Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 295/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P., wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – prokurator (strona z art. 554 § 2a k.p.k.)

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 i 2 k.c., polegająca na zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy M. G., tytułem zadośćuczynienia kwoty 20.000 zł, którą to sumę uznać należy za rażąco wygórowaną i - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, za nieodpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. co do rozmiaru krzywdy doznanej przez wnioskodawcę, w związku z niewątpliwie niesłusznym zatrzymaniem w okresie od (...) r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Przed przystąpieniem do omówienia stanowiska Sądu Apelacyjnego odnośnie zarzutu postawionego w apelacji prokuratora należy wskazać, co następuje:

M. G., działający przez swojego pełnomocnika, złożył do Sądu Okręgowego w P., na podstawie art. 552 § 4 k.p.k., wniosek o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w sprawie Prokuratury Rejonowej O.-Północ w O. o sygn. akt (...) (k. 1-3).

Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie o sygn. akt (...), na podstawie art. 552 § 4 k.p.k., zasądził od Skarbu Państwa na rzecz M. G. tytułem zadośćuczynienia na niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w w/w sprawie w okresie od (...)) kwotę 20.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia oraz na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Należy wyraźnie za Sądem I instancji podkreślić, iż M. G. w chwili zatrzymania był czynnym funkcjonariuszem Policji w Komendzie Wojewódzkiej Policji w P., wykonując służbę w strukturze Wydziału Kryminalnego w Zespole (...). W tym samym Zespole służbę również pełnili m.in. P. K. i P. S..

Podkreślić też należy, iż prowadzone pod nadzorem Prokuratury Rejonowej O.-Północ w O. śledztwo dotyczyło działalności zorganizowanej grupy przestępczej, przy czym postępowanie to zostało wszczęte na podstawie przeprowadzonych przez Biuro Spraw Wewnętrznych Wydział w O. czynności w dniu (...) r. na terenie L. i S. a dotyczyło ono pozyskiwania i udostępniania innym osobom i podmiotom przez pracownika cywilnego Komendy Powiatowej Policji w L. danych zgromadzonych w bazach danych wykorzystywanych przez Policję.

Prokurator w/w Prokuratury Rejonowej w dniu (...) r. wydał zarządzenie o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu podejrzanego M. G. do Prokuratury Rejonowej O. – Północ w O. celem wykonania z jego udziałem czynności procesowych w postaci przedstawienia zarzutów i przesłuchania go w charakterze podejrzanego a następnie ewentualnego złożenia wniosku o zastosowanie środka zapobiegawczego lub zastosowanie takiego środka (k. 7).

M. G. został zatrzymany w dniu (...) przez funkcjonariuszy Biura Spraw Wewnętrznych w miejscu swojego zamieszkania a następnie przetransportowany do O., gdzie Prokurator przedstawił mu zarzuty dopuszczenia się przestępstw z art. 258 § 1 k.k. oraz z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 266 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., dotyczących okresu czasu od (...) r. (k. 1295-1296 akt (...) r., wyłączonych ze sprawy (...)). W dniu (...) r. M. G. został przesłuchany w charakterze podejrzanego w godzinach od (...) podczas którego to przesłuchania nie przyznał się do winy. Następnego dnia, tj. (...) r. prokurator zastosował wobec M. G. środki zapobiegawcze w postaci dozoru Policji, poręczenia majątkowego w wysokości 10.000 zł, zakazu opuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem paszportu i zakazem jego wydania oraz zawieszenia w czynnościach służbowych funkcjonariusza Policji na czas trwania postępowania przygotowawczego (k. 1342-1343, 1295-1296, 1297-1302, 1348-1349 akt (...)). W toku trwania tego postępowania prokurator uwzględnił wniosek obrońcy podejrzanego i postanowieniem z dnia (...) r. uchylił stosowane wobec M. G. środki zapobiegawcze, dochodząc do wniosku, iż na tym etapie brak było dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez niego zarzucanych mu czynów. Natomiast postanowieniem z dnia (...) r. prokurator umorzył to postępowanie wobec M. G., stwierdzając, iż brak jest w zgromadzonym materiale dowodowym danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez niego przestępstwa.

Powyższe okoliczności faktyczne, wraz z dokładną analizą ustaleń przedmiotowego śledztwa, które nie są w tej sprawie kwestionowane, Sąd Okręgowy zawarł w formularzu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sekcji 3.1. na str. 1-7, więc nie zachodzi tu potrzeba, by do tych ustaleń szerzej się odnosić.

Z powyższych ustaleń zaś jasno wynika, iż M. G. był w w/w postępowaniu przygotowawczym zatrzymany przez (...) godzin, przy czym, uwzględniając zarówno stan dowodowy z tej sprawy, jak i przede wszystkim ostateczne rozstrzygnięcie umarzające postępowanie wobec niego, zatrzymanie to było „niewątpliwie niesłuszne” w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k.

W niniejszym postępowaniu nie budzi więc żadnych zastrzeżeń domaganie się przez M. G. zadośćuczynienia w trybie art. 552 § 4 k.p.k.

Jak natomiast wynika to z istoty apelacji prokuratora sporna jest wysokość zasądzonego zadośćuczynienia. Sąd I instancji bowiem uwzględnił żądanie M. G. i wysokość tę ustalił na kwotę 20.000 zł, gdy tymczasem prokurator domaga się zasądzenia zadośćuczynienia, ale w kwocie 5.000 zł.

Należy zauważyć, iż choć apelujący prokurator stawia zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, to w rzeczywistości zarzut ten sprowadza się do kwestionowania wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Skoro zaś prokurator nie kwestionuje oparcia zaskarżonego rozstrzygnięcia na przepisach prawa cywilnego – tu: art. 445 § 1 i 2 k.c. a jedynie kwestionuje ustalenie, iż Sąd I instancji ustalił wysokość tego zadośćuczynienia na kwotę 20.000 zł, która to kwota, według apelującego, jest kwotą nieodpowiednią, w rozumieniu art. 445 § 1 k.c., to zarzut ten sprowadza się do kwestionowania w tym zakresie ustaleń faktycznych.

Nie budzi więc żadnych zastrzeżeń konieczność posiłkowania się w niniejszym postępowaniu, przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia z powodu krzywdy doznanej przez wnioskodawcę w wyniku stosowanego wobec niego niewątpliwie niesłusznego zatrzymania, normami prawa cywilnego a dokładniej mówiąc, przepisu art. 445 § 1 k.c. (i art. 445 § 2 k.c. – który odsyła do odpowiedniego stosowania paragrafu pierwszego w przypadku m.in. pozbawienia wolności). Stwierdzić więc należy, że zadośćuczynienie ma formę jednorazowego świadczenia pieniężnego i zarówno na gruncie prawa cywilnego, jak i stosowania właściwych instytucji prawa karnego, jak choćby w przypadku przepisu art. 552 § 4 k.p.k., pełni funkcję kompensacyjną. W art. 445 § 1 k.c. ustawodawca stanowi, że suma zadośćuczynienia powinna być odpowiednia, co oznacza, że powinna odzwierciedlać w pełni rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw i inne okoliczności, których nie sposób wymienić wyczerpująco (por. wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40, wyrok SN z dnia 27 lutego 2004 r., V CK 282/03, LEX nr 183777). Podnosi się, że wysokość zadośćuczynienia powinna być z jednej strony rozumiana szeroko, gdyż obejmuje cierpienia fizyczne, jak i psychiczne a tym samym powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne, ale z drugiej strony powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 536/07, LEX nr 461725 – także OSP 2010/5/47; wyrok SN z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSNC 2006/10/175; wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, LEX nr 738354; wyrok Sądu Apel. w W. z dnia 24 maja 2016 r., I ACa 1172/15, LEX nr 2075687; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 23 lutego 2017 r., II AKa 531/16, LEX nr 2278189).

O wysokości zadośćuczynienia powinien decydować rozmiar cierpień jakich doznał pokrzywdzony - tak fizycznych, jak i psychicznych. Rozmiar ten należy każdorazowo określić na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przyznana suma pieniężna zadośćuczynienia ma stanowić ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej wynagradzający doznane cierpienia oraz mający ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy, trzeba zatem wziąć pod uwagę całokształt okoliczności, a więc nie tylko procent uszczerbku, lecz także intensywność cierpień i czas ich trwania oraz nieodwracalność następstw zdarzeń (tu: pozbawienia wolności w wyniku zatrzymania – przyp. SA), konieczność korzystania z pomocy innych osób oraz inne czynniki podobnej natury (por. wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 28 marca 2017 r., I ACa 1481/16, LEX nr 2306324). Dodać przy tym należy, iż ustawodawca nigdzie nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się do sędziowskiego uznania, opartego na całokształcie okoliczności sprawy. Decydującym kryterium jest rozmiar krzywdy, cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych doznaniach przeżywanych w związku z cierpieniami i następstwami, zwłaszcza trwałym lub nieodwracalnym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia (por. wyrok Sądu Apel. w Ł. z dnia 21 marca 2017 r., I ACa 1437/14, LEX nr 2282412). Nie ulega przy tym żadnych wątpliwości, iż każdy przypadek powinien być indywidualnie badany i oceniony według kryterium obiektywnego z uwzględnieniem wszystkich okoliczności sprawy (por. wyrok SN z dnia 3 lipca 2013 r., V KK 464/12, LEX nr 1341290; wyrok SN z dnia 16 kwietnia 2015 r., I CSK 434/14, LEX nr 1712803; wyrok Sądu Apel. w B. z dnia 28 października 2016 r., I ACa 449/16, LEX nr 2166405).

Mając na uwadze ten konkretny przypadek wskazać za Sądem I instancji należy, iż istotą niniejszej sprawy, nakazującą podejść indywidualnie do żądania przez wnioskodawcę zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł za to(...)-godzinne zatrzymanie jest fakt zatrzymania funkcjonariusza Policji z ponad 20-letnim stażem zawodowym i to w sytuacji, gdy był on, jako policjant, przez otoczenie pozytywnie postrzegany i szanowany. Co wyjątkowo istotne, M. G. właśnie zawodowo zajmował się ściganiem najbardziej poszukiwanych przestępców. Jak to bowiem trafnie zauważył Sąd I instancji, cyt.: „ M. G., jako funkcjonariusz Policji … przydzielony był do Wydziału Ochrony i Poszukiwania Osób (...) w P., uznawanej za prestiżową i elitarną jednostkę”, zaś, cyt.: „ funkcjonariusze tej jednostki narażeni są na pracę pod silną presją, w dużym stresie, napięciu i w warunkach niebezpiecznych” (formularz uzasadnienia wyroku Sądu I instancji w sekcji 3.1 na str. 6). W tych zaś okolicznościach już sam fakt podejrzewania sumiennego w swoich obowiązkach i uczciwego funkcjonariusza Policji o popełnienie karygodnych przestępstw i to w warunkach zorganizowanej przestępczości, jak i z niskich pobudek, jakim była chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, co początkowo przejawiało się w czynnościach przeszukania jego domu, jak i w jego biurze a potem w przedstawieniu mu zarzutów i we wcześniejszym zatrzymaniu bez wątpienia zawarzył na jego zdrowiu psychicznym i ogromnym przeżywaniu takiego stanu rzeczy. Do tego sam fakt zatrzymania aż na 36 godzin, w trakcie którego postawiono zarzuty niewinnemu człowiekowi, fakt zatrzymania w godzinach porannych na oczach rodziny oraz doprowadzenie go początkowo w kajdankach do swojego miejsca pracy, gdzie był zauważony przez współpracowników i kolegów nie tylko w kajdankach, ale i w obecności funkcjonariuszy Biura Spraw Wewnętrznych w sposób oczywisty spotęgował cierpienia psychiczne, które w takiej sytuacji trudno wręcz sobie wyobrazić. W tych okolicznościach nie może więc dziwić fakt korzystania przez M. G. z pomocy lekarza psychiatry, mając na względzie trudności związane z codziennym funkcjonowaniem (stale towarzyszące mu zdenerwowanie, stany lękowe, trudności z zasypianiem, pogorszenie się relacji rodzinnych). Sąd I instancji, ustalając wysokość zadośćuczynienia wskazał na jakże istotne okoliczności, jakie nakazywały uznać, iż kwota 20.000 zł jest kwotą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Dostrzegając bowiem samą długość stosowanego zatrzymania, jak i fakt, iż w chwili zatrzymania nie stosowano wobec M. G. środków przymusu bezpośredniego, Sąd I instancji wskazał na jakże ważkie okoliczności, a wpływające na znaczny poziom cierpienia, doznawanego przez wnioskodawcę podczas zatrzymania, jak bycie czynnym i szanowanym oraz uczciwym policjantem, przebywanie na korytarzu KWP w P., będąc w tym czasie wystawionym niejako na „widok publiczny”, jak i przemieszczenie się w asyście funkcjonariuszy (...) przez całą K. w celu dokończenia formalności związanych z zatrzymaniem, co, jak to stwierdził Sąd Okręgowy, cyt.: „ u wnioskodawcy wywołało głębokie poczucie upokorzenia” (formularz uzasadnienia w sekcji 5 na str. 11). Dodatkowo Sąd I instancji, ustalając tę wysokość zadośćuczynienia, trafnie wskazał na wymienione już wyżej problemy zdrowotne, wynikające nie tylko z samego podejrzewania uczciwego policjanta o popełnienie przestępstw, ale i związane z jego zatrzymaniem, które w tych okolicznościach tylko spotęgowało tę krzywdę, co także było związane w tych okolicznościach z utratą dobrego imienia. Co także ważne, Sąd I instancji słusznie zauważył, iż M. G. po przesłuchaniu w charakterze podejrzanego nadal był przetrzymywany w policyjnej izbie zatrzymań aż do godzin popołudniowych dnia następnego, nie wiedząc nawet co dalej będzie się z nim działo, co tylko dodatkowo wywoływało jego niepokój o swoją przyszłość. Nawiązując zaś do wykonywanej przez wnioskodawcę pracy zawodowej, co jak wskazano wyżej, ma najistotniejsze znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia, Sąd I instancji trafnie wywiódł, iż dodanie do jakże stresującej pracy wnioskodawcy całkowicie pozbawionego uzasadnienia dodatkowego czynnika stresogennego jakim jest niezasadne zatrzymanie, cyt.: „ powinno zostać ocenione jako w najwyższym stopniu niesłuszne”. Jak to bowiem Sąd ten przekonywująco zauważył, że, cyt.: „ wysokość zadośćuczynienia ma związek właśnie z wykonywanym przez wnioskodawcę zawodem w takim znaczeniu, że tego rodzaju zawody wiążą się z dalece posuniętym zaufaniem i podjęcie decyzji o zatrzymaniu winno być tym bardziej i ponadprzeciętnie niż zwyczajowo poparte stabilnymi dowodami, czego w niniejszej sprawie dopatrzeć się nie sposób”. Sąd I instancji, zdając sobie sprawę z faktu, iż zasądzone zadośćuczynienie jest wysokie, słusznie jednak doszedł do wniosku, iż kwota 20.000 zł jest „odpowiednim zadośćuczynieniem”, gdyż, cyt.: „ uwzględnia ona całokształt okoliczności dotyczących zatrzymania wnioskodawcy i rekompensuje doznaną przez niego krzywdę” (sekcja 5 formularza uzasadnienia na str. 12).

Tymczasem, zapoznając się z apelacją, można odnieść wrażenie, iż skarżący powyższej argumentacji w ogóle nie dostrzega. Apelujący bowiem, poza przytoczeniem ogólnych zasad, jakie bierze się pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia w swoich rozważaniach zupełnie pominął takie istotne okoliczności, które w niniejszej sprawie wpływają na ustalenie odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia, jak fakt, iż zatrzymany w chwili podejmowania tej czynności był o nieposzlakowanej opinii funkcjonariuszem Policji i to w jakże elitarnej jednostce, zajmującej się ściganiem i zatrzymywaniem niebezpiecznych przestępców, został zatrzymany, mimo braku jakiegokolwiek zawinienia w popełnieniu przestępstw, jakie mu się zarzucało, nie tylko na oczach rodziny, ale i na oczach współpracowników (znajomych, kolegów) z Komendy Wojewódzkiej Policji w P., co tylko spotęgowało jego ból psychiczny. Odwołanie się przez apelującego do czasokresu tego zatrzymania ((...) godzin) zostało należycie uwzględnione przez Sąd Okręgowy, jednak w tym przypadku, przy jakże ważkiej liczbie wskazanych wyżej okoliczności, ten czasookres nie może mieć w tej sprawie decydującego znaczenia dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia i w żaden sposób nie może on prowadzić do wniosku, iż proponowana przez skarżącego kwota 5.000 zł zadośćuczynienia będzie odpowiednia. To samo dotyczy poprawnego traktowania zatrzymanego przez osoby dokonujące tej czynności, co także zostało dostrzeżone przez Sąd I instancji. Apelujący, pomijając przytaczane wyżej za Sądem I instancji ważkie okoliczności, wpływające na konieczność zasądzenia za niewątpliwie niesłuszne 36-godzinne zatrzymanie „niewinnego” i uczciwego w swojej pracy funkcjonariusza Policji nie mógł więc skutecznie wykazać, by ustalona przez Sąd I instancji wysokość zasądzonego zadośćuczynienia była nadmierna, była nieodpowiednia czy też „rażąco wygórowana”. Odniesienie się przy tym w tych okolicznościach do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w (...) r., co miałoby wpływać na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia nie może przekonywać, gdyż tzw. „przeciętna stopa życiowa” społeczeństwa jest tylko jednym z wyznaczników ustalania wysokości zadośćuczynienia, natomiast, jak wskazano wyżej, apelujący swoim milczeniem pominął to, co w niniejszej indywidualnie rozpoznawanej sprawie świadczyło o konieczności zasądzenia wnioskodawcy za ten czas zatrzymania znacznie wyższej kwoty pieniężnej, tj. kwoty 20.000 zł, która wyraźnie przekraczała równowartość przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w 2021 r., ale która, przy takich znacznych cierpieniach, nie oznacza znacznego i nieuzasadnionego wzbogacenia się wnioskodawcy.

Powyższe więc oznacza całkowitą niezasadność podniesionego zarzutu, co w świetle art. 437 § 1 k.p.k. zrodziło konieczność utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku, tym bardziej, iż Sąd odwoławczy nie dostrzegł też żadnych okoliczności, by w ten wyrok zaingerować z urzędu. W tych okolicznościach proponowana kwota 5.000 zł uznana być powinna jako symboliczna i w żaden sposób nie mogłaby ona zrekompensować doznanej przez wnioskodawcę krzywdy.

Na marginesie należy tylko dodać, iż, jak wspomniano wyżej, poza wnioskodawcą w podobnej sytuacji znaleźli się inni funkcjonariusze Policji wykonywujący swoje obowiązki zawodowe w tym samym Wydziale, tj. P. K. i P. S., którzy także zostali zatrzymani w godzinach rannych(...) r. o zwolnieni następnego dnia w zbliżonym czasie. Obaj także ubiegali się o zadośćuczynienie za te zatrzymania w kwotach po 20.000 zł i ostatecznie właśnie w takiej wysokości zasądzono na ich rzecz prawomocnie zadośćuczynienia w sprawach Sądu Okręgowego w P. o sygnaturach (...) – dot. P. K. (sygn. akt SA w P. II AKa 235/21) i (...) – dot. P. S. (sygn. akt SA w P. II AKa 313/21), co również zasygnalizowano, odwołując się do stosownych rozstrzygnięć w tych sprawach, podczas rozprawy apelacyjnej. Bez wątpienia więc te prawomocne rozstrzygnięcia tylko podkreślają sprawiedliwość rozstrzygnięcia w sprawie (...) w stosunku do M. G..

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz M. G., tytułem zadośćuczynienia kwoty 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Wniosek ten okazał się niezasadny z przyczyn, jakie wykazano już wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutu apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok co do istoty sprawy, tj. zasądzenia stosownego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawcy za doznaną krzywdę psychiczną za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w okresie od (...) r. w sprawie Prokuratury Rejonowej O.-Północ w O. w sprawie o sygn. akt (...) (pkt 1) i w zakresie obciążenia Skarbu Państwa kosztami sądowymi (pkt 2).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku co do punktu 1 jest wynikiem uznania niezasadności postawionych w apelacji zarzutów i wniosków, co omówiono wyżej w sekcji 3.

Obciążenie Skarbu Państwa kosztami sądowymi znajduje oparcie w treści art. 554 § 4 k.p.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Obciążono Skarb Państwa kosztami postępowania odwoławczego z uwagi na jednoznaczny przepis art. 554 § 4 zd. 1 k.p.k., gdyż postępowanie niniejsze jest wolne od kosztów sądowych.

7.  PODPIS

I. P. M. K. H. K.