Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 249/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 1 lutego 2022 roku w sprawie II K 404/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 64 § 1 kk przez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, iż oskarżony odpowiada za przestępstwa opisane w zarzucie 1 i 3 tj. z art. 62 ust. 2 i art. 62 ust. 1 uopn w warunkach recydywy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Oskarżonemu w pkt I i III aktu oskarżenia zarzucono, a w zaskarżonym wyroku przypisano, popełnienie przestępstw z art. 62 ust. 1 i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Odpowiedzialności w warunkach art. 64 § 1 k.k. podlega sprawca już wcześniej skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, który popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony był już wcześniej karany za przestępstwo podobne - wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 28 czerwca 2013 roku w sprawie II K 1340/12, za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Powyższa kara została połączona z karą za inne przestępstwo, za które oskarżony odpowiadał w sprawie II K 1340/12 i wymierzona została kara łączna 1 roku pozbawienia wolności. Kara ta została pierwotnie wymierzona z warunkowym zawieszeniem wykonania, jednakże postanowieniem z dnia 2.10.2014 roku, Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim zarządził jej wykonanie. Oskarżony karę tę odbywał w okresie 16.03.2015 roku do 4.11.2015 roku, kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony. Stąd zapewne pretensje obrony, że upłynęło już ponad 5 lat od odbycia kary za wcześniejsze przestępstwo ,,narkotykowe”. Skarżący jednak nie zauważa, że oskarżony z dniem 4.11.2015 roku nie rozliczył się jeszcze z całej kary orzeczonej w sprawie II K 1340/12, tzn. nie wykonał jej w całości. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 13.01.2017 roku odwołano bowiem oskarżonemu warunkowe przedterminowe zwolnienie z powyższej sprawy. Oskarżony dokończył wykonywanie tej kary, w ramach kary łącznej wymierzonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 15 grudnia 2017 roku w sprawie II K 584/17, który objął m.in. skazanie wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 28 czerwca 2013 roku w sprawie II K 1340/12. W. Z. wykonywał powyższą karę łączną pozbawienia wolności w okresie od dnia 3 marca 2017 roku do dnia 8 sierpnia 2019 roku. Dlatego też 5 – letni okres, od odbycia kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne można liczyć dopiero od dnia 8 sierpnia 2019 roku. Tym samym oskarżony wypełnił wszystkie przesłanki wskazane w art. 64 § 1 k.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary adekwatnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się niezasadny, a tym samym nie było żadnych podstaw, aby z tego tytułu obniżać skazanemu wymiar kary.

3.2.

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 62 ust. 2 uopn przez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, iż ilość środków odurzających ujęta zarzutem 1 jest ilością znaczną, co uzasadnia przyjęcie posiadania typu kwalifikowanego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy słusznie uznał, że czyn zarzucany oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia musiał zostać zakwalifikowany z art. 62 ust. 2 ustawy o narkomanii, jako posiadanie znacznej ilości narkotyków.

Oskarżony posiadał m.in. 34,41 grama amfetaminy. Istnieje już bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, jak należy rozumieć pojęcie ,,znaczna ilość” z art. 62 ust. 2 ustawy o narkomanii. Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa ustalenie, czy jest to znaczna ilość narkotyku zależy od odpowiedzi, czy ilość ta pozwoli na wywołanie jakiegoś odczuwalnego efektu odurzenia, u co najmniej kilkudziesięciu osób. W wyroku z dnia 1 marca 2006 roku - II KK 47/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że miarą ,,znaczności" w rozumieniu art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 1997 r. Nr 75, poz. 468 ze zm.), jak i z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1484) może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość. Stanowisko takie Sąd Najwyższy podtrzymał w kolejnych swoich orzeczeniach (por. postanowienie z dnia 1 lutego 2007 roku - III KK 257/06; wyrok z dnia 10 czerwca 2008 roku - III KK 30/08, postanowienie z dnia 23 września 2009 roku - I KZP 10/09; wyrok z dnia 7 maja 2013 roku - III KK 25/13; wyrok z dnia 11 października 2017 roku - III KK 73/17). Stanowisko takie znajduje także aprobatę w orzecznictwie sądów powszechnych (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 19 grudnia 2012 roku - II AKa 430/12; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2015 roku - II AKa 79/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 lipca 2020 roku - II AKa 353/19) oraz w doktrynie (M. Bojarski, W. Radecki: Pozakodeksowe prawo karne, Tom I. Komentarz, W - wa 2002 r., C. H. BECK, s.274; T.L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, W - wa 2000 r., s.305).

Jeśli chodzi o wielkość jednorazowej dawki konsumenckiej, pozwalającej na odczucie wpływu narkotyku na organizm człowieka (taką, po którą przeciętnemu użytkownikowi opłaca się sięgnąć, aby choć minimalny efekt działania narkotyku odczuć), to dla amfetaminy przyjmuje się 0,1 grama (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19.10.2000 roku - II AKa 124/00). Niekiedy za taką dawkę przyjmuje się 0,2 grama (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 26 czerwca 2012 roku - II AKa 92/12, w którym powołano się na opracowanie: „Medycyna sądowa”, Vincent J. Dimaio, Dominick Dimaio, Wydawnictwo Medyczne, Wrocław 2001). Pokrywa się to również z opinią biegłego toksykologa, który opiniował w niniejszej sprawie i podał, że tzw. działka amfetaminy ma masę ok. 0,08-0,12g (80 mg-120 mg).

Tym samym ilość posiadanego przez oskarżonego narkotyku pozwoliłaby na realne użycie go i odczucie skutków jego działania przez ponad 170 osób (34,4 grama podzielone przez najkorzystniejszy dla oskarżonego przelicznik - 0,2 gram), a zatem przez kilkadziesiąt (a nawet więcej) osób. Twierdzenia skarżącego, że stan odurzenia byłby wówczas krótkotrwały i niezauważalny są zupełnie dowolne. Nawet, gdyby przyjąć tu skrajnie wysoką dawkę dzienną 0,7 gram dla osób silnie uzależnionych (opinia toksykologiczna), to i tak zakwestionowana u oskarżonego ilość amfetaminy pozwoliłaby na odurzenie kilkudziesięciu osób. Dlatego Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż oskarżony posiadał znaczną ilość narkotyków, co spełnia wymóg zakwalifikowania ich jako ,,znacznej ilości” w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd odwoławczy oczywiście zna pogląd Sądu Najwyższego (prezentowany chociażby w wyroku z dnia 11 października 2017 roku - III KK 73/17), że ustalając znamię „znacznej ilości” narkotyków, poza kryterium ilościowo-jakościowym organ orzekający powinien brać pod uwagę również i to, w jakim celu sprawca środki odurzające lub substancje psychotropowe posiadał, tak, aby moc zróżnicować odpowiedzialność karną osób, które są uzależnione od narkotyków, od osób, będących ich dilerami. W rozpoznawanej sprawie nie może budzić wątpliwości, że oskarżony nie posiadał zakwestionowanych u niego narkotyków tylko dla własnych potrzeb. Świadczy o tym zatrzymana u oskarżonego ponadprzeciętna ilość i różnorodność posiadanych narkotyków. Za takim wnioskiem przemawiają też okoliczności wynikające z protokołów przeszukania i oględzin. Z dowodów tych wynika, że u oskarżonego ujawniono m.in. duże ilości torebek foliowych z zapięciem strunowym, z których większość zawierała poporcjowane narkotyki. Wszystko to jednoznacznie wskazuje, że Sąd I instancji nie popełnił żadnego błędu kwalifikując czyn zarzucany oskarżonemu w pkt I aktu oskarżenia z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary adekwatnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się niezasadny, a tym samym nie było żadnych podstaw, aby z tego tytułu obniżać skazanemu wymiar kary.

3.3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku w zakresie:

- stopnia winy oskarżonego,

- właściwości i warunków osobistych oskarżonego

- sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowania po jego popełnieniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej żadnych zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów. Apelacja nie zdołała wykazać, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z dokonaną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti w istocie nie dokonywał oceny stopnia zawinienia oskarżonego. Ocenił natomiast stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego przestępstw, oceniając go, zupełnie zresztą słusznie, jako ,,znaczny”, wskazując przy tym z czego owa ocena wynika. Sąd I instancji nie analizował także ,,właściwości i warunków osobistych oskarżonego”, a także ,,sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowania po jego popełnieniu”, zapewne uznając, iż okoliczności te nie mają aż tak doniosłego znaczenia, aby miały one wpływ na wymiar kary. Skarżący nie przytacza przy tym w apelacji argumentów przemawiających za tym, że stopień zawinienia oskarżonego był na tyle niski, że miałby on wpływ na orzeczoną karę. Sąd odwoławczy akurat tu się nie dziwi, gdyż doprawdy trudno znaleźć jakikolwiek sensowny argument, który przemawiałby za istotnym obniżeniem stopnia winy oskarżonego. Podobnie, Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw, aby wzgląd na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego sposób życia przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu, miał mieć wpływ na treść zapadłego w sprawie wyroku. Na pewno powoływana w apelacji ,,skłonność oskarżonego do nadużywania alkoholu i środków odurzających” nie może być poczytywana jako okoliczność łagodząca. Sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przedmiotowych przestępstw też nie był raczej chwalebny, o czym świadczy wymownie jego karta karna. Wprawdzie z wywiadu środowiskowego wynika, iż do obecnego zachowania oskarżonego nie można wnosić pretensji, jednakże niepopełnianie nowych przestępstw, pomoc matce, czy też podejmowanie prac zarobkowych, nie jest niczym nadzwyczajnym, a wręcz oczekiwaną od przeciętnego człowieka normą. W każdym razie nie są to okoliczności, od których byłby uzależniony wymiar kary.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary adekwatnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się niezasadny, a tym samym nie było żadnych podstaw, aby z tego tytułu obniżać skazanemu wymiar kary.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary polegający na wymierzeniu kar nadmiernie surowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi do wniosku, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności nie noszą znamion rażącej niewspółmierności, w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 k.k.

Orzeczone za czyny przypisane oskarżonemu kary pozbawienia wolności nie noszą znamion, ani ,,rażącej”, ani nawet ,,zwykłej” niewspółmierności, skoro przypisane oskarżonemu przestępstwa zagrożone są karami (odpowiednio: do 10 lat, do 5 lat i do 3 lat pozbawienia wolności), a w niniejszej sprawie oskarżonemu wymierzone zostały kary jednostkowe: 2 lat, 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Są to kary wręcz zbliżone do progów minimalnych, a mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, można nawet mówić o łagodnym potraktowaniu oskarżonego przez Sąd Rejonowy.

Podkreślenia przede wszystkim wymaga, że oprócz niewielu okoliczności łagodzących, w sprawie wystąpiła okoliczność bardzo obciążająca oskarżonego, tj. jego wcześniejsza karalność. Oskarżony był już bowiem w przeszłości wielokrotnie karany i wymierzone kary nie odniosły oczekiwanego rezultatu (gdyż oskarżony ponownie popełnił przestępstwa). Oskarżony nie wyciągnął z dotychczasowych kar żadnych pozytywnych wniosków, dopuszczając się kolejnych przestępstw, będących przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Świadczyć to może o jego głębokim braku poszanowania norm społecznych, niepoprawności, braku chęci zmiany postępowania i nikłych efektach dotychczasowego procesu resocjalizacji. Mając zatem na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, nie można zgodzić się ze skarżącym, iż wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności są niewspółmierne do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd Okręgowy nie dopatruje się w karach orzeczonych wobec oskarżonego cech rażącej surowości, co mogłoby uzasadniać dokonanie zmian wymierzonych mu kar.

Brak jest także podstaw do modyfikowania orzeczonej kary łącznej.

Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85a k.k., tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie - w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji, albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Jak słusznie przyjął Sąd meriti w niniejszej sprawie, brak jest takich przesłanek do zastosowania zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji. Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, obligował natomiast do przyjęcia zasady mieszanej (asperacji).

Podnieść trzeba, iż Sąd Rejonowy mógł w niniejszej sprawie orzec karę łączną, biorąc za punkt wyjścia skazania za trzy przestępstwa jednostkowe, czyli od 2 lat pozbawienia wolności do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy trafnie uznał, iż właściwą karą łączną dla oskarżonego będzie kara 3 lat pozbawienia wolności. Także w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone przez Sąd meriti okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w ww. wymiarze, będzie adekwatną reakcją karną, a kara taka spełni w sposób wystarczający cel wychowawczy i zapobiegawczy oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zauważyć też należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1972 roku – V KRN 230/72; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku – KZS 4/96 poz. 42). Taka sytuacja w niniejszej sprawie z pewnością nie zachodzi.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary adekwatnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut okazał się niezasadny, a tym samym nie było żadnych podstaw, aby z tego tytułu obniżać skazanemu wymiar kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wyżej wskazano w pkt 3.1 – 3.4, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego w kierunku zmiany wyroku, poprzez złagodzenie wymiaru kary. Natomiast zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 624 § 1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach karnych (tekst. jedn.: Dz. U Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późn. zm.) i na tej podstawie, z uwagi na aktualną sytuację życiową oskarżonego zwolnił go od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana