Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 77/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 24 września 2021 roku, sygn. akt II K 179/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. O.

Sytuacja majątkowa oskarżonego

Informacja e - (...)

k. 1064

2.1.1.2.

T. O.

Niekaralność oskarżonego

Aktualna karta karna

k. 1065

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Informacja e - (...)

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

2.1.1.2.

Aktualna karta karna

Załączony dokument urzędowy został sporządzony w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k., poprzez wydanie orzeczenia skazującego oraz naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego oraz bardzo dowolną, sprzeczną z logiką i zasadami doświadczenia życiowego oceną dowodów poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz niedostrzeżenie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, skutkujące szeregiem nieprawidłowych ocen, co przejawia się w szczególności w uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonych i części świadków, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu przy ustalaniu stanu faktycznego zeznań pozostałych świadków oraz uznaniu wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanych przez obrońcę oskarżonego przepisów postępowania.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53). W ocenie Sądu Okręgowego, warunek ten został w przedmiotowej sprawie spełniony. To, że apelujący nie akceptuje oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a w środku odwoławczym prezentuje własne oceny i krytykę ocen dokonanych przez sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe.

W ocenie Sądu Okręgowego, sąd I instancji trafnie ocenił zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy. Zgodzić należy się przede wszystkim z Sądem Rejonowym, że zeznania pokrzywdzonych M. (...) są konsekwentne, logiczne oraz wewnętrznie i zewnętrznie spójne. Biorąc pod uwagę bardzo długi, kilkunastoletni czasokres, w którym oskarżony dopuszczał się zachowań realizujących znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych, za całkowicie uzasadnione uznać należy, że pokrzywdzone nie pamiętają dokładnie wszystkich szczegółów opisywanych wydarzeń, a także, iż nie zawsze były w stanie precyzyjnie umiejscowić poszczególnych sytuacji na osi czasu. Nie może to zatem świadczyć o niewiarygodności ich depozycji, co sugeruje skarżący, zwłaszcza że depozycje te znajdują pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. W szczególności wskazać należy tu na zeznania sąsiadów rodziny (...) - J. O., I. O., I. M., E. Ł. (1), E. B. i E. T., zeznania współpracowników M. D. S., A. D., A. W. (1), M. S. i A. W. (2), zeznania funkcjonariuszy policji P. S. i P. K., a także na nieosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentacji medycznej M. O.. Wyżej wymienione dowody nakreślają niebudzący wątpliwości obraz inkryminowanych zdarzeń, który w sposób jednoznaczny umożliwia przepisanie T. O. realizacji znamion zarzucanych mu czynów.

Zdaniem sądu II instancji, prawidłowo Sąd Rejonowy uznał zeznania H. S., B. H., E. Ł. (2), P. H. i A. H. za niemające znaczenia przy ustalaniu stanu faktycznego niniejszej sprawy, co w należyty i wyczerpujący sposób uargumentował w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim wskazać należy, że ww. świadkowie nie mają bezpośredniej wiedzy na temat codziennego życia oskarżonego i pokrzywdzonych. Nawet jeśli w ich obecności T. O. nie dopuszczał się wobec M. i O. O. przestępczych zachowań, to nie może to automatycznie oznaczać, że zachowania takie nie miały miejsca. Oczywistym i zgodnym ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego jest, że większą wiedzę na temat codziennego funkcjonowania rodziny (...) mieć będą sąsiedzi oraz współpracownicy pokrzywdzonej, aniżeli rodzina oskarżonego, znająca realia przedmiotowej sprawy głównie z jego relacji oraz z okazjonalnych wizyt. Zauważyć należy jednocześnie, że nawet rodzina T. O., pomimo posiadania interesu w zeznawaniu na jego korzyść, wskazywała w swoich depozycjach na trudne, awanturnicze usposobienie oskarżonego oraz na jego skłonność do nadużywania alkoholu. Trafnie również sąd I instancji uznał zeznania współpracowników podsądnego za mało istotne przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy. Stwierdzić trzeba, że o ile depozycje znajomych z pracy M. O., którzy bezpośrednio obserwować mogli skutki przestępczych zachowań oskarżonego w postaci obrażeń ciała oraz ogólnego stanu psychicznego pokrzywdzonej, istotnie stanowią relewantny materiał dowodowy, tak zeznania współpracowników T. O., którzy wskazali jedynie, że podsądny przychodził do pracy trzeźwy oraz cieszył się dobrą opinią w swoim miejscu pracy, istotnie nie mają żadnego znaczenia przy ustalaniu, jakich czynów dopuszczał się w domu.

W ocenie Sądu Okręgowego, obrońca oskarżonego, zarzucając w apelacji sądowi I instancji stronniczość i wybiórczość, sam prezentuje we wniesionym środku zaskarżenia swoją własną, gołosłowną, nieprzystającą do realiów niniejszej sprawy ocenę materiału dowodowego, selektywnie i wybiórczo odnosząc się wyłącznie do tej części materiału, która w swej treści korelować będzie ze stawianymi przez niego tezami , całkowicie pomijając jednocześnie pozostałe dowody potwierdzające stawiane zarzuty.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przez sąd I instancji art. 5 § 2 k.p.k. stwierdzić należy przede wszystkim, że jak zasadnie podnosi się w orzecznictwie, "zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo" (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2021 roku, sygn. akt II AKa 186/21). Jak już zostało wcześniej wskazane, Sąd Rejonowy zgromadził w przedmiotowej sprawie kompletny materiał dowodowy, który następnie ocenił w sposób prawidłowy, zgodny z dyrektywami wynikającymi z art. 7 k.p.k. W efekcie nakreślony został jasny, jednoznaczny stan faktyczny niniejszej sprawy, z którego dobitnie wynika, że T. O. istotnie zrealizował znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych. Wobec powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, sąd I instancji słusznie nie dopatrzył się w niniejszej sprawie niedających się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść podsądnego. Wątpliwości takich nie mógł przede wszystkim sam w sobie spowodować fakt, że przyjętą przez oskarżonego linią obrony było nieprzyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów postępowania, tj.:

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania biegłego psychologa na wszystkie przesłuchania M. (...), pomimo zaistnienia przesłanek z art. 192 § 2 k.p.k.;

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 192 § 2 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. i art. 9 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie dopuszczenia opinii psychologicznej bądź psychiatrycznej dotyczącej zeznań M. (...);

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 i 4 k.p.k. oraz art. 9 k.p.k., poprzez zaniechanie zwrócenia się przez Sąd Rejonowy do właściwych instytucji medycznych celem zgromadzenia dokumentacji świadczącej o fakcie leczenia się psychologicznego bądź psychiatrycznego przez M. O. i O. O.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu II instancji, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy wskazanych przez skarżącego przepisów postępowania.

Wskazać trzeba w pierwszej kolejności, że, jak powszechnie podnosi się w orzecznictwie, "stosowanie art. 192 § 2 k.p.k. wymaga uprawdopodobnienia wątpliwości co do stanów wskazanych w tym przepisie, czyli powstania rozsądnych w świetle doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy wątpliwości, czy stan psychiczny świadka lub stan jego rozwoju umysłowego albo ograniczone zdolności postrzegania bądź odtwarzania nie rzutują ujemnie na treść jego zeznań." (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2019 roku, sygn. akt II AKa 29/19). W przepisie art. 192 § 2 k.p.k. nie chodzi zatem o każde zaburzenie psychiczne, a jedynie o takie, które podawać może w uzasadnioną wątpliwość wiarygodność składanych przez świadka depozycji. Zwrócić należy tu przede wszystkim uwagę, że zły stan psychiczny pokrzywdzonych, którego efektem było podjęcie przez nie leczenia psychiatrycznego bądź psychologicznego, spowodowany był ciężką sytuacją w domu rodzinnym. Depresja, traumy i inne zaburzenia natury psychicznej M. i O. O. stanowiły zatem głównie efekt postępowania oskarżonego. Zdaniem sądu II instancji, tego rodzaju zaburzenia psychiczne nie rzutują ujemnie na zdolność postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń przez świadków. Sam fakt leczenia psychiatrycznego nie sprawia, że zdolność umysłowe pokrzywdzonych automatycznie podana może zostać w wątpliwość, zwłaszcza że, jak już wskazano w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia, zeznania M. i O. O. są rzeczowe , spójne, logiczne, konsekwentne oraz znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Podnoszony przez skarżącego zarzut uznać należało zatem za oderwany od okoliczności przedmiotowej sprawy, bowiem nie uwzględniał on rzeczywistych przyczyn leczenia pokrzywdzonych. Podkreślenia wymaga ponadto, że "przepis art. 192 § 2 k.p.k. nie ma charakteru obligatoryjnego. Nie wynika z niego obowiązek powołania biegłego lekarza lub biegłego psychologa do udziału w czynności przesłuchania, a tylko możliwość zarządzenia przesłuchania świadka z udziałem wymienionych biegłych." (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2021 roku, sygn. akt II KK 394/20).

Za niezasadny uznać należy również zarzut zaniechania zwrócenia się przez sąd I instancji do właściwych instytucji medycznych celem zgromadzenia dokumentacji dotyczącej leczenia psychiatrycznego i psychologicznego pokrzywdzonych. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie, wyrażone w wyroku z dnia 27 września 2021 roku, w sprawie sygn. akt II AKa 365/19, zgodnie z którym "zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. polegający na nieprzeprowadzeniu dowodów z urzędu przez sąd zawsze jawi się jako zmierzający do niedopuszczalnego przerzucenia na sąd I instancji odpowiedzialności za bierną postawę strony podczas procesu". Jeżeli zgromadzenie przedmiotowej dokumentacji medycznej było zdaniem apelującego niezbędne dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, winien on był w odpowiednim czasie zgłaszać właściwe wnioski dowodowe.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 171 § 1 k.p.k. w zw. z art. 172 k.p.k. w zw. z art. 370 § 1 k.p.k. oraz art. 371 § 1 k.p.k. poprzez przerwanie przez przewodniczącego na rozprawie w dniu 26 czerwca 2018 roku zeznań świadka H. S., a następnie tak samo E. Ł. (2), celem umożliwienia pokrzywdzonej O. O. złożenia uzupełniających zeznań, w obecności świadków, bez dopuszczenia konfrontacji świadków, nie umożliwiając obrońcy zadania pytań O. O., a następnie dalsze przesłuchiwanie H. S. oraz E. Ł. (2).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu Okręgowego, sąd I instancji, przerywając zeznania H. S. oraz E. Ł. (2) w celu uzupełniającego przesłuchania pokrzywdzonej O. O., a następnie kontynuując przesłuchiwanie H. S. oraz E. Ł. (2), istotnie postąpił niezgodnie z metodyką czynności podejmowanych przez sąd podczas przesłuchiwania świadków. Tego rodzaju postępowanie Sądu Rejonowego nie może zostać uznane za całkowicie prawidłowy sposób przeprowadzania czynności dowodowych. Zdaniem jednakże sądu II instancji, powyższe uchybienie nie miało wpływu na treść wydanego orzeczenia, co jest niezbędnym warunkiem uznania zarzutu obrazy przepisów postępowania z art. 438 pkt 2 k.p.k. za zasadny. Jak podnosi się w orzecznictwie, "przy zarzutach obrazy prawa procesowego konieczne jest równoczesne, nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy określonego przepisu kodeksu postępowania karnego, ale powinno również zostać wykazane, że owe naruszenie mogło, czyli w istocie miało wpływ na treść wydanego wyroku." (wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 17 września 2021 roku, sygn. akt II AKa 292/20). Skarżący natomiast, zarzucając naruszenie wskazanych przepisów postępowania, w żaden sposób nie wykazał, jaki wpływ na treść zaskarżonego wyroku owe naruszenie miałoby mieć. Osoby przesłuchiwane miały pełną możliwość dokończenia zeznania. Nadto O. O. była przesłuchiwana uzupełniająco na kolejnych terminach i obrońca miał i korzystał z możliwości zadawania pytań świadkowi.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut apelującego uznać należało za zasadny jedynie w części, bowiem naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, pomimo że istotnie miało miejsce, to nie miało jednak żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Wobec tego, wniosek skarżącego o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania jawi się jako niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. poprzez:

- zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu niezbędnego do wyjaśnienia okoliczności sprawy w postaci zeznań byłego partnera O. O.;

- zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu niezbędnego do wyjaśnienia okoliczności sprawy, w postaci zwrócenia się do Gminnej Komisji Przeciwdziałania Alkoholizmowi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już wskazywano w podpunkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia, zarzut nieprzeprowadzenia przez sąd określonych dowodów z urzędu Sąd Okręgowy traktuje jako niedopuszczalną próbę przerzucenia na sąd I instancji odpowiedzialności za bierną postawę strony podczas procesu. Analiza akt przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku, że przeprowadzenie dowodów wskazanych przez skarżącego byłoby niecelowe i nie przyczyniłoby się w żaden sposób do wyjaśnienia istotnych okoliczności przedmiotowej sprawy. Jeżeli w ocenie apelującego przeprowadzenie ww. dowodów było istotne dla rzetelnego wyjaśnienia całokształtu okoliczności niniejszej sprawy, mógł on składać właściwe wnioski dowodowe w odpowiednim czasie.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

Lp.

Zarzut

3.5.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyrokowania, mogący mieć istotny wpływ na treść wyroku, polegający na bezzasadnym i bezkrytycznym przyjęciu, że przebieg zdarzeń opisany przez pokrzywdzone jest zgodny z rzeczywistym przebiegiem tych zdarzeń. Pełna treść zarzutu opisana w aktach sprawy na k. 1010 - k. 1013.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego, ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji są prawidłowe i nie budzą wątpliwości.

Zauważyć należy, że "błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7)" (Wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 2 października 2013 roku, sygn. akt IV Ka 713/13). W niniejszej sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia, że Sąd Rejonowy, gromadząc materiał dowodowy i dokonując jego oceny, dopuścił się błędu faktycznego rozumianego w przytoczony powyżej sposób, co stanowiło przedmiot dokładniejszych rozważań we wcześniejszych częściach niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na powyższe rozważania, wniosek obrońcy oskarżonego uznać należało za niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie III za podstawę skazania przyjął art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt, zaś za podstawę wymiaru kary - art. 35 ust. 1a w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt.

Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok również w ten sposób, że w punkcie IV wymierzoną oskarżonemu karę łączną złagodził do 3 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku za podstawę skazania T. O. w zakresie trzeciego z zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów przyjął art. 35 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt, podczas gdy zarzut stawiany oskarżonemu obejmuje jedynie czyn z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt. Opis czynu oraz poczynione przez sąd I instancji ustalenia nie wskazują przy tym na to, aby zasadna była jakakolwiek zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanemu podsądnemu. Wobec tego, za podstawę skazania przyjąć należało, za treścią aktu oskarżenia, wyłącznie przepis art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt, którego dyspozycja obejmuje swoimi ramami zachowanie zrealizowane przez T. O..

Sąd Okręgowy złagodził wymierzoną oskarżonemu karę łączną do 3 lat pozbawienia wolności. Zwrócić należy uwagę, że czyny zarzucane T. O. w pkt I i II wniesionego aktu oskarżenia obejmują analogiczne zachowania podsądnego, których dopuścił się on w tym samym miejscu, w podobnym czasokresie wobec domowników . W związku z istotnym związkiem czasowo przedmiotowym pomiędzy owymi czynami, w ocenie sądu II instancji połączenie wymierzonych za nie jednostkowych kar pozbawienia wolności powinno w większym stopniu zbliżać się do zasady absorpcji, aniżeli kumulacji kar. Zauważyć trzeba ponadto, że wysokość wymierzonej przez Sąd Rejonowy kary łącznej pozbawienia wolności jawiła się jako nadmiernie, niewspółmiernie surowa nawet dla samych pokrzywdzonych. Świadczy o tym nieudana próba wniesienia przez pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych apelacji na korzyść T. O., w której wnoszono o zmianę wyroku sądu I instancji poprzez wymierzenie oskarżonemu względniejszej kary pozbawienia wolności. Obecnie ukształtowany wymiar kar jednostkowych i kary łącznej będzie adekwatny do stopienia zawinienia, społecznej szkodliwości czynów i uwzględni cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 24 września 2021 roku, sygn. akt II K 179/18, z wyjątkiem zmian omówionych w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesiona we wniesionej apelacji argumentacja obrońcy oskarżonego nie mogła podważyć słusznych i prawidłowo uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Z tego względu, zarzuty skarżącego uznano za niezasadne, a wyrok utrzymano w mocy, z wyjątkiem zmian omówionych w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 24 września 2021 roku, sygn. akt II K 179/18 w ten sposób, że Sąd Okręgowy w punkcie III za podstawę skazania przyjął art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt, zaś za podstawę wymiaru kary - art. 35 ust. 1a w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o ochronie zwierząt, a także w ten sposób, że w punkcie IV wymierzoną oskarżonemu karę łączną złagodził do 3 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody opisanych powyżej zmian wyroku sądu I instancji przedstawione zostały w podpunkcie 4.1. niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielek posiłkowych M. (...) kwoty po 840 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym. Zgodnie bowiem z art. 636 § 1 k.p.k. w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Wysokość kosztów poniesionych na ustanowienie przez oskarżycielki posiłkowe pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym ustalono na podstawie § 11 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 11 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Sąd Okręgowy zwolnił jednocześnie oskarżonego od opłaty i ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa. Zgodnie bowiem. z art. 624 § 1 k.p.k., sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana