II AKa 383/23
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
-
Protokolanci:sekretarz sądowy Dagmara Liszewska
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-10-2024
-
Osoba publikująca:Monika Nowacka
-
Korektor:Monika Nowacka
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKa 109/21 II AKa 109/21 II AKa 119/19 II AKa 119/19 II AKa 119/19 II AKa 152/20 II AKa 29/21 II AKa 387/15 II AKa 387/15 II AKa 418/18 II AKa 418/18 II AKa 418/18 II AKa 418/18 II AKa 528/22 II AKa 528/22 II AKa 55/19 II AKa 55/19 II AKa 65/20 II AKa 65/20 II AKa 65/20 II AKa 65/20 II KK 183/11 IV KK 255/13 I KA 10/21 II AKa 80/11 II KK 147/2010 II KK 170/21 II KK 58/22 II KKN 79/2000 II KRN 199/95 III K 150/20 III K 235/22 III KK 231/06 III KK 246/05 III KK 351/05 III KK 382/2010 III KK 444/10 III KK 486/22 IV KK 14/22 IV KK 280/21 IV KK 454/05 IV KK 561/20 V KK 301/07 V KK 342/20 V KK 5/2007
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II AKa 383/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 marca 2024 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSA Dorota Rostankowska (spr.)
Sędziowie: SA Włodzimierz Brazewicz
SA Andrzej Czarnota
Protokolant: sekretarz sądowy Dagmara Liszewska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Ś. A. B.
po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2024 r.
sprawy
D. W. s. K., ur. (...) w B., oskarżonego z
art. 273 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.; art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 8 § 1 k.k.s.; art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.; art. 76 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 8 § 1 k.k.s.
na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora i obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 18 lipca 2023 r., sygn. akt III K 235/22
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla pkt 8;
II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;
III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 3.500 (trzy tysiące pięćset) złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciąża go wydatkami tego postępowania.
UZASADNIENIE
UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 383/23 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1. |
||
|
1CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
D. W. został oskarżony o to, że: I. w okresie od stycznia 2013r. do stycznia 2014r. w C. i Ś., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w C., posłużył się poświadczającymi nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, a tym samym nierzetelnymi fakturami VAT nieodzwierciedlającymi faktycznych zdarzeń gospodarczych - zakupu oleju rzepakowego i jego przeładunku, włączając je do dokumentacji prowadzonej działalności, ewidencjonując jej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz ewidencji zakupów VAT oraz przedłożył je do kontroli prowadzonej przez Urząd Skarbowy w Ś., przy czym opiewały one na łączną kwotę netto 12 850 662.87 zł i VAT 2 530 911,67 zł i wystawione zostały przez:
- (...)z dnia 18.04.2013 r. na kwotę netto 90.085,60 zł i VAT 20.719,69 zł, - (...) z dnia 18.04.2013 r. na kwotę netto 88.320,60zł i VAT 20.313,74 zł, - (...) z dnia 19.04.2013 r. na kwotę netto 2.000,00 zł i VAT 460,00 zł, - (...) z dnia 10.05.2013r. na kwotę netto 89.810,00 zł i VAT 20.656,30 zł, - (...) z dnia 22.05.2013 r. na kwotę netto 86.800,00 zł i VAT 19.964,00zł, - (...) z dnia 23.05.2013 r. na kwotę netto 91.210,00 zł i VAT 20.978,30 zł, - (...) z dnia 24.05.2013 r. na kwotę netto 84.350,00 i VAT 19.400,50 zł, - (...) z dnia 24.05.2013r. na kwotę netto 88.200,00 zł i VAT 20.286,00 zł,
oraz wystawił nierzetelne faktury VAT potwierdzające zdarzenia gospodarcze - sprzedaż oleju rzepakowego i jego przeładunek, które faktycznie nie miały miejsca, o łącznej wartości netto 6.045.455,70 zł i VAT 1.110.416,31 zł, dla:
- (...) z dnia 15.01.2013 r. na kwotę netto 99.433,60 zł i VAT 22.869,73 zł, - (...) z dnia 17.01.2013 r. na kwotę netto 100.128,40 zł i VAT 23.029,53 zł, - (...). z dnia 18.01.2013 r. na kwotę netto 99.124.80 zł i VAT 22.798,70 zł, - (...) z dnia 09.04.2013 r. na kwotę netto 184.830,80 zł i VAT 42.511,08 zł,
tj. przestępstwo z art. 273 kk w zb. z art. 271 § 3 w zw. § 1 kk w zw. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk II. w okresie od stycznia 2013r. do listopada 2013r. w C., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w C., będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, posłużył się nierzetelnymi fakturami VAT, potwierdzającymi zdarzenia gospodarcze, które faktycznie nie miały miejsca w postaci zakupu oleju rzepakowego i jego przeładunku, włączając je do dokumentacji prowadzonej działalności, ewidencjonując je w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz ewidencji zakupów VAT, a tym samym nierzetelnie prowadził księgi, przy czym faktury opiewały na łączną kwotę netto 5.775.761,72 zł i VAT 1.328.425,67 zł, a jako wystawcy widnieli na nich :
- (...) z dnia 28.05.2013 r. na kwotę netto 87.430,00 zł i VAT 20.108,90 zł,
ponadto będąc uprawnionym do wystawiania faktur VAT wystawił nierzetelne faktury VAT potwierdzające zdarzenia gospodarcze - sprzedaż oleju rzepakowego i jego przeładunek, które faktycznie nie miały miejsca, włączając je do dokumentacji księgowej prowadzonej działalności, ewidencjonując je w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a tym samym nierzetelnie prowadząc księgi, przy czym dotyczyło to faktur o łącznej wartości 6.045.455,5 zł i VAT 1.110.416,126 zł wystawionych dla:
tym samym nierzetelnie prowadził księgi, ponieważ ujęte w nich zapisy nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, czym umożliwił odbiorcom tych faktur bezpodstawne obniżenie podatku należnego VAT o podatek naliczony wskazany w tych fakturach tj. o czyn z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i art. 8 § 1 kks III. w okresie od października 2013r. do grudnia 2013r. w Ś., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, składając deklaracje VAT za wrzesień i listopad 2013r., wprowadził w błąd pracowników Urzędu Skarbowego w Ś. co do wielkości podatku VAT naliczonego, podatku VAT należnego oraz rozliczenia w postaci różnicy między tymi podatkami, deklarując prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur zakupu oleju rzepakowego wystawionych przez:
mimo, że transakcje takie faktycznie nie miały miejsca i deklarując nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za wrzesień 2013r. w wysokości 10.205,00 zł i za listopad 2013r. w wysokości 212.138,00 zł, usiłując doprowadzić Skarb Państwa - Urząd Skarbowy w Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwotach: 10.205,00 zł za wrzesień 2013r. i 211.909,00 zł za listopad 2013r. poprzez zadeklarowanie ich do zwrotu na rachunek bankowy, co stanowi znaczną wartość, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na wszczęcie kontroli przez Urząd Skarbowy w Ś. zakończonej odmową zwrotu w/w kwoty tj. o czyn z art.13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk IV. w październiku 2013r. i grudniu 2013r. w Ś., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w C., składając deklaracje VAT za wrzesień i listopad 2013r., podał nieprawdę co do okoliczności zakupu oleju rzepakowego wynikającego z faktur wystawionych przez:
mimo, że transakcje takie faktycznie nie miały miejsca i deklarując zwrot podatku naliczonego nad należnym za wrzesień 2013 w wysokości 10.205,00 zł i za listopad 2013r. w wysokości 212.138,00 zł, narażając podatek na uszczuplenie w kwotach: 10.205,00 zł za wrzesień 2013r. i 211.909,00 zł za listopad 2013r. poprzez zadeklarowanie ich do zwrotu na rachunek bankowy, przy czym kwota ta jest małej wartości tj. o czyn z art. 76 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i art. 8 § 1 kks Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem z 18 lipca 2023r. w sprawie III K 235/22: 1. oskarżonego D. W. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt I z tym ustaleniem, że czynu dokonał w okresie do 28 listopada 2013r. oraz, że łączna wartość wystawionych nierzetelnych faktur dla (...)z siedzibą w Z. wynosiła 4.832.415,50 zł i VAT 1.110.761,51 zł a siedziba spółki z o.o. (...) znajdowała się w P., to jest popełnienia przestępstwa z art. 273 kk w zw. z art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk i za to przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk w myśl art. 11 § 3 kk na podstawie art. 271 § 3 kk skazał go na karę roku pozbawienia wolności a na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.; 2. tegoż oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt II z tym ustaleniem, że łączna wartość wystawionych nierzetelnych faktur dla (...) z siedzibą w Z. wynosiła 4.832.415,50 zł i VAT 1.110.761,51 zł, to jest przestępstwa z art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kk i za to przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks na podstawie art. 62 § 2 kks wymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.; 3. ustalając, iż czyny opisane w pkt 1 i 2 wyroku stanowią idealny zbieg przestępstwa powszechnego i skarbowego z art. 8 § 1 kks – na podstawie art. 8 § 2 i 3 kks ustalił, że wykonaniu podlegała będzie kara orzeczona wyżej w pkt 1 wyroku; 4. tegoż oskarżonego uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt III, to jest przestępstwa z art. 13 § kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk i za to przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł. 5. oskarżonego D. W. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej w pkt IV, to jest przestępstwa z art. 76 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks na podstawie art. 76 § 2 kks wymierzył mu karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.; 6. ustalając, iż czyny opisane w pkt 4 i 5 wyroku stanowią idealny zbieg przestępstwa powszechnego i skarbowego z art. 8 § 1 kks – na podstawie art. 8 § 2 i 3 kks ustalił, że wykonaniu podlegała będzie kara orzeczona wyżej w pkt 4 wyroku; 7. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny orzeczone wobec oskarżonego D. W. w pkt 1 i 4 i wymierzył karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 80 zł.; 8. na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wyżej orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności oskarżonemu D. W. zawiesił na okres próby lat 4, a na podstawie art. 73 § 1 kk w tym okresie oddał go pod dozór kuratora; 9. wymierzył oskarżonemu opłatę w wysokości 3.500 zł i obciążył go pozostałymi kosztami procesu. |
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
|
☒ oskarżyciel publiczny |
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☒ obrońca |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☒ w części |
☐ |
co do winy |
||
|
☒ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
0.11.4. Wnioski |
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|
1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
|
D. W. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. |
||||
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
|
D. W. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. |
||||
|
0.12.2. Ocena dowodów |
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. |
|
|
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. |
|
|
1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp |
Zarzuty |
|
|
Apelacja oskarżyciela publicznego 1) rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu D. W. za czyn zarzucany w punkcie III aktu oskarżenia, z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, kary 1 roku pozbawienia wolności i w konsekwencji kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania - na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kpk - na okres próby 4 lat, podczas gdy okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu, w tym stopień społecznej szkodliwości czynów, karalność oskarżonego za podobne przestępstwo i wartość potencjalnej szkody, sprzeciwiają się takiemu rozstrzygnięciu 2) w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd zarzutu rażącej niewspółmierności kary, z ostrożności procesowej, podnoszę błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku, wyrażający się w błędnym uznaniu przez Sąd w oparciu o prawidłowo ustalony stan faktyczny, iż zachodzą okoliczności pozwalające na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej i na jej podstawie zastosowania względem oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary, podczas gdy okoliczności sprawy wskazują, że kara bezwzględnego pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw oraz wypełnione zostaną cele zapobiegawcze i wychowawcze kary. Apelacja obrońcy oskarżonego 1. Obraza przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 KPK - polegającą na uwzględnieniu wyłącznie okoliczności na niekorzyść oskarżonego (w tym zwłaszcza wyników kontroli podatkowej), a dotyczących zwłaszcza dokonanej przez Sąd meritii analizy sposobu i okoliczności zawierania transakcji gospodarczych przez oskarżonego oraz charakteru prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. 2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż: A. oskarżony D. W. posiadał wiedzę o tym, iż osoby, z którymi nawiązywał relacje gospodarcze uczestniczą w oszustwie karuzelowym, którego celem jest wyłudzanie podatku VAT; B. oskarżony D. W. obejmował świadomością realizację znamion czynów zabronionych zarzucanych mu aktem oskarżenia, przy czym analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia takich ustaleń. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne |
||
|
Apelacja oskarżyciela publicznego Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie zarzutów podniesionych w tym środku odwoławczym poza tymi, które skutkowały zmianą zaskarżonego orzeczenia. Do nich Sąd II instancji odniesie się w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia. Apelacja obrońcy Ad.1. Zarzut jest niezasadny, a częściowo wręcz absurdalny. Skarżący bowiem, odwołując się do lektury uzasadnienia wyroku zarzucił Sądowi I instancji, że „najpierw zaprezentowano konkluzję o sprawstwie oskarżonego (…) a potem poszukiwano w tym zakresie odpowiedniej argumentacji” (str.2 apelacji). Wskazać zatem należy skarżącemu, że taka jest konstrukcja uzasadnienia wyroku Sądu I instancji w postępowaniu karnym. Jako pierwszy przedstawiany jest ustalony przez sąd stan faktyczny. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że sąd, zgodnie z treścią art.410 kpk, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają (patrz: wyroki Sądu Najwyższego z: 15 grudnia 2011r. II KK 183/11, 4 kwietnia 2006r. IV KK 454/05; postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. III KK 351/05, 8 marca 2006r. III KK 246/05). W przypadku natomiast, gdy treści dowodów są wzajemnie sprzeczne, to powinnością sądu jest wskazanie dowodów, na których się oparł, oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 sierpnia 2011r., III KK 444/10). Warto podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018r., II AKa 418/18). Art.410 kpk nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Jest to bowiem niemożliwe gdy z różnych dowodów wynikają sprzeczne okoliczności. Obowiązująca aktualnie zasada sporządzania uzasadnień wyroków w formularzach nakazuje aby ocena dowodów zaczynała się od dowodów uznanych za wiarygodne (sekcja 2.1 formularza). Żadną miarą na podstawie tak sporządzonego uzasadnienia nie sposób zarzucać sądowi „odwrócenia powszechnie akceptowanej metody wnioskowania prawniczego” (str.2 apelacji). Całkowicie chybiony jest zarzut obrazy art.7 kpk. Wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in.: wyroki Sądu Najwyższego z: 11 stycznia 2022r. I KA 10/21, 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90; postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021r., II KK 170/21). Przenosząc te rozważania na grunt omawianej apelacji wskazać należy, że skarżący argumentuje tylko wybiórczo, czego nie zmienia przytoczenie w uzasadnieniu apelacji kwestii, co do których prezentuje na zasadzie ex catedra odmienne stanowisko. Nie na tym zaś polega wykazanie jakich konkretnych błędów w rozumowaniu i ocenie dowodów dopuścił się Sąd I instancji. Posługując się językiem omawianej apelacji (str.2) wskazać należy, że skarżący „przeoczył”, że o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody. Dokonane w rezultacie ustalenia faktyczne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Nie sposób nie dostrzegać przy tym przejrzystości tych ustaleń, a zarazem wskazania każdorazowo w oparciu o jakie dowody zostały one poczynione. Należy podkreślić, że zdaniem Sądu odwoławczego, nie sposób uznać za dostateczne, a tym samym skuteczne, teoretyczne stawianie przez skarżącego pewnych hipotez i formułowanie na ich podstawie zarzutów pod adresem Sądu I instancji, iż dokonana przez tenże organ ocena materiału dowodowego jest błędna, sprzeczna z art.7 kpk, a poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne i wyprowadzone w oparciu o nie wnioski błędne. Całkowicie gołosłowne, mające charakter typowo polemiczny jest wskazywanie na to, że „Widoczne już na pierwszy rzut oka luki w przesłankach wiodących do wniosku faktycznego o sprawstwie uzupełniono ewidentnie domniemaniami faktycznymi, które nie znajdowały potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy, a także w zasadach wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego” (str.2 apelacji). Zarzut ten jako bardzo ogólny nie może zostać uznany za trafny, nie sposób się bowiem do niego rzeczowo odnieść. Wskazać ponownie należy, że skarżący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu obrazy przepisów procesowych. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o „otwarte” sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Skarżący w żadnym stopniu nie odniósł się do argumentacji Sądu Okręgowego w zakresie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (str.17-28 uzasadnienia wyroku). Pozwala to Sądowi II instancji, który argumentację tę w pełni akceptuje, na odwołanie się do niej bez czynienia dalszych rozważań. Sąd odwoławczy aprobuje bowiem w pełni pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z 2 marca 2022r. w sprawie II KK 58/22, zgodnie z którym dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji. W powyższym kontekście godzi się wskazać, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Obowiązkowi temu skarżący nie sprostał. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść zarzut opierania się przez Sąd I instancji na decyzji organu podatkowego dotyczącego oskarżonego D. W.. Skarżący nie wykazał aby określone w decyzjach podatkowych należności, które Sąd Okręgowy uznał za prawidłowe były błędnie obliczone. Stąd również zarzut związany ze sformułowaniem uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie nie może zostać uznany za trafny. Skoro tak, to nie sposób za zasadny uznać omawiany zarzut, a Sąd odwoławczy zwolniony jest od szerszych rozważań w tym zakresie. Sąd II instancji w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach z: 25 listopada 2021r. II AKa 65/20, 5 lutego 2020r. II AKa 119/19, że skoro Sąd Okręgowy przyjął tożsame w decyzjach podatkowych kwoty oznacza, że podzielił metodologię i sposób wyliczenia uszczuplonego lub narażonego na uszczuplenie podatku, którą zaprezentowały organy skarbowe. Treść dokumentów organów skarbowych jest zrozumiała, jasna. Zaprezentowane w nich wywody są logiczne, ale też zgodne w przywołanymi w nich przepisami. Prześledzenie sposobu dokonanych wyliczeń nie nastręcza trudności. Ad.2. Na wstępie wskazać należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać skutecznie podniesiony wyłącznie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, bądź jest rezultatem oceny obarczonej nieuprawnioną dowolnością. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki: Sądu Apelacyjnego w Lublinie z: 27 lipca 2021r. II AKa 109/21, 30 grudnia 2019r. II AKa 55/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 kwietnia 2021r., II AKa 29/21; postanowienie Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2008r., V KK 301/07; wyroki Sądu Najwyższego z: 10 maja 2005r. WA 10/05, 20 lutego 1975r. OSNPG 1975/9/84, 22 stycznia 1975r., OSNKW 1976/2/64). Każde dowodowe twierdzenie wymaga bowiem uwiarygodnienia poprzez wykazanie realnie zaistniałych faktów poddających się obiektywnemu procesowemu poznaniu. W przeciwnym bowiem razie strona procesowa mogłaby zakwestionować wiarygodność każdego z przeprowadzonych dowodów i każde z poczynionych ustaleń faktycznych. Warto też przypomnieć, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20). Ad.2.A. Zarzut nie jest trafny. Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego Sąd Okręgowy wskazał w czym upatruje podstaw do przypisania winy oskarżonemu. Nie ma racji skarżący twierdząc, że młody wiek oskarżonego, brak zaplecza magazynowego i transportowego (str.3 apelacji) nie mogą świadczyć o świadomym udziale D. W. w tzw. oszustwie karuzelowym. Wskazać nadto należy, że skarżący argumentuje tylko wybiórczo. Nie na tym zaś polega – ja już wyżej wskazano - wykazanie jakich konkretnych błędów w rozumowaniu i ocenie dowodów dopuścił się Sąd I instancji. Poza wskazanymi wyżej okolicznościami, które Sąd Okręgowy uczynił podstawami ustaleń o fikcyjnym, mającym jedynie na celu popełnianie oszustw podatkowych, charakterze działalności oskarżonego pod firmą (...) wskazać nadto należy na następujące okoliczności trafnie ustalone przez Sąd I instancji a całkowicie wydaje się niedostrzeżone przez skarżącego m.in: - brak potwierdzenia w zeznaniach rzekomych przewoźników aby otrzymywali od oskarżonego zlecenia przewozu towaru, - brak potwierdzenia w zeznaniach rzekomych dostawców faktu dostawy oleju dla firmy (...), - niepraktykowany w rzeczywistym obrocie czas płatności za faktury, co dokładnie opisał Sąd Okręgowy (str.18 uzasadnienia wyroku), - brak logiki w posiadaniu przez oskarżonego dalszych pośredników w obrocie olejem. Te i inne okoliczności (str.17-25 uzasadnienia wyroku) Sąd Okręgowy miał na względzie czyniąc ustalenia w przedmiotowej sprawie i przypisując sprawstwo oskarżonemu D. W.. Sąd I instancji w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia wskazał bowiem na jakich dowodach oparł ustalenia o winie oskarżonego D. W.. Skoro skarżący do tych dowodów nie odnosi się w wywiedzionej apelacji, wystarczającym będzie odwołanie się przez Sąd II instancji do stanowiska Sądu Okręgowego, które zyskało jego akceptację. Jak już bowiem wskazywano w niniejszym uzasadnieniu, brak odniesienia się przez skarżącego do przedstawionej argumentacji Sądu I instancji zwalnia Sąd odwoławczy od konieczności czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do wskazanych rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Sąd Apelacyjny bowiem aprobuje poglądy sądów powszechnych i Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23 lutego 2023r., II AKa 528/22; postanowienia Sądu Najwyższego z: 7 kwietnia 2022r. IV KK 280/21, 15 marca 2022r. IV KK 14/22, 2 marca 2022r. II KK 58/22, 3 września 2021r. IV KK 561/20; wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021r., II KK 170/21), zgodnie z którymi dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk. Ad.2.B. Zarzut nie jest trafny. Podkreślenia wymaga, że poza zacytowaniem fragmentu Komentarza do art.286 § 1 kk (k.3-4 apelacji), nie zawiera żadnych odniesień do realiów rozpoznawanej sprawy. Nie sposób zatem odnieść się do toku rozumowania skarżącego. Wystarczającym zatem będzie ponowne odniesienie się do uzasadnienia Sądu Okręgowego, gdzie wskazano w czym sąd ten upatruje wypełnienia przez oskarżonego D. W. znamion przypisanego mu czyn z art.286 § 1 kk. Również bowiem i w tym zakresie skarżący nie sprostał elementarnym zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez obrońcę jako podmiot kwalifikowany. Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały również zarzuty związane z zastosowaniem przez Sąd I instancji konstrukcji czynu ciągłego (str.4 apelacji). Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego, doszło w przedmiotowej sprawie do spełnienia dwóch ustawowych przesłanek, cechujących czyn ciągły, w przypadku którego przedmiotem ochrony - tak jak w niniejszej sprawie - nie jest dobro osobiste pokrzywdzonego. Po pierwsze - Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że przypisane oskarżonemu D. W. zachowania popełnione zostały w krótkich odstępach czasu. Do oceny takiej upoważnia analiza dat poszczególnych zachowań, zamieszczonych w opisach czynów przypisanych oskarżonemu. Tym samym niewątpliwie mamy do czynienia z zachowaniami „podjętymi w krótkich odstępach czasu” w rozumieniu art.12 § 1 kk i odpowiadającemu mu art.6 § 2 kks. Po drugie - Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że przypisane oskarżonemu D. W. zachowania, popełnione zostały w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że zachowania podjęte w wykonaniu z góry powziętego zamiaru to działania w zamiarze obejmującym całość akcji przestępczej w takim znaczeniu, że sprawca wyraża gotowość do wykorzystania powtarzającej się sposobności do popełnienia przestępstwa i tę sposobność wykorzystuje. Wystarczającym przy tym jest, gdy obejmuje zamiarem, chociaż w ogólnych zarysach, wykonanie czynności składających się na czyn ciągły, zakładając podejmowanie ich sukcesywnie, w krótkich odstępach czasu, korzystając z każdej nadarzającej się ku temu okazji (podobnie M. Królikowski - Kodeks karny, Część szczególna, Tom I Komentarz, Wyd. Beck, Warszawa 2010 r., s. 501; zob. również wyroki Sądu Najwyższego z: 28 lutego 2023r. III KK 486/22, 8 stycznia 2014r. IV KK 255/13, 24 stycznia 2007r. III KK 231/06; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 września 2021r., II AKa 152/20). Sąd odwoławczy wyraża w związku z tym pogląd, że dla przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego nie jest konieczne wykazanie i udowodnienie tego, że oskarżony w chwili rozpoczęcia działalności przestępczej wiedział już z góry, w którym konkretnym dniu oraz w jakich dokładnie okolicznościach dopuści się poszczególnych zachowań, objętych powziętym z góry zamiarem. Sąd odwoławczy jest zdania, że zachowanie będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi jeden czyn, niezależnie od liczby skutków tego zachowania oraz liczby naruszonych norm. Istotne jest, by sprawca w tym samym czasie, w tym samym miejscu, w stosunku do tego samego dobra podejmował zachowania mieszczące się w tym samym celu. W takiej sytuacji, zachowania te winny podlegać kwalifikacji z przepisu ustawy karnej, który najbardziej odpowiada treści zdarzenia. Zachowania sprawcy winny być postrzegane jako pewne continuum nie podlegające sztucznemu dzieleniu na płaszczyźnie normatywnej (wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 31 maja 2016r. II AKa 387/15, 20 kwietnia 2011r. II AKa 80/11,). Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji o istnieniu po stronie oskarżonego D. W. impulsu, o którym mowa wyżej, a tym samym powzięciu przez niego pod jego wpływem „z góry powziętego zamiaru”. Ten ostatni rozumieć należy zgodnie ze znaczeniem słowa „zamiar” nadanym mu przez art.9 § 1 kk, przy czym - tak jak w niniejszej sprawie - z góry powzięty zamiar przy braku dowodów jednoznacznie świadczących o stronie podmiotowej (wobec zaprzeczenia oskarżonego) można wnioskować z elementów strony przedmiotowej, takich jak długotrwałość, powtarzalność, wielość, identyczność modus operandi, mechanizm uzyskiwania korzyści. Sąd odwoławczy aprobuje bowiem te poglądy doktryny i judykatury, zgodnie z którymi w przypadku nieprzyznawania się oskarżonego do działania z zamiarem bezpośrednim lub „z góry powziętym” w rozumieniu art.12 kk (obecnie art.12 § 1 kk – uwaga SA), istnienia takiego zamiaru należy dowodzić na podstawie ustalonych okoliczności o charakterze przedmiotowym. Należy również powołać się na trafny pogląd, że na ogół elementem integrującym wiele zachowań jest pewien dość trudno uchwytny, choć intuicyjnie wyczuwalny element przedmiotowy, który powoduje, że każde składające się na czyn ciągły zachowanie postrzegane jest jako fragment większej całości. Całość taką tworzy bowiem nie tylko odpowiadający realizowanemu przez sprawcę planowi zamiar podjęcia dwu lub więcej zachowań, lecz wzajemne powiązanie między nimi, wynikające z okoliczności przedmiotowych, stwarzających np. trwającą przez pewien czas sposobność lub nawet w pewnym sensie skłaniających, a nawet zmuszających sprawcę do ich powtarzania. (J. Giezek - Kodeks karny. Komentarz. Teza 8 do art. 12, WKP 2012). Sąd Apelacyjny podkreśla w związku z tym, że analiza całokształtu przeprowadzonych i ujawnionych w niniejszej sprawie dowodów dawała wyraźny obraz owego „elementu integrującego”, nie pozwalającego na traktowanie poszczególnych zachowań jako oderwane od siebie fragmenty, podlegające odrębnej ocenie. Ujęcie w kwalifikacji prawnej art.12 § 1 kk i art.6 § 2 kks było konieczne, bowiem z góry powzięty zamiar przestępczego działania oskarżonego, powodowany przywołanymi już okolicznościami był niewątpliwy i do tego założony na czas nieokreślony. |
||
|
Wnioski |
||
|
Apelacja oskarżyciela publicznego zmiana zaskarżonego wyroku poprzez: 1. orzeczenie wobec oskarżonego w punkcie 4 zaskarżonego wyroku kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności 2. orzeczenie wobec oskarżonego w punkcie 7 zaskarżonego wyroku kary 3 lat pozbawienia wolności 3. uchylenie punktu 8 wyroku Apelacja obrońcy - zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego D. W. od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bydgoszczy. |
☐ zasadne ☒ częściowo zasadne ☐ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne. |
||
|
Apelacja oskarżyciela publicznego Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie wniosków zawartych w tym środku odwoławczym. W odniesieniu do wniosków skutkujących zmianą zaskarżonego orzeczenia Sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Apelacja obrońcy Ad. tiret pierwsze. Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Ad. tiret drugie. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia). |
||
|
1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
1. |
Nie dotyczy |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
Nie dotyczy |
|
|
1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną. |
|
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
Niezasadność zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk. |
|
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
1. Uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności i orzeczenia akcesoryjnego. 2. Uchylenie orzeczenia o opłacie za I instancję. |
|
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
Ad. 1. Sąd Apelacyjny podzielił pogląd skarżącego oskarżyciela publicznego o braku podstaw do zastosowania wobec oskarżonego D. W. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Na wstępie wskazać należy, że instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności ma na celu poddanie sprawcy próbie, a podstawową przesłanką zastosowania tego środka jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, co jest zadaniem niewątpliwie podstawowym, jak również takie oddziaływanie na postawę skazanego aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznawał za takie, którymi będzie kierować się odnośnie własnego postępowania. Pozytywna prognoza kryminologiczna wobec osoby sprawcy przestępstwa powinna być oparta przede wszystkim na jego postawie, właściwościach i warunkach osobistych, dotychczasowym sposobie życia i zachowaniu się po popełnieniu przestępstwa. Wymienione okoliczności wykluczają zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawców, co do których brak jest podstaw do ukształtowania pozytywnej prognozy. Nie bez znaczenia w tym zakresie pozostaje, że oskarżony tuż po popełnieniu przypisanych mu w przedmiotowej sprawie przestępstw dopuścił się kolejnych przestępstw, popełnionych w tożsamym z będącymi przedmiotem niniejszego postępowania mechanizmie, za co został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z 3 sierpnia 2021r., III K 150/20 (k.553-575 akt sprawy). W stosunku do oskarżonego D. W. nie można – w ocenie Sądu Apelacyjnego - przyjąć takiej pozytywnej prognozy kryminologicznej. Brak wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego zwalnia ten sąd od czynienia dalszych rozważań w tym zakresie. Ad. 2. Konsekwencja zmiany rodzaju kary. |
|
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
1.1. |
Nie dotyczy |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy |
|||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy |
|||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
Nie dotyczy |
|||
|
4.1. |
Nie dotyczy |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy |
|||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
Nie dotyczy |
|||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
Nie dotyczy |
|||
|
1Koszty Procesu |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
III. |
Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 4, art.3 ust.1, art.6 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu D. W. kwotę 3.500 zł. tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciążył go wydatkami tego postępowania. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia. |
|
1PODPISy |
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
1. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||