Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 435/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 3 października 2022r. w sprawie III K 210/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Skazany

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. G.

Czyn, za który S. G. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z 11 marca 2020r. w sprawie II K 943/18 został popełniony 6 listopada 2015r.

2. pozytywna opinia z zakładu karnego

3. sytuacja rodzinna skazanego

Postanowienie Sądu Rejonowego w Radomsku o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej

2. opinia o skazanym

3. oświadczenia skazanego

1. 475

2. 461

3. 418, 440

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Skazany

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. G.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. Postanowienie Sądu Rejonowego w Radomsku z 31 maja 2023r. w sprawie II K 943/18 o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej

2. Opinia o skazanym z Aresztu Śledczego B.

1. Brak podstaw do kwestionowania wiarygodności prawomocnego orzeczenia.

2. Wydana przez uprawniony organ, brak podstaw do kwestionowania wiarygodności

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sytuacja rodzinna skazanego.

Okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla określenia wymiaru kar łącznych.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

• rażąca niewspółmierność kary orzeczonej skazanemu poprzez nienależyte uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść skazanego, w szczególności więzi przedmiotowej i czasowej popełnionych przestępstw,

• błąd w ustaleniach faktycznych, iż do przestępstwa opisanego wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 11 marca 2022 r. sygn. akt IIK 943/18, doszło w roku 2019, gdy już z samej sygnatury wynika, iż przestępstwo zostało popełnione przynajmniej rok wcześniejszym, co oznacza, iż wyrok winien zostać objęty karą łączną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. tiret drugie. W pierwszej kolejności Sąd odwoławczy odniesie się do zarzutu wskazanego w wywiedzionej apelacji jako drugi, gdyż do kwestii w nim podniesionych będzie odwoływał się omawiając zarzut pierwszy wniesionego środka odwoławczego.

Zarzut jest trafny. Sad I instancji nie dostrzegł bowiem, że już z samego porównania numeru sygnatury sprawy prowadzonej przeciwko skazanemu przed Sądem Rejonowym w Radomsku i daty czynu jaka w owym wyroku została wskazana wynika, że w jednej z tych sfer doszło do omyłki. Analiza treści wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z 11 marca 2020r. w sprawie II K 943/18 bez żadnych wątpliwości pozwala na uznanie, że doszło do oczywistej omyłki pisarskiej w określeniu daty czynu przypisanego w nim skazanemu. Znalazło to odzwierciedlenie w prawomocnym postanowieniu Sądu Rejonowego w Radomsku z 31 maja 2023r. o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w zakresie daty popełnienia czynu przypisanego S. G. we wskazanym wyżej wyroku.

Okoliczność ta skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku łącznego w zakresie jego pkt. 57, do czego Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Ad. tiret pierwsze. Zarzut nie jest zasadny, nawet biorąc pod uwagę zmianę dokonaną w toku postępowania odwoławczego. Na wstępie wskazać należy, że wbrew sugestii skarżącego zawartej w omawianym zarzucie, wobec skazanego w zaskarżony wyroku orzeczono nie jedną, a trzy kary łączne: dwie pozbawienia wolności i jedną grzywny. Wobec zaskarżenia wyroku łącznego Sądu I instancji w całości, rozważania Sądu odwoławczego odnosić się będą do wszystkich trzech kar.

Nie ma racji skarżący twierdząc, że w realiach przedmiotowej sprawy kary łączne pozbawienia wolności winny zostać wymierzone na zasadzie absorbcji. Jest to instytucja, która winna być stosowana wyjątkowo, gdy zarówno ilość jak i waga okoliczności za nią przemawiających przeważają zdecydowanie nad tymi, które zastosowaniu tej zasady sprzeciwiają się. Skarżący w wywiedzionej apelacji wskazał na bliskość czasową i przedmiotową przestępstw popełnionych przez skazanego, całkowicie natomiast pomijając okoliczności świadczące zdecydowanie o braku podstaw do wymierzenia kary łącznej w oparciu o zasadę absorbcji. Sąd Okręgowy okoliczności te dostrzegł i – wbrew gołosłownym twierdzeniom skarżącej - przydał im należytą wagę. Wobec braku jakiegokolwiek odniesienia się przez skarżącego do argumentacji Sądu Okręgowego zawartej na str.23 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wystarczającym będzie odwołanie się do niej Nie sposób pominąć faktu, że wobec S. G. orzeczono 62 (!) wyroki skazujące; jest to ilość niespotykana w dotychczasowej praktyce orzeczniczej Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie. Świadczy to o znacznej demoralizacji skazanego, co z kolei jest jednym z czynników przemawiających przeciwko orzeczeniu kary łącznej na zasadzie absorbcji.

Oceniając zasadność zarzutów apelacyjnych, Sąd odwoławczy miał na względzie sformułowane w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie szczegółowe dyrektywy odwołujące się przede wszystkim do kryteriów charakteryzujących przedmiotowo-podmiotowe związki między przestępstwami, za które kary podlegają łączeniu. Sąd wymierzając karę łączną powinien bowiem rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 2 lutego 2021r. w sprawie IV KK 426/20, z 15 maja 1990r. w sprawie IV KR 80/90). Im bowiem bliższy związek między czynami, tym bardziej wymiar kary łącznej powinien zbliżać się do zasady absorpcji, im zaś związek ten odleglejszy, tym bardziej wymiar kary łącznej powinien zmierzać w kierunku zasady kumulacji. Ustalając związek podmiotowo-przedmiotowy zbiegających się czynów należy mieć na względzie przede wszystkim następujące okoliczności:

- liczbę popełnionych przestępstw - im większa, tym surowsza powinna być wymierzona za nie kara łączna (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 maja 2008r. w sprawie II AKa 129/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 października 2007r. w sprawie II AKa 183/07);

- jednorodzajowość albo podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2 lipca 1992r. w sprawie II AKr 117/92; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2001r. w sprawie II AKa 59/01),

- czas popełnienia każdego z przestępstw, zwłaszcza ich bliskość (zwartość) czasową (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021r. w sprawie III KK 5/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2001r. w sprawie II AKa 59/01; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 listopada 1998r. w sprawie II AKa 260/98; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2 lipca 1992r. w sprawie II AKr 117/92),

- bliski związek miejscowy przestępstw (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2001r. w sprawie II AKa 59/01),

- powiązanie przestępstw wspólnym zamiarem lub ciągiem działań sprawcy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 listopada 1998r. w sprawie II AKa 260/98),

- motywację sprawcy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021r. w sprawie III KK 5/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2 lipca 1992r. w sprawie II AKr 117/92),

- rodzaj naruszonego dobra prawnego, zwłaszcza godzenie w zbliżone lub tożsame dobra prawne (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 stycznia 2005r. w sprawie II AKa 274/04; wyrok Sądu Najwyższego z 23 czerwca 1987r. w sprawie IV KR 55/86),

- liczbę i zbieżność osób pokrzywdzonych, zwłaszcza pokrzywdzenie kilkoma przestępstwami tej samej osoby (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021r. w sprawie III KK 5/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 stycznia 2005r. w sprawie II AKa 274/04).

- przebieg procesu resocjalizacji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 lipca 2022r. w sprawie I KK 234/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20 września 2018r. w sprawie II AKa 118/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 24 listopada 2016r. w sprawie II AKa 167/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 września 2014r. w sprawie II AKa 301/14; postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lutego 2014r. w sprawie V KK 12/14).

Zważywszy z jednej strony na odległość czasową czynów, za które kary zostały objęte węzłem kary łącznej (blisko 9 lat – od 9 sierpnia 2008r. do 16 marca 2018r.), liczbę popełnionych przestępstw objętych węzłami kar łącznych (61), różnorodność pokrzywdzonych, odległy związek miejscowy, o czym świadczy różnorodność sądów orzekających (Sądy Rejonowe w: Lęborku, Ostrowcu Świętokrzyskim, Gorzowie Wielkopolskim, Siedlcach, Busku Zdroju, Pińczowie, Wschowie, Olkuszu, Iławie, Myślenicach, Ełku, Łęczycy, Zambrowie, Lesku, Złotowie, Szubinie, Inowrocławiu, Tarnowie, Goleniowie, Krakowie, Krośnie, Kraśniku, Łańcucie, Myszkowie, Chełmie, Grodzisku Wielkopolskim, Olsztynie, Nowym Targu, Wągrowcu, Słupsku, Nowym Sączu, Kołobrzegu, Bydgoszczy, Lipnie, Ostrowi Mazowieckiej, Toruniu, Żarach, Płońsku, Gdańsku, Kędzierzynie Koźlu, Zielonej Górze, Gnieźnie, Gryfinie, Rzeczowi, Lwówku Śląskim, Radomsku, Warszawie, Kościerzynie i Chodzieży), z drugiej zaś na bliskę tożsamość przedmiotową (na 61 wyroków objętych karami łącznymi w wyroku łącznym będącym przedmiotem apelacji, 60 dotyczy skazań za przestępstwa z art.286 § 1 kk oraz pozytywny przebieg procesu resocjalizacji w zakładzie karnym, w ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do wymierzenia kar łącznych w oparciu o zasadę absorbcji. Również wzgląd na prewencję indywidualną i generalną, o których mowa w art.85a kk, choć nie są to jedyne czynniki wpływające na wymiar kary łącznej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 2021r. w sprawie IV KK 426/20), przemawia za brakiem podstaw do orzeczenia łagodniejszych kar łącznych. Wysoki stopień demoralizacji skazanego nie pozwala na orzeczenie ich w niższym wymiarze. Sprzeciwia się temu również wzgląd na społeczne oddziaływanie kary. Kara łączna nie może bowiem stanowić instytucji premiującej sprawców, którzy wielokrotnie dopuszczali się przestępstw, gdyż stałoby to w oczywistej sprzeczności z funkcją prewencyjną kary zarówno w jej wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym.

W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczone wobec skazanego w zaskarżonym orzeczeniu kary łączne są rażąco niewspółmiernie łagodne. Uchybienie to jednak nie mogło zostać sanowane w toku kontroli instancyjnej, gdyż nie została wywiedziona apelacja na niekorzyść skazanego. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art.434 § 1 pkt 2 kpk Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego co do zasady tylko w granicach zaskarżenia. Wobec powyższego Sąd Apelacyjny nie mógł orzec kar łącznych wyższych niż orzeczone przez Sąd Okręgowy, choć w jego ocenie, biorąc pod uwagę sądowe dyrektywy wymiaru kary łącznej, kary łączne wymierzone wobec skazanego im odpowiadające winny być wyższe. Gdyby nie zastosowanie instytucji kary łącznej skazany przebywałby w zakładach karnych do 2039 roku, a zatem jeszcze blisko 16 lat. Biorąc pod uwagę wymiary kar jednostkowych pozbawienia wolności połączonych węzłem kary łącznej w pkt. 2 zaskarżonego wyroku z uwzględnieniem zmiany dokonanej przez Sąd odwoławczy, górna granica kary łącznej to 15 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Nie sposób zatem żadną miarą uznać, że kara 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności jest karą rażąco niewspółmiernie surową; wręcz przeciwnie jest rażąco łagodna, czego jednak – z przyczyn wskazanych wyżej – nie można było skorygować w toku kontroli instancyjnej. Rażąca łagodność kary łącznej pozbawienia wolności jeszcze bardziej jest dostrzegalna w pkt 4 zaskarżonego orzeczenia, gdzie orzeczona kara nieznacznie jedynie przekracza karę minimalną jaka mogła zostać orzeczona (orzeczono karę roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności przy karze minimalnej rok i 2 miesiące pozbawienia wolności); w tym przypadku Sąd mógł orzec karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 13 lat i 8 miesięcy. Pobodnie rzecz się ma w przypadku kary łącznej grzywny, która jedynie nieznacznie (o 100 stawek dziennych) przekracza dolną jej granicę przy górnej przekraczającej wymiar orzeczonej o 450 stawek dziennych.

Reasumując zatem, zarzut rażącej surowości kar łącznych wymierzonych w przedmiotowej sprawie uznać należy za całkowicie chybiony.

Wnioski

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez połączenie kar na zasadzie pełnej absorpcji;

zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanej z urzędu, albowiem nie zostały one uiszczone w całości ani w części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad.1. Niezasadność zarzutu apelacyjnego w tym zakresie.

Ad.2. Zasadność postulatu w zakresie zasądzenia kosztów obrony z urzędu udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym. Nie jest to jednak wniosek apelacyjny, gdyż nie odnosi się do wyroku Sądu I instancji, a dotyczy stricte postępowania odwoławczego.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutu apelacyjnego w tym zakresie, brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

1. pkt 2 – objęcie węzłem kary łącznej wyroku wymienionego w pkt. 57 części wstępnej zaskarżonego wyroku.

2. pkt 5 – wyeliminowanie wyroku wymienionego w pkt. 57 części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. 1. Czyn wymieniony w pkt 57 części wstępnej zaskarżonego wyroku został popełniony 6 listopada 2015r., a zatem zanim zapadł pierwszy z wyroków wymienionych w pkt. 2 wyroku łącznego (5 lipca 2017r.).

Ad. 2. Konsekwencja zmiany opisanej w pkt. 1. Skoro wyrok wymieniony w pkt 57 części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego został objęty węzłem kary łącznej, postępowanie co do połączenia kary w nim orzeczonej nie może podlegać umorzeniu.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz obrońcy koszty obrony z urzędu wraz z podatkiem VAT albowiem koszty nie zostały uiszczone w całości, ani w części, złożono stosowny wniosek, zaś obrońca jest płatnikiem tego podatku. Podstawę rozstrzygnięcia stanowią § 2 pkt 1, § 4 ust. 1, § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w zw. z § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Sąd Apelacyjny w całości popiera w tym zakresie stanowiska zawarte w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd Apelacyjny akceptuje przy tym te stanowiska sądów powszechnych i Sądu Najwyższego wskazujące, że opłaty w ten sposób określone powinny zostać dodatkowo powiększone o stawkę podatku VAT.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

O wydatkach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk w zw. z art.624 kpk i zwolnił skazanego od obowiązku ich ponoszenia obciążając nimi Skarb Państwa. Uznał bowiem, że w jego aktualnej sytuacji finansowej i w perspektywie odbycia wymierzonych kar łącznych obciążanie go nimi stanowiłoby dla niego nadmierną uciążliwość.

PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca skazanego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

kara

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana