. S. nie są powodem jakichkolwiek trudności w poruszaniu się badanego. Niewątpliwym jest, że M. S. przebył poważny uraz czaszkowo-mózgowy, który spowodował uszkodzenie mózgu. Uszkodzenie to manifestuje się obecnie diagnozowanym zespołem chorobowym. Zaburzenia te nie upośledziły istotnie sprawności intelektualnej badanego, jak wynika z zaświadczenia psychologicznego z (...) z dnia
24.09.19 r. Z punkcji poznawczych pewnego upośledzenia doznały pamięć świeża i zdolność myślenia przyczynowo – skutkowego. Jednak w obrazie chorobowym dominują przede wszystkim zaburzenia sfery emocjonalnej i chorobowo zmienionej osobowości. Objawiają się one impulsywnością, drażliwością, zmiennością nastrojów, labilnością emocjonalną, małą odpornością na frustrację, obniżonym progiem odporności na sytuacje stresowe, zaniżonym krytycyzmem wobec własnej osoby, nasileniem nieprawidłowych cech osobowości. Objawy te mogą powodować okresowe utrudnienia w funkcjonowaniu społecznym, w kontaktach międzyludzkich, czy budowaniu trwałych relacji. Objawy dominujące w obrazie chorobowym M. S. nie powodują jednakże wskazanych powyżej dysfunkcji w codziennym funkcjonowaniu, skutkujących niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wskazuje na to również przebieg leczenia wnioskodawcy. Otóż przez prawie 5 lat leczenia, zarówno w szpitalu, jak i w poradni nie zmieniono istotnie stosowanych leków. Zmiany w tym czasie były bardzo rzadkie i dyskretne (głównie dotyczyły niewielkich zmian dawek). Przez ten czas zmieniono jeden z 4 stosowanych leków. Warto także zauważyć, że stosowano raczej nieduże dawki terapeutyczne. Cały przebieg leczenia wskazuje na dość skuteczny efekt terapeutyczny stosowanego leczenia. Taka forma leczenia świadczy o raczej stabilnym funkcjonowaniu badanego, a zaburzenia psychiczne badanego nie wpływały zwykle w tak duży stopniu na jego funkcjonowanie życiowe, by wywoływać niezdolność do samodzielnej egzystencji. Bowiem trudno sobie wyobrazić, że w sytuacji pogarszającego się stanu psychicznego, albo znacznej niestabilności psychicznej lub braku efektów terapeutycznych, lekarz leczący nic nie zmienia w leczeniu, nie reaguje na pogorszenie lub brak poprawy stanu psychicznego pacjenta. Wówczas byłby to kardynalny błąd zaniechania i działania na szkodę pacjenta. Podobnie zachowywano się podczas leczenia szpitalnego, wówczas również praktycznie nie zmieniano leczenia. Taki sposób leczenia szpitalnego, wskazuje, że zachowania badanego traktowano, jako krótkotrwałą destabilizację stanu psychicznego, która po oderwaniu od czynnika stresującego w znacznym stopniu ustępuje. Wobec tego brak zmian w leczeniu musi wynikać ze względnie stabilnego stanu psychicznego pacjenta, co zresztą jest zgodne z wynikami badania. Oczywiście nie znaczy to, że u M. S. nie występują istotne zaburzenia psychiczne. Zdiagnozowane zaburzenia psychiczne w znacznym stopniu upośledzają funkcjonowanie życiowe wnioskodawcy - obecnie uniemożliwiają mu wykonywanie pracy. Zaburzenia psychiczne mają również charakter trwały i nie ulegną istotnej poprawie. Jednak zaburzenia psychiczne powoda nie powodują niezdolności do samodzielnej egzystencji. Wnioskodawca nie jest i nie był niezdolny do samodzielnej egzystencji z powodów psychiatrycznych.

/opinia biegłego sądowego psychiatry R. Ż. k.226 – 235/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie, opierając się na dokumentach załączonych do akt oraz akt ubezpieczeniowych oraz opiniach biegłych sądowych neurologa, psychologa oraz psychiatry R. Ż.. W tym miejscu Sąd pragnie podkreślić, że opinia biegłego sądowego psychologa stanowi jedynie opinią pomocniczą dla opinii biegłego psychiatry, który właśnie w oparciu o opinię biegłego psychologa może wydać pełną opinię na temat badanego. W ocenie Sądu opinia wydana w sprawie przez biegłego psychiatrę R. Ż. jest spójna, wyczerpująca i logiczna. W ocenie Sądu wyciągnięte przez niego wnioski są trafne, a co więcej pokrywają się z opiniami lekarza orzecznika ZUS oraz komisji lekarskiej. Co również istotne, wskazany biegły nie znalazł podstaw, aby koniecznym było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego innej specjalności. Wobec zatem uznania, że wydana przez biegłego sądowego psychiatrę
R. Ż. opinia jest rzetelna, gdyż została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione, Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wartości dowodowej wydanej przez biegłego z dziedziny psychiatrii opinii. Wprawdzie w niniejszej sprawie opinię wydał także inny biegły sądowy psychiatra G. P., który początkowo uznał wnioskodawcę za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji, to jednak po zapoznaniu się z opinią biegłego psychiatry R. Ż. ostatecznie nie znalazł on jednak podstaw do podtrzymania dotychczasowego stanowiska w sprawie. Co również istotne, wnioskodawca nie został nigdy fizycznie zbadany przez biegłego sądowego psychiatrę
G. P., a zatem wydana przez niego opinia zawierała istotną wadę, co przyznał sam biegły G. P.. Z powyższych względów Sąd nie mógł przyznać mocy dowodowej opinii G. P. wydanej w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinia biegłego psychiatry R. Ż. w sposób wyczerpujący przedstawia stan zdrowia wnioskodawcy pod kątem jego zdolności do samodzielnej egzystencji.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 kpc pominął wniosek wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry, jako zmierzający wyłącznie do nieuprawnionego przewlekania postępowania. Analiza opinii biegłego z zakresu psychiatrii pozwala uznać, iż biegły wbrew zapatrywaniu strony odwołującej, wnikliwe zapoznał się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy i dokumentacją przedłożoną w procesie, historią jego choroby, wyciągnął z zebranej dokumentacji medycznej oraz osobistego badania wnioskodawcy stanowcze wnioski w zakresie oceny jego zdolności do pracy, które zostały umotywowane w sposób niebudzący wątpliwości. To natomiast, iż wnioskodawca inaczej niż biegły ocenia dokumentację medyczną i stan własnego zdrowia bez przedstawienia konkretnych i jednoznacznych zarzutów, które dyskwalifikowałyby opinię biegłego, jako nierzetelną w świetle przedłożonej dokumentacji, stanowi jedynie polemikę z wnioskami końcowymi tej opinii i co za tym idzie nie może odnieść skutku tylko z tego powodu, że strona skarżąca jest niezadowolona z dokonanej przez biegłego oceny. Zatem wskazana opinia stanowiła wiarygodne źródło dowodowe w niniejszym procesie. Podkreślić dodatkowo należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, niepubl.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 KPC sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych
i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Na mocy ww. przepisu Sąd wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, uznając, że nie zachodzi konieczność przeprowadzenia rozprawy, strony postępowania, również nie wnosiły o przeprowadzenie jakichkolwiek dowodów na rozprawie.

Zgodnie z art.1 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji z dnia 31 lipca 2019 r. ( tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1936) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 53, 252, 568, 1222 i 1578), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1750 zł miesięcznie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy istniejące u wnioskodawcy naruszenie sprawności organizmu powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji /III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/. Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję nie należą wyłącznie czynności tzw. samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia ”niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę, oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu ”niezdolność do samodzielnej egzystencji” /III AUa 322/12 - wyrok SA Katowice z dnia 07-11-2012 III AUa 269/17 - wyrok SA Szczecin z dnia 31-01-2019, III AUa 872/16 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-10-2017/.

Jeżeli stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje konieczności zapewnienia mu stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby, by mogły zostać zaspokojone jego elementarne potrzeby życia codziennego i nie zostało wykazane, aby nie radził sobie z obowiązkami domowymi, sama okoliczność, że w związku z występującymi u ubezpieczonego schorzeniami doznaje on pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego, a czasem też potrzebuje pomocy innych osób, nie może uzasadniać uznania go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji / por odpowiednio III AUa 615/12 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-12-2012/.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia dokonane w toku postępowania sądowego nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to w sposób jednoznaczny z opinii zarówno biegłego sądowego neurologa, jak i opinii biegłego sądowego psychiatry R. Ż., czyli specjalizacji lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy, potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego. Stosownie do treści opinii biegłych uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawcy schorzeniami nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu jej podstawowych potrzeb życiowych. Generalnie wnioskodawca w sprawach codziennego funkcjonowania reaguje prawidłowo na sytuacje życiowe, a co również ważne jest on zdolny do logicznej i spontanicznej komunikacji z otoczeniem. Ponadto zaburzenia psychiczne M. S. nie są powodem jakichkolwiek trudności w poruszaniu się badanego. Niewątpliwym jest, że M. S. przebył poważny uraz czaszkowo-mózgowy, który spowodował uszkodzenie mózgu, a uszkodzenie to manifestuje się obecnie diagnozowanym zespołem chorobowym. Oczywiście nie znaczy to, że u M. S. nie występują istotne zaburzenia psychiczne. Niemniej jednak zdiagnozowane zaburzenia psychiczne w znacznym stopniu upośledzają funkcjonowanie życiowe wnioskodawcy - obecnie uniemożliwiają mu wykonywanie pracy. Zaburzenia psychiczne mają również charakter trwały i nie ulegną istotnej poprawie. Jednak zaburzenia psychiczne powoda nie powodują u niego niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430).

W tym stanie rzeczy odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c.

S.B.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy