Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2022 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy M. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o dalszą rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 5 maja 2021 r. sygn. akt III U 172/20

oddala apelację.

Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Decyzją z 8 stycznia 2020r. znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił M. Z. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS prawomocnym orzeczeniem z dnia 19 grudnia 2020r. nie uznała odwołującego za osobę niezdolną do pracy.

Od powyższej decyzji odwołał się M. Z., wskazując, że decyzja jest dla niego krzywdząca.

Wyrokiem z 5 maja 2021 r. Sąd Okręgowy w Koninie (sygn. III U 172/20) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu M. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres 2 lat począwszy od daty wstrzymania wypłaty poprzednio przyznanego świadczenia tj. od 1 listopada 2019r.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

M. Z. (ur. (...)) z wykształcenia jest ślusarzem-mechanikiem. W okresie od 28 lutego 1979r. do 31 lipca 1980r. przyuczał się do zawodu w Przedsiębiorstwie (...) Oddziale (...)w P.. Następnie od 19 sierpnia 1980r. do 30 września 1981r. pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku robotnik budowlany, od 11 kwietnia 1983r. do 13 lipca 1983r. pracował w Przedsiębiorstwie (...) Oddział T. J. na stanowisku pomocnik elektromontera, od 20 maja 1985r. do 15 października 1985r. pracował w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. na stanowisku betoniarz, pomocnik cieśli, a od 25 lutego 1986r. do 31 października 1987r. pracował w Spółdzielni (...) w K. na stanowisku kierowcy samochodowego. Od 19 marca 1998r. do 31 lipca 1998r. i od 1 października 1998r. do 24 grudnia 1998r. odwołujący był natomiast zatrudniony w (...) Sp. z o.o. we W. jako cieśla. Następnie w okresie od 28 maja 2003r. do 30 czerwca 2003r. pracował w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym (...) Sp. z o.o. również na stanowisku cieśli. Od 10 lutego 2000r. odwołujący prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu, gdzie początkowo wykonywał pracę kierowcy, natomiast obecnie zajmuje się wypożyczaniem aut.

W okresie od 16 września 2018r. do 31 października 2019r. odwołujący miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 17 września 2019r. ubezpieczony złożył do ZUS wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W celu ustalenia niezdolności do pracy M. Z. został skierowany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 23 października 2019r. uznał, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 grudnia 2019r. także ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Z uwagi na powyższe zaskarżoną decyzją z dnia 8 stycznia 2020r. organ rentowy odmówił odwołującemu przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił, że u M. Z. występują:

-

zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa z upośledzeniem sprawności i z objawami zespołu bólowego,

-

zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego – bez następstw neurologicznych z zakresu korzeni i tętnic kręgowych,

-

wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego – aktualnie bez objawów korzeniowych,

-

zespół bólowy barku prawego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych stawu obojczykowo–barkowego i w przebiegu zespołu ciasnoty podbarkowej,

-

nadwaga,

-

hyperlipidemia mieszana,

-

zaburzenia nerwicowe.

Z przyczyn neurologicznych nie ma podstaw do orzekania u odwołującego niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i obecnie wykonywanej. M. Z. w przeszłości nie przechodził organicznych schorzeń neurologicznych. Aktualnie nie występują u niego objawy korzeniowe ubytkowe ani podrażnieniowe. Nie występują również objawy ogniskowe z zakresu mózgowia ani rdzenia kręgowego. Stan neurologiczny odwołującego istotnie się poprawił – ustąpiły bowiem objawy korzeniowe.

Z powodu stanu zdrowia psychicznego również nie ma podstaw do orzekania u odwołującego niezdolności do pracy. Obecnie M. Z. nie leczy się psychiatrycznie, posiłkuje się doraźnymi lekami nasennymi, uspokajającymi na noc. U wnioskodawcy zachowana jest przeciętna, ogólna sprawność intelektu na poziomie uzyskanego wykształcenia. Występuje u niego natomiast łagodne wtórne obniżenie sprawności pamięci wzrokowej, sprawności grafomotorycznej, przy zachowanych pozostałych funkcjach poznawczych. Łagodne deficyty nie mają obecnie jednak wpływu na sprawność umysłową odwołującego do pracy. Nie występuje u niego istotne diagnostycznie obniżenie nastroju, napędu psychoruchowego, funkcji i intelektu, które skutkowałoby niezdolnością do pracy.

Natomiast z przyczyn ortopedycznych odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy, nie doszło bowiem do poprawy stanu jego zdrowia. U odwołującego utrzymują się objawy zespołu bólowego kręgosłupa oraz występuje istotne ograniczenie ruchów kręgosłupa (o blisko połowę) i ograniczenie sprawności. Dodatkowo pojawiły się dolegliwości bólowe barku prawego z ograniczeniem ruchów oraz osłabienie siły mięśniowej, co wymagało podjęcia dodatkowego leczenia ortopedycznego. Odwołujący wymaga kontynuacji leczenia, co rokuje poprawę. Obecnie jednak jest nadal częściowo niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami, umiejętnościami i doświadczeniem zawodowym na okres dwóch lat.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres 2 lat począwszy od daty wstrzymania wypłaty poprzednio przyznanego świadczenia tj. od dnia 1 listopada 2019 r.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie M. Z. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Następnie przytoczył treść przepisów z art. 57 ust. 1, art. 12 ust. 1, 2, 3, art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Okręgowy wskazał, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 września 2013r., III AUa 162/13, Lex nr 1362775). Z tych też względów Sąd Okręgowy w realiach niniejszej sprawy przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy ortopedy, neurologa, psychiatry i psychologa.

Sąd I instancji podkreślił, że w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności w oparciu o opinię biegłego lekarza ortopedy M. G. ustalono, że istniejące u odwołującego schorzenia powodują, że jest on osobą częściowo niezdolną do pracy na okres 2 lat od daty wstrzymania wypłaty świadczenia, tj. od dnia 1 listopada 2019r. Biegły przedstawił w niniejszej sprawie wyczerpujące uzasadnienie swego stanowiska. Opinia biegłego stanowiąca podstawę rozstrzygnięcia, spełnia kryteria, które opinia biegłego powinna spełniać, tj. logiczności, spójności, odpowiedzi na postawione tezy dowodowe. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że dowód z opinii biegłego ma charakter specyficzny a jego ocena powinna być dokonywana z punktu widzenia fachowości osób, które ją sporządziły, dokładności przeprowadzonych badań, a także trafności uzasadnienia w powiązaniu z wynikami badań. Ugruntowanym w orzecznictwie jest pogląd, że z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłego jest konieczny. W takim zaś wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 27 listopada 1974r., II CR 748/74, Lex nr 7618).

Wobec powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołujący spełnia wszystkie przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał M. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres 2 lat, począwszy od daty wstrzymania wypłaty poprzednio przyznanego świadczenia, tj. od 1 listopada 2019r.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego wniosków z niego niewypływających, polegające na przyjęciu, że odwołującemu przysługuje prawo renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres 2 lat pomimo, że z materiału dowodowego wynika, że odwołujący jest zdolny do pracy oraz naruszenie art. 227 i 278 § 1 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy na okoliczność ustalenia stanu zdrowia odwołującego,

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ust. l i art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021r., poz. 291 t.j.) poprzez jego zastosowanie w sprawie i przyznanie odwołującemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres 2 lat począwszy od dnia 1 listopada 2019r.

W oparciu o powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania,

2.  ewentualnie - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji;

3.  zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację odwołujący wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesioną przez organ rentowy apelację uznać należy za bezzasadną.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, a także wszechstronnie rozważył zebrany materiał dowodowy i trafnie ocenił wiarygodność i moc dowodów, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną, Sąd Apelacyjny przyjmuje za własną, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Przypomnieć należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który został uznany za niezdolnego do pracy, jeżeli spełni on warunek tzw. czasu zajścia ryzyka (niezdolności do pracy) oraz posiada wymagany staż ubezpieczeniowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei art. 12 ust. 2 definiuje całkowitą niezdolność do pracy jako utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś art. 12 ust. 3 jako częściową niezdolność do pracy wskazuje utratę zdolności do pracy powodującą w znacznym stopniu utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z kolei art. 13 wyżej wymienionej ustawy określa kryteria oceny stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowań co do odzyskania tej zdolności. Są to: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z brzemieniem art.61 prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

W rozpoznawanej sprawie spór ograniczał się do ustalenia, czy schorzenia ubezpieczonego M. Z. powodują u niego w jakimkolwiek stopniu, czy to częściową lub całkowitą niezdolność do pracy.

Na wstępie Sąd Apelacyjny podkreśla, że zarzuty podniesione przez organ rentowy w apelacji jako nietrafione nie zasługiwały na uwzględnienie. Apelacja odwołującego stanowiła wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji oraz w głównej mierze sprowadzała się do powielania przestawionych już wcześniej ogólnych zarzutów dotyczących opinii biegłych, a także przedstawienia własnej subiektywnej oceny zdrowia odwołującego oraz jego wpływu na charakter wykonywanej przez odwołującego pracy.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia wymaga wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.) Sąd powinien w tym zakresie dopuścić dowód z opinii biegłych, a tym samym nie może - wbrew opinii biegłych - opierać ustaleń w tym zakresie ani na własnym przekonaniu ani na przekonaniu strony (por. wyroki Sądu Najwyższego z 14.03.2007r., III UK 130/06, OSNP 2008 nr 7-8, poz. 113; z 08.05.2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009 nr 17-18, poz. 238; z 14.05.2009 r., II UK 211/08). Z kolei zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych Sąd może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Nie budzi wątpliwości, że w sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy - w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (wyroki SN z: 12.04.2000 r., II UKN 498/99, OSNAP 2001 nr 19, poz. 597; 07.07.2005 r., II UK 277/04, OSNP 2006 nr 56, poz. 97).

Sąd Apelacyjny przypomina, że jak słusznie ustalił Sąd Okręgowy na podstawie opinii biegłych sądowych: z przyczyn neurologicznych nie ma podstaw do orzekania u odwołującego niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i obecnie wykonywanej, z powodu stanu zdrowia psychicznego również nie ma podstaw do orzekania u odwołującego niezdolności do pracy, natomiast z przyczyn ortopedycznych odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy, nie doszło bowiem do poprawy stanu jego zdrowia.

Mając na uwadze zastrzeżenia organu rentowego co do opinii biegłego ortopedy, Sąd Apelacyjny postanowił uzupełnić postępowanie dowodowe i przeprowadzić dowód z uzupełniającej opinii biegłego ortopedy w zakresie szczegółowej analizy dokumentacji medycznej odwołującego dołączonej do akt wraz z pismem odwołującego M. Z. z dnia 2 lutego 2021 r. (k. 63-76) oraz odniesienia się do zastrzeżeń pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. (k. 92).

W opinii uzupełniającej biegły ortopeda M. G. podkreślił po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną odwołującego, że jak wynika z badania ortopedycznego przeprowadzonego w Sądzie dnia 9 czerwca 2020r. stwierdzono u odwołującego znaczne ograniczenie ruchów kręgosłupa, bo o około połowę w odcinku lędźwiowym, a w obrębie barku prawego ograniczenie unoszenia i odwodzenia powyżej linii barków i brak rotacji zewnętrznej. Opisano też osłabioną siłę mięśniową i ograniczenie ruchów bioder. Takie ograniczenia ruchomości niewątpliwe powodują niezdolność do pracy odwołującego i tym bardziej, że wykonywał on w przeszłości prace ślusarza mechaniki i ślusarza remontowego i robotnika budowlanego i betoniarza i pomocnika cieśli. Uogólnione ograniczenie ruchomości kręgosłupa we wszystkich odcinkach wraz z towarzyszącym znacznym ograniczeniem ruchomości barku prawego powoduje niezdolność do wykonywania takich prac. Te ograniczenia są spowodowane utrwalonymi zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi zarówno w obrębie barku jak i w obrębie i kręgosłupa, a więc leczenie w ramach zwolnienia lekarskiego nie przyniesienie zasadniczej poprawy - co uzasadnia orzeczenie długotrwałej niezdolności do pracy w pojęciu renty. Biegły podtrzymał swoją dotychczasową opinię i stwierdził, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy na okres 2 lat.

Podkreślenia wymaga również, że jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonująca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok Sądu Najwyższego z 21.11.1974 r., II CR 638/74, OSPiKA 1975, Nr 5, poz. 108). Odmienne stanowisko oznaczałoby, iż należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby zdania takiego samego jak strona (por. T. Ereciński Komentarz do Kodeksu Postępowania Cywilnego, Część Pierwsza, Postępowanie Rozpoznawcze, Warszawa 1997 r., str. 439). Nadto wskazać należy że Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia odwołującego, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (tak wyrok Sądu Najwyższego z 13.10.1987 r., II URN 228/87, PiZS 1988/7/62). Sąd orzekając o niezdolności do pracy, nie może opierać się jedynie na własnej wiedzy oraz doświadczeniu i w zakresie ustalenia niezdolności jest zobowiązany przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu właściwej dla danej sprawy specjalności medycznej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.10.2009 r., II UK 106/09, Lex nr 558589). Zaznaczenia wymaga, że Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane obydwie strony, co zresztą najczęściej jest prawie niemożliwe, gdyż opinia korzystna dla jednej strony, nie przekonuje strony przeciwnej. Wystarczy zatem, że opinia jest przekonująca dla Sądu, który wiążąco też ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 19.05.1998 r., II UKN 55/98, OSNP 1999/10/351).

Analiza treści przedmiotowych opinii, zdaniem Sądu Apelacyjnego, prowadzi do wniosku, że zawierają one wszechstronną i obiektywną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego. Biegły ortopeda w sposób rzeczowy i dokładny ustalił schorzenia, na które cierpi odwołujący oraz wyczerpująco i przekonująco wyjaśnił z jakich względów uznał, iż odwołujący nie jest częściowo niezdolny do pracy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego opinia (główna i uzupełniającą) jest miarodajna i wystarczająca do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd Apelacyjny przypomina, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Zadaniem biegłego jest udzielenie sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy. Tak też jakkolwiek opinia biegłego jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków (wyrok SN z 24.05.2005 r., VCK 659/04, lex nr 180821). Zdaniem Sądu Apelacyjnego powyżej wskazana opinia (główna i uzupełniająca) biegłego sądowego z dziedziny ortopedii wydana przed Sądem I instancji i Sądem Apelacyjnym spełniają wszystkie wskazane wymogi.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny podkreśla, że samo niezadowolenie strony z opinii biegłego nie może stanowić wyłącznej podstawy do uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, zaś okoliczność, iż opinia nie ma treści odpowiadającej stronie, nie stanowi wystarczającego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego. Przeciwne oznaczałoby, że każdorazowo należałoby powołać dowód z opinii innych, kolejnych biegłych w sytuacji gdy nie jest ona tożsama ze stanowiskiem którejś ze stron postepowania.

Konkludując Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonego stanu faktycznego, a w związku z tym również stanowisko zaprezentowane w wyroku z 5 maja 2021r. Tym samym, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa. Wbrew twierdzeniom apelacji, przedmiotowe rozstrzygnięcie nie zostało wydane z naruszeniem prawa procesowego, ani prawa materialnego, skutkującym koniecznością zmiany, czy uchylenia zaskarżonego wyroku.

Uznając zarzuty organu rentowego za nieuzasadnione, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wniesioną apelację.

sędzia Marta Sawińska