Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Danuta Domańska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 marca 2023 roku w Toruniu

sprawy K. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. O.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T.

z dnia 12 czerwca 2020 roku znak: I/15/056064016

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu K. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 22 grudnia 2018 roku do dnia 30 czerwca 2024 roku;

II.  oddala odwołanie w pozostałej części;

III.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sędzia Danuta Domańska

Sygn. akt IV U 621/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 czerwca 2020r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. - działając na podstawie art. 12, 57 i 58 ustawy
z 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020r., poz. 53 ze zm.), odmówił ubezpieczonemu K. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 czerwca 2020 r. ubezpieczony nie został uznany za osobę niezdolną do pracy, stąd wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy nie został uwzględniony.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył K. O., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z jego przesłuchania na okoliczność przyczyny niezdolności do pracy, objawów chorób, możliwości wykonywania zawodu oraz przebiegu rekonwalescencji, ponadto z opinii biegłych lekarzy z dziedziny: ortopedii, medycyny pracy i neurologii na okoliczność jego stanu zdrowia, objawów, przyczyn i przebiegu chorób oraz jej skutków, przebiegu rekonwalescencji i rokowań na przyszłość.

W uzasadnieniu odwołania K. O. wskazał, że stan jego zdrowia nie daje możliwości wykonywania wyuczonego zawodu. Ubezpieczony cierpi na ustawiczne bóle kręgosłupa i nóg, nie może chodzić. Ponadto K. O. podniósł, że orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 czerwca 2020 r. zostało wydane bez fizycznego badania ubezpieczonego, jedynie w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną. Zdaniem ubezpieczonego takie orzeczenie jest wadliwe.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał dotychczasowe stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie odwołania. ZUS wskazał, iż ubezpieczony udokumentował wymagany 5 - letni okres składkowy i nieskładkowy.

Sąd ustalił, co następuje:

K. O. urodził się (...) Z zawodu jest technikiem mechanikiem pojazdów samochodowych. W toku aktywności zawodowej zajmował stanowiska: stolarz – cieśla, ustawiacza wtryskarek, konserwatora.

Dowód: - informacja dotycząca okresów składkowych i nieskładkowych - k. 5 p. III akt rentowych,

- wywiad zawodowy – k. 49 akt rentowych p. III,

- świadectwa pracy – k. 7 - 10 akt rentowych p III,

- zaświadczenie – k. 43 akt rentowych p . III.

W dniu 26 sierpnia 2014r. ubezpieczony upadł z wysokości 8 metrów, na skutek czego doznał wieloodłamowego złamania kości piętowej lewej
z przemieszczeniem i złamania kostno – chrzęstnego powierzchni stawowej bloczka kości skokowej prawej. W okresie od 31 sierpnia 2014 r. do 3 września ubezpieczony był hospitalizowany na oddziale ortopedii i chirurgii urazów narządów ruchu. Zastosowano leczenie operacyjne - zabieg repozycji otwartej ze stabilizacją złamania kości piętowej płytą dedykowaną i śrubami. W okresie od 17 października 2018 r. do 19 października 2018 r. był ponownie hospitalizowany z rozpoznaniem wygojenia złamania kości piętowej lewej. W trakcie hospitalizacji przebył zabieg uśnięcia materiału zespalającego. Obecnie ubezpieczony znajduje się pod opieką lekarza ortopedy. W ramach leczenia korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych. Neurologicznie nie jest leczony.

Dowód: - dokumentacja medyczna – w dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej,

k. 58 – 71, 114 akt sądowych,

- wywiad w opinii lekarskiej neurologa i ortopedy z dnia 24.01.2022r. - k. 74- 77 akt.

W okresie od 1 lutego 2015 r. do 31 marca 2017 r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną ze względu na złamanie wieloodłamowe kości piętowej i złamanie chrzęstno – kostne prawej kości skokowej.

Dowód: - decyzje rentowe ZUS – k. 27, 40 akt rentowych p. III,

- opinie lekarskie – k. 15, 24 dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej p. V.

W dniu 8 marca 2017r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 28 marca 2017r. orzekł, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy do pracy do 31 marca 2019 r. Wskazał na: złamanie wieloodłamowe kości piętowej lewej leczone operacyjnie
i złamanie chrzestno – kostne kości skokowej prawej. Został zgłoszony zarzut wadliwości orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i sprawa została przekazana do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 kwietnia 2017r. orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Rozpoznała u ubezpieczonego: wieloodłamowe złamanie kości piętowej lewej, leczone operacyjnie.

Opierając się na powyższym orzeczeniu Komisji Lekarskiej organ rentowy
w dniu 4 maja 2017 r. wydał decyzję o odmowie przyznania prawa do renty.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od decyzji z dnia 4 maja 2017 r. Wyrokiem
z dnia 29 stycznia 2020 r. wydanym w sprawie o sygnaturze akt IV U 913/17 Sąd Okręgowy w Toruniu oddalił odwołanie.

Dowód: - wniosek rentowy – k. 46 akt rentowych p. III,

- orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 50 akt rentowych p. III,

- zgłoszenie zarzutu wadliwości orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS - k. 51 akt rentowych p. III,

- orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 53 akt rentowych p. III,

- opinia lekarska z dnia 28.03.2017 r. – k. 43 dokumentacji orzeczniczo –

lekarskiej p. IV,

- opinia lekarska z dnia 18.04.2017 r. – k. 47 dokumentacji orzeczniczo –

lekarskiej p. IV,

- decyzja ZUS z dnia 04.05.2017r. –k. 55 akt rentowych p. III,

- odwołanie – k. 3 – 5 akt sprawy IV U 913/17,

- wyrok Sądu Okręgowego – k. 109 akt rentowych p. III, k. 228 akt sprawy IV U 913/17.

Ubezpieczony miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego
w okresie od 27 grudnia 2017 r. do 21 grudnia 2018 r. z uwagi na: wieloodłamowe złamanie kości piętowej lewej leczone operacyjnie.

Dowód: - decyzje ZUS dot. świadczenia rehabilitacyjnego – k. 8, 14 akt rentowych p. I,

- opinia lekarska – k. 12 akt dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej p. VI.

W dniu 23 listopada 2018 r. ubezpieczony ponowił wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Lekarz Konsultant ZUS - specjalista chirurgii urazowej i ortopedii, w opinii specjalistycznej z dnia 12 lutego 2020 r. wskazał, że badaniem ortopedycznym nie stwierdził wskazań do orzeczenia niezdolności o pracy zarobkowej. Rozpoznał
u ubezpieczonego: przebyte w 2014 r., wygojone prawidłowo złamanie kości piętowej lewej, leczone operacyjnie, nieznacznie upośledzające funkcję kończyny, stan po usunięciu metalu zespalającego kość piętową oraz dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego bez upośledzenia jego funkcji.

Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 21 lutego 2020r. orzekł, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Wskazał na: przebyte złamanie kości piętowej lewej.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2020 r., wydanym
w trybie zaocznym, podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS. Rozpoznała
u ubezpieczonego: przebyte złamanie kości piętowej lewej leczone operacyjnie (08.2014 r.), wygojone.

Opierając się na powyższym orzeczeniu Komisji Lekarskiej organ rentowy
w dniu 12 czerwca 2020 r. wydał zaskarżoną decyzję.

Dowód: - wniosek rentowy - k. 111 akt rentowych p. III,

- orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 118 akt rentowych p. III,

- orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 134 akt rentowych p. III,

- opinia lekarska z dnia 12.02.2020 r. – k. 77 – 80 dokumentacji orzeczniczo –

lekarskiej p. IV,

- opinia lekarska z dnia 21.02.2020 r. – k. 82 dokumentacji orzeczniczo –

lekarskiej p. IV,

- opinia lekarska z dnia 3.06.2020 r. – k. 87 dokumentacji orzeczniczo –

lekarskiej p. IV,

- decyzja ZUS z dnia12.06.2020r. –k. 135 akt rentowych p. III.

Sąd, rozpoznając odwołanie, dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych. Zespół biegłych w składzie: neurolog A. G. i ortopeda B. M., w opinii z dnia 24 stycznia 2022 r. rozpoznał u ubezpieczonego : początkowe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego bez objawów korzeniowych, istotnych neurologicznych objawów ubytkowych i bez upośledzenia funkcji, wtórne pourazowe zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego lewego ze znacznym ograniczeniem ruchomości i upośledzeniem wydolności chodu oraz wygojone, bez istotnych następstw złamanie kości skokowej prawej.

Biegła neurolog nie stwierdziła objawów korzeniowych, istotnych neurologicznych objawów ubytkowych, oceniła, że sprawność ogólna i ruchowa ubezpieczonego jest zadowalająca. Nie stwierdziła też objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego – objawów ogniskowych. Zdaniem biegłej neurolog ubezpieczony nie jest częściowo ani całkowicie niezdolny do pracy z powodu schorzeń układu nerwowego. Ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

W badaniu ortopedycznym stwierdzono dość znaczne ograniczenie ruchów stawu skokowego lewego, poszerzenie obrysów tego stawu, zniekształcenie pięty lewej, zauważalne wyszczuplenie łydki lewej oraz zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego ograniczenia ruchomości przy zachowanej gibkości bez objawów korzeniowych, chód z utykaniem na prawą kończynę dolną przy pomocy kuli łokciowej. W RM kręgosłupa opisano wczesne zmiany dyskopatyczno – zwyrodnieniowe.

W opinii biegłego ortopedy obecny stan narządu ruchu u ubezpieczonego narusza sprawność motoryczną organizmu i upośledza wydolność chodu. Ubezpieczony wymaga dalszego leczenia specjalistycznego, wykonania nowych badań diagnostycznych i dalszego celowanego leczenia ortopedycznego, w tym również operacyjnego, systematycznej farmakoterapii i fizykoterapii, kształtowania zachowań prozdrowotnych i unikania przeciążeń. Zdaniem biegłego ortopedy ubezpieczony jest nadal, nieprzerwanie od dnia zakończenia ostatniego świadczenia rehabilitacyjnego, tj. od 22 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2024 r. częściowo niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami.

Biegły ortopeda wskazał, że w porównaniu z poprzednimi badaniami przez Lekarzy Orzeczników ZUS obserwuje się powoli postępujące pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego, co wyraża się narastającym w kierunku sztywności ograniczeniem ruchów stawu skokowego lewego i niewydolnością chodu – chód
z utykaniem na prawą kończynę dolną przy pomocy kuli łokciowej. Uzyskanie zrostu kostnego w obrębie wielofragmentowego złamania kości piętowej lewej nie jest jednoznaczne z wyzdrowieniem, ponieważ w trakcie jego leczenia wykształciły się wtórne zmiany zwyrodnieniowe, odpowiadające za stwierdzane obecnie ograniczenia zakresu ruchów stawu skokowego lewego.

Zdaniem biegłego ortopedy w przypadku wtórnych, pourazowych, trwających wiele lat zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego lewego nie jest możliwe uzyskiwanie krótkotrwałej, chwilowej poprawy zakresu ruchów, a przez to poprawy funkcji statyczno – dynamicznej kończyny w naturalnym przebiegu choroby. Biegły przychylił się do wniosków orzeczniczych wyciąganych na przestrzeni lat 2015 – 2018 przez lekarzy Orzeczników ZUS stwierdzających częściową niezdolność do pracy.

Zdaniem biegłego ortopedy ubezpieczony wymaga ochrony od średnio – ciężkiej i ciężkiej pracy fizycznej, od pracy wymagającej dźwigania i noszenia cięższych przedmiotów, od pracy wymagającej dłuższego chodzenia po płaskich i po nierównych powierzchniach oraz po schodach czy drabinie oraz od prac jednostajnych w pozycjach wymuszonych. Wskazane jest dalsze orzekanie stopnia niepełnosprawności.

Dowód: - opinia biegłych z dnia 24.01.2022r. - k. 74 – 77 akt sądowych.

Organ rentowy w piśmie z dnia 22.02.2022r. zakwestionował opinię biegłego ortopedy z dnia 24.01.2022r. w zakresie ustaleń co do częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego z powodu schorzenia ortopedycznego, daty powstania częściowej niezdolności do pracy, tj. 22.12.2018r. i okresu trwania częściowej niezdolności do pracy, tj. do czerwca 2024r. ZUS powołał się na opinię Komisji Lekarskiej ZUS oraz opinię lekarza konsultanta ZUS, specjalistę ortopedii, który nie stwierdził u ubezpieczonego długotrwałej niezdolności do pracy. Jednocześnie organ rentowy zarzucił sprzeczność pomiędzy opisem badania przedmiotowego przeprowadzonego przez biegłego ortopedę a opisem badania konsultanta ZUS i badaniem biegłego z dziedziny neurologii.

ZUS poinformował też, że przy założeniu, że niezdolność do pracy powstała w dniu 22.12.2018r. ubezpieczony spełnia warunki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/ vide: - pismo ZUS z dnia 22.02.2022r. - k. 89, 89v. akt/.

Biegły z zakresu ortopedii R. A., w opinii z dnia 7 lipca 2022 r., rozpoznał u ubezpieczonego: przebyte złamanie kości piętowej lewej – leczone operacyjnie, przebyte złamanie kości skokowej prawej wygojone bez upośledzenia funkcji oraz zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego w wywiadzie.

Biegły - po przeprowadzeniu badania przedmiotowego, podmiotowego oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną - uznał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy.

Biegły wskazał, że stwierdzane zmiany aktualnie nie stanowią przeciwskazania do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Złamanie kości piętowej lewej uległo wygojeniu z odtworzeniem prawidłowego kształtu z niewielkim ograniczeniem ruchomości i niewielkimi zanikami mięśniowymi. Ubezpieczony może wykonywać pracę zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami technika – mechanika. Biegły nie znalazł podstaw do uznania długotrwałej niezdolności do pracy. Biegły nie zgodził się
z orzeczeniem biegłych sądowych z dnia 24 stycznia 2022 r., albowiem stopień upośledzenia funkcji kończyny nie uzasadnia postawienia wniosków zawartych
w opinii.

Dowód: - opinia biegłego ortopedy z dnia 07.07.2020r. – k. 122 - 123 akt sądowych.

K. O. w piśmie z dnia 28 lipca 2022r. nie zgodził się z opinią biegłego R. A., podnosząc, iż ciągle odczuwa dolegliwości związane z uszczerbkiem doznanym w wyniku upadku z wysokości, takie jak nasilone bóle pięty lewej i kręgosłupa, bóle prawego stawu skokowego, drętwienie palców u rąk, uczucie osłabienia lewej stopy podczas chodzenia. Ubezpieczony podkreślił fachowość i skrupulatność opinii biegłych z dnia 24.01.2022r., natomiast stwierdził, iż kolejna opinia biegłego ortopedy sprzeczna jest z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, gdyż odczuwa dolegliwości nawet przy codziennym funkcjonowaniu.

/vide: - pismo ubezpieczonego z dnia 28.07.2022r. - k. 132- 134 akt/.

Kolejny biegły z zakresu ortopedii S. F., specjalista w zakresie chirurgii urazowej i ortopedii, w opinii z dnia 8 listopada 2022r., rozpoznał u ubezpieczonego: wtórne pourazowe zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego lewego ze znacznym ograniczeniem ruchomości i upośledzeniem wydolności chodu, wygojone złamanie kości skokowej prawej, bez zaburzeń fizjologicznych, początkowe zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L – S, bez objawów korzeniowych.

Biegły - po przeprowadzeniu badania przedmiotowego, podmiotowego oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną - uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 1 kwietnia 2019 r., tj. od daty wydania orzeczenia Lekarz Orzecznika ZUS, do 8 listopada 2024 r.

Biegły wskazał, że przyczyną niezdolności do pracy jest przebyte wieloodłamowe złamanie kości piętowej lewej, leczone dwa razy operacyjnie, wygojone z deformacją, ograniczeniem ruchomości i znacznym upośledzeniem funkcji statyczno – dynamicznej kończyny dolnej lewej. Po leczeniu operacyjnym
i następowej rehabilitacji nie stwierdza się istotnej poprawy w funkcji kończyny dolnej lewej. Przebieg pooperacyjny bez powikłań, zakres ruchomości w stawie skokowym lewym znacznie upośledza funkcje stawu skokowego lewego i powoduje istotne upośledzenie funkcji chodu. Staw skokowy prawy, bez zaburzeń fizjologicznych.

Biegły nie zgodził się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS i opinią biegłego ortopedy R. A., wskazując na powyższe swoje uzasadnienie częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Dowód: - opinia biegłego z dnia 08.11.2022r.– k. 155 - 157 akt sądowych.

Organ rentowy w piśmie z dnia 03.01.2023r. nie podzielił stanowiska biegłego ortopedy S. F. o okresowej częściowej niezdolności do pracy od 01.04.2019r. do 08.11.2024r. Wątpliwości ZUS wzbudziła ustalona przez biegłego data jej powstania. Zdaniem ZUS biegły niezasadnie powołał się na orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z 28.03.2017r. które ustaliło częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego do dnia 31.03.2019r., gdyż orzeczenie to jest nieaktualne. Komisja Lekarska wydała orzeczenie w dniu 18.04.2017r. o braku długotrwałej niezdolności do pracy, decyzją ZUS z dnia 04.05.2017r. organ rentowy odmówił prawa do renty, a wyrokiem z dnia 29.01.2020r. oddalono odwołanie. Oznacza to, że ubezpieczony był częściowo niezdolny do pracy do 31.03.2017r., a potem odzyskał zdolność do pracy zarobkowej. W ocenie organu rentowego biegły powinien ponownie dokonać analizy dokumentacji medycznej ubezpieczonego, a potem ponownie ustalić datę powstania częściowej niezdolności do pracy. Biegły winien wskazać, czy po wydaniu orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 03.06.2020r. doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego, jeśli tak, to z jakiego powodu i od kiedy.

/vide: - pismo ZUS z dnia 03.01.2023r. - k.167-167v. akt/.

W uzupełniającej opinii z dnia 18 lutego 2023 r. biegły z zakresu ortopedii S. F. wskazał, że organ rentowy nie wykazał błędów, sprzeczności lub innych wad jego opinii, poprzestając na negowaniu opinii, z powołaniem się na opinię własną, odmienną interpretację procesu chorobowego i ocenę dysfunkcji narządu ruchu. Biegły wskazał, iż wziął pod uwagę stanowiska obu stron, w pełni badając dokumentację medyczną, a także dokonując badania fizykalnego i dopiero to doprowadziło go do przedstawionych wniosków.

Biegły nie podzielił stanowiska organu rentowego, iż orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 28.03.2017r. jest nieaktualne, natomiast uznał, że to orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 03.06.2020r. jest nieaktualne, gdyż zostało wydane zaocznie, bez badania klinicznego.

Biegły uznał, że na podstawie dokumentacji medycznej, badania podmiotowego i przedmiotowego, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 22 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2024 r. Przyczyną niezdolności do pracy jest przebyte wieloodłamowe złamanie kości piętowej lewej, leczone dwa razy operacyjnie, wygojone z deformacją i znacznym upośledzeniem funkcji statyczno – dynamicznej kończyny dolnej lewej. Częściową niezdolność do pracy należy orzec od dnia 22 grudnia 2018r., tj. od dnia zakończenia świadczenia rehabilitacyjnego. Zdaniem biegłego nie nastąpiła poprawa funkcji narządu ruchu po zakończeniu świadczenia rehabilitacyjnego uzasadniająca zmianę decyzji dotyczącej niezdolności do pracy.

Biegły podniósł, że opinia biegłego z zakresu ortopedii z dnia 7 lipca 2022 r. jest niezgodna z opiniami biegłych z zakresu ortopedii z dnia 24 stycznia 2022 r. oraz z 8 listopada 2022 r. Zdaniem biegłego, brak rozpoznania zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego przez Lekarza Konsultanta ZUS oraz przez biegłego sądowego ortopedę w dniu 07.07.2020r. wynika z pobieżnego zapoznania się z aktami sprawy. Dokumentacja medyczna, dołączona do akt sprawy, potwierdza wystąpienie wtórnych zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego lewego (zaświadczenie o stanie zdrowia
z dnia 24 lutego 2016 r., 3 marca 2017 r., 11 grudnia 2017 r.).

Biegły wskazał też, że pytanie postawione biegłemu o treści: ,, czy po wydaniu orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS w dniu 03.06.2020r. doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia” jest błędne. Pytanie winno brzmieć, czy przed wydaniem orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS ( wydanego zaocznie bez badania klinicznego ubezpieczonego) nastąpiła ewidentna poprawa w dysfunkcji narządu ruchu, że częściowa niezdolność do pracy już nie istnieje?

Biegły następnie wyjaśnił, ze przed wydaniem opinii przez Komisję Lekarską ZUS z dnia 3 czerwca 2020 r. nie nastąpiła ewidentna poprawa w funkcji narządu ruchu uzasadniająca zmianę decyzji dotyczącej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Potwierdzeniem są opinie biegłych z zakresu ortopedii z dnia 24 stycznia 2022 r. oraz jego opinia z dnia 8 listopada 2022r. Orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 czerwca 2020 r. wydano zaocznie, bez badania klinicznego ubezpieczonego.

Dowód: - uzupełniająca opinia biegłego z dnia 18.02.2023r. – k. 183 - 186 akt sądowych.

Organ rentowy w piśmie z dnia 16.03.2023r. nie podzielił stanowiska biegłego S. F. zawartego w opinii uzupełniającej o okresowej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego od 22.12.2018r. do 30.06.2024r., powołując się na ocenę Lekarza Konsultanta ZUS oraz opinię biegłego ortopedy z dnia 07.07.2020r.

/vide: - pismo ZUS z dnia 16.03.2023r. - k. 198 akt/.

Ogólny staż ubezpieczeniowy K. O. na dzień wydania zaskarżonej decyzji, tj. 12 czerwca 2020 r. wynosił 10 lat, 6 miesięcy i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

W ostatnim dziesięcioleciu przed powstaniem częściowej niezdolności do pracy, tj. w okresie od 22 grudnia 2008 r. do 21 grudnia 2018 r. ubezpieczony udowodnił 8 lat, 10 miesięcy i 13 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Natomiast, w ostatnim dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku o rentę, tj. w okresie od 23 listopada 2008 r. do 22 listopada 2018 r., udowodnił 8 lat, 10 miesięcy
i 13 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Ostatnim okresem składkowym lub nieskładkowym ubezpieczonego przed powstaniem niezdolności do pracy był okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 27 grudnia 2017 r. do dnia 21 grudnia 2018 r.

Dowód: - karta przebiegu zatrudnienia – k. 124 akt rentowych p. III.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sądowych niniejszej sprawy oraz sprawy Sądu Okręgowego w Toruniu o sygnaturze akt IV U 913/17, aktach organu rentowego wraz z dokumentacją lekarską, jak również na podstawie dowodu z opinii zespołu biegłych sądowych: neurologa A. G. i ortopedy B. M. z dnia 24 stycznia 2022 r. i opinii biegłego ortopedy S. F. z dnia 8 listopada 2022 r. (wraz z opinią uzupełniającą z dnia 18 lutego 2023 r.).

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie dowody z dokumentów, gdyż były pełne, jasne i rzeczowe, a co ważniejsze żadna ze stron nie podważała ich wiarygodności
i mocy dowodowej, dlatego nie budziły one wątpliwości Sądu.

Sąd pominął dowód z przesłuchania ubezpieczonego oraz dowód z opinii biegłego lekarza medycyny pracy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. Wskazać należy, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonego prezentowana przez niego samego w procesie, nie może stanowić decydującego dowodu w sprawie o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Bezwzględnie w sprawach wymagających wiedzy specjalnej, a za taką niewątpliwie uznać należy ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy, niezbędna jest ocena biegłego specjalisty. Ponadto wobec tego, że biegłym może być jedynie osoba, która posiada wiadomości specjalne potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego, bezstronnego wykonania czynności biegłego, do zakwestionowania jej stanowiska posłużyć nie może opinia innej osoby nie posiadającej wiedzy w tym zakresie. Tym samym wskazany dowód z przesłuchania ubezpieczonego nie mógłby zastąpić czy też podważyć opinii biegłego i prowadziłby jedynie do przesłużenia postępowania.

Podobnie Sąd uznał, że opinia biegłego lekarza medycyny pracy, o którą wnioskował ubezpieczony, prowadziłaby do przedłużenia dotychczasowego postępowania dowodowego. Wszystkie bowiem istotne okoliczności sprawy dotyczące przesłanek nabycia prawa do renty przez ubezpieczonego zostały już wyjaśnione.

Ustalenia w zakresie rzeczywistego stanu zdrowia ubezpieczonego zostały natomiast ustalone na podstawie ww. opinii biegłych. Wskazać należy, że w sprawie niniejszej wydane zostały trzy opinie biegłych lekarzy sądowych z zakresu ortopedii, przy czym jedna opinia biegłego R. A. różniła się w sposób całkowity od pozostałych dwóch opinii w zakresie oceny, czy ubezpieczony jest osobą niezdolną do pracy.

W opinii z dnia 24 stycznia 2022 r. biegli w składzie: neurolog A. G. i ortopeda B. M. wskazały, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od dnia zakończenia ostatniego świadczenia rehabilitacyjnego, tj. od
22 grudnia 2018 r. do końca czerwca 2024 r. Biegły ortopeda wskazał, że obecny stan narządu ruchu u ubezpieczonego narusza sprawność motoryczną organizmu
i upośledza wydolność chodu. Zdaniem biegłego ubezpieczony wymaga dalszego leczenia specjalistycznego, wykonania nowych badań diagnostycznych i dalszego celowanego leczenia, w tym również operacyjnego, systematycznej farmakoterapii
i fizykoterapii, kształtowania zachowań prozdrowotnych i unikania przeciążeń. Co więcej, wymaga ochrony od średnio – ciężkiej i ciężkiej pracy fizycznej, od pracy wymagającej dźwigania i noszenia cięższych przedmiotów, od pracy wymagającej dłuższego chodzenia po płaskich i po nierównych powierzchniach oraz po schodach czy drabinie oraz od prac jednostajnych w pozycjach wymuszonych. Biegły ortopeda odniósł się również do poprzednich badań ubezpieczonego przez Lekarzy Orzeczników ZUS. Zdaniem biegłego obecnie obserwuje się powoli postępujące pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego, co wyraża się narastającym
w kierunku sztywności ograniczeniem ruchów stawu skokowego lewego
i niewydolnością chodu – chód z utykaniem na prawą kończynę dolną przy pomocy kuli łokciowej.

Podobnie, biegły ortopeda S. F. w opinii z dnia 8 listopada 2022 r. stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, przy czym jako okres trwania niezdolności wskazał - od 1 kwietnia 2018 r. do 8 listopada 2024 r. Biegły wyjaśnił, że przyczyną niezdolności do pracy jest przebyte wieloodłamowe złamanie kości piętowej lewej, leczone dwa razy operacyjnie, wygojone z deformacją, ograniczeniem ruchomości i znacznym upośledzeniem funkcji statyczno – dynamicznej kończyny dolnej lewej. Po leczeniu operacyjnym i następowej rehabilitacji nie stwierdza się istotnej poprawy w funkcji kończyny dolnej lewej. Przebieg pooperacyjny bez powikłań, zakres ruchomości w stawie skokowym lewym, znacznie upośledza funkcji stawu skokowego lewego i powoduje istotne upośledzenie funkcji chodu. Staw skokowy prawy, bez zaburzeń fizjologicznych.

W opinii uzupełniającej z dnia 18 lutego 2023 r. biegły zmodyfikował opinię zasadniczą w części dotyczącej okresu niezdolności ubezpieczonego do pracy. Podobnie jak zespół biegłych sądowych w składzie ortopeda B. M. i neurolog A. G. uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od 22 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2024 r.

Natomiast biegły ortopeda R. A. w opinii z dnia 7 lipca 2020 r. przyjął, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Zdaniem tego biegłego złamanie kości piętowej lewej uległo wygojeniu z odtworzeniem prawidłowego kształtu
z niewielkim ograniczeniem ruchomości i niewielkimi zanikami mięśniowymi. Ubezpieczony może wykonywać pracę zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami technika – mechanika.

W świetle zasad logiki, doświadczenia życiowego, a także obowiązujących przepisów prawa, Sąd podzielił w całości opinię biegłych lekarzy: neurologa A. G. i ortopedy B. M. z dnia 24 stycznia 2022 r. oraz biegłego ortopedy S. F. z dnia 8 listopada 2022 r., zmodyfikowanej przez opinię uzupełniającą tego biegłego.

Trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę na bardzo dokładne ujęcie omawianego przez ww. biegłych zagadnienia. Biegli z zakresu ortopedii - B. M. i S. F. przedstawili swoje wnioski w logiczny, racjonalnie uargumentowany sposób. Starali się przy tym unikać formułowania arbitralnych, apriorycznych tez, lecz dochodzili do przedstawianych przez siebie wniosków w sposób stopniowy, odnosząc się do zebranych w aktach sprawy dowodów lub wyników przeprowadzonych przez siebie badań. Biegli wyjaśnili zarazem w transparentny i przekonujący sposób, na czym polega i w czym objawia się dysfunkcja ubezpieczonego, od kiedy występuje, jakie rodzi ona wobec niego ograniczenia (m.in. w zakresie możliwości podjęcia przez niego pracy określonego rodzaju), jakich czynników lub warunków pracy ubezpieczony winien się wystrzegać z uwagi na swój stan zdrowia. W ocenie Sądu powyższe opinie, uzupełnione w toku postępowania opinią uzupełniającą z dnia 8 listopada 2024 r. usunęły istniejące w sprawie wątpliwości.

Opinia biegłego ortopedy R. A. była niezwykle lakoniczna, zawierała błędną datę wydania opinii. Biegły nie wyjaśnił w niej, na czym polega poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego po 22 grudnia 2018 r., tj. po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Ponadto biegły – choć wskazał, że nie zgadza się w opinią biegłych z dnia 24 stycznia 2022 r. – nie podał merytorycznych argumentów takiej oceny. W szczególności, nie odniósł się w żaden sposób do wykazu prac, których zdaniem pierwszego zespołu biegłych, ubezpieczony powinien się wystrzegać (średnio – ciężka i ciężka praca fizyczna, praca wymagająca dźwigania i noszenia cięższych przedmiotów, praca wymagająca dłuższego chodzenia po płaskich i po nierównych powierzchniach oraz po schodach czy drabinie oraz od praca jednostajna w pozycjach wymuszonych). Z tego powodu opinia biegłego ortopedy R. A. nie może być podstawą dokonanych ustaleń w przedmiocie niezdolności do pracy ubezpieczonego.

Dodać można, iż od uznania Sądu zależy konieczność przedstawienia dodatkowej opinii przez tego samego lub innego biegłego (por. wyrok SN z dnia
10 lutego 2002 r., II UKN 399/99, OSNAPiUS 2001, nr 15, poz. 497).
W szczególności przyjmuje się, że jeżeli rzeczywiście występuje rozbieżność, niezupełność lub niejasność opinii, a materiał dowodowy nie daje podstawy do oparcia się wyłącznie na opinii jednego biegłego, Sąd powinien przez łączne zbadanie stanowiska biegłych wyjaśnić zachodzące w ich opiniach sprzeczności bądź też zażądać dodatkowej opinii innych biegłych (por. orzeczenie SN z dnia 18 czerwca 1952 r., C 1108/51, NP 1953, nr 10, s. 93; postanowienie SN z dnia 29 czerwca 1973 r., I CR 271/73, LEX nr 7277; wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, LEX nr 7404; uzasadnienie wyroku SN z dnia 30 listopada 1999 r., II UKN 220/99, OSNP 2001, nr 6, poz. 204; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 lutego 2000 r., II UKN 399/99, OSNP 2001, nr 15, poz.497; uzasadnienie wyroku SN z dnia 8 lutego 2002 r., II UKN 112/01, OSNP2003, nr 23, poz. 580).

W ocenie Sądu wszystkie wątpliwości w sprawie zostały wyjaśnione. Zarzuty organu rentowego stawiane w kolejnych pismach procesowych (z dnia 22 lutego
2022 r., 3 stycznia 2023 r. oraz 16 marca 2023 r.) koncentrowały się na kwestii niezgodności opinii biegłych z dnia 24 stycznia 2022 r. i 8 listopada 2022 r. z opinią Lekarza Konsultanta ZUS i z opinią biegłego z dnia 7 lipca 2022r., a także na kwestii braku podstaw do stwierdzenia istotnej dysfunkcji kończyny dolnej lewej ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe Sąd wyjaśnia, że podnoszony przez organ rentowy argument co do sprzeczności opinii biegłych z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS
i opinią lekarza ortopedy konsultanta ZUS nie stanowi wystarczającej podstawy do zanegowania prawidłowości oceny biegłych. Trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę, że biegli – w przeciwieństwie do lekarzy orzeczników ZUS, ściśle współpracujących z organem rentowym – nie są związani z żadną ze stron postępowania, co już samo w sobie stanowi dodatkową gwarancję ich bezstronności i rzetelności.

Nie można przy tym abstrahować od stopnia szczegółowości badania lekarzy orzeczników ZUS i lekarza konsultanta ZUS (działających pojedynczo lub w formie komisji lekarskiej) oraz biegłych lekarzy sądowych, w oparciu o których opinie ustalono stan zdrowia ubezpieczonego. Analiza ww. opinii wykazała dość istotne różnice w tych badaniach (na co wskazuje również ich opis), polegające przede wszystkim na ograniczeniu się przez lekarzy orzeczników ZUS do zebrania lakonicznego wywiadu od ubezpieczonego, a także oglądu dokumentacji medycznej ubezpieczonego. Co również należy podkreślić orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS
z dnia 3 czerwca 2020 r. zapadło w trybie zaocznym, na co zwrócił uwagę biegły S. F..

Tymczasem biegli sądowi B. M. i S. F., wydając opinię, zebrali od ubezpieczonego drobiazgowy wywiad, uwzględnili oprócz aspektów medycznych także aspekty pozamedyczne funkcjonowania ubezpieczonego. Na tej podstawie doszli do przekonania, że ubezpieczony jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 22 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2024 r. Sporządzone opinie były obszerne i wyczerpujące. Nie sposób przy tak odmiennym stopniu drobiazgowości badania porównywać je co do wszystkich szczegółów ze sobą i wzajemnie konfrontować, jednakże należy wskazać na tożsame wnioski tych biegłych, że ubezpieczony jest okresowo, częściowo niezdolny do pracy. Ostatecznie biegły S. F. podzielił ocenę biegłego B. M. co do początkowej i końcowej daty niezdolności do pracy ubezpieczonego. Wnioski tych biegłych zostały szczegółowo uzasadnione, a przez to są przekonujące.

Przedstawiając celowość i zasadność dopuszczenia dowodu z opinii trzech biegłych sądowych z zakresu ortopedii należy wskazać, że:

Opinia biegłego sądowego ortopedy B. M. z dnia 24.01.2022r. była szczegółowo uzasadniona, wyczerpująca, zawierała wnioski korzystne w swojej treści dla ubezpieczonego. Organ rentowy w piśmie z dnia 22.02.2022r. przedstawił szereg zarzutów do tej opinii, w tym zarzuty sprzeczności opisu badań biegłego ortopedy z badaniem Lekarza Konsultanta ZUS i biegłego neurologa. Sąd uznał, iż celowa jest weryfikacja wniosków opinii z dnia 24.01.2022r., stąd też dopuścił dowód z opinii biegłego ortopedy R. A.. Biegły ten sporządził lakoniczną opinię, nie podzielając zupełnie wniosków biegłego ortopedy B. M.. Spowodowało to konieczność dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego biegłego ortopedy S. F.. Opinia główna tego biegłego, wraz z opinią uzupełniającą podzieliła wnioski biegłego ortopedy B. M..

Zdaniem Sądu Okręgowego dwie opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii: B. M. i S. F. są jak najbardziej miarodajne w niniejszej sprawie. Szczególnie opinia S. F. poprzez jej szerokie uzasadnienie jest przekonująca. Biegły ten odpowiedział i ustosunkował się do wszystkich zastrzeżeń organu rentowego zawartych w piśmie ZUS z dnia 3 stycznia 2023r. Biegły zupełnie zdyskwalifikował orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 03.06.2020r.( na którym to orzeczeniu opierał swoje stanowisko organ rentowy), gdyż orzeczenie to zostało wydane zaocznie, bez badania klinicznego. Stanowisko biegłego - w ocenie Sądu - wydaje się logiczne i zasadne. Opinia uzupełniająca biegłego S. F. usunęła wszystkie wątpliwości w sprawie, jest uzasadniona, z podaniem logicznej argumentacji. Organ rentowy, po otrzymaniu odpisu opinii uzupełniającej, w swoim piśmie procesowym z dnia 16 marca 2023r. nie przedstawił nowych zarzutów, ograniczył się do ich powtórzenia, powołując się na orzeczenie Lekarza Konsultanta ZUS i opinię biegłego ortopedy R. A., które zostały całkowicie słusznie zanegowane przez biegłego S. F.. Biegły ten wskazał na dokumentację lekarską znajdującą się w aktach ZUS, która dawała argumenty potwierdzające wystąpienie u ubezpieczonego wtórnych zmian zwyrodnieniowych stawu skokowego lewego. Dokumentacji tej nie wziął pod uwagę Lekarz Konsultant ZUS ani biegły R. A..

Należy wskazać, iż w niniejszym postępowaniu kwestia sporna dotyczyła ustalenia, czy ubezpieczony legitymuje się całkowitą lub częściową niezdolnością do pracy. Pozostałe przesłanki niezbędne do uzyskania uprawnienia do renty z tytułu niezdolności do pracy nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. w Dz. U. z 2022 r. poz. 504 – dalej jako „ustawa”), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy; 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; 3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7
i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów; 4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania. Świadczenie rentowe opiera się na konstrukcji niezdolności do pracy. Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy), przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy), zaś częściowo niezdolną do pracy – osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy).

W doktrynie i judykaturze wyjaśniono, że osoba częściowo niezdolna do pracy nie traci całkowicie możliwości wykonywania jakiejkolwiek pracy, a jedynie możność dalszego wykonywania dotychczasowej pracy. Taka osoba jest więc w stanie
w dalszym ciągu wykonywać zatrudnienie niżej kwalifikowane, o niższych zarobkach, a nawet pracę wymagającą dotychczasowych kwalifikacji, jednak przy jednoczesnym wyeliminowaniu szkodliwego wpływu określonych czynników zewnętrznych, np. na stanowisku specjalnie dostosowanym do możliwości takiego pracownika, bądź też
w niższym wymiarze czasu pracy (zob. M. Bartnicki, B. Suchacki, Komentarz do art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, LEX 2014, teza 4.2; M. Gudowska, K. Ślezbak, Komentarz do ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Legalis 2013, teza 57 – 59 do art. 12; por. także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28.02.2012 r., I UK 308/11, LEX nr 1165284; z dnia 8.05.2007 r., II UK 192/06, OSNAP 2008/11-12/173; z dnia 7.10.2003 r., II UK 79/03, OSNAP 2004/13/234; z dnia 20.08.2003 r., II UK 403/02, OSNAP 2004/12/2014). Można zatem być osobą częściowo niezdolną do pracy (w rozumieniu przepisów ustawy) i jednocześnie posiadać pewną zdolność do wykonywania prac różnego rodzaju lub w określonych warunkach.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Niezdolność do pracy orzeka się – co do zasady – na okres nie dłuższy niż 5 lat
(art. 13 ust. 2 ustawy); można ją jednak orzec na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu (art. 13 ust. 3 ustawy).

Przesłanka z art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy – wymagany okres składkowy
i nieskładkowy – została uszczegółowiona w art. 58 ustawy. Według art. 58 ust. 1 ustawy, warunek ten uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej: 1) 1 rok – jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat; 2) 2 lata – jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat; 3) 3 lata – jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat; 4) 4 lata – jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat; 5) 5 lat – jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Ostatni ze wskazanych okresów (o którym mowa
w ust. 1 pkt 5), powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (art. 57 ust. 2 ustawy).

W ocenie Sądu ubezpieczony legitymuje się częściową, okresową (od daty ustania świadczenia rehabilitacyjnego, tj. od 22 grudnia 2018 r. do 30 czerwca 2024 r.) niezdolnością do pracy, o której mowa w przepisach art. 12 ust. 1 i 3 ustawy. Powyższa okoliczność wynika z treści opinii biegłych: ortopedy B. M., a także opinii biegłego S. F. - specjalisty w zakresie chirurgii urazowej i ortopedii, wraz z opinią uzupełniającą, których wnioski i ustalenia Sąd w pełni podziela. Częściowa niezdolność ubezpieczonego do pracy wynika ze schorzenia ortopedycznego – stanu po wieloodłamowym złamaniu kości piętowej lewej.

W myśl przepisu art. 129 ust.1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu,
z uwzględnieniem ust. 2.

Z uwagi na powyższe Sąd, na podstawie cytowanych wyżej przepisów prawa materialnego ( w tym art. 13 ust. 3 ustawy emerytalnej), oraz w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił skarżoną decyzję i przyznał K. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 22 grudnia 2018 r. do dnia 30 czerwca 2024 r.– punkt I wyroku.

Ubezpieczony w odwołaniu domagał się zmiany decyzji ZUS i przyznania mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Postępowanie dowodowe nie wykazało, aby ubezpieczony był całkowicie niezdolny do pracy, stąd jego odwołanie w tej części zostało oddalone w punkcie II wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Jednocześnie w punkcie III wyroku Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej. Nie stwierdzając wymienionej wyżej odpowiedzialności, Sąd miał na względzie fakt, że istnienie przesłanek przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostało stwierdzone w toku postępowania sądowego, w drodze dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, którzy dysponowali nowszymi wynikami badań medycznych ubezpieczonego, jak również po badaniu ubezpieczonego, które mogło być obecnie zrealizowane po zmniejszeniu się zachorowań na COVID -19.

Sędzia Danuta Domańska