Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 201/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

B. W. została oskarżona o to, że:

w okresie od 8 czerwca 2016 r. do 9 listopada 2016 roku w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc zobowiązaną na podstawie umowy i z mocy prawa, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako Prezes Zarządu Przedsiębiorstwa Usługowo – Produkcyjnego (...) Sp. z o. o. w P. do zajmowania się sprawami majątkowymi tego podmiotu poprzez nadużycie udzielonych uprawnień dokonała zawiązania jednoosobowych spółek (...) Sp. z o. o. w P. i (...) Sp. o. o. w P., pokrywając w nich udziały wkładem niepieniężnym w postaci prawa własności łącznie 6 nieruchomości, które następnie sprzedała swoim synom S. W., A. W. i M. W. za łączną kwotę 10.000 zł., wyrządzając w ten sposób (...) Sp. z o. o. w P. znaczną szkodę majątkową w wielkim rozmiarze w łącznej kwocie 1.705.000 zł.

tj. o przestępstwo z art. 296 § 1, 2 ,3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z 9 maja 2022r. w sprawie IV K 106/19 Sąd Okręgowy w G.

I.  oskarżoną B. W. uznał za winną tego, że jako Prezes Zarządu Przedsiębiorstwa Usługowo – Produkcyjnego (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P., będąc zobowiązaną na podstawie umowy i ustawy z dnia 15. 09. 2000 r. Kodeks spółek handlowych, do zajmowania się sprawami majątkowymi tego podmiotu, poprzez nadużycie udzielonych uprawnień i niedopełnienie obowiązku prawidłowego gospodarowania majątkiem spółki, po uprzednim założeniu spółki (...) sp. z o. o. z siedzibą w P., w której 100 udziałów objęło Przedsiębiorstw Usługowo – Produkcyjnego (...) Sp. z o. o., pokrywając je wkładem niepieniężnym w postaci prawa własności nieruchomości, stanowiącej działkę nr (...), KW nr (...) oraz prawa własności nieruchomości stanowiącej działkę nr (...), KW nr (...), które to udziały w dniu 9 listopada 2016 roku w G. sprzedała swoim synom S. W., A. W. za łączną kwotę 5.000 zł., wyrządzając w ten sposób (...) sp. z o. o. znaczną szkodę majątkową w kwocie 730.000 zł., czyn ten zakwalifikował z art. 296 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 296 § 1 k.k. skazał ją na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo oskarżonej zawiesił tytułem próby na 3 lata;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązał oskarżoną do informowania sądu o przebiegu okresu próby;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej B. W. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz Przedsiębiorstwa Usługowo – Produkcyjnego (...) Sp. z o. o. z siedzibą w P. kwoty 730.000 zł.,

V.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2014r., poz. 653, ze zm.) oraz § 17 ust. 2, 5 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03. 10. 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. M., Kancelaria Adwokacka w G., kwotę 2509,20 zł brutto, tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;

VI.  na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych Dz. U 49 z 1983 r. poz. 223 z późn. zm. oraz na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz obciąża ją częściowo pozostałymi kosztami procesu w kwocie 1000 zł, w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

B. W.

Rozwiązanie spółki Przedsiębiorstwo Usługowo – Produkcyjne (...) Sp. z o.o. w P.

1.  Wypis z KRS

2.  2. Kserokopia wykazu podmiotów

3.  3. Postanowienie Sądu Rejonowego (...) w G.z 28.05.2021r., (...)

1. 1953-1956,

2. 1957-1958,

3. 2053

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżona

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

B. W.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.  Wypis z KRS

2.  2. Kserokopia wykazu podmiotów

3. Postanowienie Sądu Rejonowego (...) w G. z 28.05.2021r., (...)

Ad. 1. Wystawione przez upoważnione organy, brak podstaw do kwestionowania wiarygodności.

Ad. 2. Potwierdzony w innych dowodach.

Ad. 3. Brak jest podstaw do kwestionowania prawomocnego orzeczenia sądu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

I.  obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dowolną i subiektywną, a nie swobodną i obiektywną, ocenę wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w jakim Sąd I instancji nie dał im wiary, podczas gdy pozostawały one spójne, logiczne i odpowiadały zasadom doświadczenia życiowego, a nadto pozostawały zbieżne z resztą materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, dotyczące tego, że oskarżona nie miała świadomości, pozostając w błędnym, lecz uzasadnionym okolicznościami sprawy przekonaniu, że sprzedaż wszystkich udziałów w założonej uprzednio spółce (...) Sp. z o.o., w dniu 9 listopada 2016 r. na rzecz swoich synów za łączną kwotę 5.000,00 zł, pozostawała niezgodna z prawem i mogła narazić PUP (...) Sp. z o.o., której pozostawała Prezesem Zarządu na znaczną szkodę majątkową. Oskarżona pozostawała bowiem w usprawiedliwionym przekonaniu, że podjęte przez nią działania stanowiące opis zarzucanego oskarżonej czynu zabronionego, pozostają w granicach prawa,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżona B. W. dopuściła się przypisanego jej czynu zabronionego umyślnie z zamiarem ewentualnym, gdyż na skutek niedopełnienia ciążącego na niej obowiązku prawidłowego gospodarowania majątkiem spółki PUP (...) Sp. z o.o., wbrew zasadom prawidłowego gospodarowania, przeniosła własność udziałów w założonej uprzednio spółce - córce (...) Sp. z o.o., na rzecz swoich synów, przez co spółka (...) utraciła znaczący składnik majątku, podczas gdy oskarżona pozostawała w błędnym, acz uzasadnionym okolicznościami przekonaniu, (z uwagi na jej zły stan psychiczny - depresję, brak wiedzy i doświadczenia, a dodatkowo poleganie na opinii specjalisty - radcy prawnego), że ww. czynności podejmowane przez oskarżoną pozostawały w pełni legalne, dopuszczalne przez prawo, a dodatkowo oskarżona nie miała świadomości, że ww. czynności mogły wyrządzić znaczną szkodę majątkową spółce (...),

III.  niezasadna odmowa przeprowadzenia zawnioskowanego przez oskarżaną dowodu z zeznań świadka J. S., to jest radcy prawnego będącego głównym doradcą oskarżonej odnośnie czynu opisanego aktem oskarżenia, podczas gdy przesłuchanie ww. świadka doprowadziłoby do ustalenia przez Sąd meriti, iż na skutek udzielenia porad, których treść była wówczas niezgodna z prawem, oskarżona jako Prezes Zarządu w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością podjęła działania prawne, które zdaniem organów ścigania okazały się nielegalne, naruszające interes majątkowy osoby prawnej, tj. plan działania stworzony przez ww. świadka okazał się przestępny, o czym oskarżona nie wiedziała, ufając wówczas kompetencjom i doświadczeniu ww. radcy prawnego,

IV.  obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 30 k.k., poprzez jego niezastosowanie i uznanie oskarżonej za winną zarzucanego jej czynu, w sytuacji, gdy oskarżona B. W. pozostając w głębokiej depresji po przedwczesnej śmierci męża P. W., nie mając odpowiedniej wiedzy specjalistycznej, po uzyskaniu porady prawnej u radcy prawnego J. S., znającego aktualne uregulowania prawne, który w całości przygotował plan “podziału majątku” spółki (...), (polegający na zawiązaniu jednoosobowych spółek - (...) i (...), do których przeniesiono tytułem wkładów niepieniężnych nieruchomości będącego składnikiem majątku spółki (...), a następnie sprzedaż wszystkich udziałów ww. spółek za cenę 5.000,00 zł), działała w usprawiedliwionej nieświadomość bezprawności czynu zabronionego (tzw. błąd co do prawa),

V.  obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie obowiązku naprawienia przez oskarżoną szkody poprzez zapłatę na rzecz PUP (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. kwoty 730.000,00 zł, w sytuacji, w której ww. spółka na mocy postanowienia Sądu Rejonowego (...) w G. sygn. (...) z dnia 28 maja 2021 r., została rozwiązana, spółka została także wykreślona z rejestru VAT, tj. orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez Sąd nastąpiło na rzecz podmiotu, który w dacie wydania wyroku nie funkcjonował już w obrocie prawnym, co w konsekwencji skutkowało niemożnością orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w trybie art. 46 § 1 k.k.

Ponadto obrońca wniósł zażalenie na orzeczenie o kosztach pomocy prawnej udzielonej przez adwokata na rzecz oskarżonej z urzędu zawarte w pkt. V. wyroku, zarzucając:

- obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. bezzasadne zastosowanie - w celu ustalenia należnego obrońcy wynagrodzenia, przepisów § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 w zw. § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 18 z późn. zm., dalej jako „rozporządzenie w sprawie stawek z urzędu”), podczas gdy stawki określone w niniejszym rozporządzeniu w sposób niedopuszczalny różnicują wynagrodzenia adwokata ze względu na przymiot jego ustanowienia - z urzędu albo z wyboru - co zostało uznane przez Trybunał Konstytucyjny:

a. w wyroku z dnia 23 kwietnia 2020 r., SK 66/19, OTK-A 2020/13, za niezgodne z art. 64 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3, 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP oraz

b. w wyroku z dnia 20 grudnia 2022 r., SK 78/21, Dz. U., poz. 2790, za niezgodne z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 2 i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP;

- co determinuje konieczność zastosowania § 11 ust. 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U., poz. 1800 z późn. zm., dalej jako „rozporządzenie w sprawie stawek z wyboru"), które określa rzeczywiste stawki minimalne;

ewentualnie

2. - brak zastosowania przepisów § 4 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, podczas gdy stawka podstawowa określona w rozporządzeniu nie jest adekwatna do nakładu pracy, albowiem stawka ta pozostaje de facto niezmieniona począwszy od 28 września 2002 r. oraz nie oddaje obecnego nakładu pracy adwokata w porównaniu do poziomu cen oraz warunków rynkowych,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że w sprawie rozprawa trwała łącznie 12 dni, (od momentu ustanowienia obrońcy z urzędu), podczas gdy w rzeczywistości rozprawa trwała łącznie 13 dni, (od momentu ustanowienia obrońcy z urzędu), co przełożyło się na wadliwe obliczenie stawki wynagrodzenia adwokata z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Ad. I., II. III., IV. Zarzuty nie są trafne. Zostaną omówione łącznie w niniejszym uzasadnieniu, gdyż sprowadzają się do jednej konstatacji, że oskarżona pozostawała w błędnym lecz uzasadnionym okolicznościami sprawy przekonaniu co do wypełnienia swoim zachowaniem znamion przestępstwa. Sąd Apelacyjny nie podziela tego poglądu.

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów art.7 kpk i art.410 kpk (pkt I. zarzutów apelacji), przed przystąpieniem do szczegółowego omawiania podniesionej w nim argumentacji wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in.: wyroki Sądu Najwyższego z: 11 stycznia 2022r. I KA 10/21, 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90; postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021r., II KK 170/21). Przenosząc te rozważania na grunt omawianej apelacji wskazać należy, że skarżący argumentuje tylko wybiórczo, czego nie zmienia przytoczenie w uzasadnieniu apelacji kwestii, co do których prezentuje na zasadzie ex catedra odmienne stanowisko. Nie na tym zaś polega wykazanie jakich konkretnych błędów w rozumowaniu i ocenie dowodów dopuścił się Sąd I instancji. Wszak o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Dokonane w rezultacie ustalenia faktyczne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Nie sposób nie dostrzegać przy tym ich drobiazgowości i przejrzystości, a zarazem wskazania każdorazowo w oparciu o jakie dowody zostały one poczynione. Należy podkreślić, że zdaniem Sądu odwoławczego, nie sposób uznać za dostateczne, a tym samym skuteczne, teoretyczne stawianie przez skarżącego pewnych hipotez i formułowanie na ich podstawie zarzutów pod adresem Sądu I instancji, że dokonana przez tenże organ ocena materiału dowodowego jest błędna, sprzeczna z art.7 kpk, a poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne i wyprowadzone w oparciu o nie wnioski błędne. Każde dowodowe twierdzenie wymaga bowiem uwiarygodnienia poprzez wykazanie realnie zaistniałych faktów poddających się obiektywnemu procesowemu poznaniu. W przeciwnym bowiem razie strona procesowa mogłaby zakwestionować wiarygodność każdego z przeprowadzonych dowodów i każde z poczynionych ustaleń faktycznych.

Obowiązek wynikający z treści przepisu art.410 kpk związany jest z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17 stycznia 2013r., II AKa 256/12; postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. III KK 351/05, 8 marca 2006r. III KK 246/05; wyroki Sądu Najwyższego z: 15 grudnia 2011r., II KK 183/11, 4 kwietnia 2006r., IV KK 454/05). Uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (por. m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., sygn. IV KK 102/04; Komentarz do art.410 k.p.k. (Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany. LEX/el.2022),). Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., sygn. akt V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018r., II AKa 418/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, KZS 2/07 poz. 42). Przepis ten określa zatem podstawę dowodową wyroku. Całokształt okoliczności, jako podstawa wyroku, oznacza więc, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy, ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k., a następnie dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne, wskazując jednocześnie dlaczego uznała za niewiarygodne dowody przeciwne (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 10 sierpnia 2011r. III KK 444/10, 26 sierpnia 1998r. IV KKN 324/98).

Nie można zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji nie dopełnił obowiązku określonego w art. 410 k.p.k. wydania orzeczenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji, nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego.

Art.410 kpk nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Jest to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu apelacyjnego opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art.7 kpk (podobnie: wyroki Sądu Najwyższego z: 26 marca 2014r. III KK 396/13, 15 grudnia 2011r. II KK 183/11; postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 lutego 2014r. II KK 17/14, 14 czerwca 2013r. IV KK 82/13, 28 lutego 2013r. IV KK 389/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 6 marca 2014r. II AKa 279/13).

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, skarżący nie wskazał w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady określonej w art.7 kpk przy ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonej. Gołosłowne, subiektywne i mające charakter polemiczny twierdzenia, że „pozostawały one spójne, logiczne i odpowiadały zasadom doświadczenia życiowego, a nadto pozostawały zbieżne z resztą materiału dowodowego” (str.2, 5 apelacji) nie stanowią skutecznej przeciwwagi dla argumentacji przedstawionej przez Sąd I instancji (str.17-18, 22 uzasadnienia wyroku), który ocenił wiarygodność wyjaśnień oskarżonej również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Obrońca natomiast odwołuje się wyłącznie do wyjaśnień oskarżonej stawiając ex catedra tezę o ich wiarygodności. Wskazać zatem należy, że w polskim procesie karnym oskarżony nie ma obowiązku dostarczania dowodów swej winy, ma swobodę w kształtowaniu własnej linii obrony. Wyjaśnienia jego jednak, jak każdy inny dowód podlegają swobodnej ocenie sądu, również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Z tego względu okoliczność, że oskarżona składała wyjaśnienia konsekwentne w toku całego postępowania nie implikuje uznania, że są one wiarygodne. Podstawą uznania wyjaśnień oskarżonej za dowód w pełni wiarygodny nie może skutkować podnoszona przez skarżącego (str.5-6 apelacji) okoliczność śmierci męża oskarżonej (w grudniu 2015r. – uwaga SA) i jej wpływu na stan psychiczny oskarżonej (str.11, 21 uzasadnienia wyroku). Sąd Okręgowy dał bowiem wiarę zeznaniom wskazywanym w apelacji (str.5) świadków: S. W., M. W., A. W. i D. W. (str.22-24 uzasadnienia wyroku). Trafnie jednak, oceniając wpływ tego dramatycznego w rodzinie W. wydarzenia na poczytalność oskarżonej w inkryminowanym czasie, wziął pod uwagę również (niekwestionowaną przez skarżącego co do swej wiarygodności) opinię biegłych psychiatrów, którzy nie stwierdzili aby w tym czasie, w odniesieniu do zarzucanego jej czynu oskarżona miała zniesioną lub w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania jego znaczenia, jak i do pokierowania swoim postępowaniem (k.1343-1345 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do okoliczności, że mediacje pomiędzy rodzinami W. i Ł. prowadził radca prawny J. S. i to on przygotowywał dokumenty związane z utworzeniem nowych spółek i następczej sprzedaży ich udziałów; to również nie umknęło uwadze Sądu I instancji, który trafnie stwierdził, że nie ma to znaczenia dla prawnokarnej oceny zachowania oskarżonej w zakresie przypisanego jej przestępstwa (str.21 uzasadnienia wyroku). Stąd wskazywanie, że oskarżona „nie wymyśliła” tego rozwiązania (str.6 apelacji) nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Wbrew twierdzeniom skarżącego (str.8 apelacji) istnieje różnica podejściu do czynności podejmowanych przez oskarżoną w odniesieniu do obu nowo powołanych spółek wskazanych w akcie oskarżenia. Okoliczność, że w zakresie podejmowania działań związanych z przypisanym jej czynem oskarżona wyszła poza ramy porozumienia wypracowanego przez obie rodziny z udziałem radcy prawnego J. S. w maju 2016r. stanowiła podstawę przypisania oskarżonej winy. Wszak działania oskarżonej podejmowane zgodnie (podkreślenie SA) z owym porozumieniem zostały przez Sąd Okręgowy wyeliminowane z opisu czynu zarzuconego jej aktem oskarżenia, do czego Sąd ten szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (str.20), stwierdzając, że w tym zakresie oskarżona pozostawała w błędnym, lecz uzasadnionym okolicznościami przekonaniu, że podejmowane czynności pozostają w granicach prawa. Sądowi odwoławczemu znane są poglądy doktryny i orzecznictwa dotyczące art.30 kk przedstawione przez skarżącego (str.6-8 apelacji). Nie mają one jednak przełożenia na realia rozpoznawanej sprawy w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonej. Na wstępie podkreślenia wymaga, że chybionym jest (biorąc pod uwagę, że w zaskarżonym orzeczeniu ograniczono odpowiedzialność karną oskarżonej w stosunku do tego co zarzucono jej w akcie oskarżenia) łączne odnoszenie się do spółek (...) i (...) (str.6 apelacji), skoro przypisany oskarżonej czyn obejmuje tylko spółkę (...), a Sąd I instancji wskazał w sposób szczegółowy i przekonujący w czym upatruje podstaw do odmiennej prawnokarnej oceny zachowań oskarżonej w odniesieniu do obu tych podmiotów; odniósł się do tego skarżący w wywiedzionej apelacji (str.8). Stąd wskazanie w jej następnym akapicie (str.8-9), że Sąd Okręgowy nie wyjaśnił powodów zróżnicowania zachowania oskarżonej względem obu spółek powoduje w omawianym zakresie wewnętrzną sprzeczność wniesionego środka odwoławczego, a co za tym idzie – nieskuteczność omawianej argumentacji.

Podkreślenia wymaga, że skarżący w istocie nie kwestionuje dokonanego przez Sąd I instancji ustalenia, że inkryminowane zachowanie oskarżonej pozostawało w sprzeczności z pierwotnymi ustaleniami negocjacyjnymi. Trafnie – wbrew stanowisku skarżącego (str.8 apelacji) - Sąd Okręgowy w ograniczonym jedynie zakresie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej, że powodem sprzedaży swoim synom udziałów w spółce (...) było zmotywowanie K. Ł. do dokonania podziału majątku rodzin Ł. i W. zgodnie z pierwotnymi ustaleniami obu rodzin. Nie bez znaczenia bowiem w tym zakresie pozostaje, że podjęte zostały dalsze działania rodziny W. mające nawet na celu eksmitowanie rodziny Ł. z domu przy ul. (...) w P..

Nie sposób podzielić niepopartego jakąkolwiek argumentacją poglądu skarżącego (str.9 apelacji), że oskarżona nie miała świadomości tego, że jej inkryminowane działanie wyrządzi spółce (...), do zajmowania się sprawami majątkowymi której była zobowiązana w rozumieniu art.296 kk, znaczną szkodę majątkową. Sąd Okręgowy odniósł się do tej kwestii (str.21 uzasadnienia wyroku) i do poczynionych tam rozważań Sąd II instancji odwołuje się uznając je za trafne. Aprobuje bowiem w pełni pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z 2 marca 2022r. w sprawie II KK 58/22, zgodnie z którym dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji; (podobnie również Sąd Najwyższy w wyroku z 9 grudnia 2021r. w sprawie II KK 170/21). W powyższym kontekście godzi się wskazać, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Podobna praktyka obrońcy nie tworzy przy tym po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o nieskonkretyzowane sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Żadnego znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonej w przedmiotowej sprawie nie ma podnoszona przez skarżącego (str.9 apelacji) okoliczność, że oskarżona nie działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Sąd Okręgowy bowiem zanegował aby oskarżona działała z takim zamiarem (str.26 uzasadnienia wyroku), co znalazło odzwierciedlenie w przypisanym jej czynie, z którego wyeliminowano § 2 art.296 kk.

Za niezasadny uznać należy zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z zeznań świadka J. S. na wskazane w pkt. III okoliczności, już choćby z powodu dokonanej przez Sąd Okręgowy zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonej w zaskarżonym orzeczeniu w stosunku do zarzucanego jej aktem oskarżenia. Sąd Okręgowy nie zakwestionował bowiem – o czym już była mowa w niniejszym uzasadnieniu – że sporządzaniem umów i mediacją między rodzinami W. i Ł. zajmował się radca prawny J. S.. Przypisane natomiast oskarżonej inkryminowane zachowanie pozostawało poza ustaleniami poczynionymi w czasie tych negocjacji. Stąd stanowisko Sądu I instancji o nieuwzględnieniu wniosku o zwolnienie radcy prawnego J. S. od obowiązku zachowania tajemnicy radcy prawnego (k.1779 akt sprawy) uznać należy za trafne.

Wobec bezzasadności zarzutów o charakterze procesowym, bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (pkt II zarzutów apelacji), do którego – w ocenie skarżącego – miało dojść po wadliwie przeprowadzonym postępowaniu sądowym. W sytuacji bowiem gdy autor środka odwoławczego nie traktuje błędu w ustaleniach faktycznych jako samoistnego uchybienia w obszarze określenia podstawy odpowiedzialności karnej, zarzut takiego błędu wiąże się z obszarem procesowym, w przedmiotowej sprawie, wadliwą i niepełną jego oceną (art.7 kpk i art.410 kpk). Zarzut ten w zakresie, w jakim jest powiązany z uchybieniami procesowymi, może mieć zatem postać błędu „dowolności” lub błędu „braku”. W takiej sytuacji błąd w ustaleniach faktycznych jest w istocie konsekwencją uchybień procesowych, jako pierwotnych; to one bowiem generują wadliwe ustalenia faktyczne. Chodzi przecież o to, że oceny i wnioski wyprowadzone z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadają zasadom logicznego rozumowania lub że nie przeprowadzono istotnych dowodów, które mogły mieć wpływ na treść ustaleń faktycznych. Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu w sposób prawidłowy postępowania dowodowego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne skutkujące uznaniem winy oskarżonej w zakresie przypisanego jej czynu.

Ad. V. Zarzut jest trafny. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela następujące stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 22 marca 2023r., II KK 616/22: „Utrata przez spółkę kapitałową w toku postępowania karnego bytu prawnego (osobowości prawnej), czego świadectwem jest wykreślenie jej z odpowiedniego rejestru - niezależnie od skutków cywilnoprawnych, z których na pierwsze miejsce wysuwa się utrata zdolności prawnej - powoduje utratę przez taką spółkę także zdolności sądowej. Od tego momentu w postępowaniu nie funkcjonuje już pokrzywdzony w znaczeniu wynikającym z art. 49 § 1 k.p.k., na rzecz którego możliwe byłoby orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, choćby wcześniej taki podmiot istniał, był uprawniony do złożenia - działając przez organ uprawniony do działania w jego imieniu - wniosku w trybie art. 46 § 1 k.k., a nawet wniosek taki złożył.” W realiach rozpoznawanej sprawy, pokrzywdzona spółka straciła swój byt prawny mocą postanowienia Sądu Rejonowego (...) w G. z 28.05.2021r., (...), zatem przed wydaniem zaskarżonego orzeczenia. Wobec powyższego brak było podstaw prawnych do zasądzania na jej rzecz odszkodowania w trybie art.46 § 1 kk. Bez znaczenia zatem pozostaje podnoszona przez kuratora J. K. argumentacja oparta na przepisach Kodeksu spółek handlowych (k.2057 akt sprawy).

Odnośnie zasądzonych kosztów obrony z urzędu przed Sądem I instancji.

Na wstępie wskazać należy, że skoro skarżący wywiódł apelację, zbędnym było podnoszenie zarzutów dotyczących zasądzonych kosztów obrony z urzędu w formie zażalenia. Ten środek odwoławczy we wskazanym zakresie ma bowiem zastosowanie jeżeli nie jest wywiedziona apelacja. Nadto, jeżeli skarżący nie kwestionuje zasady orzeczenia w przedmiocie kosztów postępowania (art.626 kpk), a wysokość zasądzonego wynagrodzenia za obronę z urzędu wskazując na określone przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu winien – w ocenie Sądu Apelacyjnego – w oparciu o art.438 pkt 1a kpk podnieść zarzut obrazy prawa materialnego w postaci wskazanych przepisów Rozporządzenia.

Powyższe uwagi czynione są jedynie na marginesie, gdyż nie mają wpływu na ocenę zasadności podniesionych w omawianej części apelacji zarzutów.

Ad. 1. Zarzut nie jest trafny. Istotnie Trybunał Konstytucyjny orzekał w przedmiocie wynagrodzeń za obronę z urzędu. Wskazany w apelacji wyrok z 23 kwietnia 2020r. w sprawie SK 66/19 odnosił się jednak do wynagrodzenia dla pełnomocników z urzędu w postępowaniu cywilnym. Dopiero w wyroku z 20 grudnia 2022r. w sprawie SK 78/21 opublikowanym 28 grudnia 2022r. (Dz.U. poz.2790) Trybunał orzekł o niezgodności z konstytucją wskazanych w orzeczeniu przepisów związanych z zasądzaniem kosztów za obronę z urzędu w postępowaniu karnym. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela pogląd zaprezentowany przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w postanowieniu z 7 marca 2023r. w sprawie II AKa 392/19: „Stanowisko wyrażone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20 grudnia 2022r. (SK 78/21) może znaleźć zastosowanie dopiero w sprawach procedowanych od daty jego publikacji (28 grudnia 2022r.)”. W przedmiotowej sprawie wyrok Sądu I instancji zapadł 9 maja 2022r., a zatem przed opublikowaniem orzeczenia w sprawie SK 78/21.

Ad. 2. Zarzut nie jest trafny. Odnosząc się do tej jego części, w której skarżący zarzuca Sądowi I instancji niezastosowanie § 4 ust.2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu podkreślenia wymaga – na co wskazuje sam skarżący - że przedstawiona na jego poparcie argumentacja, związana ze zmianą siły nabywczej pieniądza (str.14 apelacji) nie jest wskazana jako kryterium ustalenia opłaty za obronę z urzędu niższej niż minimalna. Skarżący nie wykazał zaistnienia w przedmiotowej sprawie którejkolwiek z okoliczności o jakich mowa we wskazanym przepisie, tj. wyższego niż przeciętny nakładu pracy, w szczególności czasu poświęconego na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, czynności podjętych w sprawie, liczby stawiennictw w sądzie. Odnosząc się do ostatniej ze wskazanych przesłanek wskazać należy, że skarżący osobiście stawił się na trzech z trzynastu terminów rozprawy głównej, w pozostałych przypadkach obronę sprawowała ustanowiona przez niego substytut. Ustanawianie substytutów jest oczywiście przewidziane prawem i nie jest krytycznie ocenianie przez Sąd Apelacyjny, ale nie może jednocześnie stanowić podstawy do orzeczenia wynagrodzenia za obronę z urzędu ponad stawkę minimalną. Podkreślenia przy tym wymaga, że ilość terminów rozprawy głównej ma wpływ na wysokość zasądzonego wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu poprzez § 20 w/w rozporządzenia, który nakazuje do stawki podstawowej doliczać jej 20% za każdy kolejny dzień rozprawy. Sąd Okręgowy miał na względzie wskazany przepis, co wynika zarówno z wysokości zasądzonego na rzecz skarżącego wynagrodzenia za obronę z urzędu, jak i z uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str.28). Nadto, analizując akta sprawy, nie sposób uznać aby skarżący wykazał się ponadprzeciętną aktywnością w toku sprawowanej obrony z urzędu, która uzasadniałaby zasądzenie wynagrodzenia powyżej stawki minimalnej.

Rację ma apelujący, że było 13 terminów rozpraw po tym jak został on wyznaczony obrońcą z urzędu co miało miejsce 14 października 2020r. (k.1557, 1573 akt sprawy), na których był obecny skarżący osobiście lub ustanowiona przez niego substytut: 30 listopada 2020r. (k.1600 akt sprawy), 18 stycznia 2021r. (k.1614 akt sprawy), 1 lutego 2021r. (k.1616 akt sprawy), 15 marca 2021r. (k.1666 akt sprawy), 21 kwietnia 2021r. (k.1680 akt sprawy), 2 czerwca 2021r. (k.1691 akt sprawy), 7 lipca 2021r. (k.1772 akt sprawy), 23 sierpnia 2021r. (k.1775 akt sprawy), 29 września 2021r. (k.1776 akt sprawy), 1 grudnia 2021 (k.1784 akt sprawy), 5 stycznia 2022r. (k.1786 akt sprawy), 21 lutego 2022r. (k.1789 akt sprawy) i 25 kwietnia 2022r. (k.1795 akt sprawy). Nie przekłada się to jednak na trafność podniesionego zarzutu nieuwzględnienia wszystkich wskazanych wyżej terminów. Zgodnie bowiem z ilością terminów rozprawy głównej oraz treścią przepisów wskazanych w pkt. V zaskarżonego orzeczenia zostało zasądzone wynagrodzenie za obronę z urzędu w kwocie 2509,20 zł. Na kwotę tę składają się: 600 zł. za pierwszy termin oraz 20% tej kwoty, czyli 120zł. za każdy z dwunastu kolejnych. Doliczając do sumy tych kwot podatek VAT, uzyskujemy kwotę 2509,20 zł. Podkreślenia wymaga, że skarżący nie reprezentował oskarżonej w postępowaniu przygotowawczym, jak również nie na całej rozprawie głównej.

Wnioski

- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do niniejszej apelacji w postaci: wydruku informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego o PUP (...) z siedzibą w P., nr KRS: (...) oraz wydruku potwierdzenia z wykazu podmiotów zarejestrowanych jako podatnicy VAT, niezarejestrowanych oraz wykreślonych i przywróconych do rejestru VAT według stanu na dzień 28 kwietnia 2023 r., na ustalenie faktu, że PUP (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. w chwili wydania zaskarżonego wyroku została rozwiązana i wykreślona z rejestru podatników VAT - orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez Sąd nastąpiło zatem na rzecz podmiotu, który w dacie wydania wyroku nie funkcjonował już w obrocie prawnym.

- zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej B. W.,

ewentualnie

- uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

oraz

- zmiana rozstrzygnięcia zawartego w pkt. V wyroku poprzez przyznanie na rzecz obrońcy oskarżonej adwokata T. M. dalszej kwoty 2.804,40 zł brutto tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem Okręgowym jako Sądem I Instancji.

- przyznanie obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu według norm przepisanych w postępowaniu apelacyjnym.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Ad. tiret pierwsze. Jak w sekcji 2.2. niniejszego uzasadnienia.

Ad. tiret drugie, czwarte. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. tiret trzecie. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Ad. tiret piąte. Zasadność wniosku.

Podkreślenia wymaga, że odzwierciedlenia w złożonych wnioskach apelacji nie znalazł zarzut podniesiony w pkt. V. Wprawdzie Sąd odwoławczy nie jest związany wnioskami apelacji ale od profesjonalnego reprezentanta strony wymagane jest formułowanie wewnętrznie spójnych pism procesowych.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych w tym zakresie. Brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody w trybie art.46 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak w sekcji 3. Niniejszego uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na mocy przepisów § 2 pkt 1, § 4 ust.1 i 3 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przy uwzględnieniu § 11 ust.2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie orzeczono o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonej w postępowaniu odwoławczym.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonej B. W. 180 zł. tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciążył ją wydatkami tego postępowania. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia jej od obowiązku ich ponoszenia.

1PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana